เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 9 เวลาของเรา
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-20 08:23:00ตอนที่ 9 เวลาของเรา
เมื่อจัดการอาหารตรงหน้าเรียบร้อยฉันก็รับยาลดไข้จากเขามาใส่ปากแล้วตามด้วยน้ำเปล่า
“อื้อ พี่เกมส์จะทำอะไร” เสียงหวานร้องท้วงเมื่อเขาโน้มตัวเข้ามาใกล้
“พี่ขอวัดไข้หน่อย” กรภัคยกมือขึ้นทาบหน้าผากพอเห็นว่าอุณหภูมิปกติก็ค่อยเบาใจ
“หายดีแล้ว”
“ขอบคุณนะคะที่ดูแลหนู”
“พี่ขอโทษนะที่รุนแรงไปหน่อย”
“ไม่ต้องพูดก็ได้ค่ะ” รมย์รวินท์พูดเสียงแผ่วก้มหน้างุดหลบสายตาคมที่มองมาราวกับจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว
“หึๆ” กรภัคหัวเราะขำน้อยๆ “แล้วนี่เราจะไปไหนไหม พี่จะพาไป”
“ปกติวันหยุดหนูจะไปซื้อของใส่ตู้เย็น”
“พี่ไม่เห็นของสดในตู้เย็นเลยนะ” เมื่อกี้จะทำกับข้าวให้ ยังต้องกดแกร็บให้ไปซื้อของสดมาให้เลย
“ก็ใครบอกว่าหนูจะไปซื้อของสดล่ะคะ หนูจะไปซื้อขนมใส่ตู้เย็นต่างหาก”
“กินแต่ขนมเหรอ”
“ก็หนูทำอาหารไม่เก่ง ซื้อกินน่าจะสะดวกกว่า ก็เลยไม่อยากซื้อมาไว้ให้มันเน่าเสียไปเปล่าๆ”
“งั้นไปแต่งตัวพี่จะพาไป”
“ใจดีจัง”
“เห็นใจเด็กไม่สบาย”
“แล้วพี่จะไปชุดนี้เหรอคะ” เธอชี้ไปที่ร่างสูงตรงหน้าที่ใส่เพียงกางเกงนอนขายาวตัวเดียวเดินเปลือยอกไปมา
“เราชอบเหรอ มองตาค้างเลย”
“หนูแค่กำลังสงสัยมากกว่าว่าพี่ไม่กลัวเป็นโรคปอดบวมหรือไง”
“นี่แนะ!” กรภัคเขกกำปั้นใส่หน้าผากเล็กแผ่วเบาด้วยความ
หมั่นเขี้ยวจนเธอหน้ามุ่ยยกมือลูบหน้าผากปร่อยๆ“เจ็บนะ”
“ไปแต่งตัวได้แล้ว พี่อาบน้ำเสร็จจะพาไป”
“เจ้าค่ะ ขอขอบพระคุณงามๆอีกครั้งนะคะ ขี้เกียจขับรถพอดี” รมย์รวินท์ยกมือไหว้อย่างทะเล้นก่อนจะรีบเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องอีกครั้ง
กรภัคส่ายหน้าไปมาก่อนจะเดินเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำด้านนอก
@ห้างสรรพสินค้า
“เราอยากกินอะไรก่อนไหม” เพราะเป็นช่วงวันหยุดทำให้รถติดกว่าทุกวัน กว่าจะมาถึงก็เกือบเที่ยงพอดี
“ไปกินข้าวที่ฟู้ดคอร์ทดีกว่าค่ะ”
“โอเคครับ” ผมจูงมือเล็กเดินไปยังสวนอาหารห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองในเครือทวีจิรไพศาล แต่ก็รู้สึกระแวงว่าเพื่อนสนิทอย่าง
เตวิชญ์ทายาทห้างสรรพสินค้าแห่งนี้จะผ่านมาเห็นเข้า จึงมองไปรอบๆอย่างระวังจนพาให้เธอเข้าใจผิด“พี่เกมส์กินที่นี่ได้ไหมคะ”
“ทำไมถามแบบนั้นล่ะ พี่กินได้หมดแหละ”
“ก็หนูเห็นพี่ทำท่าทางแปลกๆ คิดว่ากินไม่ได้” เพราะเขาเป็นลูกชายเศรษฐีนีที่รวยติดอันดับต้นๆของประเทศจะชวนกินข้าวตามร้านธรรมดาๆก็เกรงใจ
“กินได้ พี่ไม่ได้ติดหรูขนาดนั้น เรากินอะไรพี่ก็กินแบบนั้นแหละ อยากกินร้านไหนเลือกเลย” ผมหยิกแก้มนุ่มเบาๆก่อนจะโอบไหล่เล็กเดินไปตามแต่ละร้าน
“เลือกได้หรือยัง”
“น่ากินไปหมดเลยค่ะ”
“งั้นเลือกมาให้หมดเลย พี่จ่ายเอง”
“ไม่เอาค่ะ กินไม่หมดเสียดายของ งั้นเอาร้านนี้แล้วกัน”
“โอเคครับ”
“ก๋วยเตี๋ยวต้มยำรวมมิตรปลาค่ะ” รมย์รวินท์เอ่ยสั่งกับพนักงานก่อนจะหันมามองร่างสูงที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง “พี่เกมส์กินอะไรคะ”
“เลือกให้พี่เลยแล้วกัน พี่สั่งไม่ถูก”
“สองที่เลยค่ะ”
“ได้ค่ะ”
“ทั้งหมดเท่าไรคะ”
“เจ็ดสิบบาทจ้า”
“ไม่ต้องพี่จ่ายเอง” กรภัคจับมือเล็กที่กำลังยกโทรศัพท์ขึ้นแสกนคิวอาร์โค้ดเอาไว้ ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายจ่ายเอง”
“ป๋ามาก”
“พี่จะให้เราจ่ายได้ไงล่ะ”
