บทที่ 9 “พิธีกรรม”

ตอนที่ 9

"พิธีกรรม"

เขียนโดย : รสผลไม้

​

แสงแดดสาดส่องเข้ามาในหน้าตาชนิดกระจก มันทแยงตาคนตัวเล็กที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงขนาดคิงไซซ์ จิรพัฒน์กะพริบตาถี่ ๆ เพื่อปรับสายตามองภาพตรงหน้า เมื่อหาจุดโฟกัสได้แล้ว ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขายังคงอยู่ในร่างของดั่งเดินสวรรค์ นายแบบคนสวย ทุกอย่างหาใช่แค่ฝันไป...

เป็นเวลาราวช่วงบ่าย ดั่งเดินสวรรค์ที่วิญญาณด้านในคือจิรพัฒน์ เดินเท้าเปล่าออกมาจากห้องนอนที่เต็มไปด้วยตุ๊กตาหมี เมื่อคืนตอนที่ราชากล่อมก็หลับดีอยู่หรอก แต่พออีกคนส่งเขาเข้าห้องนอนและหนีกลับตำหนักสายหมอกไป เจ้าจอมรู้สึกเหมือนว่าตนเองนอนหลับนะ แต่มันไม่ค่อยสบายตัวเหมือนตอนที่คนพี่กล่อมเขาเลยนะสิ

โทรศัพท์มือถือถูกกดเปิดหน้าจอเพื่ออ่านข้อความที่เด้งเข้ามารัว ๆ จิรพัฒน์พบว่าเช้านี้เป็นเช้าที่ไม่สดใสไปแล้วอีกหนึ่งวัน เพราะว่าข้อความที่เข้ามาในช่องแชทเป็นข้อความจากมารดาของดั่งเดินสวรรค์ ข้อความแบบเดิม ๆ ไม่มีอะไรแตกต่าง มันเป็นเพียงข้อความขอเงินจากคนน้องเท่านั้น

"นี่เขาไม่รู้จักทำมาหากินรึไงวะ"

เจ้าจอมยืนอ่านข้อความอยู่หน้าประตูห้องแล้วสถบด่า โทรศัพท์เครื่องสวยถูกปาไปยังโซฟาหนังสีแดงกลางห้องโถง วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวัน ที่สมาชิกในเพนท์เฮ้าส์อยู่กันพร้อมหน้า

เจ้าจอมที่อยู่ในสภาพใส่กางเกงลายหมีเป็นผ้าชนิดบางเพียงตัวเดียวเพราะเวลานอนเขาไม่ชอบใส่เสื้อ รีบถอยหลังกลับมามองที่กระจกบานใหญ่ ซึ่งเจ้าตัวเพิ่งจะเดินผ่านไป

ร่างสวยของดั่งเดินสวรรค์ที่จอมเห็นนั้นไม่มีกล้ามเนื้อแม้แต่น้อย จิรพัฒน์อยากจะกรีดร้องเป็นภาษาจีน

เจี๊ยยยยยย!

เนื่องจากร่างเดิมของตัวเขาค่อนข้างมีกล้ามเนื้อมากกว่านี้พอสมควร มันจึงทำให้จิรพัฒน์รู้สึกไม่ค่อยชิน

จิรพัฒน์มองหน้าสวยของเดินดินแล้วเอาแขนของร่างนี้ค้ำกระจก สายตาเลื่อนไล่ลงตามเอวเล็กบางที่เขาไม่เคยได้สังเกตมันเลยตั้งแต่หลุดเข้ามาอยู่ในร่าง

"ก็ดีอยู่นะ สำหรับคนอื่น แต่คงไม่ใช่สำหรับกู"

เจ้าจอมพูดกับตัวเองในกระจกแล้วเดินเข้าไปในห้องครัว ยอมรับว่าใบหน้าของดั่งเดินสวรรค์ถูกจริต หากแต่รูปร่างยังคงไม่ค่อยโดนใจจอมนัก

เมื่อมาถึงภายในห้องครัว ตู้เย็นขนาดใหญ่ถูกเปิดออก จิรพัฒน์ต้องรีบเอามือปิดจมูก เมื่อกลิ่นของสิ่งอันใดไม่พึงประสงค์โชยออกมาจากในตู้ ตัวของเขาจึงรีบก้มหน้าลงไปดูว่ามีอะไรอยู่ตรงตู้เย็นชั้นล่างซึ่งกำลังส่งกลิ่นโชยออกมานั้นทันที แล้วจิรพัฒน์ก็ต้องตะโกนออกมา

