ใครบอกว่าความบังเอิญมันไม่มีอยู่จริง?❛เขา❜ มีเซ็กซ์กับเธอและเป็นผู้ชายคนแรก ไม่ได้พลาดและก็ไม่ได้เมา แต่เรื่องบังเอิญมันเกิดตรงที่ว่าถุงยางที่สวมใส่ตอนมีเซ็กซ์กับเธอนั้น มันดันแตก!เขาจึงเสนอความรับผิดชอบ ถ้าหากกินยาคุมฉุกเฉินแล้วเธอยังท้อง และหากตรวจ DNA แล้วเด็กคนนั้นคือลูกของเขาจริงๆ เขาก็พร้อมจะรับผิดชอบแต่ทว่า...เธอกลับไม่ยอมบอกเขาเลย ปกปิดเรื่องที่ตัวเองกำลังท้องอยู่นาน จนเขาเป็นฝ่ายที่ต้องสืบเรื่องนี้เสียเอง และก็ได้รู้ว่าเธอกำลังท้องจริงๆ แถมเป็นท้องแฝดอีกต่างหาก"ทำไมถึงไม่ยอมติดต่อมา?""ฉันคิดว่าฉันเลี้ยงลูกได้ค่ะ อีกอย่าง...คุณไม่ได้ตั้งใจ คุณเองก็ป้องกันแล้ว ให้ฉันกินยาคุมฉุกเฉินแล้ว ฉันเอาเด็กไปผูกมัดคุณไม่ได้หรอกค่ะ""คิดว่าโลกนี้ เธอใช้ชีวิตอยู่ลำพังหรือยังไง""......""เด็กในท้องของเธอ ฉันจะรับผิดชอบเอง เพราะเขาคือลูกของฉัน"ผลการตรวจทุกๆ อย่าง บวกกับช่วงเวลาที่เธอรู้ว่าตัวเองท้อง ต่อให้ไม่ตรวจ DNA ยังไงเขาก็เชื่อว่านี่คือลูกของเขา เพราะเธอดูเหมือนไม่ใช่คนที่จะ เอาไปมั่ว จนไม่รู้ว่าใครคือพ่อของเด็ก***************************** หลายเดือนก่อนหน้านั้น...ณ โรงแรมหรูห้
น้ำเสียงนี้มันทำเอาเธอตกใจจนนั่งตัวแข็ง เธอจำได้ดีเลย เธอไม่เคยลืม เป็นเขาหรอกเหรอที่อยากเจอเธอ ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ มือเล็กกุมท้องของตัวเองไว้แน่น ท้องใหญ่แบบนี้จะปกปิดก็คงไม่ได้แล้วสินะ “หายไปหลายเดือน ฉันคิดว่าเธอจะติดต่อกลับมา” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย ก่อนจะหันมองเธอที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน สายตาที่แข็งกร้าวนั้นมันทำให้เธอรีบหลบสายตาของเขาด้วยความกลัว“คือว่า...”“จะพูดอะไรอีก?”“คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ เด็กในท้องของฉันไม่ใช่ลูกของคุณหรอก ฉันแต่งงานมีสามีแล้วค่ะ”“หน้าตาของฉันเหมือนคนโง่ขนาดนั้นเลยหรือไง?!”น้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดของเขาทำเอาเธอตกใจจนสะดุ้ง คอหดเหมือนกับสัตว์ที่กำลังหวาดกลัว แหงล่ะ น้ำเสียงของเขามันทุ้มน่ากลัวมากเลยด้วย“ปะ เปล่านะคะ ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลย”“แต่งงานแล้วไหนล่ะสามีของเธอ ทำไมไม่เห็นมาช่วยเธอทำงาน ฉันเห็นเธอทำงานอยู่คนเดียว”“เอ่อ...ระ เราแยกกันอยู่ค่ะ เขาทำงานอยู่อีกที่นึง”“ขนาดนี้แล้ว เธอยังจะโกหกอีกเหรอ หน้าตาฉันเหมือนเด็กอมมือหรือยังไง?”“คะ คุณพูดอะไรคะ ฉันไม่เข้าใจ”พรึ่บ!เอกสารซองสีน้ำตาลถูกยื่นให้แก่เธอ ถึงจะยังตกใจอยู่แต่ก็จำใจต้อ
