9 เดตสามคนครั้งแรกนั้นหวานไม่เบา

ดาวถามว่าเป็นอะไร เมื่อเห็นว่า จู่ ๆ เพื่อนหนุ่มทำตัวแข็ง รอนตอบว่า

“ดาว มีหนุ่มสองเดินตรงมาหาพวกเราแน่ะ มองเป๋งมาทางนี้เลย เราไม่รู้จักดังนั้นน่าจะเป็นคนรู้จักของดาวมากกว่า”

“อ๊ะ”

“แต่อย่าเพิ่งหันไปนะ”

“หน้าตายังไงน่ะ”

“ก็หล่อดีทีเดียว ตัวสูงใหญ่ อ้อ แล้วก็เป็นคู่แฝดกันด้วย”

ดวงตาของหนุ่มโอเมก้าเบิ่งกว้าง ชาวาบตั้งแต่ศีรษะจดเท้าทีเดียว

ดาวก้มดูวันที่ในมือถือ วันนี้คือวันที่ 21 วันเลขคี่

แต่ก่อนจะได้ทำอะไร ก็มีรถตู้อัลพาร์ดคันงามขับปราดมาจอดเทียบฟุตบาทห่างออกไปจากจุดที่ดาวยืนคุยกับรอน

สองหนุ่มหันไปดู แล้วกระจกรถก็ค่อย ๆ เลื่อนลง แล้วใบหน้าเล็กที่เห็นจากที่ไกล ๆ แต่ดาวจำได้ว่าคือเดชก็โบกมือแล้วยิ้มให้

ดาวทำหน้าสงสัยใส่ผู้ช่วย ‘เดชเป็นคนขับรถด้วยหรือนี่’

ผู้ช่วยเห็นแล้วเข้าใจจึงส่ายหน้า ชูสองกำปั้นขึ้นมาแถวดวงตาแล้วหมุน ๆ สัญลักษณ์ของคนกำลังเศร้า บ่งบอกว่า เขาไม่ได้เต็มใจมาด้วย น่าจะถูกเจ้านายบังคับให้มาทำหน้าที่ขับรถคันงามคันนี้

แล้วในตอนนั้นเองสองแฝดก็เดินมาหยุดไม่ห่างจากสองหนุ่มนักศึกษา รอนมองสองคนที่ตัวสูงกว่าเขาตาค้าง พลังงานลึกลับบางอย่างจากดวงตาของสองหนุ่มผู้มาใหม่แผ่ขยายลงมาปกคลุมทั่วบริเวณ

จางหมิงที่เดินไปด้วยลูบแผลเป็นที่หว่างคิ้วไปด้วยเอ่ยทักทันทีว่า “แหม บังเอิญจังเลย ไม่น่าเชื่อ”

จางฉวนรีบทวงบุญคุณ “เรื่องนี้ต้องขอบคุณฉันสิ ถ้าเมื่อกี้ฉันไม่ปวดฉี่แล้วลงจากรถมาหาห้องน้ำ ก็คงไม่เจอเธอหรอกจริงไหม”

ดาวชี้มาที่ตัวเอง ทำหน้าไม่อยากเชื่อ “นี่พวกคุณมาหาผมเหรอ”

สองคนนั้นเสียอาการนิดหน่อย แต่ยังคีปลุคเอาไว้ได้ “ยังมีหน้ามาถามอีกเรอะ ไม่มาหาเธอแล้วจะมาหาหมาตัวไหน เอ๊ย มาหาใครล่ะ!”

“รู้ได้ไงว่าผมอยู่ที่นี่”

จางหมิงชักสีหน้าเบื่อหน่าย

“แตงโมบอกมาวันนี้เธอมาปฐมนิเทศ เขาเรียกอย่างนั้นหรือเปล่านะ แล้วคณะของเธอที่มหา’ลัยนี้แม่งก็โคตรเล็กเลย เดินแป๊บเดียวก็เจอเลยเห็นไหม”

จางฉวนมองไปรอบ ๆ แล้วเบาะปาก

“ตึกเรียนก็ดูกิ๊กก๊อกเป็นบ้า เหมือนโรงงานห้องแถวมากกว่ามหา’ลัย”

สองนักศึกษาเม้มปาก ส่วนดาวชักสีหน้าไม่พอใจ ในหัวของหนุ่มโอเมก้าคิดอย่างน้อยใจว่า

‘ใครจะดีเด่สู้พวกมึงได้ล่ะ’

ตลอดเวลาที่ผ่านมา พวกคุณชายทำร้ายเขาด้วยวิธีการต่าง ๆ นานา และสองแฝดที่ชอบบูลลี่ดาวทุกสิ่ง ทั้งความเป็นโอเมก้า การเป็นคนต่างจังหวัด แม้กระทั่งที่เรียนก็ไม่เว้น

