ตอนที่ 13 ชาวบ้านยินดีแต่มีมนุษย์ป้าด้วยนะ

ก๊อก ๆ ๆ “มีใครอยู่หรือไม่ ท่านอาหลิ่วขอรับข้าลู่เวินมีเรื่องมาหารือกับท่านขอรับ”

ลู่เวินพาบุตรสาวมาถึงบ้านท่านอาหลิ่วอาน ที่เป็นหัวหน้าหมู่บ้านก็เคาะประตูเรียกเจ้าของบ้าน รอไม่นานก็มีคนมาเปิดประตู

“หืม อาเวินเองรึข้าก็นึกว่าผู้ใด เข้ามานั่งด้านในก่อนเถิดค่อยพูดคุยกัน”

“ขอบคุณขอรับ”

“ชิงเอ๋อร์ก็มาด้วยหรือ ว่าแต่พวกเจ้ามีเรื่องอะไรถึงมาหาข้าในยามนี้เล่า”

“ข้ากับบุตรสาวมีเรื่องอยากจะหารือกับท่าน ถ้าครอบครัวข้าอยากจะหาอาชีพเสริม มาให้ชาวบ้านทำเพื่อให้มีรายได้เพิ่ม ท่านอาหลิ่วคิดเห็นว่าอย่างไรขอรับ” เมื่อเข้ามานั่งด้านในบ้านแล้วลู่เวินก็พูดขึ้นทันที

“อาชีพเสริมเช่นนั้นรึ ถ้ามันช่วยให้ชาวบ้านมีรายได้เพิ่มข้าย่อมสนับสนุน หมู่บ้านของเราใช่ว่าจะมีฐานะร่ำรวย ยามเกิดภัยแล้งภัยหนาวล้วนลำบากทั้งนั้น กว่าทางการจะให้การช่วยเหลือ ผู้คนก็ล้มป่วยหรือตายจากญาติพี่น้องก็มี พวกเจ้าลองอธิบายให้ข้าฟังสักหน่อย หากเป็นงานที่ไม่ยากเกินไป ข้าจะได้เรียกทุกคนมาประชุมหารือร่วมกันทันที”

เขาเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน ย่อมไม่อยากเห็นลูกบ้านของตนอยู่อย่างยากลำบากเกินไป เมื่อมีลู่ทางหาเงินเขาจะไม่สนับสนุนได้เช่นไร

“เรื่องนี้ข้าจะให้บุตรสาว เป็นคนอธิบายให้ท่านอาหลิ่วฟังก็แล้วกันขอรับ เพราะเรื่องนี้เป็นนางที่คิดขึ้นมาได้” ลู่เวินยกความชอบให้กับบุตรสาวของตน

“งานที่จะให้ชาวบ้านได้ทำมีทั้งหมดสามอย่างเจ้าค่ะ เป็นงานที่ทำจากไม้ไผ่ที่ขึ้นอยู่มากมาย แถวเชิงเขาหลังหมู่บ้าน รายได้ก็ขึ้นอยู่กับความขยันของทุกคนเอง อย่างแรกแก้วน้ำแบบมีฝาปิดจากกระบอกไม้ไผ่ อย่างที่สองเป็นกระติ๊บไว้ใส่ข้าวเหนียว และอย่างที่สามเป็นถาดสานขนาดเท่ากับจานใส่อาหารเจ้าค่ะ สำหรับราคาที่ครอบครัวของเรารับซื้อ แก้วน้ำไม้ไผ่จะอยู่ที่ใบละสองอีแปะ ส่วนกระติ๊บและถาดสานจะอยู่ที่ชิ้นละสามอีแปะเจ้าคะ” ลู่ชิงอธิบายให้เข้าใจได้ง่าย ๆ

“ชาวบ้านทำเพียงลงแรงเท่านั้นก็จะมีรายได้แล้ว นี่มันเป็นเรื่องที่ดีมาก ๆ เชียวล่ะ แล้วพวกเจ้ามีตัวอย่างมาให้ชาวบ้านได้ดูหรือไม่” หลิ่วอานที่ได้ฟังลู่ชิงอธิบายก็รู้ได้ทันทีว่า เรื่องนี้ย่อมดีสำหรับชาวบ้าน