บ้านโอนิกซ์ “เชิญค่ะคุณผู้หญิง”“เอ่อ ไม่ต้องเรียกฉันแบบนั้นหรอกค่ะ ฉันชื่อเพียงขวัญ เรียกขวัญเฉยๆ ก็ได้ค่ะ”“เข้าไปสิ นี่บ้านของฉันเอง”“ใหญ่จัง” เธอพึมพำเบาๆ กับตัวเอง พร้อมกับมองบ้านหลังใหญ่ที่เธอนั้นกำลังเดินเข้ามา บ้านหลังใหญ่ตระการตา สวยหรูมีแต่ของแพงๆ ไปหมดเลย“ของของเธอ เดี๋ยวให้คนยกขึ้นไปไว้บนห้องนอนของฉัน”“ดะ เดี๋ยว เราต้องนอนห้องเดียวกันเหรอคะ?”“ใช่ไง บอกแล้วว่าเธอต้องอยู่ในสายตาของฉันตลอด”“แต่ว่าเรา..”“เธอไม่มีสิทธิ์เลือก อย่าลืมว่าในท้องของเธอ คือลูกของฉัน”“.....” ใช้คำพูดนี้มาเป็นข้ออ้างแล้วเธอจะไปขัดอะไรได้ล่ะ ในท้องของเธอมีลูกของเขาอยู่มันก็เรื่องจริง แต่เธอแค่อยากได้ความเป็นส่วนตัวเหมือนกับตอนที่อยู่ที่บ้านหลังเดิมมันก็เท่านั้น“เอาของไปเก็บให้เรียบร้อยตามที่ฉันสั่ง”“ค่ะคุณโอนิกซ์”“คุณชื่อโอนิกซ์เหรอ?” เธอถามเสียงแผ่ว เพราะเพิ่งรู้ว่าเขาชื่อนี้ มันก็คงไม่แปลกหรอกเนอะ เพราะเธอไม่ได้รู้จักกับเขามาก่อนนี่นา อีกอย่างก็ไม่ได้ถามชื่อของเขามาก่อนด้วย “อืม เรียกว่านิคก็พอ ชื่อเล่นของฉัน”“ค่ะ”ดูท่าแล้วชื่อเล่นของเขาน้อยคนที่จะเรียกสินะ และก็ดูเหมือนว่าคนจะเกรงกลัวเ
หลายวันต่อมาโรงพยาบาลเอกชนHHวันนี้ครบกำหนดที่เพียงขวัญจะต้องมาตรวจร่างกายตามปกติในทุกเดือน เขาพาเธอมาตรวจเองกับมือเลย และมีหมอคนใหม่มาดูแลเธอต่อด้วย “เกร็งอะไรขนาดนั้น?” โอนิกซ์ถามคนข้างๆ เพราะเธอนั้นนั่งนิ่งแถมเอามือจิกกันไปมาไม่หยุดอีกต่างหาก แค่มาหาหมอตามปกติเอง ทำไมต้องดูเกร็งดูกลัวอะไรขนาดนั้นเขาดูคนออกนะ“ฉันแค่ตื่นเต้น” เธอตอบกลับ“ไม่ได้มาตรวจเป็นครั้งแรกสักหน่อยไม่ใช่หรือไง”“ก็ใช่ แต่มันเป็นครั้งแรกที่เปลี่ยนหมอ เปลี่ยนโรงพยาบาล แถมคุณก็มาด้วยอีก”“ฉันมาด้วยแล้วมันยังไง อึดอัดเหรอ?”“รู้สึกแปลกเฉยๆ ค่ะ คุณก็อย่าเอาแต่จ้องสิ”นั่งอยู่ข้างๆ กันเขามักจะหันมองเธอยู่ตลอด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร มันบ่อยมากขึ้นเธอก็รู้สึกไม่เป็นตัวเอง มันเลยเกร็งไปหมด“ตอนรู้ว่าท้อง แพ้ท้องหรือเปล่า?”“แพ้ค่ะ ก็ปกติของคนท้อง”“แล้ว...”“คุณจะถามอะไรมากมายคะ ฉันไม่อยากตอบแล้วนะ เริ่มเวียนหัวแล้วด้วย” เธอพูดแทรกเขา ทำเอาโอนิกซ์ถึงกับถอนหายใจแรง ก่อนจะเบือนหน้าหนีไม่ได้ถามหรือพูดอะไรกับเธออีกจนกระทั่งถึงเวลาที่จะต้องเข้าห้องตรวจ...เพียงขวัญรีบลุกขึ้นเพราะถูกเรียกชื่อ โอนิกซ์รีบเดินเข้ามาประคองเพร
