MasukShare
บทที่ 10 ท่านโหวผู้ถูกสวมหมวกเขียว
Terakhir Diperbarui:
2025-03-21 12:00:10"นางเป็นอย่างไรบ้าง"
หมอวัยกลางคนจับชีพจรเรียบร้อย เขาค้อมกายเล็กน้อย "ท่านโหว ฮูหยินมีอาการอ่อนเพลีย ดูเหมือนคงโหมงานหนักจนมิได้พักผ่อน พักสักสองสามวัน ทานอาหารให้ตรงเวลาก็คงหายดีขอรับ"
เจียงซื่อจวินพยักหน้า จากนั้นหมอจึงเขียนเทียบยาพลางกำชับเรื่องดูแลผู้ป่วยกับสาวใช้ทั้งสอง เจียวเจียวและปี้อี๋ชะเง้อมองนายหญิงด้วยสีหน้าเป็นกังวลระคนห่วงใย ช่วงนี้หลิวจือหลินมักเอ่ยกับพวกนางว่าเบื่ออาหาร หนำซ้ำยังนอนดึกเพราะเอาแต่ง่วนอยู่กับการวาดภาพใช้ความคิด
"ข้าให้นางทำงานหนักเพียงนั้นเชียวหรือ ไยถึงขั้นล้มหมอนนอนเสื่อ พวกเจ้าดูแลนางอย่างไร"
เจียวเจียวก้มหน้างุดเอ่ยเสียงสั่นเครือ "ทะ...ท่านโหว ช่วงนี้ฮูหยินบอกว่าไม่ค่อยอยากอาหารเจ้าค่ะ อีกอย่างฮูหยินต้องการหาเงินใช้เอง เลยคิดออกแบบอาภรณ์เพื่อเปิดร้าน ยามค่ำคืนจึงพักผ่อนน้อยไปบ้างเจ้าค่ะ"
คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความฉงน เขาเหลียวมองเฉิงซือหาน อีกฝ่ายส่งยิ้มแห้งขอดกลับมาให้เขา เจียงซื่อจวินถอนหายใจพลางส่ายหน้าด้วยความระอา
"ข้าเห็นนางไม่รับเงินจากข้า คิดว่ามีเงินอยู่แล้วจึงไม่ต้องการ ยามนี้เงินไม่พอใช้หรือ เมื่อก
Bab terkait
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 11 งูรัดกาย
กล่องกำมะหยี่พร้อมอุปกรณ์ตัดเย็บถูกส่งกลับร้านฟ่านอินตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง ชายหนุ่มยืนมองพลางเหยียดยิ้มจาง ๆ ร่างสูงเยื้องย่างออกมาบริเวณลานด้านหน้า"ของเหล่านี้ข้ามอบให้ฮูหยินท่านโหวเป็นของกำนัลจากสหาย ไยจึงได้นำกลับมาคืน"ช่ายจินซินยกมือขึ้นประสานเพื่อทักทายอีกฝ่าย ฟ่านเทียนเผยค้อมศีรษะน้อย ๆ เพื่อเป็นมารยาท "คุณชายฟ่าน ท่านโหวแจ้งว่า ท่านมิต้องลำบากส่งของกำนัลใดแก่ฮูหยินอีก หากฮูหยินต้องการ ท่านโหวจะซื้อให้ด้วยตนเอง""อ่า...เช่นนี้เองหรือ ข้าก็หลงคิดไปว่าฮูหยินไม่ต้องการเสียอีก ที่แท้เป็นท่านโหวส่งกลับมาหรอกหรือ""ขออภัย ที่จวนโหวต้องเสียมารยาทต่อน้ำใจของคุณชาย ทว่าของเหล่านี้มิอาจรับไว้ได้จริง ๆ ขอรับ"ฟ่านเทียนเผยพยักหน้า ไหน้ำส้มเจียงโหวแรงใช้ได้"ข้าเข้าใจ"แม้ฟ่านเทียนเผยคาดการณ์ไว้แล้วต้องเป็นเช่นนี้ไม่คิดมาก่อนว่าเจียงซื่อจวินจะเป็นฝ่ายส่งกลับมาคืนเสียเอง ฟ่านเทียนเผยขบคิดพลางส่ายศีรษะฮูหยินของเขานิสัยร่าเริง ยิ้มเดียวล่มเมืองเพียงนั้นไม่น่าแปลกที่เจียงซื่อจวินจะหึงหวงจนออกนอ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-22ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 12 เจ้าเป็นใครกันแน่ (1/2)
