LOGINShare
บทที่ 222
Related chapters
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 223
เย่เต๋อโหรวเป็นฝ่ายกุมมือของเขาก่อน ยิ้มอ่อนหวานมีเสน่ห์ “ท่านแม่ทัพคือสามีของข้า สามีมีทุกข์ ผู้เป็นภรรยาจะนิ่งดูดายได้อย่างไร? วางใจเถอะเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ข้าจะกลับไปหาท่านพ่อที่บ้าน”หลงฉางเทียนยิ้มบาง ๆ “สำหรับเรื่องราชครูต้องการเข้าหุ้นเหมืองทองกับสกุลหวัง ก็รบกวนฮูหยินแล้ว”“เรื่องนี้ ข้าได้แต่พยายามเต็มกำลังเจ้าค่ะ!” เย่เต๋อโหรวกล่าวเพียงเท่านี้ กลับไม่ยอมเดินหน้าอีกก้าว ในอดีตเพื่อประจบเขา นางจะสนองทุกเรื่องที่เขาขอ บัดนี้นางจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร?หลงฉางเทียนรู้ว่ารีบร้อนเกินไปไม่ได้ เพียงแต่คืนนี้บรรลุจุดประสงค์ได้กึ่งหนึ่งก็พอใจแล้ว เอ่ย “เจ้าไปเยี่ยมจ่านซินก่อนเถอะ ข้าผู้เป็นสามีจะพักผ่อนที่นี่” “เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ เชิญท่านแม่ทัพขึ้นเตียงพักผ่อน ข้าไปแล้วก็จะกลับ”“อื่ม อยู่เป็นเพื่อนนาง ตอนนี้นางอารมณ์ไม่สู้ดี” หลงฉางเทียนถอนหายใจด้วยท่าทางบิดาผู้มีเมตตาทีแรกหลงฉางเทียนอยากรั้งชิงซืออยู่ที่นี่เป็นเพื่อน แต่ตอนที่เย่เต๋อโหรวออกไปได้พาชิงซือไปด้วย จึงทำให้เขาหัวเสียนักชิงซือมิได้เอื้อนเอ่ยตลอดทาง กระทั่งจวนจะถึงเรือนพักของหลงจ่านซินแล้ว นางจึงเอ่ยขึ้นเบา ๆ “ฮูหยิน ห
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 224
ครึ่งคืนฮุ่ยอวิ่นถีบประตูห้องของจ่านเหยียนแล้วหิ้วนางขึ้นมา“เร็ว ฉิงเทียนเริ่มทรมานอีกแล้ว!” ฮุ่ยอวิ่นร้อนใจจนเสียงเปลี่ยน “สองวันก่อนไม่ทรมาน วันนี้เกิดอันใดขึ้น?”จ่านเหยียนขยี้ตา ถูกต้อง ดอกบัวมีขีดจำกัดในการระงับความทรมานได้เพียงสองวัน ยามนี้เลยกำหนดแล้ว“เตรียมน้ำร้อนหนึ่งกา!” จ่านเหยียนคว้าเสื้อผ้าตัวหนึ่งมาคลุมร่างแล้วเดินออกไปข้างนอกในตอนที่มู่หรงฉิงเทียนเริ่มทรมานก็ให้ฮุ่ยอวิ่นมัดเขาติดกับเตียง แรกเริ่มเขายังทนได้ แต่อย่างช้า ๆ ในตอนที่ความทรมานจากมือเท้าและกระดูกทั่วสรรพางค์กายแผ่ซ่าน เขายังอดกัดริมฝีปากไม่ได้ในตอนที่จ่านเหยียนเห็นเขา ปากเขามีแต่เลือด อาซิ่นใช้ผ้าอะไรก็ไม่รู้อุดปากของเขาเอาไว้ฮุ่ยอวิ่นถือกาน้ำร้อนเดินเข้ามาและถามจ่านเหยียน “ทำอย่างไรดี?”จ่านเหยียนเทน้ำร้อนลงในถ้วย จากนั้นก็ใส่ยาเม็ดหนึ่งลงในนั้น “ป้อนให้เขากินลงไป”“นี่คือสิ่งใด?” ฮุ่ยอวิ่นถาม“ยาระงับปวด” จ่านเหยียนไม่ได้บอกเขาว่านี่คือยันต์โอสถสะกดความเจ็บปวดเฉพาะของนาง ใช้วัตถุดิบยาเป็นกระสายร่วมกับยันต์ยันต์โอสถสะกดความเจ็บปวดเริ่มละลายอยู่ในน้ำร้อนช้า ๆ น้ำร้อนเปลี่ยนเป็นสีเขียวมรกต ฮุ่
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 225