เวลาผ่านไป“ฉันต้องออกไปงานเลี้ยงผู้บริหาร ดึกๆ คงกลับ ง่วงก็นอนนะ ไม่ต้องรอฉัน” เขาพูดกับเธอ ขณะที่ตัวเองนั้นกำลังแต่งตัวอยู่เขาหล่อมากนะ พอใส่ชุดสูท มีเครื่องประดับแบบนี้แล้วมันดูดีสมกับเป็นเขาเลย อย่างที่คนเขาว่า คนหน้าตาดี จะใส่ชุดอะไรมันก็ดูดีไปหมดอยู่แล้ว “ค่ะ” เธอตอบ ความจริงเขาไม่จำเป็นจะต้องบอกเธอเรื่องนี้ก็ได้ เพราะเธอเองก็ไม่ได้มีสิทธิ์จะวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของเขาอยู่แล้ว“ดึกๆ ถ้าหิวก็หาของในตู้เย็นกิน ฉันให้แม่บ้านแบ่งอาหารแช่ตู้ไว้ให้เผื่อหิว”“ขอบคุณค่ะ”“เป็นอะไร ทำไมทำหน้างั้น ไม่อยากให้ฉันไปหรือยังไง?” เขาหันมองเธอเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำเอาเธอเขินจนต้องหลบหน้า ก่อนที่เขานั้นจะหันไปแต่งตัวหน้ากระจกต่อ“เปล่าค่ะ ฉันก็ปกติของฉัน”“งั้นเหรอ หึหึ”เขาชอบทำตัวแปลกๆ กับเธอ ชอบทำเหมือนกับว่าตลกทั้ง ๆ ที่เรื่องนั้นมันไม่ได้น่าขันอะไรเลยสักนิดเดียว เสียงหัวเราะในลำคอของเขา รอยยิ้มของเขา มันไม่เหมือนกับตอนแรกที่เธอกับเขาเพิ่งเจอกันเลยฟึ่บ~“อ๊ะ?” อยู่ๆ เขาก็เอามือมาวางบนหัวของเธอ ก่อนจะลูบเบาๆ เหมือนกำลังจะสื่อถึงอะไรบางอย่าง “เดี๋ยวฉันกลับมา”“อะ อื้อ” เพีย
โอนิกซ์พาเพียงขวัญเดินมาที่ห้องครัว ก่อนที่จะให้เธอนั่งลงบนเก้าอี้ ส่วนเขาก็ทำอะไรไม่รู้ เหมือนกำลังจัดเตรียมของกินให้กับเธอ ดูเขาตั้งใจเอามากๆ และมันก็ทำเอาเธออยากรู้ไม่น้อยเลยเหมือนกันว่ามันเพราะอะไร ไม่นานนักเขาก็เดินมาพร้อมกับจานใบเล็กๆ ที่ใส่ขนมเค้กหน้าตาน่าอร่อยอยู่ “ขนมเค้ก”“คะ?”“ก็เห็นบ่นว่าอยากกิน ฉันก็เลยแวะซื้อมาให้ ฉันสั่งร้านทำแบบไม่หวานมากนะ คนท้องกินหวานมากไม่ดี”“ขะ ขอบคุณมากนะคะ”“กินซะสิ”“คุณนิครู้ได้ยังไงคะ วันฉันอยากกินเค้ก”“เรื่องของเธอ มีอะไรบ้างที่ฉันไม่รู้”นั่นสินะ ไม่น่าถามเลย เรื่องของเธอเขาก็รู้ทุกอย่างอยู่แล้ว ต่อให้ไม่ได้ถามยังไงเขาก็สืบจนรู้เองอยู่ดี“เป็นอะไรของเธอ เค้กไม่ถูกใจเหรอ?”“เปล่าค่ะ”“......” เขามองเธอนิ่งๆ สายตานั้นเหมือนกำลังกดดันให้เธอตักเค้กที่เขายกมาให้นั้นใส่ปาก แล้วเอ่ยชมว่าอร่อยตามมารยาทใช่! มันก็ควรจะเป็นแบบนั้นนั่นแหละ“ฉันซื้อมาให้เยอะเลยนะอยู่ในตู้ อยากเลือกมั้ยล่ะ ฉันไม่รู้ว่าเธอชอบกินแบบไหน เลยซื้อมาทุกรสชาติเลย แต่เอาใส่จานมาแค่วนิลาชิ้นเดียว”“มะ ไม่ค่ะ ฉันชอบค่ะ ปกติเค้กฉันกินได้หมดเลย”“แล้วทำไมไม่กินล่ะ?”“ความจริงถ
ผ่านไปหนึ่งเดือน...“พี่คะ พี่ชาย..”“ครับๆ คุณเพียงขวัญต้องการอะไรครับ” ชายหนุ่มร่างกำยำรีบวิ่งหยวบหยาบเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงเรียก“ฉันถามอะไรหน่อยสิ”“ครับ”“คุณนิคเขาหายไปไหนเหรอ?”“......”