บทที่ 18 ประทับตรา

ฟางเมี่ยวลุกขึ้นยืนก่อนจะทำความเคารพเขาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยเหมือนเช่นเคย เย่จิ้นหยางที่เห็นเช่นนั้นก็ยิ้ม ก่อนจะเอ่ยทักทายนาง

"คุณหนูฟางนี่เอง ข้าก็คิดว่าสตรีที่ใดกันที่อาเยี่ยนพามาที่นี่ด้วย ดีเลยวันนี้เจ้าอยู่พอดี แนะนำอาหารที่อร่อยให้ข้าด้วยเถิด ได้ยินว่าภัตตาคารแห่งนี้เป็นของมารดาเจ้า ที่ตกทอดมาถึงเจ้า อีกทั้งเจ้ายังคิดที่จะขายอาหารในราคาที่จับต้องได้ให้ราษฎรระดับล่างอีกด้วย ช่างมีจิตใจที่ดีงามยิ่งนัก"

เย่จิ้นหยางเอ่ยชมฟางเมี่ยวจากใจจริง ฟางเมี่ยวเพียงยิ้มออกมาเล็กน้อยเท่านั้น

เหอะ!! ชาติก่อนเขาด่านางราวกับนางไม่ใช่คน นางยังจำได้ดี คืนนั้นที่นางวางยาปลุกกำหนัดเขา และยามรุ่งสางที่เขาตื่นขึ้นมาพบว่าได้กลายเป็นสามีภรรยาที่แท้จริงกับนางไปเสียแล้ว

"ฟางเมี่ยว สตรีหน้าไม่อาย แพศยา ต่ำช้า เจ้าวางยาข้าหรือ"

"ท่านอ๋อง เมี่ยวเอ๋อร์รักพระองค์นะเพคะ"

"แต่ข้าเกลียดเจ้า เกลียดจนแทบอยากจะอาเจียน ข้าเกลียดเจ้าได้ยินหรือไม่!!! ใครอยู่ข้างนอกเข้ามาลากนางไปขังเอาไว้ที่เรือนเล็กท้ายจวน ห้ามให้อาหารนางจนกว่าข้าจะสั่ง!!!"

"ท่านอ๋อง!!!"

นางถูกเขาสั่งขังในเรือนโกโรโกโส ไม่มีอาหารกิน นางหิวจนปวดแสบท้องไปหมด จนกระทั่งมีสตรีนางหนึ่งเปิดประตูก้าวเดินเข้ามาหานาง

"ฟางเมี่ยว เจ้ารีบกินก่อนเถิด ก่อนที่ท่านอ๋องจะกลับมา พวกเจ้าเร็วเข้า ช่วยกันพยุงนางหน่อย"

"จางเสวี่ยฮุ่ย เจ้ามาเพื่อเยาะเย้ยข้า เจ้ามันสารเลว นังชั่ว!!! ข้าไม่มีวันยอมแพ้เจ้า"

ฟางเมี่ยวหลับตาลงคราหนึ่ง ยามนั้นนางช่างโง่เง่าโดยแท้ โง่อย่างไม่มีอันใดมาเทียบได้

"คุณหนูฟาง"

เย่จิ้นหยางที่เห็นว่าฟางเมี่ยวเงียบไปจึงเอ่ยเรียกนาง ฟางเมี่ยวจึงหันไปมองเขา

"ที่นี่อาหารรสชาติดีทุกอย่าง อีกเดี๋ยวหม่อมฉันจะให้พ่อครัวทำอาหารที่รสชาติไม่เผ็ดมากมาให้ท่านอ๋องเพคะ"

"คุณหนูฟาง เจ้ารู้ได้เช่นไรว่าข้าไม่ชอบกินอาหารรสเผ็ด?"

ฟางเมี่ยวชะงักไปครู่หนึ่ง ด้านหลี่เยี่ยนเฉินเองก็หรี่ตามองฟางเมี่ยวเช่นกัน นางกระแอมไอคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

"เสวี่ยเสวี่ยบอกหม่อมฉันน่ะเพคะ นางชอบเอ่ยถึงท่านอ๋องให้หม่อมฉันฟังบ่อยๆ"

"อ้อ ข้าลืมไปได้อย่างไรว่าพวกเจ้าเป็นสหายกัน"

"เชิญท่านอ๋องตามสบายนะเพคะ หม่อมฉันขอตัว"

"คุณหนูฟาง เชิญเจ้ากับอาเยี่ยนตามสบายเถิด ข้าเพียงแวะมาซื้อกลับไปกินที่จวนเท่านั้น อีกอย่างข้าจะให้คนนำไปส่งให้จางเสวี่ยฮุ่ยด้วย"

ฟางเมี่ยวที่ได้ยินเช่นนั้น จึงเอ่ยกับเย่จิ้นหยาง

"เช่นนั้นหม่อมฉันจะให้พ่อครัวทำอาหารเพิ่มเองเพคะ ในส่วนของจางเสวี่ยฮุ่ย ท่านอ๋องไม่ต้องจ่าย นางเป็นสหายข้า ข้าย่อมไม่คิดเล็กคิดน้อย"

"จะดีหรือ?"

