บทที่ 17 เป้าหมายใหม่

"แผนการล้มเหลวขอรับนายท่าน"

"เก็บกวาดให้เรียบร้อย อย่าให้สาวมาถึงตัวข้า แม้จะเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย แต่ย่อมปล่อยผ่านไปไม่ได้ ไว้ค่อยส่งคนไปสั่งสอนนางใหม่อีกครา"

"ขอรับนายท่าน"

บุรุษชุดดำพยักหน้า ก่อนจะเดินออกจากห้องลับไป เมื่อออกมาจากห้องลับเขาก็หาที่ลับตาคนเปลี่ยนอาภรณ์ของตนออก เป็นชาวเมืองต้าอู๋ทั่วๆ ไป ใช้ชีวิตปะปนแฝงอยู่กับผู้คน ยามนี้ต้องนำเงินมอบให้สองแม่ลูกนั้นตามคำสั่งของนายท่าน และให้พวกนางย้ายไปนอกเมืองเสีย หลีกเลี่ยงที่จะเกิดปัญหามาถึงนายท่านของเขา

หลี่เยี่ยนเฉินเพิ่งกลับจากค่ายทหารก็มุ่งหน้าไปที่จวนตระกูลฟางเพื่อพบกับสหายสนิทอีกคนอย่างฟางเจี๋ยในทันที ได้ยินว่าฟางเมี่ยวไปร่วมงานเลี้ยงที่จวนตระกูลจางคงจะไม่อยู่ที่จวน แต่ทว่าเขากลับคาดเดาผิดไปหมด นางกลับมารวดเร็วยิ่ง

นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่อยู่เหนือความคิดของเขา ชาติก่อนฟางเมี่ยวไม่ได้ไปร่วมงานเลี้ยงที่จวนตระกูลจางเลย เพราะนางไม่ชอบใจจางเสวี่ยฮุ่ย แต่ทว่าในชาตินี้นางกลับได้ไปร่วมงานเลี้ยง อีกทั้งยังกลายเป็นสหายของจางเสวี่ยฮุ่ยอีกด้วย

เดิมทีเขาก็ไม่ชอบไปงานเลี้ยงตามจวนต่างๆ อยู่แล้วหากไม่จำเป็น ส่วนท่านพ่อนั้นมีงานด่วนต้องสะสาง และท่านแม่ก็รู้สึกไม่สบายเพราะเวียนศีรษะจึงไม่ได้ไปร่วมงานนี้ เพียงส่งคนนำของกำนัลไปมอบให้เพื่อเป็นการไม่เสียมารยาท ส่วนเขาอ้างว่ามีงานให้ต้องสะสางที่ค่ายทหารเช่นกัน จึงไม่อาจไปร่วมงานด้วยได้

หลี่เยี่ยนเฉินขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะรู้ตัวเขาก็หยุดยืนอยู่ที่ภัตตาคารโหยวเย่ว์เสียแล้ว นี่คือภัตตาคารของฟางเมี่ยว ยามนี้ผู้คนค่อนข้างคึกคักไม่น้อย ได้ยินว่านางสร้างร้านเล็กๆ ตรงด้านข้างของภัตตาคาร เป็นร้านสำหรับชาวบ้านทั่วไปที่สามารถมาซื้ออาหารในราคาที่จับต้องได้

หลี่เยี่ยนเฉินกวาดตามองไปโดยรอบ ก่อนที่เขาจะต้องตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง

นั่นมัน!!

ภาพเดิมย้อนกลับมาในห้วงความคิดของเขาอีกครา ก่อนจะตกหน้าผาลงไปพร้อมกับฟางเมี่ยว เขาถูกนักฆ่าใช้ดาบฟันลงมาที่กลางหลัง เพราะสายลมที่พัดแรงทำให้ผ้าที่คลุมใบหน้าของมันเปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของมัน

บุรุษที่กำลังยืนต่อแถวซื้อซาลาเปาที่หน้าภัตตาคารโหยวเย่ว์ เหตุใดจึงมีใบหน้าคล้ายกับนักฆ่าผู้นั้นเล่า!!!

