LOGINShare
บทที่ 26 หยกมณีเพลิง
Last Updated:
2025-04-19 12:00:22หลิวจือหลินตื่นขึ้นอีกครั้งก็ไม่พบท่านโหวบ้าดีเดือดแล้ว เขามักทำตัวดั่งเทพมังกรเห็นหัวมิเห็นหาง [1] แบบนี้อยู่เรื่อย รังแกนางจนสาแก่ใจ ยามเช้าก็หนีหน้า ร่างระหงดีดกายลุกพรึบ พลันรู้สึกเมื่อยขบไปหมดทั้งตัวเพราะเมื่อคืนได้เกิดสงครามขนาดย่อม อีกคนหลับสบายส่วนนางต้องนอนนิ่งให้เขากอดก่ายอย่างกับตุ๊กตาไร้ชีวิต กว่าจะข่มตาหลับฟ้าก็ใกล้สว่าง หลิวจือหลินบิดซ้ายบิดขวา เสียงสวบสาบที่ดังสะท้อนเป็นเหตุให้สาวใช้หน้าห้องทราบว่านายหญิงของตนนั้นตื่นเป็นที่เรียบร้อย
ปี้อี๋ "ฮูหยิน ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ"
"อืม...ตื่นแล้ว พวกเจ้าเข้ามาสิ"
เจียวเจียวถือภาชนะทองแดงรองน้ำสะอาดตามหลังปี้อี๋ ส่วนปี้อี๋รุดเข้าช่วยประคองหลิวจือหลินที่ดูเหมือนนางจะโรยแรงอยู่ไม่น้อย "เป็นอะไรเจ้าคะ เมื่อคืนท่านโหวคงไม่ได้..."
"อะไร พวกเจ้าคิดอะไร เมื่อคืนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นทั้งนั้น เว้นเพียงเขารังแกข้าจนร้าวระบมไปทั้งตัว"
ร่างระหงบิดซ้ายบิดขวาเสียจนกระดูกลั่นกร็อบแกร็บ เจียวเจียวลอบส่งสายตาพล
Related chapters
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 27 เจียงโหวอสรพิษร้าย
ถึงเวลาต้องถวายฉลองพระองค์แด่ฮองเฮา วันนี้หลิวจือหลินสวมใส่อาภรณ์ที่ตนตัดเย็บเองกับมือ แม้สีสันดูเรียบง่ายสบายตา ทว่ายังสามารถขับเน้นรูปร่างและผิวพรรณให้ดูผุดผาด ร่างระหงย่างกรายขึ้นรถม้าด้วยทีท่าสงบนิ่งประดุจสายน้ำ เจ้าของร่างสูงสาวเท้าตามหลังสตรีร่างบอบบางอยู่ไม่ห่าง ไม่นานล้อไม้ก็เคลื่อนบดไปตามเส้นทางเพื่อมุ่งสู่ราชวังภาพเมื่อครู่ล้วนอยู่ในสายตาของหม่าลี่เจี่ย เดิมนางต้องการเยาะหยันเมื่อหลิวจือหลินมีสีหน้ากระวนกระวายซีดขาวขลาดเกรง ทว่าสิ่งที่นางเห็นเมื่อครู่กลับเป็นใบงดงามเรียบเฉยเฉกเช่นหลิวหลีชั้นยอด จากความกระหยิ่มยิ้มย่องก็พลิกกลับเป็นเคืองขุ่น"ไหนว่านางไม่มีหยกมณีเพลิงแล้ว เหตุใดนางยังเข้าราชวังด้วยสีหน้าใจเย็นเช่นนั้น"สาวใช้ข้างกายก้มหน้างุด "บ่าวก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ บางทีฮูหยินอาจกำลังหวาดกลัวอยู่ในใจก็ได้นะเจ้าคะ เพราะตั้งแต่วันนั้น บ่าวก็ไม่เห็นฮูหยินนำฉลองพระองค์มาแก้ไขเปลี่ยนแปลงใด ดูเหมือนอาจใช้หยกปลอมเพื่อตบตาฮองเฮา หากฝ่าบาททรงทราบ บ่าวว่าอย่างไรฮูหยินก็ต้องถูกโทษทัณฑ์อย่างหนักแน่นอน"ได้ยินคำกล่าวของสาวใช้ จากใบหน้ากราดเกรี้ยวก็พลิกผันเป็น
Last Updated : 2025-04-20ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 28 เรื่องอลหม่านในงานพิธี (1/2)
