บทที่2.One night stand 1

บทที่2.One night stand

          น้ำตาหยดเล็กๆ ไหลออกมาจากหางตา อบเชยยกหลังมือขึ้นปาดทิ้ง เธอรีบเก็บของใช้ส่วนตัวใส่กระเป๋าเมื่อเวลางานสิ้นสุดลง หากมัวชักช้าเธอจะไม่ทันรถเมล์เที่ยวสุดท้าย และหากเป็นเช่นนั้น ค่าแรงวันนี้คงไม่มีเหลือเก็บ เพราะอัตราค่าโดยสารรถแท็กซี่ตอนดึกๆ เช่นนี้ แพงจนค่าแรงเธอแทบไม่เหลือ ลิปสติกแท่งเดียวที่เหลือบนโต๊ะถูกโยนลงกระเป๋า อบเชยฉวยเสื้อคลุมตัวใหญ่มาคลุมไหล่ กำลังจะเดินออกจากห้อง ใครบางคนก็ดันประตูให้เปิดเข้ามาเสียก่อน

          “หนูอบ...อยู่พอดี ช่วยพี่หน่อยสิ”

          ฉุน บริกรคนนั้นนั่นเอง มันซุ่มรอจังหวะที่ปลอดคน และรีบเข้ามาหาอบเชย ก่อนที่เจ้าหล่อนจะกลับบ้านไปเสียก่อน

          อบเชยขมวดคิ้ว...เธอคุ้นหน้า แต่ไม่ได้สนิทด้วย เธอเพิ่งมาทำงานวันแรก ยังไม่รู้จักคนมาก และยังไม่อยากสร้างความรู้สึกไม่ดีกับเพื่อนร่วมงาน

          “ช่วยทำอะไรเหรอพี่ เชยต้องรีบไปก่อนที่รถจะหมดค่ะ”

          คนรอบตัวเรียกอบเชยว่า ‘หนูอบ’ ชื่อตามที่เธอแนะนำ มีคนเดียวเท่านั้นที่เรียกเธอว่า ‘เชย’ และเขาคือดีแลน

          “ผู้ชายคนนั้นหน่ะ คนที่หนูอบเข้าไปคุยด้วย” ฉุนรีบอธิบาย

          อบเชยขมวดคิ้ว เธอพยักหน้าเข้าใจ “คุณดี เขาเป็นอะไรคะ?” แม้ดีแลนจะทำให้เธอเสียใจ แต่เขาก็คือคนที่เธอพึงใจ ดังนั้นไม่แปลกที่อบเชยจะหลงกล

          “จะเป็นอะไรล่ะ ก็เมาสิ”

          ฉุนเดินนำ และอบเชยก็เดินตาม เธอเป็นห่วงดีแลน จนลืมสนใจรอบข้าง เธอเดินเข้าไปในเขตที่เพื่อนๆ ร่วมอาชีพเตือนไว้ หากต้องการขายแค่แรงกายอย่างเดียว อย่าได้หลงเข้าไปในอาณาเขตแห่งนี้เด็ดขาด ยกเว้นอยากสบายด้วยการขายร่างกายแทนการขายแรงเหมือนทุกวัน

          ทางเดินปูด้วยพรมสีเลือดนก เนื้อพรมหนานุ่มฟู ขนาดเดินเร็วๆ ยังไม่ได้ยินเสียงรองเท้าซักเอะ เมื่อเนื้อพรมสูงจนกลบเสียงย่ำเท้าแรงๆ จนหมด อากาศรอบตัวเย็นเฉียบ แต่อบเชยกลับเหงื่อตก เพราะความเป็นห่วงที่ผุดซึมขึ้นมาในใจ

          “คุณดีอยู่ที่ไหนคะพี่?” อบเชยร้องถามเสียงแห้ง

          ฉุนไม่ได้ตอบ เขาเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น จนกระทั่งมาหยุดที่หน้าประตูห้องหนึ่ง เขาเบี่ยงกายหลบ เพราะหญิงสาวที่เดินตามหลังมา ถลันขึ้นมาอยู่ด้านหน้า หล่อนรีบร้อนเปิดประตูเข้าไป ไม่ได้สงสัยสักนิด ทำไมห้องๆ นั้นถึงไม่ล็อกประตู

          “คุณดีคะๆ” อบเชยป้องปากเรียก เธอเดินลึกเข้าไปด้านใน ไม่รู้ตัวสักนิดว่าประตูด้านนอกถูกปิดลง และคนที่พามาก็หายตัวไปเงียบๆ

          นี่เป็นครั้งแรกกับการเข้ามาในห้อง VIP การตบแต่งสมราคา เฟอนิเจอร์ทุกชิ้นคงราคาไม่เบา ไม่ว่าจะโซฟาตัวใหญ่สไตล์หลุยส์บุนวมเนื้อดีขลิบทองดูอลังการ ทีวีจอใหญ่ติดผนังห้อง กับบาร์เครื่องดื่มที่แน่นไปด้วยเครื่องดื่มยี่ห้อดัง อบเชยห่อปาก กวาดตามองไปรอบตัวด้วยความรู้สึกตื่นเต้น...

