1 เปิดฉาก โอเมก้าขายตัว

“คิดว่าน้ำหน้าอย่างแกจะเป็นเมียพวกเราได้งั้นเหรอ!”

“โอเมก้าไร้สกุลอย่างเธอ ใครจะอยากได้ แค่เป็นนายบำเรอชั่วครั้งชั่วคราวก็เกินฝันแล้ว!”

น่าแปลกที่ก่อนหน้านี้คำพูดเสียดแทงเหล่านี้ไม่ได้รบกวนเขาสักเท่าใดนัก แต่ในขณะที่ดาวกำลังกวาดคอกม้าอย่างขะมักเขม้นคำพูดเสียดแทงพวกนั้นมันย้อนมา อาจเป็นเพราะสิ่งที่เขากำลังทำอยู่–การทำความสะอาดคอกม้า ได้กระตุ้นให้หวนนึกถึงการกดขี่จากคนที่คิดว่าตัวเองอยู่สูงกว่าใคร

โอเมก้าหนุ่มน้อยไม่อยากเชื่อเลยว่าชีวิตนี้จะได้มีโอกาสทำความสะอาดคอกม้า ตอนนี้ไม่มีม้าอยู่ในคอกหรอก แต่เขารู้มาว่าแต่ก่อนเคยมี นับเป็นบุญเหลือเกินที่ชาตินี้ได้ทำความสะอาดคอกที่ว่างเปล่าแห่งนี้สักครั้ง

ดาว หรือดาวิช เขาเป็นโอเมก้าวัยเพียงสิบเก้าเท่านั้น บ้านเกิดอยู่สงขลา และเขาตัดสินใจเข้ากรุงเทพฯ เพื่อทำงานทั้งที่จบแค่ระดับมัธยม

นั่นเพราะความจำเป็นเรื่องเงินของที่บ้าน ที่บ้านของหนุ่มน้อยมีหนี้สินอันเกิดจากการทำประมงพื้นบ้านของพ่อกับแม่ แค่นั้นยังไม่หนำใจ เมื่อต้นปีที่ผ่านมาพ่อของเขาป่วยเป็นมะเร็งปอดระยะที่สอง ส่วนแม่ ดวงตาของแม่เป็นต้อระยะเริ่มต้น หากปล่อยไว้นานกว่านี้ตาจะบอด

แม้อาการเจ็บป่วยรุนแรงที่ว่ามาของบุพการีจะใช้สิทธิบัตรทองได้แต่ดาวไม่อยากใช้ สาเหตุคือต้องรอคิวนาน และชีวิตของพ่อกับดวงตาของแม่จะรอช้าไม่ได้

นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ดาวิชไม่รีรอที่จะสมัครทันทีที่เห็นประกาศรับ มันเขียนไว้ว่ารับเฉพาะคนที่เป็นโอเมก้า อายุไม่เกินยี่สิบปี ผิวขาว โดยระบุส่วนสูง น้ำหนัก ระบุกระทั่งช่วงเวลาที่เกิดและเดือนที่อีกด้วย

ซึ่งโชคดีที่คุณสมบัติของดาวครบทุกข้อ พ่วงด้วยสุขภาพดีอีกข้อ แม้เขาจะเป็นโอเมก้า แต่นับว่าโชคดีกว่าคนอื่น ๆ ตรงที่ร่างกายแข็งแรง เขาจำไม่ได้เลยว่าเคยเจ็บป่วยหนัก ๆ อย่างใครบ้างไหม อย่างมากดาวก็มีอาการแค่วิงเวียน ครั่นเนื้อครั่นตัว ปวดท้องน้อยในช่วงฮีทประจำเดือนเท่านั้น

และในวันสัมภาษณ์ ดาวถึงกับตกตะลึงไปเลยเมื่อมีผู้เข้ามาร่วมทดสอบเกือบยี่สิบคน

สุดท้ายหลังจากผ่านการทดสอบมากมาย เขาคือคนเดียวที่เข้ารอบลึกที่สุด และในที่สุดก็ผ่านการทดสอบราวกับถูกจับวาง