“พวกเราได้เอาตัวอย่างมาให้ดู ผลิตภัณฑ์ทั้งสามอย่างเป็นแบบนี้เจ้าค่ะ มันอาจจะดูง่ายแต่คนทำต้องมีฝีมือในระดับหนึ่งเช่นกัน ท่านลุงดูแล้วคิดว่าชาวบ้านทำได้หรือไม่เจ้าคะ” ลู่ชิงหยิบตัวอย่างของผลิตภัณฑ์ทั้งสามออกมาให้หลิ่วอานดู ซึ่งนางเตรียมใส่กระเป๋าผ้าที่สะพายอยู่กับตัว

“โอ้ เป็นงานที่ต้องเก็บรายละเอียดให้เรียบร้อย ไม่เช่นนั้นคงจะนำไปใส่ของกินไม่ได้เป็นแน่ แต่ข้าคิดว่าชาวบ้านน่าจะทำได้ หากพวกเขาได้เห็นตัวอย่างและลองฝึกทำดูก่อน ค่อยนำมาเทียบกับตัวอย่างอีกที หากทำได้ค่อยให้พวกเขานำไปขายให้กับพวกเจ้าดีหรือไม่” เพราะงานแบบนี้ต้องอาศัยฝีมืออยู่ไม่น้อย

“ได้ขอรับท่านอาหลิ่วเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา รบกวนท่านเรียกชาวบ้านมาประชุมจะได้รู้ว่า มีคนสนใจงานนี้มากหรือน้อยขอรับ” เขาอยากจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย เพราะมีเรื่องอื่นรอให้กลับไปทำอยู่อีกหลายอย่าง

หลิ่วอานไม่รอช้ารีบเคาะไม้ สำหรับเรียกชาวบ้านประชุม ชาวบ้านที่ได้ยินเสียงนี้ดังขึ้นจึงวางงานในมือ และพากันเดินไปทางบ้านของหลิ่วอานทันที ไม่ถึงหนึ่งเค่อทุกคนก็มาพร้อมกันยังลานอเนกประสงค์ของหมู่บ้าน “ป๊อก ๆ ๆ ๆ”

“ท่านหัวหน้าหมู่บ้านเรียกพวกเรามาประชุม มีเรื่องสำคัญจากทางการหรือขอรับ”

“ที่ข้าเรียกพวกเจ้าทุกคนมาประชุมในตอนนี้ ไม่ได้มีเรื่องจากทางการหรอก แต่เป็นเรื่องที่จะช่วยให้พวกเจ้ามีชีวิตที่ดีขึ้นต่างหาก” หลิ่วอานตอบคำถามของชาวบ้านคนหนึ่ง ที่ยกมือถามกับตนเองและคำตอบก็ทำให้ชาวบ้านยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี

“นี่ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน มีเรื่องอะไรก็รีบพูดให้พวกเราฟังเสียที อย่ามัวแต่ทำเป็นมีลับลมคมในอยู่เลย มันจะมีเรื่องดีอันใดที่ทำให้พวกเรามีชีวิตที่ดีขึ้นเช่นนั้นกัน” นางหม่าผู้ที่ชอบนินทา และอิจฉาคนที่ได้ดีกว่าตนเป็นคนพูดขึ้น

“ข้ากำลังจะพูดอยู่นี่อย่างไรแล้วเจ้าจะขัดขึ้นมาทำไม ช่างเถอะ พวกเจ้าทุกคนฟังให้ดีเรื่องที่จะพูดก็คือ ทางครอบครัวสวีมีงานมาให้ทำ เนื่องจากตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ทุกคนว่างเว้นจากการทำนา ครอบครัวสวีอยากให้พวกเจ้ามีรายได้เพิ่ม โดยไม่ต้องไปหางานทำในเมือง พวกเจ้ามีผู้ใดอยากทำหรือไม่” หลิ่วอานพูดจบไม่ทันไร ก็มีเสียงของคนที่ยืนอยู่กับนางหม่า พูดแทรกเพิ่มมาอีกหนึ่งคน