“จ่ายให้บ่อยๆหนูเกรงใจนะคะ”
“ทุกอย่างพี่รับผิดชอบเอง”
“สรุปแค่ของเล่นชิ้นโปรด หรือเด็กเสี่ยคะเนี่ย เริ่มไม่แน่ใจละ”
“อยากเป็นแบบไหนล่ะ” ร่างสูงโน้มกระซิบถามเสียงเข้มจนโดนคนตัวเล็กยื่นมือมาบิดหน้าท้อง
“พี่เจ็บนะ เดี๋ยวจะโดนเอาคืน จะกัดให้ช้ำเลย”
“ไอ้พี่เกมส์หมาบ้า”
“กลับไปจะโดน เอาให้ไข้ขึ้นอีกรอบเลย”
“ไม่พูดด้วยแล้ว ในหัวสมองพี่มีแต่เรื่องหื่นกามหรือไงกันคะ”
“หึๆ”
“ขำอะไร”
“ขำเด็กน้อย ทำเป็นอ่อยเก่ง ยั่วเก่ง พอเอาเข้าจริงจอดตั้งแต่ยกแรก”
“หึๆ รอบแรกหนูไม่ทันตั้งตัวต่างหากล่ะคะ รอบสองมาเหอะ พร้อมสู้”
“ให้เก่งเหมือนปากนะ พี่จะรอดู”
“ลองดูไหมล่ะ”
“ไปงั้นกลับบ้านกัน”
“โอ้ย พี่เกมส์หนูพูดเล่นไหม”
“ไม่รู้ แต่พี่คิดจริง”
ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรกลับไป ก๋วยเตี๋ยวสองถ้วยก็ถูกวางลงตรงหน้า พอเธอจะหยิบใส่ถาดก็ถูกมือหนายกตัดหน้า
“มันร้อน เดี๋ยวพี่ยกเอง”
มุมปากเล็กยกยิ้มขณะมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินอยู่ด้านหน้า ก่อนจะเปลี่ยนเป็นใบหน้าเรียบเฉยไม่รู้ไม่ชี้เมื่อเขาหันกลับมามอง
“นั่งรอที่นี่ เดี๋ยวพี่ไปซื้อน้ำให้”
“ค่ะ”
เมื่อเขากลับมาเธอกับเขาจึงเริ่มลงมือกินก๋วยเตี๋ยวของตัวเองจนหมดเกลี้ยง
“ไปไหนต่อไหม”
“ไปซื้อขนม เสร็จก็กลับเลยค่ะ”
“อยากดูหนังไหม”
“ไม่ค่ะ ไปนอนดูซีรีย์ที่ห้องดีกว่า”
“โอเค งั้นพี่พาไปซื้อขนม เสร็จก็กลับไปนอนดูซีรีย์ต่อที่ห้องกัน”
“วันนี้พี่ไม่มีนัดไปไหนเหรอคะ”
“ไม่ วันนี้เป็นเวลาของเรา พี่ให้เราทั้งหมด”
“เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะคะ” เธอเปรยขึ้นจนถูกเขาตวัดตามองแรงใส่
“ห้ามพูดแบบนี้อีกนะ ไม่งั้นพี่จะจูบให้ล้มเลย”
“ก็หนูพูดจริง ตามที่ตกลงกันพี่ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลยด้วยซ้ำ”
“เพราะพี่อยากทำ พี่อยากรู้จักเรามากขึ้นกว่านี้”
แค่คำตอบสั้นๆกลับทำให้หัวใจของเธอกระหน่ำเต้นแรงไปชั่วขณะ ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองร่างสูงข้างกาย
“ทำไม”
“ไม่รู้สิ พี่คิดยังไงก็พูดแบบนั้น เพราะพี่อยากให้ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันให้มีความสุขที่สุดมั้ง” เพราะอนาคตไม่รู้หรอก ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้ผมต้องการแค่นี้ ก็จะทำตรงนี้ให้ดีที่สุดก็พอ
“ยิ่งพูดกับพี่หนูก็ยิ่งงง ไปเลือกซื้อขนมดีกว่า” แม้จะเจ็บจี๊ดในหัวใจแต่เธอก็ไม่สนใจเพราะรู้อยู่แล้วว่าสุดท้ายสถานะบ้าๆนี้ก็ต้องจบลงเมื่อถึงวันที่เขาเบื่อหน่าย เพราะในชีวิตของเขาก็มีผู้หญิงมากมายมาให้เลือก
เมื่อเดินถึงโซนขนมของโปรดสิ่งที่หงุดหงิดอยู่ในใจก็มลายหายไปจนหมดสิ้น ฉันจึงเริ่มหยิบจับขนมใส่รถเข็นที่เขาเข็นตามอย่างเพลินมือ
“กินแต่ช็อกโกแลต”
“บางทีอ่านหนังสือดึก มันก็ต้องพึ่งพาของพวกนี้ด้วยนะคะ”
“คิดว่าพึ่งแต่ขวดเหล้า”
“หนูไม่ได้ติดเหล้าสักหน่อย”
“เออ พูดเรื่องนี้ก็ดีละ ต่อไปพี่ขอสั่งห้ามกินเหล้าโดยไม่มีพี่ไปด้วยเด็ดขาด”
“ทำไมล่ะคะ ปกติหนูก็ไปดื่มกับตังเมบ่อยๆ บางทีก็มีพราวฟ้าไปด้วยอยู่แล้วนะ”
“ไม่รู้ แต่หลังจากกนี้ห้าม หากเราเมาแล้วเกิดไปอ่อย ไปไล่ปล้ำคนอื่นแบบที่ทำกับพี่จะทำอย่างไง”
“มันเป็นแค่ตอนเมาหนักๆเท่านั้นแหละค่ะ แล้วอีกอย่างคนที่ไล่ปล้ำตอนเมาก็คงมีแค่พี่นั่นแหละ คนอื่นหนูก็ไม่เห็นเป็นนะ”
“ไม่รู้ แต่หลังจากนี้พี่ขอห้าม”
“ค่ะ”
“พอหรือยัง”