"ดีสิเพคะ"

ดีสิ!!! รีบซื้อรีบไสหัวไปเสีย

หลังจากที่เย่จิ้นหยางจากไป ฟางเจี๋ยก็กลับมาพอดี คนทั้งสามจึงนั่งกินอาหารด้วยกันต่อ หลี่เยี่ยนเฉินถลึงตาใส่ฟางเมี่ยวเป็นครั้งคราว

จะไม่ให้เขาทำเช่นนี้ได้อย่างไรกัน นางลอบเอาเท้าตนมาถูไถขาของเขา ส่วนมือของนางก็ลอบเขียนนิ้วมือของเขาเป็นระยะ พอเขาจับได้นางก็ยักคิ้วให้เขา แล้วส่งยิ้มไร้เดียงสาราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

เขารู้แล้วสตรีนางนี้มีโรคอีกโรคหนึ่งที่เขาเพิ่งรู้นั่นก็คือ

นางเป็นโรคจิตอย่างไรเล่า!!!

"มื้อนี้ข้าอิ่มยิ่งนัก อาหารก็อร่อยเหลือเกิน พี่ใหญ่ พ่อครัวข้าเป็นเช่นไร"

"ดีมาก"

"ข้าบอกท่านแล้ว อ้อ อีกเดี๋ยวข้าจะสั่งให้ลุงเจินทำอาหารเพิ่มอีกสองสามอย่างแล้วส่งไปที่จวนตระกูลหลี่ ข้าอยากจะให้ท่านลุงท่านป้าได้ลองชิม"

"ที่จวนข้ามีแม่ครัวอยู่ อีกอย่างท่านแม่ติดรสมือของแม่ครัวผู้นั้นมาก เจ้าไม่ต้องลำบากก็ได้"

หลี่เยี่ยนเฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย ฟางเจี๋ยที่ได้ยินเช่นนั้นจึงเอ่ยขึ้นมาทันที

"อาเยี่ยน เจ้าไม่ต้องเกรงใจ เมี่ยวเอ๋อร์ตั้งใจมากเลยนะ ท่านลุงท่านป้าย่อมชอบอาหารที่นี่เป็นแน่"

"พี่ใหญ่พูดถูกเจ้าค่ะ เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น"

ฟางเมี่ยวยิ้มตาหยี ก่อนจะย่นหน้าไปมองขาหมูในชามใบใหญ่คราหนึ่ง นางชอบขาหมูที่สุด จึงคิดจะยื่นมือไปหยิบถ้วยขาหมูมาวางไว้ตรงหน้าตน แต่ทว่าโต๊ะกว้างเกินไป นางจึงต้องโน้มตัวเอื้อมมือไปหยิบมันมา หลี่เยี่ยนเฉินเองก็กำลังจะยื่นมือมาหยิบจานรากบัวยัดไส้พอดี เขาโน้มตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย คนทั้งสองที่ไม่ทันระวังจึงพุ่งเข้าหากันทันที

ริมฝีปากของหลี่เยี่ยนเฉินประทับรอยจูบลงไปบนหน้าผากของฟางเมี่ยวอย่างรวดเร็ว ฟางเมี่ยวชะงักไปชั่วขณะก่อนจะยิ้มตาหยีและเอ่ยตอบ

“ให้ตายสิพี่เยี่ยน กินให้อิ่มก่อนแล้วค่อยจูบหน้าผากข้าก็ยังไม่สาย”

หลี่เยี่ยนเฉินที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจจนทำสิ่งใดไม่ถูก ตะเกียบในมือของเขาร่วงหล่นลงไปบนพื้น ใบหน้ามีท่าทางเหม่อลอยอย่างเห็นได้ชัด

"อาเยี่ยน อาเยี่ยน เจ้าไม่สบายใช่หรือไม่!!!"

