ตอนที่ 8 พิษไข้

ตอนที่ 8 พิษไข้

ร่างบางเดินขึ้นไปนอนบนเตียงกว้างก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นระหว่างรอเขาอาบน้ำ จนกระทั่งเขาเดินออกมาในสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ทำให้เห็นลอนกล้ามหน้าท้องเรียงตัวสวยมีหยดน้ำเกาะพราวตามผิวขาวเนียน ปลายยอดยังเป็นสีชมพูสวย จนเผลอมองอยู่นาน

“หิวพี่เหรอ”

“พูดจาบ้าๆ”

“ก็เห็นมองตามตาเป็นประกายเชียว”

“ทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนออกมาล่ะคะ”

“พี่ลืมเอาชุดเข้าไปน่ะ”

กรภัคเอ่ยบอกก่อนจะหยิบกางเกงนอนเข้าไปในห้องแต่งตัวแล้วเดินขึ้นมานอนบนเตียงกว้าง

“พี่เกมส์ไม่กลับไปนอนที่ห้องล่ะคะ หนูไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว”

“พี่เป็นห่วง”

“ไว้ใจได้ป่ะเนี่ย”

“คำถามนี้พี่น่าจะถามเรามากกว่ามั้ง” กรภัคว่าเสียงขำจนร่างบางเบ้ปากกลอกตามองบนใส่ ผมจึงยื่นมือไปหยิกแก้มนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยว

“พี่เกมส์ เจ็บนะ”

“หมั่นเขี้ยว นอนได้แล้ว พี่ไม่ทำอะไรหรอก” ผมล้มตัวนอนแล้วรั้งเอวบางเข้ามากอด “ทำไมต้องนอนตัวแข็ง”

“ก็ปกติกอบัวนอนคนเดียว แบบนี้มันไม่ชิน”

“พี่จะมานอนด้วยบ่อยๆจะได้ชิน จะได้ทำความรู้จักกับเราให้มากขึ้นด้วย”

“ลืมไปหรือเปล่าคะว่าเราเป็นอะไรกัน”

“ของเล่นชิ้นโปรดมั้ง”

คำตอบของเขาทำเธอสะอึกเล็กน้อย นั่นสินะเธอเป็นคนยอมรับสถานะนี้เองตั้งแต่แรก มาเสียใจตอนนี้คงไม่ทันแล้ว จะถอยกลับก็คงไม่ได้แล้วมีแต่ต้องเดินหน้าให้สุด

“ระวังให้ดีนะคะ” รมย์รวินท์เอ่ยขึ้นลอย ๆ จนคนที่อยากรู้อดถามขึ้นมาไม่ได้

“ระวังอะไร”

“จะติดใจของเล่นเอา”

“ไม่มีทาง เพราะพี่ไม่ชอบเล่นของเล่นนานๆ”

“แต่ดูๆแล้วพี่เป็นคนชอบพูดอย่าง ทำอย่างนะคะ”

“ยังไง” ผมเท้าแขนขึ้นมองคนตัวเล็กกว่าที่หันมามองแล้วยังยกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผมอีก

“บอกไม่ชอบเล่นนานๆ แต่ไม่ทันข้ามวันก็มานอนกอดของเล่นเสียแล้ว”

“พูดมาก นอนได้แล้ว”

ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบไม่นานเธอก็หลับไปด้วยฤทธิ์ยา ผมจึงเท้าแขนมองใบหน้าสวย พลางยกมือขึ้นลูบแก้มนุ่มอย่างหลงใหล นั่นสินะ ทำไมผมถึงยื่นข้อเสนอบ้าๆนั่นให้กับเธอ ทั้งที่ไม่เคยทำแบบนี้กับใคร

“อื้อ” มือเล็กปัดป่ายไปมาเมื่อรู้สึกรำคาญที่ถูกก่อกวนเวลานอนหลับ ก่อนจะพลิกตัวหันกลับมานอนกอดแล้วซุกหน้าอยู่กับอกกำยำ