ปกติเธอก็ไม่เคยต้องร้อนใจอะไรแบบนี้หรอก แต่มีบางอย่างที่มันเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม จนเธอร้อนใจขึ้นมานั่นก็คือโอนิกซ์หายตัวไป ที่ผ่านมาปกติเขาไปทำงานก็จะกลับมาในช่วงเวลาเดิมตลอด แต่ตอนนี้มันแปลกไป เพราะจู่ ๆ เขาก็ไม่กลับมาเหมือนอย่างเคย“รู้หรือเปล่า เขาหายไปไหน”“ผมไม่ทราบครับ”“แล้วพอจะมีใครที่ฉันจะติดต่อหาได้มั้ย คนใกล้ตัวของเขาน่ะ ฉันเป็นห่วง”แหงสิอยู่ ๆ เขาก็มาหายตัวไป เธอเลยเป็นห่วงจนร้อนรนแบบนี้ ต่างจากคนอื่นที่ดูไม่ได้ร้อนรนอะไรเลย มีแต่เธอที่ร้อนใจอยู่คนเดียวไม่มีใครคิดเลยเหรอว่ามันแปลก หรือปกติเขาเป็นแบบนี้อยู่แล้วแต่สำหรับเธอมันผิดปกตินะ ตลอดระยะเวลาที่เธอมาอยู่ที่นี่เขาไม่เคยหายไปเลย เป็นคนที่รักษาคำพูดตลอด จะกลับดึก กลับช้า กลับเร็ว ทุกๆ อย่างที่บอกกับเธอไว้ เขาทำตามมันได้ดีเลย ราวกับว่าเธอคือภรรยาของเขาจริงๆ“ไม่มีครับ”“นี่พวกพี่ไม่ห่วงเขาเลยเหรอคะ เจ้านายหายไปทั้งคนนะ”พวกเขาม
ก๊อกๆๆ“คุณนิค!!” เพียงขวัญรีบเดินไปที่หน้าประตูด้วยความตกใจ เพราะเธอนั้นกำลังนั่งปรับทุกข์เรื่องของเขากับป้าคนสนิทอยู่เลย แต่เขากลับโผล่มาซะแล้ว มาตอนไหนก็ไม่รู้เลย“คิดถึงฉันอยู่เหรอ?” เขาเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย“ทะ ทำไมหน้าซีดแบบนี้ล่ะคะ ไม่สบายหรือเปล่าคะ?” เพียงขวัญถามด้วยความตกใจ เพราะสีหน้าของเขามันบ่งบอกอย่างนั้น เขาต้องไม่สบายหรือไม่ก็เป็นอะไรสักอย่างล่ะ เพราะคนปกติเขาคงไม่หน้าซีดเหมือนคนไม่มีเม็ดเลือดแดงฝาดขนาดนี้“ป้าลงไปช่วยแม่บ้านเตรียมอาหารก่อนนะคะ” ป้าเหยียนเดินออกมา สถานการณ์ตอนนี้มีบุคคลที่สามอยู่ด้วยมันคงไม่เหมาะสักเท่าไหร่“เข้ามาข้างในก่อนสิคะ”“ได้ข่าวว่าเธอไม่ยอมกินข้าว”“ข่าวจากไหนคะ มั่วแล้วนะ”“......” โอนิกซ์เงียบ“คุณนั่นแหละหายไปไหนมา จะไปไหนก็บอกกันสักหน่อยสิ คนอื่นชินแต่ฉันไม่ชินด้วยหรอกนะ ถ้าจะไม่กลับเพราะติดธุระ ตอบข้อความรับสายโทรศัพท์สักนิดก็ยังดี”“มัน...พังน่ะ” โอนิกซ์หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาให้เธอดู ให้เพียงขวัญนั้นเห็นว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะไม่รับสายหรือไม่อ่านข้อความของเธอเลยโทรศัพท์มือถือของเขามันพังจนเปิดไม่ติดแล้ว หน้าจอแตกละเอียดหม
สี่เดือนต่อมาโรงพยาบาลเอกชนเพียงขวัญเข้าห้องเตรียมพร้อมคลอดลูกแล้ว ท้องที่สองแล้วแต่เธอก็ยังไม่หายตื่นเต้นเลย มือของเธอนั้นเย็นเฉียบไปหมด แต่ในใจก็ยังอยากจะเห็นลูกเร็วๆ และก็แน่นอนว่าคนที่ตื่นเต้นมากกว่าเธอก็คือโอนิกซ์"เจ็บหรือเปล่า หืม?""นิดหน่อยค่ะ""อดทนหน่อยนะ เพื่อลูกของเรา""ค่ะ"เพียงขวัญพยักหน้าตอบกลับ ตอนนี้ยังไม่ได้เข้าห้องคลอดหรอก เพราะเพิ่งจะให้ยาไป และยังอยู่ในช่วงเตรียมคลอด แต่เมื่อไหร่ที่ยาออกฤทธิ์เต็มที่ก็จะถูกเข็นเข้าห้องคลอดทันทีโอนิกซ์จับมือที่เย็นเฉียบของภรรยาไว้แน่น พร้อมกับให้กำลังใจอยู่ข้างๆ ไม่ห่าง"ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะอยู่ข้างๆ เธอเอง""ขอบคุณนะคะ"...