หลี่เยี่ยนเฉินกำลังจะก้าวเดินเข้าไปหาบุรุษผู้นั้น แต่ทว่ากลับถูกใครบางคนเอื้อมมือมาจับที่ไหล่เสียก่อน เมื่อหันไปมองก็พบว่าเป็นฟางเจี๋ยและฟางเมี่ยวที่กำลังเดินตรงมาหาเขาพอดี

"อาเยี่ยน ข้าคิดว่าเจ้ากลับจวนไปแล้วเสียอีก"

ฟางเจี๋ยเอ่ยถาม หลี่เยี่ยนเฉินไม่ตอบสิ่งใด เขาหันกลับไปมองชายผู้นั้นอีกคราก็พบว่าไม่อยู่เสียแล้ว ฟางเจี๋ยที่เห็นท่าทีของสหายดูแปลกพิกลยิ่ง จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"อาเยี่ยน เจ้ามองสิ่งใดอยู่หรือ?"

"อ้อ ไม่มีสิ่งใดหรอก"

"อาเยี่ยน ไหนๆ เจ้าก็ยังไม่กลับจวน มิสู้ไปลองลิ้มชิมรสอาหารที่ภัตตาคารของน้องสาวข้าดีหรือไม่ แต่เล็กพวกเจ้าก็สนิทสนมกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ ไปกันเถอะ"

"เอ่อ ข้ามีงานต้องสะสางต่อ"

"งานใดกัน เจ้าบอกว่าไม่มีงานแล้วมิใช่หรือ?"

หลี่เยี่ยนเฉินหมดคำจะกล่าว เขาหันไปมองฟางเมี่ยวที่จ้องมองเขาพลางยิ้มน้อยๆ ดวงตาที่กระจ่างใสของนางมันช่างดูงดงามจนทำให้จิตใจของเขาสั่นไหวเอาเสียดื้อๆ

เมื่อหลีกหนีไม่พ้น หลี่เยี่ยนเฉินจำต้องตามฟางเจี๋ยมาที่ด้านบน คนทั้งสามเลือกนั่งที่ชั้นสอง ห้องนี้มีหน้าต่างกว้างขวาง สามารถมองเห็นทัศนียภาพที่แสนงดงามทั่วทั้งเมืองต้าอู๋ได้

"พี่เยี่ยน ข้าจำได้ว่าท่านน่ะชอบกิน ซี่โครงผัดเปรี้ยวหวานที่สุด ส่วนขนมหวานก็เป็นขนมดอกกุ้ย ข้าจะสั่งมาให้ท่าน"

หลี่เยี่ยนเฉินไม่ตอบ เดิมทีเรื่องนี้ก็ไม่ได้แปลกอันใด นางรู้ว่าเขาชื่นชอบสิ่งใดมาตั้งแต่เด็ก

เพียงแต่ชาติก่อนนางไม่ได้เอาใจเขาเช่นนี้

ฟางเจี๋ยบังเอิญมีเรื่องให้ต้องสะสางเล็กน้อย จึงขอตัวลงไปที่ด้านล่างครู่หนึ่ง ยามนี้จึงเหลือเพียงหลี่เยี่ยนเฉินและฟางเมี่ยว ฟางเมี่ยวเทชาร้อนใส่ถ้วยก่อนจะส่งให้หลี่เยี่ยนเฉิน แล้วจึงยกยิ้มมุมปาก พลางเอ่ยถามเขา

"พี่เยี่ยน คล้ายว่าท่านกำลังหลบหน้าข้าอยู่"

หลี่เยี่ยนเฉินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะจ้องมองฟางเมี่ยว

"ข้ามีงานต้องทำ ไม่ได้หลบหน้าเจ้า"

