ตอนที่ 14 ฉากเปิดตัวพระเอกหรือเปล่านะ?

เมื่อการประชุมเรื่องอาชีพเสริมของชาวบ้านอันผิง ผ่านไปได้ด้วยดีสองคนพ่อลูกจึงรีบกลับบ้าน จะได้ทานมื้อเที่ยงและพักผ่อน พรุ่งนี้ยังต้องไปติดต่อนายช่างหาน เพื่อว่าจ้างให้มาปรับปรุงร้านค้า

“ท่านพ่อเจ้าคะวันนี้พักผ่อนให้มากหน่อยชดเชยก่อนหน้านี้ ที่ท่านต้องลำบากทำงานหาเงินตั้งหลายปี” ลู่ชิงสงสารคนในครอบครัวที่ต้องลำบาก ประคับประคองชีวิตมาจนถึงตอนนี้มันไม่ง่ายเลยจริง ๆ

ลู่ชิงเอ่ยเช่นนี้เพราะอยากให้ครอบครัว ได้มีเวลาพักผ่อนเยอะ ๆ แม้ตอนนี้จะมีข้าวกินจนอิ่มท้องและมีน้ำจากบ่อวิเศษ แต่ร่างกายทุกคนยังดูผอมกันอยู่ จึงต้องทานอาหารบำรุงดี ๆ รวมถึงการพักผ่อนเพื่อให้ภายในร่างกายได้ฟื้นฟูอย่างเต็มที่

ลู่เวินเข้าใจความห่วงใยนี้ของลู่ชิง และมันเป็นเรื่องจริงที่พวกเขา พยายามกันอยากมากกับการทำงานเลี้ยงชีพ เมื่อยามนี้พอมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น การพักฟื้นร่างกายย่อมเป็นสิ่งสำคัญ “พ่อจะทำตามที่ชิงเอ๋อร์แนะนำเป็นอย่างดี รวมถึงท่านแม่และพี่ชายของเจ้าด้วยเช่นกัน”

“ดีมากเจ้าค่ะ อิอิ”

“ท่านพี่กลับมาแล้วหรือเจ้าคะ เรื่องที่ไปหารือกับผู้ใหญ่บ้านเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ” ฟางซินกังวลว่าจะมีชาวบ้านที่ไม่เชื่อเรื่องอาชีพ

“การหารือมีผลตอบรับที่ดี ชาวบ้านลงชื่อยินดีที่จะทำงานที่พวกเราเสนอไป จะมีเพียงครอบครัวของนางหม่ากับนางจู และสหายที่ไม่อยากทำเราจึงตัดสิทธิ์ออก” ไม่ว่าจะไปอยู่แห่งไหน คนมีนิสัยขี้นินทาและดูถูกผู้อื่นก็ยังมีให้เห็นอยู่ร่ำไป

“ท่านพ่อขอรับ พวกเราอย่าสนใจพวกนางเลย มีใครในหมู่บ้านไม่รู้บ้างว่า พวกนางสองคนเป็นคนเช่นไร จากนี้ก็ปล่อยให้นางมองดูคนอื่นมีกินมีใช้ไปเถิดขอรับ” ลู่จื้อที่เคยโดนพวกนางพูดจาไม่ดี ทั้งต่อหน้าและลับหลังก็ไม่ชอบพวกนางเหมือนกัน

“พี่ใหญ่ท่านอย่าได้ห่วงเลย พวกนางไม่มีค่าพอในสายตาพวกเราหรอกเจ้าค่ะ หลังจากนี้หน้าที่การรับซื้อผลิตภัณฑ์เหล่านั้น จะยกให้พี่ใหญ่และพี่รองรับผิดชอบนะเจ้าคะ” ลู่ชิงยกหน้าที่เรื่องผลิตภัณฑ์ให้พี่ชายทั้งสองรับผิดชอบ

“ได้เลยน้องเล็ก พวกพี่สองคนจะคอยตรวจสอบให้ดีก่อนจ่ายเงิน ของที่ใช้เงินซื้อต้องมีคุณภาพ และคัดกรองอย่างดีถึงจะถูก” ลู่เสียนยินดีรับหน้าที่นี้อย่างยิ่ง

