3 คุณชายใจร้ายทรมานรัก

พอมาอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลจาง อะไรที่ดาวไม่อยากรู้ก็ได้รู้ เป็นเสียงลือเสียงเล่าอ้างจากบรรดาบ่าวไพร่ว่า หลังจากเขามาอยู่ที่นี่ในฐานะเมียได้ไม่นาน สามคุณชายก็วางแผนให้เมียแต่งที่ไม่ต้องการทนอยู่ไม่ได้ จนเลือกเป็นฝ่ายไปจากที่นี่เองให้พ้น ๆ

และดูเหมือนข่าวลือจะเป็นจริง เพราะต่อจากนั้นดาวิชก็ถูกใช้ให้ทำงานอย่างหนัก ทั้งที่บางเรื่องไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ ตัวอย่างเช่น การทำความสะอาดคอกม้า ทั้งที่ในนั้นไม่มีม้าสักตัว

คุณชายฝากให้บ่าวสักคนมาบอกดาวว่า

‘ฉันจะบูรณะคอกม้าใหม่ แล้วว่าจะซื้อม้าตัวใหม่มาเลี้ยง แต่บ่าวไพร่คนอื่นมีงานล้นมืออยู่แล้ว เหลือแต่เธอคนเดียวแหละในบ้านนี้ที่ยังว่าง วัน ๆ เอาแต่เดินแกว่งแขนเล่นอยู่ได้!’

เมียแต่งผู้ไม่ถูกยอมรับฟังแล้วฉุนกึก แต่คำพูดนั่นก็ไม่เกินจริง เพราะดาวเองก็ไม่มีอะไรทำในบ้านหลังนี้จริง ๆ นั่นละ

แต่สะใภ้ไร้ศักดินาอดกระหยิ่มใจไม่ได้ว่า สามคุณชายนี้ไม่รู้อะไรเสียแล้ว งานเป็นคนใช้ต่างหากคือความตั้งใจจริงแท้แต่แรกของเขา งานใช้แรงไม่ใช่สิ่งที่เขาหวั่นเลย

‘สามคนนี้คิดจะใช้เรื่องนี้มาแกล้งงั้นเหรอ ไม่สำเร็จหรอก งานอย่างนี้ละคือความถนัดของเราเลย’ ดาวคิดในใจ

คนทำงานในคฤหาสน์คนต่อมาที่ดาวรู้จักคือแม่บ้านแตงโม หล่อนเป็นแม่บ้านประจำเรือนใหญ่ เป็นหญิงร่างท้วม ผิวขาวแบบคนเชื้อสายจีน ใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดีตลอดเวลาและชอบทาปากสีแดงแจ๊ด บุคลิกโดยรวมร่าเริงน่าคบหา แถมยังมีน้ำใจกับสมาชิกใหม่อย่างเมียแต่งหัวเดียวกระเทียมลีบคนนี้

ขณะดาวกวาดพื้นทำความสะอาดแถวคอกม้าและบริเวณใกล้เคียงนั่นเอง แม่บ้านแตงโมก็ปรากฏตัว

ดาวเห็นแล้วเช็ดเหงื่อที่หน้าผากก่อนส่งยิ้มให้

“แตงโมเอาหมวกกับปลอกแขนมาให้ค่ะ ไม่อยากให้คุณหนูดาวผิวเสีย”

ดาวรับไว้แล้วใช้งานทันที “ขอบใจจ้าพี่แตงโม”

“แล้วดื่มน้ำเย็น ๆ สิคะ” แม่บ้านถือกระติกมาด้วย ดาวเห็นแล้วถูกใจ เขานึกถึงตอนอยู่ที่บ้านเกิด แล้วเห็นแม่หิ้วกระติกน้ำให้พ่อติดไปดื่มในเรือ

“ขอโทษด้วยนะคะคุณหนู คือแตงโมคิดว่ากระติกมันดู…ไม่ค่อยดีเท่าไร แต่บังเอิญว่ามันสะดวกใช้ดีค่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอกพี่แตงโม ผมชอบกินน้ำจากกระติก มันกินง่ายแล้วก็เย็นชื่นใจดีด้วย” ว่าแล้วดาวก็ซดน้ำเปล่าอั้ก ๆ ด้วยความกระหาย

“คุณหนูกินน้ำเยอะจังค่ะ มิน่าผิวพรรณดี๊ดี”

พอดับกระหายเสร็จ ดาวก็ลงมือทำงานต่อ แม่บ้านแตงโมบิดปากแล้วเอ่ยอย่างอดใจไม่ไหว

หล่อนเดินมากระซิบบอกทั้งที่แถวนี้ไม่คนอยู่ว่า

“คือแตงโมว่าคุณดาวไม่ต้องทำความสะอาดอย่างจริงจังนักก็ได้ค่ะ ทำแค่ลวก ๆ ก็พอ ไม่มีใครมาตรวจความเรียบร้อยหรอก”

