บ้านโอนิกซ์
“เชิญค่ะคุณผู้หญิง”
“เอ่อ ไม่ต้องเรียกฉันแบบนั้นหรอกค่ะ ฉันชื่อเพียงขวัญ เรียกขวัญเฉยๆ ก็ได้ค่ะ”
“เข้าไปสิ นี่บ้านของฉันเอง”
“ใหญ่จัง” เธอพึมพำเบาๆ กับตัวเอง พร้อมกับมองบ้านหลังใหญ่ที่เธอนั้นกำลังเดินเข้ามา บ้านหลังใหญ่ตระการตา สวยหรูมีแต่ของแพงๆ ไปหมดเลย
“ของของเธอ เดี๋ยวให้คนยกขึ้นไปไว้บนห้องนอนของฉัน”
“ดะ เดี๋ยว เราต้องนอนห้องเดียวกันเหรอคะ?”
“ใช่ไง บอกแล้วว่าเธอต้องอยู่ในสายตาของฉันตลอด”
“แต่ว่าเรา..”
“เธอไม่มีสิทธิ์เลือก อย่าลืมว่าในท้องของเธอ คือลูกของฉัน”
“.....” ใช้คำพูดนี้มาเป็นข้ออ้างแล้วเธอจะไปขัดอะไรได้ล่ะ ในท้องของเธอมีลูกของเขาอยู่มันก็เรื่องจริง แต่เธอแค่อยากได้ความเป็นส่วนตัวเหมือนกับตอนที่อยู่ที่บ้านหลังเดิมมันก็เท่านั้น
“เอาของไปเก็บให้เรียบร้อยตามที่ฉันสั่ง”
“ค่ะคุณโอนิกซ์”
“คุณชื่อโอนิกซ์เหรอ?” เธอถามเสียงแผ่ว เพราะเพิ่งรู้ว่าเขาชื่อนี้ มันก็คงไม่แปลกหรอกเนอะ เพราะเธอไม่ได้รู้จักกับเขามาก่อนนี่นา อีกอย่างก็ไม่ได้ถามชื่อของเขามาก่อนด้วย
“อืม เรียกว่านิคก็พอ ชื่อเล่นของฉัน”
“ค่ะ”
ดูท่าแล้วชื่อเล่นของเขาน้อยคนที่จะเรียกสินะ และก็ดูเหมือนว่าคนจะเกรงกลัวเขาไม่น้อยเลยด้วยเหมือนกัน
เขาเป็นใครกันนะ
“เป็นยังไง อยู่ได้หรือเปล่า”
“สบายค่ะ” จะบอกว่าไม่สบายอยู่อย่างนึงก็คงจะพูดไม่ได้ เพราะเขาเองก็คงจะคัดค้านหัวชนฝาว่าไม่อยากให้เธอนั้นแยกห้องนอนไป เธอไม่ใช่เด็กขนาดนั้นสักหน่อย
“งั้นก็ดี ทุกวันจะมีแม่บ้านคอยทำอาหารให้ เธอไม่ต้องทำเอง ถ้าเบื่ออยากกินอะไรก็สั่งเอา”
พอฟังเขาพูดจบเธอก็ปรายตามองไปยังแม่บ้านที่ยืนเรียงกันอยู่ ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างเก้ๆ กังๆ ทำตัวไม่ถูก เธอเพิ่งเข้ามาอยู่วันแรกเอง จะไปทำแบบนั้นได้ยังไงกัน บอกให้ป้าเหยียนเป็นคนทำให้ก็ว่าไปอย่างสิ
“เดี๋ยวของใช้ต่างๆ ฉันจะให้คนออกไปซื้อให้พรุ่งนี้ อะไรที่จำเป็นต้องใช้ก็จดมา”
“ไม่มีค่ะ ไม่มีอะไรต้องใช้”
“ไม่มี?”
“อื้อ คนท้องจะใช้อะไรล่ะคะ ฉันไม่ต้องใช้ค่ะ”
เธอไม่รู้ว่าเขาให้ไปซื้ออะไร ในเมื่อเธอก็มีหมดแล้ว คนท้องจะใช้อะไรมากมายกันล่ะ มันไม่ได้มีของจำเป็นที่ต้องใช้ขนาดนั้นเลยนี่นา
เวลาต่อมา...
“คุณหนู”
“ป้าเหยียน ขวัญนึกว่านอนไปแล้วนะคะเนี่ย”
“นอนไม่หลับค่ะ คุณขวัญอยู่คนเดียวเหรอคะ?”
“ขวัญ...ต้องนอนกับเขาค่ะ”
“เขาใช่ไหมคะ พ่อของเด็ก”
“ค่ะ” เพียงขวัญตอบกลับเสียงแผ่ว เพราะเธอไม่มีหนทางที่จะปฏิเสธแล้วจริงๆ
“มันเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้”
“ไว้ค่อยคุยกันนะคะ”
“แฮ่ม! ได้เวลาที่คนท้องจะต้องพักผ่อนแล้วนะครับ” เสียงของเขาดังเข้ามา ส่วนเจ้าของเสียงนั้นยืนอยู่ที่หน้าประตูไกลๆ
“เอ่อ...”
“กลับไปพักที่ห้องเถอะค่ะ ขวัญไม่เป็นอะไรหรอก ขวัญดูแลตัวเองได้”
“ค่ะคุณหนู เดี๋ยวพรุ่งนี้ป้ามาหานะคะ”
เธอเชื่อว่าเขาไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายเธอหรอก ถึงแม้ภายนอกของเขานั้นจะดูน่าเกรงขามน่ากลัว แต่คนแบบนี้แหละเวลาได้รักใครสักคนเขาจะโคตรอบอุ่นเลย แต่ตอนนี้เธอยังไม่คิดอะไรทั้งนั้นแหละ
“ทำไมยังไม่นอน”
“ปกติฉันไม่ได้นอนเวลานี้ ต่อให้นอนไปฉันก็นอนไม่หลับอยู่ดี”
“คนท้องต้องพักผ่อนให้มันเยอะๆ ไม่ใช่หรือไง”
“มันก็ใช่ แต่ปกติฉันก็นอนพักผ่อนเพียงพอ เต็มอิ่มอยู่แล้ว อย่าบังคับฉันเลยดีกว่า เดี๋ยวจะพาลนอนไม่หลับเอา”
การที่เขาพาเธอมากะทันหันแบบนี้แน่นอนอยู่แล้วล่ะว่าจะต้องหลับยาก ทั้งแปลกที่ ซ้ำยังต้องมานอนร่วมเตียงกับผู้ชายที่เธอเคยขึ้นเตียงมีเซ็กซ์แบบสนุกๆ คราวนั้นด้วยอีกต่างหาก
“คนนั้นเขาเป็นญาติเธอหรือไง”
“ค่ะ คนเดียวที่เหลืออยู่ พ่อแม่ฉันตายหมดแล้ว”
“อ๋อ เสียใจด้วยนะเรื่องนั้น”
“คุณ...”
