LOGINShare
บทที่ 215
Related chapters
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 216
“ลุกขึ้นนั่ง!” มู่หรงฉิงเทียนสั่งให้คนประคองสองคนนี้ลุกขึ้นทั้งสองนั่งลง มองรอบห้องอย่างหวาดวิตก ตระหนักว่าที่นี่คือเรือนที่พักของมู่หรงฉิงเทียนจึงอดยินดีอย่างมิเคยได้รับอยู่บ้างมู่หรงฉิงเทียนถามหลงจ่านซิน “รู้หรือไม่ว่าผู้ใดลักพาตัวพวกเจ้าไป”หลงจ่านซินตอบแบบสติสตังยังไม่กลับคืนมา “เรียนท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ พวกมันขังหม่อมฉันอยู่ในห้องเล็ก ๆ ไม่มีใครสอบสวนพวกเรา และไม่เคยทำให้ลำบากใจ แค่ไม่ให้พวกเราออกไปเท่านั้นเพคะ”“อื่ม”“ท่านอ๋องหาพวกเราพบได้อย่างไรเพคะ?” สุดท้ายยังเป็นหงฮวาที่ใจกล้าเอ่ยถามมู่หรงฉิงเทียนตอบ “หมู่โฮ่วฮองไทเฮาไว้วานให้ข้าตามหาและช่วยเหลือพวกเจ้า ระยะนี้ข้าส่งคนออกไปค้นหามาตลอด จวบจนวันนี้ถึงได้ข่าวว่าพวกเจ้าถูกขังอยู่ในห้องเล็ก ๆ จึงสั่งให้คนไปช่วยพวกเจ้าทันที”“หลงจ่านเหยียนให้ท่านช่วยพวกเราหรือเพคะ?” หลงจ่านซินถามอย่างไม่ค่อยเชื่อ“ถูกต้อง!” มู่หรงฉิงเทียนพยักหน้า เขาตรวจสอบสีหน้าของหลงจ่านซิน ก่อนจะกล่าวเสริม “แต่ได้ยินว่าเป็นคำสั่งของไทฮองไทเฮา”“หม่อมฉันรู้อยู่แล้วเชียว นางไม่ใจดีอย่างนั้นหรอก!” หลงจ่านซินเอยคำสบถคำหนึ่ง ครั้นกล่าวถึงหลงจ่านเ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 217
เสียงรถม้าตึก ๆ ๆ ดังก้องอยู่บนท้องถนนอันว่างเปล่า แสงจันทร์อันมืดสลัว ยิ่งส่องให้ถนนไร้คนเงียบสงบและเย็นยะเยือกมากขึ้นทันใดนั้นก็มีชายร่างกำยำปิดหน้าหลายคนออกมาดักจากในตรอก เมื่อง้างอาวุธก็บุกเข้ามาหลงจ่านซินและหงฮวาตกใจจนกรีดร้อง อาซิ่นกับองครักษ์อีกสองคนเข้าไปฟาดฟันกับชายปิดหน้าแล้วท่ามกลางความอลหม่าน อาซิ่นถามชายปิดหน้าผู้นั้น “พวกเจ้าเป็นใคร?” ชายปิดหน้าคนหนึ่งตอบด้วยน้ำเสียงป่าเถื่อน “หากรู้กาลเทศะก็ไสหัวไปเสีย พวกเราต้องการแค่คนบนรถ!”“ฝันไปเถอะ!” อาซิ่นกล่าวอย่างเดือดดาล“พวกเรามาเพราะหลงฉางเทียน เขาทำร้ายพี่น้องเรานับไม่ถ้วน ข้าฆ่าเขาไม่ได้ ก็ต้องฆ่าลูกสาวกับอนุของเขาระบายแค้น” ชายปิดหน้าเอ่ย จากนั้นก็ถือดาบพุ่งตัวเข้ามาหลงจ่านซินและหงฮวาได้ยินว่ามาเพราะพวกนางก็ตกใจตัวสั่นพั่บ ๆ เลิกผ้าม่านจะวิ่งหนีแต่เพิ่งเลิกผ้าม่านออก ชายชุดดำคนหนึ่งก็จิกหัวแล้วลากตัวนางลงมา กวัดแกว่งดาบใหญ่ง้างขึ้นก่อนจะฟันน่องของนางทีหนึ่ง หลงจ่านซินเจ็บจนกรีดร้องเสียงหลงแทบจะหมดสติ หงฮวาตกใจจนหมอบลงกับพื้นรถ ไม่กล้าออกมา เอามือปิดปากมองเลือดสดสีแดงฉานไหลออกมาจากขาของหลงจ่านซินต่อหน้าต่อตา
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 218
