ตอนที่ 1 สร้อยไข่มุกเป็นเหตุ

แรกเริ่ม... ก่อนที่เรื่องราวทั้งหมดจะเริ่มขึ้น...

เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นจาก ภูตน้อยถิงถิง ที่ได้ช่วยเหลือหญิงสาวที่มีดวงชะตาถึงฆาตในโลกที่ถือกำเนิด ถิงถิงช่วยนำพาวิญญาณของสาว ๆ เหล่านั้นให้ย้อนกลับไปเป็นตัวเองในอีกโลกหนึ่ง มิติหนึ่ง ยุคหนึ่ง พร้อมกับมีเครื่องประดับที่มีความพิเศษซึ่งสามารถช่วยเหลือหญิงสาวแต่ละคนได้ แต่พรวิเศษจะเป็นอะไรนั้น... ขึ้นอยู่กับคนถือครอง บางคนอาจสามารถใช้สิ่งของวิเศษตั้งแต่ครั้งแรก บางคนต้องใช้เวลานานกว่าที่พรวิเศษจะปรากฏ 

เจตนาของภูตน้อยถิงถิงไม่ใช่ช่วยเหลือ ผู้ผ่านทาง เพียงเท่านั้น เครื่องประดับวิเศษที่หญิงสาวได้ไปนั้น เปรียบเหมือนเครื่องตามหา นายหญิง ของถิงถิงด้วยเช่นกัน สิ่งที่ภูตน้อยทำนั้นได้ทั้งช่วยผู้อื่นและช่วยตัวเองตามหานายหญิงไปด้วย...

ตอนที่ 1 สร้อยไข่มุกเป็นเหตุ

เย่เผยหนิง นักแสดงมากฝีมือที่ถือครองตำแหน่งนางร้ายอันดับหนึ่ง ถึงจะมี ใครบางคน บอกว่าเธอเป็นนางร้ายอันดับสอง แต่เธอไม่ยอมรับเพราะเธอมั่นใจว่าเธอคือที่หนึ่ง!!

วันนี้ก็เช่นกัน!! เมื่อคนที่ไม่ชอบหน้าต้องการประมูล สร้อยไข่มุกโบราณ มีหรือที่ หนิงหนิง คนนี้จะยอม กู้เจ้าหรู นางร้ายอันดับสอง (ที่เธอประเคนอันดับให้) ไม่มีทางที่นางร้ายอันดับสองจะได้ไปครองง่าย ๆ หากง่ายไปมันจะสนุกอะไร เธอก็ต้องฟาดฟันเอามาเป็นของตัวเองให้ได้ ถึงแม้ว่าเธอจะชอบหรือไม่ได้ชอบสร้อยเส้นนั้นก็ตาม แต่หากคนที่ไม่ชอบหน้าอยากได้ เธอก็พร้อมสวมบทบาทอยากได้ขึ้นมาทันทีเช่นกัน 

ได้กลั่นแกล้งคนที่ตัวเองไม่ชอบ และยังได้ทำบุญด้วย เพราะงานนี้เป็นงานประมูลเพื่อการกุศล ชื่อเสียงก็ตามมา บุญก็ได้ทำ ที่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด... ได้เอาชนะกู้เจ้าหรู เท่านี้ก็ถือว่าคุ้มเกินคุ้ม

"หนิงหนิง... เจ๊ว่ามันแพงไป" ผู้จัดการร่างชายใจหญิงกระซิบบอกนักแสดงในสังกัดทันที

"อย่าคิดมากเลยเจ๊ซันนี่ ถือว่าทำบุญด้วย เจ๊ก็แค่ยื่นหน้าสวย ๆ ให้เขาแซะภาพก็พอ" ...ไม่แพงหากสามารถเอาชนะคนที่ตัวเองไม่ชอบหน้าได้!!