แต่หนุ่มดาวิชถึงกับตกตะลึงเมื่อทราบทีหลังว่างานที่เขาต้องทำคือการเป็นภรรยาของอัลฟ่ามาเฟียแห่งตระกูลจาง โดยแลกกับเงินที่จะได้เป็นรายปี ปีละห้าล้านบาท

ซึ่งหากคิดดูดี ๆ การยอมเป็นภรรยาเพื่อแลกกับค่าตอบแทนก็ฟังย้อนแย้งแล้ว เพราะนั่นน่าจะเรียกว่าการขายตัวมากกว่า แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือดาวต้องเป็นภรรยาของอัลฟ่าชายถึงสามคน ซึ่งตอนที่ได้ยิน เขาถึงกับอึ้งไปสักพักทีเดียว

แต่คนจนย่อมไม่มีสิทธิ์ ไร้หนทางเลือก ในเมื่อสิ่งที่ร่างกายมีใช้หาเงินได้ ยิ่งพอได้ยินจำนวนเงินเขาถึงกับช็อก ตลอดชีวิตเกือบยี่สิบปีที่ผ่านมา ขนาดเงินหลักพันสำหรับดาวยังให้ความรู้สึกมหาศาล เงินล้านเป็นอะไรที่ยิ่งกว่าความฝัน

เพื่อเงินและเพื่อชีวิตความเป็นอยู่ของพ่อกับแม่ จะให้ทำยังไงเขาก็ยอม

‘เป็นเมียคนสามคนเพื่อแลกกับเงินจำนวนตั้งเท่านี้ต่อปี มันจะยากอะไรวะ’

และนั่นคือจุดเริ่มของเรื่องราวทั้งหมด

+++++

วันแรกที่คฤหาสน์ตระกูลจาง หนุ่มน้อยโอเมก้าแทบเข่าอ่อนตอนเห็นความใหญ่โตอลังการของสิ่งที่มีไว้เพื่ออยู่อาศัย อาณาบริเวณในเขตรั้วที่กินพื้นที่นับสิบไร่ซึ่งแทบไม่น่าเป็นไปได้สำหรับบ้านเดี่ยวในเมืองกรุง ภายในอาณาบริเวณมีหลายอาคาร ทั้งเรือนใหญ่ เรือนรอง เรือนคนใช้ แถมยังมีคอกม้าอีกด้วย

เขาถูกพาตัวมาที่ห้องรับแขกที่ชื่อว่าห้องไข่มุก ทั้งห้องใช้เฟอร์นิเจอร์หลุยส์สีออฟไวต์ หรือไม่ก็เป็นไม้แกะสลัก กับผ้าม่านสีอ่อนในห้องที่มีปริมาณมหาศาลพอจะตัดเสื้อให้คนทั้งหมู่บ้านของดาวใส่ได้

ในห้องนั้นดาวอยู่ต่อหน้าผู้คนแปลกหน้ามากมาย ซึ่งหนึ่งในนั้นคือทนายสุเชาว์ เขาเป็นเบต้าชายเลยวัยกลางคนมาเล็กน้อย ใส่แว่นสีทองกรอบเหลี่ยม มีหน้าตาเคร่งขรึม แต่กลับมีรอยยิ้มอบอุ่น

แต่สิ่งที่ท้าทายต่อมความรู้สึกของดาวคือชายสามคน—อัลฟ่ามาเฟียร่างใหญ่เหมือนยักษ์ ที่ใคร ๆ ต่างเรียกว่าเขาว่า ‘สามคุณชาย’ พวกเขาคือทายาทโดยตรงของ ‘หลงโถว’ ที่แปลว่าหัวหน้าใหญ่ของมาเฟียที่เพิ่งเสียชีวิตไป นั่นก็คือบิดาแท้ ๆ ของคุณชายทั้งสามที่ชื่อว่า ‘ท่านจางเจี่ย’