เขาตกใจหันมามองจ่านเหยียนอย่างระแวง จ่านเหยียนหน้าซีดแล้ว นางเอามือกดบั้นเอว เลือดไหลย้อยลงมาตามตัวนางนองเต็มพื้น ร่างกายซวนเซจะล้มอาเสอปัดมือของฮุ่ยอวิ่น และเอ่ยด้วยโทสะ “พูดอะไรน่ะ? หลีกไปนะ ข้าจะฆ่าไอ้นักพรตชั่วนี่!”ฟางจี้จื่อหัวเราะเสียงเย็น หยิบกระดิ่งสีทองใบหนึ่งมาจากข้างหลัง จังหวะที่อาเสอเห็นพลันใบหน้าถอดสี “กระดิ่งสยบฟ้า?”“ถือว่าเจ้าตาแหลม!” ฟางจี้จื่อแค่นเสียงหัวเราะ “คราวนี้ดูสิว่าพวกเจ้าจะหนีไปไหนได้?”“ท่านนักพรต นี่เกิดอะไรขึ้น?” ฮุ่ยอวิ่นถามฟางจี้จื่ออธิบาย “ความจริงแล้วหลงอู่ก็คือหลงจ่านเหยียน หรือก็คือหมู่โฮ่วฮองไทเฮาองค์ปัจจุบัน นางเป็นปีศาจ ก่อนหน้านี้ที่ยืมวิญญาณมังกรก็เพื่อต่อกรกับนาง ใครจะคิดว่าวิญญาณมังกรจะถูกหลงจ่านเหยียนทำลาย เห็นได้ว่าวิชามารของนางร้ายกาจมาก ข้ารู้ว่านางไม่ระวังเทพโอสถ ดังนั้นจึงให้เทพโอสถทำร้ายนางแบบไม่ทันตั้งตัว เช่นนี้ข้าก็จะสยบนางได้”กล่าวจบก็สั่นกระดิ่งสยบฟ้าในมือ พลางท่อนคาถาในปาก เมื่อเสียงกระดิ่งสยบฟ้าดังขึ้น ราวกับเสียงมารอย่างไรอย่างนั้น กรอกเข้าโสตอาเสอ อาเสอเอามือปิดหู อวัยวะภายในทรมานดังถูกกระแทกแหลกลาญ นางกรีดร้องอย่าง
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 226
ทว่า... รัศมีแสงแต่ละวงจากกระดิ่งสยบฟ้ากระแทกไปทางจ่านเหยียน จ่านเหยียนกลับยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ตรงนั้น ความทรมานไม่ปรากฏบนใบหน้านางสักนิดครั้นแล้วนางก็ค่อย ๆ ชูคทามังกรขึ้น เมื่อโบก กระดิ่งสยบฟ้าถูกคทามังกรปัดตกลงพื้นแตกเป็นเสี่ยง ๆ หลายชิ้นทันที และพอหลงจ่านเหยียนสะบัดแขนเสื้ออีกที เศษชิ้นส่วนกระดิ่งสยบฟ้าก็ลอยขึ้นและสลายตัวเป็นผงกลางอากาศฟางจี้จื่อตกตะลึงพรึงเพริด เบิกตาโพลงมองคทามังกรในมือนางอย่างเหลือเชื่อ เขาเคยคิดว่านางจะต่อต้าน และเตรียมต่อสู้กับนางหลายร้อยยก แต่... เขาไม่เคยคิดเด็ดขาด กระดิ่งสยบฟ้ากลับสลายเป็นผุยผงเหมือนวิญญาณมังกรด้วยหนึ่งกระบวนท่าของนางนี่คือสิ่งที่เขาไม่มีทางคาดถึง“เจ้าเป็นใครกันแน่?” ฟางจี้จื่ออ้าปากกว้าง ถามอย่างอึ้งจังงัง ความครั่นคร้ามอย่างหนึ่งผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ความครั่นคร้ามเช่นนี้เคยเกิดขึ้นตอนอยู่ในจวนตระกูลหลง นั่นก็คือตอนที่นางทำลายวิญญาณมังกรแต่... เขายืนกรานว่านี่เป็นเพราะนางคือปีศาจซึ่งมีตบะแก่กล้า ดังนั้นเขาจึงอัญเชิญกระดิ่งสยบฟ้า“ข้าเคยบอกแล้ว” จ่านเหยียนเอื้อนเอ่ยด้วยใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ “หากเจ้ามองไม่ออกว่าข้าคือใคร นั
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 227