“ว่ามา”
“เรามาทำข้อตกลงกันมั้ย เรื่องการที่เราอยู่ด้วยกัน เรื่องลูก คือว่าฉัน...”
“มีอะไรที่เธอไม่พอใจอีกล่ะ?”
“เปล่าๆ ไม่ใช่ไม่พอใจ แต่หมายถึง...”
“???”
“เราสองคนไม่ได้เป็นคนรักกัน จะให้อยู่ด้วยกันแบบนี้มันก็ยาก แถมลำบากใจด้วย คุณเองก็หน้าตาดีคงจะมีแฟนหรือคู่หมั้นหรือว่าคนรักอยู่แล้ว ฉันไม่อยากจะ...”
“ฉันไม่มีอะไรอย่างที่เธอพูดทั้งนั้น” เขารีบพูดแทรกเธอด้วยน้ำเสียงที่เข้มขรึม “เธอกับฉันต้องอยู่ด้วยกันแบบคู่รักที่ถูกจับคลุมถุงชน อยู่กันไปเดี๋ยวก็รักกันเอง แต่ถ้าเธอจะมีคนอื่นเราก็คงต้องคุยกันเรื่องลูก ฉันจะดูแลพวกเขาเอง”
“เอ่อคือ...”
“มีอะไรจะถามอีกมั้ย?”
“.....” เธอส่ายหัวไปมา เขาพูดชัดเจนหนักแน่นซะขนาดนั้นแล้ว เธอจะไปพูดขัดอะไรได้อีกล่ะ ความจริงก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอก แค่บางอย่างมันรวดเร็วจนเธอรู้สึกสับสนต่างหาก
“ไม่มีก็นอน มันดึกแล้ว”
“แล้วงานของฉันล่ะ”
“หยุดทำจนกว่าจะคลอด จนกว่าทุกอย่างจะลงตัว”
“แต่ฉันก็ต้องทำงานนะคะ”
“ฉันส่งคนของฉันไปทำหน้าที่แทนเธอแล้ว ส่วนเรื่องเงิน ค่าใช้จ่ายทุกอย่างของลูก ฉันจะรับผิดชอบเองทั้งหมด”
“.....”
“ได้เวลานอนแล้ว”
“ค่ะ”
เธอต้องนอนตามที่เขาบอก เพราะถูกเขานั้นย้ำเรื่องนี้มาหลายรอบแล้ว ปกตินอนคนเดียวมันเคยชินอยู่กับแบบนี้มากกว่า แต่พอตอนนี้กลับต้องมานอนแปลกที่ แถมยังมีผู้ชายแปลกหน้านอนอยู่ข้างๆ ด้วยอีกต่างหาก
เช้าวันต่อมา...
“ตื่นแล้วเหรอ?”
“อืม..คุณจะออกไปทำงานเหรอ?” เธอพูดกับเขาอย่างงัวเงีย
“ใช่ แม่บ้านเตรียมอาหารไว้ให้เธอแล้ว ถึงเวลาก็ลงไปกิน ห้ามอดอาหารเด็ดขาด”
“.....” เธอไม่ได้ตอบกลับอะไร เพราะยังรู้สึกงัวเงียอยู่เลย เขาทำงานอะไรของเขาถึงได้ต้องออกแต่เช้าแบบนั้น
“อ้อ เรื่องโรงพยาบาลฉันเปลี่ยนหมอที่ดูแล แล้วก็โรงพยาบาลให้เธอแล้วนะ เป็นโรงพยาบาลเอกชนที่เพื่อนฉันมันเป็นผอ.อยู่ ไม่ต้องห่วง เขาดูแลดีไม่ต่างจากหมอคนเก่าของเธอหรอก”
“ดูแลดี แล้วคุณให้เปลี่ยนทำไม”
“เพื่อความสบายใจ ฉันไว้ใจเฉพาะคนที่ฉันรู้จักมาก่อน ส่วนคนอื่นไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น”
เขาดูเป็นคนจริงจังกับชีวิตไปหมดเลย กับเรื่องนี้เขาก็ยังคิดเล็กคิดน้อย ความจริงมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันเลย เปลี่ยนแค่โรงพยาบาลกับหมอเท่านั้นเอง
“ฉันมีงานด่วนต้องทำ เลยต้องรีบไปเช้ากว่าปกติ เดี๋ยวฉันจะกลับมาก่อนเที่ยง”
“ค่ะ”
เขาสั่งเธอเสร็จก็เดินออกไปจากห้องนอน ก่อนที่เพียงขวัญจะลุกออกจากเตียงทำกิจวัตรประจำวันของเธอเหมือนที่เคยอยู่บ้านหลังเก่าของตัวเอง ที่นี่มันดีกว่ามากๆ ของอะไรต่อมิอะไรมันก็ดูเพียบพร้อมไปหมดเลย กว้างขวางสะอาดตา ข้าวของนั้นก็พร้อมใช้งานทุกอย่าง
เป็นคนรวยมันดีแบบนี้เองสินะ
ถึงเธอจะมีเงินแต่ก็ไม่ได้ร่ำรวยขนาดนี้ อะไรแบบนี้เธอไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนเลย
ด้านล่าง...
“คุณหนู”
“ป้าเหยียน มาแล้วเหรอคะ”
“มาทานข้าวเถอะค่ะ แม่บ้านเตรียมอาหารไว้ให้เต็มโต๊ะเลย”
“ขอบคุณนะคะ แต่วันหลังไม่ต้องทำเยอะขนาดนี้ก็ได้ ฉันคนเดียวกินไม่หมดหรอก” เพียงขวัญพูดกับแม่บ้าน
“ไม่ได้ค่ะ นี่เป็นคำสั่งของคุณโอนิกซ์”
เขาคิดอะไรของเขาอยู่ ถึงได้สั่งให้แม่บ้านทำอาหารมากมายขนาดนี้ มันเป็นสิบๆ อย่างเลยก็ว่าได้ ไหนจะผลไม้อีก มันเต็มโต๊ะเลย แค่เธอกินคนเดียวมันก็ไม่หมดหรอก
เธอได้แต่ยืนชั่งใจ ของพวกนี้เธอก็รู้ว่าไม่จำเป็นต้องกินให้มันหมดหรอก กินแค่พออิ่ม แต่ก็รู้สึกเสียดายมากอยู่ดี
“วันนี้ต้องออกไปทำงานหรือเปล่าคะ?”
