หน้าหลัก / โรแมนติก / ก็รักไปแล้วให้ทำไง / ตอนที่ 13 เพราะฝนทำให้คนเหงา

แชร์

ตอนที่ 13 เพราะฝนทำให้คนเหงา

ผู้แต่ง: หนมผิง
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-11-24 08:29:01

ตอนที่ 13 เพราะฝนทำให้คนเหงา

@คอนโด

ร่างบางก้มๆเงยข้างเตียงก่อนจะรื้อหาใต้พรม แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอสร้อยข้อมือเจ้าปัญหา แต่พอจะกลับเข้าไปหาในห้องน้ำอีกครั้งก็ต้องชะงักหันมาหาเข้าของห้องที่ยืนกอดอกพิงประตูอยู่

“หาเจอไหม”

“ไม่เจอค่ะ” รมย์รวินท์ส่ายหน้าไปมาก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ตามหาจนทั่วทุกที่ซ้ำสองรอบก็ยังหาไม่เจอ

“มากินข้าวก่อนพี่จัดโต๊ะเสร็จแล้ว พอกินเสร็จเดี๋ยวพี่จะช่วยหาอีกที”

“ขอหาในห้องน้ำอีกรอบก่อนได้ไหมคะ”

“ไม่ได้”

“เห้อ” เธอถอนหายใจด้วยความหนักใจก่อนจะเดินตามร่างสูงที่เดินเข้ามากุมมือพาเดินออกมาที่โต๊ะกินข้าว ที่แปลกตาไปกว่าทุกครั้งเพราะมีอาหารจากโรงแรมชื่อดัง พร้อมกุหลาบช่อใหญ่วางไว้บนโต๊ะส่งกลิ่นหอมฟุ้งผสมผสานไปกับกลิ่นเทียนหอมที่ประดับตามมุมต่างๆ

“ต้องขนาดนี้เลยเหรอคะ”

“ตอนที่เราหาสร้อยอยู่พี่สั่งอาหารมาไว้ให้ ส่วนอันนี้พี่ก็สั่งเพิ่มมาให้ เห็นเราดูเครียดๆ”

“ขอบคุณนะคะ”

รมย์รวินท์นั่งลงบนเก้าอี้ที่เขาขยับให้ก่อนที่เขาจะรินไวน์ให้แล้วกลับไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

“เล่นใหญ่มาก”

“ไม่อยากให้เราเครียด ทานเลยเสร็จแล้วพี่มีของขวัญให้ด้วยนะ”

รมย์รวินท์พยักหน้ารับก่อนจะใช้มีดค่อยๆหั่นสเต็กเนื้อวากิวเป็นชิ้นพอดีคำแล้วส่งเข้าปาก รสชาติแสนอร่อยแทบลืมเรื่องราวเครียดๆก่อนหน้านี้ไปจนหมดสิ้น

“อร่อยไหม”

“อร่อยมากค่ะ”

“งั้นก็ทานเยอะๆ” กรภัคอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นเด็กน้อยถูกใจอาหารที่เขาเลือกไว้ให้

มือหนายกแก้วไวน์ขึ้นจิบเล็กน้อยก่อนจะวางลงไว้ที่เดิม เมื่อเห็นเธอจัดการอาหารตรงหน้าเรียบร้อยเขาจึงพูดขึ้น “อยากได้ของขวัญหรือยัง”

“โรแมนติกนะเนี่ย” รมย์รวินท์เอ่ยแซวพร้อมกับยกยิ้มจนตาเป็นประกาย

“พิเศษเฉพาะเราคนเดียวนั่นแหละ” กรภัคส่งกล่องของขวัญสีขาวที่มีโลโก้สีทองแบรนด์ดังติดเด่นหรามือบางจึงหยุดชะงัก

“ไม่รับได้ไหมคะ”

“มาขนาดนี้แล้ว รับเถอะ พี่ตั้งใจซื้อให้”

“เนื่องในอะไรคะ”

“อยากให้”

“สายเปย์เสียด้วย”

“ทุกอย่างที่พี่ทำก็เพื่อเราคนเดียวนั่นแหละ”

รมย์รวินท์ค่อยๆดึงกระเป๋าออกจากถุงผ้าก็แทบกรี๊ด นี่มันรุ่นที่เธอกำลังตามหาอยู่นี่นา

“พี่เกมส์รู้ได้ไงคะว่าหนูตามหารุ่นนี้อยู่”

“พี่ใช้ญาณทิพย์” กรภัคพูดเสียงทะเล้น “แล้วชอบไหม”

“ชอบมาก หนูตามหาทั่วห้างในกรุงเทพแล้วก็ไม่มีเลย เกือบถอดใจแล้วนะเนี่ย” รมย์รวินท์เอ่ยบอกพร้อมกับสะพายกระเป๋าขึ้นสะพายไหล่ก่อนจะเอามากอดไว้แนบอกด้วยความดีใจ

“ไม่ดูข้างในหน่อยเหรอ” กรภัคเอ่ยท้วงเมื่อเห็นเธอกำลังเก็บใส่กล่องอย่าประณีต

“ไม่ค่ะ”

“ดูหน่อยเหอะนะ”

แม้จะสงสัยกับท่าทางของเขา แต่เธอก็ยอมเปิดประเป๋าใบใหม่เห็นกล่องกำมะหยี่สีแดงจึงหยิบขึ้นมาเปิดดู

“พี่เกมส์” เสียงหวานอุทานเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงดัง

“สร้อยข้อมือที่เราหาอยู่ไง”

“ขอบคุณนะคะ” รมย์รวินท์วางกระเป๋าแล้ววิ่งไปกอดอีกฝ่ายไว้แน่นด้วยความดีใจอย่างลืมตัว

“ทำหายอีกนะ พี่อยากให้เรากอดพี่อีก”

“ไอ้พี่เกมส์ ไอ้บ้า” รมย์รวินท์บอกเสียงแผ่วก่อนจะคลายอ้อมกอดแล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม

“ทำไมไม่บอก ปล่อยให้หนูหาจนลมแทบจับ”

“มันขาดพี่เลยเอาไปให้ที่ร้านทองทำให้ใหม่ ความจริงพี่จะคืนนานแล้วแต่ลืม”

“อยากโกรธนะ  แต่โกรธไม่ลง”

“หึๆ ยื่นมือมาเดี๋ยวพี่ใส่ให้”

รมย์รวินท์ยอมทำตามอย่างว่าง่ายยื่นมือไปตรงหน้าเขา ส่วนเขาก็ค่อยๆบรรจงใส่ให้เธอ ก่อนที่จะ

จุ๊ฟ!

