ตอนที่29 ความลับเปิดเผย

วันนี้เขาพึ่งจะเคลียงานทุกอย่างเสร็จก็มีดื่มสังสรรค์กับพวกลูกน้องตามประสาแต่วันนี้เขาดื่มหนักไปหน่อยเท่านั้นเอง

“คุณไม่ใช่ผัวแพร...ออกไปไกลๆเลยนะเหม็น”

จากน้ำเสียงที่มึนเมาและหยาบคายของชายหนุ่มทำให้แพรวายนั้นจำต้องไล่เขาออกไปให้ไกลๆตัวของเธอเพราะเธอไม่ค่อยชอบกลิ่นแอลกอฮอลล์เท่าไร

“ไม่ไป”

ภูดิษฐ์กระโดขึ้นมาบนเตียงนุ่มของหญิงสาวพร้อมแทรกตัวลงใต้ผ้าห่มที่คลุมตัวของเธออยู่อย่างรวดเร็ว

“นี่คุณ...อื้ออ”

แพรวาพยายามดันตัวชายหนุ่มที่น่าจะกำลังเมาไม่ได้สติออกจากตัวของเธอแต่ก็โดนเข้าจู่โจมล่วงล้ำเธอมาเสียก่อนริมฝีปากหนาคลอบคลุมริมฝีปากบางอย่างรวดเร็วพร้อมฉกชิมความหวานให้เอได้เคลิบเคลิ้มอย่างง่ายดายชุดนอนของเธอที่มันบางแทบจะเหมือนไม่ได้ใส่เพราะเขาจงใจซื้อให้เธอใส่แบบนี้ได้ถูกถกขึ้นมาสูงเหนือเนินเต้างามสองเต้า

“อืมม”

“อื้ออ..”

เสียงหายใจหอบกระเส่าของชายหนุ่มนั้นแรงขึ้นเรื่อยๆเพราะอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเขารีบจัดการกับเสื้อผ้าของเขาอย่างรวดเร็วเมื่อแท่งร้อนพร้อมเต็มที่เขาก็จัดการกดมันเข้าไปในช่องทางรักอันคับแคบบดเบียดไปในคราเดียวจนหญิงสาวนั้นต้องครางในลำคอระบายความเจ็บเล็บมือก็จิกไปที่หลังของเขาอย่างควบคุมไม่ได้

เมื่อแท่งร้อนบดเบียดเข้าไปในช่องทางรักเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็เริ่มโหมกระหน่ำบทสวาทให้หญิงสาวได้ตัวโยนตามแรงบดเบียดเข้าออกของสะโพกของเขาอย่างไม่หยุดหยอดมือหนาลูบคลำสะเปะสะปะอย่างสบายอารมณ์เหมือนเธอเป็นสมบัติของเขาจะจับต้องตรงไหนก็ได้พร้อมบีบขยำเนื้อนวลอวบนูนที่เนินอกเต็มไม้เต็มมือสลับดูดคลึงเล่นอย่างพอใจ

บทรักแสนดิบเถื่อนที่เขามอบให้หญิงสาวนั้นเนิ่นนานเกือบรุ่งสางเมื่อเสร็จสมดั่งใจหมาเขาก็นอนกอดฟุบหลับไปกับหญิงสาวจนถึงเช้าอย่างสบายตัว

เช้าวันต่อมา

“ตื่นแล้วก็ลุกมาทานข้าว”

ช่วงสายของวันหลังจากที่ภูดิษฐ์อาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยแล้วแต่งตัวเสร็จเขาก็เดินออกมาข้างนอกเพื่อทำอาหารเช้าพอเปิดประตูเข้ามาดูหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ที่เตียงเห็นว่าเธอตื่นแล้วจึงเรียกให้เธอมาทานข้าวเช้าเพราว่าเขาก็จะอยู่ทานกับเธอก่อนถึงค่อยออกไปที่ไร่

“คุณคิดว่าคุณทำแบบนี้แล้วพิมจะเห็นด้วยเหรอคะ”

แพรวาตื่นก่อนหน้านี้พักหนึ่งจนเธอล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้วแต่ก็กลับมานอนพักที่เตียงเพราะรู้สึกว่าร่างกายของเธอขยับไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไรเธอกำลังนั่งคิดทบทวนอะไรบางอย่างเกี่ยวกับชีวิตของเธอ

เมื่อเห็นชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาเรียกเธอไปทานข้าวเธอจึงพูดบางอย่างเพื่อให้ชายหนุ่มได้คิดเผื่อบางทีความแค้นในใจของเขามันจะทุเลาลงบ้าง

“มันเรื่องของผม...ตื่นแล้วก็ทานข้าวตามที่บอกวันนี้คุณไม่ต้องไปทำงานเพราะผมรู้ว่าคุณคงไปไม่ไหว”

ชายหนุ่มรู้สึกสะอึกเล็กน้อยเมื่อเธอพูดถึงคนรักของเขาที่เสียไปแล้วการกระทำที่เขาทำกับเธอเพื่อแก้แค้นให้เธอไม่มีความสุขอย่างที่เขาได้รับมันเป็นความสะใจของเขาเองเขารู้ว่าถ้าพริมายังมีชีวิตอยู่คงไม่เห็นด้วยและใครที่ไหนก็ไม่เห็นด้วยกับเขาทั้งนั้นแต่เขาต้องการแก้แค้นเธอเพื่อความสะใจของเขาเองล้วนๆ

ชายหนุ่มหมดอารมณ์ที่จะทานอาหารเช้าพร้อมเธอทั้งที่ตั้งใจไว้แล้วตอนนี้เขารู้สึกสับสนจึงเดินออกจากบ้านพักหลังเล็กนี้ไปทันทีพร้อมสั่งให้เธอหยุดงานได้เพราะเธอคงจะทำงานไม่ไหวเป็นแน่เป็นผลจากการกระทำของเขาเมื่อคืน

บ้านภูตะวัน

18.00 น.

