13 พบคนหึงเบอร์ใหญ่มากค่ะแม่

ดาวไม่คิดว่าสิ่งที่ฝาแฝดเตือนเกี่ยวกับเจียเหาจะเป็นจริงในอีกไม่นาน

แต่ก่อนจะไปถึงเหตุการณ์นั้นก็มีแขกไม่คาดฝันมาหาเขาถึงคฤหาสน์ตระกูลจาง

แม่บ้านแตงโมเดินยิ้มมาหา แล้วหล่อนก็เอ่ยกับดาวด้วยน้ำเสียงจริงใจ “พี่ดีใจจังเลยค่ะ”

“ดีใจเรื่องอะไรเหรอฮะพี่โม”

“ก็ที่คุณชายทั้งสามเลิกสั่งให้คุณหนูดาวไปทำงานหนัก ๆ อย่างดูแลคอกม้าแล้วน่ะสิคะ”

หนุ่มดาวิชยิ้มแห้ง ๆ หากแม่บ้านร่างท้วมที่ฝันอยากเป็นคอนเทนต์ครีเอเตอร์ได้รู้ว่าการไม่ต้องทำงานหนักดาวต้องแลกกับอะไรบ้าง พี่แตงโมคงทำหน้าไม่ถูก

อย่างไรก็ตามดาวสัญญากับคุณชายทั้งสามแล้วว่าข้อตกลงนั่นคือความลับ จึงไม่อาจแพร่งพรายให้ใครรู้ได้

“ว่าแต่พี่มัวแต่ชวนคุณดาวคุย ตอนนี้มีคนคนมาหาคุณดาวค่ะ เป็นผู้ชายผิวคล้ำ ๆ”

ดาวงง ไม่คิดว่าจะมีคนมาหาถึงคฤหาสน์ตระกูลจาง “คนที่มาหาได้บอกชื่อหรือเปล่าครับ”

“ว้ายพี่โมลืม ขอโทษทีค่ะ”

สะใภ้ตระกูลจางไม่ว่าอะไร ยังไงเขาก็ได้เห็นเองอยู่ดีว่าเป็นใคร

และดาวไม่อยากเชื่อเลยว่ารอนเพื่อนที่มหาวิทยาลัยจะมาหาถึงบ้าน

ขณะหนุ่มโอเมก้าเดินไปหาเพื่อนก็ทบทวนความจำว่า ก่อนหน้านี้ตัวเองเคยโกหกเรื่องที่มาอาศัยอยู่ที่นี่ไว้อย่างไร เขาจำได้ว่าเคยบอกกับรอนเหมือนที่บอกคุณแซลลี่เมื่อเช้ว่า เขามาทำงานเป็นคนรับใช้ที่คฤหาสน์แห่งนี้

‘จะต้องพูดให้เหมือนเดิมไม่งั้นเดี๋ยวความแตก’

แต่ตอนนั้นพอดาวบอกเพื่อนไป รอนคนดีและช่างสังเกตอย่างไม่น่าเชื่อ เขาถึงกับทำหน้าแปลก ๆ หลังจากดาวบอกเรื่องนี้

‘ดาวเนี่ยนะเป็นคนรับใช้ที่คฤหาสน์ตระกูลจางแถวถนนพัฒนาการ’

‘อื้อ ใช่สิ ทำไมล่ะ’

‘ก็วันก่อนที่เจ้านายฝาแฝดของดาวมาตามตัวถึงมหา’ลัย พวกเขามองดาวไม่เห็นเหมือนมองคนรับใช้เลย’

ตอนนั้นหนุ่มโอเมก้าถึงกับอึ้งไปเลย ไม่ใช่อะไรหรอกนะ กลัวความแตก

ทำให้หนุ่มโอเมก้าลืมถามเพื่อนต่อเลยว่า ‘ถ้าไม่มองเหมือนเราเป็นคนรับใช้แล้วมองเหมือนอะไร’

และเพราะกลัวความแตกทำให้ดาวปดต่อไปว่า ‘เอ้อ คือว่า...ต่อหน้าคนอื่นเขาก็ทำอย่างนั้นล่ะ เอาเข้าจริงก็จิกหัวใช้เราอย่างกับทาส ฮ่า ๆ’

