บทที่ 5 คนร้ายกาจ

เธอหยิบรากบัวที่ดึงขึ้นมาจากน้ำได้รากบัวอวบๆก็ถูกจับมุ่งหน้าไปยังครัวไฟ หลินเฟิงมีดเล่มเล็กที่มีอยู่เล่มเดียวในครัวมาปลูกเปียกนอกของรากบัวออกก่อนจะเอาไปล้างน้ำให้สะอาด พร้อมขึ้นเคียงหั่น รากบัวสีขาวราวหิมะถูกหั่นออกมาเป็นแว่นๆอย่างสวยงาม

ร่างบางหลังจากหั่นรากบัวแช่น้ำเรียบร้อยแล้วเธอจึงหันไปทางตะเเกรงไฟสามขาที่ไฟกำลังลุกอีกทั้งประกายไฟก็แตกออกมาอย่างร่าเริง

หม้อดินเผาที่ใส่น้ำครึ่งหม้อถูกยกขึ้นค้างบนตะแกรงเหนือไฟ หญิงสาวทิ้งน้ำในหม้อร้อนเดือดขึ้นจึงหยิบตะเกียงไฟเก่าๆฝุ่นเขลอะเหมือนไม่ได้ใช้งานมาราวๆร้อยกว่าปีแล้วอีกทั้งเชื้อเทียนที่อยู่ด้านในก็ยังเหลือเยอะอยู่

หญิงสาวรีบจุดไฟในตะเกียงเพื่อให้ใช้น้ำทางไปยังสระบัวหลังบ้านอีกครั้งเพื่อที่จะไปเก็บฝักบัวเพื่อนำดีบัวด้านในมาต้มชาให้กลายเป็น "ชาดีบัว" พอเธอไปถึงก็พบว่าน้ำขึ้นสูงกว่าเมื่อตอนกลางวันมาก

นั่นก็เป็นเพราะนี่คือตอนกลางแถมซ้ำยังเป็นคืนจันทร์เต็มดวงแสงจันทร์สีทองอร่ามไปทั่วพอกระทบกับน้ำที่อยู่ในสระก็เป็นแสงระยิบระยับชวนมอง

มือเรียวรีบเอื้อมลงไปเก็บฝักบัวและเมื่อได้ตามต้องการแล้วจึงใคร่ยืนดูน้ำที่มีแสงจันทร์สะท้อนเกือบลืมไปว่าเธอค้างหม้อดินต้มน้ำไว้อยู่

จางหมิ่นบังคับร่างกายของหลิงเฟิงวิ่งกุลีกุจอตรงไปยังครัวไฟพร้อมฝักบัวหลายฝักกับตะเกียงในมือทันทีพอมาถึงก็เห็นน้ำที่เดือดในหม้อดินผุดๆอย่างสำราญใจ

"ชู่วว~ เกือบไปแล้วช้ากว่านี้ไฟคงได้ไหม้หม้อเป็นแน่"

มือเรียวเริ่มคว้ารากบัวหยิบลงไปในหม้ออย่างระมัดระวังไม่ให้น้ำกระเด็นขึ้นมาลวกมือตนเองจนสุกเสียก่อนรากบัวจะสุก

มือเรียวๆหยิบฝาหม้อดินที่ถูกขัดหยาบๆมาปิดไว้ก่อนจะลงมือแกะฝักบัวพร้อมหั่นเอาดีบัวออกมาเตรียมทำน้ำชา

"ไม่เเปลกที่จะไม่เจริญอาหารกระเพาะอาหารมีรสจืดชืดนี่เองหลินเฟิงถึงไม่ยอมกินจนไม่เหลือเคล้าคุณหนูตระกูลผู้ดีมีสตางค์ขนาดนี้"

จางหม่นพึมพำในริมฝีปากเบาๆก่อนจะมีเสียงขึ้นมาขัดความคิดของเธอ

"นั่นเจ้ากำลังทำอะไร?"

เสียงเย็นชาประดุจน้ำแข็งในขั้วโลกเหนือของผู้ชายหน้าตายดังขึ้นข้างหลังเธอ หญิงสาวไม่จำเป็นต้องหันมองก็รู้ว่าเป็นใคร

"อ่อข้ากำลังเดินขึ้นเขา"

หญิงสาวตอบสวนกลับไปอย่างไม่คิดเมื่อตัวของชายปริศนายิงคำถามว่าหาเธอ แต่คำตอบของเธอทำให้ใบหน้าที่ตายอยู่แล้วของชายหนุ่มยิ่งแข็งทื่อเข้าไปใหญ่

"อย่ามาปลิ้นปล้อนตลบตะแลงต่อหน้าข้านะก็เห็นๆอยู่ว่าเจ้ากำลังทำกับข้าว"

"ก็รู้นิแล้วจะถามทำไม"

จางหมิ่นพึมพำเบาๆ คิ้วของชายหนุ่มกระตุกเห็นเมื่อว่าหญิงสาวพึมพำบ่นเขาในลำคอ

"นั่นเจ้าพูดอะไรเมื่อครู่"

"ก็เปล่านะเจ้าคะ"

"โกหก"

"ก็ในเมื่อรู้ว่าข้าโกหกแล้วจะถามทำไมล่ะเจ้าคะ"

"สามหาว"

สิ้นเสียงโต้กลับของชายหนุ่มร่างกายของหลินเฟิงค่อยๆ หันไปหาเขาพบคนที่เธอยังคิดว่าเป็นเจี้ยนหยียืนอยู่แต่ก็คงไม่ใช่แค่คิดแล้วเพราะหานเจียเจิงชายชราคนนั้นมีลูกชายแค่  2คนลูกสาวอีก 1คนและเจี้ยนหยีเป็นลูกชายคนโตของเขา