“ยัยเด็กนี่ชอบอ่อยจริงๆ”

ผมกดจูบที่หน้าผากได้รูปพร้อมทิ้งตัวลงนอนพลางกระชับอ้อมกอด แล้วนอนหลับตามเธอไปติดๆ

“นะ หนาว”

เสียงหวานครางแผ่ว ไหล่เล็กสั่นสะท้านพร้อมกับเบียดตัวซุกอกกำยำเพื่อหาไออุ่น

ผมปรือตาขึ้นมองด้วยอาการงัวเงียก่อนจะดึงร่างเล็กเข้ามากอด แต่ไอร้อนจากร่างกายของเธอทำผมตื่นจนเต็มตา พอเปิดไฟหัวเตียงก็เห็นแก้มนวลแดงระเรื่อด้วยพิษไข้

“กอบัว ตื่นก่อน มากินยาก่อน”

“หนูหนาว” เสียงหวานสั่นสะท้านซุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่โดยไม่ยอมลืมตา

กรภัคที่เห็นท่าไม่ดีจึงไปหยิบยาลดไข้พร้อมกับน้ำสะอาด แล้วเดินกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง

“กอบัว กอบัว”

“...”

“กอบัว”

“...” ไม่ว่าพยายามเรียกเท่าไรร่างเล็กก็ยังคงนอนหลับสนิทผมจึงก้มลงไปหอมแก้มนวลแล้วเรียกอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“กอบัว กอบัวๆ”

“หืม”

“ลุกขึ้นมากินยาก่อนนะ เราตัวร้อนมากเลย”

“อื้อ”

รมย์รวินท์ปรือตาขึ้นมองก่อนจะดันตัวลุกขึ้นนั่งโดยที่มีเขาช่วยประคอง เธอรับยาลดไข้ใส่ปากตามด้วยน้ำเกือบครึ่งขวด

“เก่งมาก นอนต่อได้แล้ว”

กรภัคนั่งพิงหัวเตียงพลางลูบกลุ่มผมนุ่มอย่างเบามือแล้วคอยวัดไข้ตลอดด้วยความเป็นห่วง โชคดีที่วันนี้ผมตัดสินใจมานอนด้วย ถ้าไข้ขึ้นตอนดึกแล้วอยู่คนเดียวคงได้ไปฟื้นอีกทีที่โรงพยาบาลแน่นอน

“ทำไมไข้ไม่ลดเลยวะ” ผมเปรยขึ้นเสียงเบาลังเลว่าจะพาเธอไปโรงพยาบาลดีไหม ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเสิร์จข้อมูลหาวิธีดูแลคนป่วย

“เช็ดตัวลดไข้งั้นเหรอ”

ผมรีบลุกขึ้นจากเตียงเตรียมน้ำสะอาดใส่กะละมังใบเล็กพร้อมผ้าขนหนูสะอาด เดินกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้งจัดการรูดซิปเสื้อแขนยาวลงมาแล้วเบือนหน้าหนี พร้อมรั้งเสื้อแขนยาวออกจากร่างบางแล้วดึงผ้าห่มปิดไว้ ก่อนจะใช้ผ้าขนหนูไปชุบ แล้วบิดหมาด ๆ ก่อนจะนำมาเช็ดตัวให้กับร่างบางเช็ดย้อนไปตามแนวขนเพื่อเปิดรูขุมขนให้ระบายความร้อนได้ดีขึ้น

“หนาว พี่เกมส์ กอบัวหนาว”

“อยู่นิ่งๆ”

“อื้อ หนูหนาว” เสียงหวานแหบแห้งเอ่ยบอกพร้อมกับปัดหน้าออกจากใบหน้า

“ทนหน่อยสิ อย่าดื้อ” แม้เสียงที่เอ่ยบอกจะฟังดูดุแต่แฝงไปด้วยความเป็นห่วง

“พี่เกมส์ขา”