เวลาล่วงเลยราวพริบตาหนึ่ง ยามนี้หลิวจือหลินรู้สึกว่าตนใกล้เป็นง่อยเข้าทุกขณะแต่ละวันนั่งกินนอนกินไม่เป็นอันทำอะไรแม้เจียงซื่อจวินมิโผล่มาพบนางอีก แต่เขาทราบทุกความเคลื่อนไหวของหลิวจือหลินอยู่ตลอด กระทั่งอาการเจ็บป่วยหายสนิท หลิวจือหลินจึงตัดสินใจไปเยือนเรือนหลักสักครา ดูเหมือนว่าใครบางคนก็ตั้งใจรอนางอยู่เช่นกัน ร่างระหงเยื้องย่างไปตามเส้นทางทอดยาว ขนาบซ้ายขวาภายในจวนโหวล้วนปลูกแต่งไปด้วยไม้ดอกไม้ประดับงามล้ำหลากชนิด โครงสร้างของเรือนเป็นรูปแบบเรือนสี่ประสาน เรือนหลักตั้งอยู่ทางทิศเหนือ ทว่าเรือนสี่ประสานของจวนโหวกลับใหญ่โตกว่าทั่วไปนัก นอกจากแบ่งแยกยิบย่อยหลายแห่ง ก็ยังสร้างเรือนลานเกือบสิบที่หลิวจือหลินแอบคิดในใจว่าเขาอวดรวยเหลือเกิน ไม่ก็ไว้เก็บบรรดาสตรีเพิ่มอีกแน่นอน อยู่กันไม่กี่คนต้องปลูกเรือนโอ่อ่าเพียงนี้ แค่มุ่งหน้าไปเรือนของเขาก็ช่างปวดขาเสียจริง โชคดีที่กลิ่นหอมจรุงของบุปผาลอยฟุ้งมาตามสายลมช่วยให้ผ่อนคลายความเหนื่อยล้าได้บ้างนับเป็นครั้งแรกที่หลิวจือหลินมาเยือนเรือนหลักอย่างเป็นทางการ ก่อนออกมารู้สึกไม่สบอารมณ์เท่าใด คร
Terakhir Diperbarui : 2025-03-23ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 12 เจ้าเป็นใครกันแน่ (2/2)
เจียงซื่อจวินเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ เขากำลังพิจารณาภาพวาดที่หลิวจือหลินร่างออกมานับสิบด้วยความฉงน เดิมทีหลิวจือหลินมิเคยคิดทำเรื่องพวกนี้ อีกอย่างอาภรณ์ที่นางออกแบบล้วนผิดแผกแปลกตาอย่างน่าฉงนเงาดำสายหนึ่งกระโจนลงจากหลังคา ตอนนี้ก็ถึงเวลาสำรับเย็นแล้ว เพราะเจียงซื่อจวินเร่งร้อนออกมา เขาจึงไม่ได้อยู่ทานอาหารที่ราชวังเช่นทุกครั้งเฉิงซือหานประสานมือค้อมศีรษะเล็กน้อย "ท่านโหว ฮูหยินและอนุหม่ากำลังมาหาขอรับ"เจียงซื่อจวินละสายตาจากภาพในมือ "มาพร้อมกันเลยหรือ"เฉิงซือหานโน้มกระซิบเสียงแผ่ว เจียงซื่อจวินได้ฟังก็แอบตกใจอยู่บ้าง คิ้วเข้มเลิกขึ้นหนึ่งฝั่งด้วยความฉงนช่ายจินซินซึ่งอยู่หน้าธรณีประตูวิ่งรี่เข้าด้านใน ครั้นเมื่อเห็นเฉิงซือหานมาถึงก่อนแล้ว เขาจึงมิได้เอ่ยสิ่งใดอีก เพียงหลีกทางให้เจียงซื่อจวินเดินออกไปเท่านั้น"ท่านโหว" หม่าลี่เจี่ยยอบกายลงด้วยท่าทีอ่อนหวานส่วนหลิวจือหลินหาได้นอบน้อมใด นางเพียงยื่นมือไปเบื้องหน้ากระดิกนิ้วยิก ๆ "ท่านโหว ข้ามาทวงของคืน ตอนนี้หายดีแล้วเจ้าค่ะ"เจียงซื่อจวินแค่นยิ้มในลำคอ เขาไม่แยแสหลิว
Terakhir Diperbarui : 2025-03-24ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 13 แมวสกปรก (1/2)
เจียงซื่อจวินและหลิวจือหลินนั่งอยู่คนละฝั่งของโต๊ะทรงกลม เขาจงใจยื้อเวลานางไว้อย่างเห็นได้ชัด นางไม่หิวสักหน่อยเหตุใดต้องเอาอาหารมาวางหลอกล่อกันเช่นนี้"ท่านโหว ข้าเพียงต้องการภาพวาดคืน ไม่ได้อยากร่วมโต๊ะกับท่าน หากท่านเหงาก็เชิญไปตามอนุหม่ากลับมาเถิดเจ้าค่ะ" แม้ปากบอกเช่นนั้น ทว่าหางตากลับเหลือบมองอาหารนับสิบ พลางลอบกลืนน้ำลายหนืดเหนียวลงคอดูเอาเถิดกลิ่นหอมยวนใจขนาดนี้นางจะห้ามใจอย่างไร ท้องเจ้ากรรมดันส่งเสียงน่าอายออกมาเสียได้ เจียงซื่อจวินเลิกคิ้ว ริมฝีปากของเขากระตุกแผ่ว องครักษ์สองนายซึ่งยืนขนาบข้างก็แทบหลุดขำหลิวจือหลินกระแอมเพื่อลดความเก้อกระดาก "อะแฮ่ม...