อาเสอกระซิบข้างหูจ่านเหยียน “คุณหนูใหญ่ ตอนนี้กระดิ่งสยบฟ้าส่งเสียงแล้ว กลัวแต่จะมีมารปีศาจไม่น้อยมาเมืองหลวงอย่างต่อเนื่อง ท่านแน่ใจนะว่าจะเหนื่อยตายเอง?”อาเสอเตือนจ่านเหยียน ทันทีที่กระดิ่งสยบฟ้าส่งเสียงปลุกปีศาจที่ถูกสะกด ถึงตอนนั้นหากนางรับมืออยู่คนเดียว นั่นจะเหน็ดเหนื่อยตายได้จริง ๆ โดยเฉพาะเวลานี้นางยังบาดเจ็บนางดึงมือกลับมาฉับพลัน พายุหมุนฝุ่นละอองสลายไปต่อหน้าฟางจี้จื่อ ทันใดนั้นฟางจี้จื่อทรุดตัวลงกับพื้น สองตาเหลือกมองฟ้า ร่างกายกระตุกไม่หยุดเทพโอสถรีบเข้าไปรักษาเขาเหลียนถังเห็นอาเสอพยุงฮุ่ยอวิ่นขึ้นมา นึกว่านางจะทำร้ายฮุ่ยอวิ่น จึงรุดหน้าไปด้วยความร้อนใจ “เจ้าจะทำอะไร?”อาเสอตอบอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้ามาพยุงพาเขาไปพักผ่อน พื้นเย็นเช่นนี้ เขานอนนาน ๆ มิต้องล้มป่วยหรือ? ข้าหวังดีมากนะ”อาเสอส่งฮุ่ยอวิ่นให้เหลียนถัง แต่เหลียนถังเป็นสตรีอ่อนแอคนหนึ่ง จะพยุงฮุ่ยอวิ่นที่ไม่ได้สติไหวอย่างไร ทั้งสองจึงล้มลงกับพื้นด้วยกันเหลียนถังใบหน้าแดงซ่าน ผลักฮุ่ยอวิ่นบนร่างตัวเอง จากนั้นจึงทอดสายตาขอความช่วยเหลือกับอาเสออาเสอฉีกยิ้มแล้วเข้าไปดึงฮุ่ยอวิ่นขึ้น พยุงเขาเดินออกไปข้างนอก
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 228
ฟางจี้จื่อเนื้อตัวอ่อนแรง เขาย่อมรู้ว่าที่จ่านเหยียนกล่าวมาคือความจริง บรรพจารย์ก็เคยกล่าวเช่นนั้น หากไม่วิกฤตจริง ๆ ห้ามแตะต้องกระดิ่งสยบฟ้าเด็ดขาด“จะบอกข้าได้หรือไม่ว่าเจ้าคือใครกันแน่?” ฟางจี้จื่อเงยหน้าถามจ่านเหยียนโยนคทามังกรในมือออกไป “เก็บขึ้นมา มันจะบอกเจ้า!”ฟางจี้จื่อมองคทามังกรที่นอนอยู่บนพื้น นี่คือคทาหยกยาวที่ดูไม่มีอะไรพิเศษด้ามหนึ่ง บนนั้นแกะสลักอักขระสวัสติกะ เขายื่นมือออกไป ยังไม่ทันสัมผัสคทามังกรก็รู้สึกฝ่ามือเย็นเฉียบแล้วเขาข่มใจ ครั้นมือหนึ่งกำไปก็มีกระแสไฟแล่นผ่านฝ่ามือไปยังมือเท้าและกระดูกทั่วสรรพางค์กายทันที กระแสไฟทะลวงความสับสนทั้งมวลของเขา สติสัมปชัญญะแจ่มชัดอย่างหาที่เปรียบมิได้ทันใดเขาปล่อยคทามังกรแล้วหัวเราะอย่างเศร้าสร้อย คุกเข่าลงกับพื้น “ข้ามีตามิรู้เขาไท่ซัน ท่านเซียนโปรดประทานความตายให้ด้วย!”จ่านเหยียนเอ่ยเรียบ “ข้าจะฆ่าเจ้าไปทำไม? กรรมที่เจ้าก่อขึ้น ต้องไปจัดการความวุ่นวายด้วยตัวเอง”ฟางจี้จื่อเข้าใจว่านางหมายถึงอะไร จึงเอ่ยอย่างหนักแน่น “ข้าจะสะกดมารปีศาจทั้งหมดอีกครั้งอย่างสุดความสามารถ”“พาลูกศิษย์ของเจ้าไสหัวไปเถอะ!” จ่านเหยียนเอ่ยอย่
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 229