          “อบเชยเธอจะมามัวตื่นตากับข้าวของที่ไม่ใช่ของเธอไม่ได้ เธอต้องหาคุณดีให้เจอสิ” หญิงสาวกระซิบเตือนตัวเอง รีบชักสายตากลับมาจากการสำรวจห้อง เธอมุ่งหน้าเดินตรงไป มีประตูห้องๆ หนึ่งเปิดอ้าไว้ และเธอได้ยินเสียงอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ในนั้น

          ดีแลนปรือตามอง เขาเห็นอะไรบางอย่างเป็นเงาวูบวาบอยู่ที่ช่องประตู

          เงาของใครบางคนลอยเข้ามาหาเขา

          เสียงหวานที่ได้ยินและจำได้ติดหูกระซิบอยู่ใกล้ๆ ซึ่งดีแลนก็พยายามที่สุดที่จะมองให้ชัด

          “คุณดีเป็นอะไรคะ?!!” อบเชยถามเสียงร้อนรน

          เธอตลบผ้าห่มคลุมกายให้ผู้ชายตรงหน้า สีหน้าอาการของเขาไม่ดีนัก ผิวกายของเขาร้อนฉ่า จนเธอต้องรีบชักมือกลับ ตอนที่จับแขนเขา เพื่อเขย่า

          ดีแลนหอบหายใจแรงๆ เขาปรือตามอง แต่สิ่งที่อบเชยมองเห็น คือดวงตาฉ่ำเยิ้มนั่นกำลังมองมาที่เธอ

          อาการบางอย่างสั่งให้ดีแลนคว้าสิ่งที่มองเห็น ชายหนุ่มยื่นมือแตะกรอบหน้าหวาน เขาลากปลายนิ้วไปตามปลายคางกลมกลึงของอบเชย หญิงสาวตัวแข็งทื่อ เธอมัวตะลึงจนไม่ได้ขัดขืน

          “ยัยเด็กเชย” เสียงพึมพำแผ่วๆ ดังผ่านริมฝีปากแห้งผาก

          “คุณดี” หญิงสาวส่งเสียงเรียก พยายามดึงสติของคนตรงหน้ากลับคืนมา มือสั่นๆ ยกขึ้นแตะผิวแก้มของดีแลน เธอย่นจมูก ผิวของเขาไม่ได้นุ่มเหมือนผิวเธอ เธอสัมผัสได้ถึงตอหนวดที่พยายามแทงผิวเนื้อของเขาออกมา ไรหนวดนั่นทำให้เกิดความรู้สึกพิกล แต่อบเชยก็ไม่ได้หยุดที่จะสัมผัสดีแลนต่อ ชั่วชีวิตนี้ คงมีแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวที่เธอจะมีโอกาสทำเช่นนี้ได้

          “เธอจะทำอะไร?” ดีแลนถาม เขาจำได้แล้วว่าใครกำลังลูบไล้เขาอยู่ ถึงภาพตรงหน้าจะเบลอจนมองไม่ชัด แต่เค้าหน้าแบบนี้ มีคนเดียวเท่านั้น

          วงหน้ากลม ดวงตาโตๆ แพขนตางอนๆ เหมือนปีกผีเสื้อ จมูกเล็กๆ เข้ารูปกับริมฝีปากอิ่มเต็ม คนนอกอาจจะคิดว่า อบเชยหน้ากลมดิก แต่มองรวมๆ แล้วก็น่ารัก แต่ดีแลนรู้ดี ทุกสิ่งที่รวมเป็นอบเชย ถูกใจเขาทุกอย่าง หล่อนเตี้ยไปนิดหากยืนเทียบความสูงกัน แต่ดีแลนชอบ เขาอยากกอดเธอ โดยให้อบเชยซบอยู่ที่อก มันเหมือนกับว่าเขาสามารถปกป้องหล่อนได้ เขาชอบผู้หญิงตัวเล็ก มันน่าทะนุถนอมมากกว่าคนที่มีความสูงเท่ากัน พูดไปพูดมาก็แค่นั้น ความจริงแล้ว...หากเป็นอบเชย เขาถูกใจหล่อนทุกอย่าง...ก็แค่นั้นจริงๆ

          “ทำไมคุณดีมาอยู่ตรงนี้คะ?”

