ตอนที่4.เข้าใจคุณชายผิดไป

“มนุษย์ ตาข่ายกลคงเกิดปัญหาขึ้น จึงทำให้เขาติดตาข่ายได้ พวกเจ้าเดินทางล่วงหน้าไปก่อนเถิด แล้วพบกันที่เจียงหนาน”

“ขอรับ” เจ้าหน้าละอ่อนทั้งสามประสานมือคารวะนอบน้อม ก่อนมู่เฉินจะหันมาคารวะผู้ที่เขาเข้าใจว่าเป็นปีศาจ

“ข้ากับสหายต้องขอโทษด้วย ที่เข้าใจคุณชายผิดไป”

“ข้าด้วย”

“ข้าด้วย” เห็นมู่เฉินแสดงกิริยานอบน้อม ทั้งซานไป๋และจิวยี่ก็ต่างแสดงการคารวะตาม 

เจ้ามู่เฉินก็ดูสุภาพ จริงใจดีอยู่หรอก แต่เจ้าซานไป๋กับจิวยี่นี่สิ เพียงทำไปเพราะอยู่ต่อหน้าอาจารย์หรอก 

มองปราดเดียว อู๋เหริ่นชวนก็เห็นไปถึงใจของศิษย์เซียนทั้งคู่แล้ว

“ไม่เป็นไร ข้าไม่ถือสาหรอก” อู๋เหริ่นชวนเอ่ยตามที่คิดจริงๆ ไม่แน่หรอก ที่เขาเดินมาติดตาข่ายดักปีศาจนี่ได้ อาจเพราะเขาเป็นบุตรประมุขพรรคมาร มีไอมรณะแผ่ออกมาจากตัวก็ได้ 

บอกตนเองแล้ว ประมุขน้อยหนุ่มก็นั่งลงตรงใต้ต้นไม้นั่นเอง รอกระทั่งบรรดาศิษย์ทั้งสามของบุรุษหนุ่มผู้นั้นจากไปแล้ว จึงเอ่ยถามเขาว่า

“ท่านรู้แล้วนี่ว่า ข้าเป็นมาร เหตุใดจึงไม่บอกศิษย์ของท่านไปล่ะ” 

“ที่เจ้าออกเดินทางมาตามลำพังเช่นนี้ เพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่า ตนเองเป็นใครไม่ใช่หรือ” 

“ก็จริง” อู๋เหริ่นชวนพยักหน้าเห็นด้วย แสงแดดยามสาย สะท้อนเข้าตา พาให้ดวงตาทั้งคู่พร่าพราย แลเห็นบุรุษหนุ่มงามสง่าตรงหน้า เป็นใครอีกคนที่หน้าตาละม้ายคล้ายบุรุษรูปงามผู้นี้ แต่ที่ต่างไปคือ ชายผู้นั้น สามารถเรียกกู่ฉินออกมาจากมือทั้งสองข้างได้ 

ไม่เพียงเท่านั้น เพียงแค่นิ้วมือเรียวกรีดลงบนเส้นสายทั้ง 7 กลับให้ท่วงทำนองเร่งเร้า เสียดลึกไปถึงขั้วหัวใจ จนประมุขน้อยหนุ่มสัมผัสได้ถึงความเจ็บร้าวในช่องอกข้างซ้าย จนต้องยกมือขึ้นกุมหน้าอกข้างนั้นเอาไว้ 

“เป็นอะไรไป” 

ยิ่งบุรุษหนุ่มผู้นั้น เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเจือความห่วงใย   อู๋เหริ่นชวนกลับแลเห็นประกายความชิงชัง ฉายอยู่ในดวงตาดำสนิทคู่นั้น 

ประมุขน้อยหนุ่มไม่รอช้า หยัดกายลุกขึ้นได้ ก็ออกวิ่งจากที่ตรงนั้นมาอย่างไม่คิดชีวิต ทั้งที่ห้วงคำนึงยังคงมีภาพบุรุษหนุ่มผู้นั้น ซัดพลังจากกู๋ฉินเข้ามา เกิดเป็นลำแสงสีฟ้าทั้ง 7 สาย พุ่งเข้ากลางหัวใจเขา 

“...มารร้ายเช่นเจ้า อย่าได้มีชีวิตอยู่เลย ตายซะเถอะ…” น้ำเสียงห้วนห้าวตวาดก้อง คล้ายดังอยู่ข้างหูนี่เอง ขณะสองเท้าก้าวเร่งรวดเร็ว ไม่สนใจเลยว่า เสื้อผ้าที่สวมใส่จะถูกกิ่งไม้หนามระหว่างทาง เกี่ยวจนขาดวิ่น

แต่แล้ว เท้าทั้งสองก็พลันหยุดนิ่ง ตรึงอยู่กับที่ มิอาจก้าวไปข้างหน้าได้ดังใจ เพียงแค่ถูกบุรุษหนุ่มผู้นั้นร่ายคาถาใส่ 

“ปล่อยข้า” ยามนี้ คงมีเพียงปากเท่านั้น ที่ยังขยับได้ 

“เหตุใดต้องวิ่งหนีข้า ข้าไม่ได้คิดจะทำร้ายเจ้าสักหน่อย” 

“แต่ข้าเห็นกับตาว่า เจ้ากำลังจะทำร้ายข้านี่” เถียงข้างๆ คูๆ ออกไปแล้ว อู๋เหริ่นชวนก็ไม่แน่ใจว่า สิ่งที่เห็นเกิดขึ้นจริง หรือแค่ภาพลวงตา