“พี่เกมส์”

“ค่าจ้างใส่ให้”

“เจ้าเล่ห์”

“พาหนูกลับไปส่งที่ห้องด้วย”

“ฝนยังไม่หยุดตกเลย” ผมเอ่ยบอกพร้อมกับหันไปทางหน้าต่างบานใหญ่ที่ยังมีสายฝนสาดเข้ามาจนกระจกขึ้นเป็นไอน้ำ

“รถพี่ก็ไม่ได้เปิดประทุนนี่คะพี่เกมส์”

“แต่รถติด กว่าจะไปถึงคอนโดเราก็ดึกพอดี ไปอาบน้ำนอนไป”

“ห้ามทำอะไรหนูนะ”

“อื้อ ถ้าเราไม่สะกิดพี่ก่อนอะนะ”

“ใครจะไปสะกิดกันเล่า” แก้มใสพองลมงอนๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อจัดการธุระส่วนตัว พอเดินออกมาก็เจอเจ้าของห้องนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงแล้ว

“ไม่ใส่เสื้อนอนอีกแล้ว ไม่กลัวปอดบวมหรอพี่เกมส์”

“อึดอัด ปกติพี่ก็ใส่แบบนี้นอนประจำนะ แต่ถ้าเราไม่ให้พี่ใส่อะไรนอนเลยก็ได้นะ แบบนั้นพี่ยิ่งถนัดเลย”

“ไม่ต้องมาเจ้าเล่ห์ใส่เลย”

“งั้นมานอนได้แล้ว”

รมย์รวินท์ยืนลังเลเมื่อเห็นเขาตบเตียงเบาๆแต่แววตานี่มันเสือร้ายหิวเหยื่อชัดๆ จะรอดปลอดภัยไหมหนอ กอบัว

“มานอนเร็วๆ พี่ไม่ทำอะไรหรอก ถ้าเราไม่ยินยอม”

“พี่เกมส์!”

“หึๆ แต่ถ้าเราดื้อพี่จะ...”

“โอเคๆ นอนแล้วค่ะ” เธอยอมทิ้งตัวนอนเมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ อย่างไม่น่าไว้ใจ เธอจึงขยับนอนชิดขอบเตียง

“ขยับมานอนดีๆ เดี๋ยวตกเตียง”

“ไม่ค่ะ แบบนี้ หนูนอนสบายดี”

กรภัคส่ายหน้ายิ้มขำก่อนจะรั้งเอวบางดึงเข้ามากอดจนแผ่นหลังบางเบียดชิดแผ่นอกกำยำ ใบหน้าหล่อเหลาซุกที่ซอกคอหอมกรุ่นที่เขาชื่นชอบ มันเป็นกลิ่นกายหอม หวานๆ แต่ทุกครั้งที่ได้กลิ่นเจ้ายักษ์ก็ชอบยืนตรงผิดเวลาทุกที

“พี่เกมส์”

“หืม”

“ขยับถอยไปหน่อยได้ไหม แบบนี้หนูว่ามันอันตรายเกินไป” เมื่อรู้สึกได้ว่ามีอะไรดันสะโพกกลมกลึงอยู่

“ขอได้ป่ะ”

“พี่เกมส์” ทันทีที่ได้ยินคำขอที่ดังใกล้ใบหู รมย์รวินท์ถึงกับพลิกกายหันมาเผชิญหน้าพร้อมกับยกมือตีที่แขนกำยำเต็มแรง ใบหน้าสวยเห่อแดงไปกับคำพูดของเขา

เพียะ!

“พูดบ้าอะไรของพี่เนี่ย”

“ก็พี่คิดถึงกอบัวอะ”

“อดทนไปค่ะ”

“ดูสิฟ้าฝนก็เป็นใจขนาดนี้ ยิ่งฝนตกก็ยิ่งเหงา”

“พี่เหงาแต่หนูไม่ได้...อื้อ”

ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อถูกจูบจนคนที่ไม่ทันตั้งตัวเผลออ้าปากท้วงก็เหมือนเปิดโอกาสให้เขาสอดลิ้นร้อนเข้ามาเกี่ยวตวัดลิ้นเล็กยอกเย้าพลางดูดจนเกิดเสียงลามกในลำคอ

“อื้อ อืม”

ในเวลาเดียวกันมือหนาสอดเข้ามาภายใต้เสื้อชุดนอนลูบไล้ไปตามผิวเนียนนุ่ม บีบขย้ำเอวบางแล้วเลื่อนลงมาที่เนินกลางกาย ปลายนิ้วแหวกไปตามรอยแยกบดขยี้เกสรแผ่วเบาแล้วสอดเข้าไปในเนื้อนุ่ม แต่ทว่า...

ครืด ครืด ครืด

“อ๊ะ อือ”

เสียงหวานครางแผ่ว หน้าท้องแบนราบขมวดเกร็งไปด้วยความเสียวซ่าน ท่อนขาเรียวอ้ากว้างให้นิ้วเรียวขยับเข้าออกได้ง่ายขึ้น ยิ่งขยับเร็วมากขึ้นเท่าไร ความเสียวซ่านก็ยิ่งแล่นไปทั่วร่างกาย

“ซี๊ด พี่เกมส์ พี่เกมส์ อื้ม”

ปลายจมูกโด่งซุกไซ้ลำคอระหง ขบเม้มไปตามผิวเนียนจนขึ้นรอยสีกุหลาบก่อนจะอ้าปากครอบครองปลายยอดสีหวานดูดดุนจนร่างบางสั่นสะท้าน

“อื้อ พี่เกมส์ อ๊ะๆ อืม”

ยิ่งเสียงหวานครางเรียกชื่อมากเท่าไรปลายนิ้วก็ยิ่งขยับเร็วขึ้น จนเจ้ายักษ์ที่บดอยู่ตรงท่อนขาเรียวปวดหนึบ ก่อนที่ทุกอย่างเป็นอันต้องสะดุดเมื่อปลายสายโทรเข้ามาไม่หยุด