การถวายฉลองพระองค์แด่ฮองเฮาเป็นไปอย่างราบรื่น ทว่าหลิวจือหลินกลับได้รับหน้าที่เพิ่มเติมอีกอย่าง เพราะนางก็เปรียบดั่งสะใภ้ราชวงศ์คนหนึ่ง งานนี้จะขาดฝีมือการจัดแสดงของเจียงโหวฮูหยินได้อย่างไรหญิงสาวนามว่าโฮ่วถิง โฉมสะคราญอันดับต้น ๆ ได้รับเลือกให้สวมอาภรณ์ตัวใหม่ล่าสุดเป็นการตบท้ายการแสดง งานนี้ไม่ง่ายดายแต่ก็ไม่ยากเท่าใด ด้านในพิธียิ่งใหญ่อลังการมากล้นด้วยบรรดาแขกเหรื่อจากราชวงศ์ขุนนาง หลิวจือหลินจึงมิอาจทำพลาดได้เพียงครึ่งก้าว“องค์หญิง หากท่านโหวทราบเข้า จะเป็นเรื่องใหญ่นะเพคะ” นางกำนัลผู้หนึ่งกล่าวกระซิบถานจาวหรงจิ๊ปาก “ข้าไม่พูด เจ้าไม่พูด ผู้ใดจะเค้นเอาความผิดได้งั้นหรือ อีกอย่างด้านหลังลานพิธีก็เป็นป่ารกร้าง ย่อมต้องมีงูเงี้ยวเป็นเรื่องปกติ”“พะ...เพคะ” นางกำนัลตอบกลับเสียงค่อย จากนั้นโบกมือให้ชายฉกรรจ์ซึ่งสวมเครื่องแต่งกายสีเข้มลอบปล่อยสัตว์เลื้อยคลานตัวเขื่องออกจากกระสอบผ้าสีหม่นหม่าลี่เจี่ยเดินใจลอยพลางขบคิดเรื่องราวเรื่อยเปื่อย กระทั่งวนมายังด้านหลังงานพิธีโดยไม่รู้ตัว นางบังเอิญพบเห็นกลุ่มคนกำลังกระทำบางอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ เข้าพอดี จึงตัด
Last Updated : 2025-04-21ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 28 เรื่องอลหม่านในงานพิธี (2/2)
หลิวจือหลินผละกายออกไปแล้ว ทุกสายตาล้วนจับจ้องมาที่นาง แม้นใบหน้านั้นถูกบดบังด้วยผ้าแพรผืนบาง ทว่าเจียงซื่อจวินและฟ่านเทียนเผยกลับจดจำได้ว่าเป็นผู้ใดเฉิงซือหานเดินดุ่ม ๆ เข้ามาพลางกระซิบแผ่วที่ข้างหูผู้เป็นนาย ม่านตาเจียงโหวขยายกว้าง เขาตวัดหางตามองสตรีข้างกายก็เห็นอีกฝ่ายนั่งตัวสั่นหน้าซีดขาวราวกระดาษหลิวจือหลินเริ่มออกลวดลายร่ายรำด้วยท่วงท่างามสง่า การร่ายรำชวนประหลาดตาส่งผลให้ทุกคนดั่งต้องมนตร์สะกด หลิวจือหลินมิได้ร่ายรำตามฉบับสมัยโบราณ นางกำลังผสมผสานการร่ายรำเข้ากับยุคสมัยเดิมของตน ดูเหมือนนางพยายามใช้ข้อเท้าให้น้อยที่สุดเพื่อป้องกันพิษเข้าสู่กระแสโลหิต ร่างระหงยอบกายลงเบื้องล่าง พลางไขว้ขาออกลวดลายอ่อนช้อย ขยับเพียงเรียวนิ้ว กับช่วงแขนให้กลมกลืนกับท่วงทำนองมากที่สุดฮองเฮาเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม "ฝ่าบาท ท่าร่ายรำนี่ช่างงดงามประหลาดตายิ่ง ดูเหมือนคงเป็นฝีมือของจือหลินอีกแน่แท้"ฮ่องเต้พยักหน้าเห็นด้วย "งดงามจริง ๆ ข้ายังไม่เคยเห็นท่าร่ายรำเช่นนี้มาก่อนเลย" จากนั้นผินหน้ามองไปยังโต๊ะของเจียงโหว"จวินเอ๋อร์""...""จวินเอ๋อร์"
Last Updated : 2025-04-22ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 29 ข้าจะรอท่าน (1/2)
ภายในคุกใต้ดินอันแสนสกปรกและอับชื้น ท่อนขาสูงยาวเยื้องย่างเนิบนาบ ขนาบข้างซ้ายขวาคือแสงรำไรจากเชิงเทียนที่คอยส่องสว่างเป็นแนวทอดยาว ใบหน้าหล่อเหลายามนี้แข็งกระด้างเยือกเย็นเต็มไปด้วยไอสังหารชายฉกรรจ์ที่ลักพาตัวโฮ่วถิงในงานพิธีวันนั้นถูกจับได้ทั้งหมด โชคยังดีที่พวกมันมิได้ปู้ยี่ปู้ยำสตรีแต่อย่างใด เพียงอุ้มไปทิ้งในพื้นที่เปลี่ยวร้าง สิ่งที่น่าตระหนกไปกว่านั้น บรรดาชายเหล่านี้หาใช่มืออาชีพอย่างที่คิด กระทั่งเค้นสอบถาม และทรมานเพียงใดก็มิยอมปริปากว่าผู้ใดคือคนบงการเบื้องหลัง ดูเหมือนจะเป็นผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่เสียด้วย หนำซ้ำยังซื้อตัวพวกเขาได้อย่างเฉียบขาดชายกำยำผู้หนึ่งถูกปลดลงจากขื่อ จากนั้นถูกจับแขนทั้งสองกางออกให้นอนหงายท้อง กระดาษแผ่นแรกวางโป๊ะลงบนใบหน้าคร้ามแดด น้ำสกปรกในถังไม้ถูกเทลงไปแช่มช้าซ่าาาาา...