LOGINShare
ตอนที่4.เข้าใจคุณชายผิดไป
Last Updated:
2025-03-02 22:12:12“มนุษย์ ตาข่ายกลคงเกิดปัญหาขึ้น จึงทำให้เขาติดตาข่ายได้ พวกเจ้าเดินทางล่วงหน้าไปก่อนเถิด แล้วพบกันที่เจียงหนาน”
“ขอรับ” เจ้าหน้าละอ่อนทั้งสามประสานมือคารวะนอบน้อม ก่อนมู่เฉินจะหันมาคารวะผู้ที่เขาเข้าใจว่าเป็นปีศาจ
“ข้ากับสหายต้องขอโทษด้วย ที่เข้าใจคุณชายผิดไป”
“ข้าด้วย”
“ข้าด้วย” เห็นมู่เฉินแสดงกิริยานอบน้อม ทั้งซานไป๋และจิวยี่ก็ต่างแสดงการคารวะตาม
เจ้ามู่เฉินก็ดูสุภาพ จริงใจดีอยู่หรอก แต่เจ้าซานไป๋กับจิวยี่นี่สิ เพียงทำไปเพราะอยู่ต่อหน้าอาจารย์หรอก
มองปราดเดียว อู๋เหริ่นชวนก็เห็นไปถึงใจของศิษย์เซียนทั้งคู่แล้ว
“ไม่เป็นไร ข้าไม่ถือสาหรอก” อู๋เหริ่นชวนเอ่ยตามที่คิดจริงๆ ไม่แน่หรอก ที่เขาเดินมาติดตาข่ายดักปีศาจนี่ได้ อาจเพราะเขาเป็นบุตรประมุขพรรคมาร มีไอมรณะแผ่ออกมาจากตัวก็ได้
บอกตนเองแล้ว ประมุขน้อยหนุ่มก็นั่งลงตรงใต้ต้นไม้นั่นเอง รอกระทั่งบรรดาศิษย์ทั้งสามของบุรุษหนุ่มผู้นั้นจากไปแล้ว จึงเอ่ยถามเขาว่า
“ท่านรู้แล้วนี่ว่า ข้าเป็นมาร เหตุใดจึงไม่บอกศิษย์ของท่านไปล่ะ”
“ที่เจ้าออกเดินทางมาตามลำพังเช่นนี้ เพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่า ตนเองเป็นใครไม่ใช่หรือ”
“ก็จริง” อู๋เหริ่นชวนพยักหน้าเห็นด้วย แสงแดดยามสาย สะท้อนเข้าตา พาให้ดวงตาทั้งคู่พร่าพราย แลเห็นบุรุษหนุ่มงามสง่าตรงหน้า เป็นใครอีกคนที่หน้าตาละม้ายคล้ายบุรุษรูปงามผู้นี้ แต่ที่ต่างไปคือ ชายผู้นั้น สามารถเรียกกู่ฉินออกมาจากมือทั้งสองข้างได้
ไม่เพียงเท่านั้น เพียงแค่นิ้วมือเรียวกรีดลงบนเส้นสายทั้ง 7 กลับให้ท่วงทำนองเร่งเร้า เสียดลึกไปถึงขั้วหัวใจ จนประมุขน้อยหนุ่มสัมผัสได้ถึงความเจ็บร้าวในช่องอกข้างซ้าย จนต้องยกมือขึ้นกุมหน้าอกข้างนั้นเอาไว้
“เป็นอะไรไป”
ยิ่งบุรุษหนุ่มผู้นั้น เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเจือความห่วงใย อู๋เหริ่นชวนกลับแลเห็นประกายความชิงชัง ฉายอยู่ในดวงตาดำสนิทคู่นั้น
ประมุขน้อยหนุ่มไม่รอช้า หยัดกายลุกขึ้นได้ ก็ออกวิ่งจากที่ตรงนั้นมาอย่างไม่คิดชีวิต ทั้งที่ห้วงคำนึงยังคงมีภาพบุรุษหนุ่มผู้นั้น ซัดพลังจากกู๋ฉินเข้ามา เกิดเป็นลำแสงสีฟ้าทั้ง 7 สาย พุ่งเข้ากลางหัวใจเขา
“...มารร้ายเช่นเจ้า อย่าได้มีชีวิตอยู่เลย ตายซะเถอะ…” น้ำเสียงห้วนห้าวตวาดก้อง คล้ายดังอยู่ข้างหูนี่เอง ขณะสองเท้าก้าวเร่งรวดเร็ว ไม่สนใจเลยว่า เสื้อผ้าที่สวมใส่จะถูกกิ่งไม้หนามระหว่างทาง เกี่ยวจนขาดวิ่น
แต่แล้ว เท้าทั้งสองก็พลันหยุดนิ่ง ตรึงอยู่กับที่ มิอาจก้าวไปข้างหน้าได้ดังใจ เพียงแค่ถูกบุรุษหนุ่มผู้นั้นร่ายคาถาใส่
“ปล่อยข้า” ยามนี้ คงมีเพียงปากเท่านั้น ที่ยังขยับได้
“เหตุใดต้องวิ่งหนีข้า ข้าไม่ได้คิดจะทำร้ายเจ้าสักหน่อย”
“แต่ข้าเห็นกับตาว่า เจ้ากำลังจะทำร้ายข้านี่” เถียงข้างๆ คูๆ ออกไปแล้ว อู๋เหริ่นชวนก็ไม่แน่ใจว่า สิ่งที่เห็นเกิดขึ้นจริง หรือแค่ภาพลวงตา
“เจ้ากับข้า ไม่มีความแค้นต่อกัน เหตุใดข้าต้องทำร้ายเจ้าด้วยเล่า อีกอย่าง ข้าเองก็ไม่รู้แม้แต่ชื่อเจ้า เจ้าเองก็ไม่รู้จักข้า ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำร้ายกัน”
“จริงด้วย” อู่เหริ่นชวนนึกคล้อยตาม จริงอย่างที่เขาพูดนั่นละ เขาคิดไปได้อย่างไรกันนะว่า ตนเองกำลังจะถูกเขาทำร้าย
“เจ้าคงเป็น ประมุขน้อย อู๋เหริ่นชวนแห่งเคหาสน์พันดาวใช่หรือไม่”
อู่เหริ่นชวนพยักหน้ารับ ในเมื่อบุรุษหนุ่มผู้นี้ใช้พลังเวทย์อ่านความทรงจำของเขาไปแล้ว ก็คงรู้ทุกอย่างสิ้นแล้ว ไม่จำเป็นต้องเอ่ยอะไรอีก