“อย่าดื้อได้ไหม” ผมบอกเสียงเข้มจนร่างเล็กยอมเชื่อฟัง จึงค่อยๆเช็ดไปตามใบหน้าสวย ต่ำลงมาที่ลำคอที่ยังมีลอยจูบติดอยู่ตามเนินอกอวบอย่างอ่อนโยน ก่อนจะสอดผ้าเข้าไปเช็ดตามหน้าท้องแบนราบ ตามด้วยที่แขนเรียวซ้ำไปซ้ำมาจนอุณหภูมิลดลง

“เฮ้อ”

ผมไม่รู้ว่าเผลอกลั้นหายใจนานเท่าไรกับการเช็ดตัวให้เธอ ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อยืดตัวใหญ่มาสวมให้แล้วกลับมานอนกอดร่างบางแสนนุ่มนิ่มเอาไว้

“ไอ้ยักษ์ นอนได้แล้ว จะตื่นมาฉกยัยเด็กขี้เมาตอนป่วยไม่ได้”

ผมกดเจ้ายักษ์ที่ชอบตื่นเวลานี้ให้นอนลงแล้วท่องยุบหนอ พองหนอในใจหวังให้จิตใจสงบลง แต่ดูเหมือนมันจะเชื่อฟังแต่คำหลังจนพองขยายจนปวดไปทั้งแก่นกาย

“พี่เกมส์ขา” รมย์รวินท์ที่นอนหลับสนิทเผลอละเมอออกมาด้วยพิษไข้แล้วยังวาดแขนกอดเอวหนา หนุนหัวบนลาดไหล่ราวกับลูกแมวน้อยขี้อ้อนจนเจ้ายักษ์ที่ไม่ยอมเชื่อฟังชูคอขึ้นมาอีกครั้ง แล้วมันก็ดื้อจนกดหัวแทบไม่ลง

“พี่เกมส์”

“นอนได้แล้ว พักผ่อนเยอะๆ จะได้หายไวๆ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกอย่างอ่อนโยนจนร่างเล็กยอมสงบแล้วหลับสนิทอีกครั้ง

“เฮ้อ เอาไงดีวะกู ไม่เคยทรมานอะไรแบบนี้มาก่อนเลย”

ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยปอยผมออกจากใบหน้าสวยแล้วโน้มตัวลงหอมที่แก้มนุ่ม กว่าจะข่มตาให้หลับก็ปาเข้าไปเกือบเช้ามืด แล้วยังต้องตื่นเพราะนาฬิกาปลุกอีก ผมจึงรีบเอื้อมมือไปกดปิดแล้วกอดร่างนุ่มนิ่มเอาไว้อีกครั้ง

“อื้อ”

รมย์รวินท์ขยับตัวไปมาเพราะได้พักผ่อนเต็มที่ อาการเมื่อยเนื้อเมื่อยตัว ปวดหัวเหมือนจะไม่สบายก็หายเป็นปลิดทิ้งราวกับได้ยาดี ก่อนจะปรือตาสู้แสงแดดในช่วงสายก็เจอกับใบหน้าหล่อที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ

ดวงตาคู่สวยพิศมองใบหน้าหล่อที่กำลังหลับสนิท คิ้วเข้มได้รูป รับกับจมูกโด่ง ก่อนจะยกนิ้วแตะที่ริมฝีปากหนาอมชมพูที่เคยจูบบางครั้งก็เร้าร้อนจนแทบละลายคาอก บางทีก็อ่อนหวานจนเธอหลงมัวเมาไปกับสัมผัส

“ซนแบบนี้ หายไข้แล้วหรือไง”

“พี่เกมส์” ฉันอุทานเสียงดังด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆคนที่กำลังหลับสนิทลืมตาขึ้นมอง

“ต่อได้นะ เพราะมันกำลังตื่นได้ที่เลย”