แค่ก แค่ก"จะบอกหรือไม่ ว่าใครส่งพวกเจ้ามา!"มีเพียงเสียงกระอักไอทว่าไร้คำตอบ นักโทษรายอื่น ๆ ต่างมองหน้ากันหลุกหลิก วิธีที่เขาใช้ทรมานนักโทษดูไม่น่ากลัว แท้จริงแล้วช่างเป็นการสอบปากคำอันแสนทรมานอย่างยิ่งยวด ชายที่นอนอยู่ถูกแผ่นกระดาษป
Last Updated : 2025-04-23ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 29 ข้าจะรอท่าน (2/2)
"นั่นเจ้ากำลังทำสิ่งใด" เสียงทุ้มโพล่งจากทางเบื้องหลังหลิวจือหลินสะดุ้งโหยง หลายวันแล้วที่นางนั่ง ๆ นอน ๆ จนรู้สึกเบื่อหน่าย เหตุใดนางมักล้มหมอนนอนเสื่ออยู่เรื่อย หายจากอาการโน้นก็มีเรื่องร้ายแทรกซ้อนเข้ามาไม่หยุดหย่อน"ท่านโหว ข้าเพียงหาอะไรทำเล็กน้อยเท่านั้น ช่วงนี้ร้านฟ่านอินก็ไม่ให้ข้าเฉียดเข้าใกล้ เพราะคุณชายฟ่านเกรงว่าข้าจะทำงานหนัก กระทั่งข้าอยู่เรือนท่านก็ยังจะห้ามข้าไม่ให้ทำอะไรอีกคนหรือ"เจียงซื่อจวินถอนหายใจเบา นางเอาแต่กล่าวถึงบุรุษอื่นอีกแล้ว "ข้ามิได้ห้าม เจ้ายังไม่หายดีจะหักโหมได้อย่างไร"หลิวจือหลินคลี่ยิ้มให้เขา "ข้าหายดีแล้วเจ้าค่ะ ตั้งแต่งานพิธีวันนั้น ข้ายังไม่เห็นฮองเฮาสวมฉลองพระองค์กระจะตาเลย ข้าอยากทำคอลเลคชั่นใหม่ไปถวายฮองเฮาเจ้าค่ะ""คอลเลคชั่นใหม่?" เจียงซื่อจวินเลิกคิ้ว ขบคิดไปพักหนึ่ง จากนั้นเอ่ยต่อ "ตื่นมากี่คราวาจาก็ยังประหลาด""ท่านโหวพาข้าไปเข้าเฝ้าฮองเฮาได้หรือไม่เจ้าคะ ข้ารับรองว่าจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้ท่านต้องลำบากใจ" หลิวจือหลินเว้าวอน เปลือกตาบางกะพริบปริบเจียงซื่อจวินเห็นใบหน้าดั่งแมวน้อยขี้
Last Updated : 2025-04-24ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 30 ก่อกบฏ (1/2)
ตั้งแต่เจียงซื่อจวินพูดคุยกับหลิวจือหลินวันนั้น เขาก็ไม่โผล่หน้ามายังเรือนตะวันออกเลย ดูเหมือนต้องใช้คำว่าไม่กลับจวนเลยเสียมากกว่า ดูเหมือนงานของเขาหนนี้คงยุ่งจริงจัง หลิวจือหลินนั่งเหม่อมองหยกในมือตาละห้อย"ตาทึ่ม ไม่โผล่หน้ามาเลย ไหนบอกจะพาข้าไปเข้าเฝ้าฮองเฮาอย่างไรเล่า แล้วช่วงนี้หายไปไหนกัน...เฮ้อ"ปี้อี๋ "ฮูหยิน คิดถึงท่านโหวหรือเจ้าคะ"หลิวจือหลินอึกอัก "ซะ...ซี้ซั้ว ใครคิดถึงเขา ข้าอยากไปเข้าเฝ้าฮองเฮาต่างหาก"แม้ปากเอ่ยปฏิเสธทว่าจิตใจของนางกลับระส่ำระสายอย่างยิ่งยวด เขาไม่ว่างกระทั่งโผล่มาหานางสักเสี้ยวเลยงั้นหรือ หลิวจือหลินพยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านนั้นทิ้งไปโหวเผด็จการนั่นไม่อยู่ก็ดีแล้วนี่ จะได้ไม่ต้องมีใครมาบงการหรือบีบบังคับ ซ้ำยังไม่ต้องเจอหน้าที่แสนเกลียดชังนั่นด้วยหลิวจือหลินสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด "ปี้อี๋ เจียวเจียว เตรียมรถม้า""ฮูหยินจะไปที่ใดหรือเจ้าคะ" เจียวเจียวเอ่ยถามด้วยความฉงน"ข้าอยากไปเข้าเฝ้าฮองเฮา ข้าทำอาภรณ์ชุดใหม่ขึ้นมา ต้องการถวายฮองเฮาเพื่อเป็นของกำนัล ยามนั้นชุลมุนเกิน