อยู่ ๆ หนึ่งในแฝดก็แสยะยิ้มแล้วเอ่ยทันที “และวันนี้คือวันคี่”

ดาวทำสีหน้างุนงงผสมความไม่พอใจ “อะไรเนี่ย คุณมาถึงมหาวิทยาลัยเพื่อบอกผมแค่นี้เหรอ คุณต้องการอะไรกันแน่”

จางฉวนทำหน้าเบ้ “เรียกชื่อเราสิ เรียกคุณอย่างนี้ดูห่างเหินจัง”

หนุ่มโอเมก้าเริ่มไปไม่เป็น ไม่รู้ว่าวันนี้สองคนมาไม้ไหนกันแน่

จางหมิงเท้าเอวพูด “วันนี้คือวันคี่ เธอต้องคอย ‘ปรนนิบัติ’ เราสิ”

คนพูดเน้นคำว่าปรนนิบัติอย่างชัดเจน จนดาวฟังแล้วหน้าชา อับอายเพื่อนจนไม่กล้าหันไปมองหน้ารอน

จางฉวนทำหน้าหมดความอดทนกับบทสนทนาเยิ่นเย้อ เขารีบพูดตัดบท “เอาละ ในเมื่อเข้าใจแล้วก็อย่าเสียเวลา มากับเราได้แล้ว”

“ผมยังไปด้วยไม่ได้หรอกครับ เมื่อกี้รอนเพื่อนผมนัดไปกินข้าวกลางวันด้วยกันแล้ว” ดาวงอนิ้วโป้งไปหาหนุ่มใต้เพื่อบอกว่ารอนที่ว่าคือใคร

หนุ่มใต้ส่งยิ้มที่เคยเอาชนะใจคนส่วนใหญ่ได้ แต่ไม่ได้ผลกับสองแฝด ทั้งคู่แทบไม่มองหน้ารอนด้วยซ้ำ

แต่จางฉวนเหมือนนึกอะไรได้ เขากลับเอ่ยถามดาวเสียงเย็นชาว่า “ว่าแต่...นายคนนี้เป็นเพื่อนของดาวเหรอ”

แต่จางหมิงที่เอาศอกวางบนไหล่ของคู่แฝดหันมาถามรอนด้วยน้ำเสียงห้วน คู่ตาที่มองมามีแววคาดคั้น “แน่ใจนะว่าไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้น”

“ก็เพื่อนกันน่ะสิครับ ถามทำไมเนี่ย” ดาวขมวดคิ้วใส่แล้วตอบแทนเพื่อนผู้โชคร้าย

“อะ เอ้อคือว่าเรื่องนั้น...” รอนตอบไม่เต็มปาก เพราะคำถามของจางหมิงแทงใจดำหนุ่มใต้ เพราะเขาคิดเกินเพื่อน อันที่จริงอาจเรียกรอนว่าเป็น ‘เพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื่อ’ ของดาวิชก็ได้ อย่างไรก็ถามตอนนี้ทั้งสองมีสถานะเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น

ดาวโคลงศีรษะอย่างรำคาญ “ถ้าเข้าใจแล้วก็ขอตัวนะครับ ผมกับรอนจะไปกินหมูกระทะกัน”

แต่พอได้ยินชื่อเมนูอาหาร สองคุณชายเลยทำท่าหยามเหยียดอย่างรุนแรง

จางฉวนถึงกับทำหน้าสะอิดสะเอียน “อะไรนะหมูกระทะเหรอ?”

จางหมิงเอาบ้าง “กินเข้าไปได้ยังไงอาหารไม่มีคุณภาพอย่างนั้น ไม่กลัวเป็นมะเร็งหรือไง”

รอนที่ยิ้มค้างมาตั้งนาน ตอนนี้หุบยิ้มแทบไม่ทัน ใบหน้าจืดเจื่อน

ดาวประท้วง “เฮ้ ทำไมพูดอย่างนั้นน่ะ หมูกระทะไม่ได้แย่ขนาดนั้นสักหน่อย แล้วอีกอย่างคือนาน ๆ ทีถึงกินด้วย ใช่ว่ากินทุกวันซะที่ไหน”

แต่รอนสัมผัสถึงรังสีอำมหิตได้ จึงรีบปลีกตัวอย่างรู้หลบเป็นปีก “งั้นวันนี้เราไม่กวนแล้วดีกว่า เอาไว้เจอกันนะ” แล้วเพื่อนของดาวก็ผละไปทันที แทบจะวิ่งหนีเลยด้วยซ้ำ

ดาวร้องเรียกเพื่อนแต่สายไปแล้ว “เดี๋ยวสิรอน”