“แล้วท่านล่ะ เป็นใคร”
“หลัวเซียน แห่งตำหนักฉางชุน เขาเซียนกู่”
“ที่แท้ก็พวกเซียนนี่เอง มิน่าถึงได้เที่ยววางตาข่ายดักปีศาจซะทั่วป่า”
“ข้าต้องขออภัยแทนศิษย์ของข้าอีกครั้งด้วย พวกเขากำลังตามล่าปีศาจจงอางอยู่”
“งั้นหรือ” อู๋เหริ่นชวนเสมองไปทางอื่น ไม่รู้ทำไมจึงรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าพวกเผ่าเซียนขึ้นมาครามครัน โดยเฉพาะคนวางท่างามสง่าเป็นหนักหนาตรงหน้า เห็นแล้ว ขวางหูขวางตาชะมัด
“หากไม่มีธุระอะไรแล้ว ก็ปล่อยข้าได้แล้ว”
หลัวเซียนพยักหน้ารับ วาดฝ่ามือในอากาศ ร่ายคาถาครู่เดียว ร่างกายอู๋เหริ่นชวนก็กลับมาเคลื่อนไหวได้อีกครั้ง
“ข้าลาล่ะ หวังว่า เราจะไม่ต้องพบกันอีก” ประมุขน้อยหนุ่มยิ้มยียวน หากยังไม่ทันจะได้ก้าวเท้าออกไป ก็ต้องหยุดกึก เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวแหวกอากาศใกล้เข้ามา ตามมาด้วยชายชุดดำกลุ่มหนึ่ง สวมหมวกไหมพรมรูปหน้าหัวกะโหลกสีขาว เหินกายด้วยวิชาตัวเบาใกล้เข้ามา
เพียงได้ระยะพอสมควร ชายชุดดำกลุ่มนั้นก็ชักกระบี่ออกจากฝัก กระบี่คมวับยามต้องแสงตะวัน พาให้อู๋เหริ่นชวนหวาดกลัวจนก้าวขาไม่ออกเสียอย่างนั้น
“หนีไป!” หลัวเซียนออกคำสั่งเฉียบขาด หยิบพัดจากกระเป๋าเสื้อออกมาสะบัด ซัดออกไป พัดนั้นก็พุ่งไปในอากาศดุจอาวุธคมกริบ เข้าทำร้ายชายชุดดำกลุ่มนั้นล้มลง พร้อมกับเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด
แต่แทนที่พวกเขาจะล่าถอย กลับลุกขึ้นมา พร้อมกับละไอพิษสีเขียวเจิดจ้า พุ่งออกมาจากส่วนที่ถูกพัดเวทย์ทำร้าย ทั้งลำตัว แขนทั้งสองข้าง
แม้อู๋เหริ่นชวนจะไม่มีวรยุทธ ไร้ซึ่งเคล็ดวิชาใดป้องกันตนเอง แต่ก็อ่านตำราทั้งหอคัมภีร์มาหมดแล้ว เพียงแค่เห็นก็นึกรู้ในทันทีว่า สิ่งที่เห็นคืออะไร
“มนุษย์พิษ! หนีเร็ว!”
หลัวเซียนเองก็คงรู้เช่นกัน จึงเข้ามาโอบเอวประมุขน้อยหนุ่มไว้ แล้วพาเหินกายหนีมาด้วยกัน
สองบุรุษเหินกายลัดเลาะมาตามแนวป่ารกครึ้ม จนแทบมองไม่เห็นแสงตะวันส่องผ่านใบไม้ลงมา ขณะที่กลุ่มมนุษย์พิษเหินกายตามมาอย่างไม่ลดละ
“พวกมันตามมาแล้ว” ประมุขน้อยหนุ่มหันมองไปเบื้องหลังด้วยความหวาดหวั่น
ฉับพลันหลัวเซียนก็พาเขาพลิ้วกายลงกลางป่า มีโพรงถ้ำเล็กๆ ตั้งอยู่ไม่ไกล
“เข้าไปหลบในนั้นก่อน ทางนี้ข้าจัดการเอง”
อู๋เหริ่นชวนจึงต้องรักษาตัวรอดไว้ก่อน วิ่งเข้าไปในถ้ำ
น่าแปลกที่พวกมนุษย์พิษกลับไม่ได้สนใจว่าเขาจะหนีไปไหนอีก ดูเหมือนเป้าหมายของพวกมันจะมีเพียงหลัวเซียนคนเดียวเท่านั้น
Related chapters
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่5. หนีตายไปกับเขา
“เฮ้อ… ข้าไม่น่าติดร่างแหมากับเขาเลย ซวยชะมัด” ประมุขน้อยหนุ่มบ่น มองผ่านปากถ้ำออกไป แลเห็นหลัวเซียนผู้นั้น เรียกกู่ฉินออกมา ดีดบรรเลงเพียงไม่กี่ช่องเสียง ก่อนจะซัดพลังเวทย์จากสายฉินทั้ง 7 เข้าใส่ เพียงลำแสงพลังเวทย์จากสายฉินพุ่งเข้าใส่ มนุษย์พิษกลุ่มนั้นก็สลายกลายเป็นเถ้าทุลีไปในพริบตา แต่แล้ว อู๋เหริ่นชวนก็ต้องละความสนใจจากภาพตรงหน้าอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินเสียงขู่ฟ่อ ดังมาจากเบื้องหลัง หันไปมองตามเสียง จึงแลเห็นจงอางตัวใหญ่ ศีรษะกลมมน เกล็ดบริเวณส่วนหัวใหญ่ มีเขี้ยว 2 เขี้ยวที่ขากรรไกรด้านบน พร้อมจะฉกกัดปล่อยพิษเข้าใส่เหยื่อ หน้าตาดุดัน จมูกทู่ บริเวณขอบตาบนมีเกล็ดยื่นงองุ้มออกมา มองลึกเข้าไปแลเห็นม่านตากลม ลำคอมีขนาดสมส่วน ลำตัวขนาดใหญ่เรียวยาว ขนาดเท่าลำตาล กำลังเคลื่อนใกล้เข้ามา ก่อนชูคอแผ่แม่เบี้ย ลิ้นสองแฉกแลบแผลบ ชวนให้ขยะแขยง จนต้องถอยกรูดออกมาทางปากถ้ำ แต่ก็ยังช้ากว่างูจงอางยักษ์ตัวนั้นอยู่ดี มันอ้าปากกว้าง แลเห็นเขี้ยวทั้งสองตรงขากรรไกรบนขาววับ เสียงขู่คำรามนั้น ไม่ต่างอะไรจากปีศาจร้าย ประมุขน้อยหนุ่มสัมผัสได้ถึงก้อนเนื้อในช่องอกโลดแรง จมูกสัมผัสกลิ่นฉุนรุนแรงจากละไอพิ