ชื่อของอัลฟ่าทั้งสาม คือคุณชายจางเจียเหา, คุณชายจางฉวน และคุณชายจางหมิง

ตอนแรกที่ทราบ ดาวซึ่งไม่คุ้นกับชื่อแซ่แบบจีนจึงจำไม่ได้ในคราวแรกว่าใครเป็นใคร รู้แต่ว่าคนใส่เสื้อเชิ้ตขาวผ้าต่วนเนื้อมันลื่น ที่ดูอาวุโสและร่างใหญ่กว่าอีกสองคน มีท่าทีดุดัน ท่าทางเป็นคนอารมณ์ร้อน เขาคือคนที่ยืนพิงเคาน์เตอร์โดยในมือถือแก้วเหล้าไปด้วย

ส่วนอีกสองคนดูเตะตาไม่น้อย คนหนึ่งนั่งไขว่ห้างพาดหัวเข่า ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำ ส่วนอีกคนใส่เสื้อเชิ้ตลายดอกสีชมพูขาว ขึ้นมานั่งบนที่เท้าแขนของคนที่นั่งไขว่ห้าง แถมยังพิงร่างคนที่นั่งเก้าอี้อย่างสนิทสนม หน้าตาของทั้งคู่อ่อนวัยกว่าคนเสื้อขาว แต่สิ่งสะดุดตาที่ว่าคือ ทั้งคู่หน้าตารูปร่างเหมือนกันจนแยกไม่ออก–คู่แฝด

เสียงของทนายสุเชาว์ที่ดังต่อเนื่องในห้องรับแขกห้องนั้นราวกับเสียงนักแสดงละครเวที และดาวเพิ่งนึกได้ว่าฝ่ายนั้นกำลังถามเขาอยู่ เล่นเอาหนุ่มน้อยโอเมก้าสะดุ้งโหยง

“คุณดาวิชครับ”

“คะ….ครับ”

“จากที่อ่านสัญญาให้ฟังทั้งหมดมีติดเงื่อนไขข้อใดบ้างไหมครับ”

“ไม่ติดครับ” ที่จริงดาวิชไม่ค่อยได้ตั้งใจฟังดี ๆ เท่าใดนัก แต่ทราบตั้งแต่วันทดสอบและทำใจแล้วเรียบร้อย ก่อนถึงวันนี้ เขาโกหกพ่อกับแม่ที่ต่างจังหวัดว่า จะมาทำงานเป็นคนรับใช้ที่บ้านของมหาเศรษฐีตระกูลหนึ่งแค่นั้น

+++++

กลับมาสู่เหตุการณ์ตรงหน้า ดาวิชเหลือบมองทนายสุเชาว์ที่มอบรอยยิ้มอบอุ่นมา แต่คำพูดฟังแล้วเหมือนการเจรจาธุรกิจมากกว่า “งั้นเซ็นสัญญาได้เลยครับ”

คุณชายใหญ่ตระกูลจางในเสื้อขาวส่งเสียงแทบตะโกน เขาชื่อจางเจียเหา “เดี๋ยวนะอาเชาว์ นี่จะไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ!”

ทนายสูงวัยส่งเสียงปรามเรียบ ๆ “คุณชายทั้งสามครับ นี่คือความประสงค์ของคุณพ่อที่เขียนพินัยกรรมทิ้งไว้นะครับ หากจะเป็นหลงโถวเหมือนท่าน พวกคุณชายต้องมีภรรยา”

“พวกเราไม่ติดเรื่องมีเมียนะ” แฝดใส่เสื้อดำที่ชื่อจางฉวนเอ่ยบ้าง

พี่ชายใหญ่เจียเหาเอ่ยอย่างฟันธง “ถึงต่อให้เราสามคนต้องมีนายบำเรอ เฮ้ย หรือเมียคนเดียวกัน เราก็ไม่ว่า แต่ถ้าจะมีเมียทั้งทีแล้วทำไมต้องเป็นเมียไร้หัวนอนปลายเท้าอย่างนี้ด้วยล่ะ”

