บทที่ 3 อายุสั้นนัก

ลี่เหยาเหยาสะดุ้งโหยง พยายามกล่อมใจตัวเองต้องไม่มีอะไรเป็นแน่ อาจเป็นกองถ่ายละครแห่งใดแห่งหนึ่ง ทว่าภายในใจของนางกลับร้องตะโกนเสียงดังระงม 

ลี่เหยาเหยาเธอตายไปนานแล้ว ที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ที่เธอควรอยู่

ลี่เหยาเหยาพยายามสลัดความคิดสับสนมึนงงนั้นทิ้งไป พลางแหงนหน้ามองคนร่างสูงที่ยืนขึงดวงตาสีแดงฉานมองมาที่ตน 

น้ำเสียงที่พยายามเอ่ยออกมาจึงดูกระท่อนกระแท่นอยู่ไม่น้อย "ฉันอยากอาบน้ำ ที่นี่มีห้องน้ำหรือเปล่า" 

"หืม…" 

"อะ…เอ่อ คือว่าตอนนี้ฉันตัวเหม็นจริง ๆ นั่นแหละ ดูเหมือนจะหมดสตินอนไม่รู้สึกตัวหลายวัน แค่ขออาบน้ำแป๊บเดียว หลังจากนั้นนายจะสอบสวน หรือจะฆ่าจะแกงก็ตามใจ"    ลี่เหยาเหยาพยายามอธิบาย และกดข่มความขลาดกลัวพลางกล่าววาจาละมุนละม่อม

แท้จริงแล้วลี่เหยาเหยาอยากรู้ยิ่งนักว่าที่แห่งนี้คือที่ใด อย่างน้อย ๆ หากได้ออกไปสำรวจด้านนอกอาจจะพอหาหนทางหลบหนีออกไปได้

คงไม่ใช่พวกขบวนการค้ามนุษย์หรอกนะ

"มากความเสียจริง แค่นำโลหิตเจ้ามาแล้วไสหัวออกจากเมืองของข้าก็พอ" 

ลี่เหยาเหยาพ่นลมหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย "แล้วจะกลับยังไง ยังไม่รู้เลยว่าที่นี่คือที่ไหน"

นัยน์ตาคมกริบกวาดมองคนบนเตียงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "น่ารำคาญ"

ฝ่ามือกว้างดีดนิ้วหนึ่งเปาะ ประตูบานหนาถูกเปิดออก สตรีสองนางสวมอาภรณ์สีเข้ม ใบหน้าปกคลุมด้วยผ้าแพรสีเดียวกันสาวเท้าเข้ามาด้านในอย่างนอบน้อม ลี่เหยาเหยากะพริบดวงตามองด้วยความฉงน 'หมอนี่เล่นกลเก่งจริง ๆ'

"พานางไปอาบน้ำ"

"เจ้าค่ะนายท่าน"

สตรีทั้งสองนางยอบกายลง พลันสาวเท้าเข้ามาเพื่อช่วยพยุงกายของลี่เหยาเหยาขึ้น นางลอบมองหญิงสาวนงคราญทั้งซ้ายขวาพลางส่งยิ้มแหย "พี่สาวทั้งสอง เดี๋ยวฉันเดินเองก็ได้ค่ะ"

"เจ้าค่ะ"

ขาเรียวเล็กหย่อนลงจากเตียงนอนช้า ๆ นัยน์ตากลมช้อนมองคนตัวสูงที่ยืนสงบนิ่งราวรูปปั้น เมื่อดวงตาสบประสานเข้าด้วยกันอีกหน ลี่เหยาเหยาจึงหลุบเปลือกตาลงทันควัน 'คนประสาท เดี๋ยวแม่จะหนีให้ดู อยู่ ๆ ก็มาร้องเอาเลือดคนอื่นเนี่ยนะ เป็นปีศาจหรือไงกัน'

"เดี๋ยว!"

ทั้งสามชะงักฝีเท้าลง ลี่เหยาเหยาตัวสั่นระริก 'หมอนี่

เล่นกลได้ ซ้ำยังอ่านใจคนได้ด้วยเหรอ ตายแน่เหยาเหยา'

"ข้าให้เวลาไม่เกินหนึ่งก้านธูป" เสียงเย็นชาตอบกลับ

ลี่เหยาเหยาเผลอพ่นลมหายใจราวกับโล่งอกออกมาระลอกหนึ่ง ทว่าเมื่อสิ่งที่ได้ยินเมื่อสักครู่ล้วนดูแปลกพิกล

ลี่เหยาเหยาจึงกล่าวน้ำเสียงเบาหวิว "อะ…อะไรนะ หนึ่งก้านธูป"

"เจ้าค่ะท่านจอมมาร"

