บทที่ 15 ลองตบข้าสิ

บทที่ 15 ลองตบข้าสิ

ฟางเมี่ยวหันไปมองตามเสียงนั้น ก่อนจะพบกับบุรุษวัยกลางคนผู้หนึ่งที่กำลังก้าวเดินเข้ามา ท่าทีของเขาดูเป็นบัณฑิตผู้มีความรู้ นางจำเขาได้ดี เขาคืออาจารย์จาง บิดาของจางเสวี่ยฮุ่ย นามว่าจางหยวน เขาคือผู้ที่มีความสามารถและเคารพนับถือของเหล่าบัณฑิตในเมืองหลวง ผู้คนต่างเรียกเขาว่าท่านอาจารย์จาง

จางลี่อิงลดมือลง ก่อนจะหันไปมองบิดาของตนคราหนึ่ง จางหยวนมองบุตรสาวของตนด้วยแววตาที่ตำหนิอย่างไม่ปิดบัง ก่อนจะหันมาจ้องมองฟางเมี่ยวด้วยแววตาที่ล้ำลึก

"บุตรสาวของข้าเสียมารยาทแล้ว เจ้าคือบุตรสาวตระกูลใดหรือ?"

"คารวะท่านอาจารย์จาง ข้ามีนามว่าฟางเมี่ยว บุตรสาวจวนตระกูลฟางเจ้าค่ะ"

"อ้อ บุตรสาวของท่านเสนาบดีฟางนี่เอง"

จางหยวนยิ้มให้ฟางเมี่ยวเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย

"ต้องขออภัยแทนบุตรสาวของข้าด้วย นางไม่รู้ความเท่าใดนัก"

"ไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ เดิมทีข้าก็ตั้งใจมาร่วมงานเลี้ยงตามคำเชิญของเสวี่ยเสวี่ยอยู่แล้ว ต้องขออภัยท่านอาจารย์จางเช่นกันที่ไม่สำรวมกิริยา"

"อืม คุณหนูฟางช่างรู้ความไม่น้อยเลย เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน ลี่เอ๋อร์ ตามพ่อมา"

จางลี่อิงหันมาถลึงตามองฟางเมี่ยวคราหนึ่งอย่างไม่พอใจเท่าใดนัก ก่อนจะยอมเดินตามบิดาตนไปอย่างไม่เต็มใจเท่าใดนัก ฟางเมี่ยวคร้านจะสนใจจางลี่อิงอีก จึงหันมาสนทนากับจางเสวี่ยฮุ่ยแทน

ผ่านไปไม่นานนัก ก็มีขันทีจากวังหลวงเดินทางมาที่จวนราชครู บอกว่ามีราชการโองการจากฝ่าบาท จางราชครูและเหล่าฮูหยินรวมถึงคนที่อยู่ในงานเลี้ยงต่างรีบคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว

เนื้อความในราชโองการสร้างความตกใจให้ทุกคนไม่น้อย แต่ก็ไม่เกินความคาดหมายของฟางเมี่ยวไปเท่าใดนัก เนื่องจากราชโองการนี้เป็นราชโองการพระราชทานสมรส ให้จางเสวี่ยฮุ่ยแต่งเข้าจวนอ๋องเป็นพระชายาเอก

จางเสวี่ยฮุ่ยดีใจยิ่งนัก เขาทำตามที่รับปากนางเอาไว้ในงานเลี้ยงจวนตระกูลหลี่จริงๆ แต่ทว่านางทำได้เพียงเก็บงำความดีใจนี้เอาไว้ ใบหน้าจึงมีแต่เพียงความนอบน้อมและกิริยามารยาทงดงาม ขันทีที่รับหน้าที่มาประกาศราชโองการลอบพยักหน้าด้วยความพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง

แต่ทว่าจางลี่อิงกลับลอบกำมือตนเอาไว้แน่น เดิมทีนางควรจะได้แต่งเป็นพระชายาเอกของชินอ๋อง แต่พี่สาวต่างมารดาของนางผู้นี้กลับได้ตำแหน่งนี้แทนนางไปเสีย น่าเจ็บใจนัก!!!

