ตอนที่2.เคหาสน์พันดาว

ที่ทำให้หนุ่มน้อยต้องตกตะลึงก็คือ เบื้องหน้าของเขามีจิ้งจอกเก้าหางหนุ่มรูปงาม สวมอาภรณ์ขาวสะอาด พวงหางสีขาวทั้งเก้าพลิ้วไหวยามก้าวเดินเชื่องช้า ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว 

ดูเหมือนจิ้งจอกหนุ่มรูปงามผู้นั้นจะยืนนิ่ง จับจ้องมองหอวั่งเซียงครู่หนึ่ง 

“อดีตที่ผ่านมาแล้ว ลืมมันไปก็ดี” ว่าแล้วจิ้งจอกหนุ่มรูปงามก็ยกถ้วยน้ำแกงขึ้นจรดปาก ดื่มน้ำแกงลืมอดีตจนหมดถ้วย ก่อนก้าวข้ามสะพานไน่เหอ เข้าสู่ประตูทรงโค้ง คล้ายกระจกบานใหญ่ไป 

ทว่าบุรุษอาภรณ์ดำกลับไม่ทำเช่นนั้น เขาเพียงยืนนิ่ง มองหอวั่งเซียงเบื้องหน้า นัยน์ตาฉายแววเจ็บปวด 

“ข้ายินดีลืมเลือนทุกสิ่ง แต่ข้าขอสาบานต่อฟ้าดิน ต่อแม่น้ำวั่งชวน สะพานไน่เหอ หอวั่งเซียงแห่งนี้ว่า ข้า...จะไม่ขอลืมเลือนเจ้า แม้ว่าข้าจะดื่มน้ำแกงลืมอดีตนี้แล้วก็ตาม” สิ้นคำสาบานนั้น เสียงฟ้าร้องครืนครั่นก็ดังมาจากที่ไกลแสนไกล เกิดสายฟ้าแลบขึ้นสายหนึ่ง คล้ายรับรู้คำสาบานนั้น ยามบุรุษอาภรณ์ดำก้าวผ่านประตูบานใหญ่นั้นไปสู่ภพภูมิเบื้องหน้า 

“เสี่ยวชวน...เสี่ยวชวน ตื่นรึยัง” เสียงตะโกนดังมาจากหน้าเรือนพัก ปลุกให้ “อู๋เหริ่นชวน” นามรอง “เสี่ยวชวน” สะดุ้งตื่นจากความฝันประหลาด ประมุขน้อยแห่งพรรคมารโลหิตผุดลุกจากที่นอน บิดกายไปมาครู่หนึ่ง แล้วลุกมาเปิดประตู

“ศิษย์พี่ นี่ยังเช้าอยู่เลยนะ” คนโอดครวญว่าพลางปิดปากหาวหวอด ขณะที่สตรีร่างสคราญ ดวงหน้างดงามดุจสตรีในภาพวาด ด้วยฝีมือจิตกรชั้นเอก ดวงหน้าหมดจด เส้นคิ้วโค้งงามดุจคันศร ดวงตาคู่เรียวดุจดวงตากวางน้อย จมูกโด่ง กลีบปากสีชมพูดุจกลีบกุหลาบแรกแย้ม แต่งกายด้วยอาภรณ์สีน้ำเงินเข้ม ขับความงามโดดเด่น ยิ้มตอบกลับมา

“เสี่ยวชวน เราต้องเตรียมตัวเดินทางกันแล้ว”

“จะรีบไปไหน อีกตั้งห้าวันกว่าจะถึงวันงาน แต่ก็เอาเถอะ…” อู๋เหริ่นชวนยิ้มเจ้าเล่ห์ เมื่อนึกถึงการได้ออกนอกพรรค ไปท่องโลกกว้างเบื้องนอก 

เพราะนอกจากไปเที่ยวในเมืองยวี่เทียนแล้ว ประมุขน้อยเช่นเขาก็ไม่เคยออกไปไกลเกินดินแดนเผ่ามารมาก่อน 

ฉะนั้น การไปงานเลี้ยงปักบุปผาที่สำนักเจียงอู่ เมืองเจียงหนาน ในครั้งนี้ เขาจึงวางแผนเอาไว้ในใจว่า อย่างไรจะต้องออกท่องเที่ยวให้เต็มที่ ตั้งแต่ก่อนเริ่มงาน และหลังจากเสร็จสิ้นงานแล้ว 

“ข้าจะรีบไปเตรียมตัวเดี๋ยวนี้เลย” 

ครึ่งชั่วยามต่อมา ประมุขน้อยแห่งพรรคมารโลหิต สวมชุดตัวยาวสีเขียวอ่อน ทับด้วยเสื้อกั๊กตัวนอกสีเดียวกัน ปักลายฉลุรูปดอกจวี้ฮวา หรือดอกเบญจมาศ เรือนผมดำขลับยาวประดับปิ่นหยกลวดลายดอกไม้ชนิดเดียวกัน เสริมส่งให้เขาดูเป็นหนุ่มน้อยรูปงาม ดูจ้าวสำราญ ไม่เหมือนประมุขน้อยแห่งพรรคมารโลหิตเลยสักนิด 

“เสี่ยวชวน ใยเจ้าไม่สวมอาภรณ์ดำ เหตุใดจึงสวมเสื้อผ้าสีสันฉูดฉาดเช่นนี้” “อู๋ลี่หมิง” ประมุขพรรคมารโลหิต ผู้แต่งกายด้วยอาภรณ์ดำ ไหล่ซ้ายและขวาปักลายดอกปี๋อั้นสีแดงเพลิงดุจโลหิต อันเป็นชุดประจำเผ่ามารตำหนิขึ้น ท่ามกลางบรรดาศิษย์พี่และศิษย์น้องมากมาย 