สิบนาทีต่อมาเพียงขวัญถูกพาเข้าห้องคลอด จากนั้นขั้นตอนการคลอดก็ดำเนินการไปเรื่อยๆ เหมือนกับตอนที่คลอดสองแฝดเลย ไม่เห็นอะไรเบื้องหน้า ทุกอย่างถูกปกคลุมไปด้วยผ้าสีเขียว จะเห็นก็แต่โอนิกซ์ที่ยืนอยู่ข้างๆ"คุณนิค..""ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร""ลูกล่ะคะ พรีมกับเพิร์ซ""อยู่ข้างนอกน่ะ หมอไม่ให้เข้ามา ไม่ต้องห่วงมีเพื่อนอยู่ด้วย ตอนนี้กำลังรอเจอน้องๆ อยู่""อย่าไปไหนนะคะ""ครับ ไม่ไปไหนหรอกจะอยู่ตรงนี้ตลอดเลย สัญญาครับ
เวลาต่อมาบริษัทโอนิกซ์"มะม่วงห่าอะไรวะ! รสชาติจืดฉิบหาย!""เอ่อ...งั้นลองเป็นแบบสดดีมั้ยครับ""นี่ก็หวาน พวกมึงเนี่ย ฟังภาษาไทยไม่ออกหรือไงวะ บอกให้ซื้อมะม่วงเปรี้ยว มึงซื้อมะม่วงพวกนี้มาทำห่าอะไร!?" โอนิกซ์หงุดหงิดใส่ลูกน้องถึงขีดสุด เพราะลูกน้องดันซื้อของมาไม่ถูกใจ อยากกินมะม่วงเปรี้ยว แต่ที่ได้มาคือมะม่วงหวานและมะม่วงที่ไม่มีรสชาติ"ผมถามกับแม่ค้าแล้วนะครับ มะม่วงดองจะมีรสชาติเปรี้ยวเค็ม ส่วนมะม่วงสดก็จะมีรสชาติเปรี้ยวนำครับ ไม่หวานนะครับ""มึงก็ลองกินดิ จะได้รู้ แม่ง!!"พักนี้ลูกน้องเอาใจไม่ค่อยถูกเท่าไหร่เลย บางวันก็อารมณ์ดี แต่บางวันก็อารมณ์เสียถึงขั้นไม่พอใจอะไรซักอย่างเลย บางครั้งก็พาลทะเลาะกับของที่ไม่มีชีวิต โต๊ะเก้าอี้ กระดาษปากกา หรือแม้กระทั่งเอกสารต่างๆใช่แล้วล่ะ เขากำลังเข้าสู่ภาวะแพ้ท้องแทนภรรยา จากที่เพียงขวัญนั้นแพ้ท้องอยู่ไม่เท่าไหร่ คนที่เป็นต่อมาก็คือเขา น่าจะเป็นช่วงหลังจากกลับจากทะเล..ผ่านไปสักพัก"มีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมถึงออกมาข้างนอกกัน" เพียงขวัญเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทของโอนิกซ์ ปกติสองคนนี้จะอยู่ตัวติดกับเขาตลอดเวลานี่นา"คุณเพียงขวัญ" สีหน้าของทั้งสองเหมือ
วันต่อมา"อือ อย่ากวนสิคะ ฉันจะนอน""ตื่นสายนะเรา โดนเอาแค่ไม่กี่ครั้งเอง""....." พอได้ยินอย่างนั้น เพียงขวัญก็ลืมตาตื่นขึ้นมาทันที ก่อนจะพยายามผละตัวออกมาจากเขา แต่ก็ยังไม่วายโดนเขาดึงกลับไปกอดอยู่เหมือนเดิม "ฉันจะลุกแล้วค่ะ""เมื่อกี้ยังบอกอยู่เลยว่าอย่ากวน""ฉันจะไปหาลูก""ป่านนี้แล้ว ลูกคงออกไปเล่นกับคนอื่นแล้วล่ะ เธอก็รู้ เวลามาที่นี่ทีไร เรากลายเป็นหมาหัวเน่าตลอด""แต่ฉัน...""จะรีบไปไหนล่ะ มีคนคอยดูแลลูกอยู่แล้ว""ดะ เดี๋ยวคุณ อึก.."เป็นเพราะรั้งกันไปมาหรือเปล่านะ อยู่ดีๆ เธอก็รู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมา จากที่ตื่นมาแล้วรู้สึกสดชื่น ก็รู้สึกหม่นไปหมด รู้สึกเหมือนมีลมร้อนปะทะหน้า เช้านี้นี่มันเป็นอะไรกัน"คะ คุณนิค ฉันรู้สึกแปลกๆ ปล่อยฉันก่อนค่ะ""เป็นอะไร?"เพียงขวัญหยัดกายลุกขึ้นมานั่งได้ครู่เดียว จู่ๆ เธอก็รู้สึกพะอืดพะอมจนต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีแหวะ! แหวะ!"เพียงขวัญ!""อืม...ฉะ ฉันโอเคค่ะ" เธอตอบเสียงแผ่ว เพราะไม่อยากให้เขาเข้ามาเห็นในสภาพนี้ เลย"เป็นอะไรไป?""......" เธอส่ายหัวเป็นคำตอบ ในตอนนี้ไม่มีความคิดอะไรอีกเลย ทุกอย่างมันมารวดเร็วจนเธอไม่ได้ตั้งรับสักนิด"กินอะไรไ