Last Updated : 2025-03-02คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่6. ไปไกลๆ
เพียงไล้ผ้าเช็ดหน้าไปบนดวงหน้าคมคายหมดจด ความยินดีราวได้พบสิ่งของที่เคยทำหล่นหาย ก็แล่นปราดไปทั้งใจ เหตุใดเพียงพบพาลประมุขน้อยหนุ่มแห่งพรรคมารโลหิตผู้นี้ไม่กี่ชั่วยาม จึงทำให้หัวใจอันเหน็บหนาวมาเนิ่นนาน กลับอุ่นซ่านได้เช่นนี้นะ หลัวเซียนถามตนเอง ชักมือกลับรวดเร็ว เมื่ออู๋เหริ่นชวนไอเบาๆ แล้วปรือตาขึ้นช้าๆ แพขนตากระพือขึ้นนั้น คล้ายปีกผีเสื้อกำลังขยับบิน “เป็นไงบ้าง” แทนที่จะตอบคำถาม ประมุขน้อยหนุ่มกลับผุดลุกขึ้น กวาดสายตาไปรอบๆ “ท่านพาข้าออกมาจากป่านั่นหรือ”หลัวเซียนพยักหน้ารับ“ข้าเห็นเจ้าหมดสติ จึงพาออกมา” “ข้าคงไม่ขอบใจท่านหรอกนะ เพราะท่านทำให้ข้าเกือบเอาชีวิตไม่รอด”“เรื่องมนุษย์พิษกับเรื่องงูนั่น ข้าขออภัยด้วย ที่เป็นต้นเหตุให้เจ้าเกือบได้รับอันตราย” หลัวเซียนมองประมุขน้อยหนุ่มด้วยประกายตาอ่อนโยน ทว่าอู๋เหริ่นชวนกลับทำเป็นมองไม่เห็นแววตาคู่นั้น “หลัวเซียน ท่านช่างมีมารยาทงามซะจริงนะ พาผู้อื่นไปเสี่ยงตาย แต่กลับพูดได้เพียงคำว่าขอโทษ”“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร” เห็นคนอายุน้อยกว่าพูดจาล่วงเกินไร้ซึ่งมารยาทเช่นนี้ หลัวเซียนก็นึกฉุนขึ้นมาบ้าง ดูเถอะ… เขาอุตส่าห์พาประมุขน้อย
Last Updated : 2025-03-09คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่7.พลังปราณมารน้อย
“กินช้าๆ ก็ได้ ไม่มีผู้ใดแย่งเจ้ากินหรอก”“ก็มันอร่อยนี่นา” ประมุขน้อยหนุ่มว่า ทั้งยังเคี้ยวเนื้อกระต่ายป่าไว้เต็มปาก “ท่านไม่กินรึไง”“เจ้ากินก่อนเถอะ” หลัวเซียนพลิกกลับไม้เสียบกระต่ายย่าง ให้ด้านที่ยังไม่สุกโดนความร้อนจากกองไฟ“คนเผ่าเซียนนี่ วางท่าสง่างามเหมือนท่านทุกคนเลยหรือเปล่า”“ยังไง ที่ว่าวางท่า” หลัวเซียนย่นหัวคิ้ว มองปราดเดียวก็รู้ว่า ประมุขน้อยหนุ่มผู้นี้ คงมีอคติกับคนเผ่าเซียนอยู่ไม่น้อยเลยขณะที่อู๋เหริ่นชวนนิ่งคิดครู่หนึ่ง ก่อนตอบ“ก็เวลานั่ง ยืน เดิน ก็ต้องตัวตรง เชิดหน้าขึ้น แสดงกิริยานุ่มนิ่ม เหมือนอะไรดีล่ะ อ้อ เหมือนพญาหงส์ไง”“นั่น เป็นกิริยาส่วนตัวของข้าอยู่แล้ว ท่านแม่สอนให้ข้าวางกิริยาเช่นนี้มาตั้งแต่เล็ก เพื่อจะได้เป็นประมุขเผ่าเซียนที่สง่างาม แล้วเจ้าล่ะ ไม่อยากเป็นประมุขเผ่ามารที่งามสง่าบ้างหรือ” อู๋เหริ่นชวนส่ายหน้าแทนคำตอบ“ข้าน่ะหรือ จะได้เป็นประมุขเผ่ามาร ท่านก็เห็นนี่ว่า ข้าก็แค่คนอ่อนแอ ไร้ประโยชน์คนหนึ่ง แม้ใครๆ จะเรียกข้าว่าประมุขน้อย ก็คงเพราะข้าเป็นบุตรของท่านพ่อเท่านั้น ส่วนเรื่องที่ว่าใครจะก้าวขึ้นมาเป็นประมุขคนต่อไป ก็คงต้องรอการเลือกสรรขึ้นม
Last Updated : 2025-03-09คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่8.จะอยู่อย่างไร
“ข้าคิดว่า คงเป็นอย่างที่ท่านเหยียนเจียทำนายไว้จริงๆ ลูกของเรามีพลังปราณมารของท่านจอมมารอู๋เซียงอี๋อยู่ในกายจริงๆ แม้ไม่ต้องฝึกวิชาใด ก็มีพลังปราณแก่กล้า แต่ยามนี้ ลูกของเรายังเล็กนัก ไม่สามารถควบคุมพลังปราณที่มีได้เลย ข้าได้ทุ่มเทพลังปราณทั้งหมดปิดผนึกพลังวิญญาณและพลังปราณของลูกไว้แล้ว”“แล้วเจ้าเล่าฮูหยิน เมื่อไม่มีพลังปราณแล้วเช่นนี้ เจ้ามิต้องตายหรือ แล้วข้าเล่า จะอยู่อย่างไร” ประมุขพรรคมารกอดกระชับร่างฮูหยินไว้ในอ้อมแขน สายน้ำตาเอ่อรินอาบสองแก้ม