ซึ่งในตอนนั้นเพื่อนหนุ่มของดาวได้แต่ทำหน้าสงสัย

ความจริงแล้วเพื่อนของดาวคนนี้มีใจให้กับหนุ่มโอเมก้าของเล่น ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกที่รอนจะจับสังเกตได้เวลามีผู้ชายคนอื่นเข้ามา ‘แสดงท่าทีใกล้ชิด’ คนที่ตัวเองเล็งไว้

และนี่คือเหตุผลหนึ่งที่รอนตัดสินใจบุกมาถึงนี่เพราะอยากพิสูจน์ให้เห็นกับตา

+++++

สะใภ้ที่กลายเป็นของเล่นทักทายรอนอย่างร่าเริงขณะเดินเข้าไปหา แต่ไม่ทำเสียงดังเกินไปเพราะตระหนักว่าอยู่นี่ตัวเองเป็นแค่คนใช้

“อ้าว รอนรู้จักที่นี่ด้วยเหรอ” ดาวจำได้เคยบอกแค่ว่า คฤหาสน์อยู่แถวถนนพัฒนาการแต่ไม่รู้รอนมาถึงนี่ถูกได้อย่างไร

เพื่อนหนุ่มออกตัวว่า “เราว่าจะโทร.ถามดาว แต่บังเอิญไปที่ฝ่ายทะเบียนแล้วเจ้าหน้าที่สนิทกันบอกตำแหน่งคร่าว ๆ แล้วเราบังเอิญเจอในกูเกิลแมปส์คิดว่าใช่แล้วก็ใช่จริง ๆ ด้วย”

“เหรอ หาเก่งจังนะ” ดาวทำหน้างง คาดไม่ถึงกับความพยายามในแบบผู้ชายของรอน

รอนมองไปรอบตัวแล้วก็ทำหน้าทึ่ง

“ที่ที่ดาวอยู่นี่ใหญ่โตดีจังนะ”

“โอ๊ย ก็อย่างที่บอกล่ะ เราแค่มาทำงานเป็นคนใช้ที่นี่หาเงินน่ะ”

“แล้วงานหนักไหม”

“ก็ไม่หนักมาก”

“แล้วตอนนี้พอจะมีเวลาว่างคุยกันหรือเปล่า”

ดาวอึกอัก ที่จริงคือว่างมาก ครั้นจะตอบอย่างนั้นก็กลัวจะผิดสังเกต

“ถ้านิดหน่อยเจ้านายคงไม่ว่ามั้ง ฮ่า ๆ”

รอนอมยิ้ม “เราไม่กวนเวลาดาวนานหรอก งั้นพาเราเดินชมสักหน่อยได้ไหม ไหน ๆ ก็มาถึงคฤหาสน์ใหญ่โตทั้งที อยากเดินดูทั่ว ๆ ให้เป็นบุญตา”

“ได้สิ” ในใจคิดว่า ‘ทำอย่างนั้นเจ้าของบ้านคงไม่ว่าอะไรมั้ง อย่างนั้นรอนก็เป็นเพื่อนของเรานี่หว่า’

ทั้งคู่ตั้งท่าเดิน ดาวคิดว่าจะพาเดินชมแค่รอบคฤหาสน์ภายนอก เพราะหากเข้าถึงในบ้านจะดูละลาบละล้วงเกินไป แต่ยังเดินไปไม่เท่าไร ก็มีเสียงเรียกลั่นจากด้านหลัง

“ดาว เธอมาเดินแถวนี้ทำไม!”

ดาวไม่กล้าหันไปเพราะจำได้ว่าคือเสียงใคร แต่รอนไม่ใช่ พอเขาหันไปแล้วถึงกับผงะ

เพื่อนหนุ่มของดาวที่คิดไม่ซื่อหวังจีบ ตระหนักถึงพลังอันน่ากลัวได้อย่างรวดเร็ว

‘แววตาแบบนี้คราวที่แล้วมาจากฝาแฝด ครั้งนี้เป็นผู้ชายตัวใหญ่ท่าทางดุดันฉิบหาย’

เจียเหาก้าวขายาวฉับ ๆ มาหาทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว

รอนเกือบเบี่ยงตัวหลบไม่ทันเพราะท่าเดินของคนตัวใหญ่คล้ายจะพร้อมพุ่งชน แววตาของเจียเหาพุ่งไปหาแต่ดาวเท่านั้น