“แค่ครอบครัวพวกเขายังเอาตัวเองไม่รอด แต่จะหางานมาให้พวกเราทำเพื่อให้มีรายได้เพิ่มขึ้น ใครเชื่อก็โง่เต็มทีแล้ว” นางจูคู่ขาขี้นินทาของนางหม่าเอ่ยขึ้นอย่างดูแคลนครอบครัวของลู่ชิง

“นางจูนี่เจ้าจะพูดมากเกินไปแล้วนะ!!!” หลิ่วอานขึ้นเสียงใส่นางจูไปหนึ่งที

“ท่านลุงหลิ่วเจ้าคะ ในเมื่อท่านป้าทั้งสองไม่อยากทำงานของข้า เช่นนั้นขอตัดชื่อทั้งสองครอบครัวนี้ ออกจากงานที่จะให้ทำนะเจ้าคะ สำหรับคนที่สนใจมาลงชื่อกับท่านพ่อได้ทางขวามือ และขอเตือนพวกท่านว่าอย่ารับฝากงานจากครอบครัวของท่านป้าทั้งสองคนนี้

มาขายให้กับข้าเด็ดขาด มิเช่นนั้นข้าจะตัดสิทธิ์ของพวกท่านออกทันทีเจ้าค่ะ” ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ พวกเจ้าสองคนก็มองดูคนอื่น มีกินมีใช้ไม่ลำบากก็แล้วกัน

“ครอบครัวข้ายินดีรับทำงานนี้ขอรับ” เว่ยหลินยกมือพูดขึ้น และพาครอบครัวเดินไปลงชื่อกับลู่เวิน ที่ยืนรออยู่แล้วพร้อมสมุดจดรายชื่อ

“ครอบครัวข้าก็เช่นกันขอรับ” ครั้งนี้เป็นครอบครัวของกวงเหอที่เดินตามเว่ยหลินไปติด ๆ

“รวมครอบครัวของพวกข้าสองคนด้วยขอรับ” เป็นซุนอวี้และตงเจ๋อที่พาครอบครัวของพวกเขาไปลงชื่อ

คนอื่น ๆ ที่เห็นสี่ครอบครัวนี้ไปลงชื่อ พวกเขาก็ทยอยเดินตามไปเช่นกัน หากมีงานให้ทำและไม่ต้องไปหางานในเมือง ก็ย่อมดีกว่ามิใช่หรือ ชาวบ้านส่วนมากเดินไปลงชื่อเรียบร้อยแล้ว มีเพียงนางหม่ากับนางจูและครอบครัวที่เป็นสหายของพวกนาง อีกสองครอบครัวที่ไม่ยอมลงชื่อ ลู่ชิงที่ได้รายชื่อคนทำงานมาครบแล้ว จึงได้รีบอธิบายลักษณะของงานให้พวกเขาได้ฟังทันที

“ขอบคุณพวกท่านที่เชื่อใจในสิ่งที่ครอบครัวข้าคิดขึ้นมาเจ้าค่ะ จากนี้จะเป็นการบอกกับทุกคนว่าเป็นงานอะไร ราคารับซื้อตั้งไว้ที่เท่าไหร่ และมีตัวอย่างให้ดูเพื่อให้ทุกท่านได้ทดลองฝึกจนชำนาญ

เมื่อได้ออกมาคล้ายตัวอย่างแล้ว ค่อยนำมาขายให้กับครอบครัวของพวกเรา งานที่คิดขึ้นมามีอยู่สามอย่างเจ้าค่ะ อย่างแรกเป็นแก้วน้ำแบบมีฝาปิดทำจากกระบอกไม้ไผ่ ราคารับซื้อใบละสองอีแปะ อย่างที่สองกระติ๊บสำหรับใส่ข้าวเหนียว และอย่างที่สามถาดสานขนาดเท่าจานใส่อาหาร ทั้งสองอย่างนี้จะรับซื้อราคาเท่ากัน คือชิ้นละสามอีแปะเจ้าค่ะ มีใครสงสัยอะไรหรือไม่เจ้าคะ” ลู่ชิงพูดจบลง แต่ชาวบ้านยังคงเงียบตกอยู่ในห้วงความคิดของแต่ละคน