สะอื้นจนร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน“แม้ข้าจะตายลงแล้ว แต่ข้าจะยังอยู่ในใจของท่านพี่ตลอดไป ข้าฝากลูกด้วยนะเจ้าคะ ดูแลลูกของเราให้ดี จนกว่าเขาจะเติบใหญ่ พลังวิญญาณและปราณมารถูกปลุกให้ตื่นขึ้นในเวลาอันสมควร” เหยว่เอ๋อร์ฮูหยินปิดเปลือกตาลงช้าๆ อึดใจต่อมา ลมหายใจสุดท้ายของนางก็ปลิดปลิวไป ราวแสงเทียนต้องลมแรงจนดับวูบ... “เยว่เอ๋อร์ เจ้าอย่าห่วงไปเลย บัดนี้บุตรของเราสองคนเติบโตขึ้นมากแล้ว อีกไม่นานหรอก พลังวิญญาณกับพลังปราณมารของเขาคงใกล้จะตื่นขึ้นมาแล้ว” ประมุขพรรคมารเอ่ยกับกระจกกลมบานใหญ่ตรงหน้า ก่อนร่ายคาถา เสกให้กระจกหมื่นลี้หายลับไป ดวงตาทั้งค
Last Updated : 2025-03-09คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่9.เซียนกระบี่เงาสังหาร
อีกประการที่ทำให้อดประหลาดใจไม่ได้ก็คือ เหตุใดเจ้าหน้าละอ่อนถึงมีวิชากระบี่ร้ายกาจยิ่งนัก ทุกคราที่วาดคมกระบี่ออกไปต่อสู้กับมือสังหาร ท่าทางการเคลื่อนไหว คมกระบี่วาดออกไปนั้นรวดเร็วราวเงาปริศนาพุ่งเข้าสังหารคู่ต่อสู้อย่างไร้ปราณี“เจ้าไม่เป็นอะไรใช่มั้ย เจ้าหนุ่ม” เจ้าหน้าละอ่อนยังมีแก่ใจห่วงใยหลัวเซียนที่เพิ่งเก็บพัดเวทย์เข้าไว้ในมือขวา “ไม่เป็นไร ต้องขอบคุณท่านที่มาช่วยได้ทันการณ์” หลัวเซียนประสานมือคารวะนอบน้อม ค้อมศีรษะน้อยๆ“ข้าหลัวเซียน ไม่ทราบว่า ท่านมีนามว่าอะไรหรือขอรับ”“ข้าหูซื่อเยว่” “ท่านคือ เซียนกระบี่แห่งเขาเทียนคงหรือขอรับ” หลัวเซียนเอ่ยในสิ่งที่เขาเคยได้ยินมา นึกไม่ถึงเลยว่า เซียนกระบี่อายุน่าจะมากกว่าร้อยปีผู้นี้ จะยังคงมีหน้าตาอ่อนเยาว์ ราวเด็กหนุ่มอายุไม่ถึงยี่สิบ มิหนำซ้ำเพลงกระบี่เงาสังหารของเขายังร้ายกาจไร้เทียมทานอีกต่างหาก“ใช่แล้ว หากปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนของเจ้ายังอยู่ อายุก็คงพอๆ กับข้านี่แหละ ว่าแต่เจ้าสองคนจะไปที่ใด”“ข้ากับเขา กำลังเดินทางไปเจียงหนานขอรับ”“ได้ข่าวว่าที่นั่น มีงานเลี้ยงปักบุปผาอย่างนั้นหรือ ดีๆ ข้ากำลังจะไปหาอาหารเลิศรสกินแกล้มสุราอยู่พ
Last Updated : 2025-03-09คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่10. คร้านจะอธิบาย
“ข้าหูซื่อเยว่ เซียนกระบี่แห่งเขาเทียนคง” เห็นคนที่ภายนอกดูอ่อนอาวุโสกว่ามากส่งยิ้มน้อยๆ มาแล้ว เจียงเหวินก็เข้าใจว่า หนุ่มน้อยผู้นี้คงจะเป็นศิษย์ผู้หนึ่งของผู้อาวุโสแห่งเขาเทียนคงเป็นแน่ ขณะที่หูซื่อเยว่เอง คร้านจะอธิบาย จำเป็นด้วยหรือที่เขาจะเที่ยวป่าวประกาศบอกแก่คนในใต้หล้าว่า เขาคือเซียนกระบี่ผู้มีชีวิตยืนยาวมานับร้อยปี โดยคงความหนุ่มเอาไว้ดังเดิมมาเนิ่นนาน จนลืมอายุของตนเองไปแล้ว แทนที่จะเอ่ยอะไรต่อ จึงเพียงรับกุหลาบจากมือคนอ่อนอาวุโสแต่หน้าตาแก่วัยกว่ามาถือไว้ในมือ ขณะสองเท้าก้าวเนิบช้าไปตามขั้นบันได ทอดขึ้นสู่ตำหนักเจียงอู่นั่นเอง เซียนกระบี่หน้าละอ่อนก็แทบลืมหายใจ สองเท้าคล้ายถูกตรึงแน่นอยู่กับที่ เพียงสายตาไปปะทะเข้ากับดวงหน้างดงามของสตรีผู้ยืนเคียงข้างอู๋เหริ่นชวน และกำลังหันมาทางเขาพอดี ดวงหน้านาง ขาวนวลราวไข่ปอก ดวงตาคู่เรียวภายใต้เส้นคิ้วโค้งงามตามธรรมชาติ รับกันดีกับสันจมูกโด่ง เหนือริมฝีปากอิ่มงามสีชมพูระเรื่อ แม้แตะแต้มด้วยชาตเพียงเบาบาง แม้ไม่งดงามที่สุดในใต้หล้า แต่มีหรือหัวใจเขาจะลืมดวงหน้านี้ได้ลง หากไม่เห็นกับตาตนเอง หูซื่อเยว่ก็คงไม่เชื่อว่า ในใต้หล้านี้จะม
Last Updated : 2025-03-09คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่11.คารวะอาจารย์
