LOGINShare
บทที่ 15 ข้าจะรอเพื่อพบท่านอีกครั้ง (2/2)
Last Updated:
2025-03-29 12:00:57หลิวจือหลินคลี่ยิ้มแห้งขอด "คุณชายล้อเล่นแล้ว อันที่จริงก็เพียงอุบายอยากครองตัวเป็นโสดของข้า เดิมทีบุรุษยุคสมัยนี้สามารถมีภรรยาได้มากกว่าหนึ่งก็ไม่ผิดอันใด"
ฟ่านเทียนเผยยิ้มพราย "งั้นหรือ…เช่นนั้นหากฮูหยินยืนยันว่าเจียงโหวไม่เหลียวแลท่าน ฮูหยินจะลองพิจารณาข้าดูหน่อยหรือไม่ ข้าน่ะรักเดียวใจเดียวไม่นิยมมักมากหลายภรรยา"
เจียวเจียวและปี้อี๋ซึ่งยืนอยู่ด้านหลังต่างมองหน้ากันหลุกหลิก หลิวจือหลินตัวแข็งค้างราวดินปั้นไม้แกะสลัก จู่ ๆ เสียงทุ้มก็หัวเราะร่วนเพื่อทำลายบรรยากาศประดักประเดิด
“ฮูหยิน…ข้าล้อเล่นเท่านั้นเอง”
หลิวจือหลินถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทว่าสาวรับใช้ทั้งสองกลับไม่คิดเช่นนั้น พวกนางต่างเหงื่อตกไปตามกัน
“ที่แท้คุณชายฟ่านก็เป็นคนอารมณ์สุนทรีย์ ช่างเย้าแหย่เก่งเหลือเกิน”
ฟ่านเทียนเผยแค่นยิ้ม จากนั้นเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ “…แต่ว่าการค้ามิใช่เรื่องล้อเล่น หากท่านหนักแน่นไม่พอ ข้าแนะนำท่านว่าอยู่เฉย ๆ และนั่งสวย ๆ ตามเดิมจะดีเสียกว่า”
หลิวจือหลินหน้างอ พริบตาก็ฉีกยิ้มดังเดิม นางคิดว่าคนเช่นฟ่านเทียนเผยจะว่าง่ายเสียหน่อย เมื่อเอ่ยถึงเรื่อ
Related chapters
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 16 หย่ากันอย่างสันติ (1/2)
ยามซวี [1] มาเยือนเงาดำสายหนึ่งกระโจนลงจากหลังคาเรือนหลัก เจ้าของร่างสูงชำระร่างกายและอยู่ระหว่างผลัดผ้ากลับยังคงสงบนิ่ง เขาผินหน้ามองเนิบช้า ใบหน้าด้านข้างต้องแสงจากโคมไฟภายในห้องยิ่งขับเน้นโครงหน้าให้เด่นชัด รับกับจมูกโด่งเป็นสัน"ซือหาน ว่าอย่างไร""ท่านโหว เมื่อช่วงบ่ายฮูหยินไปพบคุณชายฟ่านขอรับ"เจียงซื่อจวินหมุนกายฉับ พร้อมตวัดอาภรณ์คลุมร่างกำยำเอาไว้ กระนั้นสาบเสื้อของเขาก็ยังแหวกกว้างเผยให้เห็นแผงอกหนั่นแน่น"นางไปทำไม"เฉิงซือหานสาวเท้ามาเบื้องหน้า จากนั้นจึงบอกเล่าเรื่องราวที่หลิวจือหลินไปพบฟ่านเทียนเผยให้ผู้เป็นนายฟังโดยละเอียด เนื่องจากเขามีความจำอันเป็นเลิศ กระทั่งคำพูดของหลิวจือหลินเฉิงซือหานก็เลียนแบบและจดจำได้แทบทั้งหมดเจียงซื่อจวินยืนฟังอยู่นาน กระทั่งได้ยินคำเกี้ยวพาของฟ่านเทียนเผยและความตั้งใจของหลิวจือหลินที่ประสงค์ออกห่างจากเขา โหวหนุ่มก็บังเกิดโทสะขึ้นมาเดี๋ยวนั้น หนำซ้ำนางยังกล่าวหาว่าเขามักมากหลายใจเขานี่หรือบุรุษมักมากหลายใจ หากกล่าวตามตรง สตรีทั้งสองที
Last Updated : 2025-03-30ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 16 หย่ากันอย่างสันติ (2/2)