“พอแล้วค่ะ” เมื่อเลือกขนมเรียบร้อยก็เข็นรถไปรอคิวที่เคาน์เตอร์คิดเงิน แต่ระหว่างยืนรอเธอเห็นว่าลืมขนมรสโปรดไปหนึ่งอย่าง
“พี่เกมส์หนูลืมขนมอีกแบบหนึ่ง เดี๋ยวไปเอาก่อนนะ” ยังไม่ทันทักท้วงร่างเล็กก็วิ่งหายไปแล้ว ก่อนจะหันกลับมาตามเสียงเรียก
“ไอ้เกมส์มึงมาทำอะไร”
“ถามแปลกๆนะมึง กูมาห้างมึงให้กูมาออกกำลังกายมั้ง”
“ยัว ฟิตเนสธุรกิจบ้านมุกอยู่ชั้นหนึ่งนะเผื่อมึงจะไปใช้บริการ”
“กูประชดไหมไอ้เต็ม กูแค่มาซื้อของ”
“ซื้อของ?” เตวิชญ์เลิกคิ้วขึ้นเชิงถาม ก่อนจะก้มมองรถเข็นที่มีแต่ขนมช็อกโกแลต และที่น่าแปลกคือมันไม่กินช็อคโกแลต “มึงไม่กิน จะซื้อไปทำไมเยอะแยะ”
“ให้แม่”
“แล้วนี่มึงมากับใคร มากับแม่มึงเหรอ กูจะได้ไปสวัสดี” เตวิชญ์ชะเง้อคอมองหาแต่ก็ไร้เงาคุณนายเกล้ากะรัต
“กูมาคนเดียว”
“คุณเตวิชญ์ครับ” เสียงเลขาหนุ่มดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้เตวิชญ์ต้องหันกลับไปมอง “อีกสิบห้านาทีต้องขึ้นประชุมแล้วครับ”
“อ๋อครับ”
“มึงไปทำงานเหอะไป ไม่ว่างยังแวะมาเสือกเรื่องของกูอีก”
“เออ ไว้เจอกัน”
ในเวลาเดียวกันกอบัวพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดกับเพื่อนสนิท
“อย่ามาน้อยใจทั้งที่รู้ว่าทุกอย่างมันต้องเป็นแบบนี้สิกอบัว แกเป็นคนเลือกเองที่จะให้มันเป็นแบบนี้นะ”
บทที่เกี่ยวข้อง
ก็รักไปแล้วให้ทำไง ตอนที่ 10 บรรยากาศพาไป
ตอนที่ 10 บรรยากาศพาไป “เป็นอะไรหรือเปล่าตั้งแต่ออกจากห้าง พี่เห็นเรานั่งเงียบมาตลอดทางเลย”“เปล่าค่ะ หนูไม่ได้เป็นอะไร”“ไข้ขึ้นหรือเปล่า” กรภัคยกฝ่ามือทาบหน้าผากได้รูปแต่คนตัวเล็กกลับเบี่ยงตัวหนี“ไม่ค่ะ สบายดี”“แล้วทำไมหน้าดูซึมๆ แบบนี้ล่ะ”“เอ่อ...หนูคอแห้งเฉยๆ กินเบียร์กันไหมคะพี่เกมส์”“ยัยเด็กขี้เมา” กรภัคว่าขึ้น เขาก็อุตส่าห์เป็นห่วงที่ไหนได้ร่างกายต้องการแอลกอฮอล์นี่เอง“สรุปกินไหมคะ”“พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ”“มีค่ะแต่แค่กระป๋องเดียว ไม่เมาหรอก”“โอเค”ผมหยิบเบียร์ในตู้เย็นออกมาสองกระป๋องก่อนจะเดินมาหาร่างบางที่นั่งอยู่ริมระเบียงที่ไม่ได้กว้างมาก มีเพียงเก้าอี้ในสวนและรอบๆยังปลูกดอกไม้ประดับไว้อย่างสวยงาม“อื้อ รับไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21ก็รักไปแล้วให้ทำไง ตอนที่ 11 แค่คนรู้จัก
ตอนที่ 11 แค่คนรู้จักเช้าวันต่อมารถเบนซ์ c-class สีขาวแล่นเข้ามาในรั้วมหาลัยตามกฎหมายกำหนดก่อนจะจอดสนิทที่ลานจอดรถตึกคณะวิศวกรรมที่ค่อนข้างโล่งครืด ครืด ครืดขณะที่มือบางเก็บหนังสือและไอแพดใส่กระเป๋าผ้าแบรนด์ดัง แต่ยังไม่ทันไรโทรศัพท์ในมือก็สั่นสะท้านเมื่อมีสายเรียกเข้า“เออว่าไงพราว”“อยู่ไหน”“กำลังจอดรถ”“อยู่โรงอาหารนะกับตังเม”“โอเคๆ เดี๋ยวตามไป”เท้าเรียวบนรองเท้าผ้าใบสีขาวก้าวเดินตรงไปยังโรงอาหารพร้อมกับชะเง้อคอมองหา จนเจอสองสาวที่นั่งกินข้าวอยู่โต๊ะริมกระจก“กว่าจะมาได้”“เออ รถติด ตื่นสายด้วยนิดหน่อย”พราวฟ้าที่กำลังเคี้ยวข้าวชะเง้อคอมองตามเพื่อนสนิทอย่างรมย์รวินท์ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย “แล้วแกมองหาอะไร”“เปล่า”“พักหลังๆนี่พิรุธเยอะนะแก หรือว่าแกไปแอบปิ๊งหนุ่มที่ไหนมา”“พูดไปเรื่อยอ่าตังเม”“เอ้า ก็ท่าทีแกแปลกๆ”“แค่สงสัยว่าพี่ธันย์บอดี้การ์ดส่วนตัวพ่วงตำแหน่ง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-22ก็รักไปแล้วให้ทำไง ตอนที่ 12 กับดัก