“ไม่ค่ะ เขาสั่งห้าม”
“ดีแล้วค่ะ พักผ่อนบ้างเถอะ”
“.....” พักผ่อนเหรอ เธอได้ยินคำนี้จากคนรอบข้างมานับไม่ถ้วนแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้สักที
หลายวันต่อมาโรงพยาบาลเอกชนHHวันนี้ครบกำหนดที่เพียงขวัญจะต้องมาตรวจร่างกายตามปกติในทุกเดือน เขาพาเธอมาตรวจเองกับมือเลย และมีหมอคนใหม่มาดูแลเธอต่อด้วย “เกร็งอะไรขนาดนั้น?” โอนิกซ์ถามคนข้างๆ เพราะเธอนั้นนั่งนิ่งแถมเอามือจิกกันไปมาไม่หยุดอีกต่างหาก แค่มาหาหมอตามปกติเอง ทำไมต้องดูเกร็งดูกลัวอะไรขนาดนั้นเขาดูคนออกนะ“ฉันแค่ตื่นเต้น” เธอตอบกลับ“ไม่ได้มาตรวจเป็นครั้งแรกสักหน่อยไม่ใช่หรือไง”“ก็ใช่ แต่มันเป็นครั้งแรกที่เปลี่ยนหมอ เปลี่ยนโรงพยาบาล แถมคุณก็มาด้วยอีก”“ฉันมาด้วยแล้วมันยังไง อึดอัดเหรอ?”“รู้สึกแปลกเฉยๆ ค่ะ คุณก็อย่าเอาแต่จ้องสิ”นั่งอยู่ข้างๆ กันเขามักจะหันมองเธอยู่ตลอด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร มันบ่อยมากขึ้นเธอก็รู้สึกไม่เป็นตัวเอง มันเลยเกร็งไปหมด“ตอนรู้ว่าท้อง แพ้ท้องหรือเปล่า?”“แพ้ค่ะ ก็ปกติของคนท้อง”“แล้ว...”“คุณจะถามอะไรมากมายคะ ฉันไม่อยากตอบแล้วนะ เริ่มเวียนหัวแล้วด้วย” เธอพูดแทรกเขา ทำเอาโอนิกซ์ถึงกับถอนหายใจแรง ก่อนจะเบือนหน้าหนีไม่ได้ถามหรือพูดอะไรกับเธออีกจนกระทั่งถึงเวลาที่จะต้องเข้าห้องตรวจ...เพียงขวัญรีบลุกขึ้นเพราะถูกเรียกชื่อ โอนิกซ์รีบเดินเข้ามาประคองเพร
เวลาผ่านไป“ฉันต้องออกไปงานเลี้ยงผู้บริหาร ดึกๆ คงกลับ ง่วงก็นอนนะ ไม่ต้องรอฉัน” เขาพูดกับเธอ ขณะที่ตัวเองนั้นกำลังแต่งตัวอยู่เขาหล่อมากนะ พอใส่ชุดสูท มีเครื่องประดับแบบนี้แล้วมันดูดีสมกับเป็นเขาเลย อย่างที่คนเขาว่า คนหน้าตาดี จะใส่ชุดอะไรมันก็ดูดีไปหมดอยู่แล้ว “ค่ะ” เธอตอบ ความจริงเขาไม่จำเป็นจะต้องบอกเธอเรื่องนี้ก็ได้ เพราะเธอเองก็ไม่ได้มีสิทธิ์จะวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของเขาอยู่แล้ว“ดึกๆ ถ้าหิวก็หาของในตู้เย็นกิน ฉันให้แม่บ้านแบ่งอาหารแช่ตู้ไว้ให้เผื่อหิว”“ขอบคุณค่ะ”“เป็นอะไร ทำไมทำหน้างั้น ไม่อยากให้ฉันไปหรือยังไง?” เขาหันมองเธอเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำเอาเธอเขินจนต้องหลบหน้า ก่อนที่เขานั้นจะหันไปแต่งตัวหน้ากระจกต่อ“เปล่าค่ะ ฉันก็ปกติของฉัน”“งั้นเหรอ หึหึ”เขาชอบทำตัวแปลกๆ กับเธอ ชอบทำเหมือนกับว่าตลกทั้ง ๆ ที่เรื่องนั้นมันไม่ได้น่าขันอะไรเลยสักนิดเดียว เสียงหัวเราะในลำคอของเขา รอยยิ้มของเขา มันไม่เหมือนกับตอนแรกที่เธอกับเขาเพิ่งเจอกันเลยฟึ่บ~“อ๊ะ?” อยู่ๆ เขาก็เอามือมาวางบนหัวของเธอ ก่อนจะลูบเบาๆ เหมือนกำลังจะสื่อถึงอะไรบางอย่าง “เดี๋ยวฉันกลับมา”“อะ อื้อ” เพีย
โอนิกซ์พาเพียงขวัญเดินมาที่ห้องครัว ก่อนที่จะให้เธอนั่งลงบนเก้าอี้ ส่วนเขาก็ทำอะไรไม่รู้ เหมือนกำลังจัดเตรียมของกินให้กับเธอ ดูเขาตั้งใจเอามากๆ และมันก็ทำเอาเธออยากรู้ไม่น้อยเลยเหมือนกันว่ามันเพราะอะไร ไม่นานนักเขาก็เดินมาพร้อมกับจานใบเล็กๆ ที่ใส่ขนมเค้กหน้าตาน่าอร่อยอยู่ “ขนมเค้ก”“คะ?”“ก็เห็นบ่นว่าอยากกิน ฉันก็เลยแวะซื้อมาให้ ฉันสั่งร้านทำแบบไม่หวานมากนะ คนท้องกินหวานมากไม่ดี”“ขะ ขอบคุณมากนะคะ”“กินซะสิ”“คุณนิครู้ได้ยังไงคะ วันฉันอยากกินเค้ก”“เรื่องของเธอ มีอะไรบ้างที่ฉันไม่รู้”นั่นสินะ ไม่น่าถามเลย เรื่องของเธอเขาก็รู้ทุกอย่างอยู่แล้ว ต่อให้ไม่ได้ถามยังไงเขาก็สืบจนรู้เองอยู่ดี“เป็นอะไรของเธอ เค้กไม่ถูกใจเหรอ?”“เปล่าค่ะ”“......” เขามองเธอนิ่งๆ สายตานั้นเหมือนกำลังกดดันให้เธอตักเค้กที่เขายกมาให้นั้นใส่ปาก แล้วเอ่ยชมว่าอร่อยตามมารยาทใช่! มันก็ควรจะเป็นแบบนั้นนั่นแหละ“ฉันซื้อมาให้เยอะเลยนะอยู่ในตู้ อยากเลือกมั้ยล่ะ ฉันไม่รู้ว่าเธอชอบกินแบบไหน เลยซื้อมาทุกรสชาติเลย แต่เอาใส่จานมาแค่วนิลาชิ้นเดียว”“มะ ไม่ค่ะ ฉันชอบค่ะ ปกติเค้กฉันกินได้หมดเลย”“แล้วทำไมไม่กินล่ะ?”“ความจริงถ