ดึกแล้วกบร้องเป็นเรื่องธรรมดา"เจียงซื่อจวินขำพรืด "งั้นหรือ แต่ที่เห็นกบมันร้องมาจากท้องของเจ้ามิใช่หรือ"ใบหน้างามเชิดขึ้นเล็กน้อย "อยู่ใต้โต๊ะกระมังเจ้าคะ"เจียงซื่อจวินส่ายหน้า "เอาเถิด ถ้าหิวก็กินเสียหน่อย เดี๋ยวผู้คนจะได้ครหาว่าข้าดูแลฮูหยินแบบอด ๆ อยาก ๆ""แล้วไม่จริงหรือ เดิมทีเราก็ไม่เคยร่วมโต๊ะกันอยู่แล้วนี่เจ้าคะ"เจียงซื่อจวินผ่อนหายใจ มือของเขายกตะเกียบขึ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-25ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 13 แมวสกปรก (2/2)
ยามนี้หลิวจือหลินกำลังเมาแอ๋ นางไม่ฟังเสียงเขา ซ้ำยังยกแขนเล็กคล้องลำคอแกร่งเอาไว้ดั่งปลาหมึก ขณะเดียวกันก็เอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงอู้อี้อันฟังไม่ได้ศัพท์"อื้อ...อยู่นิ่ง ๆ นะ คนเลว"เจียงซื่อจวินตะลึงงัน นางกำลังต่อว่าเขาเป็นคนเลว ไฉนเมาแล้วใจเด็ดนัก ชายหนุ่มนิ่งค้างให้คนบนตักกระทำตามใจ ปลายนิ้วเรียวค่อย ๆ ลากเลื่อนจากหน้าผากชายหนุ่ม ไล่ลงมาที่สันจมูก จนกระทั่งถึงริมฝีปากของเขา เจียงซื่อจวินใจเต้นระส่ำ เขาได้กลายเป็นเบาะรองนั่งให้คนเมาเป็นที่เรียบร้อย"นี่! ทำไมท่านจึงหน้าเหมือนหมอนั่นนัก ข้าเกลียดเขา เกลียดที่สุดในโลก"เจียงซื่อจวินเลิกคิ้วหยั่งเชิง นั่นนางกำลังกล่าวถึงชายอื่นไม่ผิดแน่ "เจ้าหมายถึงใคร อย่าบอกว่าคนที่ชื่อ อี้เหลียงนั่น"หลิวจือหลินเบิกตากว้างเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยถึงบุรุษที่นางเกลียดชังเป็นที่สุด มือเรียวซึ่งลากไปตามกรอบหน้าวสันต์แปรผันเป็นตบเปาะแปะบนแก้มสากนุ่มแทน เจียงซื่อจวินต้องรวบข้อมือเล็กทั้งสองรวมกันไว้ไม่ให้ซุกซนอีก "จือหลิน เจ้าได้สติหน่อย""นะ...นี่ไง ปล่อยข้านะคนเลว ...นี่อย่างไร ท่านคือหมอนั่นเหรอ อี้เหลียงนายก็
Terakhir Diperbarui : 2025-03-26ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 14 ความหวังหนึ่งเดียว
แสงรำไรทอประกายผ่านม่านหน้าต่างซึ่งมีผ้าแพรผืนโปร่งปลิวไสว หลิวจือหลินเปิดเปลือกตาขึ้นแช่มช้า พยายามปรับรูม่านตาให้เข้ากับบรรยากาศในยามเช้า นัยน์ตากลมโตกลอกมองเพดานด้านบนด้วยความงุนงงปวดหัวจัง...ทำไมห้องนี้ไม่คุ้นเอาเสียเลยหลิวจือหลินกำลังตรึกตรองและขบคิด คิ้วกระบี่ก็พลอยขมวดเข้าหากันให้วุ่น เมื่อลดสายตาลงก็พบกับดวงตากลมโตของสาวใช้กะพริบปริบมองตนอยู่ไม่ห่าง หลิวจือหลินสะดุ้งโหยง อีกฝ่ายก็โดดเด้งถอยหลังดั่งกระต่ายตื่นตูม"เย๊ย!!..." ร่างระหงดีดกายผึงเจียวเจียวและปี้อี๋ยกมือทาบอกจากนั้นผ่อนหายใจแผ่วปี้อี๋ "ฮูหยิน ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ บ่าวตกใจเสียหมด"หลิวจือหลินไม่ได้ตอบกลับ นัยน์ตากลมโตกำลังกลอกขึ้นลงเพื่อสำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบ ภายในห้องตกแต่งแบบเรียบง่ายไม่หวือหวา ทว่ากลับให้ความรู้สึกเย็นเยียบอยู่ในที โต๊ะ ตู้ เตียง ทำจากไม้ขัดเนื้อดีราคาแพงหูฉี่ นี่มันมิได้ใกล้เคียงกับห้องของนางสักนิดสาวใช้ทั้งสองกวาดมองตามสายตาผู้เป็นนายด้วยความฉงน พวกนางรอคอยคำตอบด้วยใจจดจ่อ กระนั้นหลิวจือหลินก็ยังขมวดคิ้วจนยุ่งเหยิงเฉ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-27ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 15 ข้าจะรอเพื่อพบท่านอีกครั้ง (1/2)
"คุณชาย ฮูหยินเจียงโหวมาขอพบขอรับ"ฟ่านเทียนเผยนั่งจิบน้ำชาด้วยท่วงท่าสบายอารมณ์นัยน์ตาคมช้อนขึ้น ริมฝีปากได้รูปยกโค้งผะแผ่ว เขารอนางอยู่นานทีเดียว ดูเหมือนนางมาช้ากว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก เขาพยักหน้าตอบ หลงจู๊จึงเดินกลับไปหน้าร้านดังเดิม"คนงามมาเสียที" ฟ่านเทียนเผยลุกยืนเต็มความสูง เท้าแกร่งเยื้องย่างออกไปพร้อมใบหน้าแย้มยิ้ม"คุณชายฟ่าน" เมื่อหลิวจือหลินเห็นเขานางจึงลุกขึ้น พลางค้อมศีรษะเป็นการทักทาย อีกฝ่ายก็เช่นกัน"เจียงโหวฮูหยิน ท่านไม่ต้องมากพิธี เชิญนั่งก่อนเถิด"ทั้งสองหย่อนกายลงนั่งโดยพร้อมเพรียง ยามนี้พวกเขาอยู่บนชั้นสองของห้องรับรองในร้านฟ่านอิน ด้านบนแบ่งห้องหับไว้เป็นสัดส่วนสำหรับเก็บสินค้า และต้อนรับแขกผู้มาเยือน"วันนี้ลมใดสามารถหอบฮูหยินของท่านโหวมาเยือนยังร้านฟ่านอินได้กันเล่า""คุณชายฟ่านท่านเอ่ยเกินไปแล้วเจ้าค่ะ แท้จริงข้าเองอยากมาขออภัยเรื่องวันนั้น" หลิวจือหลินเริ่มเกิดอาการประหม่าเล็กน้อย เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่จ้องหน้าของตนแทบไม่ละสายตา“อ่า...ที่แท้ฮูหยินก็ไม่สบายใจงั้นหรือ เพียงแต่...ผู้ที่ส่งของเหล่านั้นกลั
Terakhir Diperbarui : 2025-03-28ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 15 ข้าจะรอเพื่อพบท่านอีกครั้ง (2/2)
หลิวจือหลินคลี่ยิ้มแห้งขอด "คุณชายล้อเล่นแล้ว อันที่จริงก็เพียงอุบายอยากครองตัวเป็นโสดของข้า เดิมทีบุรุษยุคสมัยนี้สามารถมีภรรยาได้มากกว่าหนึ่งก็ไม่ผิดอันใด"ฟ่านเทียนเผยยิ้มพราย "งั้นหรือ…เช่นนั้นหากฮูหยินยืนยันว่าเจียงโหวไม่เหลียวแลท่าน ฮูหยินจะลองพิจารณาข้าดูหน่อยหรือไม่ ข้าน่ะรักเดียวใจเดียวไม่นิยมมักมากหลายภรรยา"เจียวเจียวและปี้อี๋ซึ่งยืนอยู่ด้านหลังต่างมองหน้ากันหลุกหลิก หลิวจือหลินตัวแข็งค้างราวดินปั้นไม้แกะสลัก จู่ ๆ เสียงทุ้มก็หัวเราะร่วนเพื่อทำลายบรรยากาศประดักประเดิด“ฮูหยิน…ข้าล้อเล่นเท่านั้นเอง”หลิวจือหลินถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทว่าสาวรับใช้ทั้งสองกลับไม่คิดเช่นนั้น พวกนางต่างเหงื่อตกไปตามกัน“ที่แท้คุณชายฟ่านก็เป็นคนอารมณ์สุนทรีย์ ช่างเย้าแหย่เก่งเหลือเกิน”ฟ่านเทียนเผยแค่นยิ้ม จากนั้นเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ “…แต่ว่าการค้ามิใช่เรื่องล้อเล่น หากท่านหนักแน่นไม่พอ ข้าแนะนำท่านว่าอยู่เฉย ๆ และนั่งสวย ๆ ตามเดิมจะดีเสียกว่า”หลิวจือหลินหน้างอ พริบตาก็ฉีกยิ้มดังเดิม นางคิดว่าคนเช่นฟ่านเทียนเผยจะว่าง่ายเสียหน่อย เมื่อเอ่ยถึงเรื่อ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-29