หลายเดือนต่อมา"ฮายนิค~""หวัดดีวานิล""สบายดีนะ""อืม สบายดี""สวัสดีครับคุณลุงนิค""หวัดดีครับตะวัน โตเป็นหนุ่มแล้วนะเรา"เพียงขวัญได้แต่ยืนมองหญิงสาวที่ลงเครื่องมาพร้อมกับเด็กน้อยรุ่นราวคราวเดียวกับลูกแฝดของเธอ ผู้หญิงคนนั้นเธอสวยมากดูดีมาก และก็พอจะรู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครชื่ออะไร ที่ผ่านมาได้ยินแต่ชื่อ ไม่เคยเห็นตัวจริงสักที เธอดูดีและสวยกว่าที่คิดไว้ในหัวเยอะเลยการแสดงท่าทางสนิทสนมของทั้งสอง ไม่ได้ทำให้เพียงขวัญรู้สึกแย่แต่อย่างใด กลับกันเธอมองว่าเขาทั้งสองคนผูกพันกันมากกว่า ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรจากพี่น้องท้องเดียวกัน เธอไม่ได้หึง ไม่ได้อะไรเลย"สวัสดีค่ะคุณเพียงขวัญ""เอ่อ สวัสดีค่ะคุณวานิล ได้เจอตัวจริงสักทีนะคะ คุณสวยกว่าในรูปเยอะเลย""แหะๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่ก็ขอบคุณนะคะ"วานิล เธอเป็นผู้หญิงที่สวยและดูดี แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าเธอนั้นค่อนข้างจะเข้าถึงยากยังไงไม่รู้สิหลังจากนั้นเธอก็ได้เจอกับวานิลอยู่บ่อยๆ จนพอจะได้รู้เรื่องราวต่างๆ ของเธอมาบ้าง เกี่ยวกับวานิลและลูก และผู้ชายที่เป็นพ่อของลูกเธอ และก็เข้าใจว่าเธอไม่ใช่คนเข้าถึงยากอะไรเลย แค่ต้องเข้มแข็ง เพื่อปกป้องห
สองเดือนต่อมา"นั่งดูอะไรอยู่" โอนิกซ์เอ่ยถาม เพราะเห็นภรรยานั่งจ้องอยู่กับอะไรบางอย่างมาพักนึงแล้ว"ใครก็ไม่รู้ค่ะ" เพียงขวัญตอบ ทำให้เขารีบเดินตรงมายังเธอทันที "เขาทักมาว่าอยากเจอ""รู้จักหรือเปล่า?""ไม่รู้จักค่ะ" เธอส่ายหน้า"บล็อคไปสิ น่าจะพวกนักข่าวที่ชอบทำข่าวเสียหาย""ใช่เหรอคะ?"ที่ถามแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อที่เขาพูดหรอกนะ แต่เรื่องของเธอและโอนิกซ์ถูกเปิดเผยไปตั้งนานแล้ว และมันก็ไม่ได้มีอะไรมากมายถึงขั้นนักข่าวจะต้องให้ความสนใจประหนึ่งเป็นข่าวใหญ่ระดับโลกเลยนี่นา เพราะเขาแค่ทำให้คนอื่นรู้ว่าเขาแต่งงานมีภรรยาและลูกแล้ว ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติของคนธรรมดามากๆ และที่ผ่านมาไม่สนใจใครก็เพราะเรื่องนี้"แล้วเธอจะคุยไปทำไม เป็นใครก็ไม่รู้จัก""เขานัดฉันออกไปเจอค่ะ""ห๊ะ?""เขานัดเจอที่ร้านอาหารEEค่ะ" เพียงขวัญบอก เป็นร้านอาหารที่เธอพอจะรู้จักอยู่แล้ว มันเป็นร้านใหญ่ ร้านหรู ดาราคนดัง เซเล็บคนรวย ต่างก็มาร้านอาหารนี้กันหมด เธอเองก็เคยไปอยู่เหมือนกัน"เพียงขวัญ...""บางทีเขาอาจจะอยากเจอฉันจริงๆ ก็ได้""เธอนี่ทำไมถึงไม่ฟังฉันเลยนะ ที่ฉันไม่อยากให้ไป เพราะมันอันตราย เพราะไม่รู้ว่าคนที่นัดเธ