"เฮ้ยยย!" จิรพัฒน์ตะโกนด้วยความตกใจ ชีวิตนี้เจอผีมาแทบทุกประเภท แต่ไอ้ตัวที่มันอยู่ในตู้เย็นคือเขารับไม่ได้จริง ๆ

ศีรษะของวิญญาณอาฆาต มันอยู่ส่วนลึกของชั้นล่างสุดภายในตู้เย็นขนาดใหญ่ชนิดสองฝาปิดของเพนท์เฮาส์หรู ไอ้ของแบบนี้มันมาอยู่ในที่แบบนี้ได้ยังไง จิรพัฒน์ครุ่นคิดโดยที่ยังไม่ได้ปิดฝาตู้เย็น

สิ่งที่ทำให้จอมโมโหกว่าการที่เขาถูกหลอกให้ตกใจคือไอ้หัวที่อยู่ในสภาพคอขาดสะบั้น ดำเมียมไปทั้งศีรษะมันค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกมาจากด้านในสุดของตู้เย็น ลิ้นของมันเลียริมฝีปากไปมาเชิงเป็นการหยอกล้อคนตัวเล็ก

"ไอ้ชาติหมา!!!"

จอมผู้ขึ้นชื่อว่าปากแซ่บสุดตีน สถบด่ากราดก่อนจะทำอย่างอื่น ปากที่ว่าไวแล้ว เท้าของคนตัวเล็กไวกว่า มันเด้งไปพร้อมกับคำด่าที่พ่นออกมา เท้าสวยของดั่งเดินสวรรค์ถูกยกขึ้นมาโดยความคิดจิรพัฒน์ เขาใช้เท้าถีบชั้นพลาสติกใสภายในตู้เย็นตามความหงุดหงิด เมื่อแรงกระแทกของเท้าและสิ่งแปลกปลอมสัมผัสกัน วิญญาณร้ายก็หายตัวไป เหลือทิ้งไว้เพียงความปวดหนึบจากเท้าที่ส่งมายันโซนสมองของจิรพัฒน์แทน

เขาก้มมองไปที่เท้าสวยของร่าง ร่างของนายแบบที่จอมชอบ ในที่สุดก็พบว่าตอนนี้มันมีเลือดไหลซิบออกมาเล็กน้อย เพลิงอัคคีและคนอื่น ๆ ซึ่งเดินตามเข้ามาดูตั้งแต่ได้ยินเสียงร้องของเพื่อนครั้งแรกมองอีกฝ่ายด้วยสายตาฉงน ปนตกใจเมื่อเห็นเลือด

จิรพัฒน์ลากร่างเล็กของดั่งเดินสวรรค์ออกมาที่ห้องโถง เขานั่งลงโซฟาหนังตรงกลางห้อง และหยิบโทรศัทพ์มือถือซึ่งโยนทิ้งไว้ตั้งแต่คราแรกมาโทรหารุ่นพี่เพียงคนเดียวของเขาทันที

(ว่าไงมึง?) ปลายสายรีบรับเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของดั่งเดินสวรรค์

"ราชา มาหาหน่อย เลือดออก"

(เดี๋ยว...คืออะไร?)

(ใครเลือดออก?)

"กูเนี้ยเลือดออก ที่เท้าอะ มึงมาดูดิ๊" จิรพัฒน์เริ่มขึ้นเสียง

(มึงก็ไปหาหมอสิวะ)

"มันไม่ใช่แบบนั้น กู....แบบว่ามึงมาก่อนได้ไหม เมื่อคืนกูหมดแรงแล้ว" จิรพัฒน์พยายามอธิบาย พลางเหลือบมองสมาชิกคนอื่นซึ่งยืนสังเกตการณ์อยู่

(วิญญาณเหรอจอม?)