ในเมื่อเขาไม่อยากช่วยเหลือ หลิวจือหลินก็ไม่อยากเป็นภาระเขา นางตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องเสียเลย เผื่ออีกฝ่ายจะยอมจากไป "ท่านโหว แวะมาเรือนตะวันออกดึกดื่นมีธุระใดหรือเจ้าคะ""ข้าจะมาพบฮูหยินยังต้องอาศัยว่ามีธุระด้วยงั้นหรือ"หลิวจือหลินอึ้งงัน "แล้ว..."เจียงซื่อจวินถอนหายใจตัดบท "แล้วเจ้าจะนั่งอยู่ตรงนั้นอีกนานหรือไม่ ยามค่ำคืนน้ำค้างลง ลมก็เย็น เจ้าคงไม่คิดจะนอนอยู่บนพื้นกระมัง""เหอะ!" หลิวจือหลินสะบัดหน้าหนีเขาเจียงซื่อจวินเลิกคิ้วงุนงง กระทั่งเขาสังเกตเห็นความผิดปกติที่อีกฝ่ายเอาแต่จับเอวนวดบั้นท้ายอยู่ตลอด ชายหนุ่มจึงเข้าใจในบัดดล ดูเหมือนเขาหยอกล้อนางแรงไปเสียหน่อย คาดไม่ถึงว่าสตรีนั้นเปราะบางถึงเพียงนี้ หรือไม่นางก็อาจล้มลงไปผิดท่า ร่างสูงยอบกายลงจากนั้นช้อนคนตัวเล็กไว้บนอ้อมแขน"เหวอ..."หลิวจือหลินตะลึงงัน เมื่อจู่ ๆ เรือนกายก็ลอยหวือขึ้นจากพื้นไม่ทันตั้งตัว ทว่าอีกฝ่ายกลับปั้นหน้าใจเย็นเฉกเช่นหุบเขาน้ำแข็ง"ทำอะไรเจ้าคะ!?""หยุดดิ้น หากตกลงไปขาหักซ้ำ อย่ามาโทษว่าข้ารังแกเจ้า"หลิวจือหลินส่งค้อนวงใหญ่ให้เขา "
Last Updated : 2025-03-31ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 17 ร่วมห้อง (1/2)
เวลารวดเร็วดุจพลิกฝ่ามือ ในที่สุดตัวอย่างอาภรณ์สำหรับทดลองก็เป็นรูปร่างอย่างสมบูรณ์แบบ ทว่าทุกค่ำคืนกลับมีบางคนเฝ้าจับจ้องหลิวจือหลินชนิดไม่คลาดสายตา ซ้ำยังคอยอยู่ใกล้ ๆ ประหนึ่งเงาตามตัว ดูเหมือนช่วงนี้เขาว่างเสียจริง"ฮือ...เรียบร้อยแล้ว" ร่างระหงตระกองกอดอาภรณ์ผืนงามด้วยความภาคภูมิ นัยน์ตากลมโตเปล่งประกายดั่งไข่มุกยามราตรียิ่งเขาอยู่ใกล้นาง เจียงซื่อจวินก็ยิ่งได้เห็นมุมมองแปลกใหม่ของหลิวจือหลินมากขึ้น หลายวันมานี้หลิวจือหลินตั้งอกตั้งใจทำงาน ซ้ำยังไม่ปริปากบ่นสักคำ จะเข็มตำมือหรือกรรไกรงับนิ้วล้วนไม่ร้องสักแอะ เขาทราบว่านางบาดเจ็บอีกทีก็ยามที่นิ้วเรียวสวยเต็มไปด้วยผ้าพันแผลเสียแล้วยามทำงานหลิวจือหลินมักบ่นมุบมิบเสียงแผ่วเสมอว่า อุปกรณ์ในการตัดเย็บของที่นี่ยุ่งยากไปหน่อย ไม่เหมือนกับที่บ้านเลยเจียงซื่อจวินเงี่ยหูฟังอยู่ตลอด นางยังชอบเปล่งวาจาผู้เดียวด้วยถ้อยคำประหลาดอย่างนึกลืมตัว เช่นเสื้อแฟชั่นยังสวยไม่พอ คอลเลคชั่นใหม่ บลา บลา ภาษาอะไรฟังแล้วงุนงง"เรียบร้อยแล้วก็ไปพักผ่อน" เงาร่างสูงยืนซ้อนอยู่เบื้องหลังคนตัวเล็กเ
Last Updated : 2025-04-01ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 17 ร่วมห้อง (2/2)
"เจ้า! กำลังยั่วโมโหข้าหรือ""เปล่านะ ท่านโหว ออกไปห่าง ๆ ข้าหายใจไม่ออก" หลิวจือหลินพยายามทำตัวให้ลีบเล็กที่สุด แต่อีกฝ่ายกลับยิ่งโน้มใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ปลายจมูกของเขาแทบสัมผัสถูกหน้าอยู่รอมร่อ กลิ่นเครื่องหอมประจำกายชายหนุ่มตีแสกเข้าหน้าเสียจนหลิวจือหลินรู้สึกประดักประเดิด"วันพรุ่งข้าจะไปกับเจ้า"หลิวจือหลินหันหน้าขวับ ปรางแก้มพลันเฉียดปลายจมูกของบุรุษตรงหน้า ไม่รู้เพราะจมูกเขามันโด่งเกินไปหรือตั้งใจกันแน่ ทั้งสองเบิกตากว้างตะลึงงัน เจียงซื่อจวินได้สติจึงปล่อยนางให้เป็นอิสระ"...