กับอาซิ่น หลงฉางเทียนเลือดขึ้นหน้าจนพูดไม่ออก เพียงแต่อีกฝ่ายเป็นคนของจวนเซ่อเจิ้งอ๋อง เขาจนปัญญา จึงได้แต่รีบสั่งให้คนไปเชิญหมอเขาหันไปมองหงฮวาแวบหนึ่ง หงฮวาน้ำตาหล่นเผาะด้วยความน้อยใจ “ท่านแม่ทัพ ครั้งนี้ทำข้าตกใจหมดเลย”หลงฉางเทียนนึกถึงคำสั่งของมารดา บอกว่าทางที่ดีที่สุดคือหงฮวากลับมาไม่ได้ เขารู้ความหมายของมารดา นางกลัวว่าสกุลหลงจะมีลูกหลานเชื้อสายไม่ดี ต่อต้านในอนาคตอีกคน ดังนั้นทางที่ดีก็อย่าได้มีบุตรที่มิได้เกิดจากภรรยาเอกทว่าตอนนี้นางกลับมาต่อหน้าบ่าวมากมาย จึงไม่สะดวกจะว่าอันใด ได้แต่สั่งชืด ๆ “กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”หงฮวากลัวว่าหลงจ่านซินจะฟ้อง ดังนั้นจึงเตรียมคำพูดไว้เสียดิบดี วางแผนเป็นคนร้ายฟ้องร้องก่อน ใครจะคิดว่าหลงฉางเทียนไม่สนใจนางเลยด้วยซ้ำ เดินฉับเข้าไปข้างในนางจึงได้แต่กลับห้องอย่างอึดอัดหลังจากนางกลับมาถึงห้อง สาวใช้ก็เดินมาประคองนางและเอ่ย “หรูฮูหยิน ท่านกลับมาได้สักที ท่านไม่รู้ ตอนที่ท่านไม่อยู่ ในจวนเกิดเรื่องใหญ่แล้ว”หงฮวานั่งอยู่บนเก้าอี้ ถาม “เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือ?”สาวใช้เล่าเรื่องที่หลงฉางเทียนสงสัยว่าเย่เต๋อโหรวคบชู้สู่ชายให้นางฟัง ทั้งยัง
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 219
ไม่ได้ ไม่ได้ จะให้เย่เต๋อโหรวสมใจไม่ได้นางสั่งให้สาวใช้เตรียมน้ำอาบให้นางทันที แล้วเตรียมเสื้อผ้าหรูหราสวยงามให้นาง นางต้องไปหาเย่เต๋อโหรวหงฮวาที่คิดแต่จะแย่งชิงความรักกลับมิเห็นรอยยิ้มถากถางตรงมุมปากของสาวใช้หลังจากหงฮวาอาบน้ำเสร็จก็พาสาวใช้ไปยังเรือนพักของเย่เต๋อโหรวด้วยความกรุ่นโกรธครั้นนางมาถึงเรือนที่พักของเย่เต๋อโหรวก็ตรงดิ่งจะเข้าไป ไฉ่หลีและชิงซือรีบขวางนางไว้ ชิงซือกับหงฮวามีสายใยลึกซึ้ง กลัวว่านางจะล่วงเกินเย่เต๋อโหรว จึงเอ่ย “เจ้ากลับมาแล้วหรือ? จะมาคารวะฮูหยินหรือ? รออยู่ที่นี่เดี๋ยว ข้าจะเข้าไปรายงานก่อน”หงฮวาผลักชิงซือแล้วเอ่ยด้วยโทสะ “ยังต้องรายงานอันใด? ฮูหยิน ๆ เกรงแต่อีกระยะหนึ่งนางจะไม่ใช่ฮูหยินแล้ว”กล่าวจบก็ผลักประตูเข้าไปด้วยความเดือดดาลชิงซือเห็นไฉ่หลีแลกเปลี่ยนสายตากับสาวใช้ของหงฮวาทีหนึ่ง จึงอดมองไฉ่หลีอย่างสงสัยไม่ได้ไฉ่หลีเปลี่ยนสีหน้าและเอ่ยชืด ๆ “นางเข้าไปเอง ข้าขวางไม่อยู่”“เจ้าคิดจะทำอันใด?” ชิงซือเอ่ยถาม“มิใช่ข้าคิดจะทำอันใด แต่เป็นนางคิดจะทำอันใด ชิงซือ มีบางเรื่อง เจ้าไม่ถามจะดีกว่า” ไฉ่หลียิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วหมุนตัวเข้าไปหงฮวาเห
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 220