ครืด ครืด ครืด

“พี่เกมส์ รับโทรศัพท์ก่อนไหมคะ”

“ใครแม่งโทรมาเวลานี้วะ” กรภัคสบถออกมาอย่างหัวเสียเขาจะได้กินเด็กน้อยที่อุตส่าห์หลอกล่อให้มาจนติดกับดักได้เกือบจะสมใจอยู่แล้วเชียว คนยิ่งอดยากปากแห้งมานานอยู่ พอเห็นชื่อปลายสายความหงุดหงิดก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

“มึงมีอะไรไอ้ธันย์”

“มึงมาผับด่วนเลย”

“กูไม่ไป แล้ววันนี้กูก็ไม่ได้นัดด้วย แค่นี้นะ กูไม่ว่าง” ผมตัดสายก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง แล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียงก่อนจะจับเจ้ายักษ์ตัวใหญ่กดไว้เพื่อพยายามควบคุมความปรารถนาของตัวเองให้อยู่ในระดับปกติ แล้วนอนกอดร่างบางเอาไว้

“นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไม่ใช่เหรอ”

“ไม่ต่อเหรอคะ”

“โดนปลุกแล้วมาล่มกลางคันแบบนี้ พี่จะยิ่งกินดุนะ พี่กลัวเราตื่นไปเรียนไม่ไหว”

“แต่ว่า...เจ้ายักษ์ของพี่มัน”

“หึๆ นอนได้แล้ว เด็กดี” กรภัคที่รู้ว่าเธอจะพูดอะไรเขาจึงพูดแทรกขึ้นมาแล้วลูบกลุ่มผมนุ่มด้วยความเอ็นดู ไอ้อยากก็อยากแต่เขารู้ตัวเองดี

“ไม่ทรมานเหรอคะ” รมย์รวินท์เอ่ยถามเสียงขำน้อยๆแล้วยกยิ้มออกมาท่ามกลางความมืด ในใจก็แอบเป็นห่วงเจ้ายักษ์ที่ถูกปลุกจนไม่ยอมหลับยอมนอน

“นิดหน่อย แต่พี่ทนได้ เพราะถ้าพี่ขย้ำเราจริงๆ พรุ่งนี้ไปเรียนสายแน่ๆ”

“ก็อย่ากินดุนักสิคะ”

“พูดแบบนี้หมายความว่าไง” กรภัคผงกหัวขึ้นมองคนตัวเล็กกว่าในอ้อมกอดตาเป็นประกายแพรวพราว

“ก็ตามนั้น”

“พี่เอาจริงนะ”

“อื้อ”

ปากหยักได้รูปประกบจูบลงมาอีกครั้งและครั้งนี้เต็มไปด้วยความเร้าร้อนและเรียกร้องจนเธอคล้อยตามอย่างง่ายดาย

แม้อากาศภายนอกจะเย็นจนหนาวเหน็บ แต่บทรักแสนเร้าร้อนกำลังเริ่มต้นแผดเผาสองร่างจนร้อนรุ่มเหงื่อชโลมกาย

บทที่เกี่ยวข้อง

  • ก็รักไปแล้วให้ทำไง   ตอนที่ 14 กอดแก้หนาว

    ตอนที่ 14 กอดแก้หนาวกรภัคลุกขึ้นถอดกางเกงออกจากตัวแล้วนอนแทรกกลางขาเรียวแล้วแหวกท่อนขาเรียวออกกว้างเป็นรูปตัวเอ็ม มองเนินดอกไม้เรียบเนียนตาเป็นประกายราวกับเสือร้ายเจอเหยื่อที่แสนถูกใจ ก่อนจูบเบาๆพร้อมใช้นิ้วบดคลึงเกสรสีชมพูตรงกลางจนน้ำหวานไหลซึม“ซี๊ด พี่เกมส์ขา”รมย์รวินท์หวีดร้องครางเสียงหลง หน้าท้องแบนราบกระตุกเกร็งเมื่อถูกลิ้นร้อนแตะลงกลางกลีบดอกไม้แล้วลากลิ้นไปตามรอยแยกช้าๆ พลางปัดป่ายไปทั่วดอกไม้จนสะโพกกลมกลึงลอยขึ้นเขาทั้งดูดและขบเม้มเกสรตรงกลางอย่างมูมมามและสอดลิ้นเข้าไปในเนื้อนุ่ม น้ำหวานสีใสก็ยิ่งไหลเยิ้มออกมาไม่หยุด เขายิ่งตักตวงความหอมหวานอย่างกระหาย“พะ พี่เกมส์ขา พะ พอก่อน หนูไม่ไหวแล้ว”“หึๆ” กรภัคหัวเราะขำในลำคอบอกให้เขาหยุดแต่เด็กน้อยของเขากลับกดหัวไว้แน่นพลางเด้งเอวขึ้นใส่ไม่หยุด เขาก็ยิ่งดูดน้ำหวานราวกับแมลงดูดน้ำหวานจากเกสร“ไม่ไหวแล้วพี่เกมส์ อ๊ะๆ อือ”เนื้อนิ่มบีบรัดแน่นเมื่อร่างเล็กใกล้ถึงจุดสุขสมผมจึงสอดนิ้วเข้าไปในโพรงเนื้อนุ่มทีเดียวสองนิ้วขยับเข้าออกแล้วดูดเกสรด้วยความหิวกระหายจนร่างบางกระตุกเกร็งแฮกๆเสียงหอบหายใจดังแผ่ว ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงระเรื่อนัยน์ตาค