“ไม่ดีหรอกพี่แตงโม ไหน ๆ จะทำแล้วก็ทำให้ดีไปเลยดีกว่า ไม่แน่สามคุณชายอาจมาสุ่มตรวจเมื่อไหร่ก็ได้ใครจะรู้”

คนเป็นแม่บ้านคันปากอยากพูดต่อว่า ‘เขาแค่คิดจะแกล้งให้คุณอยู่ไม่ได้เท่านั้น ไม่ได้อยากให้คอกม้าสะอาดเอี่ยมจริง ๆ สักหน่อย’

แต่ก็ได้แต่พูดให้กำลังใจไปก่อนว่า

“คุณหนูเนี่ยเอาจริงเอาจังเหลือเกิน ถ้าพี่ได้เป็นเมียแต่งของคุณชายและพวกเขาไม่แยแสพี่อย่างนี้นะ พี่จะไม่ทำตามคำสั่งหรอก ไหน ๆ ก็ไม่สนใจเราแล้ว เราเอาเวลาไปอย่างอื่นที่มีประโยชน์กับเรา อย่างการสร้างตัวตนในโลกออนไลน์ดีกว่า”

ดาวิชถึงกับต้องหยุดใช้หมวกพัดวีแก้ร้อน เขาไม่อยากเชื่อหูว่าประโยคนั้นมาจากแม่บ้านวัยกลางคนร่างท้วม “พี่แตงโมฝันอยากมีตัวตนในโลกออนไลน์งั้นเหรอ”

“แม่นค่ะ ก็พี่เป็นแม่บ้านสาวสวยโสด ลูกผัวไม่มี อะไรจะดีกว่าการหาเงินเองให้ได้เยอะ ๆ ละคะ และนั่นละคือคำตอบที่เวิร์กที่สุดที่จะอยู่รอดได้ในยุคนี้!”

“ว้าว พี่แตงโมนี่ทันสมัยไม่เบาเลย ถ้าพี่มีความมุ่งมั่นอย่างนี้เปิดช่องสอนเป็นโค้ชได้เลยนะเนี่ย”

“อุ๊ย จริงเหรอคะ ดีใจจัง”

ทั้งคู่หยอกล้อต่ออีกนิดหน่อย ก่อนแตงโมจะเตือนว่าดาวอย่าหักโหมเกินไป แล้วแม่บ้านก็ขอตัวไปทำงานต่อ

ดาวิชพักจากงาน เงยหน้ามองท้องฟ้า สายลมเย็นพัดโชย

เขายังดีใจว่าท่ามกลางคฤหาสน์ตระกูลจางที่ใหญ่โต อย่างน้อยเขาก็ยังมีแม่บ้านผู้อารีคนนี้เป็นพวก

+++++

อีกไม่กี่วันต่อมา ก็มีข่าวว่าท่านปู่ของสามคุณชายเดินทางกลับจากฮ่องกง ซึ่งดาวิชก็คงไม่ได้ใส่ใจอะไรหากท่านปู่ไม่ขอพบเขาเป็นการส่วนตัว

โอเมก้านายบำเรอที่สามีไม่ต้องการทำท่าประหม่าเมื่อได้รู้ แต่แม่บ้านแตงโมปลอบใจว่า

“ท่านปู่จางอี้เทาเป็นคนใจดีมาก ไม่ดุดันเข้มงวดและอารมณ์ร้อนเหมือนกับท่านจางเจี่ย”

“จางเจี่ยคือใครครับ” ดาวคุ้นหูชื่อนี้ มีการพูดถึงตั้งแต่วันแรกที่มาถึงนี่ แต่เขาจำไม่ได้

แตงโมอธิบายว่า “บิดาของสามคุณชายที่จากไปค่ะ เป็นหลงโถวคนก่อน และท่านมีนิสัยตรงข้ามกับคุณนิดา เมียของท่าน ซึ่งเป็นฟูเหรินของตระกูลจางน่ะค่ะ”

ดาวตั้งข้อสังเกต “คุณนิดาเป็นคนไทยเหรอครับ”

“ใช่ค่ะ ท่านเป็นคนอ่อนโยนอ่อนหวานเรียบร้อย แต่สุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไร”

หนุ่มโอเมก้าจึงคิดว่างั้นสามคุณชายก็คงได้ดีเอ็นเอมาจากพ่อ ไม่ค่อยได้จากแม่สักเท่าไรกระมัง