หัวใจของหงฮวาพลันหล่นตุบ นางเค้นรอยยิ้มออกมาแบบแข็งทื่อ “ท่านแม่ทัพ ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น ข้าแค่รู้สึกไม่คุ้มค่าแทนท่านเจ้าค่ะ”ลมฝ่ามือรุนแรงมาถึง ใบหน้าของหงฮวาบวมเป่งขึ้นมาทันใด นางร้อง “ว้าย” ใบหน้าหันไปอีกทางหนึ่งหลงฉางเทียนเอ่ยด้วยสีหน้าขมึงทึง “สุดท้ายก็เป็นของที่เชิดหน้าชูตาไม่ได้ ถ้าให้ข้าได้ยินอีก ข้าจะฆ่าเจ้า!”หงฮวาเอ่ยอย่างน้อยใจ “ท่านแม่ทัพ ข้ามิได้มีจุดประสงค์ร้ายนะเจ้าคะ แค่รู้สึกไม่คุ้มค่าแทนท่าน”หลงฉางเทียนเอ่ยเสียงเย็น “ต้องให้เจ้ารู้สึกไม่คุ้มค่าแทนข้าหรือ? เจ้านับเป็นตัวอันใด?”หงฮวาถลึงตาใส่เย่เต๋อโหรวอย่างแรงทีหนึ่ง “เป็นเพราะท่าน หากมิใช่ท่านทำให้ท่านแม่ทัพเสียหน้าเช่นนี้ ท่านแม่ทัพจะอารมณ์เสียเช่นนี้ได้อย่างไร?”เย่เต๋อโหรวสีหน้าใจเย็นแล้ว เอ่ยเรียบ “น้องหญิงเพิ่งกลับจวนย่อมไม่รู้ว่าข่าวลือนี้ หลงจ่านเหยียนจงใจพูดเพื่อทำลายชื่อเสียงของท่านแม่ทัพเท่านั้น ข้าคบชู้สู่ชายหรือไม่ คนในจวนต่างรู้ดี น้องหญิงอยู่ข้างตัวข้ามาตลอด ไยไม่รู้เล่า?”เย่เต๋อโหรวใบหน้าเฉยเมย นางสูญเสียความโปรดปรานหลายวันจริง ๆ แต่นางรู้ว่าวันเวลาเช่นนี้จะดำเนินต่อไปอีกไม่นาน เพราะ..
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 221
“ข้าไม่ได้ตั้งใจนะ ท่านไม่เห็นสภาพการณ์ในตอนนั้น ข้าก็ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอด โจรป่าพวกนั้นดุร้ายยิ่งนัก ประกาศว่าต้องการตัวพวกเรา ข้าตื่นตระหนกลนลาน ข้ามิได้ทำเพื่อตัวเองนะ ข้าแค่อยากปกป้องลูกในท้อง ท่านหมอเคยบอกว่าเด็กในท้องของข้าคือเด็กผู้ชาย...”“เสียสละลูกสาวของข้าเพื่อปกป้องลูกชายของเจ้า?” เย่เต๋อโหรวมองนางด้วยรอยยิ้มประหลาด“อย่างไรก็ต้องให้ลูกชายสืบทอดความยิ่งใหญ่ของจวนตระกูลหลงเรามิใช่หรือเจ้าคะ? ท่านแม่ทัพ ขอร้องละ เห็นแก่ความรักที่เรามีต่อกันในอดีต ละเว้นข้าเถอะ ละเว้นลูกของเราด้วย นั่นก็ลูกของท่านเหมือนกันนะเจ้าคะ!” หงฮวารู้ว่าขอร้องเย่เต๋อโหรวไม่ได้แล้ว จึงหันไปขอร้องหลงฉางเทียนแทนหลงฉางเทียนโกรธจนตัวสั่น ถีบนางอีกหนหนึ่ง “ตอนนี้ข้าไม่มีลูกชายหรือ? ต้องให้ลูกชายของเจ้าสืบทอดตระกูล? ข้ายังหนุ่มยังแน่น ต่อไปจะมีอีกสักแปดคนสิบคนก็ไม่ใช่ปัญหา เพียงแต่... อย่างไรก็ไม่ถึงตาเจ้า!”เขาตะคอกกับไฉ่หลี “ยังไม่รีบไปอีก? ยืนบื้อทำไม?!”ไฉ่หลีตกใจจนหน้าซีดเผือดเหมือนกัน จึงรีบรับคำแล้วหมุนตัวออกไป“ไม่นะ!” หงฮวาแผดเสียงร้องน่าเวทนา นางคลานไปกอดชิงซือพร้อมกับวิงวอน “ชิงซือ เจ้าข
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 222
