EP:06 ซื้อขนมมาฝาก

โอนิกซ์พาเพียงขวัญเดินมาที่ห้องครัว ก่อนที่จะให้เธอนั่งลงบนเก้าอี้ ส่วนเขาก็ทำอะไรไม่รู้ เหมือนกำลังจัดเตรียมของกินให้กับเธอ ดูเขาตั้งใจเอามากๆ และมันก็ทำเอาเธออยากรู้ไม่น้อยเลยเหมือนกันว่ามันเพราะอะไร ไม่นานนักเขาก็เดินมาพร้อมกับจานใบเล็กๆ ที่ใส่ขนมเค้กหน้าตาน่าอร่อยอยู่   

“ขนมเค้ก”

“คะ?”

“ก็เห็นบ่นว่าอยากกิน ฉันก็เลยแวะซื้อมาให้ ฉันสั่งร้านทำแบบไม่หวานมากนะ คนท้องกินหวานมากไม่ดี”

“ขะ ขอบคุณมากนะคะ”

“กินซะสิ”

“คุณนิครู้ได้ยังไงคะ วันฉันอยากกินเค้ก”

“เรื่องของเธอ มีอะไรบ้างที่ฉันไม่รู้”

นั่นสินะ ไม่น่าถามเลย เรื่องของเธอเขาก็รู้ทุกอย่างอยู่แล้ว ต่อให้ไม่ได้ถามยังไงเขาก็สืบจนรู้เองอยู่ดี

“เป็นอะไรของเธอ เค้กไม่ถูกใจเหรอ?”

“เปล่าค่ะ”

“......” เขามองเธอนิ่งๆ สายตานั้นเหมือนกำลังกดดันให้เธอตักเค้กที่เขายกมาให้นั้นใส่ปาก แล้วเอ่ยชมว่าอร่อยตามมารยาท

ใช่! มันก็ควรจะเป็นแบบนั้นนั่นแหละ

“ฉันซื้อมาให้เยอะเลยนะอยู่ในตู้ อยากเลือกมั้ยล่ะ ฉันไม่รู้ว่าเธอชอบกินแบบไหน เลยซื้อมาทุกรสชาติเลย แต่เอาใส่จานมาแค่วนิลาชิ้นเดียว”

“มะ ไม่ค่ะ ฉันชอบค่ะ ปกติเค้กฉันกินได้หมดเลย”

“แล้วทำไมไม่กินล่ะ?”

“ความจริงถ้ารู้ว่าฉันอยากกิน ถามก่อนก็ได้นะคะว่าอยากกินแบบไหน จะได้ไม่ต้องซื้อเยอะ ฉันกินคนเดียวไม่หมดหรอก”

“ไม่หมดก็แบ่งคนอื่นสิ ยากตรงไหน”

“.....” เธอพยักหน้าตอบ ก่อนจะตักเค้กมากินทีละนิดเรื่อยๆ จนหมด

มันอร่อยสมกับที่เขาซื้อมาจริงๆ คงซื้อมาจากร้านดังแถวในเมือง เพราะแถวบ้านเขาคงไม่มีขาย แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะใส่ใจขนาดนี้ เธอบ่นอยากกินเพราะกินแค่ของจำเจมันก็เบื่อ

“ชอบมั้ย?”

“ชอบค่ะ อร่อยดี”

“ก็เชื่ออยู่ หมดก้อนเลย”

“เอ๋า ก็คุณเอามาให้ กินไม่หมดก็ทิ้ง เสียดายของ”

“แล้วนี่อยากกินอะไรอีกหรือเปล่าล่ะ ฉันจะให้คนไปหาซื้อให้”

“ไม่ค่ะ ไม่มีแล้ว”

ถึงมีใครมันจะไปกล้าบอกล่ะ ความจริงอยากออกไปหาของกินเองด้วยซ้ำ แต่ติดแค่ว่าเขาไม่ให้ไปไหนเลย เพราะกลัวอันตราย

แค่นั้นจริงๆ

“ลูกเป็นยังไงบ้าง?”

“ถามถึงอะไรคะ?”

“ลูกดิ้นมั้ย?”