การประมูลวัตถุโบราณมากมายหลายอย่าง แต่นางร้ายทั้งสองกลับไม่สนใจสิ่งของอย่างอื่นนอกจากสร้อยไข่มุก ซึ่งทั้งสองฝ่าย ต่างได้ข่าวจาก วงใน มาว่าอีกฝ่ายนั้นต้องการสร้อยมุกเส้นนี้!!

การประมูลสร้อยไข่มุกดุเดือดขึ้นเรื่อย ๆ และเริ่มมีราคาสูงกว่าอย่างอื่นที่นำมาประมูลในงาน สองสาวส่งยิ้มการตลาดให้คนรอบข้าง รวมถึงส่งยิ้มให้กันและกันอีกด้วย ทุกคนอาจเห็นเป็นรอยยิ้มอ่อนหวาน นักข่าวต่างบอกว่านางร้ายทั้งสองนั้นช่างมีจิตใจที่ดี แข่งประมูลสร้อยไข่มุกเพื่อเพิ่มรายได้ให้กับงานการกุศลในครั้งนี้

อาจเพราะฝีมือการแสดงของทั้งคู่ที่ยากจะหาใครเทียบได้ จึงไม่มีใครรู้เลยว่าทั้งสองกำลังแข่งขันเอาชนะกันอย่างเอาเป็นเอาตาย หากไม่ใช่คนสนิท รับรองไม่มีใครรู้ และคนสนิทที่รู้ก็เพราะได้ยินจากปากของเจ้าตัวเท่านั้นที่เป็นคนบอก 

ต่างฝ่ายต่างไม่ยอม เสนอราคาเพิ่มเรื่อย ๆ สองสาวไม่กลัว แต่ผู้จัดการที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เริ่มเหงื่อตก บนบานศาลกล่าวสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายเพื่อไม่ให้นักแสดงในสังกัดได้สร้อยเส้นนั้นมาครอง เพราะดูยังไงสร้อยเส้นนั้นไม่ได้มีราคาสูงมากขนาดนั้น

เพราะความใจบุญของสองสาว ทำให้ต้องใช้เวลาในการประมูลสร้อยไข่มุกนานกว่าสิ่งของอย่างอื่น จึงทำให้คนจัดงานประมูลขอเวลาพักการประมูลก่อน 30 นาที แล้วค่อยเริ่มประมูลใหม่อีกครั้ง ผู้จัดงานต้องเชิญนักแสดงทั้งสองคนเข้าไปหารือในห้องรับรอง ทั้งสองฝ่ายต่างแยกเข้าห้องรับรองคนละห้อง ตามที่เจ้าหน้าที่แนะนำ

เวลาผ่านไปไม่ถึง 20 นาที นางร้ายทั้งสองก็ออกจากห้องรับรองด้วยรอยยิ้ม ที่ต่างคนต่างคิดว่าตัวเองเหนือกว่า ก่อนจะแยกย้ายให้นักข่าวถ่ายรูปและให้สัมภาษณ์ในสิ่งที่นักข่าวอยากรู้ ซึ่งเรื่องที่นักข่าวไม่ถามไม่ได้เลย นั่นคือเรื่อง สร้อยไข่มุกโบราณ สรุปแล้วใครเป็นคนได้ไปครอบครอง

"เรื่องนี้คงตอบไม่ได้ค่ะ หนิงหนิงรับปากเจ้าของงานไว้แล้ว ขอโทษพี่ ๆ นักข่าวด้วยนะคะ" หนิงหนิงพูดด้วยรอยยิ้มหวานหยดย้อย ถึงแม้ว่าจะตอบไม่ได้... แต่ทุกคนก็มั่นใจว่าสร้อยไข่มุกเส้นนั้นต้องตกเป็นของนางร้ายที่ชื่อหนิงหนิงอย่างแน่นอน

รอยยิ้มที่เกินความจำเป็นนั่นแหละที่บ่งบอกว่าต้องเป็นเช่นนั้น!!

