EP:08 ใกล้ชิด

 ก๊อกๆๆ

“คุณนิค!!” เพียงขวัญรีบเดินไปที่หน้าประตูด้วยความตกใจ เพราะเธอนั้นกำลังนั่งปรับทุกข์เรื่องของเขากับป้าคนสนิทอยู่เลย แต่เขากลับโผล่มาซะแล้ว มาตอนไหนก็ไม่รู้เลย

“คิดถึงฉันอยู่เหรอ?” เขาเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย

“ทะ ทำไมหน้าซีดแบบนี้ล่ะคะ ไม่สบายหรือเปล่าคะ?” เพียงขวัญถามด้วยความตกใจ เพราะสีหน้าของเขามันบ่งบอกอย่างนั้น เขาต้องไม่สบายหรือไม่ก็เป็นอะไรสักอย่างล่ะ เพราะคนปกติเขาคงไม่หน้าซีดเหมือนคนไม่มีเม็ดเลือดแดงฝาดขนาดนี้

“ป้าลงไปช่วยแม่บ้านเตรียมอาหารก่อนนะคะ” ป้าเหยียนเดินออกมา สถานการณ์ตอนนี้มีบุคคลที่สามอยู่ด้วยมันคงไม่เหมาะสักเท่าไหร่

“เข้ามาข้างในก่อนสิคะ”

“ได้ข่าวว่าเธอไม่ยอมกินข้าว”

“ข่าวจากไหนคะ มั่วแล้วนะ”

“......” โอนิกซ์เงียบ

“คุณนั่นแหละหายไปไหนมา จะไปไหนก็บอกกันสักหน่อยสิ คนอื่นชินแต่ฉันไม่ชินด้วยหรอกนะ ถ้าจะไม่กลับเพราะติดธุระ ตอบข้อความรับสายโทรศัพท์สักนิดก็ยังดี”

“มัน...พังน่ะ” โอนิกซ์หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาให้เธอดู ให้เพียงขวัญนั้นเห็นว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะไม่รับสายหรือไม่อ่านข้อความของเธอเลย

โทรศัพท์มือถือของเขามันพังจนเปิดไม่ติดแล้ว หน้าจอแตกละเอียดหมด และตอนนั้นก็ยังไม่มีเวลาที่จะเอาเครื่องใหม่มาเปลี่ยนด้วย

“คุณไม่ได้ไปคนเดียวนี่คะ ให้ลูกน้องคุณโทรมาบอกก็ได้” ยังไงเธอก็ยังน้อยใจอยู่ดี โทรศัพท์พังพอเข้าใจได้ แต่การติดต่อมันก็ไม่ได้มีวิธีเดียวนี่นา

“มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ ความจริงตอนนี้ฉันต้องนอนอยู่โรงพยาบาลด้วยซ้ำ”

“ค-คะ?!!”

“เพราะแบบนี้แหละ ฉันถึงกลับมาหาเธอไม่ได้”

“เกิดอะไรขึ้นคะ?”

“ไม่มีอะไรมากหรอก”

“คุณนิค! ถึงขั้นนอนโรงพยาบาล ไม่หนักได้ยังไงคะ?”

“หมอให้นอนดูอาการกับล้างแผลเฉยๆ น่ะ”

“ฉันขอดูได้มั้ย?”

“ไม่กลัวเหรอ?”

“.....” เพียงขวัญส่ายหน้าไปมา

จากนั้นโอนิกซ์ก็ค่อยๆ เปิดแผลของตัวเองให้กับเธอได้ดู มันเป็นแผลยาวที่มีผ้าก๊อซนั้นปิดแผลไว้อยู่

“ไม่ใช่อุบัติเหตุ ใช่หรือเปล่าคะ?”

“อืม...”

“ความจริงคุณเป็นแบบนี้แถมต้องนอนโรงพยาบาล ให้ลูกน้องของคุณโทรมาบอกฉันก็ได้นี่คะ ไม่เห็นต้องรั้นหมอกลับมาเลย ถ้าแผลติดเชื้อขึ้นมาจะทำยังไง” เธอบ่นเขา

“ถ้าทำแบบนั้น เธอจะไม่ยิ่งเครียดหรือไง”

“ขอแค่รู้ว่าคุณอยู่ไหน ไม่ได้เป็นอะไร ฉันก็สบายใจแล้วค่ะ”

อยู่ ๆ ก็เผลอพูดอะไรออกไปก็ไม่รู้ ประโยคที่ว่านั้นเหมือนคนที่เขาเป็นสามีภรรยาเขาพูดกันเลย แต่เธอยังไม่ได้เป็นอะไรกับเขา ดันพูดแบบนั้นออกไปซะแล้ว

“ตอนนี้ก็รู้แล้ว สบายใจแล้วหรือยัง”

“ค่ะ” เพียงขวัญตอบพร้อมทั้งถอนหายใจ

“งั้นก็เลิกคิดมากได้แล้ว”

“ฉันไม่ได้คิดมากสักหน่อย”

เธอพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปด้านในโดยที่มีเขานั้นตามหลังมาติดๆ

“อึกอ่า...”  