ซึ่งชายแก่หานเจียเจิงเลี้ยงลูกสามคนมาตัวคนเดียวเหตุเป็นเพราะฮูหยินหาน หานจินเยว่ สียไปตั้งแต่นางคลอดหานจื่อรุ่ย กสาวคนเล็กของตระกูลหาน ป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนที่หานเจียเจิงหวงแหนราวกับหยกมณีล้ำค่าในชีวิตดวงน้อยๆ ของเขา

ร่างกายของหลินเฟิงแกล้งทำเป็นหาวฟอดๆสามครั้งพลันใบหน้าตายซ้ำซากของชายหนุ่นเกิดแดงขึ้นจากความโมโหแต่เขาก็ยังคงพยายามนิ่งเฉยตามเดิม

"อ่าวทำไมหน้าแดงล่ะข้าคิดว่าเป็นคำสั่งให้ข้าหาวเสียอีก"

จางหมิ่นพูดล้อเลียนชายหนุ่มที่ยืนตระหง่านกอดอกแววตาบึ้งตึงแม้อีกฝ่ายจะพยายามทำหน้าว่างเปล่าก็ตาม แต่ความพยายามของเขาก็ไร้ผลโดยสิ้นเชิงมีแต่จะทำให้หน้าตาเคล้าโคลงผู้ดีมีวาสนาของเขาบูดบึ้งไปด้วย

"น่ารำคาญจริงๆ"

เสียงทุ้มแผ่วเบาเล็ดออกมาตามไรฟันของเจี้ยนหยีชายหนุ่มมาดขรึมแต่ก็เถอะนะ มันก็ไม่ได้ทำให้จางหมิ่นกลัวเธอเพียงแค่ขำเบาๆ กับกิริยาของเขาเท่านั้น

"พอเถียงไม่สู้ก็บอกว่าข้าน่ารำคาญเจ้านี่มันเป็นคนยังไงกัน"

นั่นทำให้ใบหน้าที่แดงเหมือนเลือดไปเลี้ยงส่วนหัวของเขามากเกินไปก็ยิ่งสีเข้มขึ้นเหมือนกับว่าอีกนิดเลือดคงจะทะลักออกมาตามรูขุมขนหรือออกมาจากหูเขาแน่ๆ

"อย่าโกรธไปเลยหน่าข้าพูดความจริง รู้มั้ยตอนที่เจ้าโกรธหน้าเจ้าแก่ลงไปอีกสามปีเลยนะ"

หญิงสาวยังยุแหย่ชายหนุ่มต่อไปจนเขาทนไม่ได้จึงสะบัดชายผ้าและเดินหายลับเข้าไปในทางเดินมืดๆที่ไม่มีโคมไฟคอยติดไว้ตามทางเพราะว่าต้องประหยัดคบเทียนไว้ใช้ยามฉุกเฉินจริงๆ

หลังจากที่ชายหนุ่มออกไปตอนนี้อาหารก็ถูกจัดอย่างเรียบร้อยแล้วแม้ว่าอาหารจะยังไม่ครับห้าหมู่แต่ก็มีประโยชน์ต่อร่างกายมากมาย

รากบัวมีรสหวานทั้งยังช่วยบำรุงคนแก่เยี่ยงหานเจียเจิงได้เป็นอย่างดีอีกด้วย ต้มรากบัวค่อยๆถูกตัดใส่ถ้วยดินเผาห้าถ้าอย่างบรรจงสวยงามก่อนเธอจะยกออกไปและเห็นสาวน้อยจื่อรุ่ยนั่งกุมท้องอย่างเจ็บปวด

เสียงร้องไห้คร่ำครวญดังระงมจางหมิ่นที่อดีตเคยเป็นหมอแม้จะอยู่ในแผนกผ่าตัดเธอก็เคยเรียนเรื่องนี้มาบ้างถาดสำรับถูกวางลงบนโต๊ะ

แล้วจึงรีบเข้าไปดูอาการของเด็กสาวแม้นทีแรกเธอจะดูรังเกียจรังชังจางหมิ่นอยู่แต่ด้วยอาการปวดท้องหนักขึ้นจนเธอแทบจะลงไปกองกับพื้นและดิ้นทุรนทุราย

สุดท้ายก็ยอมให้จางหมิ่นดูอาการแต่โดยดีพบว่าเธอเป็นโรคกระเพาะเข้าเสียแล้วจึงสั่งให้หรงเหยาที่ยืนมองอยู่ตรงนั้นรินชาดีบัวที่อยู่ในกามาให้เธอ

แม้นว่าหรงเหยาไม่ค่อยเต็มใจแต่ก็คงต้องยอมทำตามแต่โดยดีเพราะน้องเล็กของเขาดิ้นเหมือนกำลังจะขาดใจก็ไม่ปาน

"อ่ะนี่กินนี่ก่อนมันช่วยบำรุงม้ามและยังอุ่นท้อง"

จางหมิ่นค่อยๆพยุงเด็กสาวขึ้นมาและป้อนน้ำชาให้เธอแม้น้ำชาจะไม่ขมมากพอที่เด็กสาวพอที่จะกลืนลงไปได้แต่จื่อรุ่ยไม่ได้รับสารอาหารที่มีรสชาติมาหลายปีแล้วนั่นทำให้หน้าเธอออกจะเหยเกอยู่บ้าง

"หรงเหยาไปตามพ่อกับพี่ใหญ่เจ้ามากินมื้อค่ำ"

เสียงใสๆของหลินเฟิงดังขึ้นเพื่อออกคำสั่งกับหรงเหยาเด็กหนุ่มแสนจะดื้อรั้นก่อนที่เขาจะเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปทางห้องเก็บฟืน