ชาวบ้านต่างแปลกใจว่า งานที่ลู่ชิงให้ทำเหตุใดถึงดูเป็นงานที่ง่าย แต่ความสนใจกลับอยู่ที่ราคารับซื้อ หากขยันทำได้เยอะวันหนึ่งมิใช่มีรายได้ถึงหลักสิบอีแปะขึ้นหรอกรึ

“พวกเจ้าอย่าเพิ่งตะลึงกับงาน มาดูตัวอย่างของงานที่พวกเจ้าต้องทำ แล้วพิจารณาให้ดีว่าตนเองนั้นถนัดแบบไหน อย่าทำสามอย่างเพียงคนเดียว ไม่เช่นนั้นงานที่ทำออกมาจะไม่มีคุณภาพได้ เอาล่ะลองมาดูตัวอย่างก่อนก็แล้วกัน” หลิ่วอานย้ำกับชาวบ้านอีกครั้ง ไม่อยากให้พวกเขาโลภอยากได้เงินมากจนเกินไป ไม่เช่นนั้นงานไม่มีคุณภาพใครจะอยากรับซื้อกัน

“เชอะ เงินแค่ไม่กี่อีแปะวันนึงมันจะได้สักเท่าไหร่กันเชียว ไปกลับกันเถอะพวกเราปล่อยพวกโง่เหล่านี้ทำไปเถอะ” นางหม่าเอ่ยชวนสหายกลับบ้านแถมยังดูถูกงานนี้ทิ้งท้ายอีกด้วย

ทุกคนไม่มีใครสนใจนางหม่าสักคน สายตาพวกเขาต่างมองดูตัวอย่างผลิตภัณฑ์ที่ต้องทำ และยังคิดไม่ตกว่าตนจะทำอันไหนดี

“ข้าขอถามได้หรือไม่ว่า ครอบครัวพวกเจ้าจะนำของพวกนี้ไปทำอันใดรึ” เป็นเสียงของนายพรานเถียนที่เอ่ยถามขึ้น เขาคิดว่าถ้าทำงานนี้หลังจากวางกับดักสัตว์แล้ว คงมีรายได้เพิ่มขึ้นและจะมีเงินพอ เพื่อซื้อเสบียงสำหรับฤดูหนาวที่จะมาถึงนี้แน่นอน

“ขอกล่าวกับพวกท่านทุกคนตามตรง ตอนนี้ครอบครัวของข้าได้ทำอาหารไปขายในตำบลมาสักพักหนึ่งแล้ว และพวกเราพอมีเงินทุนจะเปิดร้านอีกประมาณยี่สิบวัน จึงต้องใช้ผลิตภัณฑ์ที่จะให้พวกท่านทำเหล่านี้ในร้านค้า” ลู่เวินเป็นคนอธิบายให้นายพรานเถียนและทุกคนได้ฟัง

“ถ้าเช่นนั้นพวกเราจะพยายามทำให้สุดฝีมือ เพื่อไม่ให้ลูกค้าตำหนิร้านของเจ้าได้นะลู่เวิน” บิดาของเว่ยหลินพูดด้วยเสียงที่ดังและหนักแน่น คนอื่น ๆ ต่างพยักหน้าเห็นด้วย

“ถ้าอย่างไรพวกท่านสามารถไปตัดไม้ไผ่ ตรงเชิงเขาหลังหมู่บ้านที่มีมากมายมาทดลองดูก่อนนะเจ้าคะ ข้ารับซื้อแน่นอนและในอนาคต หากคิดสิ่งใหม่ได้อีกจะมาแจ้งให้ทุกคนได้ทราบนะเจ้าคะ”

ชาวบ้านพยักหน้าพร้อมกัน จากนี้ทุกคนจะมีเสบียงและมีเสื้อผ้าตัวใหม่ และที่นอนกับผ้าห่มอุ่น ๆ ได้นอนหลับสบายอย่างคนอื่นบ้างแล้ว