ผ่านไปหนึ่งเดือน...“พี่คะ พี่ชาย..”“ครับๆ คุณเพียงขวัญต้องการอะไรครับ” ชายหนุ่มร่างกำยำรีบวิ่งหยวบหยาบเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงเรียก“ฉันถามอะไรหน่อยสิ”“ครับ”“คุณนิคเขาหายไปไหนเหรอ?”“......”ปกติเธอก็ไม่เคยต้องร้อนใจอะไรแบบนี้หรอก แต่มีบางอย่างที่มันเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม จนเธอร้อนใจขึ้นมานั่นก็คือโอนิกซ์หายตัวไป ที่ผ่านมาปกติเขาไปทำงานก็จะกลับมาในช่วงเวลาเดิมตลอด แต่ตอนนี้มันแปลกไป เพราะจู่ ๆ เขาก็ไม่กลับมาเหมือนอย่างเคย“รู้หรือเปล่า เขาหายไปไหน”“ผมไม่ทราบครับ”“แล้วพอจะมีใครที่ฉันจะติดต่อหาได้มั้ย คนใกล้ตัวของเขาน่ะ ฉันเป็นห่วง”แหงสิอยู่ ๆ เขาก็มาหายตัวไป เธอเลยเป็นห่วงจนร้อนรนแบบนี้ ต่างจากคนอื่นที่ดูไม่ได้ร้อนรนอะไรเลย มีแต่เธอที่ร้อนใจอยู่คนเดียวไม่มีใครคิดเลยเหรอว่ามันแปลก หรือปกติเขาเป็นแบบนี้อยู่แล้วแต่สำหรับเธอมันผิดปกตินะ ตลอดระยะเวลาที่เธอมาอยู่ที่นี่เขาไม่เคยหายไปเลย เป็นคนที่รักษาคำพูดตลอด จะกลับดึก กลับช้า กลับเร็ว ทุกๆ อย่างที่บอกกับเธอไว้ เขาทำตามมันได้ดีเลย ราวกับว่าเธอคือภรรยาของเขาจริงๆ“ไม่มีครับ”“นี่พวกพี่ไม่ห่วงเขาเลยเหรอคะ เจ้านายหายไปทั้งคนนะ”พวกเขาม
ก๊อกๆๆ“คุณนิค!!” เพียงขวัญรีบเดินไปที่หน้าประตูด้วยความตกใจ เพราะเธอนั้นกำลังนั่งปรับทุกข์เรื่องของเขากับป้าคนสนิทอยู่เลย แต่เขากลับโผล่มาซะแล้ว มาตอนไหนก็ไม่รู้เลย“คิดถึงฉันอยู่เหรอ?” เขาเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย“ทะ ทำไมหน้าซีดแบบนี้ล่ะคะ ไม่สบายหรือเปล่าคะ?” เพียงขวัญถามด้วยความตกใจ เพราะสีหน้าของเขามันบ่งบอกอย่างนั้น เขาต้องไม่สบายหรือไม่ก็เป็นอะไรสักอย่างล่ะ เพราะคนปกติเขาคงไม่หน้าซีดเหมือนคนไม่มีเม็ดเลือดแดงฝาดขนาดนี้“ป้าลงไปช่วยแม่บ้านเตรียมอาหารก่อนนะคะ” ป้าเหยียนเดินออกมา สถานการณ์ตอนนี้มีบุคคลที่สามอยู่ด้วยมันคงไม่เหมาะสักเท่าไหร่“เข้ามาข้างในก่อนสิคะ”“ได้ข่าวว่าเธอไม่ยอมกินข้าว”“ข่าวจากไหนคะ มั่วแล้วนะ”“......” โอนิกซ์เงียบ“คุณนั่นแหละหายไปไหนมา จะไปไหนก็บอกกันสักหน่อยสิ คนอื่นชินแต่ฉันไม่ชินด้วยหรอกนะ ถ้าจะไม่กลับเพราะติดธุระ ตอบข้อความรับสายโทรศัพท์สักนิดก็ยังดี”“มัน...พังน่ะ” โอนิกซ์หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาให้เธอดู ให้เพียงขวัญนั้นเห็นว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะไม่รับสายหรือไม่อ่านข้อความของเธอเลยโทรศัพท์มือถือของเขามันพังจนเปิดไม่ติดแล้ว หน้าจอแตกละเอียดหม
สองเดือนถัดมา...ภายในห้องผ่าตัดโรงพยาบาลเอกชนHHบรรยากาศภายในห้องผ่าตัดนั้นมันเย็นเฉียบและเงียบกริบ ด้านหน้าของเพียงขวัญถูกกั้นด้วยผ้าสีเขียวสูงชนิดที่เธอมองไม่เห็นการกระทำของหมอและพยาบาลอีกฝั่ง เธอกลัวตื่นเต้นจนหัวใจนั้นเต้นรัวไปหมด แต่เป็นเพราะฤทธิ์กล่อมของยา มันเลยทำให้เธอนั้นไม่ได้ตื่นตระหนกอะไร บวกกับมีโอนิกซ์นั้นคอยอยู่ข้างๆ ไม่ห่าง เธอเลยอุ่นใจไปได้มากเลยทีเดียว“อือ...” เพียงขวัญครางเสียงสั่นกลัว ดวงตาของเธอพยายามจดจ้องไปที่การกระทำของหมอและพยาบาลที่กำลังทำคลอดอยู่ ใบหน้าของเธอซีดเผือก ตัวสั่น ที่ไม่รู้ว่าสั่นเพราะอุณหภูมิภายในห้องผ่าตัดหรือเป็นเพราะฤทธิ์จากยา“ไม่ต้องกลัวนะ” เสียงกระซิบแผ่วเบาข้างหู มันทำเอาเธอใจชื้นขึ้นมาแบบทันควันเขาไม่เคยปล่อยมือเธอเลย ตั้งแต่พามาโรงพยาบาล เตรียมตัวเข้าห้องคลอด ฉีดยา จนกระทั่งตอนนี้เวลาในตอนนี้มันเหมือนยาวนานไปมากๆ แต่คงเป็นเพราะเธอนั้นรอคอยจดจ่ออยู่กับสิ่งนั้นมากกว่า เวลามันถึงผ่านไปช้าแบบนี้“คุณนิค...” “ว่าไง”“นานจังเลยคะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ”“ไม่มีอะไรหรอก มันไม่นานเลยนะ คุณหมอกำลังทำคลอดอยู่”โอนิกซ์พยายามพูดให้เพียงขวัญนั้นสบายใจ เ