Bab terbaru
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 30 ก่อกบฏ (1/2)
ตั้งแต่เจียงซื่อจวินพูดคุยกับหลิวจือหลินวันนั้น เขาก็ไม่โผล่หน้ามายังเรือนตะวันออกเลย ดูเหมือนต้องใช้คำว่าไม่กลับจวนเลยเสียมากกว่า ดูเหมือนงานของเขาหนนี้คงยุ่งจริงจัง หลิวจือหลินนั่งเหม่อมองหยกในมือตาละห้อย"ตาทึ่ม ไม่โผล่หน้ามาเลย ไหนบอกจะพาข้าไปเข้าเฝ้าฮองเฮาอย่างไรเล่า แล้วช่วงนี้หายไปไหนกัน...เฮ้อ"ปี้อี๋ "ฮูหยิน คิดถึงท่านโหวหรือเจ้าคะ"หลิวจือหลินอึกอัก "ซะ...ซี้ซั้ว ใครคิดถึงเขา ข้าอยากไปเข้าเฝ้าฮองเฮาต่างหาก"แม้ปากเอ่ยปฏิเสธทว่าจิตใจของนางกลับระส่ำระสายอย่างยิ่งยวด เขาไม่ว่างกระทั่งโผล่มาหานางสักเสี้ยวเลยงั้นหรือ หลิวจือหลินพยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านนั้นทิ้งไปโหวเผด็จการนั่นไม่อยู่ก็ดีแล้วนี่ จะได้ไม่ต้องมีใครมาบงการหรือบีบบังคับ ซ้ำยังไม่ต้องเจอหน้าที่แสนเกลียดชังนั่นด้วยหลิวจือหลินสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด "ปี้อี๋ เจียวเจียว เตรียมรถม้า""ฮูหยินจะไปที่ใดหรือเจ้าคะ" เจียวเจียวเอ่ยถามด้วยความฉงน"ข้าอยากไปเข้าเฝ้าฮองเฮา ข้าทำอาภรณ์ชุดใหม่ขึ้นมา ต้องการถวายฮองเฮาเพื่อเป็นของกำนัล ยามนั้นชุลมุนเกิน
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 29 ข้าจะรอท่าน (2/2)
"นั่นเจ้ากำลังทำสิ่งใด" เสียงทุ้มโพล่งจากทางเบื้องหลังหลิวจือหลินสะดุ้งโหยง หลายวันแล้วที่นางนั่ง ๆ นอน ๆ จนรู้สึกเบื่อหน่าย เหตุใดนางมักล้มหมอนนอนเสื่ออยู่เรื่อย หายจากอาการโน้นก็มีเรื่องร้ายแทรกซ้อนเข้ามาไม่หยุดหย่อน"ท่านโหว ข้าเพียงหาอะไรทำเล็กน้อยเท่านั้น ช่วงนี้ร้านฟ่านอินก็ไม่ให้ข้าเฉียดเข้าใกล้ เพราะคุณชายฟ่านเกรงว่าข้าจะทำงานหนัก กระทั่งข้าอยู่เรือนท่านก็ยังจะห้ามข้าไม่ให้ทำอะไรอีกคนหรือ"เจียงซื่อจวินถอนหายใจเบา นางเอาแต่กล่าวถึงบุรุษอื่นอีกแล้ว "ข้ามิได้ห้าม เจ้ายังไม่หายดีจะหักโหมได้อย่างไร"หลิวจือหลินคลี่ยิ้มให้เขา "ข้าหายดีแล้วเจ้าค่ะ ตั้งแต่งานพิธีวันนั้น ข้ายังไม่เห็นฮองเฮาสวมฉลองพระองค์กระจะตาเลย ข้าอยากทำคอลเลคชั่นใหม่ไปถวายฮองเฮาเจ้าค่ะ""คอลเลคชั่นใหม่?" เจียงซื่อจวินเลิกคิ้ว ขบคิดไปพักหนึ่ง จากนั้นเอ่ยต่อ "ตื่นมากี่คราวาจาก็ยังประหลาด""ท่านโหวพาข้าไปเข้าเฝ้าฮองเฮาได้หรือไม่เจ้าคะ ข้ารับรองว่าจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้ท่านต้องลำบากใจ" หลิวจือหลินเว้าวอน เปลือกตาบางกะพริบปริบเจียงซื่อจวินเห็นใบหน้าดั่งแมวน้อยขี้
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 29 ข้าจะรอท่าน (1/2)