นี่ท่านฉวยโอกาสรึ"เจียงซื่อจวินกระแอมเล็กน้อย "เจ้าหันมาเอง ยังกล่าวโทษข้า""ห้ะ!" หลิวจือหลินยกมือลูบแก้มของตนที่ยังหลงเหลือสัมผัสจากชายหนุ่ม ใบหน้าเกลี้ยงเกลาซับสีแดงเรื่อ ริมฝีปากบางเฉียบขยับเอ่ยกระท่อนกระแท่น "…พรุ่งนี้ท่านโหวไม่มีงานหรือไร""ไม่มี" เจียงซื่อจวินไม่ฟังเสียงทัดทานนั้นอีก ร่างสูงหมุนกายเดินมุ่งหน้าไปยังห้องนอนหน้าตาเฉยนัยน์ตากลมโตกลอกมององครักษ์สองนายด้วยความประหวั่น หลิวจือหลินลอบถอนหายใจโล่งอก ดูเหมือนพวกเขายืนหันหลังดั่งหุ่นไม
Last Updated : 2025-04-02ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 18 ท่านโหวผู้ก่อความวุ่นวาย (1/2)
รถม้าจากจวนโหวเคลื่อนมาจอดที่เบื้องหน้าร้านฟ่านอิน บุรุษร่างสูงยืนรออยู่เกือบครึ่งชั่วยามแล้ว เขาตั้งตารอการมาเยือนของฮูหยินเจียงโหวโดยตลอด ริมฝีปากได้รูปยกโค้งพึงใจเมื่อเห็นร่างระหงย่างกรายลงจากบันไดแคบหลิวจือหลินยอบกายพร้อมรอยยิ้ม "คุณชายฟ่าน""ฮูหยิน ท่านไม่ต้องมากพิธี" มือหยาบระคายเอื้อมไปเบื้องหน้าหมายประคองให้นางยืดกายตามสบาย ทว่ากลับมีเสียงทุ้มกระแอมเบาดังมาจากด้านในประหนึ่งตาเห็นคิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความฉงน ฟ่านเทียนเผยสลับสายตามองหลิวจือหลินกับรถม้าที่นางใช้เป็นพาหนะเดินทางหลิวจือหลินคลี่ยิ้มแห้งขอด จากนั้นบุรุษร่างสูงจึงสาวเท้าตามลงมา เมื่อพบว่าเป็นผู้ใดฟ่านเทียนเผยก็พลันแค่นยิ้มในลำคอ มิน่าเล่าเขาถึงเห็นองครักษ์เจียงซื่อจวินขนาบข้างซ้ายขวาเจียงซื่อจวินเยื้องย่างมายืนเคียงกายหลิวจือหลิน จากนั้นยกแขนโอบกอดไหล่บอบบาง หลิวจือหลินสะดุ้งโหยง กล่าวกระซิบลอดไรฟัน "ท่านโหว ทำอะไรเนี่ย ปล่อยข้านะ อายผู้อื่น"ฟ่านเทียนเผยมองแขนที่กระชับไหล่เล็กเพื่อประกาศความเป็นเจ้าของ สลับกับสีหน้าต่อต้านน้อย ๆ ของสตรีข้างกายอีกฝ่าย ชายหนุ่มก็เข้าใจในบั
Last Updated : 2025-04-03ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 18 ท่านโหวผู้ก่อความวุ่นวาย (2/2)
"ฮูหยิน แล้วไอแฟชั่นโชว์ของท่านนี่ต้องทำอย่างไรหรือ"ร่างระหงยอบกายลงนั่งตามเดิมด้วยท่าทีกระตือรือร้น "ท่านไปหาสาวงามมาสักสิบคน จากนั้นข้าจะนำอาภรณ์ที่ตัดเย็บสวมลงบนกายพวกนาง ลานแสดงของท่านหากจัดในเหลาอาหารอาจดูแออัดไป เช่นนั้นก็จัดมันข้างหน้าเลยดีหรือไม่"ฟ่านเทียนเผยเลิกคิ้ว "อ่า...ข้าเข้าใจแล้ว คล้าย ๆ แสดงการร่ายรำงั้นหรือ"หลิวจือหลินตริตรอง "อืม...ก็คงนับว่าคล้าย ๆ กระมังเจ้าคะ เพียงแต่งานนี้จะเป็นการแสดงความโดดเด่น และความสวยงามของอาภรณ์เท่านั้น เพื่อเรียกบรรดาแขกเหรื่อ และสร้างจุดขายให้ผลิตภัณฑ์ของเราเจ้าค่ะ"ฟ่านเทียนเผยพยักหน้าเข้าใจ ส่วนเจียงซื่อจวินมองนางแทบไม่ละสายตาท่าทีเริงร่าเช่นนี้ยามอยู่กับเขานางไม่เห็นจะเคยทำ ดูเหมือนสบายใจเสียจริงยามได้พูดคุยหยอกล้อกับบุรุษอื่น จู่ ๆ เจียงซื่อจวินก็รู้สึกขุ่นเคืองขึ้นมาตงิดใจ เขาจึงยกชาขึ้นจิบเพื่อสงบอารมณ์"ฮูหยินของท่านโหวช่างฉลาดล้ำจริงแท้"เจียงซื่อจวินตัวแข็งทื่อเมื่ออีกฝ่ายกล่าวว่านางคือของเขา ส่วนหลิวจือหลืนมิได้คิดอะไรก็เอาแต่ปั้นยิ้มจนเขาอยากยกมือป้องปากนั้นไว้เสีย