“นายครับของที่นายให้เอาไปซ่อมเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ”

“ขอบใจมากทอน”

ทอนได้รับคำสั่งจากเจ้านายของเขาให้นำมือถือของพริมาที่ตำรวจส่งคืนให้ไปซ่อมตอนนี้เขาก็พึ่งได้ไปเอาคืนมาจากร้านในสภาพที่ไม่ได้ใหม่มากแต่มันก็ยังพอใช้งานได้ที่ภูดิษฐ์ต้องการให้ซ่อมมือถือของเธอเอาไว้ก็เพื่อเอาไว้ดูเป็นที่ระลึก

หลังจากที่ทอนเอาของที่เขาต้องการมาให้เสร็จชายหนุ่มก็นั่งถือมือถือเครื่องแพงของหญิงสาวที่เขาเคยซื้อให้ด้วยน้ำตาที่คลอเบ้าหวนคิดถึงหญิงสาวที่เขากำลังจะแต่งงานด้วยยิ่งคิดเขาก็ยิ่งเจ็บหน่วงอยู่ในใจ

มือหนาค่อยๆเลื่อนเปิดดูรูปเก่าๆของหญิงสาวในนั้นมีพริมาที่อยู่ในชุดนักศึกษากับเหล่าเพื่อนๆอีกหลายคนแต่มือถือของเธอนั้นกลับไม่มีรูปคู่เธอกับเขาเลยสักนิดในตอนนั้นเขาอยากจะมีรูปคู่กับเธอใจจะจาดแต่หล่อนชอบอ้างว่าไม่มีจะดีกว่าเวลาห่างกันจะได้คิดถึงมากๆเขาคิดไปพลางยิ้มไป

เมื่อกำลังจะกดออกจากแกลอรี่เขาดันสังเกตเห็นว่ามันมีวิดีโออยู่ด้วยจึงตัดสินใจเปิดเข้าไปดูว่าเจ้าหล่อนนั้นได้ถ่ายอะไรไว้

“พิม!!!”

ภูดิษฐ์ถึงกับมือไม้สั่นพูดอะไรไม่ออกภาพที่เขาเห็นมันเป็นภาพและเสียงที่บีบหัวใจของเขามากตัวของเขาชาวาบไปหมดเมื่อรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมานั้นพริมาสวมเขาให้เขามาโดยตลอดจนกระทั่งถึงวันนี้

ในคลิปเขาไม่รู้ว่าใครเป็นคนถ่ายถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นแพรวาเพราะเขารู้ว่าเพราะวันที่ที่ถ่ายเป็นวันที่เกิดเรื่องขึ้นภาพที่เขาเห็นก็คือพริมากำลังทะเลาะกับผู้ชายคนหนึ่งเรื่องที่เธอท้องแล้วอีกฝ่ายไม่รับผิดชอบ

วันนี้ตอนนี้เขาได้ตาสว่างแล้วว่าลูกที่เขาคิดว่าเป็นลูกของเขานั้นมันไม่จริงชายหนุ่มนั่งสะอื้นตัวสั่นที่ตัวเองเป็นไอ้หน้าโง่ที่โดนหญิงสาวหลอกใช้ตลอดมามิน่าเวลาที่เขาจะไปหาเธอหรือเปิดตัวกับเธอทีไรหญิงสาวก็จะมีข้องอ้างว่าอยากให้ตัวเองเรียนจบก่อนทุกที

“แกทำไมมันโง่แบบนี้วะ...”

วันนี้วันที่เขาทำร้ายคนหนึ่งคนเพื่อเธอกับมือเป็นเพราะความโง่ของเขาเองตอนนี้เขาไม่รู้จะชดใช้ให้เธออย่างไรยิ่งคิดเขาก็ยิ่งแค้นใจตัวเองตอนนี้เขาอยากจะรู้ว่าในเมื่อแพรวารู้เรื่องทำไมถึงไม่บอกกับเขาตั้งแต่คราแรกเรื่องนี้เขาต้องถามเธอให้ได้เมื่อคิดได้ดังนั้นก็ขับรถดิ่งตรงไปที่ท้ายไร่ทันที

“จะมาไหมนะ”

ช่วงเย็นของวันที่คนงานกลับจากทำงานกันไปหมดแล้วแพรวาก็เดินออกมานั่งรอนิดหน่อยที่เดิมที่เจอกับเธอเมื่อวานนี้เธอคิดว่านิดหน่อยต้องแวะมาหาเธอแน่ๆแต่นี่มันหลังเลิกงานมาเกือบชั่วโมงแล้วแต่หญิงสาวก็ยังไม่เห็นวี่แววว่านิดหน่อยนั้นจะมาหาเธอเลย