Last Updated : 2025-04-25ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 1 สร้อยปริศนานำพาข้ามยุคสมัย
ถนนทอดยาวในเมืองหลวงตอนนี้ล้วนประดับไปด้วยเกล็ดหิมะสีขาวโพลนซึ่งปกคลุมทุกสรรพสิ่งทั่วทั้งบริเวณ แสงสะท้อนจากเสาไฟสองข้างทางบ่งบอกว่าราตรีกาลมาเยือนแล้ว หญิงสาวร่างเพรียวบางสวมเครื่องแต่งกายล้ำสมัย กำลังก้มหน้างุดไม่พูดไม่จา มีเพียงลาดไหล่แคบที่กระเพื่อมไหวสั่นระริก ใบหน้าเกลี้ยงเกลาสะสวยเปื้อนเขรอะคราบน้ำตาจนดูไม่จืด ขาเรียวเยื้องย่างไร้เรี่ยวแรงท่ามกลางความหนาวเหน็บวันนี้คือเทศกาลแห่งความรัก มองไปทางไหนก็พบแต่คนเคียงคู่ นี่ควรเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขในชีวิตของเธอไม่ใช่เหรอ ในขณะที่เธอตั้งใจเลือกของขวัญชิ้นพิเศษเพื่อมอบแด่ชายอันเป็นที่รัก เหตุใดจึงต้องเผชิญกับภาพบาดตาบาดใจแทนใบหน้าแย้มยิ้มของเพื่อนสาวและชายซึ่งเธอรักสุดหัวใจ โผกอดกันท่ามกลางหิมะโปรยปราย มันกำลังปรากฏฉายชัดดั่งภาพสามมิติวนซ้ำไปมา ทำไมถึงรู้สึกเจ็บปวดคล้ายถูกปลายมีดอันแหลมคมเสียบลึกตรงอกซ้าย เธอไว้เนื้อเชื่อใจพวกเขามาโดยตลอด เหตุใดจึงกล้าแทงเธอจากข้างหลังอย่างเลือดเย็นเจ็บ...เจ็บเหลือเกิน...หญิงสาวง้างมือขึ้น จากนั้นปากล่องของขวัญทิ้งอย่างไม่ไยดี ร่างระหงยอบกายลงพลางกอดเข่าซบหน้าสะอื้นไห้ เธอไม่กลัวความหนาวเย็นเลยสั
Last Updated : 2025-03-07ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 2 นิสัยพลิกกลับ
"ท่านโหว ยามนี้ฮูหยินได้สติแล้วขอรับ"มือที่จับพู่กันยังคงตวัดเขียนด้วยความใจเย็น เสียงทุ้มตอบกลับแบบขอไปที "อืม รู้แล้ว" องครักษ์ทั้งสองต่างเหลือบมองกันหลุกหลิก พวกเขาทราบดีว่านายของตนนั้นแสนชิงชังฮูหยินใหญ่เพียงใด เพราะนางชมชอบเจียงโหวหรือเจียงซื่อจวินจนหน้ามืดตามัว ยามที่ทั้งสองยังไม่ออกเรือนหลิวจือหลินก็ตามราวีโหวหนุ่มไม่ลดละ กระทั่งหลิวจือหลินไม่อาจทนมองท่าทีกระด้างกระเดื่องจากบุรุษที่ตนชมชอบได้ นางจึงตัดสินใจร้องขอบิดาซึ่งมีตำแหน่งเป็นถึงซ่างซูเสิ่ง [1] ทูลขอราชโองการจากฮ่องเต้เพื่อมอบสมรสพระราชทานให้แก่หลิวจือหลินและเจียงซื่อจวินอย่างไม่มีหนังไม่มีหน้า [2] บิดาที่เลี้ยงดูบุตรสาวดุจไข่ในหินเช่นใต้เท้าหลิวเฝ้าตามใจนางไปเสียทุกอย่าง ส่งผลให้หลิวจือหลินเติบโตขึ้นมาเป็นสตรีร้ายกาจซ้ำยังนิสัยเสีย หากเป็นสิ่งที่นางต้องการแล้วล่ะก็ ผู้ใดก็อย่ามาขวาง หลิวจือหลินคิดเพียงว่าแต่งแล้วอยู่กินกันไปอีกฝ่ายก็ต้องหลงรักตนเข้าสักวัน ไหนเลยจะรู้ว่านางกำลังคิดผิดมหันต์ นับวันโหวหนุ่มก็ยิ่งรังเกียจชิงชังนาง กระทั่งย่างกรายเข้าไปเหยียบเรือนฝั่งตะวันออกสักครั้งก็ไม่เคยเพราะหลิวตงมีผลงานมากมายเป็น