และอีกไม่นานดาวก็ได้มาพบจางอี้เทาตัวเป็น ๆ ในห้องรับรองที่เล็กกว่าห้องไข่มุก ที่มีชื่อว่าห้องมรกต ซึ่งดาวทราบทีหลังว่าเป็นห้องพักผ่อนโปรดของท่านปู่

ท่านปู่อี้เทาเป็นชายชราดูสง่างาม เส้นผมเป็นสีขาวโพลนทั้งศีรษะก็จริงแต่ยังค่อนข้างดกหนาและหยักศกอย่างได้รูปได้ทรง เค้าโครงใบหน้าของท่านมีเค้าว่าตอนหนุ่มต้องเป็นคนที่หล่อเหลาเอาการไม่ใช่เล่น แถมด้วยรอยยิ้มกว้างที่ชุดฟันยังดูดีมาก ดวงตาฝ้าฟางเล็กน้อยจนตาดำเป็นสีเทาแต่มีแววใจดี รอยย่นจำนวนมากที่หน้าผากและหางตาเวลายิ้มกลับทำให้ท่านปู่ดูเป็นชายสูงวัยที่ดูน่ารักน่าอยู่ใกล้มากกว่าถอยหนี

และท่านปู่ก็เอ่ยทักทายดาวด้วยน้ำเสียงเป็นกันเองอย่างไม่น่าเชื่อ

“อ้อ เธอนั่นเองคือดาวิช หลานสะใภ้ของฉัน ดีใจจังที่ได้เจอตัวเป็น ๆ”

ดาวอยู่ในท่านั่งพับเพียบที่พื้นเพื่อให้เกียรติชายชรา อี้เทาลุกขึ้นยืนแล้วร้องเรียกดาวยืนขึ้นด้วย

“ไหนลุกขึ้นยืนให้ฉันดูหน่อยสิ”

ดาวปฏิบัติตาม

ด้วยวัยเจ็ดสิบกว่าทำให้ร่างกายของท่านปู่หดเล็กลงกว่าเดิมเล็กน้อย อย่างไรก็ตามท่านก็ยังสูงกว่าหนุ่มโอเมก้าร่างเล็กบางอย่างดาวอยู่ดี

และที่น่าไม่เชื่อคือมือหนึ่งของจางอี้เทายื่นมาจับคางเล็กของดาวไว้ ผิวที่มือของชายชราแห้งและเย็นจนดาวสะดุ้ง

หนุ่มโอเมก้าแทบไม่ได้หายใจ ในตอนที่ชายชรายื่นหน้าเข้ามาจนแทบชิด ท่านปู่หลับตา สูดลมหายใจเข้าลึก

คนเป็นสะใภ้ถึงกับขนลุกเพราะสิ่งที่ท่านปู่ทำไม่ต่างจากสิ่งที่กรรมการทำในวันที่เขาถูกทดสอบก่อนหน้านี้

แล้วอี้เทาก็รำพึงออกมาอย่างพอใจ แต่ดาวฟังแล้วไม่เข้าใจ

“อื้อ ดี เลือกได้ดีจริง ๆ ดีกว่าที่คิดไว้อีก”

พูดแล้วเหมือนท่านปู่เหมือนจะรู้ตัวว่าทำให้คนฟังงง คนแก่กว่ารีบถอยตัวห่าง ดึงมือออกแล้วเก็บไปไพล่หลัง ก่อนจะส่งยิ้มอบอุ่นให้คนอ่อนวัยกว่าสบายใจ

“ฉันชอบหนูนะ หน้าตาก็น่ารัก กิริยามารยาทก็เรียบร้อย”

“ขอบพระคุณครับนายท่าน”

“เฮ้ เรียกท่านปู่สิ”

“ครับ ท่านปู่”

แล้วอี้เทาก็ถอนใจเบา ๆ พูดต่อว่า “แต่การจะมีสามีเป็นไอ้สามคนนั้นน่ะ ไม่ใช่เรื่องง่าย ซึ่งฉันไม่อยากบังคับใจของไอ้สามคนนั้น เพราะรู้ดีกว่าพวกมันน่ะดื้ออย่างกับลา ยิ่งบังคับยิ่งไม่ทำ”

ฝ่ามือของท่านปู่บีบเบา ๆ ที่ไหล่ราวกับคลายความปวดเมื่อยตามประสาคนแก่แล้วเอ่ยต่อว่า “ดังนั้นฉันเลยอยากให้หนูอดทนไปก่อน ถ้ามีอะไรที่ฉันพอช่วยได้ ฉันจะทำเต็มที่”