ภายในคุกใต้ดินอันแสนสกปรกและอับชื้น ท่อนขาสูงยาวเยื้องย่างเนิบนาบ ขนาบข้างซ้ายขวาคือแสงรำไรจากเชิงเทียนที่คอยส่องสว่างเป็นแนวทอดยาว ใบหน้าหล่อเหลายามนี้แข็งกระด้างเยือกเย็นเต็มไปด้วยไอสังหารชายฉกรรจ์ที่ลักพาตัวโฮ่วถิงในงานพิธีวันนั้นถูกจับได้ทั้งหมด โชคยังดีที่พวกมันมิได้ปู้ยี่ปู้ยำสตรีแต่อย่างใด เพียงอุ้มไปทิ้งในพื้นที่เปลี่ยวร้าง สิ่งที่น่าตระหนกไปกว่านั้น บรรดาชายเหล่านี้หาใช่มืออาชีพอย่างที่คิด กระทั่งเค้นสอบถาม และทรมานเพียงใดก็มิยอมปริปากว่าผู้ใดคือคนบงการเบื้องหลัง ดูเหมือนจะเป็นผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่เสียด้วย หนำซ้ำยังซื้อตัวพวกเขาได้อย่างเฉียบขาดชายกำยำผู้หนึ่งถูกปลดลงจากขื่อ จากนั้นถูกจับแขนทั้งสองกางออกให้นอนหงายท้อง กระดาษแผ่นแรกวางโป๊ะลงบนใบหน้าคร้ามแดด น้ำสกปรกในถังไม้ถูกเทลงไปแช่มช้าซ่าาาาา...แค่ก แค่ก"จะบอกหรือไม่ ว่าใครส่งพวกเจ้ามา!"มีเพียงเสียงกระอักไอทว่าไร้คำตอบ นักโทษรายอื่น ๆ ต่างมองหน้ากันหลุกหลิก วิธีที่เขาใช้ทรมานนักโทษดูไม่น่ากลัว แท้จริงแล้วช่างเป็นการสอบปากคำอันแสนทรมานอย่างยิ่งยวด ชายที่นอนอยู่ถูกแผ่นกระดาษป
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 28 เรื่องอลหม่านในงานพิธี (2/2)
หลิวจือหลินผละกายออกไปแล้ว ทุกสายตาล้วนจับจ้องมาที่นาง แม้นใบหน้านั้นถูกบดบังด้วยผ้าแพรผืนบาง ทว่าเจียงซื่อจวินและฟ่านเทียนเผยกลับจดจำได้ว่าเป็นผู้ใดเฉิงซือหานเดินดุ่ม ๆ เข้ามาพลางกระซิบแผ่วที่ข้างหูผู้เป็นนาย ม่านตาเจียงโหวขยายกว้าง เขาตวัดหางตามองสตรีข้างกายก็เห็นอีกฝ่ายนั่งตัวสั่นหน้าซีดขาวราวกระดาษหลิวจือหลินเริ่มออกลวดลายร่ายรำด้วยท่วงท่างามสง่า การร่ายรำชวนประหลาดตาส่งผลให้ทุกคนดั่งต้องมนตร์สะกด หลิวจือหลินมิได้ร่ายรำตามฉบับสมัยโบราณ นางกำลังผสมผสานการร่ายรำเข้ากับยุคสมัยเดิมของตน ดูเหมือนนางพยายามใช้ข้อเท้าให้น้อยที่สุดเพื่อป้องกันพิษเข้าสู่กระแสโลหิต ร่างระหงยอบกายลงเบื้องล่าง พลางไขว้ขาออกลวดลายอ่อนช้อย ขยับเพียงเรียวนิ้ว กับช่วงแขนให้กลมกลืนกับท่วงทำนองมากที่สุดฮองเฮาเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม "ฝ่าบาท ท่าร่ายรำนี่ช่างงดงามประหลาดตายิ่ง ดูเหมือนคงเป็นฝีมือของจือหลินอีกแน่แท้"ฮ่องเต้พยักหน้าเห็นด้วย "งดงามจริง ๆ ข้ายังไม่เคยเห็นท่าร่ายรำเช่นนี้มาก่อนเลย" จากนั้นผินหน้ามองไปยังโต๊ะของเจียงโหว"จวินเอ๋อร์""...""จวินเอ๋อร์"
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 28 เรื่องอลหม่านในงานพิธี (1/2)