Last Updated : 2025-04-04ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 19 ฮูหยินท่านโหวผู้งามล้ำ (1/2)
นับจากวันนั้นหลิวจือหลินและฟ่านเทียนเผยก็พบปะกันมากขึ้น เพราะทั้งสองต้องร่วมวางแผนทำการค้าอย่างจริงจัง กระทั่งถึงวันที่ต้องนำอาภรณ์ทั้งหมดซึ่งตัดเย็บเรียบร้อยมาจัดแสดงหน้าเหลาอาหารดูเหมือนชะตาการค้าช่างเข้าข้างยิ่งนัก เพราะคุณชายฟ่านล้วนเป็นที่รู้จักของสตรีแทบทุกชนชั้น จึงเป็นโอกาสอันดีที่หลิวจือหลินจะสามารถกอบโกยผลประโยชน์นี้ได้อย่างเต็มที่ คุณชายฟ่านช่างเนื้อหอมใช่เล่นแม้แต่บรรดาองค์หญิงและบุตรีขุนนางใหญ่โตยังสนใจเข้าร่วมงานจัดแสดงอย่างกระตือรือร้น ไท่จื่อทราบข่าวการเปิดตัวอาภรณ์สตรีแนวใหม่จึงบังเกิดความสนใจขึ้นเช่นกัน เขาอยากชื่นชมฝีมือของฮูหยินเจียงโหวเสียหน่อยนับตั้งแต่ได้พบหน้ากับหลิวจือหลินหนนั้น ไท่จื่อก็ใคร่อยากทำความรู้จักนางมากขึ้นอีก อันเป็นเหตุให้แขกเหรื่อในวันนี้มากด้วยบรรดากิตติมศักดิ์จนล้นหลาม แม้จะดูแน่นขนัดกันไปหมด กระนั้นหลิวจือหลินก็ยังจัดสรรพื้นที่อย่างเป็นสัดส่วน หาได้กระทบต่อการเข้าชมของทุกฝ่ายแต่อย่างใด"ทุกคนเรียบร้อยแล้วหรือไม่" หลิวจือหลินง่วนอยู่กับการจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมให้บรรดาสาวงามที่ฟ่านเทียนเผยเฟ้นหามาให้ กระนั้นนางไม่
Last Updated : 2025-04-05ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 19 ฮูหยินท่านโหวผู้งามล้ำ (2/2)
การจัดแสดงได้เริ่มขึ้นแล้ว ทุกอย่างราบรื่นกว่าที่หลิวจือหลินคิดมากนัก ร่างระหงสาวเท้าลงจากบันไดคับแคบด้วยรอยยิ้ม"ฮูหยิน ท่านเหนื่อยหรือไม่" ฟ่านเทียนเผยยิ้มตอบหลิวจือหลินส่ายหน้า "ไม่เลยเจ้าค่ะ วันนี้ข้าสนุกมาก นี่เป็นสิ่งที่ข้าเฝ้าฝันอยากทำมาโดยตลอด""ท่านช่างฉลาดล้ำ ซ้ำยังมุ่งมั่นยิ่ง"ริมฝีปากสีกุหลาบฉีกยิ้มกว้าง พวกเขาพูดคุยกันอย่างถูกคอ พลางมองบรรดาสาวงามที่หลิวจือหลินแบ่งออกเป็นสามกลุ่ม เมื่อผู้คนได้เห็นสตรีซึ่งแต่งกายหลากหลายรูปแบบมากสีสันบนลานแสดงก็ต่างฮือฮายกใหญ่ แม้รูปร่างที่แตกต่างทว่ายังสามารถดึงความโดดเด่นจากอาภรณ์บนเรือนกายออกมาได้อย่างน่าตื่นตะลึงหลิวจือหลินยกฝ่ามือขึ้นพร้อมใบหน้าซึ่งประดับไปด้วยรอยยิ้ม ฟ่านเทียนเผยงุนงงทว่าก็ยังยินดีทำตาม "อะไรหรือ"มือเรียวตบแปะบางเบาไปยังฝ่ามือกว้าง "กิ๊ฟมีไฟว์ [1] เจ้าค่ะ"ฟ่านเทียนเผยตัวแข็งทื่อเฉกเช่นดินปั้นไม้แกะสลัก ความรู้สึกที่ถูกอีกฝ่ายสัมผัสเมื่อครู่คือสิ่งใดกัน ใบหูของชายหนุ่มร้อนผ่าวขึ้นมาเดี๋ยวนั้น "นะ...นั่นหมาย