  • ก็รักไปแล้วให้ทำไง   ตอนที่ 1 สัญชาตญาณนักสู้

    ตอนที่ 1 สัญชาตญาณนักสู้ ร่างบางเดินโซซัดโซเซมือเล็กเกาะผนังพยุงร่างตัวเองเดินไปตามทางเข้าห้องน้ำ ก่อนจะชะงักหยุดยกมือขึ้นกุมศีรษะพลางสะบัดส่ายหน้าไปมา เมื่อฤทธิ์ค็อกเทลร้อนแรงอย่างบีห้าสิบสอง (B52) เล่นงานจนหน้ามืด มึนหัว ดวงตาคู่สวยพร่ามัวจวนจะปิดสนิท “โอ้ย กอบัว แกไม่น่ากินตามแรงยุพวกพี่เขาเลย” เสียงหวานบ่นกระปอดกระแปดก่อนจะก้าวเดินไปข้างหน้าช้าๆ โดยที่ในใจอดด่าเจ้าของผับไม่ได้ทำไมทำห้องน้ำไกลจังวะเท้าเรียวเดินเซมาเรื่อยๆตามทางเดินแต่ทว่า มาโผล่อีกทีดันเป็นลานจอดรถ!“อาการแกหนักแล้วกอบัว” เสียงหวานบ่นตัวเองแผ่วเบาก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในผับโดยไม่ทันระวังจนชนเข้ากับกำแพงมนุษย์เต็มแรง “โอ๊ย ซี๊ดใครแม่งมายืนขว้างหน้าวะ” มือเล็กยกขึ้นลูบจมูกตัวเองเบาๆ ถ้าไม่ใช่ว่าแม่ให้มานะป่านนี้คงนั่งน้ำตาซึมไปหาหมอที่คลินิกไปแล้ว คนบ้าอะไรวะตัวแข็งเป็นบ้า แต่ไอ้นั่นที่อยู่ใต้กางเกงจะแข็งไหมวะ พอคิดแบบนั้นดวงตาคู่สวยก็ยิ่งจดจ้องเพ่งเล็งสายตาที่เป้ากางเกงกำแพงมนุษย์ “เมาแล้วอย่าหื่น หน้าพี่อยู่นี่”“พี่เกมส์” เธอร้องตกใจเมื่อคนที่เดินชนเป็นคนเดียว

  • ก็รักไปแล้วให้ทำไง   ตอนที่ 2 ทำอะไรลงไป

    ตอนที่ 2 ทำอะไรลงไป ดวงตาคู่สวยฉ่ำปรือขึ้นเมื่อแสงของเช้าวันใหม่สาดทอเข้ามาภายในห้องน้ำ เธอจึงขยับตัวหันหน้าหนีแต่กลับเจอกล้ามหน้าอกของใครบางคน จนแทบหยุดหายใจ ปากคอแห้งผาดก่อนที่จะค่อยๆตั้งสติที่กำลังแตกกระเจิงให้เข้าที่เข้าทางแล้วนึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อคืน “เชี้ยแล้ว ทำอะไรลงไปวะเนี่ย” รมย์รวินท์ยกมือปิดปากร้องอุทานเสียงเบาในลำคอ เมื่อเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ทั้งหมด แต่คงไม่ใช่เขาหรอกมั้ง...จากที่คิดว่าเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่ประถมศึกษาอย่างตังเมจะคอยพูดล้อเล่นอยู่บ่อยๆว่าเธอเมาแล้วชอบอ่อยผู้ชาย บุญเท่าไรแล้วที่รอดมาได้จนถึงทุกวันนี้ หรือเปล่าวะ?เธอขยับตัวอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวคนข้างๆจะตื่นขึ้นมา แล้วก้มหน้างุดเพราะไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมอง ก่อนจะยกผ้าห่มขึ้นมองตัวเองที่มีเสื้อผ้าอยู่ครบทุกชิ้น แล้วลองยกขาเรียวแยกออกจากกันเล็กน้อยก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ หวังว่าเมื่อคืนคงไม่มีสงครามกลางเตียงขึ้นหรอกนะแต่พอขยับตัวลุกกึ่งนั่งกึ่งนอนแล้วทำใจกล้าหันมองคนข้างกายเธอถึงกับต้องยกมือขึ้นปิดปากอยากจะกรีดร้องให้ตึกถล่มทับให้ตายคาที่ไปเลย จากที่ไม่ค่อยมั่นใจพอเห็นหน้าเ

  • ก็รักไปแล้วให้ทำไง   ตอนที่ 3 เจออีกแล้ว

    ตอนที่ 3 เจออีกแล้ว รมย์รวินท์เดินหาซื้อผักผลไม้ที่มีแม่ค้าตั้งแผงขายเรียงรายเต็มตลาดที่ใหญ่ที่สุด ใหญ่ระดับประเทศเลยก็ว่าได้ เดินทั้งวันขาคงได้เปลี้ยจนไม่มีแรง เพราะแค่นี้ก็เริ่มรู้สึกล้าไปทั้งขาแล้ว “เอาอันนี้ค่ะป้า” มือบางส่งกระหล่ำปลีสีเขียวแซมขาว ขึ้นฉ่ายและแครอทส่งให้แม่ค้า “หกสิบบาทจ้า” “นี่ค่ะ” เธอหยิบเงินยื่นให้แม่ค้าแล้วหยิบถุงผักใส่ตะกร้าล้อลากเดินไปยังร้านอื่นต่อ ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายใบเล็กสั่นสะท้าน “เออ ว่าไงตังเม” “กอบัว แวะตลาดแค่นี้นานจังวะ” ตังเมกรอกเสียงถามมาตามปลายสายเพราะเย็นนี้ตกลงกันว่าจะกินหมูกระทะกันที่คอนโดของเธอ แต่เพื่อนสนิทอย่างกอบัวกลับยังมาไม่ถึงสักทีทั้งที่ใกล้เวลานัดเต็มที “รีบอยู่” “ซื้อผักนะจ๊ะ ไม่ใช่ให้ไปส่องพ่อค้า นานเกิ้น”“โอ้ย พ่อคงพ่อค้าอะไรล่ะ ไม่มีทั้งนั้นแหละ แต่ลูกเจ้าของตลาดก็ว่าไปอย่าง” รมย์รวินท์พูดเย้าเสียงขำก่อนจะหุบปากฉับเมื่อได้ยินเสียงพราวฟ้ารอดมาตามสาย“แล้วรู้ไหมว่าตลาดที่แกยืนอยู่ตอนนี้เขามีลูกชายหล่อด้วยนะ”