“เจ้ากับข้า ไม่มีความแค้นต่อกัน เหตุใดข้าต้องทำร้ายเจ้าด้วยเล่า อีกอย่าง ข้าเองก็ไม่รู้แม้แต่ชื่อเจ้า เจ้าเองก็ไม่รู้จักข้า ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำร้ายกัน”

“จริงด้วย” อู่เหริ่นชวนนึกคล้อยตาม จริงอย่างที่เขาพูดนั่นละ เขาคิดไปได้อย่างไรกันนะว่า ตนเองกำลังจะถูกเขาทำร้าย 

“เจ้าคงเป็น ประมุขน้อย อู๋เหริ่นชวนแห่งเคหาสน์พันดาวใช่หรือไม่”

อู่เหริ่นชวนพยักหน้ารับ ในเมื่อบุรุษหนุ่มผู้นี้ใช้พลังเวทย์อ่านความทรงจำของเขาไปแล้ว ก็คงรู้ทุกอย่างสิ้นแล้ว ไม่จำเป็นต้องเอ่ยอะไรอีก 

“แล้วท่านล่ะ เป็นใคร”

“หลัวเซียน แห่งตำหนักฉางชุน เขาเซียนกู่”

“ที่แท้ก็พวกเซียนนี่เอง มิน่าถึงได้เที่ยววางตาข่ายดักปีศาจซะทั่วป่า” 

“ข้าต้องขออภัยแทนศิษย์ของข้าอีกครั้งด้วย พวกเขากำลังตามล่าปีศาจจงอางอยู่” 

“งั้นหรือ” อู๋เหริ่นชวนเสมองไปทางอื่น ไม่รู้ทำไมจึงรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าพวกเผ่าเซียนขึ้นมาครามครัน โดยเฉพาะคนวางท่างามสง่าเป็นหนักหนาตรงหน้า เห็นแล้ว ขวางหูขวางตาชะมัด 

“หากไม่มีธุระอะไรแล้ว ก็ปล่อยข้าได้แล้ว” 

หลัวเซียนพยักหน้ารับ วาดฝ่ามือในอากาศ ร่ายคาถาครู่เดียว ร่างกายอู๋เหริ่นชวนก็กลับมาเคลื่อนไหวได้อีกครั้ง

“ข้าลาล่ะ หวังว่า เราจะไม่ต้องพบกันอีก” ประมุขน้อยหนุ่มยิ้มยียวน หากยังไม่ทันจะได้ก้าวเท้าออกไป ก็ต้องหยุดกึก เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวแหวกอากาศใกล้เข้ามา ตามมาด้วยชายชุดดำกลุ่มหนึ่ง สวมหมวกไหมพรมรูปหน้าหัวกะโหลกสีขาว เหินกายด้วยวิชาตัวเบาใกล้เข้ามา 

เพียงได้ระยะพอสมควร ชายชุดดำกลุ่มนั้นก็ชักกระบี่ออกจากฝัก กระบี่คมวับยามต้องแสงตะวัน พาให้อู๋เหริ่นชวนหวาดกลัวจนก้าวขาไม่ออกเสียอย่างนั้น 

“หนีไป!” หลัวเซียนออกคำสั่งเฉียบขาด หยิบพัดจากกระเป๋าเสื้อออกมาสะบัด ซัดออกไป พัดนั้นก็พุ่งไปในอากาศดุจอาวุธคมกริบ เข้าทำร้ายชายชุดดำกลุ่มนั้นล้มลง พร้อมกับเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด 

แต่แทนที่พวกเขาจะล่าถอย กลับลุกขึ้นมา พร้อมกับละไอพิษสีเขียวเจิดจ้า พุ่งออกมาจากส่วนที่ถูกพัดเวทย์ทำร้าย ทั้งลำตัว แขนทั้งสองข้าง

แม้อู๋เหริ่นชวนจะไม่มีวรยุทธ ไร้ซึ่งเคล็ดวิชาใดป้องกันตนเอง แต่ก็อ่านตำราทั้งหอคัมภีร์มาหมดแล้ว เพียงแค่เห็นก็นึกรู้ในทันทีว่า สิ่งที่เห็นคืออะไร

“มนุษย์พิษ! หนีเร็ว!” 

หลัวเซียนเองก็คงรู้เช่นกัน จึงเข้ามาโอบเอวประมุขน้อยหนุ่มไว้ แล้วพาเหินกายหนีมาด้วยกัน 

สองบุรุษเหินกายลัดเลาะมาตามแนวป่ารกครึ้ม จนแทบมองไม่เห็นแสงตะวันส่องผ่านใบไม้ลงมา ขณะที่กลุ่มมนุษย์พิษเหินกายตามมาอย่างไม่ลดละ

“พวกมันตามมาแล้ว” ประมุขน้อยหนุ่มหันมองไปเบื้องหลังด้วยความหวาดหวั่น 

ฉับพลันหลัวเซียนก็พาเขาพลิ้วกายลงกลางป่า มีโพรงถ้ำเล็กๆ ตั้งอยู่ไม่ไกล 

“เข้าไปหลบในนั้นก่อน ทางนี้ข้าจัดการเอง” 

อู๋เหริ่นชวนจึงต้องรักษาตัวรอดไว้ก่อน วิ่งเข้าไปในถ้ำ 

น่าแปลกที่พวกมนุษย์พิษกลับไม่ได้สนใจว่าเขาจะหนีไปไหนอีก ดูเหมือนเป้าหมายของพวกมันจะมีเพียงหลัวเซียนคนเดียวเท่านั้น