“จะ เจ็บเหรอคะ?”

เพียงขวัญรีบหมุนตัวกลับมามองเพราะเสียงร้องแผ่วของเขา มันบ่งบอกเหมือนคนกำลังรู้สึกเจ็บปวด แถมสีหน้าของเขาก็บอกแบบนั้นด้วย

“อืม ตึงๆ น่ะ ไม่ได้เจ็บมากมายแล้ว”

“แล้วแบบนี้ต้องทำยังไงคะ ใครจะล้างแผลให้ แล้วหมอต้องมาตรวจหรือเปล่า”

“ฉันให้หมอประจำตระกูลมาตรวจแล้วก็ล้างแผลทุกวัน เธอไม่ต้องห่วงหรอก”

“เฮ้อ...เป็นแบบนี้ ที่จริงควรอยู่โรงพยาบาลนะคะ”

“แผลเท่ามด ไม่ระคายผิวของฉันหรอก”

“คุณหนังหนาเหรอคะ?”

เพียงขวัญเอ่ยถามประหนึ่งคนใสซื่อที่เขาพูดมาแบบไหนก็เข้าใจแบบนั้น ไม่ได้มีความคิดลึกซึ้งอะไรเลย

ประโยคของเธอนั้นทำเอาเขาหันมองขวับทันที เพราะในความหมายที่เขาแปลออกคือ หนังหนา ก็ไม่ต่างอะไรจากสัตว์บางชนิด

“เพียงขวัญ...” พูดข่มเสียง

“หืม คะ?”

“พูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า?”

“???” เธองง ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่เขา เพราะไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า

“เฮ้อ ให้ตายสิ เธอไม่รู้อะไรเลยหรือไง”

“อ่าว แล้วจะให้รู้อะไรล่ะคะ?”

“หนังหนามันก็แค่คำเปรียบเปรย เธอเข้าใจหรือเปล่า”

“อ๋อ...ค่ะๆ”

“ที่เธอพูดน่ะ มันทำให้ฉันนึกถึงสัตว์หนังหนาๆ มากกว่า”

“ฉะ ฉันเปล่าคิดแบบนั้นเลยนะคะ ก็คุณพูดมาแบบไหน ฉันก็เข้าใจแบบนั้นเลย”

“อืม ฉันรู้”

“.....”

“ต่อไปเธอต้องหัดทันคนบ้างนะ อย่าใสซื่อจนเกินไป อยู่ในสังคมที่มีแต่เล่ห์เหลี่ยมเธอจะเอาตัวไม่รอดเอา”

“ฉันก็...ไม่ได้อยากเข้าสังคมแบบนั้นสักหน่อย”

“แต่มันก็เลี่ยงไม่ได้ เธอก็น่าจะรู้ดี”

“......”

สังคมของเขาและเธอมันต่างกันมากจริงๆ ถ้าเทียบกันแล้วสังคมที่เธออยู่ก็แค่โลกเล็กๆ แคบ ๆ ที่เจอหน้าพูดคุยกับคนที่รู้จักสนิทสนมกันเท่านั้น

ตกดึกวันเดียวกัน...

“ค่อยๆ ถอดนะคะ”

“ฉันบอกว่าทำเองได้ เธอนี่ดื้อได้ใครกันนะ”

“ไม่ต้องบ่นหรอกค่ะ ให้ฉันช่วยเถอะ”

เพียงขวัญพูดแทรกขึ้นมา เธอกำลังช่วยโอนิกซ์ถอดเสื้อ เพราะแผลบนตัวมันยังถูกน้ำไม่ได้ เลยต้องเช็ดตัวเอาแทน

อ่า...ครั้งแรกเลยนะที่เห็นเขาถอดเสื้อแบบนี้ หุ่นดีชะมัดเลย ขาวจั๊วะ แถมด้านหลังก็มีรอยสักอีกด้วย มันเป็นรอยสักที่เธอเดาไม่ออกว่ามันคือภาพอะไร มีความหมายอะไร แต่มันแปลกมาก เธอไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อนเลย