..เวลาผ่านไป ที่บ้านหลังใหญ่ของโอนิกซ์ เพราะเพียงขวัญยังไม่แข็งแรง เธอจึงไม่สามารถดูแลลูกแฝดได้อย่างเต็มที่ นั่นจึงทำให้โอนิกซ์นั้นต้องจ้างพี่เลี้ยงมาคอยช่วยดูแล และคนคนนั้นก็ต้องไว้ใจได้ ถึงเขาจะช่วยเธอเลี้ยงได้ แต่ยังไงก็เป็นผู้ชาย ความละเอียดอ่อนก็ไม่เท่ากับผู้หญิงอยู่ดี การเลี้ยงเด็กอ่อนมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ถึงโอนิกซ์จะเตรียมตัวตั้งรับกับเรื่องนี้เอาไว้แล้ว แต่ยังไงก็ต้องมีพี่เลี้ยงอยู่ดี“เพียงขวัญ...”“คะคุณนิค?”“แผลของเธอเป็นยังไงบ้าง”“ดีขึ้นแล้วค่ะ” “อืมก็...ดีแล้วล่ะ”“......” เพียงขวัญมองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลแล้วเขาจะถามเธอแบบนี้ทุกวัน จนกระทั่งกลับบ้านก็ยังถามอยู่ ไม่ถามเนี่ยสิดูแปลกไปเลย“งั้นก็พักเถอะ ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูลูกให้เอง”“คุณไม่ออกไปทำงานเหรอคะ?”“วันนี้ไม่ล่ะ อยากอยู่กับลูก”มีพี่เลี้ยงก็จริงแต่ในฐานะคุณพ่อที่เห่อลูกแฝดอย่างเขาก็ไม่ยอมห่างลูกๆ เลยเช่นกัน ที่ต้องจ้างเพราะกลัวดูแลได้ไม่ดีทั้งสองคนต่างหากเพียงขวัญมองดูโอนิกซ์อุ้มลูกขึ้นมาอยู่บนอก เขาประคับประคองเป็นอย่างดี น้ำเสียงที่เปล่งเจรจากับลูกน้อยในอ้อมอกนั้นมันช่างหวานละมุนจริงๆ
ใครบอกว่าความบังเอิญมันไม่มีอยู่จริง?❛เขา❜ มีเซ็กซ์กับเธอและเป็นผู้ชายคนแรก ไม่ได้พลาดและก็ไม่ได้เมา แต่เรื่องบังเอิญมันเกิดตรงที่ว่าถุงยางที่สวมใส่ตอนมีเซ็กซ์กับเธอนั้น มันดันแตก!เขาจึงเสนอความรับผิดชอบ ถ้าหากกินยาคุมฉุกเฉินแล้วเธอยังท้อง และหากตรวจ DNA แล้วเด็กคนนั้นคือลูกของเขาจริงๆ เขาก็พร้อมจะรับผิดชอบแต่ทว่า...เธอกลับไม่ยอมบอกเขาเลย ปกปิดเรื่องที่ตัวเองกำลังท้องอยู่นาน จนเขาเป็นฝ่ายที่ต้องสืบเรื่องนี้เสียเอง และก็ได้รู้ว่าเธอกำลังท้องจริงๆ แถมเป็นท้องแฝดอีกต่างหาก"ทำไมถึงไม่ยอมติดต่อมา?""ฉันคิดว่าฉันเลี้ยงลูกได้ค่ะ อีกอย่าง...คุณไม่ได้ตั้งใจ คุณเองก็ป้องกันแล้ว ให้ฉันกินยาคุมฉุกเฉินแล้ว ฉันเอาเด็กไปผูกมัดคุณไม่ได้หรอกค่ะ""คิดว่าโลกนี้ เธอใช้ชีวิตอยู่ลำพังหรือยังไง""......""เด็กในท้องของเธอ ฉันจะรับผิดชอบเอง เพราะเขาคือลูกของฉัน"ผลการตรวจทุกๆ อย่าง บวกกับช่วงเวลาที่เธอรู้ว่าตัวเองท้อง ต่อให้ไม่ตรวจ DNA ยังไงเขาก็เชื่อว่านี่คือลูกของเขา เพราะเธอดูเหมือนไม่ใช่คนที่จะ เอาไปมั่ว จนไม่รู้ว่าใครคือพ่อของเด็ก***************************** หลายเดือนก่อนหน้านั้น...ณ โรงแรมหรูห้
..เวลาผ่านไป ที่บ้านหลังใหญ่ของโอนิกซ์ เพราะเพียงขวัญยังไม่แข็งแรง เธอจึงไม่สามารถดูแลลูกแฝดได้อย่างเต็มที่ นั่นจึงทำให้โอนิกซ์นั้นต้องจ้างพี่เลี้ยงมาคอยช่วยดูแล และคนคนนั้นก็ต้องไว้ใจได้ ถึงเขาจะช่วยเธอเลี้ยงได้ แต่ยังไงก็เป็นผู้ชาย ความละเอียดอ่อนก็ไม่เท่ากับผู้หญิงอยู่ดี การเลี้ยงเด็กอ่อนมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ถึงโอนิกซ์จะเตรียมตัวตั้งรับกับเรื่องนี้เอาไว้แล้ว แต่ยังไงก็ต้องมีพี่เลี้ยงอยู่ดี“เพียงขวัญ...”“คะคุณนิค?”“แผลของเธอเป็นยังไงบ้าง”“ดีขึ้นแล้วค่ะ” “อืมก็...