“งั้นพวกเราไปทานมื้อเที่ยงกันเจ้าค่ะ จะได้แยกย้ายกันพักผ่อนเพื่อฟื้นฟูร่างกายให้สมบูรณ์แข็งแรงมากกว่านี้” ตอนนี้ลู่ชิงเริ่มจะหิวแล้วเพราะใช้พลังงานไปไม่น้อย ร่างกายนี้ยังต้องเพิ่มน้ำหนักอีกหลายจินเลยทีเดียว

“แม่ทำกับข้าวไว้รอเรียบร้อยแล้วล่ะ เข้าบ้านกันเถิดชิงเอ๋อร์คงจะหิวแย่แล้วกระมัง”

ทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน พวกเขารู้สึกมีความสุขทุกครั้ง ที่ได้นั่งทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาเช่นนี้ ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเพื่อหาสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดสำหรับทุกคน ครอบครัวในหมู่บ้านอันผิงก็จะมีความสุขเช่นนี้ในอีกไม่นานแล้ว

เช้านี้พวกเรายังคงช่วยกันขายหมูทอดไก่ทอดเช่นเดิม แต่วันนี้พิเศษก็คือได้ทำน้ำพริกหนุ่ม และน้ำจิ้มแจ่วไว้แถมให้ลูกค้าจิ้มทานกับหมูทอดไก่ทอดทั้งสองอย่าง คราแรกมีบางคนสงสัยว่ามันจะเข้ากันได้อย่างไร แต่พอได้ลองชิมเท่านั้นแหละติดใจกันทุกคน

บนชั้นสองของโรงน้ำชาฝั่งตรงข้าม อยู่เยื้องไปไม่ไกลจากที่ลู่ชิงขายของอยู่นั้น มีบุรุษผู้สวมหน้ากากครึ่งใบหน้ากำลังมองมาที่นางเขานั่งมองตั้งแต่นางเริ่มขายของ และไม่เข้าใจตนเองว่าทำไมตัวของเขา ถึงละสายตาออกจากรอยยิ้มของนางไม่ได้เสียที ทั้งที่ผ่านมาไม่เคยเกิดความรู้สึกเช่นนี้สักครั้ง

ตันเจียงและชุนชานองครักษ์ข้างกายชายหนุ่ม ผู้เป็นซื่อจื่อแห่งจวนชินอ๋องถึงกับมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ ว่าเกิดอะไรกับเจ้านายของตน ร้อยวันพันปีพวกเขาไม่เคยเห็นซื่อจื่อจะมองหญิงใด หรือว่าเด็กสาวคนนี้จะเป็นเนื้อคู่วาสนาด้ายแดงของซื่อจื่อกันนะ

“ซื่อจื่อขอรับ ไม่ทราบว่าท่านกำลังมองอะไรอยู่หรือขอรับ” ตันเจียงผู้อยากรู้จะแย่แล้วจึงกล้าเอ่ยปากถามออกไป

เหมือนเซียวหนิงหลงรู้สึกตัวว่า ตนกำลังทำตัวมีพิรุธให้ลูกน้องจับได้ จึงรีบเบนสายตาจากเด็กสาวไปมองที่อื่นแทน และเปลี่ยนเรื่องพูดคุยกลายเป็นตั้งคำถามกลับไปเสียอย่างนั้น

“ไม่มีอะไร พวกเจ้าสองคนหิวกันหรือยังเล่า ถ้าหิวก็ไปหาซื้ออะไรมาทานรองท้องไปก่อนเถิด” เซียวหนิงหลงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะรู้นิสัยของผู้ติดตามดีว่า แต่ละคนชอบยุ่งเรื่องความรักของเขาเสียเหลือเกิน

“พวกเราสองคนเริ่มหิว ตั้งแต่ได้กลิ่นหอมของเนื้อทอดจากร้านค้า ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามตั้งนานแล้วขอรับ” ชุนชานสารภาพไปตามตรงเลย เพราะท้องเขาร้องตั้งแต่กลิ่นเนื้อทอดลอยมาแล้ว