“ชุดสำคัญเช่นนี้ ข้าก็ต้องเก็บไว้ใส่วันงานสิขอรับท่านพ่อ ระหว่างเดินทาง ก็ต้องสวมชุดอื่นไปก่อน ท่านก็รู้ว่า ข้าไม่มีพลังวิญญาณ ไร้ซึ่งวรยุทธอย่างศิษย์พี่ศิษย์น้องทั้งหลาย เกิดมีใครคิดปองร้ายข้า จะทำเช่นไร” 

จะว่าไปแล้ว เหตุผลของอู๋เหริ่นชวนก็เข้าทีไม่น้อย หากกลางทางเกิดพลัดหลงกับศิษย์พี่ ศิษย์น้องขึ้นมา ใครเล่าจะปกป้องเขาได้ 

“เอาเถอะ ตำหนิเจ้าไปก็เท่านั้น เจ้ากับศิษย์พี่ศิษย์น้อง ออกเดินทางเถอะ อ้อ…” ประมุขอู๋ลี่หมิงคล้ายจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนจะร่ายเวทย์ส่งสาส์นล่องหนฉบับหนึ่งใส่มือบุตรชายคนเดียว

“ข้าฝากสาส์นนี่ให้ท่านหลัวเซียนด้วย”

“หลัวเซียน ใครกันขอรับ” อู๋เหริ่นชวนย่นหัวคิ้ว ไม่เข้าใจเลยว่า เหตุใดบิดาของเขาจึงมีสาส์นลับถึงคนผู้นี้ด้วย 

“หากเจ้าได้พบ ก็จะรู้เองล่ะว่า เขาเป็นใคร ไปได้แล้ว”

“ขอรับ ท่านพ่อ รักษาตัวด้วย” อู๋เหริ่นชวนประสานมือคารวะนอบน้อม ค้อมศีรษะและลำตัวส่วนบนลงช้าๆ พร้อมเพรียงกับศิษย์พี่และศิษย์น้องของเขา

ครู่ต่อมา ขบวนรถม้าก็เคลื่อนจากเคหาสน์พันดาว มุ่งออกจากเมืองยวี่เทียน สู่เมืองเจียงหนาน 

รถม้าแล่นมาตามเส้นทางเล็กๆ ตัดผ่านแนวป่ารกครึ้ม ขณะที่คนบนรถเลื่อนบานหน้าต่างออกมองทิวทัศน์เบื้องนอก พร้อมกับยิ้มกว้าง จนเห็นฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ ดวงตาทั้งคู่ทอประกายซุกซน ยามหันมาเอ่ยกับ “อู๋หมิ่นเยี่ยน” ศิษย์พี่ผู้นับถือกันดั่งพี่สาวแท้ๆ

“ศิษย์พี่ ท่านล่วงหน้าไปที่เจียงหนานก่อนได้มั้ย ข้าขอไปเที่ยวสักสองสามวัน แล้วจะตามไปสมทบกับท่านแน่นอน”

“ไม่ได้ ท่านประมุขให้เจ้ามางานสำคัญ ไม่ใช่ให้ออกมาเถลไถล”

“น่า ศิษย์พี่ ท่านก็รู้ว่าข้า ไม่เถลไถลอยู่แล้ว อย่างไรข้าก็ต้องตามท่านไปแน่นอน ท่านอนุญาตให้ข้าออกไปเที่ยวเถอะนะ นะขอรับ” ประมุขน้อยไม่อ้อนเปล่า เขย่าแขนศิษย์พี่เบาๆ อีกต่างหาก มีหรืออู๋หมิ่นเยี่ยนผู้ทั้งรักและตามใจศิษย์น้องมาตลอด จะเอาชนะลูกอ้อนของเขาได้ ที่สุดก็ยอมพยักหน้าอนุญาต

“ขอบคุณขอรับศิษย์พี่”

“เจ้าต้องระวังตัวให้มากนะ อย่าก่อเรื่องล่ะ”

“คนไร้ฝีมือเช่นข้า จะไปก่อเรื่องอะไรได้ ท่านอย่าห่วงไปเลย แล้วพบกันนะขอรับ” ว่าแล้ว ประมุขน้อยหนุ่มก็เปิดหน้าต่างรถออกกว้าง เหินกายออกมาทางหน้าต่างบานนั้น แต่แทนที่จะตีลังกาม้วนหน้า กระโดดตุบลงบนพื้นดินอย่างสง่างามดังหมาย กลับร่วงลงจากรถม้า ก้นจ้ำเบ้า ไม่เป็นท่า

“โอ๊ย!” ประมุขน้อยหนุ่มคลำก้นป้อยๆ ความเจ็บจุกยังไม่เท่าความเจ็บใจ ในความไร้ฝีมือของตนเอง

เห็นดังนั้น บรรดาศิษย์พี่ศิษย์น้องก็ต่างทอดถอนใจไปตามๆ กัน พร้อมกับขบวนรถหยุดลงในทันใด

ขณะที่อู๋เหยียน อู๋ฉง อู๋เฉียง สามศิษย์พรรคมารเองก็ต่างมองหน้ากัน แล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ ไม่มีประโยชน์อะไรที่พวกเขาจะหัวเราะเยาะศิษย์น้องผู้นี้ ด้วยรู้ดีว่า เขาเลือกเกิดไม่ได้ ไม่อาจมีพลังวิญญาณ จึงไม่อาจฝึกวรยุทธได้เช่นผู้อื่น