“ค่ะดิ้น ตอนเช้าๆ กับตอนดึกจะดิ้นแรงหน่อย”

ฟึ่บ~

มือหนาแตะลงที่ท้องใหญ่อย่างแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆ ลูบอย่างอ่อนโยน เธอตกใจมาก นั่งเกร็งจนตัวแข็งไปหมด เพราะเป็นครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้กับเธอ

สัมผัสจากฝ่ามือหนานั้นมันรู้สึกได้เลยว่าอบอุ่นมากแค่ไหน และความอบอุ่นนั้นมันก็ส่งผ่านหน้าท้องใหญ่เข้าไปถึงลูกแฝดที่อยู่ในท้องของเธอ ก่อนที่จะมีแรงเคลื่อนไหวจากข้างใน

“ลูกดิ้นเหรอ?”

“ค-ค่ะ คงไม่เคยมีคนมาจับเขาแบบนี้ เลยตื่นเต้น”

“นี่พ่อเองนะพ่อเอง อยู่ข้างในเป็นยังไงบ้าง อึดอัดหรือเปล่าหืม แข็งแรงๆ โตไวๆ กันนะ จะได้ออกมาวิ่งเล่นกับพ่อเร็วๆ”

น้ำเสียงของเขา การกระทำของเขา มันอบอุ่นจนเธอยิ้มตามเลยจริงๆ แต่พอคิดอีกแบบ ผู้ชายเข้มขรึมวางมาดแบบเขาทำอะไรแบบนี้แล้วมันก็เลยดูน่าตลกดี  

“ยิ้มทำไม ฉันน่าตลกหรือไง?”

“เปล่าค่ะ แค่ไม่ค่อยเห็นผู้ชายเขาทำแบบนี้กัน”

“เธอเคยไปเกาะรั้วอยู่ข้างบ้านคนท้องหรือไง ถึงได้รู้ว่าสามีเขาไม่เคยทำ”

“ก็เปล่าค่ะ แค่รู้สึกว่าบุคลิกคุณมันไม่น่าจะมานั่งทำแบบนี้”

“ฉันมันดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“เปล่าค่ะ ฮ่ะฮ่ะ ฉันคิดว่าคุณเป็นพวกไม่แตะต้องผู้หญิงอะไรแบบนี้”

“คิดได้ไง แตะต้องไม่แตะต้อง ก็ทำเธอท้องมาแล้วนี่ไง”

“.....” พอเขาพูดแบบนั้นใส่เธอก็เขินจนหน้าแดงก่ำไปหมด ให้ตายสิเขาพูดอะไรของเขาเนี่ย

มันแปลกหรือไงที่ผู้หญิงผู้ชายจะทำเรื่องแบบนั้นกันแบบไม่ได้ผูกมัด เห็นมีถมเถไปหมด ความหมายของเธอที่สื่อออกไปมันก็คือ เขาดูไม่ได้สนใจผู้หญิงที่ถึงขั้นจะแตะเนื้อต้องตัว เพราะขนาดดาราที่เขาถ่ายรูปคู่ด้วย ยังเฉยเมยขนาดนั้นเลย

“หึหึ พูดแค่นี้ก็เขิน”

“คุณ! ลองมาเป็นฉันสิ พูดอะไรก็ไม่รู้เรื่อง มันใช่เรื่องที่ต้องพูดที่ไหนกัน”

“ฉันพูดความจริง”

ก็รู้ว่ามันเรื่องจริง แต่บางอย่างการรื้อฟื้นมันก็ไม่ใช่สิ่งดีอะไรเลยนะ เช่นเดียวกับเรื่องนี้ เธอและเขามีเซ็กซ์แบบไม่ผูกมัดกัน แต่แล้วพลาดท้องขึ้นมา มันน่าภูมิใจที่ไหน พูดออกมาได้ มันน่านักเชียว!

“ฉันไม่อยากคุยกับคุณแล้วค่ะ”

“เธอจะไปไหน?”

“ไปนั่งเล่นในสวนข้างนอกค่ะ ไม่ต้องตามมานะคะ ฉันอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว”

“......”

เพียงขวัญลุกเดินออกไปนั่งเล่นที่ด้านนอก เพราะไม่อยากคุยกับเขาแล้ว มาเจอเรื่องแบบนี้สิ่งเดียวที่เธอจะทำคือหนีออกไปให้ไกลเขามากที่สุด แค่มองหน้าใจก็เต้นระส่ำแล้ว

ฟึ่บ~

“คุณนิค?”