“ไปกันเถอะ หลวงจีนน้อย เจ้าออกจวนไปกับศิษย์เจ้าก่อน ข้าจะไปบอกท่านอ๋องสักคำ!” จ่านเหยียนรู้สึกอ่อนล้านัก เพิ่งอยู่สบายได้แค่ไม่กี่วันก็ต้องใช้แรงงานอีกแล้ว“ได้ น้อมส่งท่านเซียน!” พระอาจารย์เป่ากวงขานรับจ่านเหยียนไปยังเรือนของมู่หรงฉิงเทียน มู่หรงฉิงเทียนยังไม่ฟื้นจ่านเหยียนนั่งอยู่ข้างเตียงยลโฉมหลับใหล จำต้องยอมรับ แม้พูดไม่ได้ว่าเค้าโครงหน้าของเขาสมบูรณ์แบบ กลับน่าดึงดูดอย่างยิ่งโดยเฉพาะยามหลับใหล ประกายในดวงตาถูกเก็บซ่อนเอาไว้ เส้นสายดวงหน้าอ่อนโยน ท่าทางไร้พิษภัย“อยากบอกลากับท่านสักหน่อย แต่ในเมื่อท่านไม่ตื่น เช่นนั้นข้าก็บอกลากับท่านตรงนี้แล้วกัน” ไม่รู้เพราะเหตุใด จ่านเหยียนจึงอยากมาอำลา แต่ไม่นานนางก็หาข้ออ้างได้ คือเพราะเขาเคยบอกว่าห้ามนางออกจากจวนเวลานี้นางจะไปแล้ว อย่างไรก็ต้องบอกกล่าวเขาสักคำกระมัง?แม้นางก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เหตุใดขนาดสาวใช้ก็บอกแล้วว่ามู่หรงฉิงเทียนยังไม่ฟื้น แต่นางยังดึงดันมาพบสักครั้งให้ได้ยิ่งไม่เข้าใจ ทั้งที่บอกกับฮุ่ยอวิ่นก็ได้เหมือนกัน แต่ก็ยังยืนกรานจะบอกกับเขาบางที... เพราะเขาต่างหากที่เป็นเจ้าของจวนแห่งนี้?“เจ้าจะไปไหน?” เขาลืมตา
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 230
มู่หรงฉิงเทียนนอนลงบนเตียงต่อ หัวใจของเขาไม่เคยเต้นมานานมากแล้ว แต่เริ่มจากเมื่อคืน เขาหวนคิดถึงความรู้สึกใจเต้นแบบนั้นขึ้นมาได้อย่างชัดเจนนับจากพระอาจารย์กวงสือนำวิญญาณมังกรและวิญญาณของเขารวมเข้าด้วยกัน เขามักฝันถึงสตรีนางหนึ่งเขาไม่เคยเห็นโฉมหน้าของนางชัด ทุกครั้งที่เห็น มือของนางจะมือคทาหยกขาวด้ามหนึ่ง ยืนอยู่ท่ามกลางสายลม อาภรณ์ปลิวไสวเขาไม่เคยรู้ว่านางคือใคร และเคยสงสัยว่าสตรีนางนี้จะมีตัวตนจริง ๆ หรือไม่เมื่อคืนเขามิได้หมดสติ หลังจากฮุ่ยอวิ่นออกไป เขาก็ตามไปด้วยเหมือนกันดังนั้น เขาเห็นหลงอู่ถือคทามังกรอยู่ในมือ ยืนอยู่ท่ามกลางสายลมเช่นเดียวกับภาพในความฝันของเขา แต่... สตรีในฝันอยู่ในอาภรณ์ของสตรี หลงอู่แต่งเป็นบุรุษทว่าเขารู้ดีอยู่แก่ใจ ความจริงหลงอยู่ก็คือหลงจ่านเหยียน คือสตรีขณะนั้นของตกตะลึงพรึงเพริดถึงขีดสุด หลายปีแล้ว ในที่สุดก็มีความรู้สึกหัวใจเต้นเช่นนี้เขามิได้ดูต่อ สำหรับเขา ความตกตะลึงเช่นนี้หมายถึงจังหวะของชีวิตและความฝัน เขาไม่กล้าอยู่ต่อนาน เขากลัวถูกลบความทรงจำนี้เหมือนกับฮุ่ยอวิ่นเขาไม่รู้ว่านางจะไปแห่งหนตำบลใด แต่... เขาตงิดใจว่านางต้องเผชิญหน้าก
Latest chapter
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 266
มู่หรงเจี้ยนก็ไม่มีโทสะ สีหน้างุนงงเล็กน้อย “เราคิดว่าฮองเฮาต้องตกลง”“ไม่ ไม่เด็ดขาดเพคะ ใครก็ได้หมด มีแต่นางที่ไม่ได้!” ฮองเฮาพูดอย่างตะบึงตะบอน นางคิดอย่างไร้เดียงสาว่าที่มู่หรงเจี้ยนต้องการให้นางรับปากเรื่องการแต่งตั้งหยวนผินเป็นหยวนกุ้ยเฟย เพราะเคารพความคิดเห็นของนางแต่... คำพูดต่อมากลับทำให้นางหน้าซีดเผือดฉับพลัน“ตามกฎมณเฑียรบาล การแต่งตั้งนางสนม จำเป็นต้องให้ฮองเฮาจัดการเรื่องพิธี หากฮองเฮาไม่เห็นด้วย เช่นนั้น เราก็ไม่มีทางอื่นแล้ว