Last Updated : 2025-04-06
Latest chapter
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 30 ก่อกบฏ (1/2)
ตั้งแต่เจียงซื่อจวินพูดคุยกับหลิวจือหลินวันนั้น เขาก็ไม่โผล่หน้ามายังเรือนตะวันออกเลย ดูเหมือนต้องใช้คำว่าไม่กลับจวนเลยเสียมากกว่า ดูเหมือนงานของเขาหนนี้คงยุ่งจริงจัง หลิวจือหลินนั่งเหม่อมองหยกในมือตาละห้อย"ตาทึ่ม ไม่โผล่หน้ามาเลย ไหนบอกจะพาข้าไปเข้าเฝ้าฮองเฮาอย่างไรเล่า แล้วช่วงนี้หายไปไหนกัน...เฮ้อ"ปี้อี๋ "ฮูหยิน คิดถึงท่านโหวหรือเจ้าคะ"หลิวจือหลินอึกอัก "ซะ...ซี้ซั้ว ใครคิดถึงเขา ข้าอยากไปเข้าเฝ้าฮองเฮาต่างหาก"แม้ปากเอ่ยปฏิเสธทว่าจิตใจของนางกลับระส่ำระสายอย่างยิ่งยวด เขาไม่ว่างกระทั่งโผล่มาหานางสักเสี้ยวเลยงั้นหรือ หลิวจือหลินพยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านนั้นทิ้งไปโหวเผด็จการนั่นไม่อยู่ก็ดีแล้วนี่ จะได้ไม่ต้องมีใครมาบงการหรือบีบบังคับ ซ้ำยังไม่ต้องเจอหน้าที่แสนเกลียดชังนั่นด้วยหลิวจือหลินสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด "ปี้อี๋ เจียวเจียว เตรียมรถม้า""ฮูหยินจะไปที่ใดหรือเจ้าคะ" เจียวเจียวเอ่ยถามด้วยความฉงน"ข้าอยากไปเข้าเฝ้าฮองเฮา ข้าทำอาภรณ์ชุดใหม่ขึ้นมา ต้องการถวายฮองเฮาเพื่อเป็นของกำนัล ยามนั้นชุลมุนเกิน
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 29 ข้าจะรอท่าน (2/2)
"นั่นเจ้ากำลังทำสิ่งใด" เสียงทุ้มโพล่งจากทางเบื้องหลังหลิวจือหลินสะดุ้งโหยง หลายวันแล้วที่นางนั่ง ๆ นอน ๆ จนรู้สึกเบื่อหน่าย เหตุใดนางมักล้มหมอนนอนเสื่ออยู่เรื่อย หายจากอาการโน้นก็มีเรื่องร้ายแทรกซ้อนเข้ามาไม่หยุดหย่อน"ท่านโหว ข้าเพียงหาอะไรทำเล็กน้อยเท่านั้น ช่วงนี้ร้านฟ่านอินก็ไม่ให้ข้าเฉียดเข้าใกล้ เพราะคุณชายฟ่านเกรงว่าข้าจะทำงานหนัก กระทั่งข้าอยู่เรือนท่านก็ยังจะห้ามข้าไม่ให้ทำอะไรอีกคนหรือ"เจียงซื่อจวินถอนหายใจเบา นางเอาแต่กล่าวถึงบุรุษอื่นอีกแล้ว "ข้ามิได้ห้าม เจ้ายังไม่หายดีจะหักโหมได้อย่างไร"หลิวจือหลินคลี่ยิ้มให้เขา "ข้าหายดีแล้วเจ้าค่ะ ตั้งแต่งานพิธีวันนั้น ข้ายังไม่เห็นฮองเฮาสวมฉลองพระองค์กระจะตาเลย ข้าอยากทำคอลเลคชั่นใหม่ไปถวายฮองเฮาเจ้าค่ะ""คอลเลคชั่นใหม่?" เจียงซื่อจวินเลิกคิ้ว ขบคิดไปพักหนึ่ง จากนั้นเอ่ยต่อ "ตื่นมากี่คราวาจาก็ยังประหลาด""ท่านโหวพาข้าไปเข้าเฝ้าฮองเฮาได้หรือไม่เจ้าคะ ข้ารับรองว่าจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้ท่านต้องลำบากใจ" หลิวจือหลินเว้าวอน เปลือกตาบางกะพริบปริบเจียงซื่อจวินเห็นใบหน้าดั่งแมวน้อยขี้
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 29 ข้าจะรอท่าน (1/2)