ตอนที่ 12 กับดักร่างบางในชุดนักศึกษาถูกระเบียบก้าวเดินไปตามมุมตึก ลัดเลาะไปตามทางแคบๆ สลับมองหลังเป็นระยะๆ ด้วยบรรยากาศเงียบเหงาวังเวงในช่วงห้าโมงเย็นยิ่งทำให้ดูหน้ากลัว เธอจึงรีบเดินให้เร็วขึ้นจนกระทั่งเดินมาถึงลานจอดรถ“แอบหนีใครมาเหรอ” กรภัคที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงพิงรถอาวดี้เอ่ยถามเสียงขำ“อุ๊ย! พี่เกมส์ตกใจหมด”“ทำลับๆล่อๆ หนีอะไรมา”“เปล่า”“กำลังหนีหน้าพี่ใช่ไหม” กรภัคพูดขึ้นอย่างรู้ทัน“ไม่ได้หนี” เธอแอบถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านหน้าเขาไปที่รถตัวเอง“เดี๋ยว” ฝ่ามือหนายื่นมาดึงข้อมือเล็กเอาไว้ “วันนี้โกรธพี่หรือเปล่า”“โกรธทำไมล่ะคะ มันคือข้อตกลงของเราสองคนไม่ใช่เหรอ ห้ามรัก ห้ามเปิดเผย ห้ามให้คนอื่นรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน ทุกอย่างมันเริ่มต้นแบบลับๆ ก็ต้องจบแบบลับๆสิคะ”“ประชดเหรอ”“เปล่าค่ะหนูพูดความจริง แล้วอีกอย่างก็เป็นไปตามที่เราตกลงกันไว้ ถ้าพี่มีคนอื่นหนูค่อยโกรธดีกว่าไหม”“งั้นกลับกับพี่”“แต่หนูเอารถมา”“ทิ้งไว้นี่แหล
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-23ก็รักไปแล้วให้ทำไง ตอนที่ 13 เพราะฝนทำให้คนเหงา
ตอนที่ 13 เพราะฝนทำให้คนเหงา@คอนโดร่างบางก้มๆเงยข้างเตียงก่อนจะรื้อหาใต้พรม แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอสร้อยข้อมือเจ้าปัญหา แต่พอจะกลับเข้าไปหาในห้องน้ำอีกครั้งก็ต้องชะงักหันมาหาเข้าของห้องที่ยืนกอดอกพิงประตูอยู่“หาเจอไหม”“ไม่เจอค่ะ” รมย์รวินท์ส่ายหน้าไปมาก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ตามหาจนทั่วทุกที่ซ้ำสองรอบก็ยังหาไม่เจอ“มากินข้าวก่อนพี่จัดโต๊ะเสร็จแล้ว พอกินเสร็จเดี๋ยวพี่จะช่วยหาอีกที”“ขอหาในห้องน้ำอีกรอบก่อนได้ไหมคะ”“ไม่ได้”“เห้อ” เธอถอนหายใจด้วยความหนักใจก่อนจะเดินตามร่างสูงที่เดินเข้ามากุมมือพาเดินออกมาที่โต๊ะกินข้าว ที่แปลกตาไปกว่าทุกครั้งเพราะมีอาหารจากโรงแรมชื่อดัง พร้อมกุหลาบช่อใหญ่วางไว้บนโต๊ะส่งกลิ่นหอมฟุ้งผสมผสานไปกับกลิ่นเทียนหอมที่ประดับตามมุมต่างๆ“ต้องขนาดนี้เลยเหรอคะ”“ตอนที่เราหาสร้อยอยู่พี่สั่งอาหารมาไว้ให้ ส่วนอันนี้พี่ก็สั่งเพิ่มมาให้ เห็นเราดูเครียดๆ”“ขอบคุณนะคะ”รมย์รวินท์นั่งลงบนเก้าอี้ที่เขาขย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-24ก็รักไปแล้วให้ทำไง ตอนที่ 14 กอดแก้หนาว
ตอนที่ 14 กอดแก้หนาวกรภัคลุกขึ้นถอดกางเกงออกจากตัวแล้วนอนแทรกกลางขาเรียวแล้วแหวกท่อนขาเรียวออกกว้างเป็นรูปตัวเอ็ม มองเนินดอกไม้เรียบเนียนตาเป็นประกายราวกับเสือร้ายเจอเหยื่อที่แสนถูกใจ ก่อนจูบเบาๆพร้อมใช้นิ้วบดคลึงเกสรสีชมพูตรงกลางจนน้ำหวานไหลซึม“ซี๊ด พี่เกมส์ขา”รมย์รวินท์หวีดร้องครางเสียงหลง หน้าท้องแบนราบกระตุกเกร็งเมื่อถูกลิ้นร้อนแตะลงกลางกลีบดอกไม้แล้วลากลิ้นไปตามรอยแยกช้าๆ พลางปัดป่ายไปทั่วดอกไม้จนสะโพกกลมกลึงลอยขึ้นเขาทั้งดูดและขบเม้มเกสรตรงกลางอย่างมูมมามและสอดลิ้นเข้าไปในเนื้อนุ่ม น้ำหวานสีใสก็ยิ่งไหลเยิ้มออกมาไม่หยุด เขายิ่งตักตวงความหอมหวานอย่างกระหาย“พะ พี่เกมส์ขา พะ พอก่อน หนูไม่ไหวแล้ว”“หึๆ” กรภัคหัวเราะขำในลำคอบอกให้เขาหยุดแต่เด็กน้อยของเขากลับกดหัวไว้แน่นพลางเด้งเอวขึ้นใส่ไม่หยุด เขาก็ยิ่งดูดน้ำหวานราวกับแมลงดูดน้ำหวานจากเกสร“ไม่ไหวแล้วพี่เกมส์ อ๊ะๆ อือ”เนื้อนิ่มบีบรัดแน่นเมื่อร่างเล็กใกล้ถึงจุดสุขสมผมจึงสอดนิ้วเข้าไปในโพรงเนื้อนุ่มทีเดียวสองนิ้วขยับเข้าออกแล้วดูดเกสรด้วยความหิวกระหายจนร่างบางกระตุกเกร็งแฮกๆเสียงหอบหายใจดังแผ่ว ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงระเรื่อนัยน์ตาค