“ถ้าหิวพวกเจ้าก็ไปซื้อมากินเถิด ซื้อมาเผื่อข้าหนึ่งชุดก็พอ อ้อ เจ้าซื้อเหมาทั้งร้านไปเลย เอากลับมาเฉพาะที่พวกเราจะกินเท่านั้น ส่วนที่เหลือก็แจกให้กับชาวบ้านที่มาต่อแถวซื้อก็แล้วกัน” เซียวหนิงหลงพูดจบก็โยนถุงเงินของตนให้กับตันเจียงไปทันที

“เอ่อ ซื่อจื่อจะให้ข้าเหมาเนื้อหมูเนื้อไก่ทอดทั้งร้าน และแจกให้ชาวบ้านจริง ๆ หรือขอรับ” ตันเจียงไม่อยากเชื่อสิ่งที่เขาได้ยิน

“ทำไมรึ? เจ้ามีปัญหาอันใดกับคำสั่งของข้างั้นหรือตันเจียง” เซียวหนิงหลงพูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่ตันเจียงเล็กน้อย

“มะ มะ ไม่มี ๆ ขอรับ ข้าน้อยจะรีบไปจัดการตามที่ท่านสั่งเดี๋ยวนี้ขอรับ” ขืนยังมีคำถามอีกเขาอาจจะโดนทำโทษจนลุกไม่ขึ้นก็เป็นได้

ขณะที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการตักน้ำพริกหนุ่มและน้ำจิ้มแจ่ว ก็มีเสียงเอ่ยถามถึงการขอซื้อเหมาหมูทอดไก่ทอดขึ้น ลู่ชิงจึงเงยหน้ามองไปที่ลูกค้าคนนั้นว่าเป็นใคร ถึงได้ยอมจ่ายเงินจำนวนมากเช่นนี้

“ขอสอบถามแม่ค้าสักหน่อยจะได้หรือไม่ ถ้าหากข้าจะขอเหมาอาหารของร้านเจ้าวันนี้ทั้งหมดจะได้ไหม” ตันเจียงที่รีบมาต่อแถวเมื่อถึงตาตนเอง ก็ถามลู่ชิงเกี่ยวกับการเหมาหมูทอดไก่ทอดของนางทั้งร้าน

“พี่ชาย วันนี้คงจะขายทั้งหมดให้ท่านไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ มีลูกค้าอีกหลายคนต่อแถวรออยู่นะเจ้าคะ ถ้าท่านเอาไปหมดพวกเขาก็อดกินน่ะสิ” ลู่ชิงกลัวคนที่ต่อแถวอยู่ด้านหลังจะอดกิน พวกเขาอุตส่าห์มายืนต่อแถวกัน

“แม่ค้าอย่าได้เข้าใจผิด คุณชายของข้าผ่านมาทำงานแถวนี้ จึงอยากจะลองชิมอาหารของเจ้า และเห็นว่าคนที่มาต่อแถวซื้อ บางคนคงจะเก็บเงินหลายวันกว่าจะได้กินเนื้อ คุณชายจึงให้ข้าเป็นตัวแทนมาซื้อเหมาหมูทอดของเจ้า และจะรบกวนเจ้าช่วยแจกจ่ายให้ชาวบ้านแทนเท่านั้น ส่วนของคุณชายรบกวนแม่ค้า ห่อทุกอย่างให้อย่างละสองห่อก็พอ” ตันเจียงรีบอธิบายเสียยาวเหยียด เพื่อไม่ให้ลู่ชิงเข้าใจผิดเจตนาดีของเจ้านาย

“เจ้านายของพี่ชายเป็นคนจิตใจดีมากเลยเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าขอเป็นตัวแทนชาวบ้าน กล่าวขอบคุณฝากท่านไปบอกคุณชายของท่านด้วยนะเจ้าคะ ที่มีน้ำใจต่อคนที่หาเช้ากินค่ำอย่างพวกเรา” ลู่ชิงกล่าวขอบคุณอีกทั้งยังชื่นชมความมีน้ำใจของคุณชายผู้นี้ ที่มีใจเมตตาต่อชาวบ้านและเข้าใจความยากลำบากในการหาเงิน