ได้แต่เปลี่ยนฮองเฮาเสีย”เขาพูดจบก็เดินจากไปอย่างสง่างามแบบกระทั่งไม่เหลียวแลนางสักสายตาความราบเรียบสง่างามเช่นนี้ ในสายตาของฮองเฮา คือความน่าชังถึงที่สุดนางสั่นเทาไปทั้งตัว หัวสมองว่างเปล่า คำพูดนี้ ต่อให้ตายนางก็ไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมา แม้เขาจะไม่โปรดปรานนางที่สุด แต่ความเคารพและสถานะที่ควรมีก็มอบให้นางเต็มที่เวลานี้ เพียงเพราะการคัดค้านคำเดียว เขาก็พูดเรื่องปลดฮองเฮาออกมาอย่างง่ายดายเช่นนี้แล้วนางโกรธ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่หวาดกลัว ไม่ตื่นตระหนก เพราะนางรู้ว่าการปลดฮองเฮาเป็นเพียงการพูดไปอย่างนั้น มีไทฮองไทเฮาและถงไทเฮาอ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 265
“แต่ซูอี้นั่นเป็นคนโหดร้ายป่าเถื่อนเพียงไร? หม่อมฉันได้ยินว่าคนที่เข้าคุกทักษิณ โดยมากแล้วล้วนถูกทรมานจนยอมรับผิด” ฮองเฮาซอยเท้าตามไปพูด“อ้อ? ดูท่าฮองเฮาจะสนใจเรื่องของราชสำนักมากนะ!” มู่หรงเจี้ยนเอ่ยชืด ๆฮองเฮาชะงักงัน ดวงหน้าสะสวยเผยความหวาดกลัวเล็กน้อย “หม่อมฉันก็แค่ได้ยินคนพูดมาเพคะ มิได้รู้ชัดเจน”“ในเมื่อไม่รู้ชัดเจนก็อย่าพูดจาเลื่อนเปื้อน เซ่อเจิ้งอ๋องเป็นผู้ก่อตั้งคุกทักษิณด้วยตนเอง พิจารณาคดีอย่างเป็นธรรมเสมอมา ไม่ปรักปรำผู้ใดเด็ดขาด” พอมู่หรงเจี้ยนนั่งลงบนตั่งก็มีนางกำนัลยื่นผ้าขนหนูร้อนมาให้เขาหยิบมาเช็ดมือแล้วโยนกลับลงใส่กะละมัง เหล่มองฮองเฮาทีหนึ่ง “ฮองเฮามิจำเป็นต้องกังวล เราเชื่อท่านพ่อตา เขาจะไม่สมคบคิดยักยอกเงินกับกรมโยธาเด็ดขาด การพิจารณาคดีนี้ก็เพื่อคืนความบริสุทธิ์ให้เขาเท่านั้น”ฮองเฮาลังเลครู่หนึ่ง เอ่ย “เกรงแต่คนในคุกทักษิณเหล่านั้นจะลงทัณฑ์ให้รับสารภาพ จะได้ไขคดีสร้างผลงานโดยเร็ว เช่นนั้นท่านพ่อมิต้องถูกปรักปรำหรือเพคะ?” มู่หรงเจี้ยนเริ่มเคือง “เลอะเทอะ! เราบอกแล้ว คนของคุกทักษิณทำงานอย่างเป็นธรรม แล้วจะลงทัณฑ์ให้รับสารภาพได้อย่างไร? หากพิจารณาคดีนี้ไม
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 264
พระอาจารย์เป่ากวงส่ายหน้า “คนผู้นี้จิตใจไม่ตรง!”“ดูอย่างไร?” ฮุ่ยอวิ่นถามพระอาจารย์เป่ากวงยิ้มจาง ๆ “คนคนหนึ่ง หากจิตใจซื่อตรง ดวงตาย่อมใส แต่เขามีความคิดมากนัก”“เช่นนั้นเขาจะรักษาโรคให้กุ้ยไท่เฟยอย่างจริงใจหรือ?” ฮุ่ยอวิ่นอดกังวลไม่ได้“เขาต้องการมีชื่อในหล้า ย่อมทุ่มเทใจรักษาโรคให้กุ้ยไท่เฟย จุดนี้วางใจได้ อีกอย่าง เขามาด้วยมีจุดประสงค์ ได้ยินว่าเขาต้องการให้ศิษย์หญิงของเขาแต่งงานกับคุณชาย”เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ ดวงตาของฮุ่ยอวิ่นก็เย็นชาเล็กน้อย “ถูกต้อง เขาบอกว่าต้องการหาสามีท่านหนึ่งให้ศิษย์หญิงของเขา และข้า ก็เคราะห์ร้ายถูกเขาหมายตา”พระอาจารย์เป่ากวงหัวเราะเล็กน้อย “ขอเตือนคุณชาย การแต่งงานคือเรื่องทั้งชีวิต หากไม่ชอบ ก็อย่าได้ฝืน โลกใบนี้ เรื่องที่ฝืนมักมีจุดจบน่าอนาถเสมอ”“สำหรับข้า การแต่งภรรยามิสำคัญ แต่งกับใครก็คือแต่ง” ฮุ่ยอวิ่นกล่าวเช่นนี้ นึกถึงที่หลงอู่ทำนายให้เขา บอกว่าเขาจะได้เจอกับหญิงที่ชอบมากคนหนึ่ง จึงนึกขำไม่ได้ ไม่ ชาตินี้ไม่ ความรักชายหญิงมิเคยเป็นประเด็นสำคัญในชีวิตของเขาการหลับครั้งนี้ของจ่านเหยียนกินเวลาสามวันสามคืนเต็ม ๆสามวันนี้ราชสำนักวุ่นวา
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 263
“อาหู?” ฮุ่ยอวิ่นไม่รู้จักอาหู“อื่ม สาวใช้ของคุณชายบ้านข้าน่ะ” อาเสอเอ่ยกับเขา “ท่านก็หาที่นั่งเองเถอะ ในจวนไม่มีคนรับใช้คนอื่น พ่อบ้านใหญ่กัวกำลังดูแลคุณชายบ้านข้าอยู่”“พ่อบ้านใหญ่กัว?” ฮุ่ยอวิ่นนึกขึ้นได้ว่าข้างตัวจ่านเหยียนมีกัวอวี้เสียนอยู่คนหนึ่งอาเสอรู้ข้อสงสัยจากคำพูดของเขา เพียงแต่ตอนนี้ไม่มีเวลาจะสนใจเรื่องนี้ ถึงอย่างไรนายบ้านตัวเองก็ไม่ได้คิดร้ายกับท่านอ๋อง ต่อให้ถูกเปิดโปงก็ไม่เป็นอะไรอย่างน้อย ตอนนี้อาเสอก็คิดอย่างนี้อาเสอเคาะประตูของพระอาจารย์เป่ากวง เมื่อพระอาจารย์เป่ากวงได้ยินว่าท่านอ๋องเกิดเรื่องก็ตามฮุ่ยอวิ่นไปอย่างเร่งรีบบนรถม้า ฮุ่ยอวิ่นเล่าเรื่องทั้งหมดกับพระอาจารย์เป่ากวงพระอาจารย์เป่ากวงถอนหายใจทีหนึ่ง “ภัยพิบัตินี้ใหญ่หลวงยิ่งนัก”เขารู้ว่าทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะฟางจี้จื่อ แต่วาสนากลั่นแกล้งคน มังกรร้ายตนนี้คงได้เวลาขึ้นสู่พิภพแล้ว ฟางจี้จื่อแค่สร้างโอกาสเท่านั้นเรื่องมาถึงขั้นนี้ มิใช่เวลาจะบ่นเมื่อถึงจวนอ๋อง มู่หรงฉิงเทียนยังหมดสติอยู่ อาซื่อบอกว่ามู่หรงฉิงเทียนกระอักเลือดสองครั้งแล้วพระอาจารย์เป่ากวงใช้มหาเวทยลหทัยตรวจมู่หรงฉิงเทียนครู่หน
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 262
“ท่านอาจารย์ เหตุใดจึงไม่ช่วยเด็กผู้หญิงนั่นล่ะเจ้าคะ?” หลังจากอาซิ่นไป เหลียนถังก็ถามเทพโอสถเทพโอสถนั่งอยู่ในห้อง แสงไฟสะท้อนใบหน้าผอมตอบของเขา สีหน้าจนใจเล็กน้อย“เจ้าไม่เข้าใจ” เทพโอสถเอ่ยเหลียนถังไม่เข้าใจจริง ๆ “ศิษย์รู้ ท่านอาจารย์มิใช่คนที่เห็นใครตายแล้วจะไม่ช่วย”“หาก ข้าเจอนางอยู่ในเขา อาจจะยื่นมือช่วยนาง แต่... ตอนนี้ไม่ได้ อย่างน้อยก็ที่นี่ไม่ได้” เทพโอสถปรายตามองนาง “เจ้าไปพักผ่อนเถอะ อย่าถามอีกเลย”เหลียนถังเคารพอาจารย์มาตลอด เห็นเขามีสีหน้าปั้นยาก คล้ายกับมีความลำบากใจจึงไม่ถามอีก “เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์ก็พักผ่อนเร็วหน่อยนะเจ้าคะ”ค่ำคืนนี้ถูกกำหนดให้ไม่สงบไม่นานมู่หรงฉิงเทียนก็ถูกส่งตัวกลับมา บ่าวไปเชิญเทพโอสถ แต่ฮุ่ยอวิ่นห้ามไว้ เขารู้ เชิญเทพโอสถไม่ได้ เพราะหัวใจของมู่หรงฉิงเทียนไม่เต้นเขาถามคนรับใช้ “คุณชายอู่กับพระอาจารย์เป่ากวงกลับมาแล้วหรือ?”“จนถึงวันนี้ยังไม่เห็นกลับมาขอรับ!” คนรับใช้ตอบ“อาซิ่นล่ะ?”“ใต้เท้าอาซิ่นก่อนหน้านี้อุ้มเด็กผู้หญิงกลับมาขอให้เทพโอสถช่วยรักษา แต่เทพโอสถปฏิเสธการรักษานาง ดังนั้นใต้เท้าอาซิ่นจึงอุ้มนางออกไปหาหมอแล้วขอรับ” คนรับใ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 261