เย่เต๋อโหรวสั่งชิงซือไปยกน้ำชา ก่อนจะถามหลงฉางเทียน “จ่านซินเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ? ข้าที่เป็นแม่ยังไม่ได้ไปเยี่ยมนางเลย”“นางถูกฟันที่ขาหนึ่งแผล ข้าดูแล้ว เป็นทักษะดาบของพวกจูซิวจริง ๆ สำหรับใบหน้าของนางถูกหงฮวาทำให้เป็นแผล หมอบอกว่าอาจทิ้งเป็นรอยแผลเป็น” หลงฉางเทียนเอ่ยอย่างรู้สึกเสียดายเล็กน้อยเป็นเพียงแค่ ‘ความเสียดาย’ มิได้มีความปวดใจมากนัก สำหรับบุตรสาว ไม่ว่าจะเกิดจากภรรยาเอกหรืออนุภรรยา เขาก็ไม่สนใจนักเพียงแต่เย่เต๋อโหรวฟังแล้ว หัวใจกลับทรมานราวกับถูกเข็มทิ่มแทง บุตรสาวคือเนื้อในอกของนาง ขาบาดเจ็บยังดี แต่ทันทีที่เสียโฉม จะให้นางทำอย่างไร? นางยังไม่ได้ออกเรือนเลยหลงฉางเทียนนั่งลง ชิงซือยกน้ำชามาแล้วก็ถอยออกไปอยู่อีกทางหนึ่ง“ท่านพ่อตาว่าอย่างไร?” หลงฉางเทียนถามคำถามอย่างเป็นธรรมชาติ ต้องอาศัยบ้านมารดาของภรรยา มากน้อยยังทำให้เขาเสียศักดิ์ศรีอยู่บ้างเย่เต๋อโหรวเอ่ยเสียงเบา “ท่านพ่อรับปากว่าจะไปติดต่อกับทางสกุลหวัง แต่... ท่านพ่อบอกแล้ว แม้ที่แล้วเขากับนายท่านหวังจะมีไมตรีต่อกันบ้าง แต่เวลานี้หวังติ่งทังคือผู้นำวงศ์ตระกูล ทั้งนายท่านหวังยังป่วยนอนติดเตียง เกรงว่าจะตัดสินใ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 223
เย่เต๋อโหรวเป็นฝ่ายกุมมือของเขาก่อน ยิ้มอ่อนหวานมีเสน่ห์ “ท่านแม่ทัพคือสามีของข้า สามีมีทุกข์ ผู้เป็นภรรยาจะนิ่งดูดายได้อย่างไร? วางใจเถอะเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ข้าจะกลับไปหาท่านพ่อที่บ้าน”หลงฉางเทียนยิ้มบาง ๆ “สำหรับเรื่องราชครูต้องการเข้าหุ้นเหมืองทองกับสกุลหวัง ก็รบกวนฮูหยินแล้ว”“เรื่องนี้ ข้าได้แต่พยายามเต็มกำลังเจ้าค่ะ!” เย่เต๋อโหรวกล่าวเพียงเท่านี้ กลับไม่ยอมเดินหน้าอีกก้าว ในอดีตเพื่อประจบเขา นางจะสนองทุกเรื่องที่เขาขอ บัดนี้นางจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร?หลงฉางเทียนรู้ว่ารีบร้อนเกินไปไม่ได้ เพียงแต่คืนนี้บรรลุจุดประสงค์ได้กึ่งหนึ่งก็พอใจแล้ว เอ่ย “เจ้าไปเยี่ยมจ่านซินก่อนเถอะ ข้าผู้เป็นสามีจะพักผ่อนที่นี่” “เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ เชิญท่านแม่ทัพขึ้นเตียงพักผ่อน ข้าไปแล้วก็จะกลับ”“อื่ม อยู่เป็นเพื่อนนาง ตอนนี้นางอารมณ์ไม่สู้ดี” หลงฉางเทียนถอนหายใจด้วยท่าทางบิดาผู้มีเมตตาทีแรกหลงฉางเทียนอยากรั้งชิงซืออยู่ที่นี่เป็นเพื่อน แต่ตอนที่เย่เต๋อโหรวออกไปได้พาชิงซือไปด้วย จึงทำให้เขาหัวเสียนักชิงซือมิได้เอื้อนเอ่ยตลอดทาง กระทั่งจวนจะถึงเรือนพักของหลงจ่านซินแล้ว นางจึงเอ่ยขึ้นเบา ๆ “ฮูหยิน ห
Latest chapter
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 252
กระบี่เย็นเฉียบสัมผัสคอของเขา น้ำฝนซัดสาดลงมากระทบกับตัวกระบี่เป็นละอองกระเด็นใส่ใบหน้าของเขาเขาเห็นศพเกลื่อนพื้นก็รู้สึกขนพองสยองเกล้า ท่าทางอ่อนลงมากทันที “ข้า...ต้องกลับไปดู จำไม่ค่อยได้แล้ว”“ใต้เท้าหลี่ อย่าถ่วงเวลาอีกเลย สถานการณ์คับขัน!” ใต้เท้าหลี่ร้อนใจจนเดินวนไปวนมาครั้นเชียนอวี่ยกกระบี่ขึ้นเล็กน้อย คอของถงจื่อหยาก็มีเลือดซึมออกมา ถงจื่อหยารู้สึกเจ็บแล้วจึงรีบพูด “ได้ ได้ ข้าพูด วางกระบี่ลงก่อน!”