แต่ตันเจียงกลับเถียงนางอยู่ในใจว่า ‘แม่นางน้อย ถ้าเจ้าได้รับรู้วีรกรรมคุณชายของข้ายามที่อยู่เมืองหลวงแล้วละก็เจ้าอาจจะไม่พูดเช่นนี้’ เขาทำได้เพียงแค่คิดในใจมิได้พูดออกมา ไม่เช่นนั้นอาจจะได้รับโทษ

“ข้าจะนำคำพูดของแม่ค้า ไปบอกกับคุณชายอย่างแน่นอน” แม่นางน้อยเจ้าไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ เจ้านายของข้าได้จับจองเจ้าไว้แล้ว

“พี่ชายรอประเดี๋ยวนะเจ้าคะข้าจะรีบห่ออาหารให้ คุณชายของท่านจะได้ไม่ต้องหิ้วท้องรอนานเจ้าค่ะ” ลู่ชิงพูดจบก็ส่งยิ้มให้ตันเจียงไปเล็กน้อย

คนที่นั่งมองอยู่พอเห็นว่า นางยิ้มให้กับคนของเขาถึงกับมีสีหน้ามืดครึ้มขึ้นทันที แถมยังปล่อยแรงกดดันออกมาโดยไม่รู้ตัว จนชุนชานต้องรีบเอ่ยเตือนเจ้านายอย่างรวดเร็ว ด้วยไม่อยากให้ลูกค้าในร้านน้ำชาแห่งนี้ พลอยได้รับผลกระทบจากความไม่ตั้งใจ ที่เจ้านายของตนทำออกมาอย่างโจ่งแจ้ง

“เอ่อ ซื่อจื่อขอรับ ท่านเก็บแรงกดดันลงก่อนเถิด ข้าคิดว่าที่นางยิ้มก็เป็นเรื่องปกติ เท่าที่ดูนางก็ยิ้มให้กับลูกค้าที่มาซื้ออาหารทุกคนนะขอรับ” ชุนชานถึงกับเหงื่อตก ขนาดยังไม่รู้จักชื่อไม่ได้พูดคุยทั้งยังไม่ได้เป็นอะไรกับนางยังมีอาการขนาดนี้ เขาไม่อยากจะคิดต่อเลยจริง ๆ

เซียวหนิงหลงที่ได้ยินชุนชานพูดเตือนสติ ก็คลายแรงกดดันลง เขาเองยังไม่อยากจะเชื่อว่าตนเอง จะมีอาการเช่นนี้กับเด็กสาวที่ยังไม่ถึงวัยปักปิ่นด้วยซ้ำ แต่จะทำอย่างไรได้ตอนนี้รอยยิ้มของนาง มันสลักลงไปในหัวใจของเซียวหนิงหลงเสียแล้ว

“ลูกค้าทุกท่านที่ต่อแถวอยู่หรือที่เดินผ่านไปมา ข้ามีข่าวดีจะแจ้งให้ทราบเจ้าค่ะมีคุณชายใจดีท่านหนึ่ง ได้ซื้อเหมาอาหารทั้งหมดของร้านเพื่อแจกให้กับทุกคนได้ทาน โดยไม่ต้องจ่ายเงินหากใครสนใจก็มาต่อแถว รอรับข้าวเหนียวหมูทอดไก่ทอดที่ร้านได้เลยนะเจ้าคะ เข้าแถวให้เป็นระเบียบอย่าเบียดกัน และตัดหน้าผู้อื่นมิเช่นนั้นจะไม่แจกให้เจ้าค่ะ” ลู่ชิงป่าวประกาศเรื่องดี ๆ ให้ชาวบ้านได้รับรู้ ซึ่งมีคนจำนวนไม่น้อยที่ได้ยินก็รีบวิ่งมาต่อแถวอย่างรวดเร็ว