สองแฝดเมื่อเห็นว่ามือที่สามหนีไปแล้ว พวกเขาจึงยืนตัวตรงอย่างลำพองใจก่อนเอ่ยว่า

“ถ้าอยากกินปิ้งย่างเดี๋ยวพาไปกินที่ดี ๆ เอง”

+++++

ดาวถูกสองคนนั้นพามาที่ร้านบาร์บีคิวที่มีชื่อเป็นภาษาญี่ปุ่นในห้างสรรพสินค้าใหญ่ เป็นร้านที่ดูหรูหราจนหนุ่มโอเมก้าคิดว่าถ้ามาคนเดียวคงไม่กล้ากระทั่งจะหยุดมองหน้าร้านนาน ๆ ด้วยซ้ำ ในร้านมีเมนูทั้งแบบอะลาคาร์ตและบุฟเฟต์

ทั้งสองเลือกบุฟเฟต์แพ็กแกจที่ราคาแพงที่สุด รวมทุกอย่างแล้วสนนราคาเกือบคนละสามพันบาท

ตอนแรกดาวิชรู้สึกอึดอัด แต่พออาหารจานแรกเริ่มเสิร์ฟมาเท่านั้นละ เขาก็อ้าปากค้าง

ในเมนูมีอาหารให้เลือกไม่หวาดไม่ไหว หลายเมนูดูประดิดประดอยหรูหรา แถมบางอันยังปิดด้วยทองคำเปลวแผ่นเล็ก มีซอสเม็ดเล็ก ๆ สีดำที่จางฉวนบอกว่าเป็นทรัฟเฟิลบดผสมคาเวียหยอดลงมาอย่างประณีตเหนือคำของอาหารราวกับงานศิลปะ

ตอนบริกรเสิร์ฟเนื้อวัวสีสด มีลายมันแทรกสวยที่แผ่มาบนใบไม้ใหญ่รูปหยดน้ำที่ดูคล้ายใบหูกวางที่อยู่บนจานกระเบื้องอีกชั้น ดาวเห็นแล้วเกิดคำถาม

“แล้วทำไมต้องวางเนื้อบนใบไม้ด้วยล่ะครับ”

จางฉวนรีบตอบเพราะอยากอวดภูมิ “เพื่อความสวยงามแล้วก็จะได้ไม่ติดตะแกรงย่างไง”

จางหมิงอธิบายเพิ่มอย่างผู้รู้ “ถ้าย่างใบไม้พร้อมกับเนื้อ จะทำให้มีกลิ่นหอมขึ้นด้วย”

“บนใบหูกวางเนี่ยนะ? มีหนอนบุ้งที่มีขนคัน ๆ เยอะจะตายครับ”

สองแฝดเอียงคอ นั่นไม่ใช่ความรู้ที่เขารู้มาก่อน ตามมาด้วยการทำหน้างอ ท่าทางเสียหน้าเล็กน้อย “ไม่ใช่ใบหูกวางซักหน่อย เขาใช้ใบแมกโนเลียต่างหากล่ะยัยเซ่อ!”

ดาวทำหน้างง แต่สองคนนั้นไม่สนใจประเด็นเกี่ยวกับใบไม้อีก พวกเขารีบนำเนื้อลงไปย่างไฟ รอเพียงไม่นานแค่พอสุก เนื้อชั้นดียังคงความชุ่มฉ่ำไว้

แล้วจางหมิงก็คีบมันใส่จานให้ดาวทันที

“กินสิ อร่อยนา”

ดาวแปลกใจที่ฝาแฝดทำทีเหมือนเอาใจเขา แต่ด้วยความน่าอร่อยแทบน้ำลายหกของอาหารจึงลองชิม แค่คำแรกก็พบว่าเนื้อนั้นนุ่มจนละลายในปาก เขาไม่เคยกินอะไรที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน

จากเนื้อย่างก็เป็นเมนูอื่น ๆ สองเจ้ามือสั่งจานแล้วจานเล่าไม่ยอมหยุด

และน่าแปลกที่ดาวก็เอนจอยกับอาหารมื้อนี้มากทีเดียว

จางฉวนเท้าคาง มองของเล่นตรงหน้าอย่างทึ่ง “เธอนี่ตัวเล็กนิดเดียวแต่กินเก่งไม่เบานะ”

ดาวรู้สึกอับอายขึ้นมา หรือคนพวกนี้จะเป็นว่าเขาเป็นคนบ้านนอก พอได้กินของแพงหน่อยเลยสวาปามไม่ยั้ง หนุ่มจากสงขลารีบสวนกลับทันที “อ้าว ก็คุณชวนผมมากินบุฟเฟต์ไม่ใช่เหรอ”

หนุ่มตัวใหญ่สองคนที่หน้าเหมือนกันเอียงคอฟัง สีหน้าไม่นึกฝันว่าดาวจะกล้าพูดอย่างนี้ออกมา