ภายในคุกใต้ดินอันแสนสกปรกและอับชื้น ท่อนขาสูงยาวเยื้องย่างเนิบนาบ ขนาบข้างซ้ายขวาคือแสงรำไรจากเชิงเทียนที่คอยส่องสว่างเป็นแนวทอดยาว ใบหน้าหล่อเหลายามนี้แข็งกระด้างเยือกเย็นเต็มไปด้วยไอสังหารชายฉกรรจ์ที่ลักพาตัวโฮ่วถิงในงานพิธีวันนั้นถูกจับได้ทั้งหมด โชคยังดีที่พวกมันมิได้ปู้ยี่ปู้ยำสตรีแต่อย่างใด เพียงอุ้มไปทิ้งในพื้นที่เปลี่ยวร้าง สิ่งที่น่าตระหนกไปกว่านั้น บรรดาชายเหล่านี้หาใช่มืออาชีพอย่างที่คิด กระทั่งเค้นสอบถาม และทรมานเพียงใดก็มิยอมปริปากว่าผู้ใดคือคนบงการเบื้องหลัง ดูเหมือนจะเป็นผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่เสียด้วย หนำซ้ำยังซื้อตัวพวกเขาได้อย่างเฉียบขาดชายกำยำผู้หนึ่งถูกปลดลงจากขื่อ จากนั้นถูกจับแขนทั้งสองกางออกให้นอนหงายท้อง กระดาษแผ่นแรกวางโป๊ะลงบนใบหน้าคร้ามแดด น้ำสกปรกในถังไม้ถูกเทลงไปแช่มช้าซ่าาาาา...แค่ก แค่ก"จะบอกหรือไม่ ว่าใครส่งพวกเจ้ามา!"มีเพียงเสียงกระอักไอทว่าไร้คำตอบ นักโทษรายอื่น ๆ ต่างมองหน้ากันหลุกหลิก วิธีที่เขาใช้ทรมานนักโทษดูไม่น่ากลัว แท้จริงแล้วช่างเป็นการสอบปากคำอันแสนทรมานอย่างยิ่งยวด ชายที่นอนอยู่ถูกแผ่นกระดาษป
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 28 เรื่องอลหม่านในงานพิธี (2/2)
หลิวจือหลินผละกายออกไปแล้ว ทุกสายตาล้วนจับจ้องมาที่นาง แม้นใบหน้านั้นถูกบดบังด้วยผ้าแพรผืนบาง ทว่าเจียงซื่อจวินและฟ่านเทียนเผยกลับจดจำได้ว่าเป็นผู้ใดเฉิงซือหานเดินดุ่ม ๆ เข้ามาพลางกระซิบแผ่วที่ข้างหูผู้เป็นนาย ม่านตาเจียงโหวขยายกว้าง เขาตวัดหางตามองสตรีข้างกายก็เห็นอีกฝ่ายนั่งตัวสั่นหน้าซีดขาวราวกระดาษหลิวจือหลินเริ่มออกลวดลายร่ายรำด้วยท่วงท่างามสง่า การร่ายรำชวนประหลาดตาส่งผลให้ทุกคนดั่งต้องมนตร์สะกด หลิวจือหลินมิได้ร่ายรำตามฉบับสมัยโบราณ นางกำลังผสมผสานการร่ายรำเข้ากับยุคสมัยเดิมของตน ดูเหมือนนางพยายามใช้ข้อเท้าให้น้อยที่สุดเพื่อป้องกันพิษเข้าสู่กระแสโลหิต ร่างระหงยอบกายลงเบื้องล่าง พลางไขว้ขาออกลวดลายอ่อนช้อย ขยับเพียงเรียวนิ้ว กับช่วงแขนให้กลมกลืนกับท่วงทำนองมากที่สุดฮองเฮาเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม "ฝ่าบาท ท่าร่ายรำนี่ช่างงดงามประหลาดตายิ่ง ดูเหมือนคงเป็นฝีมือของจือหลินอีกแน่แท้"ฮ่องเต้พยักหน้าเห็นด้วย "งดงามจริง ๆ ข้ายังไม่เคยเห็นท่าร่ายรำเช่นนี้มาก่อนเลย" จากนั้นผินหน้ามองไปยังโต๊ะของเจียงโหว"จวินเอ๋อร์""...""จวินเอ๋อร์"
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 28 เรื่องอลหม่านในงานพิธี (1/2)