Last Updated : 2025-03-07
Latest chapter
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 30 ก่อกบฏ (1/2)
ตั้งแต่เจียงซื่อจวินพูดคุยกับหลิวจือหลินวันนั้น เขาก็ไม่โผล่หน้ามายังเรือนตะวันออกเลย ดูเหมือนต้องใช้คำว่าไม่กลับจวนเลยเสียมากกว่า ดูเหมือนงานของเขาหนนี้คงยุ่งจริงจัง หลิวจือหลินนั่งเหม่อมองหยกในมือตาละห้อย"ตาทึ่ม ไม่โผล่หน้ามาเลย ไหนบอกจะพาข้าไปเข้าเฝ้าฮองเฮาอย่างไรเล่า แล้วช่วงนี้หายไปไหนกัน...เฮ้อ"ปี้อี๋ "ฮูหยิน คิดถึงท่านโหวหรือเจ้าคะ"หลิวจือหลินอึกอัก "ซะ...ซี้ซั้ว ใครคิดถึงเขา ข้าอยากไปเข้าเฝ้าฮองเฮาต่างหาก"แม้ปากเอ่ยปฏิเสธทว่าจิตใจของนางกลับระส่ำระสายอย่างยิ่งยวด เขาไม่ว่างกระทั่งโผล่มาหานางสักเสี้ยวเลยงั้นหรือ หลิวจือหลินพยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านนั้นทิ้งไปโหวเผด็จการนั่นไม่อยู่ก็ดีแล้วนี่ จะได้ไม่ต้องมีใครมาบงการหรือบีบบังคับ ซ้ำยังไม่ต้องเจอหน้าที่แสนเกลียดชังนั่นด้วยหลิวจือหลินสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด "ปี้อี๋ เจียวเจียว เตรียมรถม้า""ฮูหยินจะไปที่ใดหรือเจ้าคะ" เจียวเจียวเอ่ยถามด้วยความฉงน"ข้าอยากไปเข้าเฝ้าฮองเฮา ข้าทำอาภรณ์ชุดใหม่ขึ้นมา ต้องการถวายฮองเฮาเพื่อเป็นของกำนัล ยามนั้นชุลมุนเกิน
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 29 ข้าจะรอท่าน (2/2)
"นั่นเจ้ากำลังทำสิ่งใด" เสียงทุ้มโพล่งจากทางเบื้องหลังหลิวจือหลินสะดุ้งโหยง หลายวันแล้วที่นางนั่ง ๆ นอน ๆ จนรู้สึกเบื่อหน่าย เหตุใดนางมักล้มหมอนนอนเสื่ออยู่เรื่อย หายจากอาการโน้นก็มีเรื่องร้ายแทรกซ้อนเข้ามาไม่หยุดหย่อน"ท่านโหว ข้าเพียงหาอะไรทำเล็กน้อยเท่านั้น ช่วงนี้ร้านฟ่านอินก็ไม่ให้ข้าเฉียดเข้าใกล้ เพราะคุณชายฟ่านเกรงว่าข้าจะทำงานหนัก กระทั่งข้าอยู่เรือนท่านก็ยังจะห้ามข้าไม่ให้ทำอะไรอีกคนหรือ"เจียงซื่อจวินถอนหายใจเบา นางเอาแต่กล่าวถึงบุรุษอื่นอีกแล้ว "ข้ามิได้ห้าม เจ้ายังไม่หายดีจะหักโหมได้อย่างไร"หลิวจือหลินคลี่ยิ้มให้เขา "ข้าหายดีแล้วเจ้าค่ะ ตั้งแต่งานพิธีวันนั้น ข้ายังไม่เห็นฮองเฮาสวมฉลองพระองค์กระจะตาเลย ข้าอยากทำคอลเลคชั่นใหม่ไปถวายฮองเฮาเจ้าค่ะ""คอลเลคชั่นใหม่?" เจียงซื่อจวินเลิกคิ้ว ขบคิดไปพักหนึ่ง จากนั้นเอ่ยต่อ "ตื่นมากี่คราวาจาก็ยังประหลาด""ท่านโหวพาข้าไปเข้าเฝ้าฮองเฮาได้หรือไม่เจ้าคะ ข้ารับรองว่าจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้ท่านต้องลำบากใจ" หลิวจือหลินเว้าวอน เปลือกตาบางกะพริบปริบเจียงซื่อจวินเห็นใบหน้าดั่งแมวน้อยขี้
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 29 ข้าจะรอท่าน (1/2)