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-24ก็รักไปแล้วให้ทำไง ตอนที่ 15 ปิดบัง
ตอนที่ 15 ปิดบัง“โอ๊ย หัวจะปวด” ตังเมโอดครวญเสียงดังหลังจากที่อาจารย์และเพื่อนๆออกไปจากห้องเมื่อวิชาสุดท้ายของวันนี้จบลง ก่อนจะเท้าคางนั่งมองเพื่อนสนิทที่ฟุบอยู่กับโต๊ะตาปริบๆ“กอบัว”“....”“ตังเมแกว่ากอบัวมันไปอดหลับอดนอนที่ไหนมา หลับทั้งคาบเช้า คาบบ่ายเลย”“นั่นดิพราว น่าสงสัยมากทั้งที่มันตั้งใจเรียนที่สุดในห้อง” ตังเมเปรยขึ้นพร้อมกับเขย่าไหล่เล็ก แต่อีกฝ่ายก็ยังคงนอนนิ่งเหมือนเดิม“กอบัว” พราวฟ้ายื่นมือไปสะกิดแผ่นหลังของเพื่อนที่ฟุบหลับอยู่“อื้อ” รมย์รวินท์ที่ฟุบหน้าหลับอยู่กับโต๊ะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาก็เจอเข้ากับสายตาของสองสาวจ้องเขม็ง “ว่าไง”“เลิกคลาสแล้วจ้า”“อ้าวเหรอ”“ไปอดหลับอดนอนที่ไหนมา”“เอ่อ...” รมย์รวินท์อึกอักเล็กน้อยจะให้บอกสาเหตุจริงๆก็กลัวเพื่อนจะตกใจเสียก่อน“ดูซีรี่ย์สินะ”“อือ” ฉันรีบพยักหน้ารับคำของพราวฟ้าแล้วยิ้มแหยๆให้ ก่อนจะรีบเก็บของใส่กระเป๋าเพื่อหลบสายตาที่จ้องจับผิด“ปกติแกไม่เคยดูซีรี่ย์จนเป็นแบบนี้นะ”
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-25ก็รักไปแล้วให้ทำไง ตอนที่ 16 ฉันจะไม่ทน
ตอนที่ 16 ฉันจะไม่ทนอึดอัด!อึดอัด!อึดอัดโว๊ย!รมย์รวินท์นั่งกระสับกระส่ายเมื่อความอึดอัดเพิ่มมากขึ้น จนเริ่มทนไม่ไหวจนต้องยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มดับอาการร้อนลุ่มในใจ“พี่เกมส์ขา”เสียงหวานที่ดังขึ้นเรียกความสนใจจนเธอต้องชำเลืองมองอย่างเลี่ยงไม่ได้ แม้รู้ว่าจะต้องเจ็บแต่ก็อดมองทั้งคู่ไม่ได้อยู่ดี“จี้คิดถึงพี่มากเลยนะ”“อือ”“พี่เกมส์ เย็นชากับจีจี้จังเลยนะ”“...” สิ่งที่จีจี้พูดไม่เคยซึมเข้ามาในหัวสมองของผมเลย เพราะจิตใจผมตอนนี้ห่วงแต่คนตัวเล็กฝั่งตรงข้ามที่กระดกเหล้าอย่างไม่กลัวเมา กลัวว่าเธอจะเมามากจนไปแผงฤทธิ์ใส่ผู้ชายคนอื่นเหมือนที่เคยทำกับผมยัยเด็กขี้เมานี่ขยันทำให้เป็นห่วงจริงๆ“พี่เกมส์ขา” จีจี้เอ่ยเรียกเสียงหวานพร้อมขยับกายเบียดแนบชิด ซบใบหน้าคลอเคลียอยู่กับอกกำยำแล้วยืดตัวไปหอมแก้มเขา แต่เจ้าตัวกลับนั่งนิ่งปล่อยให้จีจี้ทำได้ตามใจชอบรมย์รวินท์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ มือไม้สั่น จนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้คนเรามีขีดความอดทนนะ และตอนนี้เธอก็
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-26ก็รักไปแล้วให้ทำไง ตอนที่ 17 เกมความจริง
ตอนที่ 17 เกมความจริง“อย่าจีจี้” ผมพูดเสียงเข้มพร้อมกับเบือนหน้าหนีทันทีเมื่ออีกฝ่ายจะยืดตัวมาหอมแก้มอีกครั้ง“ทำไมคะพี่เกมส์” จีจี้ถามเสียงดัง เมื่อกี้ยังทำได้ แล้วทำไมตอนนี้เธอจะทำอีกไม่ได้“จีจี้! พี่บอกแล้วใช่ไหม ถ้าจะนั่งตรงนี้กับพี่ห้ามวุ่นวาย” กรภัคเอียงตัวหลบ เพราะก่อนหน้ามัวแต่มองยัยเด็กขี้เมาที่กำลังกระดกเหล้าหมดไปหลายแก้ว จนไม่ทันระวังตัวถูกจีจี้หอมที่แก้มทันทีแบบฉิวเฉียด“พี่ไม่ให้จูบ จีจี้ก็จะหอมไง”“อย่าพูดไม่รู้เรื่องได้ไหม”“จีจี้ก็ตามจีบพี่เกมส์มานานแล้ว เมื่อไหร่พี่จะใจอ่อนให้จีจี้บ้างล่ะคะ”“พี่เคยบอกไปแล้วนะว่าพี่ไม่ชอบเด็ก”“แล้วเด็กแบบจีจี้มันไม่ดีตรงไหน”“จีจี้ไม่ใช่สเปคพี่”“แหม่ พี่เกมส์ขา ของแบบนี้มันเปลี่ยนแปลงกันได้นะคะ ลองชิมดูก่อนไหมถ้าไม่ใช่ค่อยว่ากันอีกที” จีจี้ใช้ปลายนิ้วชี้ดันคางได้รูปขึ้น ก่อนจะยกยิ้มยั่วยวนแววตาเป็นประกาย“ไม่”“ใจร้าย”“จะมาว่าพี่ใจร้ายไม่ได้นะ ในเมื่อพี่ก็บอกกับจีจี้ตรงๆทุกอย่าง”“แหม่ ถ้าพี่ไม่มีใคร ก็เปิดใจให้กันหน่อยสิคะ บางทีเราสองคนอาจจะเข้ากันได้อย่างลงตัวก็ได้นะคะ”“เพ้อเจ้อ”“อ้าว แล้วนั่นพี่เกมส์จะไปไหนคะ”“อย่ามายุ่งกับ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-27