ครู่ต่อมา อู๋เหริ่นชวนพร้อมด้วยศิษย์พี่ของเขาก็มายืนอยู่หน้าห้องพักส่วนตัวของหลัวเซียน กลั้นใจรอเพียงเสี้ยวนาที เจ้าของห้องก็ออกมาเปิดประตูรับ “แม่นางอู๋” บุรุษหนุ่มรูปงามประสานมือคารวะนอบน้อม ปากเอ่ยชื่ออู๋หมินเยี่ยน ทว่าสายตากลับมองเลยมายังประมุขน้อยหนุ่มด้านหลัง เข้ามาในห้องพักส่วนตัวของเขาได้ อู๋เหริ่นชวนก็รีบส่งสาส์นลับในมือให้เขาทันที“ท่านพ่อฝากมาให้ท่าน”หลัวเซียนยิ้มน้อยๆ ยามรับสาส์นกระดาษสีทองนั้นมาเปิดอ่าน เพียงตัวอักษรเวทย์ผ่านสายตาไป ว่าที่ประมุขเผ่าเซียนก็เข้าใจความประสงค์ของประมุขพรรคมารจนสิ้น “ประมุขอู๋ ให้ข้ารับศิษย์ใหม่ ตามสัญญาสันติระหว่างสองเผ่า”“หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ” อู๋หมิ่นเยี่ยนเลิกคิ้ว จ้องหน้าว่าที่ประมุขเผ่าเซียนแน่วนิ่ง อดสงสัยไม่ได้เลยว่า อู๋ลี่หมิงจะให้ใครมาเป็นศิษย์ของหลัวเซียนกันแน่“ท่านประมุขอู๋ ให้ข้ารับประมุขน้อยอู๋เหริ่นชวนเป็นศิษย์” คำพูดช้าชัดหนักแน่น คล้ายแส้ฟาดลงกลางหลังอู๋เหริ่นชวนก็ไม่ปาน ใครเลยจะนึกฝันว่า จะต้องมาเป็นศิษย์ของคนที่เขาไม่ชอบขี้หน้าเช่นนี้“ไม่ เป็นไปไม่ได้!” ประมุขน้อยหนุ่มไม่โวยวายเปล่า ปราดเข้ามาแย่งสาส์นในมือบุร
Last Updated : 2025-03-09คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่12.คลี่ยิ้มน้อยๆ
ขณะเดียวกัน อู๋หมิ่นเยี่ยนเดินไปเดินมาอยู่ภายในห้องพักของตนเอง ดวงตาทั้งคู่แข็งค้าง จนมิอาจเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียง ข่มตาหลับลงได้ ด้วยความเป็นห่วงศิษย์น้องแม้อู๋เหริ่นชวนจะกำชับหนักหนา ไม่ให้นางไปที่ห้องของหลัวเซียน ในระหว่างการดวลสุราที่กำลังดำเนินไป แต่นางก็มิอาจวางใจได้ จากที่เดินไปเดินมาจนเมื่อยไปทั้งขา จึงต้องออกจากห้อง ก้าวเร็วๆ มายังห้องพักของหลัวเซียนหากยังไม่ทันจะได้ยกมือขึ้นเคาะประตู ก็ได้ยินเสียงของใครคนหนึ่งดังมาจากทางด้านหลัง“แม่นางอู๋”นางหันขวับกลับไปมอง กลีบปากงามคลี่ยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นว่าหูซื่อเยว่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า เสื้อผ้าตัวยาวสีขาวสะอาดที่เขาสวมใส่ ผนวกกับดวงหน้าอ่อนเยาว์ของคนตรงหน้า ทำให้เขาดูไม่ต่างอะไรจากเทพบุตรลอยลงมาจากจันทราเต็มดวงเบื้องบนเสียจริงๆ นางจะต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ ที่อยากจะหยุดเวลามีค่าเช่นนี้เอาไว้ตราบนานเท่านาน เพียงแค่รู้ว่าเขามาจากเขาเทียนคง สำเร็จวิชากระบี่เงาสังหาร ก็ปลื้มในความเก่งกาจของเขา จนอยากทำความรู้จักให้มากขึ้น หากใครล่วงรู้ความคิดของนาง คงจะปรามาตว่าเป็นสตรีไร้ยางอายเป็นแน่“แม่นาง มีธุระอะไรกับคุณชายหลัวหรือ”“เปล่าเจ้าค่ะ”
Last Updated : 2025-03-09
Latest chapter
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่25 ปราณเซียนร้อยปี
“ข้าได้ทำร้ายเจ้าหรือไม่” ไม่ ตรงกันข้ามเจ้ากลับเป็นคนพาข้าหนีออกมาด้วยซ้ำ แสดงว่าเจ้ายังคงครองสติได้ แต่ไม่อาจควบคุมพลังสังหารในตัวเจ้าได้” ฟังคำตอบของบุรุษเซียนแล้ว ประมุขน้อยหนุ่มก็ได้แต่ระบายลมหายใจหนักๆ“มือของข้าเปื้อนเลือดซะแล้ว”“แต่พวกเขาเป็นฝ่ายทำร้ายเจ้าก่อน”“หากข้าควบคุมพลังไม่ได้ ทำร้ายผู้บริสุทธิ์ขึ้นมาล่ะ จะทำอย่างไร” “เจ้าอย่าเพิ่งกังวลไปเลย พักผ่อนก่อนเถิด พรุ่งนี้ค่อยเริ่มฝึกกัน” “ก็ได้ๆ ว่าแต่เจ้าเถอะ เป็นอย่างไรบ้าง บาดเจ็บหรือไม่”“ข้าไม่เป็นไร ที่หอเหม่ยลี่ ตอนกำลังจะถูกแส้ของนาง จู่ๆ ข้าก็เรียกพัดเวทย์ออกมาปัดแส้ไว้ได้ทัน แต่พลังก็ยังคงอ่อนอยู่” “แต่เจ้าก็ไม่ได้อ่อนแรงแล้วนี่ แสดงว่าพลังวิญญาณเจ้าเริ่มฟื้นขึ้นมาทีละน้อยแล้ว เจ้าเองก็ต้องฝึกฝนด้วยเช่นกัน” “คงต้องเป็นอย่างนั้น อากาศเริ่มเย็นแล้ว ใส่เสื้อเถอะ มา ข้าช่วย” ว่าแล้วบุรุษเซียนก็คว้าเสื้อของตนเองมาถือไว้ในมือ รอกระทั่งอีกฝ่ายหยัดกายลุกขึ้นนั่งแล้ว จึงค่อยๆ สวมให้“เสื้อเจ้าขาดหมดแล้ว ใส่เสื้อข้าไปก่อนนะ” “ขอบคุณ” อู๋เหริ่นชวนไม่เอ่ยเปล่า ชำเลืองมองเสี้ยวหน้าคมคายของคนกำลังสวมเสื้อให้แน่วนิ่ง เพีย