ดีแล้วล่ะ”“......” เพียงขวัญมองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลแล้วเขาจะถามเธอแบบนี้ทุกวัน จนกระทั่งกลับบ้านก็ยังถามอยู่ ไม่ถามเนี่ยสิดูแปลกไปเลย“งั้นก็พักเถอะ ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูลูกให้เอง”“คุณไม่ออกไปทำงานเหรอคะ?”“วันนี้ไม่ล่ะ อยากอยู่กับลูก”มีพี่เลี้ยงก็จริงแต่ในฐานะคุณพ่อที่เห่อลูกแฝดอย่างเขาก็ไม่ยอมห่างลูกๆ เลยเช่นกัน ที่ต้องจ้างเพราะกลัวดูแลได้ไม่ดีทั้งสองคนต่างหากเพียงขวัญมองดูโอนิกซ์อุ้มลูกขึ้นมาอยู่บนอก เขาประคับประคองเป็นอย่างดี น้ำเสียงที่เปล่งเจรจากับลูกน้อยในอ้อมอกนั้นมันช่างหวานละมุนจริงๆ
สองเดือนถัดมา...ภายในห้องผ่าตัดโรงพยาบาลเอกชนHHบรรยากาศภายในห้องผ่าตัดนั้นมันเย็นเฉียบและเงียบกริบ ด้านหน้าของเพียงขวัญถูกกั้นด้วยผ้าสีเขียวสูงชนิดที่เธอมองไม่เห็นการกระทำของหมอและพยาบาลอีกฝั่ง เธอกลัวตื่นเต้นจนหัวใจนั้นเต้นรัวไปหมด แต่เป็นเพราะฤทธิ์กล่อมของยา มันเลยทำให้เธอนั้นไม่ได้ตื่นตระหนกอะไร บวกกับมีโอนิกซ์นั้นคอยอยู่ข้างๆ ไม่ห่าง เธอเลยอุ่นใจไปได้มากเลยทีเดียว“อือ...” เพียงขวัญครางเสียงสั่นกลัว ดวงตาของเธอพยายามจดจ้องไปที่การกระทำของหมอและพยาบาลที่กำลังทำคลอดอยู่ ใบหน้าของเธอซีดเผือก ตัวสั่น ที่ไม่รู้ว่าสั่นเพราะอุณหภูมิภายในห้องผ่าตัดหรือเป็นเพราะฤทธิ์จากยา“ไม่ต้องกลัวนะ” เสียงกระซิบแผ่วเบาข้างหู มันทำเอาเธอใจชื้นขึ้นมาแบบทันควันเขาไม่เคยปล่อยมือเธอเลย ตั้งแต่พามาโรงพยาบาล เตรียมตัวเข้าห้องคลอด ฉีดยา จนกระทั่งตอนนี้เวลาในตอนนี้มันเหมือนยาวนานไปมากๆ แต่คงเป็นเพราะเธอนั้นรอคอยจดจ่ออยู่กับสิ่งนั้นมากกว่า เวลามันถึงผ่านไปช้าแบบนี้“คุณนิค...” “ว่าไง”“นานจังเลยคะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ”“ไม่มีอะไรหรอก มันไม่นานเลยนะ คุณหมอกำลังทำคลอดอยู่”โอนิกซ์พยายามพูดให้เพียงขวัญนั้นสบายใจ เ
ก๊อกๆๆ“คุณนิค!!” เพียงขวัญรีบเดินไปที่หน้าประตูด้วยความตกใจ เพราะเธอนั้นกำลังนั่งปรับทุกข์เรื่องของเขากับป้าคนสนิทอยู่เลย แต่เขากลับโผล่มาซะแล้ว มาตอนไหนก็ไม่รู้เลย“คิดถึงฉันอยู่เหรอ?” เขาเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย“ทะ ทำไมหน้าซีดแบบนี้ล่ะคะ ไม่สบายหรือเปล่าคะ?” เพียงขวัญถามด้วยความตกใจ เพราะสีหน้าของเขามันบ่งบอกอย่างนั้น เขาต้องไม่สบายหรือไม่ก็เป็นอะไรสักอย่างล่ะ เพราะคนปกติเขาคงไม่หน้าซีดเหมือนคนไม่มีเม็ดเลือดแดงฝาดขนาดนี้“ป้าลงไปช่วยแม่บ้านเตรียมอาหารก่อนนะคะ” ป้าเหยียนเดินออกมา สถานการณ์ตอนนี้มีบุคคลที่สามอยู่ด้วยมันคงไม่เหมาะสักเท่าไหร่“เข้ามาข้างในก่อนสิคะ”“ได้ข่าวว่าเธอไม่ยอมกินข้าว”“ข่าวจากไหนคะ มั่วแล้วนะ”“......” โอนิกซ์เงียบ“คุณนั่นแหละหายไปไหนมา จะไปไหนก็บอกกันสักหน่อยสิ คนอื่นชินแต่ฉันไม่ชินด้วยหรอกนะ ถ้าจะไม่กลับเพราะติดธุระ ตอบข้อความรับสายโทรศัพท์สักนิดก็ยังดี”“มัน...พังน่ะ” โอนิกซ์หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาให้เธอดู ให้เพียงขวัญนั้นเห็นว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะไม่รับสายหรือไม่อ่านข้อความของเธอเลยโทรศัพท์มือถือของเขามันพังจนเปิดไม่ติดแล้ว หน้าจอแตกละเอียดหม