ภายในคุกใต้ดินอันแสนสกปรกและอับชื้น ท่อนขาสูงยาวเยื้องย่างเนิบนาบ ขนาบข้างซ้ายขวาคือแสงรำไรจากเชิงเทียนที่คอยส่องสว่างเป็นแนวทอดยาว ใบหน้าหล่อเหลายามนี้แข็งกระด้างเยือกเย็นเต็มไปด้วยไอสังหารชายฉกรรจ์ที่ลักพาตัวโฮ่วถิงในงานพิธีวันนั้นถูกจับได้ทั้งหมด โชคยังดีที่พวกมันมิได้ปู้ยี่ปู้ยำสตรีแต่อย่างใด เพียงอุ้มไปทิ้งในพื้นที่เปลี่ยวร้าง สิ่งที่น่าตระหนกไปกว่านั้น บรรดาชายเหล่านี้หาใช่มืออาชีพอย่างที่คิด กระทั่งเค้นสอบถาม และทรมานเพียงใดก็มิยอมปริปากว่าผู้ใดคือคนบงการเบื้องหลัง ดูเหมือนจะเป็นผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่เสียด้วย หนำซ้ำยังซื้อตัวพวกเขาได้อย่างเฉียบขาดชายกำยำผู้หนึ่งถูกปลดลงจากขื่อ จากนั้นถูกจับแขนทั้งสองกางออกให้นอนหงายท้อง กระดาษแผ่นแรกวางโป๊ะลงบนใบหน้าคร้ามแดด น้ำสกปรกในถังไม้ถูกเทลงไปแช่มช้าซ่าาาาา...แค่ก แค่ก"จะบอกหรือไม่ ว่าใครส่งพวกเจ้ามา!"มีเพียงเสียงกระอักไอทว่าไร้คำตอบ นักโทษรายอื่น ๆ ต่างมองหน้ากันหลุกหลิก วิธีที่เขาใช้ทรมานนักโทษดูไม่น่ากลัว แท้จริงแล้วช่างเป็นการสอบปากคำอันแสนทรมานอย่างยิ่งยวด ชายที่นอนอยู่ถูกแผ่นกระดาษป
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 28 เรื่องอลหม่านในงานพิธี (2/2)
หลิวจือหลินผละกายออกไปแล้ว ทุกสายตาล้วนจับจ้องมาที่นาง แม้นใบหน้านั้นถูกบดบังด้วยผ้าแพรผืนบาง ทว่าเจียงซื่อจวินและฟ่านเทียนเผยกลับจดจำได้ว่าเป็นผู้ใดเฉิงซือหานเดินดุ่ม ๆ เข้ามาพลางกระซิบแผ่วที่ข้างหูผู้เป็นนาย ม่านตาเจียงโหวขยายกว้าง เขาตวัดหางตามองสตรีข้างกายก็เห็นอีกฝ่ายนั่งตัวสั่นหน้าซีดขาวราวกระดาษหลิวจือหลินเริ่มออกลวดลายร่ายรำด้วยท่วงท่างามสง่า การร่ายรำชวนประหลาดตาส่งผลให้ทุกคนดั่งต้องมนตร์สะกด หลิวจือหลินมิได้ร่ายรำตามฉบับสมัยโบราณ นางกำลังผสมผสานการร่ายรำเข้ากับยุคสมัยเดิมของตน ดูเหมือนนางพยายามใช้ข้อเท้าให้น้อยที่สุดเพื่อป้องกันพิษเข้าสู่กระแสโลหิต ร่างระหงยอบกายลงเบื้องล่าง พลางไขว้ขาออกลวดลายอ่อนช้อย ขยับเพียงเรียวนิ้ว กับช่วงแขนให้กลมกลืนกับท่วงทำนองมากที่สุดฮองเฮาเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม "ฝ่าบาท ท่าร่ายรำนี่ช่างงดงามประหลาดตายิ่ง ดูเหมือนคงเป็นฝีมือของจือหลินอีกแน่แท้"ฮ่องเต้พยักหน้าเห็นด้วย "งดงามจริง ๆ ข้ายังไม่เคยเห็นท่าร่ายรำเช่นนี้มาก่อนเลย" จากนั้นผินหน้ามองไปยังโต๊ะของเจียงโหว"จวินเอ๋อร์""...""จวินเอ๋อร์"
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 28 เรื่องอลหม่านในงานพิธี (1/2)
