บทที่ 12 เจ้าเป็นใครกันแน่ (1/2)

เวลาล่วงเลยราวพริบตาหนึ่ง ยามนี้หลิวจือหลินรู้สึกว่าตนใกล้เป็นง่อยเข้าทุกขณะ แต่ละวันนั่งกินนอนกินไม่เป็นอันทำอะไร แม้เจียงซื่อจวินมิโผล่มาพบนางอีก แต่เขาทราบทุกความเคลื่อนไหวของหลิวจือหลินอยู่ตลอด กระทั่งอาการเจ็บป่วยหายสนิท หลิวจือหลินจึงตัดสินใจไปเยือนเรือนหลักสักครา ดูเหมือนว่าใครบางคนก็ตั้งใจรอนางอยู่เช่นกัน   

ร่างระหงเยื้องย่างไปตามเส้นทางทอดยาว ขนาบซ้ายขวาภายในจวนโหวล้วนปลูกแต่งไปด้วยไม้ดอกไม้ประดับงามล้ำหลากชนิด โครงสร้างของเรือนเป็นรูปแบบเรือนสี่ประสาน เรือนหลักตั้งอยู่ทางทิศเหนือ ทว่าเรือนสี่ประสานของจวนโหวกลับใหญ่โตกว่าทั่วไปนัก นอกจากแบ่งแยกยิบย่อยหลายแห่ง ก็ยังสร้างเรือนลานเกือบสิบที่

หลิวจือหลินแอบคิดในใจว่าเขาอวดรวยเหลือเกิน ไม่ก็ไว้เก็บบรรดาสตรีเพิ่มอีกแน่นอน อยู่กันไม่กี่คนต้องปลูกเรือนโอ่อ่าเพียงนี้ แค่มุ่งหน้าไปเรือนของเขาก็ช่างปวดขาเสียจริง โชคดีที่กลิ่นหอมจรุงของบุปผาลอยฟุ้งมาตามสายลมช่วยให้ผ่อนคลายความเหนื่อยล้าได้บ้าง 

นับเป็นครั้งแรกที่หลิวจือหลินมาเยือนเรือนหลักอย่างเป็นทางการ ก่อนออกมารู้สึกไม่สบอารมณ์เท่าใด คร