และปิดท้ายด้วยแฝดจางหมิง “แถมยังมาจากบ้านนอกอีก ดูสิได้กลิ่นบ้านนอกชัดเลย” คนพูดพูดแล้วเอามืออุดจมูกไปด้วย

พอถึงตรงนี้ใบหน้าของดาวิชแดงซ่านด้วยความโกรธปนอาย การถูกด่าว่าไร้หัวนอนปลายเท้าก็เรื่องหนึ่ง อย่างน้อยนั่นคือเรื่องจริง แต่การถูกบูลลี่ว่ามีกลิ่นบ้านนอกนี่มันเกินจะทน

คำพูดเหยียดหยามทำให้หนุ่มโอเมก้าต้องกำหมัดแน่น

“อาเชาว์ไม่คิดหรือว่าถ้าจะมีเมียทั้งที ก็ควรเลือกคนที่เพียบพร้อมสมบูรณ์กว่านี้ เอาไว้เชิดหน้าชูตาได้ / พวกเราเป็นคุณชาย แล้วอีกไม่นานพี่ใหญ่ก็ต้องเป็นหลงโถว คนอื่นจะครหาได้ว่าทำไมคว้ายัยบ้านนอกคนนี้มาทำเมีย” สองแฝดเอ่ยเสริมกันไปมา

ทนายสุเชาว์เอ่ยอย่างระอาที่ต้องเป็นคนกลางคอยไกล่เกลี่ย ที่จริงเขาก็ว่ามันค่อนข้างแปลก ๆ สักหน่อยที่สามพี่น้องต้องใช้ภรรยาร่วมกัน แต่ทำไงได้ ในเมื่อคุณดาวหน้าใสคนนี้คือคนเดียวที่ผ่านด่านคัดเลือกมหาโหดตามเกณฑ์กำหนดที่เข้มงวดและไม่มีการผ่อนปรน

‘ในเมื่อเรื่องเยอะนักเลยเหลือแค่คนเดียวก็ช่วยไม่ได้ละวะ ต้องยอมมีเมียคนเดียวกันแหละ’

อย่างไรก็ตามทนายสุเชาว์อดแปลกใจนิด ๆ ไม่ได้ที่ทั้งสามไม่ติดขัดเรื่องการใช้เมียร่วมกัน แต่ติดที่ความเป็นคุณดาวิชคนนี้ต่างหาก

“แต่กว่าจะได้คุณดาวมาเนี่ย ต้องมีการคัดเลือกหลายอย่างตามขั้นตอนที่หลงโถวคนเก่ากำหนดไว้ ต้องเลือกมาจากคนหลายสิบเลยนะครับคุณชาย คุณดาวไม่ใช่แค่คนไร้หัวนอนปลายเท้าจากไหนสักหน่อย”

สองแฝดนึกหัวข้อแย้งไม่ออกจึงอ้างเรื่องที่พูดอย่างไรก็ไม่ผิด

“ไม่รู้ละ และที่แย่ไปกว่านั้นยังเป็นผู้ชายด้วย! ถึงพวกเราจะเป็นอัลฟ่า แต่ไม่ได้แปลว่าเราอยากเอาโอเมก้าผู้ชายซะหน่อย”

“คุณชายครับ พูดแบบนี้ไม่สุภาพนะ” ทนายสุเชาว์ปรามเหมือนผู้ใหญ่ดุเด็ก

ทั้งสองหนุ่มหุบปาก แต่ชักสีหน้าและทำเสียงในลำคอคล้ายคำว่า ‘เชอะ’