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่24 มือมารที่เปื้อนเลือดแล้ว
“เจ้าต้องการอะไร” “ท่องคัมภีร์มหาเวทย์ออกมา แล้วข้าจะปล่อยเจ้าไป” สตรีหน้าตาหมดจดงดงาม ทว่านัยน์ตาทั้งคู่กลับฉายแววโหดเหี้ยม ลมหายใจเข้าออกเรื่อยช้า เยือกเย็นเชยคางประมุขน้อยหนุ่มขึ้นสบตา แต่แทนที่เขาจะทำตามความต้องการของนาง กลับห่วงความปลอดภัยของผู้ที่ติดตามมาด้วยมากกว่า“คนของข้าล่ะ”“คุณชายดวงตาพิการผู้นั้นน่ะหรือ ข้าขังเขาไว้ในห้องข้างๆ นี่เอง หากเจ้าท่องคัมภีร์มหาเวทย์ออกมาแล้ว ข้าก็จะปล่อยเจ้า และเขาออกไปพร้อมกัน”“แล้วข้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่า เจ้าจะไม่โกหก”“ข้ามีเหตุผลอันใดต้องโกหกเจ้าด้วยเล่า”“หากข้าไม่ทำตามล่ะ”“ข้าก็จะทรมานเจ้าจนตาย แม้แต่คุณชายผู้นั้นก็ต้องตายด้วยเช่นกัน” “หากข้าตาย คัมภีร์มหาเวทย์ก็จะหายไปพร้อมกับข้าด้วย เจ้าปล่อยเขาก่อนสิ แล้วข้าจะท่องคัมภีร์นั่นออกมา” ภายนอกนั้น ประมุขน้อยหนุ่มพูดจาเล่นลิ้นไปเรื่อยก็จริง ทว่าสมองกลับคิดหาทางเอาตัวรอดอยู่จริงสินะ ทุกครั้งที่พบกับอันตราย เหตุการณ์จวนตัวจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดอยู่แล้ว พลังปราณในกายเขาจึงจะสำแดงออกมา ตอนพบกับจิ้งจอกม่วง หรือแม้กระทั่งตอนวิ่งหนีกลุ่มชายชุดดำเมื่อคืน ก็ล้วนเอาตัวรอดได้อย่างไม่น่าเชื่อทั้งนั
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่23 ความร้อนรุ่มจากภายใน
ขณะที่บุรุษเซียนมือไม้สั่น ขณะลงกับหัวกางเกงอีกฝ่าย “พอๆ ไม่ต้องหาแล้ว ข้าล้อเล่นน่ะ อยากรู้ว่าเจ้าจะทำยังไง” “เจ้า!” เจอคนขี้เล่นแกล้งเข้าให้ บุรุษเซียนก็นึกฉุน คว้าไม้ไผ่มาไว้ในมือ ลุกขึ้นได้ก็เดินฉับๆ กลับมาหน้าตาเฉย “เป็นอะไร โกรธรึไง รึว่าเสียดาย” “เสียดายอะไร” “ก็เสียดายที่ไม่ได้จับพญาช้างศารของข้าน่ะสิ เจ้าเกิดในตระกูลเซียนชั้นสูง คงไม่เคยมีใครหยอกเจ้าแบบนี้สินะ” “ใช่” หลัวเซียนพยักหน้ารับ จริงอย่างที่เขาว่านั่นละ ใครเลยจะกล้าเล่นหัวกับว่าที่ประมุขเผ่าเซียน แค่เห็นว่าหลัวเซียนเดินผ่านมาก็ต้องแสดงการคารวะ แล้วเดินตัวลีบเลี่ยงไปทางอื่น ยิ่งเขาเติบโตขึ้น สำนักเซียนรับศิษย์รุ่นใหม่ เขาก็กลายเป็นอาจารย์ไปโดยปริยาย ใครเลยจะกล้าหยอกเล่นกับอาจารย์กันเล่า “รีบกลับเถอะ ข้าง่วงแล้ว” อู๋เหริ่นชวนยกมือขึ้นปิดปากหาวหวอด เร่งฝีเท้านำอีกฝ่ายกลับมายังโรงเตี๊ยม ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองว่า เขาจะเดินตามมาทันหรือไม่ เมื่อไม่มีธุระอะไรแล้ว ใยต้องสนใจคนที่ใจไม่เคยนับเป็นสหายอีกเล่า ณ
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่22 ปกป้องข้า