การถวายฉลองพระองค์แด่ฮองเฮาเป็นไปอย่างราบรื่น ทว่าหลิวจือหลินกลับได้รับหน้าที่เพิ่มเติมอีกอย่าง เพราะนางก็เปรียบดั่งสะใภ้ราชวงศ์คนหนึ่ง งานนี้จะขาดฝีมือการจัดแสดงของเจียงโหวฮูหยินได้อย่างไรหญิงสาวนามว่าโฮ่วถิง โฉมสะคราญอันดับต้น ๆ ได้รับเลือกให้สวมอาภรณ์ตัวใหม่ล่าสุดเป็นการตบท้ายการแสดง งานนี้ไม่ง่ายดายแต่ก็ไม่ยากเท่าใด ด้านในพิธียิ่งใหญ่อลังการมากล้นด้วยบรรดาแขกเหรื่อจากราชวงศ์ขุนนาง หลิวจือหลินจึงมิอาจทำพลาดได้เพียงครึ่งก้าว“องค์หญิง หากท่านโหวทราบเข้า จะเป็นเรื่องใหญ่นะเพคะ” นางกำนัลผู้หนึ่งกล่าวกระซิบถานจาวหรงจิ๊ปาก “ข้าไม่พูด เจ้าไม่พูด ผู้ใดจะเค้นเอาความผิดได้งั้นหรือ อีกอย่างด้านหลังลานพิธีก็เป็นป่ารกร้าง ย่อมต้องมีงูเงี้ยวเป็นเรื่องปกติ”“พะ...เพคะ” นางกำนัลตอบกลับเสียงค่อย จากนั้นโบกมือให้ชายฉกรรจ์ซึ่งสวมเครื่องแต่งกายสีเข้มลอบปล่อยสัตว์เลื้อยคลานตัวเขื่องออกจากกระสอบผ้าสีหม่นหม่าลี่เจี่ยเดินใจลอยพลางขบคิดเรื่องราวเรื่อยเปื่อย กระทั่งวนมายังด้านหลังงานพิธีโดยไม่รู้ตัว นางบังเอิญพบเห็นกลุ่มคนกำลังกระทำบางอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ เข้าพอดี จึงตัด
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 27 เจียงโหวอสรพิษร้าย
ถึงเวลาต้องถวายฉลองพระองค์แด่ฮองเฮา วันนี้หลิวจือหลินสวมใส่อาภรณ์ที่ตนตัดเย็บเองกับมือ แม้สีสันดูเรียบง่ายสบายตา ทว่ายังสามารถขับเน้นรูปร่างและผิวพรรณให้ดูผุดผาด ร่างระหงย่างกรายขึ้นรถม้าด้วยทีท่าสงบนิ่งประดุจสายน้ำ เจ้าของร่างสูงสาวเท้าตามหลังสตรีร่างบอบบางอยู่ไม่ห่าง ไม่นานล้อไม้ก็เคลื่อนบดไปตามเส้นทางเพื่อมุ่งสู่ราชวังภาพเมื่อครู่ล้วนอยู่ในสายตาของหม่าลี่เจี่ย เดิมนางต้องการเยาะหยันเมื่อหลิวจือหลินมีสีหน้ากระวนกระวายซีดขาวขลาดเกรง ทว่าสิ่งที่นางเห็นเมื่อครู่กลับเป็นใบงดงามเรียบเฉยเฉกเช่นหลิวหลีชั้นยอด จากความกระหยิ่มยิ้มย่องก็พลิกกลับเป็นเคืองขุ่น"ไหนว่านางไม่มีหยกมณีเพลิงแล้ว เหตุใดนางยังเข้าราชวังด้วยสีหน้าใจเย็นเช่นนั้น"สาวใช้ข้างกายก้มหน้างุด "บ่าวก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ บางทีฮูหยินอาจกำลังหวาดกลัวอยู่ในใจก็ได้นะเจ้าคะ เพราะตั้งแต่วันนั้น บ่าวก็ไม่เห็นฮูหยินนำฉลองพระองค์มาแก้ไขเปลี่ยนแปลงใด ดูเหมือนอาจใช้หยกปลอมเพื่อตบตาฮองเฮา หากฝ่าบาททรงทราบ บ่าวว่าอย่างไรฮูหยินก็ต้องถูกโทษทัณฑ์อย่างหนักแน่นอน"ได้ยินคำกล่าวของสาวใช้ จากใบหน้ากราดเกรี้ยวก็พลิกผันเป็น
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 26 หยกมณีเพลิง
หลิวจือหลินตื่นขึ้นอีกครั้งก็ไม่พบท่านโหวบ้าดีเดือดแล้ว เขามักทำตัวดั่งเทพมังกรเห็นหัวมิเห็นหาง [1] แบบนี้อยู่เรื่อย รังแกนางจนสาแก่ใจ ยามเช้าก็หนีหน้า ร่างระหงดีดกายลุกพรึบ พลันรู้สึกเมื่อยขบไปหมดทั้งตัวเพราะเมื่อคืนได้เกิดสงครามขนาดย่อม อีกคนหลับสบายส่วนนางต้องนอนนิ่งให้เขากอดก่ายอย่างกับตุ๊กตาไร้ชีวิตกว่าจะข่มตาหลับฟ้าก็ใกล้สว่างหลิวจือหลินบิดซ้ายบิดขวา เสียงสวบสาบที่ดังสะท้อนเป็นเหตุให้สาวใช้หน้าห้องทราบว่านายหญิงของตนนั้นตื่นเป็นที่เรียบร้อยปี้อี๋ "ฮูหยิน ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ""อืม...