"เออ! กว่าจะเข้าใจนะมึง"

(ออกไปเดียวนี้ สิบนาทีถึง)

"ให้ไว"

สิ้นคำสั่งของจิรพัฒน์สายจึงถูกตัดไปทันที พระเพลิงและคนอื่น ๆ จึงตามจิรพัฒน์ออกมาจากในห้องครัว

เจย์แลนด์เดินมาพร้อมกับอุปกรณ์ทำแผลในมือ ส่วนอาร์ก้าเอากะละมังใส่น้ำมาเพื่อที่จะล้างแผลให้อีกคน

เพลิงอัคคีนั่งลงตรงหน้าของเดินดิน เจ้าจอมเลิ่กคิ้วมองพระเพลิงและคนอื่น ๆ เมื่อได้เห็นสิ่งของที่อยู่ในมือแต่ละคนจอมก็รู้ได้ในทันทีว่าพวกเขาจะทำอะไร

"ไม่ต้องทำ"

เสียงนิ่ง ๆ ของจิรพัฒน์ยามอยู่ในร่างดั่งเดินสวรรค์เอ่ยเตือน มือหนาของเพลิงที่กำลังจะจับเท้าคนน้องหยุดชะงัก เพลิงอัคคีเงยหน้าขึ้นมามองว่าคนน้องเป็นอะไรเขาแค่จะทำแผลให้เองนะ

"แต่เลือดมันออกเห็นไหมดิน" เพลิงอัคคีเป็นคนที่มีความอดทน อดทนมาก ถึงมากที่สุด แต่คงไม่ใช่กับตอนนี้

เจ้าจอมกรอกตามองบน จะเดินเข้าห้องก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้เขาเจ็บเท้ามาก ถ้าโทรศัพท์ไม่ได้วางอยู่ตรงนี้ สาบานเลยว่าจิรพัฒน์จะเดินเข้าห้อง ไม่ใช่อะไรหรอกนะ แผลที่เกิดมันไม่ได้เกิดแบบปกติต่อให้ทายาดีแค่ไหน เลือดมันก็ไม่หยุดไหลหรอก แผลที่เกิดจากของต่ำต้องถูกแก้โดยคนมีวิชาเท่านั้น และเจ้าจอมในตอนนี้ไม่สามารถทำได้

ไม่รู้เพราะอะไร เมื่อคืนหลังจากทำพิธี ทั้ง ๆ ที่ได้นอน แต่เจ้าจอมกลับรู้สึกเหนื่อยกว่าปกติ เหมือนไม่ได้นอนทั้งคืน ถ้าจะให้ทำพิธีห้ามเลือด จอมคงจะได้กระอักเลือดตายแทนเสียกระมั้ง

เมื่อคนน้องดึงดันที่จะไม่ทำ อุปกรณ์ทำแผลก็ถูกวางไว้ที่ข้างตัวของนายแบบร่างบาง ส่วนเทมเปอร์หนีหายเข้าไปในห้องแล้ว ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก ก็เจ้าของร่างกับอีกฝ่ายไม่ถูกกันนี่

ในห้องโถงจึงเหลือแค่ อาร์ก้า เจย์แลนด์ และพระเพลิง ที่นั่งเฝ้าดั่งเดินสวรรค์อยู่ เพลิงอัคคีจะรอดูคนดื้อหน่อยว่าจะทนเจ็บได้นานแค่ไหน

พระเพลิงลอบมองหน้าของดั่งเดินสวรรค์อยู่บ่อยครั้งจนเจ้าจอมซึ่งอยู่ในร่างรู้สึกอึดอัด เท้าที่เลือดยังคงไหลไม่หยุดทำให้จิรพัฒน์เริ่มหน้ามืด

"ทำแผลเถอะน้องดิน" พระเพลิงพยายามกล่อมคนน้อง

แต่แล้วเสียงดังกระหึ่มของเครื่องยนต์ลัมโบร์กินีก็ดังขึ้นขัดจังหวะพวกเขา

ราชามาถึงแล้ว คนพี่รีบวิ่งเข้ามาดูจิรพัฒน์ที่บัดนี้อยู่ในร่างคนสวยเช่นเดินดิน ราชรณวรดุไม่ลงจริง ๆ

เพลิงอัคคีที่กำลังพูดกับคนตัวเล็กอยู่เมื่อเห็นเพื่อนสนิทของตนวิ่งเข้ามาก็ต้องรู้สึกแปลกใจ ร้อยวันพันปีคนอย่างราชรณวรไม่เคยมาที่เพนท์เฮ้าส์ แม้ว่าเขาจะชวนอยู่หลายครั้งก็ตามแต่

"จอม...น้องเดินดิน" ชื่อเรียกของเจ้าจอมถูกกลืนลงไป แปรเปลี่ยนเป็นชื่อของร่างสวยแทน

ราชานั่งลงโซฟาตัวเดียวกัน ขาเล็กของเดินดินถูกยกขึ้น เจ้าจอมยื่นมันไปวางไว้บนตักของราชรณวร แล้วดึงคนพี่ให้โน้มตัวลงมาหา ปากเล็กกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของราชา

"ในตู้เย็นไอ้ชาติเวร!"