ยังไม่ทันจะถึงตัวประมุขน้อยหนุ่มด้วยซ้ำ เสียงของใครคนหนึ่งก็ตวาดก้องขึ้น “หยุดนะ! ไม่ว่าใครก็พาเขาไปไม่ได้ทั้งนั้น!” เนื่องจากคืนนี้เป็นคืนเดือนแรม ไม่มีแม้แสงจันทร์เพียงนิดส่องลงมา จั่วเฉินและกลุ่มชายชุดดำ จึงแลเห็นเพียงบุรุษหนุ่มชุดขาวผู้หนึ่งพลิ้วกายลงมาจากหน้าต่างโรงเตี๊ยม ไม่เพียงเท่านั้น เขายังเรียกกู่ฉินออกจากมือทั้งสองข้างได้ด้วย “เจ้าเป็นใคร” “บรรพชนเจ้าไง”สิ้นคำตอบนั้น การต่อสู้ด้วยท่วงทำนองกู่ฉินพิฆาต กับทำนองขลุ่ยก็เริ่มขึ้นไม่เพียงเสียงฉิน เสียงขลุ่ยจะบาดลึกเข้าไปในโสดประสาทของคนฟัง จนแก้วหูลั่นเปรี๊ยะเท่านั้น แต่ยังทำให้มนตร์สะกดที่ครอบงำสติของประมุขน้อยหนุ่มคลายลงด้วยเช่นกัน ถึงคราวคับขันเช่นนี้ คนไร้ฝีมือเช่นประมุขน้อยหนุ่มจะทำอะไรได้ นอกจากออกวิ่งไปเบื้องหน้า แต่ก็ยังเชื่องช้าเป็นเต่าคลาน เมื่อเทียบกับวิชาตัวเบาอยู่ดี วิ่งไปได้ครู่เดียว ชายชุดดำกลุ่มนั้นก็ตามมาทัน “จะหนีไปไหน” “พวกเจ้าก็อย่าตามมาสิ” ประมุขน้อยหนุ่มหยุดฝีเท้ากึก กวาดสายตาไปรอบๆ หาห
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่ 21 ข้าจะหาเลี้ยงเจ้าเอง
“คืนนี้เราสองคนมีที่พักแล้ว รีบเข้าไปหาอะไรกิน แล้วนอนพักเอาแรงก่อนดีกว่า” “เจ้ามีเงินเหรอ” ประมุขน้อยหนุ่มนิ่งคิด มองสำรวจตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าของบุรุษเซียนครู่หนึ่ง ก่อนจะดึงปิ่นหยกของเขาออกมาอย่างถือวิสาสะ “นี่เจ้า!” “นี่ ปิ่นนี่ สำคัญกว่าปากท้องของเราสองคนรึไง ไป!” ว่าแล้ว ประมุขน้อยหนุ่มก็กึ่งจูงกึ่งลากคนข้างกายเข้ามาในเมือง เพื่อหาร้านแลกเงิน กว่าจะมีที่กิน ที่พักสำหรับค่ำคืนนี้ ช่างยากเย็นเสียจริงขณะที่หลัวเซียนเอง ได้แต่นึกโกรธที่อู๋เหริ่นชวนเอาปิ่นปักผมของเขาไปขาย ระคนเสียดาย จะอะไรเสียอีกเล่า ถ้ามิใช่ปิ่นนั่น เป็นสิ่งสุดท้ายที่ท่านแม่ทิ้งเอาไว้ให้ก่อนสิ้นใจ ต่อให้ต้องอดตาย เขาก็จะไม่มีวันขายปิ่นชิ้นนั้นไปเด็ดขาด แทนที่จะกินอาหารบนโต๊ะ หลัวเซียนจึงเอาแต่นั่งนิ่ง ขณะที่คนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเอาแต่คีบบะหมี่เข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ “ทำไมเจ้าไม่กินล่ะ ไม่หิวรึไง เป็นอะไร” เห็นสีหน้านิ่งขึงของคนตรงหน้าแล้ว ประมุขน้อยหนุ่มก็มองไม่เห็นความเป็นไปได้อื่นอีก นอกจากเรื่องปิ่นหยกเมื่อครู่“ทำไม
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่20 ท่านบาดเจ็บหรือ?
“ข้าเป็นคนธรรมดาแล้ว อย่าพูดถึงเปลือกนอกที่ไม่ใช่ของข้านั่นอีกเลย” “ก็ได้ๆ ข้าจะไม่พูดถึงมันอีก เอาเป็นว่า ข้าจะให้เจ้าติดตามข้าไป จนกว่าพลังวิญญาณของเจ้าจะฟื้นคืนก็แล้วกัน อย่างน้อย หากเจ้าเป็นอะไรขึ้นมาอีก จะได้มีคนพาเจ้ามารักษา”“ขอบคุณ” ฟังคำขอบคุณชวนให้ขนลุกนั่นแล้ว อู๋เหริ่นชวนก็รู้สึกจั๊กจี้หัวใจอย่างไรชอบกล “ข้าไม่ได้จะใจดีอะไรกับเจ้าหรอกนะ แค่เห็นแก่มารธรรมเท่านั้นเอง พอแล้วๆ” ประมุขน้อยหนุ่มลุกขึ้นบิดขี้เกียจ แต่แล้วสองบุรุษต่างเผ่าก็ต้องชะงัก เบิกตากว้าง เมื่อจู่ๆ นักพรตเฒ่าผู้หนึ่งก็เดินโซซัดโซเซเข้ามาในศาลเจ้า ด้วยความหวาดหวั่นว่า ปีศาจตนใดจะปลอมตัวเป็นนักพรตเฒ่าอีกหรือไม่ หลัวเซียนจึงออกมายืนขวางระหว่างนักพรตกับอู๋เหริ่นชวนอย่างต้องการปกป้องเต็มที่แม้จะได้กลิ่นคาวเลือดจากอีกฝ่าย บุรุษเซียนก็ไม่กล้าเข้าใกล้คนตรงหน้าอยู่ดี“ท่านบาดเจ็บหรือ”แทนคำตอบ นักพรตเฒ่า หนวดเคราขาวยาวรุงรัง สวมเสื้อผ้าสีซีด แม้ภายนอกจะไม่มีบาดแผล ทว่ากลับบาดเจ็บภายในอย่างหนัก ก็กระอักเอาโลหิตออกมาเป็นสายยาว “เขากระอักเลือดออกมาแล้ว ท่านนักพรต ท่าน...” ว่าแล้วอู๋เหริ่นชวนก็ปราดเข้าไปประคองร่าง
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่29 ส่งเงินมา