          หญิงสาวถามเสียงเหมือนคนละเมอ เธอไล้มือไปมาบนริมฝีปากของเขา แต่กลับหยุดชะงักไม่กล้าไปต่อ เนื่องจากดีแลนกำลังมองมายังเธอ ด้วยสายตาหวานเยิ้ม ซึ่งเขาไม่เคยเป็นเช่นนี้

          ผิวที่อบเชยสัมผัสร้อนระอุ ผิวของดีแลนกระด้างเหมือนผิวผู้ชายทั่วไป ถึงจะมองว่าเกลี้ยงเกลา แต่เมื่อสัมผัสเข้าจริงๆ ผิวของเขาหยาบไม่ใช่เล่นเหมือนกัน

          “ฉันไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหมยัยเชย?” ดีแลนถามกลับ

          หลายครั้งที่เขาฝันแบบนี้ มีอบเชยอยู่ตรงหน้า พอลืมตา ทุกอย่างก็หายวับไป

          สาวอวบฉบับกระเป๋าย่นจมูกใส่ เธอยื่นหน้าเข้าไปใกล้ หมดความกลัวดีแลนแล้ว เมื่อสติของเขาไม่เต็มร้อย

          “อย่าเรียกเชยแบบนี้ได้ไหมคะ?” หญิงสาวท้วงเสียงอ่อย

          ยิ่งดีแลนเอ่ยชื่อของเธอออกมา...อบเชยก็ยิ่งรู้สึกว่าตนเองต้อยต่ำ จนไม่กล้าเผยอหน้ามองเขา

          “ทำไมล่ะ” ดีแลนถามกลับเสียงขาดๆ หายๆ เนื้อตัวของเขากระตุก เมื่อรู้สึกรุ่มร้อนขึ้นมาดื้อๆ

          “คุณดีทำให้เชยรู้สึกว่าชื่อของเชยดูน่าทุเรศค่ะ” อบเชยตอบ เธอขยับเข้าไปใกล้อีก โดยไม่รู้สึกถึงรังสีอันตรายที่เพิ่มมากขึ้น

          “มีฉันคนเดียวไม่ใช่เหรอที่เรียกเธอแบบนี้?” ดีแลนถามต่อ เขาเคยได้ยินคนอื่นเรียกอบเชยด้วยชื่อแบบอื่น เขาจึงจงใจเรียกเธอแบบนั้น เพราะไม่อยากเหมือนคนอื่น โดยไม่ได้คิดว่าคำๆ นี้จะทำให้อบเชยสะเทือนใจ

          “ทุกคนเรียกเชยว่า ‘หนูอบ’ ค่ะ”

          อบเชยสารภาพ สำหรับคนอื่น ไม่ว่าใครก็ตามเรียเธอว่า ‘ยัยเชย’ เหมือนที่ดีแลนเรียก อบเชยจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ มีดีแลนคนเดียวที่เธอไม่กล้าหาญสู้

          “ฉันไม่ชอบเหมือนคนอื่น เธอเป็น ‘ยัยเชย’ ของฉันคนเดียว” ชายหนุ่มพูดเหมือนที่ตัวเองคิดไว้ สำหรับอบเชยแล้ว...หล่อนคือผู้หญิงคนเดียวที่เขาแอบซุกไว้ในใจ

          “เชยไม่ยอมเป็นของคุณดีหรอกค่ะ” อารมณ์งอนประสาหญิงมาจากไหนไม่รู้ อบเชยเลยกล้าเถียงกลับ เมื่อเธอรู้ดีว่าดีแลนไม่รู้ตัว ร้อยวันพันปี เขาเคยพูดดีๆ กับเธอเมื่อไหร่ล่ะ

          “เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกยัยเด็กบ้า!” ดีแลนยกมือขึ้นกระแทกลงไปกลางหน้าผากของอบเชย เขาพูดเสียงแข็ง แต่ก็ต้องรีบทิ้งตัวนอนแผ่ เมื่อดวงตาสั่นพร่า พื้นรอบตัวโคลงเคลงจนตนเองเวียนหัว

          “เชยเจ็บนะคะ”

          มือเรียวเล็กยื่นออกมาผลักอกดีแลน สาวเจ้าลุกขึ้นนั่ง สีหน้าตะบึงตะบอน โดยที่คนเมามองตามตาปรอย

          ดีแลนไม่ได้มองดวงหน้าหงิกๆ งอๆ นั่น เขามองกึ่งกลางร่างของอบเชย ทรวงงามใต้เสื้อเชิ้ตตัวโครงที่กระเพื่อมไปกระเพื่อมมา มันคงเป็นเพราะความเมา เขาจึงมองเห็นภาพก่อนหน้านี้มาซ้อนทับ อารมณ์หงุดหงิดแบบไม่มีปี่มีขลุยปะทุขึ้นมาเสียอย่างนั้นเอง

          ภาพที่ดีแลนดันเห็น คือภาพตอนที่อบเชยใส่ชุดเกาะอกหมิ่นเหม่นั่น และเต้นยั่วสายตาผู้ชายอยู่กลางเวที มีผู้ชายเกือบร้อยคนจ้องมอง พร้อมกับเสียงโห่ฮาด้วยความชอบใจ

          ดีแลนดันตัวขึ้นนั่งโงนเงน เขากระชากอบเชยเข้ามาใกล้ ผลักหล่อนจนหงายหลัง และรีบกระโจนขึ้นคร่อมทับเอาไว้

          “จำไว้ยัยเด็กบ้า คราวหลังห้ามแก้ผ้าเต้นจ้ำบ๊ะแบบวันนี้อีกนะ!”

          เขาตะโกนดังลั่น ก่อนจะกระแทกปาก บดจูบปากอิ่มที่เผยออ้า เพราะความตกใจ