ผ่านไปหนึ่งเดือน...“พี่คะ พี่ชาย..”“ครับๆ คุณเพียงขวัญต้องการอะไรครับ” ชายหนุ่มร่างกำยำรีบวิ่งหยวบหยาบเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงเรียก“ฉันถามอะไรหน่อยสิ”“ครับ”“คุณนิคเขาหายไปไหนเหรอ?”“......”ปกติเธอก็ไม่เคยต้องร้อนใจอะไรแบบนี้หรอก แต่มีบางอย่างที่มันเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม จนเธอร้อนใจขึ้นมานั่นก็คือโอนิกซ์หายตัวไป ที่ผ่านมาปกติเขาไปทำงานก็จะกลับมาในช่วงเวลาเดิมตลอด แต่ตอนนี้มันแปลกไป เพราะจู่ ๆ เขาก็ไม่กลับมาเหมือนอย่างเคย“รู้หรือเปล่า เขาหายไปไหน”“ผมไม่ทราบครับ”“แล้วพอจะมีใครที่ฉันจะติดต่อหาได้มั้ย คนใกล้ตัวของเขาน่ะ ฉันเป็นห่วง”แหงสิอยู่ ๆ เขาก็มาหายตัวไป เธอเลยเป็นห่วงจนร้อนรนแบบนี้ ต่างจากคนอื่นที่ดูไม่ได้ร้อนรนอะไรเลย มีแต่เธอที่ร้อนใจอยู่คนเดียวไม่มีใครคิดเลยเหรอว่ามันแปลก หรือปกติเขาเป็นแบบนี้อยู่แล้วแต่สำหรับเธอมันผิดปกตินะ ตลอดระยะเวลาที่เธอมาอยู่ที่นี่เขาไม่เคยหายไปเลย เป็นคนที่รักษาคำพูดตลอด จะกลับดึก กลับช้า กลับเร็ว ทุกๆ อย่างที่บอกกับเธอไว้ เขาทำตามมันได้ดีเลย ราวกับว่าเธอคือภรรยาของเขาจริงๆ“ไม่มีครับ”“นี่พวกพี่ไม่ห่วงเขาเลยเหรอคะ เจ้านายหายไปทั้งคนนะ”พวกเขาม
โอนิกซ์พาเพียงขวัญเดินมาที่ห้องครัว ก่อนที่จะให้เธอนั่งลงบนเก้าอี้ ส่วนเขาก็ทำอะไรไม่รู้ เหมือนกำลังจัดเตรียมของกินให้กับเธอ ดูเขาตั้งใจเอามากๆ และมันก็ทำเอาเธออยากรู้ไม่น้อยเลยเหมือนกันว่ามันเพราะอะไร ไม่นานนักเขาก็เดินมาพร้อมกับจานใบเล็กๆ ที่ใส่ขนมเค้กหน้าตาน่าอร่อยอยู่ “ขนมเค้ก”“คะ?”“ก็เห็นบ่นว่าอยากกิน ฉันก็เลยแวะซื้อมาให้ ฉันสั่งร้านทำแบบไม่หวานมากนะ คนท้องกินหวานมากไม่ดี”“ขะ ขอบคุณมากนะคะ”“กินซะสิ”“คุณนิครู้ได้ยังไงคะ วันฉันอยากกินเค้ก”“เรื่องของเธอ มีอะไรบ้างที่ฉันไม่รู้”นั่นสินะ ไม่น่าถามเลย เรื่องของเธอเขาก็รู้ทุกอย่างอยู่แล้ว ต่อให้ไม่ได้ถามยังไงเขาก็สืบจนรู้เองอยู่ดี“เป็นอะไรของเธอ เค้กไม่ถูกใจเหรอ?”“เปล่าค่ะ”“......” เขามองเธอนิ่งๆ สายตานั้นเหมือนกำลังกดดันให้เธอตักเค้กที่เขายกมาให้นั้นใส่ปาก แล้วเอ่ยชมว่าอร่อยตามมารยาทใช่! มันก็ควรจะเป็นแบบนั้นนั่นแหละ“ฉันซื้อมาให้เยอะเลยนะอยู่ในตู้ อยากเลือกมั้ยล่ะ ฉันไม่รู้ว่าเธอชอบกินแบบไหน เลยซื้อมาทุกรสชาติเลย แต่เอาใส่จานมาแค่วนิลาชิ้นเดียว”“มะ ไม่ค่ะ ฉันชอบค่ะ ปกติเค้กฉันกินได้หมดเลย”“แล้วทำไมไม่กินล่ะ?”“ความจริงถ
เวลาผ่านไป“ฉันต้องออกไปงานเลี้ยงผู้บริหาร ดึกๆ คงกลับ ง่วงก็นอนนะ ไม่ต้องรอฉัน” เขาพูดกับเธอ ขณะที่ตัวเองนั้นกำลังแต่งตัวอยู่เขาหล่อมากนะ พอใส่ชุดสูท มีเครื่องประดับแบบนี้แล้วมันดูดีสมกับเป็นเขาเลย อย่างที่คนเขาว่า คนหน้าตาดี จะใส่ชุดอะไรมันก็ดูดีไปหมดอยู่แล้ว “ค่ะ” เธอตอบ ความจริงเขาไม่จำเป็นจะต้องบอกเธอเรื่องนี้ก็ได้ เพราะเธอเองก็ไม่ได้มีสิทธิ์จะวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของเขาอยู่แล้ว“ดึกๆ ถ้าหิวก็หาของในตู้เย็นกิน ฉันให้แม่บ้านแบ่งอาหารแช่ตู้ไว้ให้เผื่อหิว”“ขอบคุณค่ะ”“เป็นอะไร ทำไมทำหน้างั้น ไม่อยากให้ฉันไปหรือยังไง?” เขาหันมองเธอเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำเอาเธอเขินจนต้องหลบหน้า ก่อนที่เขานั้นจะหันไปแต่งตัวหน้ากระจกต่อ“เปล่าค่ะ ฉันก็ปกติของฉัน”“งั้นเหรอ หึหึ”เขาชอบทำตัวแปลกๆ กับเธอ ชอบทำเหมือนกับว่าตลกทั้ง ๆ ที่เรื่องนั้นมันไม่ได้น่าขันอะไรเลยสักนิดเดียว เสียงหัวเราะในลำคอของเขา รอยยิ้มของเขา มันไม่เหมือนกับตอนแรกที่เธอกับเขาเพิ่งเจอกันเลยฟึ่บ~“อ๊ะ?” อยู่ๆ เขาก็เอามือมาวางบนหัวของเธอ ก่อนจะลูบเบาๆ เหมือนกำลังจะสื่อถึงอะไรบางอย่าง “เดี๋ยวฉันกลับมา”“อะ อื้อ” เพีย