หนิงหนิงปรายตามองหญิงสาวอีกคนที่กำลังยืนให้นักข่าวสัมภาษณ์ คำพูดและรอยยิ้มนั้นไม่ต่างจากเธอเลยแม้แต่นิดเดียว พอได้เห็นอย่างนั้นแล้ว หนิงหนิงก็นึกปรบมือให้ เจ้าหรูพัฒนาฝีมือไปอีกขั้นแล้ว ทำเหมือนตัวเองได้สร้อยไข่มุกเส้นนั้นไปครอง ทั้งที่จริง ๆ แล้วมันเป็นของเธอเรียบร้อยแล้ว

"เจ๊ไม่เข้าใจ ทำไมถึงไม่ชอบกันนักหนา ถามร้อยรอบก็ไม่ได้คำตอบสักที บอกบุญเจ๊หน่อยเถอะ!! เพราะอะไร หรือไปเที่ยวบาร์โฮสต์แล้วหมายตาคนเดียวกัน เลยแย่งกันงี้ปะ!! " ผู้จัดการมือทองมองนักแสดงสาวที่ตัวเองเป็นคนดูแล พร้อมรอคอยคำตอบที่ตัวเองเฝ้าถามมานาน แต่ก็ไม่ได้คำตอบสักที

"ไม่รู้เหมือนกันเจ๊ อาจเป็นตอนที่แย่งตุ๊กตา หรืออาจเป็นตอนที่แย่งเสื้อผ้ามั้ง จำไม่ได้เหมือนกัน" หนิงหนิงตอบไปตามความจริง จำไม่ได้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน รู้แต่ไม่ชอบก็คือไม่ชอบเท่านั้นเอง

"โอ๊ย... ตอบแบบอื่นบ้าง เจ๊ได้ยินคำตอบนี้มาจนท่องจำได้แล้วเนี่ย! และก็เลิกดูสร้อยนั้นได้แล้ว อยากได้ทำไมไม่ไปซื้อตามร้าน มีมากมาย ถูกกว่าด้วย" พูดพร้อมกับมองไปที่สร้อยไข่มุกอย่างขนลุกขนพอง ราคาของมันทำให้ผู้จัดคนสวยกลัวเลยแหละ ทำงานอีกนานเท่าไหร่ถึงจะพอจ่ายสร้อยเส้นนี้

"ทีหลังเจ๊ก็อย่าถาม ก็คนไม่รู้จริง ๆ " หนิงหนิงมองค้อนผู้จัดการก่อนที่จะก้มมองสร้อยไข่มุกต่ออย่างมีความสุข 

"ถามจริง ต้องการเอาชนะอย่างเดียว หรือว่าชอบสร้อยนี่จริง ๆ เห็นลูบ ๆ คลำ ๆ ตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้ว" ตอนแรกนึกว่าอยากเอาชนะอีกฝ่ายเหมือนที่เคยทำ แต่ดูแล้วเหมือนจะชอบสร้อยเส้นนี้เอามาก ๆ 

"ไม่ได้สุขใจที่ได้มาครอง... แต่สุขใจที่เอาชนะอีกคนได้ต่างหากเล่า!! " หนิงหนิงตอบพร้อมกับหัวเราะชอบใจ แต่ในใจลึก ๆ กลับรู้สึกชอบสร้อยเส้นนี้ ทั้งที่มันก็ดูธรรมดา ไม่มีอะไรพิเศษ แต่กลับถูกใจอย่างบอกไม่ถูก

คืนนั้นคือคืนที่เย่เผยหนิงหลับไปอย่างมีความสุข สุขที่ได้ครอบครองสร้อยไข่มุกที่คนอีกคนอยากได้ สุขที่เห็นอีกคนพยายามแสดงละครตบตานักข่าว ทำเหมือนว่าตัวเองได้ครอบครองสร้อยไข่มุกโบราณ...

แต่ไหนเลยจะมีใครรู้... ว่าสร้อยไข่มุกนั้นมีทั้งหมด 2 เส้น และนางร้ายทั้งสองต่างก็ได้ครอบครองคนละเส้น อย่างที่หมายปอง..