มือของเชียนอวี่ไม่ไหวติงแม้แต่น้อย “พูด!”ถงจื่อหยายกมือขึ้นแล้วรีบพูด “ได้ ได้ นอกจากตรงนี้ สันเขื่อนด้านล่างลงไปอีกสิบห้าลี้ทำจากทรายปนเศษหินหมด มีแต่ข้างนอกที่ใช้หินกรวดกับอิฐ ดินเหนียวก็ไม่พอ ดังนั้น...”ใต้เท้าหลี่โกรธจนลมออกหู “ใต้เท้าถง จากที่ข้ารู้มา การสร้างสันเขื่อนนี้ใช้เงินถึงสามแสนตำลึงเต็ม ๆ สามแสนตำลึง เอามาซื้อทรายกับเศษหินหรือ? พวกเราต่างรู้ว่าเขื่อนต้องใช้อิฐ หินกรวด และทรายร่วมกับดินเหนียวจึงจะสร้างได้แข็งแรง นี่คือเรื่องชีวิตคน ท่านรู้หรือไม่?!”“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร? ข้าแค่ดูแลเงิน ไม่เคยเข้าร่วมกับการก่อสร้างเสียหน่อย นี่คืองานของกรมโยธา” ถงจื่อหยายังปา
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 251
เขาแค่นเสียง “หญิงไร้ยางอาย หญิงเช่นนี้ให้ข้าเปล่า ๆ ข้ายังไม่เอาเลย!”“คิดมากไปแล้ว มิมีผู้ใดอยากให้ท่านเปล่า ๆ หรอก” เชียนอวี่เอ่ยชืด ๆถงจื่อหยาแต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็สั่งให้คนเตรียมรถม้า เชียนอวี่เอ่ย “มิจำเป็น ข้าขี่ม้ามา ใต้เท้าถงขี่ม้าตัวเดียวกับข้าก็ได้”ถงจื่อหยาบันดาลโทสะ “ข้างนอกฝนตกหนักออกอย่างนั้น เจ้าจะให้ข้าขี่ม้าไปหรือ? แล้วยังต้องขี่กับหญิงเยี่ยงชายเช่นเจ้า? เจ้าเห็นข้าเป็นใคร? เจ้าเป็นแค่คนต้อยต่ำ แต่ข้าสูงส่งเทียมฟ้า”เชียนอวี่อดทนต่อความวู่วามที่อยากจะผลัวะเขาหนัก ๆ จูงม้ามา พลิกตัวขึ้นหลังม้า ตามด้วยโน้มตัวลงมือฉุดแขนของถงจื่อหยาขึ้นมาทั้งอย่างนั้นถงจื่อหยาตกใจรีบจับแขนเสื้อของเชียนอวี่เอาไว้พร้อมก่นด่ายกใหญ่ แต่เสียงลมดังเกินไป เชียนอวี่จึงถือเสียว่าไม่ได้ยินถ้อยคำของเขาเมื่อถึงริมกำแพงกั้นน้ำ เชียนอวี่ก็ลากเขาไปถึงตรงหน้าใต้เท้าหลี่ ใต้เท้าหลี่ยังมิทันเอ่ยปาก ถงจื่อหยาก็ตบหน้าไปฉาดหนึ่งแล้วใต้เท้าหลี่เอียงศีรษะไปด้านหนึ่ง ก่อนจะหันมาจ้องถงจื่อหยาถงจื่อหยาถุยและกล่าววาจาหยามเหยียด “ทำไม? ยังคิดจะตอบโต้หรือ? เจ้าตีสิ ตี ตีสิ...”เชียนอวี่หวดหมัดใส่เขา ต
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 250
เมื่อได้ยินคำพูดของเชียนอวี่ ใต้เท้าหลี่ก็ขมวดคิ้วและเอ่ยด้วยโทสะ “ส่งขี้ข้ามาจะทำอะไรได้?! คนของกรมโยธาล่ะ? คนของกรมโยธาอยู่ที่ไหน? มาแล้วหรือยัง?!”เนื่องจากเมื่อครู่ใต้เท้าหลี่เดินเร็วจึงหกล้มหลายหน ยังไม่ทันได้ทำแผล ใบหน้าจึงมีเลือด ยามนี้บันดาลโทสะ ใบหน้าจึงยิ่งดุดันมีมือปราบเดินมาเอ่ย “ใต้เท้า เสนาบดีกรมโยธาใต้เท้าเฉินป่วยฉับพลันเสียชีวิต เกรงว่าโรคจะแพร่ไปทั้งจวนจึงเผาศพแล้วขอรับ”ใต้เท้าหลี่ผงะ จากนั้นก็แค่นเสียงหัวเราะ “ป่วยฉับพลันเสียชีวิต? ตายแล้วหรือหนีไปแล้ว?”