จางหมิงจึงใช้กำปั้นเขกหัวคนตัวเล็ก “นี่แน่ะ ตั้งแต่เป็นของเล่นเราแล้วปากกล้าขึ้นเยอะนะ”

“โอ๊ย มาเขกหัวผมทำไมเนี่ย”

จางหมิงทำปากล่างยื่นก่อนจะแลบลิ้นออกมา “เผื่อจะหายดื้อ และกลายเป็นของเล่นที่ว่าง่าย”

ดาวมองอย่างแปลกใจ กิริยาเมื่อกี้ที่ฝาแฝดทำ ทำให้เขาดูเป็นผู้ชายที่น่ารักน่ามองพอตัวทีเดียว “เผอิญผมเป็นของเล่นที่ไม่ใช่สิ่งของด้วยสิ”

จางฉวนกอดอกทำท่าเอาเรื่องอย่างไม่จริงจังนัก “งั้นเธอเป็นอะไรล่ะ”

ดาวทำหน้าเลิ่กลั่ก แล้วตอบแบบส่ง ๆ ไปว่า “คงเป็นแมวละมั้ง”

ไม่น่าเชื่อที่สองคนกลับหัวเราะลงลูกคอพร้อมกันเพราะคิดว่าดาวปล่อยมุก “เออจริง แม่แมวน้อย พวกเราจะคอยดูสิว่าเธอจะลงเล็บใส่หลังเราได้เจ็บแสบขนาดไหน”

ดาวถึงกับงงว่าสองคนโยงมาถึงเรื่องนี้ได้ยังไง “พวกคุณหมายถึงลงเล็บตอนไหนน่ะ”

“ก็ตอนที่พวกเราเล่นเธอยังไงล่ะ” คนพูดชี้หน้าดาว บอกว่าเธอนั่นละคือของเล่น

“หึ พูดอะไรก็ไม่รู้ นี่มันในร้านอาหาร ไม่กลัวคนอื่นได้ยินรึไง”

สองตัวแสบกลับยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ

แล้วจางหมิงก็เท้าคางส่งยิ้มยียวน มือก็ใช้ตะเกียบคีบอาหารกินไปด้วย

“ว่าแต่ยัยดาว…”

“ครับ”

“พอได้คุยกัน เธอก็ไม่ได้ซื่อบื้อไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างที่พวกเราคิดไว้แต่แรกสักหน่อย”

ดาวแปลกใจ เพราะเขาเองก็คิดว่าการมากินข้าวกับสองแฝดก็ไม่กดดันหรือน่าเบื่ออย่างที่คิดเช่นกัน

ต่อจากนั้นทั้งสามหนุ่มก็เพลิดเพลินกับรสชาติอาหารและบทสนทนาที่ร้านบาร์บีคิวพรีเมียมแห่งนี้อีกเป็นชั่วโมง ๆ

+++++

สองคนยังทำให้ดาวแปลกใจไม่หยุด หลังจากกินเสร็จ พวกเขาก็ชวนว่า

“ไปเดินเล่นย่อยอาหารกันเถอะ”

และไม่ใช่แค่การเดินเล่น แต่ทั้งสองพาดาวิชไปร้านบูทีคสุดหรู ซื้อโน่นซื้อนี้ให้ไม่หยุดจนข้าวของเต็มมือของทั้งสามคน

ในที่สุดจางฉวนก็ทนไม่ไหว “เรียกไอ้เดชมาเอาของไปหน่อยสิ”

ผู้ช่วยที่วันนี้ทำหน้าที่หลายอย่าง ก็รีบมารับถุงชอปปิงมากมายจนพะรุงพะรังไปหมด พอเขาเห็นดาวก็แอบชูนิ้วโป้งให้คุณผู้หญิงที่เขาเชียร์ ก่อนจะแบกถุงหลายสิบใบไปเก็บที่รถตู้

ดาวมองแล้วครุ่นคิดว่าตกลงสองคนนี้เล่นกันอะไรกันแน่ หรือนี่คือส่วนหนึ่งของการ ‘เล่นของเล่น’ ของฝาแฝดจางฉวนและจางหมิงหรือไม่

ไม่ว่าจะเป็นการมารับเขาด้วยตัวเองถึงมหาวิทยาลัย ชวนมากินข้าว แถมยังซื้อเสื้อผ้า เครื่องประดับ น้ำหอม แม้กระทั่งชุดชั้นในด้วย มิหนำซ้ำยังเรียกผู้ช่วยมาอำนวยความสะดวกให้อีก

ทำเหมือนดาวเป็นคุณผู้หญิงของสองแฝดขึ้นมาเสียจริง ๆ

และนั่นทำให้โอเมก้าที่กลายเป็นของเล่นสับสนไปหมด