การกระทำของจางลี่อิงอยู่ในสายตาของฟางเมี่ยวทุกอย่าง นางลอบส่งเสียงเหอะคราหนึ่งอย่างดูแคลน

มีหรือนางจะดูไม่ออก ชาติก่อนยามที่ได้ยินว่าจางเสวี่ยฮุ่ยแต่งกับเย่จิ้นหยางไปแล้ว นางก็มีท่าทีเช่นนี้ ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้มาพบเจอสตรีที่มีนิสัยเหมือนกับนางในกาลก่อนไม่มีผิดเพี้ยน

เรื่องการแต่งงานของจางเสวี่ยฮุ่ยและเย่จิ้นหยางนั้นฟางเมี่ยวไม่ได้ตื่นเต้นอันใดมากนัก ก่อนจะกลับนางได้เอ่ยแสดงความยินดีกับจางเสวี่ยฮุ่ยไม่กี่ประโยค ก่อนจะขอตัวลากลับจวนของตน

บุรุษที่มองตามฟางเมี่ยวต่างพึงพอใจในตัวนาง บางคนถึงกับตั้งใจเอาไว้ว่าหากกลับจวนไปแล้ว จะต้องให้มารดาส่งแม่สื่อไปสู่ขอนางให้จงได้

หลิวจือลอบเบ้ปากคราหนึ่ง นางเองก็ได้รับเทียบเชิญให้มาร่วมงานเลี้ยงในครั้งนี้ด้วย นางเดินตามฟางเมี่ยวมาจนถึงรถม้า ก่อนจะเอ่ย

"เฮ้อ สตรีหน้าไม่อายที่ใดกันที่กล้ามายั่วยวนบุรุษในงานเลี้ยงเช่นนี้"

ฟางเมี่ยวเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยก็มีท่าทีเบื่อหน่ายไม่น้อย นางหันไปมองหลิวจือก่อนจะเอ่ย

"เจ้าว่าผู้ใดหรือ?"

หลิวจือแสยะยิ้มมุมปาก

"เจ้าคิดว่าข้าว่าผู้ใดเล่า?"

"ผู้ใดจะรู้เล่า ข้าก็คิดว่าเจ้าว่าตนเองเสียอีก"

"ฟางเมี่ยว!!!"

"เข้ามาสิ หากเจ้ากล้าแตะตัวข้าแม้เพียงนิดข้าจะถีบเจ้าให้ลอยกลับบ้านเก่าเลย"

ฟางเมี่ยวเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย หลิวจือที่ได้ยินเช่นนั้นจึงจำใจเดินจากไปด้วยท่าทีที่อัดอั้นตันใจเป็นอย่างมาก ฟางเมี่ยวไม่สนใจนางอีก รีบขึ้นรถม้ากลับจวนตนเสีย เมื่อมาถึง นางก็พบกับสาวใช้นางหนึ่งที่กำลังยกกาสุราผ่านนางไป

"ช้าก่อน"

สาวใช้น้อยนางนั้นหยุดชะงักก่อนจะหันมาทำความเคารพฟางเมี่ยว

"คุณหนู"

"มีผู้ใดมาที่จวนหรือ ปกติท่านพ่อไม่ดื่มสุรานี่?"

"เอ่อ เป็นคุณชายจากจวนตระกูลหลี่เจ้าค่ะ โอะ คุณหนู"

"เจ้ามีสิ่งใดไปทำก็ไปเถิด ข้าจะนำกาสุรานี้ไปให้พวกเขาเอง"

"แต่คุณหนูเจ้าคะ..."

"มีสิ่งใดก็ไปทำเถิด"

"เจ้าค่ะ"

ฟางเมี่ยวดึงถาดที่ใส่กาสุรามาถือเอาไว้เอง ก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปที่เรือนของฟางเจี๋ยในทันที หากหลี่เยี่ยนเฉินมาที่จวนของนางย่อมจะต้องไปที่เรือนของพี่ชายนางเป็นแน่

เมื่อนางมาถึงก็ได้ยินเสียงบุรุษสองคนสนทนากันอย่างสนิทสนม ในขณะที่นางกำลังก้าวเข้าไปในเรือน บุรุษทั้งสองก็หันมามองนางพร้อมกัน

ฟางเจี๋ยขมวดคิ้วมุ่น ในขณะที่หลี่เยี่ยนเฉินมองนางด้วยแววตาที่วูบไหว

ฟางเมี่ยววางกาสุราในมือลง ก่อนจะเทใส่ถ้วยและส่งให้บุรุษทั้งสอง พลางหันไปส่งยิ้มให้หลี่เยี่ยนเฉิน เขามองถ้วยสุราคราหนึ่งไม่ได้เอ่ยสิ่งใด ด้านฟางเจี๋ยที่เห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยถามทันที

"เหตุใดเจ้าจึงยกเข้ามาเล่า สาวใช้ไปที่ใดกันหมด?"