เวลาต่อมาพอกลับถึงบ้านโอนิกซ์ก็ยังไม่ได้บอกกับเพียงขวัญว่าเรื่องนั้นเขาโกหกหรือว่าลูกน้องโกหก แต่ดูเหมือนว่าเพียงขวัญจะได้คำตอบแล้วผู้หญิงมักจะได้คำตอบก่อนมาตั้งคำถามเสมอ ซึ่งเขาอาจจะไม่รู้ ผู้หญิงร้ายได้มากกว่าที่เขาคิดไว้เยอะนะ"เพียงขวัญ เพียงขวัญ!" โอนิกซ์รีบเดินตามมาติดๆ วันนี้เธอเดินเร็วมากกว่าทุกวัน ปกติถ้ากลับบ้านมาพร้อมกัน เวลาเข้าบ้านก็จะเข้าพร้อมกัน แต่วันนี้พอลงจากรถเธอก็เดินเข้าบ้านทันที ไม่พูดไม่จาสักคำ จนเขาต้องรีบเดินตามมา"เป็นอะไร บอกหน่อยได้ไหม?" พูดด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนมาก เหมือนลูกหมาที่กำลังครางหงิงๆ อยู่ข้างขาเจ้านาย"เปล่าค่ะ""ฉันรู้...ว่าเธอโกรธเรื่องนั้น""ก็รู้ว่าฉันจะโกรธ ทำไมถึงไม่บอกตามตรงล่ะคะจะโกหกทำไม""คือว่า...""คือว่า...อะไรคะ? บอกไว้ก่อนนะ อย่าได้มาหาข้อแก้ตัวเชียว""ไม่ครับ ไม่แก้ตัว""งั้นจะให้คำตอบฉันได้หรือยังคะ?""....." เขาเงียบ แถมทำหน้าสลดแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน สีหน้าตอนนี้ถ้าลูกน้องมาเห็นคงอายตายเลยที่ผ่านมาเขาไม่ใช่เสือผู้หญิงก็จริง แต่เขาคือเสือที่ไม่กลัวใคร ทว่าตอนนี้กลับต้องมาแพ้ให้กับมนุษย์เมียซะงั้น"ขอโทษ ฉันโกหกเอง""ขอเหตุผลค่
หลายวันต่อมาบริษัทของโอนิกซ์"เอาอีกแล้ว มาทำงานแต่นั่งยิ้มอีกแล้ว""นายแอบสูบกัญชามาหรือเปล่าวะ?""นั่นดิ คนอะไรนั่งยิ้มกับผนังห้อง"ก่อนหน้าที่เขาจะไปพักร้อนก็ว่าหนักแล้วนะ กลับมาหลังจากไปพักร้อนหนักมากกว่าเดิมอีก นั่งยิ้มกริ่ม บางครั้งก็หัวเราะคนเดียว อาการเข้าขั้นเป็นหนักแล้วล่ะเจ้านายคนนี้"เอ่อนายครับ วันนี้มีนัดคุยงานข้างนอกนะครับ""เออ รู้แล้ว!" พูดเหมือนไม่พอใจเท่าไหร่นัก เพราะหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะคนกำลังอารมณ์ดีเขากำลังนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่บ้านพัก นึกถึงการกระทำของภรรยา เพราะไม่เคยเห็นเธอทำแบบนั้นมาก่อนเลยแหงล่ะ ปกติเรื่องบนเตียงเขาจะเป็นฝ่ายนำตลอด มันเป็นครั้งแรกเลยที่เธอกล้าทำอย่างนั้น"อาการเข้าขั้นหนักแล้วว่ะกูว่า""เมื่อกี้ยังจะกินหัวเราอยู่เลย แต่อยู่ๆ ก็ไปนั่งยิ้มแล้ว"ลูกน้องอดไม่ได้ที่จะพูด มันเป็นอาการคลั่งรักที่ไม่เข้าใจเอาซะเลย มองคนอื่นเนี่ยสายตาเหมือนจะฉีกเป็นชิ้นๆ แต่เวลาที่ได้นั่งอยู่กับตัวเองเหมือนคิดอะไรกลับยิ้มเหมือนคนบ้า"พวกมึงสองคน อยากโดนสั่งให้วิ่งรอบบริษัทอีกสัก 20 รอบหรือไง?""ปะ เปล่าครับ""นายครับ""อะไร?" พูดเสียงเข้ม ตานี่ดุเลย ทำหน้า