ดาวอึกอักถาม “อ้อ คุณชายเจียเหา กลับจากท่าเรือแล้วหรือครับ”

เจียเหาไม่ตอบ มือใหญ่ของคุณชายใหญ่คว้าข้อมือของดาวทันที

“ตอนนี้ถึงเวลาแล้ว มากับฉัน”

“เอ๊ะ แต่ตอนนี้ผมพาเพื่อนเดินชมรอบคฤหาสน์อยู่”

รอนผู้น่าสงสารทำหน้างงสนิท

เจียเหาตวัดสายตาปราดเดียว ไม่เกินเสี้ยววินาที ก่อนจะเปลี่ยนเป็นไม่แยแสเพื่อนของดาวอย่างสิ้นเชิง

เขาชักสีหน้าเอาเรื่องใส่ดาวิช ถ้าทำได้คงเอานิ้วชี้ทิ่มใส่หน้าแล้ว “ฉันไม่ชอบนะที่เธอนัดผู้ชายคนอื่นมาในบ้านของฉัน!”

ประโยคนั้นเล่นเอารอนเสียวสันหลังวาบ แต่ดาวหน้าแดงด้วยความอับอาย คำพูดของเจียเหาราวกับจะบอกว่าดาวเป็นคนใช้ที่แอบนัดชู้รักเข้ามาทำอะไรไม่ดีไม่งามในบ้านของเจ้านาย

เท่านั้นยังไม่พอ เจียเหายังทวงคำสัญญาจากของเล่นด้วย “แล้วลืมข้อตกลงของเราหรือไง วันนี้คือวันคู่!”

ดาวหน้าแดง แต่เป็นความอับอายที่มีต่อเพื่อนหนุ่มของเขา

ตอนนี้รอนเห็นความผิดปกติชัดแล้ว และเขารู้ทันตามประสาผู้ชายด้วยกันทันที จึงยอมล่าถอยโดยเร็ว

“โอเค งั้นผมไม่กวนดาวแล้วครับ จะรีบกลับเดี๋ยวนี้” เพื่อนของดาวถึงกับก้มศีรษะปลก ๆ ราวกับขอโทษที่มายุ่มย่ามกับของของคุณชายใหญ่

และตอนหันหลังกลับดูเหมือนเพื่อนมหาวิทยาลัยของดาวจะถอดใจทันที

‘ดาวแม่งฮอตชิบเป๋ง ขนาดเป็นแค่คนใช้ ยังมีเจ้านายฝาแฝดกับเจ้าชายที่ดูเหมือนมาเฟียเปี๊ยบมาสนใจ ขืนกูเข้าไปแหย็มด้วยสงสัยโดนจัดการจนศพไม่สวยแน่ บรื๋อ’

+++++

ดาวผู้เข้าสู่โหมดของเล่นถูกลากแขนถูลู่ถูกังมาที่ห้องนอนของเจียเหา

พอมาถึงหน้าห้องคนตัวใหญ่ถึงยอมปล่อย

เมื่อหนุ่มโอเมก้าได้เป็นอิสระ เขาก็ร้องอุทธรณ์ทันที “โอ๊ย คุณบีบแขนผมแรงมากจนแขนจะหักอยู่แล้ว”

“อ๊ะ สำออยน่า” แม้ปากจะพูดอย่างนี้แต่เจียเหารีบยกมือขึ้นราวกับจะเอื้อมมาปลอบโยน ท่าทีของเขาดูอ่อนข้อลงทันที

แต่เพื่อรักษาฟอร์มคุณชายใหญ่มาเฟีย เขาสูดหายใจแล้วกระชากเสียงถามว่า

“แล้วไอ้หมอนั่นเป็นใคร!”

ดาวสะบัดข้อมือไปด้วยบีบนวดแขนตัวเองไปด้วย “เขาชื่อรอนครับ เป็นเพื่อนที่มหาวิทยาลัยของผม ไม่ใช่ไอ้หมอนั่น”

“หึ เพื่อน? ปกป้องกันดีเหลือเกิน แล้วคนอย่างเธอมีเพื่อนด้วยเหรอ โกหกตอแหลรึเปล่า”

“ทำไมคนอย่างผมถึงมีเพื่อนไม่ได้”

เจียเหาชะงักทันทีเมื่อสัมผัสถึงน้ำเสียงไม่พอใจอย่างรุนแรงของของเล่นชิ้นโปรด

“ก็…ไหนเธอบอกว่ามาจากต่างจังหวัดยังไง”