การถวายฉลองพระองค์แด่ฮองเฮาเป็นไปอย่างราบรื่น ทว่าหลิวจือหลินกลับได้รับหน้าที่เพิ่มเติมอีกอย่าง เพราะนางก็เปรียบดั่งสะใภ้ราชวงศ์คนหนึ่ง งานนี้จะขาดฝีมือการจัดแสดงของเจียงโหวฮูหยินได้อย่างไรหญิงสาวนามว่าโฮ่วถิง โฉมสะคราญอันดับต้น ๆ ได้รับเลือกให้สวมอาภรณ์ตัวใหม่ล่าสุดเป็นการตบท้ายการแสดง งานนี้ไม่ง่ายดายแต่ก็ไม่ยากเท่าใด ด้านในพิธียิ่งใหญ่อลังการมากล้นด้วยบรรดาแขกเหรื่อจากราชวงศ์ขุนนาง หลิวจือหลินจึงมิอาจทำพลาดได้เพียงครึ่งก้าว“องค์หญิง หากท่านโหวทราบเข้า จะเป็นเรื่องใหญ่นะเพคะ” นางกำนัลผู้หนึ่งกล่าวกระซิบถานจาวหรงจิ๊ปาก “ข้าไม่พูด เจ้าไม่พูด ผู้ใดจะเค้นเอาความผิดได้งั้นหรือ อีกอย่างด้านหลังลานพิธีก็เป็นป่ารกร้าง ย่อมต้องมีงูเงี้ยวเป็นเรื่องปกติ”“พะ...เพคะ” นางกำนัลตอบกลับเสียงค่อย จากนั้นโบกมือให้ชายฉกรรจ์ซึ่งสวมเครื่องแต่งกายสีเข้มลอบปล่อยสัตว์เลื้อยคลานตัวเขื่องออกจากกระสอบผ้าสีหม่นหม่าลี่เจี่ยเดินใจลอยพลางขบคิดเรื่องราวเรื่อยเปื่อย กระทั่งวนมายังด้านหลังงานพิธีโดยไม่รู้ตัว นางบังเอิญพบเห็นกลุ่มคนกำลังกระทำบางอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ เข้าพอดี จึงตัด
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 27 เจียงโหวอสรพิษร้าย
ถึงเวลาต้องถวายฉลองพระองค์แด่ฮองเฮา วันนี้หลิวจือหลินสวมใส่อาภรณ์ที่ตนตัดเย็บเองกับมือ แม้สีสันดูเรียบง่ายสบายตา ทว่ายังสามารถขับเน้นรูปร่างและผิวพรรณให้ดูผุดผาด ร่างระหงย่างกรายขึ้นรถม้าด้วยทีท่าสงบนิ่งประดุจสายน้ำ เจ้าของร่างสูงสาวเท้าตามหลังสตรีร่างบอบบางอยู่ไม่ห่าง ไม่นานล้อไม้ก็เคลื่อนบดไปตามเส้นทางเพื่อมุ่งสู่ราชวังภาพเมื่อครู่ล้วนอยู่ในสายตาของหม่าลี่เจี่ย เดิมนางต้องการเยาะหยันเมื่อหลิวจือหลินมีสีหน้ากระวนกระวายซีดขาวขลาดเกรง ทว่าสิ่งที่นางเห็นเมื่อครู่กลับเป็นใบงดงามเรียบเฉยเฉกเช่นหลิวหลีชั้นยอด จากความกระหยิ่มยิ้มย่องก็พลิกกลับเป็นเคืองขุ่น"ไหนว่านางไม่มีหยกมณีเพลิงแล้ว เหตุใดนางยังเข้าราชวังด้วยสีหน้าใจเย็นเช่นนั้น"สาวใช้ข้างกายก้มหน้างุด "บ่าวก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ บางทีฮูหยินอาจกำลังหวาดกลัวอยู่ในใจก็ได้นะเจ้าคะ เพราะตั้งแต่วันนั้น บ่าวก็ไม่เห็นฮูหยินนำฉลองพระองค์มาแก้ไขเปลี่ยนแปลงใด ดูเหมือนอาจใช้หยกปลอมเพื่อตบตาฮองเฮา หากฝ่าบาททรงทราบ บ่าวว่าอย่างไรฮูหยินก็ต้องถูกโทษทัณฑ์อย่างหนักแน่นอน"ได้ยินคำกล่าวของสาวใช้ จากใบหน้ากราดเกรี้ยวก็พลิกผันเป็น
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 26 หยกมณีเพลิง
หลิวจือหลินตื่นขึ้นอีกครั้งก็ไม่พบท่านโหวบ้าดีเดือดแล้ว เขามักทำตัวดั่งเทพมังกรเห็นหัวมิเห็นหาง [1] แบบนี้อยู่เรื่อย รังแกนางจนสาแก่ใจ ยามเช้าก็หนีหน้า ร่างระหงดีดกายลุกพรึบ พลันรู้สึกเมื่อยขบไปหมดทั้งตัวเพราะเมื่อคืนได้เกิดสงครามขนาดย่อม อีกคนหลับสบายส่วนนางต้องนอนนิ่งให้เขากอดก่ายอย่างกับตุ๊กตาไร้ชีวิตกว่าจะข่มตาหลับฟ้าก็ใกล้สว่างหลิวจือหลินบิดซ้ายบิดขวา เสียงสวบสาบที่ดังสะท้อนเป็นเหตุให้สาวใช้หน้าห้องทราบว่านายหญิงของตนนั้นตื่นเป็นที่เรียบร้อยปี้อี๋ "ฮูหยิน ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ""อืม...ตื่นแล้ว พวกเจ้าเข้ามาสิ"เจียวเจียวถือภาชนะทองแดงรองน้ำสะอาดตามหลังปี้อี๋ส่วนปี้อี๋รุดเข้าช่วยประคองหลิวจือหลินที่ดูเหมือนนางจะโรยแรงอยู่ไม่น้อย"เป็นอะไรเจ้าคะ เมื่อคืนท่านโหวคงไม่ได้...""อะไร พวกเจ้าคิดอะไร เมื่อคืนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นทั้งนั้น เว้นเพียงเขารังแกข้าจนร้าวระบมไปทั้งตัว"ร่างระหงบิดซ้ายบิดขวาเสียจนกระดูกลั่นกร็อบแกร็บ เจียวเจียวลอบส่งสายตาพล