ฟางเมี่ยวยิ้มตาหยี ก่อนจะเอ่ย

"ข้าผ่านมาทางนี้พอดีน่ะเจ้าค่ะ จึงอาสายกมาให้ท่านพี่เอง"

ฟางเจี๋ยหรี่ตามองฟางเมี่ยวคราหนึ่ง ก่อนจะครุ่นคิดในใจ ผ่านทางเช่นนั้นหรือ เรือนของฟางเมี่ยวกับเรือนของเขาห่างกันไม่น้อย นางจะผ่านมาทำสิ่งใดที่เรือนของเขากัน

"หากไม่มีสิ่งใดแล้ว เจ้าก็ไปเถิด พี่มีเรื่องต้องสนทนากับอาเยี่ยนสักหน่อย"

"เจ้าค่ะ"

ฟางเมี่ยวจ้องมองหลี่เยี่ยนเฉินอีกครา เห็นเพียงบุรุษตรงหน้าเอาแต่ดื่มสุรา ไม่สนใจจะมองนางสักนิด ก็รู้สึกน้อยใจเป็นอย่างยิ่ง นางจึงจำใจต้องเดินกลับเรือนอย่างไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก

ด้านหลี่เยี่ยนเฉินนั้น เมื่อฟางเมี่ยวเดินกลับเรือนตนไปแล้ว เขาจึงวางถ้วยชาในมือลง ก่อนจะเอ่ย

“อาเจี๋ย เดิมทีเรื่องนี้ข้าไม่อยากจะพูดกับเจ้า เพราะอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องของข้า แต่ทว่าเพราะข้าเห็นฟางเมี่ยวมาตั้งแต่ยังเด็ก เติบโตมาด้วยกันกับนาง”

ฟางเจี๋ยที่ได้ยินเช่นนั้นจึงมองหลี่เยี่ยนเฉินคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

“เรื่องใดหรือ?”

“สาวใช้ข้างกายฟางเมี่ยวดูจะไม่ได้เรื่องเท่าใดนัก ตอนที่ข้ากลับมาเมืองหลวง ได้ยินข่าวเล่าลือว่านางติดสุราเล่นการพนัน สาวใช้ของนางนอกจากจะไม่ห้ามปรามแล้ว ยังสนับสนุนนางอีก ข้าเห็นนางมานาน และเห็นแก่ที่นางเป็นน้องสาวของเจ้า ข้าจึงไม่อยากเห็นนางเดินในทางที่ไม่ควร ข้าสงสารท่านลุงและเห็นแก่ที่เจ้าเป็นสหายรักของข้า หวังว่าเจ้าคงไม่โกธรที่ข้าพูดมากไป”

หลี่เยี่ยนเฉินพยายามใช้คำพูดที่ทำให้ฟางเจี๋ยคล้อยตาม เขาเองจำได้ดี สาวใช้ที่ติดตามฟางเมี่ยวนั้นมีนามว่าลู่ชิง ไม่ได้เรื่องเลยแม้แต่น้อย ก่อนหน้านี้หากเขาจะยื่นมือเข้าไปยุ่ง สนาบดีฟางย่อมต้องไม่พอใจเป็นแน่ แต่ยามนี้ฟางเจี๋ยกลับมาแล้ว เขารู้ว่าฟางเจี๋ยค่อนข้างเข้มงวดกับฟางเมี่ยวไม่น้อย คงมีเพียงฟางเจี๋ยที่จะทำได้

เขาถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง แม้ชาตินี้จะไม่อยากเกี่ยวข้องกับนาง แต่ลึกๆ ในใจของเขาก็ไม่อยากมองเห็นนางเดินซ้ำรอยเดิมอีก

มันเป็นความรู้สึกที่ประหลาดไม่น้อย เขาลอบยิ้มเยาะให้ตนเอง ไหนเขาบอกว่าตนเองเก่งนักไม่ใช่หรือ ต้องตัดขาดจากนางได้ แต่ท้ายที่สุดเขาก็หลอกตนเองทั้งสิ้น

ฟางเจี๋ยที่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าเห็นด้วย เดิมทีเพราะท่านพ่อตามใจฟางเมี่ยวมากเกินไป คนข้างกายนางแต่ละคนจึงไม่ได้เรื่องไม่ได้ความ

เห็นทีเขาคงต้องหาสาวใช้คนใหม่มาเพิ่มให้นางเสียแล้ว

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาจึงเอ่ยกับหลี่เยี่ยนเฉินอย่างซาบซึ้งใจ

“ข้าไม่โกธรเจ้าหรอก ข้าต้องขอบใจเจ้ามากนะอาเยี่ยน เมี่ยวเอ๋อร์ยามนี้นิสัยดีขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ข้าก็ยังกังวลว่าหากยังมีสาวใช้เช่นนั้นคอยรับใช้ข้างกายคงจะไม่ดีเท่าใดนัก”

“อืม”

ด้านฟางเมี่ยวนั้นเมื่อกลับมาถึงเรือน ก็พบกับแม่นมหลิ่วที่กำลังรอนางอยู่ที่หน้าเรือนด้วยความร้อนใจ

"คุณหนู ท่านกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ?"

"แม่นมหลิ่ว มีอันใดหรือ?"

"คุณหนู เกิดเรื่องที่ร้านเครื่องประทินโฉมแล้วเจ้าค่ะ"

"เกิดเรื่องใดหรือ?"

"คุณหนูไปดูเองจะดีกว่าเจ้าค่ะ"