บทที่ 1 แพทย์หญิงจางหมิ่น

ในหมู่นี้มาในชาวเมืองของเสฉวนมักเกิดอุบัติเหตุทางท้องถนนบ่อยครั้ง แต่ซ้ำร้ายที่เหตุมักเกิดในบริเวณจุดเดียวกันราวกับว่าเป็นตัวตายตัวแทน ซึ่งในระยะหลายๆปีที่ผ่านมาก็เห็นจะมีเพียงปีนี้ที่อุบัติเหตุเกิดขึ้นติดต่อกันหลายเคส ร่วมๆก็ย่างเข้าเคสที่ 35 ไปแล้วแพทย์เองก็ทำงานไม่ได้หลับไม่ได้นอนเคยหวั่นใจว่าจะมีเหตุเกิดขึ้นอีกหรือไม่ยิ่งกู้ภัยก็ขยันเก็บเคสมากๆ

ซึ่งในโค้งที่ว่านี้ตั้งอยู่ในที่เป็นทางผ่านออกนอกเมืองแต่กลับมีสถานที่รกร้าง สองข้างทางเต็มไปด้วยป่าทึบที่มองไม่เห็นทางออก ต้นไม้โค้งงอมาเชื่อมกันบนเหนือถนนราวกับว่าเป็นอุโมงค์ยักษ์ที่พร้อมกลืนกินทุกสิ่งที่ย่างกลายเข้าไป ไม่มีผู้คนอาศัย ดูอับชื้นและวังเวง

แม้จะเป็นตอนกลางวันต้นไม้เหล่านี้ก็ปิดแสงจากดวงอาทิตย์เหมือนกับว่าเป็นตอนกลางคืนอยู่ตลอดเวลาจึงไม่แปลกที่อุบัติเหตุมักจะเกิดขึ้นที่นี่

ผู้คนที่อาศัยในชนบทละแวกใกล้เคียงเล่าลือและล้วนเห็นพ้องต้องกันว่า ทางเส้นนี้ 'น่ากลัว' ซึ่งจะเป็นหัวข้อหยิบยกขึ้นมาตั้งวงนินทาหากจะมีลูกหลานใครในละแวกต้องเดินทางผ่านอุโมงค์นี้ ผู้คนมักจะมากล่าวคำร่ำลาเหมือนกับว่าเป็นวันสุดท้ายแล้วของคนผู้นั้น

เรื่องนี้ถูกนำมาพิจารณาหลายครั้งต่อหลายครั้งรวมทั้งถูกใส่สีตีไข่จนไม่มีใครแน่ใจแล้วว่าเรื่องจริงเป็นอย่างไรรู้เพียงว่าในนั้นมักจะเกิดอุบัติเหตุบ่อยๆ

ในรัศมีที่ห่างออกไปประมาณ 2กิโลเมตรกำลังมีรถแล่นมาตามถนนด้วยความเร็วเกินกว่าลิมิตที่เจ้าหน้าที่กำหนดไว้กำหนดพร้อมกับเปิดเพลงเสียงดังและมีอาการเมาจากฤทธิ์สุราด้วยเกินครึ่งทำให้สติจากเดิมที่ไม่มีอยู่แล้วพอมาเปิดเพลงก็ไม่มีสมาธิในการจดจ่อท้องถนนเบื้องหน้าเข้าไปใหญ่

ไม่ทันได้เข้าไปในปากอุโมงค์คนขับก็โดนลิงตัดหน้ารถเขาจึงหักหลบอย่างรวดเร็วจนรถตกลงไปข้างทางโชคยังดีที่เขาไม่ได้เข้าไปลึกอีกหน่อยไม่งั้นคงไม่มีโอกาสได้กลับออกมา

เหตุเพราะบริเวณนั้นยังพอจะมีรถคนในพื้นที่สัญจรไปมาบ้างพอแต่ประปรายทำให้เขาถูกคนพบเห็นและช่วยเรียกรถกู้ชีพให้มานำตัวเขาส่งเข้าโรงพยาบาลในตัวเมืองได้

พอมาถึงเขาต้องเข้ารับการผ่าตัดด่วนแม้ว่านี่จะเป็นตอนเที่ยงวันก็ตามที่เหล่าหมอและพยาบาลต่างพากันออกไปรับประทานข้าวเที่ยงกันตามประสา

รวมถึงตัวจางหมิ่นด้วยที่ออกมาอ่านหนังสือผ่อนคลายสมองที่ห้องสมุดส่วนกลางของโรงพยาบาลที่เธอทำงานอยู่