สติของลี่เหยาเหยาขาดผึงลงอีกครั้งเมื่อสตรีสองนางเรียกชายตรงหน้าว่าเช่นไร 'จอมมารอย่างนั้นเหรอ! เหยาเหยานี่แกตายแล้ววิญญาณเร่ร่อนมาที่ไหนกันเนี่ย หรือที่นี่คือกองถ่ายจริง ๆ'

ลี่เหยาเหยายืนตัวแข็งทื่อ ดวงตาของนางแทบไม่กะพริบ 

"คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ" 

เสียงเล็กดังสะท้อนเข้ามาทำให้สติของลี่เหยาเหยา

หวนกลับ "อะ...อ้อ ว่าไงคะ" 

สตรีสองนางมองหน้ากันหลุกหลิก "ไปกันได้แล้วเจ้าค่ะ ท่านจอมมารหาชอบผู้ที่ไม่ตรงเวลา" 

เพียงแวบเดียวที่ลี่เหยาเหยาลอบมอง จึงทันได้เห็นแววตาดุดันนั้น เท้าเรียวจึงรีบบึ่งออกจากห้องราวไม่คิดชีวิต

ลี่เหยาเหยาพยายามสับเท้าไว ๆ ทว่าบริเวณรอบข้างกลับประดับตกแต่งไปด้วยหินหยกหลากสีละลานตา ซ้ำยังมีชายร่างสูงใบหน้าปกปิดด้วยหน้ากากปีกนกสีทองเต็มไปหมด นัยน์ตาคู่งามเหลือบซ้ายแลขวาเสียจนวิงเวียนศีรษะ

ที่นี่ที่ไหน ทำไมถึงแปลกตาแบบนี้

"คุณหนูเดินระวังด้วยเจ้าค่ะ" 

ลี่เหยาเหยาหูดับไปเสียแล้ว ในสมองตอนนี้เพียงคิดหาทางออกเท่านั้น เมื่อเห็นหน้าต่างบานหนึ่งซึ่งมีแสงสว่างลอดผ่านเข้ามา เรียวปากกลีบกุหลาบพลันคลี่ยิ้มกว้างด้วยความดีอกดีใจ เท้าเรียวจึงรีบสับไว ๆ แทบเกิดเป็นสะเก็ดไฟ นางหวังพบหนทางสว่าง ทว่าเมื่อลี่เหยาเหยาลองชะโงกหน้าออกไปกลับต้องพบกับความสิ้นหวัง 

ท้องฟ้า เป็นไปได้ยังไง นี่บ้านคนหรือเครื่องบิน

ลี่เหยาเหยายืนแข็งค้าง พยายามรวบรวมสติไม่ให้กระเจิดกระเจิงไปมากกว่านี้ 

"คุณหนูเจ้าคะ หอสรงน้ำไปทางนี้ หาใช่ทางนี้" 

ลี่เหยาเหยาเหลียวหน้ามองหญิงสาวตรงข้ามด้วยจิตใจเต้นระรัว "พี่สาวทั้งสอง ฉันขอถามอะไรบางอย่างได้หรือเปล่าคะ" 

"หากเป็นเรื่องที่พวกหม่อมฉันตอบได้ก็ยินดีตอบเจ้าค่ะ" 

"ที่นี่คือที่ไหนเหรอคะ?" 

สตรีสองนางค้อมศีรษะพลางลอบมองหน้ากันหลุกหลิก เหตุใดหญิงสาวผู้นี้จึงกล่าววาจาดูแปลกพิกลนัก ทว่ายังไม่ทันได้คลายข้อสงสัยให้อีกฝ่าย กลับมีเสียงใสกังวานตัดบทพวกนางขึ้น "คฤหาสน์จอมมารวิหคทอง…ทำไมเล่า ก่อนมาที่แห่งนี้ไม่รู้เรื่องใดมาก่อนเลยหรือ" 

หญิงสาวร่างอรชรสาวเท้าเข้ามาใกล้ เรียวมือที่เต็มไปด้วยเครื่องประดับละลานตาลูบไล้บริเวณกรอบหน้างามเบื้องหน้าด้วยความสนอกสนใจ 

"คุณหนู!" 

"จะพานางไปอาบน้ำหรือ" เสียงใสเอ่ยถามพลางเหลียวมองด้วยหางตา 

"เจ้าค่ะ นายท่านกำชับไว้ว่าไม่เกินหนึ่งชั่วยามเจ้าค่ะ" 

"ออกไป ข้าจัดการเอง" 

"แต่ว่า..." 