"ไม่จริง เหตุใดท่านจึงไม่มองหน้าข้าเล่า แต่ก่อนท่านมักจะชอบมองหน้าข้า ท่านยังบอกอีกด้วยว่า ข้าคือสตรีที่งดงามที่สุดที่ท่านเคยเจอมา ข้าจำได้"

หลี่เยี่ยนเฉินส่งเสียงเหอะออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะครุ่นคิดถึงเรื่องเก่าก่อน

"เมี่ยวเอ๋อร์ เจ้าช่างงดงามยิ่งนัก"

"แน่นอน ข้ารู้ดีว่าข้าน่ะงดงามที่สุด"

"ใช่แล้ว"

"เพราะฉะนั้น ใบหน้านี้ของข้าท่านอ๋องจะต้องชอบเป็นแน่ เจ้าว่าหรือไม่หลี่เยี่ยนเฉิน เจ้าจำเอาไว้นะ ข้าไม่มีวันยอมเป็นเพียงภรรยาของแม่ทัพกระจอกเช่นเจ้า ข้าจะต้องได้เป็นพระชายาเอกจวนอ๋อง"

นิสัยหลงตนเองของนางยังคงแก้ไม่หายจริงๆ น่ารังเกียจที่สุด!!!"

"พี่เยี่ยน ท่านยังไม่ตอบข้าเลยนะ?"

เสียงของฟางเมี่ยวทำให้สติของหลี่เยี่ยนเฉินกลับคืนมา เขาไม่ตอบสิ่งใด เพียงมองไปทางอื่น ฟางเมี่ยวเองแม้จะสงสัยในท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามออกไปให้มากความ นางจึงเปลี่ยนเรื่องเสีย

"อ้อ เครื่องประทินโฉมที่ข้าส่งไปที่จวน ท่านป้าได้รับแล้วกระมัง"

"ข้าไม่รู้ ข้ายังไม่ได้ถามท่านแม่"

"เช่นนั้น ท่านก็กลับไปถามเสียสิ ว่าชอบหรือไม่ หากชอบข้าจะได้ส่งไปให้อีก"

ฟางเมี่ยวค่อยๆ ยื่นมือของตนไต่ๆ ไปบนโต๊ะอาหาร ก่อนที่ปลายนิ้วชี้ของนาง จะสะกิดที่หลังมือของหลี่เยี่ยนเฉิน เขาตกใจจนชักมือกลับ ก่อนจะเอ่ย

"เจ้าเป็นสตรี ทำเช่นนี้ไม่เหมาะ"

"ไม่เหมาะอันใดกัน ข้าเพียงแตะที่หลังมือท่าน"

"ฟางเมี่ยว!! เจ้านี่มัน"

"ข้าทำไมหรือ?"

"หึ!!!"

ฟางเมี่ยวจ้องมองหลี่เยี่ยนเฉินคราหนึ่ง ก่อนจะครุ่นคิดในใจ

นี่เขามีคนที่ชอบแล้วจริงๆ หรือ จึงไม่ไยดีนางเช่นกาลก่อนแบบนี้ เดิมทีที่นางทำดีกับเขาเพราะต้องการชดใช้ในเรื่องก่อนนั้น แต่ทว่านานวันเข้านางกลับชอบเขาเหลือเกิน

ยิ่งนึกถึงหลี่เยี่ยนเฉินคนเก่าที่ทำดีกับนาง อ่อนโยนกับนาง ฟางเมี่ยวก็รู้สึกเศร้าใจไม่น้อย

นางถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

"เฮ้อ ข้าเหนื่อยแล้วสิพี่เยี่ยน ท่านช่างเล่นตัวยิ่งนัก ข้าก็ไม่รู้ว่าจะหยอกเย้าท่านไปได้อีกนานหรือไม่ ข้าน่ะเป็นคนขี้เบื่อด้วยสิ ท่านเล่นตัวนานเข้าข้าอาจจะเปลี่ยนเป้าหมายแล้ว เช่นนั้นข้าจะให้โอกาสท่านอีกสักสองสามครา หากท่านยังเมินข้า ข้าก็คงต้องหาเป้าหมายใหม่จริงๆ แล้ว ข้าน่ะมีเงินมากมาย ย่อมหาบุรุษดีๆ ได้สักคนไม่ยากนัก แต่เพราะตอนนี้ข้ายังชอบท่านอยู่ ท่านเข้าใจหรือไม่"

ฟางเมี่ยวเอ่ยพร้อมกับยิ้มตาหยี หลี่เยี่ยนเฉินที่ได้ยินเช่นนั้นก็ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะครุ่นคิด

เปลี่ยนเป้าหมายใหม่อย่างนั้นหรือ?

สวรรค์ นางกำลังเล่นตลกอันใดกับเขากันแน่!!!

หลี่เยี่ยนเฉินรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เพียงแค่ได้ยินว่านางอาจจะเปลี่ยนเป้าหมายใหม่เขาก็อยากจะฆ่าเป้าหมายใหม่ของนางเสียเดี๋ยวนี้ เขาโมโหจนทนไม่ไหวจึงลุกขึ้นทันที

"ข้าคงต้องขอตัวแล้ว ฝากลาฟางเจี๋ยให้ด้วย"

"หากท่านกล้าลุก ข้าจะตะโกนว่าท่านลวนลามข้า"

ฟางเมี่ยวปรายตามองหลี่เยี่ยนเฉินคราหนึ่ง เอาสิ!!! ชอบเล่นตัวดีนัก ข้าก็จะแกล้งท่านให้สาแก่ใจเลยคอยดู เอาคืนที่ท่านเมินข้า!!!

"ฟางเมี่ยว!!!"

"ลุกสิ!! ข้าจะได้ตะโกนว่าท่านลวนลามข้า ข้าเพียงจับมือท่านมาวางที่ตักของข้า ก็ไม่มีปัญหาแล้ว ผู้คนด้านนอกไม่รู้ว่าเราสองคนทำอันใดกันอยู่ในนี้ ท่านคิดว่าพวกเขาจะเชื่อสตรีอ่อนแอเช่นข้าหรือว่าบุรุษกำยำเช่นท่านกันเล่า"

"อย่ามายั่วโทสะข้า!!!"

"ข้าไม่ได้ยั่วโทสะ ท่านโมโหเองต่างหาก"

“ฟางเมี่ยว”

หลี่เยี่ยนเฉินถลึงตาจ้องมองฟางเมี่ยวอย่างหมดหนทางจะเอ่ย เขารู้สึกว่าตนเองยามนี้โทสะเริ่มปะทุแล้ว

เขาจ้องมองฟางเมี่ยวอยู่เช่นนั้น เห็นเพียงนางยกถ้วยชาขึ้นดื่มไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย เขาจึงส่งเสียงเหอะคราหนึ่ง ก่อนจะเดินออกจากห้องอาหารมา ฟางเมี่ยวไม่รอช้ารีบตามเขาไปเช่นเดียวกัน นางเองก็เบื่อแล้ว อยากกลับจวนไปนอนแล้วเช่นกัน

"โอ๊ะ อาเยี่ยน เจ้าก็มาลองลิ้มรสชาติอาหารที่เลื่องชื่อของภัตตาคารโหยวเย่ว์เช่นกันหรือ"

เสียงของบุรุษผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นทำลายบรรยากาศที่กระอักกระอ่วนระหว่างหลี่เยี่ยนเฉินและฟางเมี่ยว ฟางเมี่ยวจำเสียงนี้ได้ดี นางลอบสบถในใจอย่างอารมณ์เสีย

เย่จิ้นหยาง คนบัดซบนี่เสนอหน้ามาทำไมกัน!!!