  • ก็รักไปแล้วให้ทำไง   ตอนที่ 4 เด็กขี้เมา

    ตอนที่ 4 เด็กขี้เมา “กว่าจะมา” ตังเมเปรยขึ้นเมื่อเปิดประตูให้เพื่อนสาวที่หอบหิ้วของมาเต็มมือ“รถติดน่ะ”“รถติดหรือติดหัวใจลูกเจ้าของตลาดอยู่กันแน่”“โอ้ย ก็พูดไปนั้น ไม่ชอบหรอกคนเจ้าชู้ ไม่เหมือนใครบางคนแถวนี้”“อย่ามาเปลี่ยนเรื่องเลยกอบัว ไม่ต้องวกมาเรื่องฉัน” พราวฟ้ารีบห้ามเพราะประเด็นร้อนมันไม่ได้อยู่ที่เธอแต่อยู่กับคนที่มาทีหลังต่างหาก“สรุปว่าไง เรื่องเมื่อคืน” ตังเมเอ่ยถามขณะแกะผักออกจากถุงเพื่อล้างน้ำสะอาด“ไม่มีอะไรเลย พี่เขาก็แค่ไปส่งเฉยๆ”“จ้า เชื่อ” พราวฟ้าพยักหน้ารับแต่กลับยกยิ้มล้อเลียนจนกอบัวหน้ามุ่ย“โอ้ย พูดก็ไม่เชื่อ งั้นไม่ตอบแล้ว”“โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว” พราวฟ้าเอ่ยบอกพร้อมกับหยิบมืดหั่นแครอทแล้วหยิบใส่หม้อเพื่อทำน้ำซุป“เอ้อ แล้วทำไมถึงกลับพร้อมพี่เขาได้” ตังเมที่กำลังล้างผักหันมาถามด้วยความสงสัย“เมา แล้วบังเอิญไปเจอพี่เขาพอดี เขาคงสงสารมั้งเลยพาไปส่ง”“กอบัว!!”“อะไรตังเม จะตะโกนทำไมเนี่ย จกใจหมด”“นั่นสิ มีอะไรหน้าตื่นเชียว เจอหนอนในผักเหรอ” พราวฟ้าเอ่ยถาม“แกไปอ่อยพี่เขาหรือเปล่า” ตังเมถามด้วยความเป็นห่วงเพราะรู้ว่าเวลาอีกฝ่ายเมาหนักมากๆจะเป็นอย่างไร“

  • ก็รักไปแล้วให้ทำไง   ตอนที่ 5 ตามที่ใจปรารถนา

    ตอนที่ 5 ตามที่ใจปรารถนารถอาวดี้คันหรูแล่นไปตามท้องถนนเมืองหลวงที่ค่อนข้างโล่งกว่าทุกวันจนกระทั่งมาจอดสนิทที่หน้าคอนโดหรู“พี่เกมส์ ทำไมพี่ไม่ไปส่งหนูที่คอนโดคะ” ดวงตาคู่สวยฉ่ำปรือมองตึกสูงข้างหน้าไม่ว่ามุมไหน ก็ไม่ใช่คอนโดเธอ“ก็พี่ถามเราแล้วว่าเราอยู่ที่ไหน แต่เราไม่ตอบพี่”“ถามตอนไหน หนูไม่เห็นได้ยินเลย”กรภัคเกาหัวแล้วเสยผมขึ้นแรงๆอยากจะเอาหัวตัวเองทุ่มใส่พวงมาลัยสักทีสองที เพราะก่อนหน้านี้เธอหลับมาตลอดทาง เขาทั้งเรียก ทั้งสะกิดถาม แต่สิ่งที่ได้มาคือความเงียบ“ไหนๆก็มาถึงแล้วนอนที่นี่ไปก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยกลับ”“ให้หนูนอนกับพี่ หนูไม่ปลอดภัยแน่นอน ไม่เอาหนูจะกลับห้อง”“อย่าดื้อได้ไหม แล้วตอนนี้พี่ก็ง่วงแล้วด้วย”“แล้วถ้าหนูปล้ำพี่จะทำไงล่ะ”“เออ เดี๋ยวพี่ขัดขืนเอง ลงมาก่อน”“อื้อ” รมย์รวินท์พยักหน้ารับ แล้วเปิดประตูก้าวขาลงจากรถ เดินเซไปมาจนคนที่แอบมองอยู่ด้านหลังช้อนตัวขึ้นอุ้ม“พี่เกมส์”“ง่วงก็นอนเลย เดี๋ยวพี่อุ้มขึ้นไปเอง”“อือ”ดวงตาคู่สวยปิดสนิทอีกครั้งแล้วหันหน้าซุกอยู่กับอกแกร่งกำยำ ปกติเธอค่อนข้างเป็นคนนอนหลับยากมาก ต่อให้กินเหล้าเมามากขนาดไหนก็ไม่เคยหลับสนิทสักครั้ง

  • ก็รักไปแล้วให้ทำไง   ตอนที่ 6 ข้อตกลง

    ตอนที่ 6 ข้อตกลงร่างบางพลิกกายขยับไปมาเมื่อรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัวก่อนที่เธอจะสะดุ้งตื่นแล้วลุกขึ้นนั่งจนผ้าห่มผืนใหญ่ร่วงลงมา เรื่องราวทุกอย่างเมื่อคืนเริ่มแจ่มชัดเข้ามาในโสตประสาทของเธอ“ตื่นมาก็จะอ่อยพี่ต่อเลยหรือไงเด็กขี้เมา”“พี่เกมส์” เสียงหวานหวีดร้องเสียงหลงเมื่อเห็นร่างสูงใส่กางเกงนอนขายาวเปลือยท่อนอกพิงขอบประตูในมือถือแก้วกาแฟยกยิ้มมุมปาก เธอจึงรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าอกอวบที่เต็มไปด้วยรอยจูบ นั่งกอดเข่าขยับตัวถอยจนชิดหัวเตียงเมื่อเขาก้าวเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น“จะหนีไปไหน เมื่อคืนเรายังสนุกด้วยกันทั้งคืนเลยจำไม่ได้เหรอ”“พี่ฉวยโอกาสกับคนเมาเหรอคะ”“พูดดีๆนะกอบัว พี่ไม่ได้ข่มขื่นเรานะ มีแต่เรานั่นแหละที่...”“พอแล้วค่ะพี่เกมส์ หนูไม่อยากฟัง” ร่างบางยกมือขึ้นห้ามก่อนจะยกขึ้นมาอุดหูแล้วก้มหน้าเพื่อหลบสายตาคม ทำอะไรลงไปวะเนี่ย! กอบัว“พี่ก็ต้องอธิบายสิ เพราะพี่ไม่อยากเป็นคนที่ถูกตราหน้าว่าข่มขื่นเรา”“กอบัวเชื่อแล้วค่ะว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจ” เพราะคนที่เริ่มคือเธอเองทุกอย่างนี้แหละ พอกันที่เหล้า เบียร์ อย่าได้เจอกันอีกเลย ลาขาดตลอดกาล“แล้วเสื้อผ้าหนูล่ะ” เธอเอ่ยถามพร้อมกับมองไปรอบ