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 25 เจียงโหวคนถ่อย (2/2)
"โอ๊ย! ท่านโหว เป็นไบโพล่ารึ!" หลิวจือหลินหน้างอ เมื่ออีกฝ่ายโยนนางลงเตียงนอนหนานุ่มโดยไร้เหตุผลเจียงซื่อจวินมิได้ปล่อยนางเป็นอิสระนานนัก เขารวบจับแขนทั้งสองไว้เหนือศีรษะพลางกดกายระหงแนบลู่ลงบนที่นอน หลิวจือหลินตื่นตระหนก ม่านตาขยายกว้างเมื่อถูกบุรุษกายกำยำคร่อมอยู่บนเรือนร่างของตนรวดเร็วดุจสายอสนี"ทะ...ทำอะไรของท่าน ปล่อยข้านะ"ต่อให้นางดิ้นรนไปก็ไร้ประโยชน์ แรงของเขาเฉกเช่นม้าศึกคึกคะนอง"หลิวจือหลิน เจ้ากล้าดีอย่างไรจึงสนิทสนมกับชายอื่น""ห๊ะ!..."นี่เขากำลังหึงหวงข้าหรือ"เจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่อยู่ด้วยจะทำอันใดตามใจตนเองก็ได้ อย่าลืมสถานะของเจ้าว่าคือใคร หากจำไม่ได้ข้าจะช่วยทบทวนความจำให้ดีหรือไม่ หืม..."ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงหมายรังแกสตรีเบื้องล่าง จู่ ๆ หลิวจือหลินก็ร้องไห้โฮไม่มีปี่มีขลุ่ย"ฮึก ฮื่อ...คนบ้า ปล่อยข้านะ ข้าเจ็บ" แขนเล็กขยับไปมาเพื่อให้เขาผ่อนแรงลง หลิวจือหลินรู้สึกว่าข้อมือของตนใกล้หักอยู่รอมร่อ ยามนี้นางทราบถึงจุดอ่อนหนึ่งของเขา เจียงโหวแพ้น้ำตาสตรี นางจะแสร้งงอแงจนกว่าเขาน
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 25 เจียงโหวคนถ่อย (1/2)
การเดินทางกลับเรือนครั้งนี้ก็ยังเหมือนยามปกติ หลิวจือหลินอมยิ้มพลางส่ายศีรษะ ดูเหมือนฟ่านเทียนเผยกังวลใจมากเกินไปแล้วหลิวจือหลินจึงเร่งชำระร่างกายอันเหนอะหนะเพื่อผ่อนคลายความเหนื่อยล้าที่ตนพบเจอตลอดทั้งวัน ดูเหมือนวันนี้เจียงซื่อจวินก็กลับดึกไม่ต่างกันเดิมทีหลิวจือหลินมักเห็นเขานั่งปั้นหน้าถมึงทึงรออยู่โต๊ะทำงานที่ประจำเพื่อจ้องจับผิดนางร่ำไป เมื่อสาแก่ใจเขาก็สะบัดกายกลับเรือนหลัก โดยไม่คิดเหลือบแลนางอีกเวลาล่วงเลยจนถึงยามฮ่าย [1] หลิวจือหลินจึงได้ยินเสียงฝีเท้าใครบางคนย่างกรายใกล้เข้ามาทุกขณะ เจียงโหวมักปรากฏกายอนึ่งผีสางเช่นนี้เสมอ นางเองก็ชินเสียแล้ว"...ท่านโหว ยามวิกาลเช่นนี้ หากท่านจะมาก็ช่วยส่งเสียงหน่อยมิได้หรือเจ้าคะ ทำราวกับผีสางผู้อื่นจะได้ตกใจแตกตื่นกันหมด"หลิวจือหลินเอ่ยทั้งที่ตนยังวุ่นกับงานอันล้นมือโดยไม่ละสายตา จู่ ๆ ลมหายใจอุ่น ๆ ก็เป่าปะทะบริเวณใบหูเสียจนขนลุกเกรียว"วันนี้เจ้าทำอะไรมางั้นหรือ"หลิวจือหลินผงะ "ก็ทำงานอย่างไรเจ้าคะ พูดปกติไม่ได้หรือ เหตุใดต้