“พี่ชายท่านนี้ อาหารของท่านได้แล้วเจ้าค่ะทานให้อร่อยนะเจ้าคะ หากได้ผ่านมาก็แวะมาอุดหนุนได้ เพราะอีกไม่นานครอบครัวข้าจะเปิดร้านเป็นของตัวเองแล้วเจ้าค่ะ” ลู่ชิงไม่ลืมฝากร้านข้าวของตนเองกับตันเจียงอีกครั้ง เนื่องจากนางคิดว่าตันเจียงกับเจ้านาย เป็นนักเดินทางที่อาจจะกลับมาที่นี่ได้ทุกเมื่อ

“หากคุณชายได้ผ่านมาทำธุระแถวนี้อีกครั้งละก็ ข้าจะพาคุณชายแวะไปอุดหนุนที่ร้านของเจ้าก็แล้วกันนะ ข้าขอตัวก่อน” ตันเจียงรับคำแล้วก็รีบเดินกลับไปโรงน้ำชาทันที เพราะเมื่อครู่เขารู้สึกเสียวสันหลังแปลก ๆ

เมื่อส่งลูกค้ามือเติบไปแล้ว ลู่ชิงก็รีบมาช่วยท่านแม่ห่อข้าว เพื่อแจกให้กับชาวบ้านที่มาเข้าแถวรอ เกือบสามสิบคนแล้วกระมัง

“ซื่อจื่อ อาหารร้านแม่นางน้อยได้มาแล้วขอรับ” ตันเจียงรีบวางของลงบนโต๊ะให้เจ้านายได้ชิมเป็นคนแรก

“อืม พวกเจ้าสองคนก็นั่งกินด้วยกันตรงนี้จะได้ไม่เสียเวลา ยังต้องรีบไปจัดการเรื่องพ่อค้าเร่ตัวปลอมพวกนั้นให้เสร็จ จะปล่อยให้พวกมันลอยนวลอยู่ในแคว้นต่อไปอีกไม่ได้แล้ว ส่วนเจ้าชุนชานไปสืบประวัติครอบครัวของนางมาให้ข้า เพราะดูท่าทางทุกคนไม่น่าใช่คนที่อาศัยอยู่ในชนบท มาตั้งแต่เกิดอย่างแน่นอน ห้ามตกหล่นไปแม้แต่เรื่องเดียว เข้าใจหรือไม่” เซียวหนิงหลงนอกจากสั่งงานแล้ว ยังมีความอยากรู้เรื่องของครอบครัวของแม่ค้าตัวน้อยอีกด้วย

“ขอรับ!!/ขอรับ!!” ทั้งตันเจียงและชุนชานขานรับคำสั่งทันที

ทั้งสามคนจึงวางเรื่องงานลงก่อน และลงมือชิมอาหารที่เพิ่งซื้อมา พออาหารเข้าปากเท่านั้นแหละ แต่ละคนไม่มีใครพูดจาต่างทานอาหารมื้อนี้อย่างเอร็ดอร่อย เซียวหนิงหลงยังแอบคิดว่า แม่ค้าตัวน้อยของเขาฝีมือการทำอาหารเก่งกาจ ยิ่งกว่าพ่อครัวในวังหลวงเสียอีก ถ้าท่านแม่และน้องสาวของเขาได้ลองชิมต้องติดใจเป็นแน่

ลู่ชิงที่กำลังแจกข้าวหมูทอดไก่ทอด ก็มีรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลาเพราะในใจตอนนี้ มันมีแต่ความอิ่มเอิบนึกถึงก้อนตำลึงในถุงเงิน ที่ได้รับมาคงจะมีไม่ต่ำกว่าสามสิบตำลึงเป็นแน่ ลู่ชิงยืนขายอาหารทอดอย่างมีความสุข ไม่เพียงเท่านั้นยังพึมพำร้องเพลงไปด้วย ผู้คนที่เห็นท่าทางนี้ต่างก็ยิ้มตามแม่ค้าตัวน้อยเช่นกัน