รมย์รวินท์มองตามสายตาเขาก็เจอกับเจ้ายักษ์ตัวใหญ่ดันเนื้อผ้าออกมา

“ลามก”

“มันก็ตื่นของมันทุกเช้า เรานั่นแหละที่ลามกมองมันจนตาหวานฉ่ำเชียว”

“บ้าบอ ไปอาบน้ำดีกว่า แต่เอ๊ะ...” รมย์รวินท์ชะงักกึกเมื่อเห็นเสื้อคลุมแขนยาวร่วงที่พื้น แล้วบนตัวก็เป็นเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่แต่ผ้าก็บางมากจนเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้วมั้ง

“พี่เปลี่ยนให้เอง เมื่อคืนเราตัวร้อนมาก พี่เลยเช็ดตัวให้”

พอเห็นกะละมังพร้อมกับผ้าผืนเล็กวางไว้ด้านข้าง เธอจึงไม่พูดอะไรต่อแล้วลุกขึ้นไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ ออกมาก็ไม่เจอเขาแล้ว เธอจึงเดินออกมาข้างนอกถึงกับฉีกยิ้มกว้างเกือบหลุดขำเมื่อเห็นร่างสูงในชุดผ้ากันเปื้อนลายการ์ตูนน่ารักสีเหลืองสดใสอยู่บนร่างกำยำ

“พี่ทำข้าวต้มหมูไว้ให้ นั่งก่อนสิ” กรภัคเอ่ยบอกเมื่อเห็นร่างเล็กเดินออกมา ชุดที่เธอใส่ผมถึงกับกุมขมับ

“กลัวพี่ขนาดนั้นเลยหรือไง”

“ไม่ได้กลัว แต่ไม่ไว้ใจค่ะ” รมย์รวินท์ในชุดเสื้อกันหนาวตัวใหญ่กับกางเกงขายาวแบรนด์เดียวกันเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะกินข้าว

“อยู่กับผู้ชาย เขาต้องใส่ชุดยั่วๆ ไม่ใช่เหรอ”

“แต่ไม่ใช่กับพี่แน่นอน”

“เราตกลงกันแล้วนี่” ผมว่าขึ้นเสียงแผ่วพร้อมกับวางถ้วยข้าวต้มที่หน้าตาน่ากินมากกว่าครั้งก่อนลงตรงหน้าแล้วเท้าแขนกับโต๊ะพร้อมโน้มตัวลงมาใกล้

“แต่นี่มันสไตล์การแต่งตัวของหนู”

“เหรอ ตอนที่พี่ไปหาเสื้อให้เราชุดอยู่บ้านไม่ใช่แบบนี้นะ”

“ไม่รู้ไม่ชี้” ฉันลอยหน้าลอยตาตอบก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อถูกเขาขโมยหอมแก้ม

ฟอด!

“พี่เกมส์”

“ทำโทษเด็กดื้อ” กรภัคว่ายิ้มๆก่อนจะถอดผ้ากันเปื้อนแล้วมานั่งกินข้าวพร้อมกับคนตัวเล็กที่นั่งนิ่งอ้าปากค้าง

“ยังไม่หายตกใจอีก มันน่าจับจูบไหมเนี่ย”

“ไอ้พี่เกมส์ ไอ้คนบ้า”

“กินข้าว จะได้กินยา ดื้อมากๆจะโดนทั้งที่เป็นไข้นี่แหละ”

“ค่ะดุจริงๆ เป็นคนหรือเป็นร็อตไวเลอร์คะเนี่ย”

“ลองไหมล่ะพี่จะทำให้รู้ว่าร็อตไวเลอร์เขาเป็นกันแบบไหน”

“พี่เกมส์ แต่ละคำที่พูดมากคิดดีไม่ได้เลย”

“ตอนที่พี่พูด พี่ก็ไม่ได้คิดดีนะ”

“โอ๊ย ไม่คุยด้วยแล้ว”