ฟึ่บ ฟุ่บ ฟั่บ"เดี๋ยวๆ ทำอะไรเนี่ย""อยู่นิ่งๆ เถอะน่า"เพียงขวัญพูดข่มเสียงใส่เพราะไม่อยากให้เขาดิ้น ก่อนจะหยิบผ้าเส้นยาวๆ มามัดข้อมือของเขาไว้แน่น"อะไรกัน ฉันทำอะไรผิด ทำไมเธอถึงมามัดกันล่ะ?""....." เพียงขวัญไม่ได้ตอบอะไร เธอนั่งอยู่บนอกของเขา ก่อนที่จะค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของเขาออก การกระทำของเธอนั้น ทำเอาเขาถึงกับใจสั่นไม่หยุดในใจได้แต่ตั้งคำถามว่าเธอกำลังทำอะไรกันแน่ คิดจะทำแบบนั้นกับเขางั้นเหรอ เธอเนี่ยนะจะเป็นฝ่ายทำเขาก่อน"อืม...ทะ ทำอะไรเพียงขวัญ""เงียบปากไปเลยน่า"ร่างบางขยับตัวอยู่บนอกของเขาเหมือนกำลังหาที่นั่งให้เหมาะกับตัวเอง จนกระทั่งขยับเคลื่อนร่างกายลงไปนั่งบนขาของเขา ตรงนั้นมันสัมผัสเข้ากับก้นนุ่มๆ พอดี รู้สึกได้ถึงความแข็งของแก่นกายใหญ่ ที่เหมือนจะมีปฏิกิริยาตอบโต้ขึ้นมาแล้ว"ซี๊ดอ่าส์ จะทำเองเหรอ?""ถามหารางวัลไม่ใช่เหรอ ก็กำลังจะมอบให้นี่ไง"เรื่องบ้านที่เขายกให้เธอ เขาถามหารางวัล เธอเองก็ถามแล้วว่าเขาอยากได้อะไร แต่ก็ไม่ได้มีการตอบกลับเลย แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็มีทุกอย่างแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องซื้ออะไรให้ด้วยซ้ำ และถ้าให้เดาเขาคงอยากจะได้รางวัลแบบนี้มากกว่าโอนิกซ์
วันต่อมา"อือ...เช้าแล้วเหรอ" เพียงขวัญตื่นขึ้นมาด้วยสภาพที่งัวเงีย หมดเรี่ยวแรง และตื่นสายผิดปกติเลย"เช้าแล้ว แต่ถ้ายังง่วงอยู่ ก็นอนต่อเถอะ""อือ..."ไม่รู้ว่าผล็อยหลับไปอีกรอบตอนไหน รู้สึกเหมือนตัวเองตื่นขึ้นมาแล้ว แต่พอหลับตาก็หลับยาวไปอีกรอบเลยจนกระทั่งได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งจริงๆ ก็ตอนเกือบจะเที่ยงแล้ว"อือ...เวียนหัวชะมัดเลย" เพียงขวัญบ่นพึมพำขณะที่กำลังเดินออกมาจากห้องนอน ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น ซึ่งโอนิกซ์เองก็นั่งอยู่ไม่ไกลเช่นกัน"ตื่นละเหรอ หลับสบายหรือเปล่า?""อือ อากาศดีแฮะ ไม่ร้อนเลย""บรรยากาศบนเขา ก็เป็นแบบนี้แหละ""ทำอะไรอยู่ กินข้าวแล้วหรือไง?""เรียบร้อยแล้ว เธอล่ะหิวหรือเปล่า ยังมีโจ๊กอยู่ในตู้นะ""อือ...ยังไม่ค่อยหิวอ่ะ""หิวก็บอกละกัน จะได้ไปอุ่นให้""อื้อ.."เป็นเพราะเปลี่ยนเวลานอนหรือไง ตื่นมาถึงได้งัวเงียขนาดนี้ กว่าจะได้นอนก็คงเกือบเช้า ไม่แปลกใจเลยที่เธอมาตื่นเอาเวลานี้"ทำอะไรอยู่""ทำงานน่ะ""???" บอกว่าจะมาพักผ่อนแท้ๆ สั่งไม่ให้เธอทำงานดิบดี แต่ตัวเองกลับมานั่งจ้องอยู่กับหน้าจอแล็ปท็อปเนี่ยนะ"เธอชอบที่นี่หรือเปล่า""ชอบสิ บรรยากาศดี เงีย