  • ก็รักไปแล้วให้ทำไง   ตอนที่ 7 ความลับ

    ตอนที่ 7 ความลับ‘แต่’‘แต่อะไรอีก หืม’‘ต้องไม่มีคนรู้เรื่องนี้’‘ตกลง จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ของเรา’ เมื่อกลับมาถึงคอนโดตัวเอง ร่างบางทิ้งตัวนอนอย่างหมดแรงยกมือขึ้นเกยหน้าผากพยายามคิดทบทวนสิ่งที่เธอพึ่งตกลงกับเขาไป เพราะความเมาอย่างเดียวที่พาเธอมาถึงจุดนี้ได้ บางครั้งก็นึกแปลกใจตัวเองว่ายอมทำไม “โอ้ย จะบ้าตาย”ครืด ครืด ครืดเสียงโทรศัพท์ที่สั่นสะท้านอยู่ข้างตัวทำให้เธอต้องหยิบขึ้นมารับอย่างเลี่ยงไม่ได้“ค่ะแม่”“แกอยู่ไหนกอบัว เมื่อคืนฉันก็ติดต่อไม่ได้ จนเกือบจะจองตั๋วบินไปหาแกที่กรุงเทพแล้วเนี่ย”เสียงหวานดังแว่วเข้ามาทำให้เธอเผลอยิ้มออกมา ไม่ใช่ใครหรอกนอกจากคุณแม่สุดที่รัก เจ๊กอหญ้าเจ้าของสวนทุเรียนที่ใหญ่ที่สุดของจังหวัดจันทบุรี&ldqu

บทล่าสุด

  • ก็รักไปแล้วให้ทำไง   ตอนที่ 14 กอดแก้หนาว

    ตอนที่ 14 กอดแก้หนาวกรภัคลุกขึ้นถอดกางเกงออกจากตัวแล้วนอนแทรกกลางขาเรียวแล้วแหวกท่อนขาเรียวออกกว้างเป็นรูปตัวเอ็ม มองเนินดอกไม้เรียบเนียนตาเป็นประกายราวกับเสือร้ายเจอเหยื่อที่แสนถูกใจ ก่อนจูบเบาๆพร้อมใช้นิ้วบดคลึงเกสรสีชมพูตรงกลางจนน้ำหวานไหลซึม“ซี๊ด พี่เกมส์ขา”รมย์รวินท์หวีดร้องครางเสียงหลง หน้าท้องแบนราบกระตุกเกร็งเมื่อถูกลิ้นร้อนแตะลงกลางกลีบดอกไม้แล้วลากลิ้นไปตามรอยแยกช้าๆ พลางปัดป่ายไปทั่วดอกไม้จนสะโพกกลมกลึงลอยขึ้นเขาทั้งดูดและขบเม้มเกสรตรงกลางอย่างมูมมามและสอดลิ้นเข้าไปในเนื้อนุ่ม น้ำหวานสีใสก็ยิ่งไหลเยิ้มออกมาไม่หยุด เขายิ่งตักตวงความหอมหวานอย่างกระหาย“พะ พี่เกมส์ขา พะ พอก่อน หนูไม่ไหวแล้ว”“หึๆ” กรภัคหัวเราะขำในลำคอบอกให้เขาหยุดแต่เด็กน้อยของเขากลับกดหัวไว้แน่นพลางเด้งเอวขึ้นใส่ไม่หยุด เขาก็ยิ่งดูดน้ำหวานราวกับแมลงดูดน้ำหวานจากเกสร“ไม่ไหวแล้วพี่เกมส์ อ๊ะๆ อือ”เนื้อนิ่มบีบรัดแน่นเมื่อร่างเล็กใกล้ถึงจุดสุขสมผมจึงสอดนิ้วเข้าไปในโพรงเนื้อนุ่มทีเดียวสองนิ้วขยับเข้าออกแล้วดูดเกสรด้วยความหิวกระหายจนร่างบางกระตุกเกร็งแฮกๆเสียงหอบหายใจดังแผ่ว ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงระเรื่อนัยน์ตาค

  • ก็รักไปแล้วให้ทำไง   ตอนที่ 13 เพราะฝนทำให้คนเหงา

    ตอนที่ 13 เพราะฝนทำให้คนเหงา@คอนโดร่างบางก้มๆเงยข้างเตียงก่อนจะรื้อหาใต้พรม แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอสร้อยข้อมือเจ้าปัญหา แต่พอจะกลับเข้าไปหาในห้องน้ำอีกครั้งก็ต้องชะงักหันมาหาเข้าของห้องที่ยืนกอดอกพิงประตูอยู่“หาเจอไหม”“ไม่เจอค่ะ” รมย์รวินท์ส่ายหน้าไปมาก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ตามหาจนทั่วทุกที่ซ้ำสองรอบก็ยังหาไม่เจอ“มากินข้าวก่อนพี่จัดโต๊ะเสร็จแล้ว พอกินเสร็จเดี๋ยวพี่จะช่วยหาอีกที”“ขอหาในห้องน้ำอีกรอบก่อนได้ไหมคะ”“ไม่ได้”“เห้อ” เธอถอนหายใจด้วยความหนักใจก่อนจะเดินตามร่างสูงที่เดินเข้ามากุมมือพาเดินออกมาที่โต๊ะกินข้าว ที่แปลกตาไปกว่าทุกครั้งเพราะมีอาหารจากโรงแรมชื่อดัง พร้อมกุหลาบช่อใหญ่วางไว้บนโต๊ะส่งกลิ่นหอมฟุ้งผสมผสานไปกับกลิ่นเทียนหอมที่ประดับตามมุมต่างๆ“ต้องขนาดนี้เลยเหรอคะ”“ตอนที่เราหาสร้อยอยู่พี่สั่งอาหารมาไว้ให้ ส่วนอันนี้พี่ก็สั่งเพิ่มมาให้ เห็นเราดูเครียดๆ”“ขอบคุณนะคะ”รมย์รวินท์นั่งลงบนเก้าอี้ที่เขาขย