บทล่าสุด
ก็รักไปแล้วให้ทำไง ตอนที่ 43 คู่หมั้น (จบ)
ตอนที่ 43 คู่หมั้นสามเดือนต่อมา@บ้านเพชรปกรณ์บ้านทรงไทยประยุกต์สองชั้นหลังใหญ่ผสานไปกับสไตล์โมเดิร์น อย่างลงตัว ผนังข้างนอกตกแต่งด้วยโทนสีขาวสลับกับโทนสีน้ำตาล ให้บรรยากาศที่อบอุ่น บริเวณหน้าบ้านปลูกดอกไม้ประดับที่ออกดอกชูช่ออวดความสวยบานสะพรั่งราวกับต้อนรับแขกผู้มาเยือนในวันสำคัญของลูกสาวเพียงคนเดียวของเจ้าของสวนทุเรียนที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดพิธีหมั้นถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายมีเพียงแขก ญาติและเพื่อนสนิทเท่านั้นแต่งานก็ถูกจัดขึ้นอย่างสมเกรียติ สมหน้าสมตาทั้งสองฝ่าย เมื่อเศรษฐีนีเจ้าของตลาดวัฒนาขนเงิน ขนทองคำแท่ง ทองรูปพรรณ แหวนเพชรสิบกระรัตและที่ดินมาหมั้นว่าที่สะใภ้ในอนาคตให้กับลูกชายเพียงคนเดียว“ว่าที่คู่หมั้นมาแล้วค่ะ” ตังเมและพราวฟ้าเอ่ยบอกขณะพา รมย์รวินท์อยู่ในชุดเดรสคอวีขาวผ้าชีฟองอัดพลีส ยาวคลุมข้อเท้าเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านกรภัคยกยิ้มให้อย่างอ่อนโยนขณะเดินไปจูงมือคู่หมั้นเดินเข้ามาในห้องรับแขก“วันนี้หนูสวยมาก พี่คิดว่านางฟ้าที่ไหนลงมาเดินเล่น”รมย์รวินท์หลุดหัวเราะออกมาเมื่อเจอคำพูดหวานเลียน ยืนยิ้มหน้าแดงด้วยความเขินอายเมื่อเขาจูบที่แก้มแล้วผละออกอย่างรวมเร็วเพราะกลั
ก็รักไปแล้วให้ทำไง ตอนที่ 42 งอนอยู่นะ
ตอนที่ 42 งอนอยู่นะ“พี่เมฆา พี่เมฆา”“...”“เมฆา”“ครับ คุณเกมส์” เมฆาที่เดินกลับมาถึงโต๊ะทำงานได้ยินเสียงผู้บริหารหนุ่มโวยวายเสียงดังจึงรีบเข้ามาในห้องทำงาน"ไปไหนมา"“ผมปวดหนัก ผมขอโทษนะครับ”เมฆาเอ่ยบอกอย่างสำนึกผิดเมื่อปล่อยเจ้านายสัมภาษณ์งานเลขาคนใหม่เพียงลำพัง“คราวหน้าผมไม่เอาแล้วนะเลขาผู้หญิงอ่า เอาผู้ชายเท่านั้น ผู้ชายเท่านั้นนะพี่”“ครับผม แล้วเธอ...ทำอะไรคุณหรือเปล่าครับ”“ผมเกือบโดนสวบแล้วไหมล่ะ”“อาบน้ำก่อนไหมครับ กลิ่นน้ำหอมเธอแรงมาก ถ้าไปรับคุณกอบัวในสภาพนี้ คุณเกมส์จะโดนโกรธเอาได้นะครับ”“ก็คงโดนอยู่แล้ว เพราะผมต้องเล่าให้เธอฟังทุกเรื่อง”“อนาคตไม่มีโอกาสเป็นพ่อบ้านใจกล้านะครับคุณเกมส์”“ยังไง?”“กลัวเมีย”“เขาเรียกให้เกียรติครับ และที่สำคัญผมไม่พูดโกหก”“ครับๆ” เมฆายกยิ้มให้เจ้านายก่อนจะเดินออกมา อยากจะแซวคนกลัวเมียให้นานกว่านี้ แต่เขายังไม่พร้อมหางานใหม่หลังจากร
ก็รักไปแล้วให้ทำไง ตอนที่ 41 เอาแต่ใจ
ตอนที่ 41 เอาแต่ใจ2 ปีต่อมา@มหาลัยรถอาวดี้คันหรูจอดสนิทข้างตึกคณะวิศวกรรมก่อนจะดึงร่างบางมาสวมกอดแล้วหอมแก้มนุ่มอย่างเช่นทุกวัน“ตั้งใจเรียนนะ เดี๋ยวตอนเย็นพี่มารับ”“โอเคค่ะ”“พี่เกมส์ก็ตั้งใจทำงานนะคะ” รมย์รวินท์โน้มตัวไปหอมที่แก้มเขากลับคืนแล้วก้าวลงจากรถแต่ถูกเขาดึงไว้อีกครั้ง“คะ พี่เกมส์”“ฝึกงานเมื่อไหร่”“อีกสองเดือนค่ะ”“พี่ว่าหนู...”“ค่อยคุยกันเรื่องนี้ได้ไหมคะพี่เกมส์” รมย์รวินท์เอ่ยแทรกขึ้นมาเมื่อเขาถามเรื่องฝึกงานอีกครั้ง คุยกันทีไรจบด้วยการเถียงกันและงอนกันทุกครั้งไป“โอเคครับ หวังว่าตอนเย็นพี่มารับหนูจะมีคำตอบให้พี่นะ”“รับทราบค่ะ”ฟู่ว!รมย์รวินท์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกแล้วเดินไปหาเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ในโรงอาหาร“เป็นอะไรกอบัว”“เครียด เรื่องฝึกงาน”“มีปัญหาหรอ เรื่องเกรดหรือติดกิจกรรมล่ะ ไปปรึกษาอาจารย์ไหม เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน”