แม้จะเป็นการกระซิบ แต่เสียงที่ถูกกดลงต่ำราชารู้ได้ในทันทีว่าเจ้าจอมถึงขีดจำกัดแล้ว

เพนท์เฮ้าส์นี้มันอะไร ทั้งทีวีทั้งตู้เย็น ราชรณวรสะบัดหน้าไล่ความคิดหงุดหงิดเบา ๆ

อุปกรณ์ทำแผลถูกหยิบยกขึ้นมา ราชรณวรจึงเปลี่ยนเป็นโน้มตัวมากระซิบข้างหูจิรพัฒน์แทน

"กูจะท่องคาถา มึงจะให้กูท่องต่อหน้าพวกมันรึไงวะ?"

"กูไม่ไหวแล้วราชา มึงเอาหน้าซุกข้างหูกูแล้วก็ท่องค่อยทำแผล" จอมเอ่ยปากสั่ง

"ไอ้บ้าเอ๊ย!" ราชากัดฟันด่าคนน้อง แต่ก็ยอมทำตามที่อีกคนบอกโดยดี จำไว้นะ...ราชรณวรไม่เคยขัดใจจิรพัฒน์

ราชาเอาหน้าซุกที่ข้างใบหูเจ้าจอมเพื่อหลบมุม ให้คนอีกสามคนซึ่งกำลังมองเหตุการณ์อยู่ไม่เห็นว่าเขากำลังทำอะไร แต่ทว่ามันกลายเป็นมุมที่พอดีกับสายตาของเขาและพระเพลิง สายตาของเพื่อนรักประสานกัน โดยมีศีรษะคนน้องบดบังปากของราชรณวรเอาไว้ ท่าทางกอดกันอยู่บนโซฟาทำเอาเพลิงอัคคีรู้สึกงุนงงเป็นอย่างยิ่ง

~พุทธัง มัดจิต ธัมมัง มัดใจ ศัตรูทั้งหลาย วินาศสันติ

พุทธัง มัดจิต ธัมมัง มัดใจ โรคทั้งหลาย วินาศสันติ

ฆะเตสิ ฆะเตสิ กิงกะระณัง ฆะเตสิ

อะหังปิตัง ชานามิ ชานามิ~

เมื่อท่องคาถาเสร็จราชาก็ละใบหน้าออก แล้วก็ก้มลงทำแผลที่ของเท้าสวยที่วางอยู่บนตักเขา เจ้าจอมที่เสียเลือดมากรู้สึกเหมือนจะเป็นลมตลอดเวลา ราชาเองก็พอจะดูออก พระเพลิงก็ไม่ต่างกัน และในที่สุดเวลานี้จิรพัฒน์ก็ได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปเสียแล้ว

ร่างดั่งเดินสวรรค์ถูกราชาอุ้มกลับไปไว้ในห้องนอนของเจ้าตัว แต่พอเห็นความประหลาดภายในห้อง ราชรณวรจึงอุ้มคนตัวเล็กถอยกลับมาที่ห้องโถงเหมือนในตอนแรก เพนท์เฮ้าท์นี่แปลกประหลาดเกินไป แปลกเกินที่จะให้จิรพัฒน์อยู่อาศัย

"มีอะไรวะราชา มึงไม่เอาน้องเข้าไปนอนละ?"

พระเพลิงเดินตามมาติด ๆ ถามขึ้น ในขณะที่อาร์ก้าและเจย์แลนด์ก็หันมาสนใจเหมือนกัน

"กูจะพาน้องกลับบ้านกูวะ" ราชาตอบ

"มึง...งั้นกูไปด้วย" เพลิงอัคคีแสดงท่าทีลนลาน

"อะไร? มึงไม่ไว้ใจกูเหรอเพลิง"

"ไว้ใจ แต่กูไม่สบายใจ"

พระเพลิงแสดงสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ราชายอมแพ้

"งั้นก็ไป"