ฟางเจี๋ยที่เห็นท่าทีของสหายดูแปลกพิกลก็เอ่ยถามด้วยความห่วงใย ฟางเมี่ยวยิ้มตาหยี ก่อนจะเอ่ยตอบ

"คงเพราะอาหารมื้อนี้ดีเยี่ยมมากๆ น่ะเจ้าค่ะ พี่เยี่ยนจึงมีท่าทีเช่นนี้ ข้าบอกแล้วว่าพ่อครัวข้าน่ะฝีมือเป็นเลิศ"

หลี่เยี่ยนเฉินหมดคำจะกล่าว เขาจ้องมองนางอย่างหวาดหวั่น ใจก็เต้นถี่ระรัวอย่างบ้าคลั่ง

หน้าผากนางหอมเหลือเกิน

มารดามันเถิด! นี่เขาคิดสิ่งใดอยู่กัน

เมื่อคิดได้เช่นนั้น หลี่เยี่ยนเฉินก็ทนไม่ไหวแล้ว เขาจึงรีบขอตัวกลับจวนในทันที ฟางเมี่ยวมองตามแต่ไม่คิดที่จะรั้งเขาเอาไว้ ยามนี้นางจะต้องค่อยๆ รุกเข้าไปในหัวใจของเขาให้จงได้

เมื่อฟางเมี่ยวกลับมาถึงจวน ลู่ชิงก็รีบเข้ามารายงานนางทันที

"คุณหนู เรื่องที่ท่านให้บ่าวไปตามสืบได้ความแล้วเจ้าค่ะ"

"ว่ามา"

"ระยะนี้คุณชายหลี่ดูจะชอบเก็บตัวเจ้าค่ะ นอกจากอยู่ที่ค่ายทหาร เขาก็อยู่แค่ที่จวน ไม่กินไม่ดื่ม นานๆ ครั้งน่ะเจ้าค่ะที่จะดื่มสุรา แม้แต่งานเลี้ยงเขาก็ไม่ไป อีกทั้งระยะนี้เขายังสนิทสนมกับสตรีนางหนึ่งอีกด้วยนะเจ้าค่ะ"

ลู่ชิงลอบมองสีหน้าของฟางเมี่ยวเป็นระยะ นางเกรงว่าหากตนเอ่ยวาจาใดที่ทำให้คุณหนูอารมณ์เสีย คุณหนูอาจจะถีบยอดหน้านางได้

ฟางเมี่ยวปรายตามองลู่ชิงคราหนึ่งก่อนจะเอ่ย

"ข้ารอฟังอยู่ หากวันนี้เจ้าเล่าไม่ครบ ข้าตบหน้าหันแน่!!"

"เล่าแล้วเจ้าค่ะเล่าแล้ว สตรีนางนั้นมีนามว่าสวีเซียวเหยา นางเป็นบุตรสาวของท่านเสนาบดีสวีเจ้าค่ะ ได้ยินว่าหลี่ฮูหยินเอ็นดูนางมากเจ้าค่ะ เอ่อ อีกอย่างนางเก่งงานเรือนทุกอย่าง ทั้งยังไม่ดื่มสุราไม่ติดการพนัน แต่บ่าวคิดนะเจ้าคะ นางน่ะสู้คุณหนูของบ่าวไม่ได้ หากให้มาแข่งดื่มสุรากับคุณหนู นางย่อมแพ้คุณหนูของบ่าวแน่นอนเจ้าค่ะ"

"เจ้าออกไปเถิด ก่อนที่ข้าจะอดไม่ไหวยกเท้าถีบเจ้าจริงๆ"

"คุณหนู!!!"

"จะออกไปดีๆ หรือจะออกไปทั้งน้ำตา"

"ไปก็ได้เจ้าค่ะ"

ฟางเมี่ยวถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะครุ่นคิด

สวีเซียวเหยา เป็นบุตรสาวคนเดียวที่เกิดจากภรรยาเอก บิดานางรั้งตำแหน่งเสนาบดีกรมขุนนาง มีหน้าที่ตรวจตราเหล่าขุนนางที่มีใจคิดไม่ซื่อ ค่อนข้างเป็นบุคคลที่มีอำนาจในแวดวงขุนนางอยู่ไม่น้อย

นางจำได้สตรีนางนี้คอยเกาะแกะหลี่เยี่ยนเฉิน แต่เขาไม่สนใจแม้แต่น้อย เพราะวันๆ เอาแต่ตามติดนาง

ฟางเมี่ยวจำหน้าสวีเซียวเหยาได้ไม่ชัดนักในชาติก่อน แต่ทว่าชาตินี้เมื่อได้มองสวีเซียวเหยาอย่างชัดๆ ในวันนั้น นางก็รู้ว่าสวีเซียวเหยาเป็นสตรีที่งดงามไม่น้อย

อีกทั้งท่าทีที่ดูสนิทสนมกับหลี่เยี่ยนเฉินในวันที่จวนตระกูลหลี่จัดงานเลี้ยงนั่น มันก็ทำให้ใจของนางไม่สงบ

ชาตินี้นางจะไม่ใช้แผนการต่ำช้าเช่นในชาติก่อนอีก นางจะรอดูสถานการณ์ไปก่อน