ตอนที่ 1 สัญชาตญาณนักสู้

ตอนที่ 1 สัญชาตญาณนักสู้

             ร่างบางเดินโซซัดโซเซมือเล็กเกาะผนังพยุงร่างตัวเองเดินไปตามทางเข้าห้องน้ำ ก่อนจะชะงักหยุดยกมือขึ้นกุมศีรษะพลางสะบัดส่ายหน้าไปมา เมื่อฤทธิ์ค็อกเทลร้อนแรงอย่างบีห้าสิบสอง (B52) เล่นงานจนหน้ามืด มึนหัว ดวงตาคู่สวยพร่ามัวจวนจะปิดสนิท

            “โอ้ย กอบัว แกไม่น่ากินตามแรงยุพวกพี่เขาเลย” เสียงหวานบ่นกระปอดกระแปดก่อนจะก้าวเดินไปข้างหน้าช้าๆ โดยที่ในใจอดด่าเจ้าของผับไม่ได้ทำไมทำห้องน้ำไกลจังวะ

เท้าเรียวเดินเซมาเรื่อยๆตามทางเดินแต่ทว่า มาโผล่อีกทีดันเป็นลานจอดรถ!

“อาการแกหนักแล้วกอบัว” เสียงหวานบ่นตัวเองแผ่วเบาก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในผับโดยไม่ทันระวังจนชนเข้ากับกำแพงมนุษย์เต็มแรง

            “โอ๊ย ซี๊ดใครแม่งมายืนขว้างหน้าวะ” มือเล็กยกขึ้นลูบจมูกตัวเองเบาๆ ถ้าไม่ใช่ว่าแม่ให้มานะป่านนี้คงนั่งน้ำตาซึมไปหาหมอที่คลินิกไปแล้ว คนบ้าอะไรวะตัวแข็งเป็นบ้า แต่ไอ้นั่นที่อยู่ใต้กางเกงจะแข็งไหมวะ พอคิดแบบนั้นดวงตาคู่สวยก็ยิ่งจดจ้องเพ่งเล็งสายตาที่เป้ากางเกงกำแพงมนุษย์

            “เมาแล้วอย่าหื่น หน้าพี่อยู่นี่”

“พี่เกมส์” เธอร้องตกใจเมื่อคนที่เดินชนเป็นคนเดียวกับรุ่นพี่ในคณะที่สั่งเครื่องดื่มมาให้อย่างกับจะมอมพวกเธอ

“ก็ใช่น่ะสิ มาทำอะไรที่นี่”

“มาเข้าห้องน้ำค่า”

“ห้องน้ำน่ะ อยู่ทางโน่น”

“หนูเดินเพลินไปหน่อยค่ะ”

“เมาก็คือเมา อย่าแถ”

“ปากร้ายจัง”

            “ไหวไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

            “ฮั่นแน่ คิดอะไรกับกอบัวปะเนี่ย”

“พี่ไม่ชอบเด็ก”

“เด็กแล้วทำไมคะ ถึงจะเด็กแต่ก็แซ่บนะคะพี่” รมย์รวินท์บอกเสียงใส ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างนึกสนุกที่เห็นสีหน้าคนเจ้าชู้ฟันผู้หญิงไปครึ่งค่อนมหาลัยไปต่อไม่ถูก

กรภัคเบือนหน้าหนีเมื่อยัยเด็กขี้เมารั้งเสื้อสายเดี่ยวออกจากหัวไหล่เล็ก ทำให้ดวงตาคมเผลอไปเห็นหน้าอกอวบอิ่มอย่างหมิ่นเหม แค่ได้เห็นก็พาให้อะไรต่อมิอะไรตื่นตัว ถ้าเธอไม่ใช่รุ่นน้องในคณะเขาคงหิ้วพาไปจบที่โรงแรมไหนสักที่แล้วกักตัวไว้ใต้ร่างสักคืน จะยอมกลืนน้ำลายตัวเอง กินเด็กสักครั้งในชีวิตเลยคอยดู

“พอแล้ว จะถอด จะปลด จะแก้ผ้าตรงหน้าพี่ก็ไม่สนหรอก”

“จริงเหรอคะ”

“อือ” ผมตอบเสียงเบาอย่างไม่สนและพยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ แต่ตอนนี้เจ้ายักษ์ในกางเกงกลับพองขยายจนปวดหนึบตรงกันข้ามกับสิ่งที่พูดอย่างสิ้นเชิง

“แล้วถ้ากอบัวสนใจพี่ล่ะคะ”

“พี่ไม่ชอบเด็ก จำเอาไว้” ปลายนิ้วยาวจิ้มหน้าผากได้รูปเมื่อเธอก้าวเดินเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นกายแสนหอมผสมกับกลิ่นน้ำหอมแบรนด์ดัง กลายเป็นกลิ่นเฉพาะตัวจนอยากฝังจมูกดอมดม

“แล้วถ้ากอบัวอยากเล่นเกมส์ ต้องทำไงคะ”

“กลับบ้านไปนอน”

“หว่า เสียดายจัง”

“ก๋ากั้นนักนะ” ผมว่าเสียงดุเมื่อคนตัวเล็กตรงหน้าไม่ยอมหยุดง่ายๆ แล้วยังยกมือขึ้นลูบหน้าท้องกำยำผ่านเนื้อผ้าจนเผลอแขม่วหน้าท้องด้วยความวาบหวาม

“เขาเรียกว่าสัญชาตญาณนักสู้เข้าสิงร่างค่ะ ยิ่งพี่ไม่สน กอบัวยิ่งอยากชนะ”

“นิสัยเด็กๆ”

“เขาว่ากินเด็กเป็นอมตะนะคะ”

“ปากดี ถ้าพี่เอาจริงอย่ามาร้องทีหลังล่ะ”

“ร้องว่าอะไรคะ อ๊า อ่า เหรอคะ”

“กอบัว!!!”