เป็นแบบภาพเหมือนลากลายเป็นเส้นๆ เท่านั้น

“มองตาเป็นมันเชียวนะ”

“......” เพียงขวัญรีบก้มหน้าหลบ อยู่กับเขามาก็นานแล้ว แต่เพิ่งเคยใกล้ชิดแบบนี้ครั้งแรกเลย

แล้วไอ้อาการเขินจนรู้สึกร้อนหน้ามันก็เป็นแบบนี้เองสินะ

“ก็ช่วยคุณถอดเสื้อ มันก็ต้องใกล้มั้ยคะ” เพียงขวัญเถียงเสียงสั่นๆ

“เธอนี่ก็รู้จักดูแลเอาใจใส่คนอื่นเหมือนกันนะ”

“ฉันก็แค่ตอบแทน ที่คุณดูแลฉันเป็นอย่างดี”

“ก็เป็นสิ่งที่ฉันต้องทำอยู่แล้ว”

นานวันมันก็ยิ่งแปลก โอนิกซ์เขาเป็นคนที่อบอุ่นดูแลคนอื่นเก่งแบบนี้อยู่แล้วเหรอ หรือเป็นแค่กับเธอคนเดียว ถ้าวันข้างหน้าคลอดลูกแล้ว เขาจะยังเป็นคนที่อบอุ่นแบบนี้กับเธอต่อไปอีกหรือเปล่า

พอคิดได้แบบนั้นรอยยิ้มที่มีก็หายไปทันที เหลือเพียงความกลัวมากกว่า กลัวในเรื่องอนาคตที่จะเป็นต่อไป

“ทำไมทำหน้าแบบนั้น?”

“เปล่าค่ะ”

“เธอนี่ก็แปลกนะ บอกว่าอย่าคิดมาก ก็ไม่ยอมฟังเลย”

“......” เธอเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมถึงเอาแต่คิดแบบนี้ แต่ก็ไม่ชาตลอดเวลาที่คิดแบบนี้ มันเป็นบางครั้งเท่านั้น จู่ ๆ ความคิดพวกนั้นมันก็แล่นเข้ามาในหัว นำพาเธอให้คิดมากไปหมด

“พรุ่งนี้ฉันจะให้หมอมาตรวจ”

“ตะ ตรวจอะไรคะ?”

“ตรวจร่างกาย ตรวจสภาพจิตใจของเธอไง”

“ขอโทษนะคะที่ฉันเป็นแบบนี้ ฉัน...”

“อย่าโทษตัวเองสิ ฉันบอกแล้วไง ว่าอย่าโทษตัวเอง อย่าโยนความผิดให้ตัวเอง”

“ฉันพยายามแล้วค่ะ แต่มันก็อดคิดไม่ได้เลย”

“แล้วฉันต้องทำยังไง เธอจะได้ไม่คิดมาก ฉันควรทำยังไงให้เธอมั่นใจว่าจะไม่มีเรื่องแบบที่เธอคิดเกิดขึ้น”

“คือ...”

“เลิกกลัวได้แล้ว ไม่มีอะไรให้ต้องกลัวทั้งนั้น”

“ค่ะ”

เพียงขวัญตอบรับพร้อมกับถอนหายใจแรง ก่อนจะค่อยๆ เอาผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้กับเขา และคอยระวังไม่ให้ถูกแผลที่อยู่บนตัวของเขา ถึงจะยังไม่เห็นว่ามันใหญ่ลึกแค่ไหน แต่ก็พอจะเดาออกว่า มันรุนแรงพอสมควร ถึงขั้นทำให้คนแข็งแรงแบบเขานั้นหน้าซีดได้ขนาดนี้

“ไม่กลัวแผลเหรอ?”

“ไม่ค่ะ ตอนเด็กๆ เคยช่วยแม่ทำแผลให้ชาวบ้านที่เขาบาดเจ็บมาค่ะ ก็เลยชินตั้งแต่เด็กๆ”

“เก่งนะ”

“คะ?”

“ฉันชมว่าเธอเก่ง ผู้หญิงบางคนกลัวเลือด กลัวแผลด้วยซ้ำ แต่เธอกลับไม่กลัว”

“แผลเท่ามด คุณบอกเอง แล้วฉันจะกลัวทำไม”

“หึหึ”