“ทำไม ฉันก็อยากออกมานั่งรับลมข้างนอกเหมือนกัน” เขาพูดด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ดูก็รู้ว่าเขาตั้งใจตามเธอมาข้างนอก ยังจะปฏิเสธอีกนะ คนเขาดูออกหมดแล้ว

“งั้นฉันจะไป...” กำลังจะลุกขึ้นแต่ก็ถูกดึงรั้งให้นั่งลงตามเดิม

“นั่งอยู่ตรงนี้แหละ ถ้าเธอเดินออกไปแม้แต่ก้าวเดียวนะ โดนดีแน่”

คำพูดขู่ของเขามันน่ากลัว แล้วใครมันจะไปกล้าขัดใจได้ล่ะแบบนี้ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เขาเป็นผู้ชายแบบไหนกันแน่ ก่อนหน้านี้ยังดูอบอุ่นอยู่เลย

หรือว่าเธอคิดผิดไปกันนะ ตัดสินเขาเพียงแค่เขาซื้อเค้กที่เธออยากกินมาให้เนี่ยนะ

“เป็นอะไรอีก”

“ตั้งใจตามฉันมา แต่ก็ไม่ยอมบอกกันตามตรง”

“ท้องก็ใหญ่ ทำอะไรก็ต้องระวังสิ ถ้าฉันไม่ตามมาแล้วเธอเกิดอุบัติเหตุล้ม ไม่มีใครเห็น เธอจะทำยังไง ฉันตามมาก็เพราะห่วง..ลูกในท้อง”

“.....” ในใจอยากจะเบ้ปากใส่เต็มทนจริงๆ เขาพูดอะไรแต่ละอย่างมันไม่ตรงกับใจเลยสักนิด ดูการกระทำสิ ดูสายตาสิ ทำเป็นมาบอกว่าห่วงลูก ความจริงส่วนนึงเท่านั้น

แต่ว่าเขาจะมาห่วงเธอกันทำไมล่ะ? หรือเป็นเพราะเธอกำลังอุ้มท้อง

“อยากออกไปกินข้าวนอกบ้านมั้ย?”

“คะ? ร้านอาหารเหรอคะ?”

“อืม ร้านอาหาร เผื่อว่าเธอเบื่ออาหารที่บ้าน”

“ขอคิดก่อนค่ะ”

เบื่อเหรอ? คำนี้เธอไม่เคยคิดด้วยซ้ำไปนะ เพราะกับข้าวแต่ละวันกลับมีอาหารให้เธอเลือกกินได้ทุกวัน ไหนจะของบำรุง ผลไม้ต่างๆ ขนมหวานกินเล่น มันไม่ได้น่าเบื่อเลยสักนิด

“ตอนท้องช่วงแรก เธอได้ออกไปกินข้าวนอกบ้านบ้างหรือเปล่า”

“ประจำค่ะ” ร้านประจำของเธอก็คือร้านอาหารตามสั่งทั่ว ๆ ไป ชอบกินพวกของหมักของดอง ส้มตำไก่ย่าง มันคืออาหารรสเลิศสำหรับเธอเลยล่ะ แต่ถ้าบอกเขาคงไม่ได้กินแน่เผลอๆ คงได้ถูกบ่นด้วยซ้ำ

“แล้วอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย”

“ไม่มีค่ะ”

“บอกมาตามตรงเถอะ ฉันไม่ว่าอะไรเธอหรอก”

“ไม่มีค่ะ”

ใครมันจะไปกล้าบอกล่ะ เขายิ่งเดาอารมณ์ยากอยู่ ถ้าเกิดพูดไปแล้วสะกิดต่อมโมโหขึ้นมามีหวังเธอก็แย่กันพอดี

“เพียงขวัญ”

“หืม? ไม่มีก็คือไม่มีสิคะ คุณจะมาเค้นให้ฉันพูดอะไร อยู่ที่นี่แม่บ้านของคุณก็ทำให้ฉันตั้งหลายอย่างทุกวันอยู่แล้ว มีให้เลือกกินขนาดนี้ ฉันจะไปอยากกินอะไรล่ะ”

“งั้นก็แล้วไป ตกลงไม่ไปแล้วใช่มั้ยร้านอาหาร”

“ไปสี้! โหย..นานๆ ทีได้ออกบ้าน อุดอู้จะตายอยู่แล้วเนี่ย”

“หึหึ งั้นก็ไปเตรียมตัว เย็นๆ เดี๋ยวพาไปดินเนอร์”

“อื้ม”