ก็รักไปแล้วให้ทำไง ตอนที่ 40 คบกันนะ
ตอนที่ 40 คบกันนะหลังจากเรื่องราวทุกอย่างเคลียร์จบเรียบร้อย ผมจึงพาเธอกลับมาที่คอนโดเพื่อเปลี่ยนชุด ก่อนจะพามาที่ร้านอาหารบนตึกสูงใจกลางเมืองรมย์รวินท์ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีชมพูพิ้งค์โกลด์สั้นเหนือเข่าเดินเคียงข้างเขาในชุดสูทสีดำไม่ทางการ พอมองไปที่มือนุ่มก็ถูกเขากุมไว้ตลอดเวลาจนเธอต้องสลับมองหน้าเขาด้วยแววตาเป็นประกาย“มองแบบนี้พี่เขินนะ”“ก็พี่หล่อนี่คะ”“ไปเอาความปากหวานมาจากไหนหนอ”“พี่มุกกับพี่ชะเอมเคยบอกไว้ค่ะ ว่าพี่ชอบคนอ้อนๆ”“ไปเชื่อพวกมันสองคน โดยต้มจนเปื่อยแล้วมั้ง”“อ้าวไม่ชอบหรอคะ” รมย์รวินท์เอียงคอถามอย่างน่ารักจนกรภัคหลุดหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าเหวอของคนตัวเล็กกว่าแล้วโอบเอวดึงเธอมากอดแนบชิด“ชอบ แต่คนที่อ้อนพี่ ต้องเป็นเราเท่านั้นนะ ถ้าเป็นคนอื่นพี่ไม่ชอบ”“ไม่คุยด้วยแล้ว” รมย์รวินท์หันหน้าหนีซ่อนรอยยิ้ม แต่ลืมไปว่าเป็นกระจกซึ่งเห็นเงาที่สะท้อนออกมาเห็นเขายืนกลั้นขำจนหน้าแดง“อยากยิ้มก็ยิ้ม ไม่ต้องแอบหรอก พอโดนเอาคืนบ้าง ไปไม่เป็นเลยนะเรา”
ก็รักไปแล้วให้ทำไง ตอนที่ 39 คืนเกิดเหตุ
ตอนที่ 39 คืนเกิดเหตุตึกคณะบริหารจีจี้เดินเล่นโทรศัพท์ลงมาจากตึกในช่วงห้าโมงเย็น ก่อนจะเดินไปนั่งรอคนขับรถที่บ้านมารับ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอร่างสูงใบหน้าหล่อที่ทำท่าถมึงทึง คนที่เธอพยายามพาตัวเองไปอยู่ใกล้ๆและตามจีบมานานนับเดือน แต่วันนี้เป็นครั้งแรกที่เธออยากวิ่งหนีไปให้ไกลๆ ถ้ามีวิชาหายตัวได้ก็คงจะดี“หยุดเลยนะจีจี้”“พี่เกมส์” จีจี้พูดเสียงสลดใบหน้าสวยซีดเผือด “จีจี้ขอโทษ”“รู้ไหมว่าสิ่งที่จีจี้ทำมันทำให้พี่วุ่นวายมากแค่ไหน”“แต่หมอบอกว่าพี่ไม่ถึงตายนะคะ แพ้แต่ไม่รุนแรง แล้วจีจี้ก็ไม่ได้ตั้งใจ จีจี้ขอโทษ”“ใครว่าพี่ไม่ตาย”“นี่จีจี้คุยกับวิญญาณพี่หรอคะ ฮือ จีจี้ขอโทษนะคะขนาดตายไปแล้วยังเป็นผีมาหลอกมาหลอนจีจี้อีก” จีจี้ตีโพยตีพายยกมือปิดหน้าปิดตาร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความกลัว แถวนี้ยิ่งไม่มีคนอยู่ด้วย“พี่ยังไม่ตาย แต่ที่บอกตายเพราะพี่ทรมานใจที่จีจี้ก่อเรื่องจนทำให้พี่กับกอบัวผิดใจกันต่างหาก”“อึกฮือ”“จีจี้ตั้งสติก่อน เลิกร
ก็รักไปแล้วให้ทำไง ตอนที่ 38 หวานต่อไม่รอแล้วนะ
ตอนที่ 38 หวานต่อไม่รอแล้วนะไม่นานรถอาวดี้คันหรูจอดสนิทที่หน้าร้านอาหารริมชายหาด ภายในตกแต่งสไตล์โมเดิร์นกรุกระจกล้อมรอบ และยังมีโซนด้านนอกริมหาดที่ตกแต่งด้วยไฟสีเหลืองนวล และเสียงเพลงจากนักร้องยิ่งทำให้บรรยากาศโดยรวมช่างโรแมนติก“นั่งตรงไหนดี หืม” กรภัคโอบไหล่คนตัวเล็กแล้วโน้มมาถามด้วยน้ำเสียงเอ็นดู“ตรงโซนริมหาดดีกว่าค่ะ บรรยากาศกำลังดีเลย” สายลมพัดเอื่อยๆพัดกลิ่นอายทะเลขึ้นมาจนทำให้ร่างบางที่หน้าบึ้งตึงยิ้มกว้างออกมา นี่สินะกลิ่นอายทะเลบ้านเกิดที่ไม่ได้สัมผัสมานานหลังจากที่ย้ายไปเรียนในเมืองหลวง“ชอบไหม” ผมเอ่ยถามเสียงนุ่มพร้อมกับเกลี่ยปอยผมที่ปลิวไปตามแรงลมขึ้นทัดหูให้อย่างอ่อนโยน“ชอบมากค่ะ”“เห็นเรายิ้มได้พี่ก็ดีใจแล้ว”“ไม่ได้หลอกว่าอะไรหนูอยู่ใช่ไหมคะ”“เปล๊า ใครจะกล้า แล้วเราอยากกินอะไร สั่งเลยนะ วันนี้ป๋าเลี้ยงไม่อั้น” กรภัคเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเอ็นดูแววตายามมองคนตรงหน้าก็เปี่ยมไปด้วยรัก“จะเอาให้ขนหน้าแข้งป๋าร่วงเลย”“คงยากหน่อยนะ เพราะพี่รวยมาก”“จ้