ตื่นแล้ว พวกเจ้าเข้ามาสิ"เจียวเจียวถือภาชนะทองแดงรองน้ำสะอาดตามหลังปี้อี๋ส่วนปี้อี๋รุดเข้าช่วยประคองหลิวจือหลินที่ดูเหมือนนางจะโรยแรงอยู่ไม่น้อย"เป็นอะไรเจ้าคะ เมื่อคืนท่านโหวคงไม่ได้...""อะไร พวกเจ้าคิดอะไร เมื่อคืนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นทั้งนั้น เว้นเพียงเขารังแกข้าจนร้าวระบมไปทั้งตัว"ร่างระหงบิดซ้ายบิดขวาเสียจนกระดูกลั่นกร็อบแกร็บ เจียวเจียวลอบส่งสายตาพล
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 25 เจียงโหวคนถ่อย (2/2)
"โอ๊ย! ท่านโหว เป็นไบโพล่ารึ!" หลิวจือหลินหน้างอ เมื่ออีกฝ่ายโยนนางลงเตียงนอนหนานุ่มโดยไร้เหตุผลเจียงซื่อจวินมิได้ปล่อยนางเป็นอิสระนานนัก เขารวบจับแขนทั้งสองไว้เหนือศีรษะพลางกดกายระหงแนบลู่ลงบนที่นอน หลิวจือหลินตื่นตระหนก ม่านตาขยายกว้างเมื่อถูกบุรุษกายกำยำคร่อมอยู่บนเรือนร่างของตนรวดเร็วดุจสายอสนี"ทะ...ทำอะไรของท่าน ปล่อยข้านะ"ต่อให้นางดิ้นรนไปก็ไร้ประโยชน์ แรงของเขาเฉกเช่นม้าศึกคึกคะนอง"หลิวจือหลิน เจ้ากล้าดีอย่างไรจึงสนิทสนมกับชายอื่น""ห๊ะ!..."นี่เขากำลังหึงหวงข้าหรือ"เจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่อยู่ด้วยจะทำอันใดตามใจตนเองก็ได้ อย่าลืมสถานะของเจ้าว่าคือใคร หากจำไม่ได้ข้าจะช่วยทบทวนความจำให้ดีหรือไม่ หืม..."ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงหมายรังแกสตรีเบื้องล่าง จู่ ๆ หลิวจือหลินก็ร้องไห้โฮไม่มีปี่มีขลุ่ย"ฮึก ฮื่อ...คนบ้า ปล่อยข้านะ ข้าเจ็บ" แขนเล็กขยับไปมาเพื่อให้เขาผ่อนแรงลง หลิวจือหลินรู้สึกว่าข้อมือของตนใกล้หักอยู่รอมร่อ ยามนี้นางทราบถึงจุดอ่อนหนึ่งของเขา เจียงโหวแพ้น้ำตาสตรี นางจะแสร้งงอแงจนกว่าเขาน
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 25 เจียงโหวคนถ่อย (1/2)
การเดินทางกลับเรือนครั้งนี้ก็ยังเหมือนยามปกติ หลิวจือหลินอมยิ้มพลางส่ายศีรษะ ดูเหมือนฟ่านเทียนเผยกังวลใจมากเกินไปแล้วหลิวจือหลินจึงเร่งชำระร่างกายอันเหนอะหนะเพื่อผ่อนคลายความเหนื่อยล้าที่ตนพบเจอตลอดทั้งวัน ดูเหมือนวันนี้เจียงซื่อจวินก็กลับดึกไม่ต่างกันเดิมทีหลิวจือหลินมักเห็นเขานั่งปั้นหน้าถมึงทึงรออยู่โต๊ะทำงานที่ประจำเพื่อจ้องจับผิดนางร่ำไป เมื่อสาแก่ใจเขาก็สะบัดกายกลับเรือนหลัก โดยไม่คิดเหลือบแลนางอีกเวลาล่วงเลยจนถึงยามฮ่าย [1] หลิวจือหลินจึงได้ยินเสียงฝีเท้าใครบางคนย่างกรายใกล้เข้ามาทุกขณะ เจียงโหวมักปรากฏกายอนึ่งผีสางเช่นนี้เสมอ นางเองก็ชินเสียแล้ว"...ท่านโหว ยามวิกาลเช่นนี้ หากท่านจะมาก็ช่วยส่งเสียงหน่อยมิได้หรือเจ้าคะ ทำราวกับผีสางผู้อื่นจะได้ตกใจแตกตื่นกันหมด"หลิวจือหลินเอ่ยทั้งที่ตนยังวุ่นกับงานอันล้นมือโดยไม่ละสายตา จู่ ๆ ลมหายใจอุ่น ๆ ก็เป่าปะทะบริเวณใบหูเสียจนขนลุกเกรียว"วันนี้เจ้าทำอะไรมางั้นหรือ"หลิวจือหลินผงะ "ก็ทำงานอย่างไรเจ้าคะ พูดปกติไม่ได้หรือ เหตุใดต้