“แต่ท่านพ่อข้าไม่อยากเข้าหอเลยเจ้าค่ะ หากเข้าไปข้าคงราวกับตกนรกแน่ๆ เลยเจ้าค่ะท่านพ่อ”

จางหมิ่นกำลังอ่านอย่างสนุกสนานและเอาใจช่วยพระเอกเจี้ยนหยี ด้วยความจนทำให้นางเอกอย่างซูหรานรังเกียจเดียดฉันท์เขา ราวกับว่าเขาเป็นตัวเงินตัวทองแต่น้องสาวสุดประสาทของนางเอกกลับชอบพระเอกสะอย่างนั้น

"อืมในเมื่อหลินเฟิงชอบพระเอกแล้วทำไมเจี้ยนหยีจึงไม่มีเธอในสายตาบ้างหรือเพราะเธอค่อนข้างมีเนื้อหนังกว่าพี่น้องหรือ แต่ถ้าเป็นเพราะนิสัยที่ หลินเฟิงหยาบกระด้างแต่ก็สามารถเปลี่ยนกันได้นิ"

จางหมิ่นเพ้อรำพันวิเคราะห์ในสิ่งที่เธอได้อ่านกับตัวเองเบาๆที่มีเพียงตัวเธอเองที่จะได้ยินในสิ่งที่ตนเองพูดออกมาเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนสมาธิผู้อื่นในการอ่านถึงแม้ในโซนหนังสือนันทนาการจะมีเพียงเธอที่นั่งอยู่ก็ตาม

'ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด---'

โทรศัพท์จางหมิ่นสั่นราวกับเจ้าเข้าทำให้เธอมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีกับเหตุการณ์ที่เธอกำลังจะได้รับรู้และก็ตามคาดเป็นอย่างที่เธอกังวลจริงๆด้วย

"คุณหมอจางหมิ่นมาที่ห้องผ่าตัดด่วนผู้ป่วยอยู่ในอาการโคม่าแล้ว"

เสียงผู้ชายปลายสายพูดขึ้นทันทีที่เธอรับโทรศัพท์และยังไม่ทันได้เอ่ยปากตอบใดๆสายก็ชิงตัดไปเสียก่อน

หลังจากนั้นเธอก็รีบเร่งวิ่งฝ่าอาคารมากมายเพื่อไปที่ตึกที่เธอประจำการอยู่การจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องผ่าตัดซึ่งหน้าประตูมีญาติผู้ป่วยที่นั่งร้องห่มร้องไห้

พอเธอเข้ามาถึงทุกคนก็เตรียมที่จะผ่าตัดเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงรอให้เธอมากำกับควบคุมในการผ่าตัดครั้งนี้ทุกวินาทีมีค่าเพราะมันต้องแข่งกับเวลายมทูตที่จะมาเอาชีวิตชายผู้นี้ไป

การผ่าตัดใช้เวลาร่วมถึงประมาณ12ชม.หากตีเป็นตัวเลขกลมๆก่อนจะส่งตัวผู้ชายรายนั้นไปที่ห้องพักฟื้นก่อนจะออกไปคุยกับญาติผู้บาดเจ็บ

"ขอโทษนะคะไม่ทราบว่าใช่ญาติของคุณโจวเฉินรึเปล่าคะ?"

หญิงสูงวัยที่กำลังร้องไห้จนน้ำตาแห้งขลอดเงยหน้าขึ้นมองจางหมิ่นหญิงสาวพยาบาลแสนสวย ก่อนที่หญิงชราคนนั้นพยักหน้าหงึกหงักพร้อมสะอึกสะอื้น ดวงตาแดงก่ำและปูดโปน

"ยินดีด้วยนะคะตอนนี้คุณโจวเฉินพบขีดอันตรายแล้วหากแต่กระดูกซี่โครงหักหลายท่อนจะตักพักฟื้นที่โรงพยาบาลจนกว่าร่างกายจะฟื้นฟูค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวนะคะ"

เธอพูดด้วยรอยยิ้มปลอบใจและเดินออกมาเพื่อที่จะเตรียมตัวกลับบ้านพระนี่ก็เที่ยงคืนกว่าๆแล้วร่างกายเธอเองก็เริ่มล้าหลายส่วนก็ทำงานได้ไม่เต็มประสิทธิภาพจากการพักผ่อนไม่เพียงพอและไม่เป็นเวล่ำเวลาของเธอ