ดาวเงยหน้าขึ้น แอบเหลือบตามองแววตาของชายชราเพื่อดูว่าอีกคนจริงใจแค่ไหน แล้วเขาก็แปลกใจที่ชายชราผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ก็ดูจริงใจไม่ต่างจากนายเดชผู้ช่วย

ดาวิชแค่ไม่แน่ใจว่าเหตุใดท่านจางอี้เทาจึงแสดงท่าทีเป็นพันธมิตรอย่างเปิดเผยกับสะใภ้ไร้สกุลอย่างเขานับตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ แต่ยังไม่ทันได้คิดต่อชายชราก็หันหน้าไปทางอื่น พ่นลมออกจากจมูกเสียงดัง ในใจของอี้เทาคิดแต่ไม่ได้พูดว่า

‘เฮอะ คอยดูเหอะ ถ้าได้เมียสวยน่ารักขนาดนี้ เราคงไม่ต้องจัดการอะไรเลยด้วยซ้ำ เดี๋ยวไอ้พวกหัวดื้อสามคนก็หลงหัวปักหัวปำ ตอนนี้ให้มันทำเบ่งไปก่อน’

และหนุ่มโอเมก้าถึงกับงงงวย เมื่อชายชราผู้เคยยิ่งใหญ่เผลอพูดกับตัวเองแต่ดาวิชได้ยินว่า

“ไอ้พวกโง่นั่นไม่รู้อะไรซะแล้ว นี่ละเมียชั้นดี ดีมาก ๆ เลยด้วย!”

+++++

การทำงานใช้แรงดำเนินไป ทั้งที่ดาวคิดว่าตัวเองแข็งแรงมาตลอด แต่ภาระที่บรรดาคุณชายทั้งสามโยนลงมาบนบ่าของเขาคงหนักเกินไป

เช้าวันหนึ่ง เขาตื่นมาด้วยความอ่อนเพลีย แถมยังเป็นวันที่มีฮีทด้วย ซึ่งเป็นช่วงที่ร่างกายจะอ่อนแอที่สุดในรอบเดือน แต่เพราะใจสู้เขาจึงแข็งใจไปทำงานที่คอกม้าอย่างมีวินัย

หนึ่งในคุณชายสั่งผ่านบ่าวไพร่มาว่า

‘เสร็จจากงานที่คอกม้าแล้วมาทำกับข้าวที่โรงครัวด้วย ไม่ใช่ทำให้พวกฉันกินหรอกนะ แต่เป็นพวกบ่าวไพร่ต่างหาก เพราะฉันคงกินฝีมือห่วย ๆ ของเธอไม่ลง’

ตะวันบ่ายคล้อย หนุ่มโอเมก้าเพิ่งเสร็จจากงานที่คอกม้า เขาเดินขาลากกลับมาที่ครัวของเรือนคนใช้ น่าแปลกที่รู้สึกราวกับเรี่ยวแรงหายไปหมด เขาคงเหนื่อยเกินไปติดกันหลายวัน ต้องตื่นเช้าไปทำงานใช้แรงตอนกลางวัน ตกกลางคืนดาวต้องอ่านตำราและชีทสรุปเนื้อหาวิชาของเทอมที่แล้วที่ว่าจะเรียนแต่ไม่ได้เรียน และเทอมใหม่ใกล้เปิดเรียนแล้ว

เนื่องจากประมาณปีที่แล้ว ดาวเริ่มลงเรียนมหาวิทยาลัยเปิดไว้ด้วยตามประสาคนรักเรียน แต่เรียนไปได้เทอมเดียวก็ต้องหยุด เพราะติดปัญหาเรื่องเงิน

‘เทอมนี้ต้องไม่พลาด ไหน ๆ กัดฟันจ่ายค่าลงทะเบียนไปแล้วต้องได้เรียน’

กลับมาสู่เหตุการณ์ตรงหน้า ตอนนี้เหลืออีกไม่กี่ก้าวจะถึงโรงครัว แต่จู่ ๆ ร่างบางกลับหยุดนิ่ง

ดาวยกมือกุมศีรษะ ร่างโอนเอนไปมาก่อนจะล้มลง ยังดีที่ตรงนี้คือพื้นหญ้า

และโชคดีที่แม่บ้านแตงโมผ่านมาพอดี แม่บ้านถึงกับทิ้งของในมือ แล้วรีบรุดมาช่วยเด็กหนุ่มที่นอนสลบไสลบนพื้น

“ว้ายตายแล้ว คุณหนูดาวเป็นลม!”

แม่บ้านร่างท้วมเอามืออังที่หน้าผากและซอกคอ จากนั้นก็ส่งเสียงลั่นสนามหญ้า

“ช่วยคุณหนูดาวด้วย คุณดาวตัวร้อนจี๋เลย ใครก็ได้มาช่วยหน่อย!”