หลังจากเดินทางมาตลอดทั้งวัน ประมุขน้อยหนุ่มก็ติดตามบุรุษเซียนมาถึงเผ่ามนุษย์ระหว่างแอบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ มองหลัวเซียนเดินเคาะไม้ไผ่ในมือไปเรื่อยนั่นเอง เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อจู่ๆ ก็มีโจรป่าร่างกำยำ สวมชุดดำ โพกผ้าดำจนเห็นเพียงตาทั้งสอง พร้อมกระบี่ครบมือบุกมาขวางหน้า “ส่งเงินมา แล้วพวกข้าจะไว้ชีวิตเจ้า” “ข้าไม่มีเงิน ซ้ำยังตาบอด ทุกท่านโปรดปล่อยข้าไปเถิด” หลัวเซียนประสานมือขึ้นคารวะนอบน้อม ขอร้องออกไป แต่แทนที่สามโจรป่าจะยอมอ่อนข้อ กลับชักกระบี่ออกจากฝัก เกือบพร้อมกันหนึ่งในสามโจรป่าเข้าประชิดตัวบุรุษเซียน ยกปลายกระบี่ขึ้นจ่อที่คอเขาเอาไว้ หลัวเซียนไร้ทางเลือก จึงต้องหลับตาลง กำหนดสมาธิจดจ่อ ใช้ตาในสำรวจไปรอบๆ ใช้ไม้ไผ่ต่างกระบี่ในมือ ต่อสู้กับสามโจรป่าปลายกระบี่ฉวัดเฉวียนในอากาศ ต่างรุกรับโรมรัน แม้ท้ายที่สุดหลัวเซียนจะเป็นฝ่ายจัดการกับสามโจรป่า จนต่างทิ้งกระบี่วิ่งหนีไปคนละทิศละทาง แต่การใช้กำลังก็ทำให้พิษกำเริบขึ้นมาอีก บุรุษเซียนทรงกายด้วยไม้ไผ่ในมือ เพื่อมิให้ตนเองต้องล้มลงไปกองกับพื้น พาร่างกายอันอ่อนเปลี้ยมายังใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆ อย่างยากเย็น เขาเอนหลังพิงลำต้
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่ 28 ฮูหยินของข้า
ดวงตะวันลับขอบฟ้า พาให้สรรพชีวิตในป่ากลับสู่รวงรัง ถิ่นที่อยู่ของตน ขณะที่คณะเดินทางของอู๋หมิ่นเยี่ยนและบรรดาศิษย์น้องเอง ก็พักค้างแรมกลางป่าเช่นกัน จากการเดินทางแบบไม่รีบร้อนนัก พรุ่งนี้ก็คงถึงเมืองยวี่เทียนแล้ว “แม่นางอู๋” หูซื่อเยว่ส่งมันเผาเสียบไม้หัวหนึ่งให้ แล้วเดินมานั่งลงอีกด้านหนึ่งของกองไฟ มองเปลวไฟแลบเลียกองฟืน สลับกับดวงหน้านวล ยามต้องแสงไฟ ยิงพิศมองก็ยิ่งชวนให้นึกถึงดวงหน้าฮูหยินผู้ล่วงลับของเขา หากไม่เพราะอยากมองดวงหน้างดงามนี้ให้เต็มตาในทุกๆ วัน ผู้อาวุโสอายุร่วมร้อยปีเช่นเขา คงกลับเขาเทียนคงไปแล้ว ไม่ตามติดแม่นางน้อย อายุคราวเหลนอยู่เช่นนี้หรอก “คุณชายหู พรุ่งนี้ก็จะถึงเมืองยวี่เทียนแล้ว หลังจากท่องเที่ยวฟังนิทาน ชมละครที่เมืองยวี่เทียนจนอิ่มหนำแล้ว หากไม่รังเกียจละก็ ข้าขอเชิญท่านไปเป็นแขกที่เคหาสน์พันดาวได้ทุกเมื่อเลยนะเจ้าคะ” “ขอบคุณแม่นางอู๋ อย่างไรข้าต้องไปเป็นแขกที่เคหาสน์พันดาวแน่” หูซื่อเยว่ประสานมือคารวะนอบน้อม หากไม่เกรงว่าหญิงงามตรงหน้าจะเสียหายละก็ เขาคงติดตามนางไปจนถึงเคหาสน์พันดาวแล้ว ไม่ทำตัว
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่27 เรื่องราวในชาติก่อน
จอมมารอู๋เซียงอี๋เหินกายอ้อมไปยังด้านหลังของมัน ฟาดฟันคมกระบี่เข้าใส่ขาหลังของมันสุดแรง จนขาหลังสองข้างขาดกระเด็น ขณะที่ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนเอง ซัดพลังจากกู่ฉินพิฆาตเข้าใส่ เพียงต้องเวทย์จากสายฉินพิฆาต ผนวกกับถูกโจมตีด้วยคมกระบี่หยกโลหิต ปีศาจแมงมุมก็ถึงคราวสิ้นฤทธิ์ ยอมคายพลังวิญญาณของมนุษย์ที่นางกลืนกินเข้าไปออกมา พลังวิญญาณลักษณะคล้ายลูกแก้วหลายดวงล่องลอยในอากาศ ครู่เดียวก็ค่อยๆ ล่องลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า อึดใจต่อมาร่างของปีศาจแมงมุมก็ค่อยๆ สลายกลายเป็นเถ้าธุลี “เป็นยังไงบ้าง” ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนปราดเข้าไปหาสหายรัก ผู้กำลังสอดกระบี่เก็บเข้าฝัก แล้วเก็บเข้าไว้ในมือขวาดังเดิม “เป็นยังไงบ้าง” ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนกราดสายตาสำรวจไปทั่วร่างสหายรัก คิ้วมังกรเข้มเลิกขึ้นน้อยๆ เมื่อพบว่า แขนเสื้อข้างซ้ายของเขาขาดวิ่น “เสื้อเจ้า!” “เล็กน้อยน่า” จอมมารหนุ่มยกมือขึ้นคลำแขนเสื้อข้างที่ขาด พลางส่งยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ “ก็แค่เสื้อขาด เดี๋ยวค่อยซื้อใหม่ก็ได้”