การถวายฉลองพระองค์แด่ฮองเฮาเป็นไปอย่างราบรื่น ทว่าหลิวจือหลินกลับได้รับหน้าที่เพิ่มเติมอีกอย่าง เพราะนางก็เปรียบดั่งสะใภ้ราชวงศ์คนหนึ่ง งานนี้จะขาดฝีมือการจัดแสดงของเจียงโหวฮูหยินได้อย่างไรหญิงสาวนามว่าโฮ่วถิง โฉมสะคราญอันดับต้น ๆ ได้รับเลือกให้สวมอาภรณ์ตัวใหม่ล่าสุดเป็นการตบท้ายการแสดง งานนี้ไม่ง่ายดายแต่ก็ไม่ยากเท่าใด ด้านในพิธียิ่งใหญ่อลังการมากล้นด้วยบรรดาแขกเหรื่อจากราชวงศ์ขุนนาง หลิวจือหลินจึงมิอาจทำพลาดได้เพียงครึ่งก้าว“องค์หญิง หากท่านโหวทราบเข้า จะเป็นเรื่องใหญ่นะเพคะ” นางกำนัลผู้หนึ่งกล่าวกระซิบถานจาวหรงจิ๊ปาก “ข้าไม่พูด เจ้าไม่พูด ผู้ใดจะเค้นเอาความผิดได้งั้นหรือ อีกอย่างด้านหลังลานพิธีก็เป็นป่ารกร้าง ย่อมต้องมีงูเงี้ยวเป็นเรื่องปกติ”“พะ...เพคะ” นางกำนัลตอบกลับเสียงค่อย จากนั้นโบกมือให้ชายฉกรรจ์ซึ่งสวมเครื่องแต่งกายสีเข้มลอบปล่อยสัตว์เลื้อยคลานตัวเขื่องออกจากกระสอบผ้าสีหม่นหม่าลี่เจี่ยเดินใจลอยพลางขบคิดเรื่องราวเรื่อยเปื่อย กระทั่งวนมายังด้านหลังงานพิธีโดยไม่รู้ตัว นางบังเอิญพบเห็นกลุ่มคนกำลังกระทำบางอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ เข้าพอดี จึงตัด
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 27 เจียงโหวอสรพิษร้าย
ถึงเวลาต้องถวายฉลองพระองค์แด่ฮองเฮา วันนี้หลิวจือหลินสวมใส่อาภรณ์ที่ตนตัดเย็บเองกับมือ แม้สีสันดูเรียบง่ายสบายตา ทว่ายังสามารถขับเน้นรูปร่างและผิวพรรณให้ดูผุดผาด ร่างระหงย่างกรายขึ้นรถม้าด้วยทีท่าสงบนิ่งประดุจสายน้ำ เจ้าของร่างสูงสาวเท้าตามหลังสตรีร่างบอบบางอยู่ไม่ห่าง ไม่นานล้อไม้ก็เคลื่อนบดไปตามเส้นทางเพื่อมุ่งสู่ราชวังภาพเมื่อครู่ล้วนอยู่ในสายตาของหม่าลี่เจี่ย เดิมนางต้องการเยาะหยันเมื่อหลิวจือหลินมีสีหน้ากระวนกระวายซีดขาวขลาดเกรง ทว่าสิ่งที่นางเห็นเมื่อครู่กลับเป็นใบงดงามเรียบเฉยเฉกเช่นหลิวหลีชั้นยอด จากความกระหยิ่มยิ้มย่องก็พลิกกลับเป็นเคืองขุ่น"ไหนว่านางไม่มีหยกมณีเพลิงแล้ว เหตุใดนางยังเข้าราชวังด้วยสีหน้าใจเย็นเช่นนั้น"สาวใช้ข้างกายก้มหน้างุด "บ่าวก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ บางทีฮูหยินอาจกำลังหวาดกลัวอยู่ในใจก็ได้นะเจ้าคะ เพราะตั้งแต่วันนั้น บ่าวก็ไม่เห็นฮูหยินนำฉลองพระองค์มาแก้ไขเปลี่ยนแปลงใด ดูเหมือนอาจใช้หยกปลอมเพื่อตบตาฮองเฮา หากฝ่าบาททรงทราบ บ่าวว่าอย่างไรฮูหยินก็ต้องถูกโทษทัณฑ์อย่างหนักแน่นอน"ได้ยินคำกล่าวของสาวใช้ จากใบหน้ากราดเกรี้ยวก็พลิกผันเป็น
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 26 หยกมณีเพลิง
หลิวจือหลินตื่นขึ้นอีกครั้งก็ไม่พบท่านโหวบ้าดีเดือดแล้ว เขามักทำตัวดั่งเทพมังกรเห็นหัวมิเห็นหาง [1] แบบนี้อยู่เรื่อย รังแกนางจนสาแก่ใจ ยามเช้าก็หนีหน้า ร่างระหงดีดกายลุกพรึบ พลันรู้สึกเมื่อยขบไปหมดทั้งตัวเพราะเมื่อคืนได้เกิดสงครามขนาดย่อม อีกคนหลับสบายส่วนนางต้องนอนนิ่งให้เขากอดก่ายอย่างกับตุ๊กตาไร้ชีวิตกว่าจะข่มตาหลับฟ้าก็ใกล้สว่างหลิวจือหลินบิดซ้ายบิดขวา เสียงสวบสาบที่ดังสะท้อนเป็นเหตุให้สาวใช้หน้าห้องทราบว่านายหญิงของตนนั้นตื่นเป็นที่เรียบร้อยปี้อี๋ "ฮูหยิน ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ""อืม...