“ขอบคุณ!” เป็นอีกครั้งที่อาซิ่นได้ยินเรื่องหลงอู่รู้วิชาแพทย์ อยากจะถามให้ชัดเจนอีกหน่อย แต่รู้สึกว่าจะไม่จำเป็นอยู่บ้าง เพราะยาที่อีกฝ่ายผลิตขึ้นสามารถรักษาคนได้จริง คนไม่รู้วิชาแพทย์จะสามารถผลิตยาที่มีประสิทธิภาพเช่นนี้ได้หรือ? กัวอวี้สั่งอาหู “เจ้าดูแลอยู่ที่นี่ ข้าจะออกไปเดินดูสักรอบ ดูสิว่าคุณ...คุณชายไปทางสันเขื่อนหรือไม่”“ข้ารู้สึกว่าเขาคงไม่มากเรื่องเช่นนี้เช่นนี้กระมัง?” อาหูเอ่ยกัวอวี้หัวเราะด่านางคำหนึ่ง “เจ้าติดตามเขานานเท่าไร? ถึงได้รู้จักเขาดีเช่นนี้ หากเขาอยู่ในเมืองหลวงจะต้องไปแน่”กัวอวี้รู้ ความจริงจ่านเหยียนเป็นคนปากแข็งใจอ่อน ภายนอกไร้หัวใจ แต่ข้างในมิรู้ว่ามีความเมตตาการุณย์เท่าไรนางกลัวว่าฝนจะตกลงมาอีก จึงหยิบเสื้อกันฝนและร่ม คิดจะออกบ้านเพิ่งเปิดประตูก็เห็นอาเสออุ้มจ่านเหยียนเข้ามา เบื้องหลังจะมีคนตามมาด้วยอีกหลายคนกัวอวี้ตกใจจนรีบวิ่งตามไป “เกิดอะไรขึ้น?!”อาเสอตอบ “ประเดี๋ยวค่อยอธิบายกับท่าน!”อาเสออุ้มจ่านเหยียนเดินเข้าไป เนื่องจากมีคนมาก นางจึงไม่ได้อุ้มไปเรือนด้านหลังโดยตรงเพิ่งวางจ่านเหยียนลง กัวอวี้ก็ลากนางมาถาม “เกิดเรื่องอะไรขึ้น? คุณชาย
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 260
อาหูยกน้ำอุ่นเข้ามากะละมังหนึ่ง วางผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมของนางลงซัก จากนั้นก็เช็ดคราบเลือดบนใบหน้าของเด็กผู้หญิงให้สะอาดหลังจากล้างคราบเลือดสะอาด ก็เผยดวงหน้ารูปไข่ขาวเนียนงดงามดวงเล็ก ๆ อาหูเอ่ย “ลูกสาวของท่านงามมากเลยนะ”อาซิ่นหน้าแดงซ่าน “นางมิใช่ลูกสาวของข้า ข้าไม่รู้จักนาง”อาหูประหลาดใจเล็กน้อย “ท่านไม่รู้จักนาง? ท่านไม่รู้จักนางแล้วเหตุใดจึงวิตกเช่นนี้? ข้ายังนึกว่านางคือลูกสาวของท่านเสียอีก?”อาซิ่นเอ่ย “คืนนี้สันเขื่อนพังทลาย นางคือชาวบ้านที่หนีภัยพิบัติ หกล้มลงพื้นถูกฝูงชนเหยียบ ท่านอ๋องจึงสั่งให้ข้าพานางมาหาหมอ”“สันเขื่อนพังทลาย? มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ?” เรือนพักของหลงอู่ตั้งอยู่บนตำแหน่งที่ค่อนข้างห่างไกล ชัยภูมิสูง ดังนั้นจึงรอดพ้นจากสถานการณ์น้ำท่วม“เจ้าไม่รู้หรือ? เรื่องนี้คงสะเทือนเลือนลั่นไปทั้งเมืองแล้ว” คราวนี้ถึงตาอาซิ่นประหลาดใจบ้าง“ข้าไม่รู้!” อาหูตอบตามตรง “พ่อบ้านใหญ่กัวของเราไม่อนุญาตให้ข้าออกไป ส่วนข้ากลัวว่าคุณชายกลับมาจึงไม่ได้ออกไปเหมือนกัน จริงสิ คุณชายบ้านข้าสบายดีหรือไม่?”อาซิ่นส่ายหน้า “ก่อนหน้านี้ก็ดี แต่ตอนนี้ไม่รู้แล้ว”“หา? หมายความว่าอย่