“นี่... ข้าน้อยก็ไม่ทราบขอรับ” มือปราบเอ่ยใต้เท้าเหลียงรองเสนาบดีกรมคลังมาถึง เขากระหืดกระหอบเอ่ย “ใต้เท้าหลี่ เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่? เขื่อนที่เพิ่งสร้างเสร็จบอกจะแตกก็แตกได้อย่างไร?”“ข้าก็อยากถามเรื่องนี้กับท่านอยู่พอดี จากที่ข้ารู้มา กรมคลังกับกรมโยธาตรวจสอบรับด้วยกัน ตอนที่ตรวจสอบไม่ได้ดูอย่างละเอียดหรือ?” ใต้เท้าหลี่มองตาขวางและถามใต้เท้าเหลียงยิ้มขม “ใต้เท้าหลี่ก็ใช่จะไม่รู้ ข้าอยู่ในกรมคลังเฉกเช่นอากาศธาตุ ใต้เท้าถงเป็นคนตรวจสอบด้วยตัวเอง ข้าไม่เคยเห็นมีแต่ภาพแบบและการใช้วัสดุด้วยซ้ำ!”“แม่งเอ๊ย
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 249
“แต่... ท่านราชครูก็ยำเกรงเขาอยู่บางส่วน ใต้เท้าว่าควรให้เกียรติเขาหน่อย ไปดูสักหน่อย? เขื่อนแตกครั้งนี้ คาดว่าต้องมีคนตายไม่น้อย” อาฟาเกลี้ยกล่อม “ไปเปยอะไร? ไม่ไป! ข้าไม่ได้ทำให้คนตายสักหน่อย” ถงจื่อหยาไม่พอใจ “เจ้าพาสองคนไปดู เขาอย่างมากก็ไม่พอใจนิดหน่อย จะทำอะไรข้าได้?”อาฟาเห็นว่าเกลี้ยกล่อมไม่ได้ผล จึงได้แต่รับคำ “ขอรับ บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้”อาฟาพาผู้ติดตามสองคนออกประตู เชียนอวี่นั่งยองหลบฝนอยู่ด้านหน้า รอจนหงุดหงิดแล้ว เมื่อเห็นประตูเปิดออกจึงผุดลุกขึ้น นางไม่รู้จักถงจื่อหยา นึกว่าอาฟาก็คือถงจื่อหยา จึงเดินไปทำความเคารพ “คำนับใต้เท้าถง”อาฟามองนางแวบหนึ่ง เอ่ย “ใต้เท้าถงไม่สบาย ให้ข้าไปแทน”เชียนอวี่ผงะ “ไม่ทราบท่านคือ?”“มิจำเป็นต้องถาม ไปเถอะ” อาฟาเอ่ยเรียบ“แต่ท่านอ๋องบอกแล้วว่าต้องเชิญใต้เท้าถงไป” เชียนอวี่พลันรู้สึกว่าตัวเองถูกหลอก จึงแสดงอารมณ์โกรธออกมาจากใบหน้า“ใต้เท้าถงก็บอกแล้วว่าให้ข้าไปก็พอ เจ้าเป็นคนมาเชิญกระมัง? มีคนไปก็พอ เจ้าจะเรื่องมากทำไม?”“นี่จะได้อย่างไร? ท่านอ๋องต้องมีเรื่องสำคัญอยากถามใต้เท้าถง...”อาฟาระเบิดอารมณ์ทันที “ข้าว่าเหตุใดเจ้าจึงไม่รู้จั
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 248
บ่าวรับใช้ได้ยินคำพูดของเชียนอวี่แล้วก็หัวเราะเหน็บ การเดินทอดน่องที่แต่เดิมก็ช้าอยู่แล้วหยุดลงกะทันหัน “มีคนตายแล้ว? ใต้หล้านี้มีวันใดบ้างที่ไม่มีคนตาย? ตายก็ถือได้แค่ว่าคนพวกนั้นดวงซวย เกี่ยวอะไรกับใต้เท้าเรา?”เชียนอวี่สะกดความวู่วามที่อยากตบหน้าเขา แล้วเอ่ย “รบกวนรีบไปเร็วเถอะ ท่านอ๋องกำลังรออยู่ที่เขื่อน”บ่าวรับใช้อยู่นั่นแค่นเสียงฮึ “ท่านอ๋อง อ๋องท่านไหน? เมืองหลวงนี้มิใช่อ๋องทุกคนก็เรียกใช้ใต้เท้าเราได้นะ”เชียนอวี่กัดฟันพูด “เซ่อเจิ้งอ๋อง!”บ่าวรับใช้ผู้นั้นผงะ “เซ่อเจิ้งอ๋อง? เซ่อเจิ้งอ๋องเชิญใต้เท้าเรากลางดึกไปทำอะไร?”“ข้าบอกแล้ว แม่น้ำรอบเมืองเขื่อนแตก” เชียนอวี่แทบอดทนถึงที่สุดแล้วหลังจากบ่าวรับใช้ผู้นั้นพิจารณาครู่หนึ่งก็เอ่ยชืด ๆ “รอเถอะ!”