ดาวส่ายหน้า “ไม่ใช่ คือผมเรียนที่นี่มาปีนึงแล้ว แต่หยุดพักไปเทอมที่แล้วเพราะไม่มีเงิน และนั่นก็คือเหตุผลที่ผมต้องมาอยู่ที่นี่ไง”

“ตัวเองทำผิดยังแล้วทำหน้าตาอวดดีอีก”

ดาวงงว่าตัวเองทำหน้าตาอย่างที่ว่าไปตอนไหน ตอนนี้เขาโกรธจนลืมตัว จนเผลอทำเสียงดังใส่คุณชายใหญ่มาเฟีย โดยลืมไปสนิทว่า ก่อนหน้าที่พวกเขาจะมีสัมพันธ์ทางร่างกายกัน เจียเหาเคยทำตัวร้ายกาจกับดาวได้ขนาดไหน

“ผมทำผิดอะไรอะ ก็แค่มีเพื่อนมาหา ทำไม! ตอนผมอยู่ที่นี่ผมมีหน้าที่เป็นแค่ของเล่นที่เอาไว้สนองตัณหาคุณแค่นั้นรึไง!”

“ฮึ่ม!” เจียเหามีท่าทีโกรธสุดขีด มือใหญ่กำเป็นกำปั้น แต่ท่าทางพยายามข่มกลั้นความไม่พอใจไว้

ซึ่งพอต่อมปากแจ๋วของของเล่นเริ่มร้อน เขาก็ส่งเสียงลั่นต่อ

“ของผมแค่มีเพื่อนมาหา แต่ของคุณมีแฟนมาหา!”

น่าแปลกที่คราวนี้คุณชายร่างยักษ์เอียงคอเหมือนลูกสุนัข กะพริบตาสองสามครั้ง ทำหน้าฉงนได้อย่างน่าหมั่นไส้

“เธอหมายถึงใคร อ๋อ...แซลลี่น่ะเหรอ”

พออีกคนไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง คนตัวใหญ่จึงโน้มตัวมาหาดาว ราวกับอยากให้ดาวิชได้ยินชัด ๆ

“ฉันกับแซลลี่ไม่ได้เป็นอะไรกัน ว่าแต่ใครบอกเธอว่าแซลลี่เป็นแฟนฉัน”

ดาวิชมองตาอีกคนเพื่อค้นหาความจริงใจ แล้วก็พบว่าเจียเหาจับจ้องแน่วแน่มาทางเขา ไม่มีการหลบตาเลยแม้แต่นิดเดียว

ภาษากายที่บอกว่าคุณชายใหญ่ไม่โกหก

เมียของเล่นเกือบหลุดปากไปแล้วว่าจางหมิงบอก แต่เกรงว่าอาจทำให้คนปากโป้งเดือดร้อน เลยยับยั้งคำพูดไว้

พอเห็นอีกคนอึ้งไป คุณชายใหญ่ก็กระตุกมุมปากแค่นิดเดียว มันดูคล้ายรอยยิ้ม ทว่าสิ่งที่ยิ้มมากกว่าคือดวงตาของเขาที่เป็นประกายระยับขึ้นมา

แล้วคนตัวใหญ่ก็เอ่ยขยายความจากที่พูดไปเมื่อกี้

“ฉันกับแซลลี่ เราไม่เคยตกลงเป็นแฟนกันเลยแม้แต่ครั้งเดียว เราไม่ได้มีสถานะอะไรทั้งสิ้น”

ดาวมองอีกอย่างกับไม่เคยเห็นเจียเหามาก่อน

และคุณชายใหญ่ก็ยังทำให้อีกคนแปลกใจต่อไป เมื่อเขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลขึ้นว่า

“สำหรับฉัน เธอยังเป็นมากกว่าแซลลี่อีก เพราะเธอเป็น...”