"จะไปดี ๆ หรือจะให้ข้าส่งไป" 

"ทราบแล้วเจ้าค่ะ" สตรีสองนางจึงค้อมศีรษะเดินจากไปด้วยความเร่งร้อน 

"งดงามดีนี่ วันนี้ข้ากำลังเบื่อหน่ายพอดี ข้าจะช่วยเจ้าอาบน้ำเอง" ริมฝีปากบางกล่าวกระซิบแนบใบหูลี่เหยาเหยา ลมหายใจของนางเป่ารดเข้ามาเสียจนขนอ่อนในกายของลี่เหยาเหยาลุกซู่ 

"เอ่อ...ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง ฉันอาบน้ำเองได้" ลี่เหยาเหยาพยายามโบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน พลางคลี่ยิ้มเหือดแห้ง 

"ไม่ได้! เจ้าสาวบรรณาการของท่านพี่ ข้าจะปล่อยปละละเลยได้อย่างไรเล่า" ริมฝีปากสีชาดฉีกยิ้มอย่างนึกสนุก พลางดึงกายของลี่เหยาเหยาลอยหวือติดมือของตนไปอย่างรวดเร็ว 

"เหวอ..." ลี่เหยาเหยาสาวเท้าตามอีกฝ่ายราวกำลังเดินผ่านทางมรสุม ข้อมือถูกฉุดกระชากลากถูไปตามเส้นทาง เธอกวาดสายตามองหาทางออกซ้ายขวากลับได้มาเพียงความว่างเปล่า ที่แห่งนี้ช่างมิดชิดราวตั้งอยู่ท่ามกลางดินแดนพิศวง

หญิงคนนี้เดินเร็วนัก นางเป็นใคร หรือว่าเป็นแฟนตาทึ่มนั่นเหรอ

บุรุษร่างสูงย่างกรายเข้ามายังโถงขนาดกว้าง พวกเขาทันได้เห็นแผ่นหลังของหญิงสาวทั้งคู่เข้าพอดี พลันเอ่ยขึ้น 

"เอ๋...เถียนชี เมื่อสักครู่เจ้าเห็นเหมือนข้าหรือไม่" เถียนหยาเหลียวมองสหายด้วยความฉงน 

เถียนชีเหลียวหน้าตอบกลับ พยักหน้าหงึกหงัก 

"นะ...นางออกจากห้องนายท่านได้เชียวหรือ แล้วคนที่จูงมือนางคือใคร คุณหนูอวี่หนานหรอกรึ" 

ทั้งสองเหลียวหน้ามองกันพลันกะพริบดวงตาถี่ "เป็นไปได้อย่างไร!!" 

"เจ้ามีนามว่าอะไรหรือ" เสียงใสเอ่ยถามทว่าดูแฝงไปด้วยเลศนัยบางอย่าง เรียวนิ้วเนียนนุ่มลูบไล้ผิวกายขาวผ่องของคน

ในอ่างด้วยความแผ่วเบา 

"เอ่อ...ฉันชื่อ ลี่เหยาเหยาค่ะ" 

"ลี่เหยาเหยา วาจาของเจ้าประหลาดดีแท้ ใบหน้าก็

ชวนมอง น่าเสียดายที่อายุสั้นนัก" 

"หา..." ลี่เหยาเหยากะพริบดวงตาถี่ 

อยู่ ๆ ก็มาสาปแช่งกันเนี่ยนะ!

"เอาเถอะ ข้าอยากปรานีบรรดาสตรีของท่านพี่ดูสักหน ไหน ๆ ก็จะไม่ต้องรับหญิงบรรณาการอีกแล้ว ชำระร่างกายของเจ้าให้สะอาดเสียหน่อย จะปล่อยให้ท่านพี่เชยชมแต่สตรี

เน่าเหม็นพวกนั้นได้อย่างไร" 

"เอ่อ...เธอ ไม่สิ คุณหนูหมายความว่าเช่นไรหรือคะ"

ลี่เหยาเหยาพยายามเรียนรู้วาจาของคนที่นี่ ดั่งคำกล่าวที่ว่า

เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม 

"เหตุใดทำหน้าใสซื่อเช่นนั้นเล่า ไม่เข้าใจคำว่าเจ้าสาวบรรณาการของท่านจอมมารหรือ" 

ลี่เหยาเหยาสั่นส่ายศีรษะไปมา 

"เอาเถอะ เรียบร้อยแล้ว ข้าจะแต่งกายให้เจ้า ลุกขึ้นเสีย" 

ลี่เหยาเหยาจึงทำตามที่อีกฝ่ายบอก แม้จะเขินอาย

ไปบ้างแต่คนเบื้องหน้าก็เป็นหญิงเช่นกัน นัยน์ตาเฉี่ยวกวาดมองทั่วเรือนร่างเปลือยเปล่า พลางกระตุกยิ้มเบาบาง 

"งดงามเพียงนี้ ทว่าเสียดายที่เจ้าคงมีชีวิตอยู่อีกไม่นาน"