ก็รักไปแล้วให้ทำไง ตอนที่ 37 ทะเลเดือด
ตอนที่ 37 ทะเลเดือด“เดี๋ยวเราไปเที่ยวที่นี่กันก่อนนะคะ ไปหาข้าวเที่ยงกินที่นี่ด้วย”“ตามใจไกด์เลยครับ” กรภัคบอกเสียงอ่อนโยนพร้อมกับกุมมือนุ่มไว้ตลอดทางจนกระทั่งถึงที่หมาย“เดี๋ยวหนูพาพี่เที่ยวที่โซนนี้ก่อนนะเวลามีน้อย คราวหน้าถ้ามีโอกาสจะพาเที่ยวให้ครบแปดโซนเลยค่ะ”“โอเคครับ”“งั้นไปกันค่ะ”รมย์รวินท์เช่าจักรยานสมาสองคัน เธอกับเขาปั่นเลียบไปตามริมน้ำชมอาสนวิหารพระนางมารีอาปฏิสนธินิรมลที่ตั้งเด่นสง่า ด้วยสถาปัตยกรรมสไตล์โกธิค ที่มียอดแหลมตรงปลายโบสถ์ทั้งสองข้าง ภายในงดงามด้วยการประดับกระจกสี“สวยมาก นักท่องเที่ยวก็เยอะ”“เป็นแลนมาร์คของจังหวัดเลยค่ะ ป่ะนี่ก็ใกล้เที่ยวแล้วเดี๋ยวหนูพาไปกินก๋วยเตี๋ยวหมูเลียงกับเส้นจันท์ผัดปูนิ่มที่ร้านริมน้ำบอกเลยว่าอร่อยมาก เอ๊ะหรือส้มตำทุเรียนดี”“โอ้โห่ ทุเรียนพี่ว่าพอก่อนดีกว่า เมื่อเช้าแม่เราก็จัดให้พี่เต็มที่เลย แล้วเรายังแกล้งพี่ไว้แสบมากอีกนะ”“ก็เลือกที่จะไม่กินก็ได้นี่คะ เหมือนที่พี่ไม่ไปช่วยงานแม่พี่ที่ตลาดช่วงหน้าทุเรียนไงคะ
ก็รักไปแล้วให้ทำไง ตอนที่ 36 ดูดาวกันนะ
ตอนที่ 36 ดูดาวกันนะ หลังจากที่ทานข้าวอิ่มเรียบร้อยกอหญ้าก็ขอตัวไปนอนเพราะต้องลงสวนแต่เช้า กรภัคจึงรีบเดินไปรั้งเอวบางที่กำลังจะเดินเข้าห้องมากอดไว้แนบอก“พี่เกมส์ทำอะไรคะเนี่ย ปล่อยเลย”“พี่ขอคุยด้วยหน่อยนะ”“ก็บอกดีๆสิคะ มากอดทำไม เดี๋ยวแม่มาเห็นเข้า”“พี่กลัวเราหนีพี่อีก” กรภัคพาร่างบางเดินมานั่งหน้าบ้านที่มุมนั่งเล่นตรงระเบียงซึ่งมีศาลาขนาดเล็กตัวไม้ระแนงมีผู้ผ้าพริ้วสีขาวตามเสาบ้าน รอบๆปลูกไม้ประดับจึงค่อนข้างเป็นส่วนตัว“มีอะไรก็พูดมาสิคะ”“มานอนดูดาวกันนะ”รมย์รวินท์นั่งกอดเข่าอยู่ข้างๆแต่กลับถูกเขาดึงไปนั่งบนตักสองแขนกำยำกอดรอบเอวบางแล้ววางคางเกยบนไหล่เล็ก“พี่คิดถึงเรามากเลยนะรู้ไหม”“....”เมื่อเธอไม่ตอบแต่การที่เธอเอียงศีรษะซบอกก็ทำให้ผมยิ้มออกมา ซึ่งยิ้มที่ออกมาจากหัวใจที่เปรี่ยมไปด้วยความสุข“พี่รักเรานะ ขอโทษที่พี่ไม่ได้ดีพอจนสุดท้ายทำให้เราต้องเสียใจ
ก็รักไปแล้วให้ทำไง ตอนที่ 35 คนเดียวสักพัก
ตอนที่ 35 คนเดียวสักพัก“เฮ้อ” รมย์รวินท์ถอนหายใจเฮือก ระหว่างที่นั่งรถกลับบ้านก่อนจะพูดคุยกับผู้เป็นแม่ ถ้าเจออะไรอย่าตกใจ อย่าใช้อารมณ์ อย่าใช้สมองให้ใช้หัวใจตัดสิน ที่แม่พูดมาทั้งหมดคงหมายถึงเขาสินะครืด ครืด ครืด“โทรมาได้จังหวะพอดีเลย” รมย์รวินท์รีบรับสายเมื่อเห็นชื่อเพื่อนสนิทโทรเข้ามา “กำลังจะโทรหาพอดีตังเม”“แกเจอพี่เกมส์แล้วใช่ไหม”“เจอแล้ว แกรู้อยู่แล้วหรอว่าเขามาที่นี่”“อือ”“แล้วแกไม่บอกฉันก่อน”“แหม่ๆ ทำอย่างกับรับสายงั้นแหละ ฉันกับพราวโทรหาแกจนสายเกือบไหม้แล้วมั้ง ข้อความที่ส่งไปเปิดอ่านบ้างหรือเปล่าเถอะ”“โทษทีจะเพื่อนรัก แต่หยุดบ่นก่อน ช่วยคิดหน่อย”“จะให้ช่วยคิดยังไง เรื่องนี้แกต้องตัดสินใจเอง หัวใจแก แกก็น่าจะรู้ดีที่สุดแล้วนะกอบัว มาถามฉันก็จะช่วยอะไรได้นอกจากโทรมาฟังแกระบาย”“เรื่องจริงใช่ไหม”“อือ วันนั้นฉันก็อยู่กับพวกพี่เขา พี่ชินเขาก็อยู่ด้วยนะ เขาเล่าและยืนยันว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ”“แต่ตอนที่ฉันขึ้นไปฉันก็ไม่เห็นแม้แ
