บทที่ 214

“ท่านอ๋อง!” องครักษ์ลับคนหนึ่งเข้าห้องของมู่หรงฉิงเทียน

“มีเรื่องอันใด?” มู่หรงฉิงเทียนวางเสื้อตัวนอกไว้ที่ตั่งนอน ก่อนจะถามเรียบ ๆ

“เข้าตำหนักหรูหลานไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ แต่อาซานบอกว่าเขาไม่พบไทเฮาหลายวันแล้ว ไทเฮาอ้างว่าล้มป่วยพักฟื้น ไม่ออกประตูตำหนักแม้แต่ก้าวเดียวพ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์ลับเอ่ย

“สืบหรือไม่ว่าก่อนหลงจ่านเหยียนเข้าวังเกิดเรื่องอันใดขึ้น?” มู่หรงฉิงเทียนถาม

“เห็นว่าก่อนหลงจ่านเหยียนจะเข้าวังเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นระยะหนึ่ง แต่ภายหลังก็ยอมจำนน ได้ยินบ่าวไพร่ในจวนบอกว่าก่อนที่หลงจ่านเหยียนจะเข้าวังสองวัน จู่ ๆ ก็เปลี่ยนไปแบบหน้ามือเป็นหลังมือพ่ะย่ะค่ะ”

มู่หรงฉิงเทียนผินหน้ามอง “เปลี่ยนแปลงไปอย่างไร?”

“นางถึงกลับกล้าเถียงฮูหยินผู้เฒ่าหลงกับหลงฉางเทียน เห็นว่าก่อนที่นางจะเข้าวัง หลงฉางเทียนเตรียมยาสลบให้นาง กลัวว่านางจะร้องไห้อาละวาดกลางทาง แต่หลังจากดื่มยาสลบลงไปแล้วกลับไม่มีปฏิกิริยาใด สุดท้ายหลงจ่านเหยียนยังขึ้นเกี้ยวอย่างมีชีวิตชีวาด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

มู่หรงฉิงเทียนอื่ม “ออกไปเถอะ!”

“พ่ะย่ะค่ะ!” องครักษ์ลับหายตัวไปแล้ว

มู่หรงฉิงเทียนเปิดประตูออกแล้วเอ่ยกับอาซิ่น “พาลูกสาวแล