หลายวันต่อมาโรงพยาบาลเอกชนHHวันนี้ครบกำหนดที่เพียงขวัญจะต้องมาตรวจร่างกายตามปกติในทุกเดือน เขาพาเธอมาตรวจเองกับมือเลย และมีหมอคนใหม่มาดูแลเธอต่อด้วย “เกร็งอะไรขนาดนั้น?” โอนิกซ์ถามคนข้างๆ เพราะเธอนั้นนั่งนิ่งแถมเอามือจิกกันไปมาไม่หยุดอีกต่างหาก แค่มาหาหมอตามปกติเอง ทำไมต้องดูเกร็งดูกลัวอะไรขนาดนั้นเขาดูคนออกนะ“ฉันแค่ตื่นเต้น” เธอตอบกลับ“ไม่ได้มาตรวจเป็นครั้งแรกสักหน่อยไม่ใช่หรือไง”“ก็ใช่ แต่มันเป็นครั้งแรกที่เปลี่ยนหมอ เปลี่ยนโรงพยาบาล แถมคุณก็มาด้วยอีก”“ฉันมาด้วยแล้วมันยังไง อึดอัดเหรอ?”“รู้สึกแปลกเฉยๆ ค่ะ คุณก็อย่าเอาแต่จ้องสิ”นั่งอยู่ข้างๆ กันเขามักจะหันมองเธอยู่ตลอด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร มันบ่อยมากขึ้นเธอก็รู้สึกไม่เป็นตัวเอง มันเลยเกร็งไปหมด“ตอนรู้ว่าท้อง แพ้ท้องหรือเปล่า?”“แพ้ค่ะ ก็ปกติของคนท้อง”“แล้ว...”“คุณจะถามอะไรมากมายคะ ฉันไม่อยากตอบแล้วนะ เริ่มเวียนหัวแล้วด้วย” เธอพูดแทรกเขา ทำเอาโอนิกซ์ถึงกับถอนหายใจแรง ก่อนจะเบือนหน้าหนีไม่ได้ถามหรือพูดอะไรกับเธออีกจนกระทั่งถึงเวลาที่จะต้องเข้าห้องตรวจ...เพียงขวัญรีบลุกขึ้นเพราะถูกเรียกชื่อ โอนิกซ์รีบเดินเข้ามาประคองเพร
บ้านโอนิกซ์ “เชิญค่ะคุณผู้หญิง”“เอ่อ ไม่ต้องเรียกฉันแบบนั้นหรอกค่ะ ฉันชื่อเพียงขวัญ เรียกขวัญเฉยๆ ก็ได้ค่ะ”“เข้าไปสิ นี่บ้านของฉันเอง”“ใหญ่จัง” เธอพึมพำเบาๆ กับตัวเอง พร้อมกับมองบ้านหลังใหญ่ที่เธอนั้นกำลังเดินเข้ามา บ้านหลังใหญ่ตระการตา สวยหรูมีแต่ของแพงๆ ไปหมดเลย“ของของเธอ เดี๋ยวให้คนยกขึ้นไปไว้บนห้องนอนของฉัน”“ดะ เดี๋ยว เราต้องนอนห้องเดียวกันเหรอคะ?”“ใช่ไง บอกแล้วว่าเธอต้องอยู่ในสายตาของฉันตลอด”“แต่ว่าเรา..”“เธอไม่มีสิทธิ์เลือก อย่าลืมว่าในท้องของเธอ คือลูกของฉัน”“.....” ใช้คำพูดนี้มาเป็นข้ออ้างแล้วเธอจะไปขัดอะไรได้ล่ะ ในท้องของเธอมีลูกของเขาอยู่มันก็เรื่องจริง แต่เธอแค่อยากได้ความเป็นส่วนตัวเหมือนกับตอนที่อยู่ที่บ้านหลังเดิมมันก็เท่านั้น“เอาของไปเก็บให้เรียบร้อยตามที่ฉันสั่ง”“ค่ะคุณโอนิกซ์”“คุณชื่อโอนิกซ์เหรอ?” เธอถามเสียงแผ่ว เพราะเพิ่งรู้ว่าเขาชื่อนี้ มันก็คงไม่แปลกหรอกเนอะ เพราะเธอไม่ได้รู้จักกับเขามาก่อนนี่นา อีกอย่างก็ไม่ได้ถามชื่อของเขามาก่อนด้วย “อืม เรียกว่านิคก็พอ ชื่อเล่นของฉัน”“ค่ะ”ดูท่าแล้วชื่อเล่นของเขาน้อยคนที่จะเรียกสินะ และก็ดูเหมือนว่าคนจะเกรงกลัวเ
น้ำเสียงนี้มันทำเอาเธอตกใจจนนั่งตัวแข็ง เธอจำได้ดีเลย เธอไม่เคยลืม เป็นเขาหรอกเหรอที่อยากเจอเธอ ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ มือเล็กกุมท้องของตัวเองไว้แน่น ท้องใหญ่แบบนี้จะปกปิดก็คงไม่ได้แล้วสินะ “หายไปหลายเดือน ฉันคิดว่าเธอจะติดต่อกลับมา” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย ก่อนจะหันมองเธอที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน สายตาที่แข็งกร้าวนั้นมันทำให้เธอรีบหลบสายตาของเขาด้วยความกลัว“คือว่า...”“จะพูดอะไรอีก?”“คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ เด็กในท้องของฉันไม่ใช่ลูกของคุณหรอก ฉันแต่งงานมีสามีแล้วค่ะ”“หน้าตาของฉันเหมือนคนโง่ขนาดนั้นเลยหรือไง?!”น้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดของเขาทำเอาเธอตกใจจนสะดุ้ง คอหดเหมือนกับสัตว์ที่กำลังหวาดกลัว แหงล่ะ น้ำเสียงของเขามันทุ้มน่ากลัวมากเลยด้วย“ปะ เปล่านะคะ ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลย”“แต่งงานแล้วไหนล่ะสามีของเธอ ทำไมไม่เห็นมาช่วยเธอทำงาน ฉันเห็นเธอทำงานอยู่คนเดียว”“เอ่อ...ระ เราแยกกันอยู่ค่ะ เขาทำงานอยู่อีกที่นึง”“ขนาดนี้แล้ว เธอยังจะโกหกอีกเหรอ หน้าตาฉันเหมือนเด็กอมมือหรือยังไง?”“คะ คุณพูดอะไรคะ ฉันไม่เข้าใจ”พรึ่บ!เอกสารซองสีน้ำตาลถูกยื่นให้แก่เธอ ถึงจะยังตกใจอยู่แต่ก็จำใจต้อ