ตื่นแล้ว พวกเจ้าเข้ามาสิ"เจียวเจียวถือภาชนะทองแดงรองน้ำสะอาดตามหลังปี้อี๋ส่วนปี้อี๋รุดเข้าช่วยประคองหลิวจือหลินที่ดูเหมือนนางจะโรยแรงอยู่ไม่น้อย"เป็นอะไรเจ้าคะ เมื่อคืนท่านโหวคงไม่ได้...""อะไร พวกเจ้าคิดอะไร เมื่อคืนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นทั้งนั้น เว้นเพียงเขารังแกข้าจนร้าวระบมไปทั้งตัว"ร่างระหงบิดซ้ายบิดขวาเสียจนกระดูกลั่นกร็อบแกร็บ เจียวเจียวลอบส่งสายตาพล
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 25 เจียงโหวคนถ่อย (2/2)
"โอ๊ย! ท่านโหว เป็นไบโพล่ารึ!" หลิวจือหลินหน้างอ เมื่ออีกฝ่ายโยนนางลงเตียงนอนหนานุ่มโดยไร้เหตุผลเจียงซื่อจวินมิได้ปล่อยนางเป็นอิสระนานนัก เขารวบจับแขนทั้งสองไว้เหนือศีรษะพลางกดกายระหงแนบลู่ลงบนที่นอน หลิวจือหลินตื่นตระหนก ม่านตาขยายกว้างเมื่อถูกบุรุษกายกำยำคร่อมอยู่บนเรือนร่างของตนรวดเร็วดุจสายอสนี"ทะ...ทำอะไรของท่าน ปล่อยข้านะ"ต่อให้นางดิ้นรนไปก็ไร้ประโยชน์ แรงของเขาเฉกเช่นม้าศึกคึกคะนอง"หลิวจือหลิน เจ้ากล้าดีอย่างไรจึงสนิทสนมกับชายอื่น""ห๊ะ!..."นี่เขากำลังหึงหวงข้าหรือ"เจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่อยู่ด้วยจะทำอันใดตามใจตนเองก็ได้ อย่าลืมสถานะของเจ้าว่าคือใคร หากจำไม่ได้ข้าจะช่วยทบทวนความจำให้ดีหรือไม่ หืม..."ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงหมายรังแกสตรีเบื้องล่าง จู่ ๆ หลิวจือหลินก็ร้องไห้โฮไม่มีปี่มีขลุ่ย"ฮึก ฮื่อ...คนบ้า ปล่อยข้านะ ข้าเจ็บ" แขนเล็กขยับไปมาเพื่อให้เขาผ่อนแรงลง หลิวจือหลินรู้สึกว่าข้อมือของตนใกล้หักอยู่รอมร่อ ยามนี้นางทราบถึงจุดอ่อนหนึ่งของเขา เจียงโหวแพ้น้ำตาสตรี นางจะแสร้งงอแงจนกว่าเขาน
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 25 เจียงโหวคนถ่อย (1/2)
การเดินทางกลับเรือนครั้งนี้ก็ยังเหมือนยามปกติ หลิวจือหลินอมยิ้มพลางส่ายศีรษะ ดูเหมือนฟ่านเทียนเผยกังวลใจมากเกินไปแล้วหลิวจือหลินจึงเร่งชำระร่างกายอันเหนอะหนะเพื่อผ่อนคลายความเหนื่อยล้าที่ตนพบเจอตลอดทั้งวัน ดูเหมือนวันนี้เจียงซื่อจวินก็กลับดึกไม่ต่างกันเดิมทีหลิวจือหลินมักเห็นเขานั่งปั้นหน้าถมึงทึงรออยู่โต๊ะทำงานที่ประจำเพื่อจ้องจับผิดนางร่ำไป เมื่อสาแก่ใจเขาก็สะบัดกายกลับเรือนหลัก โดยไม่คิดเหลือบแลนางอีกเวลาล่วงเลยจนถึงยามฮ่าย [1] หลิวจือหลินจึงได้ยินเสียงฝีเท้าใครบางคนย่างกรายใกล้เข้ามาทุกขณะ เจียงโหวมักปรากฏกายอนึ่งผีสางเช่นนี้เสมอ นางเองก็ชินเสียแล้ว"...ท่านโหว ยามวิกาลเช่นนี้ หากท่านจะมาก็ช่วยส่งเสียงหน่อยมิได้หรือเจ้าคะ ทำราวกับผีสางผู้อื่นจะได้ตกใจแตกตื่นกันหมด"หลิวจือหลินเอ่ยทั้งที่ตนยังวุ่นกับงานอันล้นมือโดยไม่ละสายตา จู่ ๆ ลมหายใจอุ่น ๆ ก็เป่าปะทะบริเวณใบหูเสียจนขนลุกเกรียว"วันนี้เจ้าทำอะไรมางั้นหรือ"หลิวจือหลินผงะ "ก็ทำงานอย่างไรเจ้าคะ พูดปกติไม่ได้หรือ เหตุใดต้