เมื่อนั้นบ่าวรับใช้จึงเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปถงจื่อหยากำลังกอดอนุภรรยานอนหลับฝันหวาน ในเรือนของเขามีภรรยาและอนุภรรยานับสิบคน ย่อมไม่สามารถพักอยู่ในเรือนหลักได้ทั้งหมด จึงซื้อเรือนพักอีกสิบกว่าแห่งให้อนุภรรยาเหล่านั้นอยู่บ่าวรับใช้เดินไปถึงหน้าห้อง อาฟาบ่าวคนสนิทของถงจื่อหยากำลังเข้าเวรนั่งอยู่หน้าระเบียงทางเดินเมื่อเห็นบ่าว
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 247
ตอนนี้เอง ทหารกองหนุนก็เพิ่งถึงใต้เท้าหลี่ผู้ว่าการเมืองหลวงก็มาถึงแล้วเช่นกัน เขาเปียกปอนไปทั้งตัวเหมือนกับมู่หรงฉิงเทียน ผู้ใต้บังคับบัญชาส่งเสื้อและหมวกกันฝนให้เขา ไม่ขอให้กันฝน ขอเพียงสามารถลืมตาท่ามกลางลมพายุฝนกระหน่ำเช่นนี้ได้ก็พอ“ท่านอ๋อง จะทำอย่างไรดีพ่ะย่ะค่ะ?” ชั่วขณะใต้เท้าหลี่คิดไม่ออก นับจากเขาดำรงตำแหน่ง นี่คืออุทกภัยร้ายแรงที่สุดในเมืองหลวง“สั่งให้ช่วยคน!” มู่หรงฉิงเทียนบัญชาการทั้งหน้าตาเคร่งเครียด มือหนึ่งลากทหารรักษาการณ์ของเมืองหลวงแล้วสั่งเสียงกร้าว “เร็ว ช่วยได้เท่าไรเท่านั้น เรือไม้ล่ะ? เตรียมแล้วหรือ?!”“เตรียมแล้วพ่ะย่ะค่ะ จะลงน้ำเดี๋ยวนี้!” นายทหารผู้นั้นน่าจะถูกคนเรียกตกใจตื่นจากเตียง แต่งตัวไม่เรียบร้อย ผมเผ้ารุงรัง“ให้ไว!” มู่หรงฉิงเทียนเอ่ยบรรดาทหารลงน้ำช่วยคน น้ำเชี่ยวมาก ช่วยคนมือเปล่าเป็นเรื่องลำบากยิ่ง ดังนั้นจึงลากเชือกป่านหลายเส้นมาที่ชายฝั่ง ด้านหนึ่งมัดกับตะขอเหล็กบนฝั่ง ส่วนอีกด้านหนึ่งก็ผูกติดกับตัวของทหารเรือไม้ลำน้อยลงน้ำตามลำดับ แล่นไปทางชาวบ้าน“เสนาบดีกรมโยธาและเสนาบดีกรมคลังอยู่ที่ไหน?!” มู่หรงฉิงเทียนดวงตาแดงก่ำวาวโรจน์ ตะคอกก
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 246
กลางดึก ฝนยังโปรยปรายอย่างต่อเนื่องดึกดื่นค่อนคืนฮุ่ยอวิ่นผลักประตูของมู่หรงฉิงเทียน “เทียน ลุกเร็ว เกิดเรื่องแล้ว เขื่อนแตกแล้ว!”มู่หรงฉิงเทียนผุดลุกขึ้นมาจากเตียง “เกิดอะไรขึ้น?”ฮุ่ยอวิ่นตัวชุ่มโชก วาวโรจน์ “ทางน้ำตัน น้ำไม่ลด เอ่อขึ้นมาจนเขื่อนรับไม่ไหวก็เลยแตก”“ลอกทางน้ำนานแล้วมิใช่หรือ? เหตุใดจึงตันได้?” มู่หรงฉิงเทียนคลุมเสื้อรวบผมแล้วเดินออกไปข้างนอกทันที“หัวหน้างานเป็นคนของราชครูถง กรมคลังจ่ายเงินไปแล้ว แต่กรมโยธาไม่ทำงานให้ดี” ฮุ่ยอวิ่นตอบด้วยความโกรธโทสะคลั่งปกคลุมดวงตาของมู่หรงฉิงเทียน เขาเอ่ยเสียงหนัก “ไปที่เขื่อนก่อน สั่งทหารไปช่วยภัยพิบัติ ลากตัวทุกคนในกรมคลังและกรมโยธาไปที่เขื่อนให้หมด!”ฝนหนักมาก เทสาดลงมาจากฟ้าเมืองหลวงมีพายุฝนเป็นประจำ เคยน้ำท่วมต่อหลายครั้ง ดังนั้นเรื่องแรกหลังจากมู่หรงฉิงเทียนขึ้นรั้งตำแหน่งก็คือสร้างเขื่อนและลอกทางระบายน้ำ น้ำจากแม่น้ำไหลลงสู่ทะเลโดยตรง ไม่ว่าฝนจะตกหนักเพียงไร หากมิได้เทกระหน่ำสามวันสามคืนจนทำให้มีน้ำหลากจากภูเขา จะไม่ทำให้เขื่อนแตกเด็ดขาดแต่... ยามนี้ฝนตกแค่สองชั่วยามเขื่อนก็พังแล้ว แค่คิดก็รู้ว่าใช้วัสดุใดในการสร