ดาวกลืนน้ำลาย รอฟังคำต่อไปอย่างจดจ่อ

แต่เจียเหาเอ่ยกลับออกมาในที่สุดว่า “เธอเป็นของเล่นของฉัน”

ไม่รู้ด้วยอารมณ์เช่นไร พอฟังแล้วหนุ่มโอเมก้ารู้สึกหดหู่ เขาจึงพยักหน้าอย่างขอไปทีแล้วเอ่ยว่า “ก็คงงั้นละครับ”

“ว่าแต่เมื่อกี้ที่พูด...เหมือนเธอหึงฉันเลย” พอถึงตอนนี้นัยน์ตาคุณชายใหญ่มีแววนึกสนุกแล้ว

“ฮึ บ้ารึเปล่า ผมจะมีสิทธิ์อะไรไปหึงคุณได้ล่ะ!”

ดาวไม่แค่พูด เขาบิดไหล่ไปด้วย ทำท่าจะหนีออกจากวงล้อมของคนร่างใหญ่ แขนถูกวาดออกไป และฝ่ามือบังเอิญไปถูกด้านข้างใบหน้าคนตัวใหญ่จนเกิดเสียงดังเพียะลั่น

เจียเหาที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับหน้าหัน

ส่วนดาวิชตกตะลึงแทบช็อก

ครู่ต่อมาคนตัวใหญ่ใช้ฝ่ามือลูบหน้า แววตาเปลี่ยนเป็นอีกอย่าง

“อ๋อ วันนี้คงอยากเล่นแรง ๆ กับฉันอย่างนี้สินะ ได้เลยเดี๋ยวจัดให้!”

หนุ่มโอเมก้าเริ่มหวั่นใจว่าหรือเจียเหาจะใช้ความรุนแรงทำร้ายร่างกายเขา แต่คุณชายใหญ่กลับรวบตัวดาวเข้าไปแนบชิด แล้วประกบปากลงมาจูบอย่างดูดดื่ม

+++++

จูบของเจียเหาเร่าร้อนกลืนกิน แต่ไม่ได้ออกไปในแนวทำร้ายร่างกายหรือป่าเถื่อน

ยกเว้นแต่นิ้วมือของคุณชายใหญ่ที่ทรงพลังราวกับคีมเหล็ก และตอนนี้มันล็อกคางของของเล่นไว้ จนกระทั่งดาวเบี่ยงหน้าหนีไม่ได้

ทำได้อย่างเดียวคือยอมจำนน

คุณชายมาเฟียจูบ ตะโบม คลุกเคล้าและเคล้นคลึงอย่างหนักหน่วง เขาไม่ยอมผละริมฝีปากออกห่างเลยแม้แต่วินาทีเดียว ลิ้นร้อนและดุดันสอดแทรกเข้ามา สะบัดเคลื่อนไหวคลุกเคล้าแทบทุกส่วนในโพรงปากของดาว

“อื้อ อ๊า” ดาวเริ่มอึดอัดหายใจไม่ออก เขาจึงออกแรงทุบหน้าอกคนตัวใหญ่ดังอั้ก

และที่น่าแปลกคือเจียเหายอมปล่อย

ดาวิชหอบแฮก ๆ เขาไม่ได้หายใจนานเกือบหนึ่งนาทีเท่ากับระยะเวลาที่เจียเหาจูบปากของเขา ตอนนี้ริมฝีปากนุ่มระบมห้อเลือดจนเขาลิ้มรสของเหล็กได้จาง ๆ

และสิ่งที่ทำให้โอเมก้าของเล่นไม่อยากเชื่อคือ แววตาของคนตัวใหญ่ที่มองลงมานั้นมีประกายสั่นไหว ราวกับรู้สึกผิดที่ทำรุนแรงกับดาวเกินไป

ดาวใช้หลังมือเช็ดปาก เห็นคราบเลือดนิดหน่อยติดตรงนั้น

เจียเหาก็เห็นสีแดงจาง ๆ บนหลังมือเช่นกัน เขาทำสีหน้าตกใจ

“ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะจูบแรงขนาดนั้น”

คนตัวใหญ่ยื่นนิ้วโป้งมาที่ริมฝีปากของดาว แต่โอเมก้าสะบัดหน้าหนีอย่างไม่พอใจ เขาตั้งท่าจะเดินหนี

แต่คนตัวใหญ่รวบตัวเขาไว้จากด้านหลัง ร่างเล็กกว่าลอยขึ้น เท้าไม่แตะพื้น เขาทำได้แค่ร้องตะโกนว่า

“จะพาผมไปไหน”

เจียเหาไม่ตอบแต่อุ้มยกตัวดาวเข้าไปในห้องของเขาทันที