  • ก็รักไปแล้วให้ทำไง   ตอนที่ 12 กับดัก

    ตอนที่ 12 กับดักร่างบางในชุดนักศึกษาถูกระเบียบก้าวเดินไปตามมุมตึก ลัดเลาะไปตามทางแคบๆ สลับมองหลังเป็นระยะๆ ด้วยบรรยากาศเงียบเหงาวังเวงในช่วงห้าโมงเย็นยิ่งทำให้ดูหน้ากลัว เธอจึงรีบเดินให้เร็วขึ้นจนกระทั่งเดินมาถึงลานจอดรถ“แอบหนีใครมาเหรอ” กรภัคที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงพิงรถอาวดี้เอ่ยถามเสียงขำ“อุ๊ย! พี่เกมส์ตกใจหมด”“ทำลับๆล่อๆ หนีอะไรมา”“เปล่า”“กำลังหนีหน้าพี่ใช่ไหม” กรภัคพูดขึ้นอย่างรู้ทัน“ไม่ได้หนี” เธอแอบถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านหน้าเขาไปที่รถตัวเอง“เดี๋ยว” ฝ่ามือหนายื่นมาดึงข้อมือเล็กเอาไว้ “วันนี้โกรธพี่หรือเปล่า”“โกรธทำไมล่ะคะ มันคือข้อตกลงของเราสองคนไม่ใช่เหรอ ห้ามรัก ห้ามเปิดเผย ห้ามให้คนอื่นรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน ทุกอย่างมันเริ่มต้นแบบลับๆ ก็ต้องจบแบบลับๆสิคะ”“ประชดเหรอ”“เปล่าค่ะหนูพูดความจริง แล้วอีกอย่างก็เป็นไปตามที่เราตกลงกันไว้ ถ้าพี่มีคนอื่นหนูค่อยโกรธดีกว่าไหม”“งั้นกลับกับพี่”“แต่หนูเอารถมา”“ทิ้งไว้นี่แหล

  • ก็รักไปแล้วให้ทำไง   ตอนที่ 11 แค่คนรู้จัก

    ตอนที่ 11 แค่คนรู้จักเช้าวันต่อมารถเบนซ์ c-class สีขาวแล่นเข้ามาในรั้วมหาลัยตามกฎหมายกำหนดก่อนจะจอดสนิทที่ลานจอดรถตึกคณะวิศวกรรมที่ค่อนข้างโล่งครืด ครืด ครืดขณะที่มือบางเก็บหนังสือและไอแพดใส่กระเป๋าผ้าแบรนด์ดัง แต่ยังไม่ทันไรโทรศัพท์ในมือก็สั่นสะท้านเมื่อมีสายเรียกเข้า“เออว่าไงพราว”“อยู่ไหน”“กำลังจอดรถ”“อยู่โรงอาหารนะกับตังเม”“โอเคๆ เดี๋ยวตามไป”เท้าเรียวบนรองเท้าผ้าใบสีขาวก้าวเดินตรงไปยังโรงอาหารพร้อมกับชะเง้อคอมองหา จนเจอสองสาวที่นั่งกินข้าวอยู่โต๊ะริมกระจก“กว่าจะมาได้”“เออ รถติด ตื่นสายด้วยนิดหน่อย”พราวฟ้าที่กำลังเคี้ยวข้าวชะเง้อคอมองตามเพื่อนสนิทอย่างรมย์รวินท์ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย “แล้วแกมองหาอะไร”“เปล่า”“พักหลังๆนี่พิรุธเยอะนะแก หรือว่าแกไปแอบปิ๊งหนุ่มที่ไหนมา”“พูดไปเรื่อยอ่าตังเม”“เอ้า ก็ท่าทีแกแปลกๆ”“แค่สงสัยว่าพี่ธันย์บอดี้การ์ดส่วนตัวพ่วงตำแหน่ง

  • ก็รักไปแล้วให้ทำไง   ตอนที่ 10 บรรยากาศพาไป

    ตอนที่ 10 บรรยากาศพาไป “เป็นอะไรหรือเปล่าตั้งแต่ออกจากห้าง พี่เห็นเรานั่งเงียบมาตลอดทางเลย”“เปล่าค่ะ หนูไม่ได้เป็นอะไร”“ไข้ขึ้นหรือเปล่า” กรภัคยกฝ่ามือทาบหน้าผากได้รูปแต่คนตัวเล็กกลับเบี่ยงตัวหนี“ไม่ค่ะ สบายดี”“แล้วทำไมหน้าดูซึมๆ แบบนี้ล่ะ”“เอ่อ...หนูคอแห้งเฉยๆ กินเบียร์กันไหมคะพี่เกมส์”“ยัยเด็กขี้เมา” กรภัคว่าขึ้น เขาก็อุตส่าห์เป็นห่วงที่ไหนได้ร่างกายต้องการแอลกอฮอล์นี่เอง“สรุปกินไหมคะ”“พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ”“มีค่ะแต่แค่กระป๋องเดียว ไม่เมาหรอก”“โอเค”ผมหยิบเบียร์ในตู้เย็นออกมาสองกระป๋องก่อนจะเดินมาหาร่างบางที่นั่งอยู่ริมระเบียงที่ไม่ได้กว้างมาก มีเพียงเก้าอี้ในสวนและรอบๆยังปลูกดอกไม้ประดับไว้อย่างสวยงาม“อื้อ รับไ