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 245
จ่านเหยียนบอกกับพวกเขา “ตอนทำพิธีอาจทำให้อากาศแปรปรวน วันคืนสลับสับเปลี่ยน แต่ด้วยสีของท้องฟ้าในเวลานี้ ต่อให้วันคืนสลับสับเปลี่ยนก็ไม่เป็นไร พวกเจ้าต้องดูเอาไว้ ห้ามให้ผู้ใดบุกเข้าลานเวทของข้า จำไว้ คน ปีศาจ ตลอดจนสิ่งมีชีวิตทั้งหลายก็บุกเข้าไปไม่ได้!”“ปีศาจบุกเข้าไปจะเป็นอย่างไรหรือ? เหตุใดคนจึงบุกเข้าไปไม่ได้? คนบุกเข้าไปได้หรือ?” อาเสอถาม“ปีศาจจะดวงวิญญาณสลาย การใช้มหาเวทสวัสติกะในแดนมนุษย์ เป็นการใช้รูปแบบปราการสวรรค์บนโลกมนุษย์ แต่ผู้คุมกฎสามโลกคือคน ธิดามังกรก็คือคน ดังนั้นทันทีที่มีคนบุกเข้ามา ค่ายอาคมจะแตกเพราะพลังวิญญาณของคนผู้นั้นกับข้า และข้าก็จะถูกพลังมังกรแว้งกัด” จ่านเหยียนเอ่ย“ได้ เข้าใจแล้ว!” พระอาจารย์เป่ากวงเอ่ยจ่านเหยียนมองฟางจี้จื่อ คนผู้นี้คือคนที่วางใจไม่ได้ที่สุด ความมุ่งมั่นของเขายังไม่แน่วแน่พอฟางจี้จื่อไม่รอให้นางเอ่ยปากก็กล่าว “ท่านเซียนโปรดวางใจ ข้ารู้ความร้ายแรงของเรื่องนี้ ต้องปกป้องค่ายกลด้วยชีวิตแน่”จ่านเหยียนอื่มเสียงหนึ่ง จากนั้นก็เด็ดใบไม้ลอยขึ้นฟ้าใบไหม้แหวกเมฆดำเป็นช่องหนึ่ง ประกายแสงสีเหลืองสายหนึ่งเปล่งออกมาจากหว่างคิ้วของจ่านเหยียน
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 244
จ่านเหยียนถามฟางจี้จื่อ “ตอนนี้เจ้าจะไปตายอย่างกล้าหาญชาญชัย หรือจะเผชิญหน้ากับเรื่องต่อจากนี้ที่โหดร้ายยิ่งกว่า?”ฟางจี้จื่อนิ่งงันครู่ใหญ่จึงเงยหน้ามองจ่านเหยียน “ทุกอย่าง สุดแล้วแต่ท่านเซียนจะบัญชา”เขาต้องการตามหาดวงวิญญาณทั้งสามสิบแปดดวงกลับคืนมา พวกเขาตายเพราะเขา เขามิอาจปัดความรับผิดชอบได้จ่านเหยียนพยักหน้า เอ่ย “พวกเจ้าสี่คนช่วยคุ้มกันให้ข้า ข้าต้องใช้มหาเวทสวัสติกะสะกดพวกเขาอีกครั้ง ระหว่างนี้ห้ามถูกรบกวนแม้แต่น้อย มิเช่นนั้นมหาเวทสิ้นฤทธิ์ และข้าก็จะบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน”หนีเข้าเมืองหลวงแล้ว นางจึงได้แต่ปล่อยวางลงก่อน จัดการความโกลาหลตรงหน้าแล้วค่อยว่ากัน“รับทราบ!”ลมพายุหมุนหอบสิ่งของนอกโรงน้ำชาขึ้นบนฟ้า จากนั้นก็ทุ่มลงมากระจัดกระจายส่งเสียงดังเปรียะ ๆ ไปทั่ว ต้นหรงร้อยปีต้นหนึ่งถูกถอนรากถอนโคนพัดไปไกลหลายจั้ง ก่อนจะตกทับรถม้าของคณะพ่อค้าที่ผ่านมาคันหนึ่งคณะพ่อค้าเหล่านั้นตายอนาถอยู่ในโรงน้ำชาแล้วจ่านเหยียนร่ายเวทส่งคนไปบนเขาน้ำแข็ง ใช้น้ำแข็งกลบผนึกเอาไว้ รอนางหาดวงวิญญาณกลับมาได้แล้วค่อยร่ายเวทให้พวกเขากลับมามีชีวิตลมพายุพาฝนกระหน่ำมาถึง ปรากฏการณ์ท้องฟ้ามีช่อ