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 259
“คุณชายมิใช่ไปจวนอ๋องแล้วหรือ?” ผู้ที่เอ่ยก็คืออาหู นางถูกจ่านเหยียนทิ้งอยู่ที่นี่ไม่ได้พาไปด้วยอาซิ่นเห็นฝนท่าทางจะหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ จึงถามอาหู “ไม่ทราบว่าข้าจะเข้าไปได้หรือไม่?” ถ้าสุดท้ายก็ยังช่วยนางไม่ได้ เขาก็หวังว่าจะหาที่หลบฝนให้นางสักแห่ง ให้นางไปสบายหน่อยอาหูลังเลเล็กน้อย “แต่คุณชายบ้านข้าไม่อยู่”“ขอร้องละ ข้าแค่อยากหลบฝนสักหน่อย” อาซิ่นเอ่ยอาหูกำลังพิจารณาก็เห็นเด็กผู้หญิงในอกของเขา “สวรรค์! นางเป็นอะไรไปน่ะ?”“นางบาดเจ็บ หาหมอรักษาไม่ได้!” อาซิ่นเอ่ย“รีบเข้ามา!” อาหูยื่นมือไปทดสอบลมหายใจ ยังมีลมอยู่“ได้!” อาซิ่นรีบลุกขึ้นมา “ขอบคุณแม่นาง”อาหูพาอาซิ่นเข้าไป ให้เขาวางเด็กผู้หญิงไว้บนตั่งนอน จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปผ่านไปพักหนึ่งก็ถือขวดใบหนึ่งกลับมา “นี่คือยารักษาแผลชั้นดีที่คุณชายบ้านข้าทำขึ้น รักษาแผลภายในโดยเฉพาะ”นางเทใส่ฝ่ามือสี่เม็ด คิดครู่หนึ่ง “คุณชายเคยบอกว่าเด็กลดครึ่งหนึ่ง” นางเทกลับเข้าไปสองเม็ด เหลืออยู่ในฝ่ามือสองเม็ดนางใส่ยาลงในถ้วย ละลายด้วยน้ำร้อน แล้วใช้ช้อนคันเล็กเทลงปากของเด็กผู้หญิงช้า ๆปากของนางค่อย ๆ อ้าออก นางไม่รู้ว่ากลืนอะไรลงไป ค
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 258
เทพโอสถแสยะยิ้ม “เช่นนั้นเจ้าคิดว่าข้าเรียนวิชาแพทย์มากมาย ก็เพื่อรักษาแบบไร้สิ่งตอบแทนหรือ?”“เช่นนั้นขอถามหมอเทวดา เรียนวิชาแพทย์มากมายมิใช่เพื่อรักษา แล้วเพื่อสิ่งใดกัน?”“ทุกเรื่องที่ทำล้วนมีราคาที่ต้องจ่าย เขาต้องการให้ข้ารักษาลูกสาวของเขา ย่อมต้องจ่ายเพื่อสิ่งนี้”“ข้าคิดมาตลอดว่าการรักษาช่วยคนคือหน้าที่ของหมอ...”“พ่อหนุ่ม ที่เจ้าพูดนั่นคือหมอทั่วไป มิใช่ข้า ข้ามีชื่อว่าเทพโอสถ ก็รู้ว่ามิใช่ผู้ใดก็สามารถมาขอให้ข้ารักษาได้ มิเช่นนั้น ท่านอ๋องของพวกเจ้าก็คงไม่ตามหาข้ามาสองปี” เทพโอสถเอ่ยเสียงเย็นอาซิ่นโกรธจนแทบแทบกระอักเลือด เขานิ่งครู่หนึ่ง หลังจากปรับน้ำเสียงได้แล้วก็ขอร้อง “ท่านดูนางสิ เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ท่านทำใจเห็นนางตายได้หรือ?”“ชีวิตนี้ข้าเห็นคนตายมาน้อยหรือ? เอาออกไป!” เทพโอสถปรายตามองเด็กผู้หญิงคนนั้นอย่างรังเกียจแวบหนึ่ง ใบหน้าของนางมีแต่คราบเลือด ลมหายใจรวยรินพ่อของเด็กผู้หญิงคุกเข่าโขกศีรษะดังตุบ “ท่านหมอเทวดา ขอร้องท่านช่วยลูกสาวของข้าด้วย บัวหิมะจากเขาเทียนซันที่ท่านต้องการ เอาไว้รักษาลูกสาวข้าแล้ว ข้าจะไปเอามาให้ท่านทันที”“พูดเสียน่าฟัง บัวหิมะจากเขาเทีย