  • ก็รักไปแล้วให้ทำไง   ตอนที่ 9 เวลาของเรา

    ตอนที่ 9 เวลาของเรา เมื่อจัดการอาหารตรงหน้าเรียบร้อยฉันก็รับยาลดไข้จากเขามาใส่ปากแล้วตามด้วยน้ำเปล่า “อื้อ พี่เกมส์จะทำอะไร” เสียงหวานร้องท้วงเมื่อเขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ “พี่ขอวัดไข้หน่อย” กรภัคยกมือขึ้นทาบหน้าผากพอเห็นว่าอุณหภูมิปกติก็ค่อยเบาใจ “หายดีแล้ว”“ขอบคุณนะคะที่ดูแลหนู”“พี่ขอโทษนะที่รุนแรงไปหน่อย”“ไม่ต้องพูดก็ได้ค่ะ” รมย์รวินท์พูดเสียงแผ่วก้มหน้างุดหลบสายตาคมที่มองมาราวกับจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว“หึๆ” กรภัคหัวเราะขำน้อยๆ “แล้วนี่เราจะไปไหนไหม พี่จะพาไป”“ปกติวันหยุดหนูจะไปซื้อของใส่ตู้เย็น”

  • ก็รักไปแล้วให้ทำไง   ตอนที่ 8 พิษไข้

    ตอนที่ 8 พิษไข้ร่างบางเดินขึ้นไปนอนบนเตียงกว้างก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นระหว่างรอเขาอาบน้ำ จนกระทั่งเขาเดินออกมาในสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ทำให้เห็นลอนกล้ามหน้าท้องเรียงตัวสวยมีหยดน้ำเกาะพราวตามผิวขาวเนียน ปลายยอดยังเป็นสีชมพูสวย จนเผลอมองอยู่นาน“หิวพี่เหรอ”“พูดจาบ้าๆ”“ก็เห็นมองตามตาเป็นประกายเชียว”“ทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนออกมาล่ะคะ”“พี่ลืมเอาชุดเข้าไปน่ะ”กรภัคเอ่ยบอกก่อนจะหยิบกางเกงนอนเข้าไปในห้องแต่งตัวแล้วเดินขึ้นมานอนบนเตียงกว้าง“พี่เกมส์ไม่กลับไปนอนที่ห้องล่ะคะ หนูไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว”“พี่เป็นห่วง”“ไว้ใจได้ป่ะเนี่ย”“คำถามนี้พี่น่าจะถามเรามากกว่ามั้ง” กรภัคว่าเสียงขำจนร่างบางเบ้ปากกลอกตามองบนใส่ ผมจึงยื่นมือไปหยิกแก้มนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยว“พี่เกมส์ เจ็บนะ”“หมั่นเขี้ยว นอนได้แล้ว พี่ไม่ทำอะไรหรอก

  • ก็รักไปแล้วให้ทำไง   ตอนที่ 7 ความลับ

    ตอนที่ 7 ความลับ‘แต่’‘แต่อะไรอีก หืม’‘ต้องไม่มีคนรู้เรื่องนี้’‘ตกลง จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ของเรา’ เมื่อกลับมาถึงคอนโดตัวเอง ร่างบางทิ้งตัวนอนอย่างหมดแรงยกมือขึ้นเกยหน้าผากพยายามคิดทบทวนสิ่งที่เธอพึ่งตกลงกับเขาไป เพราะความเมาอย่างเดียวที่พาเธอมาถึงจุดนี้ได้ บางครั้งก็นึกแปลกใจตัวเองว่ายอมทำไม “โอ้ย จะบ้าตาย”ครืด ครืด ครืดเสียงโทรศัพท์ที่สั่นสะท้านอยู่ข้างตัวทำให้เธอต้องหยิบขึ้นมารับอย่างเลี่ยงไม่ได้“ค่ะแม่”“แกอยู่ไหนกอบัว เมื่อคืนฉันก็ติดต่อไม่ได้ จนเกือบจะจองตั๋วบินไปหาแกที่กรุงเทพแล้วเนี่ย”เสียงหวานดังแว่วเข้ามาทำให้เธอเผลอยิ้มออกมา ไม่ใช่ใครหรอกนอกจากคุณแม่สุดที่รัก เจ๊กอหญ้าเจ้าของสวนทุเรียนที่ใหญ่ที่สุดของจังหวัดจันทบุรี&ldqu

  • ก็รักไปแล้วให้ทำไง   ตอนที่ 6 ข้อตกลง

    ตอนที่ 6 ข้อตกลงร่างบางพลิกกายขยับไปมาเมื่อรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัวก่อนที่เธอจะสะดุ้งตื่นแล้วลุกขึ้นนั่งจนผ้าห่มผืนใหญ่ร่วงลงมา เรื่องราวทุกอย่างเมื่อคืนเริ่มแจ่มชัดเข้ามาในโสตประสาทของเธอ“ตื่นมาก็จะอ่อยพี่ต่อเลยหรือไงเด็กขี้เมา”“พี่เกมส์” เสียงหวานหวีดร้องเสียงหลงเมื่อเห็นร่างสูงใส่กางเกงนอนขายาวเปลือยท่อนอกพิงขอบประตูในมือถือแก้วกาแฟยกยิ้มมุมปาก เธอจึงรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าอกอวบที่เต็มไปด้วยรอยจูบ นั่งกอดเข่าขยับตัวถอยจนชิดหัวเตียงเมื่อเขาก้าวเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น“จะหนีไปไหน เมื่อคืนเรายังสนุกด้วยกันทั้งคืนเลยจำไม่ได้เหรอ”“พี่ฉวยโอกาสกับคนเมาเหรอคะ”“พูดดีๆนะกอบัว พี่ไม่ได้ข่มขื่นเรานะ มีแต่เรานั่นแหละที่...”“พอแล้วค่ะพี่เกมส์ หนูไม่อยากฟัง” ร่างบางยกมือขึ้นห้ามก่อนจะยกขึ้นมาอุดหูแล้วก้มหน้าเพื่อหลบสายตาคม ทำอะไรลงไปวะเนี่ย! กอบัว“พี่ก็ต้องอธิบายสิ เพราะพี่ไม่อยากเป็นคนที่ถูกตราหน้าว่าข่มขื่นเรา”“กอบัวเชื่อแล้วค่ะว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจ” เพราะคนที่เริ่มคือเธอเองทุกอย่างนี้แหละ พอกันที่เหล้า เบียร์ อย่าได้เจอกันอีกเลย ลาขาดตลอดกาล“แล้วเสื้อผ้าหนูล่ะ” เธอเอ่ยถามพร้อมกับมองไปรอบ

DMCA.com Protection Status