เธอรีบเดินไปที่รถด้วยสังขารที่อ่อนล้าจากการจดจ่อสมาธิผ่าตัดติดต่อกันหลายชั่วโมงเธอจึงสตาร์ทรถเก๋งที่เธอมีจากการทำงานด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเธอเองล้วนๆ

พอเธอขับรถออกไปไม่นานสมองเธอที่เกินจะฝืนไหวก็ค่อยๆปิดตัวเอง ทำให้อวัยวะเธอเริ่มลวนอย่างเช่นดวงตาที่ค่อยๆปิด มือไม้ที่เสียการควบคุม รวมถึงตัวเธอเองที่ฟุบลงกลางพวงมาลัยรถ

ในขณะนั้นได้มีรถพ่วงสวนทางมาทำให้เกิดเหตุปะทะกันขึ้นอย่างจังผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ซึ่งสัญจรผ่านไปมาในเวลานั้นต่างออกและหยุดรถดูหากแต่ว่าก็มามุงดูเฉยๆ แต่ที่เคราะห์ซ้ำกรรมซัดกว่านั้นคือรถพ่วงชนแล้วหนีทิ้งไม้เพียงเสียง 'โครม!' กับสภาพรถที่พลิกคว่ำ

กว่าจะมีคนนึกได้ว่าควรโทรแจ้งรถกู้ภัยให้มากู้ชีพผู้หญิงที่นอนเลือดอาบในรถก็เกือบ 10 นาทีตอนนี้แต่ก็ยื้อเวลาให้ชีวิตดวงน้อยๆ ของจางหมิ่นหมดไปช้าๆ อย่างทรมานจากพิษบาดแผล

พอรถกู้ภัยมาถึงเธอเห็นเพียงเสียงวูบวาบที่แยงเข้าตาเธอพร้อมเสียงคนโหวกเหวกอย่างตื่นกลัว ชุดพยาบาลสีขาวโชกไปด้วยเลือด

ตอนนี้พนักงานกู้ภัยกำลังแงะรถเธอแต่ลมหายใจเธอก็รวยรินลงทุกที่ก่อนจะค่อยๆดับไปภาพในดวงตาคู่สวยก็ค่อยๆ เลือนรางไม่นานนักก็เข้าสู่ความมืด

ภาพในความทรงจำของเธอค่อยๆเล่นถอยหลังในจิตใต้สำนึกของเธอที่ยังไม่ดับไป ต้องแต่เหตุการณ์ที่เธอรีบวิ่งไปดูแลเคสผ่าตัดและไล่ลงไปเรื่อยๆ ในแต่ละช่วงชีวิตของเธอที่กว่าจะสอบผ่านเข้ามหาลัยคณะแพทย์ได้เธอต้องตรากตรำร้องไห้บ้างก็อ่านหนังสือจนน้ำตาไหลแล้วภาพก็ฉายไปเรื่อยๆ จนถึงวัยเด็กของเธอที่ยืนดูเด็กแถวบ้านกินไอศกรีมเสียบไม้แต่เธอก็ไม่ได้กินแม้ไอศกรีมจะมีราคาเพียงแค่หยวนเดียวก็ตาม

เธอเฝ้ามองเด็กคนนั้นที่เริ่มร้องไห้น้อยใจในชีวิตของเธอที่อยากจะลิ้มรสไอศกรีมสักครั้งจนเด็กคนนั้นได้มีเป้าหมายที่ชัดเจน ว่าเธอจะหาเงินให้ได้มากพอที่เธอจะสามารถกินไอศกรีมได้มากตามที่เธอต้องการ

ภาพเด็กน้อยใฝ่ฝันไอศกรีมค่อยๆดับไปเปลี่ยนมาเป็นภาพตึกเก่าๆ ทรุดโทรมเถาไม้เถาตำลึงเลื้อยทั่วตัวตึกซึ่งเป็นบ้านเช่าแต่ครอบครัวของเธอเพียงแต่อาศัยอยู่หลังตึกในป่ารกๆ เท่านั้นเพราะยากข้นแค้นนักไม่สามารถที่จะเช่าหรือซื้อบ้านพักในตึกนี้ได้แม้แต่อาหารมื้อเดียวเธอก็ยังไม่ได้มีโอกาสพอที่จะกินให้อิ่มท้องเล็กๆ ของเธอ

ทุกเรื่องราวฉายวนไปซ้ำๆ จนดับไปอย่างสมบูรณ์