“อย่าดุสิคะ”

“ตอนเหล้าไม่เข้าปากก็ดูเรียบร้อยดี แล้วทำไมตอนนี้มันกลายเป็นคนละคนแบบนี้ล่ะ”

“เขาเรียกว่า เหล้าเปลี่ยนนิสัยค่ะ”

“คราวหน้าก็อย่ากิน”

“ก็รุ่นพี่ชวนกิน จะปฏิเสธได้ไงล่ะคะ จริงไหมรุ่นพี่”

“กอบัว” ผมเรียกคนตรงหน้าเสียงดุเมื่อเธอก้าวเดินมาแนบชิด พลางช้อนตาขึ้นมองอย่างยั่วยวน

“ทำไมคะ หวั่นไหวเหรอคะ”

“อย่าให้พี่หมดความอดทนนะ”

“ถ้าหมด พี่จะทำอะไรกอบัวเหรอคะ”

“อยากรู้เหรอ”

“ค่ะ อยากรู้”

“แบบนี้ไง”

พรึ่บ!

แผ่นหลังบอบบางถูกดันกระแทกชิดผนังเย็นเฉียบ มือหนายกขึ้นทาบผนัง โน้มตัวลงมาใกล้จนปลายจมูกเฉียดแก้มนุ่มแล้วมองคนตรงหน้าด้วยแววตาเป็นประกายก่อนจะเชยคางได้รูปขึ้นเล็กน้อย

“เด็กขี้เมา อย่ามาท้าทายคนแบบพี่นะ”

“ไม่ได้ท้า กอบัวเอาจริง”

“เมาแล้วขี้อ่อย คราวหน้าอย่ากินเลย เพราะถ้าคนนี้ไม่ใช่พี่ หนูอาจจะไม่ได้ยืนเฉยๆอยู่ตรงนี้แน่นอน”

“แล้วจะไปที่ไหนเหรอคะ” แขนเรียวเล็กยกขึ้นคล้องคอแกร่งแล้วเบียดหน้าอกอวบเข้าหาอกกำยำอย่างยั่วยวน ยิ่งได้ยินเสียงทุ้มครางต่ำในลำคอเธอยิ่งอยากแกล้ง

“บนรถ โรงแรม หรือคอนโดใครสักคน”

“คอนโดกอบัวได้นะคะ ว่างอยู่พอดี”

“แต่พี่ไม่ชอบเด็ก”

“เด็กไม่มีประสบการณ์ อาจทำให้พี่คลั่งจนจุกอกตายก็ได้นะคะ”

“พี่ไม่หลงกลหรอก”

“แต่...” เสียงหวานลากยาว พร้อมกับดวงตาคู่สวยกดลงต่ำที่กลางกายที่ตอนนี้กำลังพองขยายใหญ่ขึ้นทำให้เขาต้องก้มมองตามเธอ “ไอ้นี่ของพี่กำลังสวนทางกับคำพูดพี่อยู่นะคะ”

“ต้องการอะไร”

“ถามพี่สิคะ ว่าต้องการอะไร”

“อย่าเล่นกับไฟนะพี่ขอเตือน”

“กอบัวกำลังอยากเล่นกับเกมส์มากกว่า”

“หึๆ แน่ใจนะที่พูดมา”

“ค่ะ แน่ใจ”

อุ๊บ อื้อ!

ริมผีปากหยักโฉบจูบที่กลีบปากนุ่มทันที แล้วค่อยๆดูดดึงริมฝีปากล่างยอกเย้าก่อนจะอาศัยช่วงที่เธออ้าปากจะหายใจสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวาน กะจะสั่งสอนเด็กขี้อ่อย แต่ดูเหมือนจะกลายเป็นเขาที่หลงกลเด็กเข้าให้ จนไม่อยากหยุดแค่จูบ อยากลากไปขย้ำต่อบนเตียงแล้วกำราบแม่เสือสาวที่ใจกล้ามาเล่นกับคนอย่างเขา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อคนตัวเล็กแน่นิ่งไป

“กอบัว”

“...”

“ตายเปล่าวะ” ผมยกนิ้วขึ้นอังที่ปลายจมูกโด่งเชิดรั้น เห็นหน้าอกอวบสั่นไหวขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ จึงรู้สึกโล่งใจที่เธอยังปลอดภัยดีอยู่ คิดว่าจะต้องขึ้นสถานีตำรวจด้วยข้อหาจูบผู้หญิงจนสิ้นลมซะแล้ว

“กอบัว” ผมเรียกซ้ำอีกครั้งแต่ทุกอย่างก็ยังคงเงียบไร้การตอบกลับเหมือนเดิม

“...”

“โถ่ คิดว่าจะแน่ เด็กน้อยเอ้ย ถ้าจะอ่อยพี่ ชั่วโมงบินยังอ่อนหัดมากนะน้อง”