หนุ่มโอเมก้าได้ยินแล้วรู้สึกว่าเหล่าคุณชายทั้งสามนี่คงเอาแต่ใจน่าดู

จากนั้นคนเป็นทนายก็บ่นอะไรสักอย่างพึมพำ เนื้อความประมาณว่า “ระวังเหอะ เกลียดแบบไหนก็จะได้อย่างนั้นละ”

แต่คุณชายใหญ่เจียเหาได้ยิน เขาทำหน้าตึงน้ำเสียงเครียดอย่างเอาเรื่อง “เมื่อกี้อาเชาว์ว่ายังไงนะครับ”

“เอ้อ เปล่าครับเปล่า”

จากนั้นก็เกิดความเงียบจากทั้งฝ่ายคุณชายมาเฟียและทนาย ในที่สุดพี่ใหญ่จางเจียเหาก็ส่ายหน้า ยกมือขึ้นทำท่ายอมแพ้

“สรุปคือพวกเราไม่มีทางเลือกสินะ”

ทนายสุเชาว์เม้มปากแต่ก็พยักหน้า

สุดท้ายเจียเหาในฐานะพี่ใหญ่ก็เอ่ยคำประกาศิต “ถึงต่อให้พวกเราต้องทำตามคำสั่งของท่านพ่อ แต่สำหรับนังนี่…” เขาชี้มาที่ดาวอย่างไม่ไว้หน้า “และฉัน…ในฐานะเจ้าของคนใหม่ของที่นี่ ไม่ยินดีให้มันอยู่ร่วมชายคาเรือนหลังใหญ่ด้วย!”

สองแฝดรีบสนองตามประสาน้องที่ดี “มันเหมาะจะไปอยู่ที่เรือนคนใช้ ทำตัวเหมือนคนใช้มากกว่า”

ทนายสูงวัยยกมือข้างหนึ่งห้าม “โอ๊ะ ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกครับ”

หนึ่งในแฝดจางหมิงเอ่ย “อาเชาว์กล้าขัดแย้งกับเราหรือ”

“มิได้ครับ คือในพินัยกรรมของคุณพ่อบอกไว้ชัดเจนว่า ภรรยาของทั้งลูกชายของท่าน ซึ่งผมหมายถึงคุณดาวน่ะ ต้องกินอยู่ที่เรือนใหญ่ และมีอิสระที่จะใช้ชีวิตได้ตามปกติ อย่าลืมว่าคุณดาวมาที่นี่ในฐานะเมียนะครับ”

และจางฉวนที่หน้าเหมือนกันถึงกับสบถคำหยาบคายอย่างหัวเสีย

แต่อีกคนหนึ่งทำสิ่งรุนแรงกว่า ดาวถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่อมีเสียงดังเพล้งดังลั่น

“โอ๊ย ไร้สาระจริงโว้ย โคตรน่าเบื่อ!” พี่ชายใหญ่คนเชิ้ตขาวที่ใจร้อนเหมือนกับหน้าตา เขาไม่พอใจและจะไม่ยอมทน จึงระบายออกด้วยปาแก้วเหล้าทัมเบลอร์ที่ถือไว้เมื่อครู่จนแตกกระจายลงกับพื้น วิสกี้สีเหลืองอำพันกลายเป็นแค่หย่อมเปียก ๆ บนพื้นที่ปูพรมขนสั้นไว้

ทนายสุเชาว์เห็นแล้วได้แต่โคลงศีรษะ นิ้วมือกดตรงสะพานแว่นที่ดั้งจมูกอย่างเหนื่อยใจ

พอเจียเหาเห็นท่าทางของทนายสุเชาว์ เขาทำหน้ารู้สึกผิดวูบหนึ่ง ท่าทางคงเกรงใจคนสูงวัยอยู่ไม่น้อย แต่แล้วก็คืนฟอร์มด้วยการกระฟัดกระเฟียดรีบเดินออกจากห้องรับแขกไข่มุกทันที

น้องชายฝาแฝดได้จังหวะจึงรีบเดินออกจากห้องตามไปด้วย