เครื่องบินลำใหญ่แตะที่พื้นรันเวย์ของสนามบินชางงีประเทศสิงคโปร์ได้สักพัก
หญิงสาวคนหนึ่งลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สีเหลืองสดออกมาจากสนามบิน
ตากลมโตมองหาป้ายที่บอกทางไปยังสถานีรถไฟฟ้าตามที่อ่านมาจากรีวิวในเพจยอดฮิต เธอลากกระเป๋าไปตามทางเดินอย่างคล่องแคล่ว ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงท่าเรือ Mariner of the sea
เรือขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าทำมนิษารู้สึกตื่นเต้นจนแทบจะทนรอไม่ไหว ขณะกำลังต่อแถวที่จุดเช็กอินเพื่อขึ้นเรือเธอก็มองไปรอบๆ เท่าที่มองด้วยสายตาทริปนี้แทบไม่มีคนไทยเลย หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยก็ตรงมายังห้องพักที่จองไว้ ซึ่งมีสองเตียงแต่น่าเสียดายที่หญิงสาวต้องนอนตามลำพังเพียงคนเดียว
ห้องที่เธอเลือกเป็นห้องที่มีมองเห็นวิวทะเล ด้านนอกระเบียงมีเตียงสำหรับนอนเล่น เป็นมุมพักผ่อนที่ดูแล้วคงสบายไม่น้อย และถ้าได้นอนอ่านหนังสือเล่มโปรดพร้อมกับมองทะเลไปด้วยคงมีความสุขไม่น้อย
เพราะเดินทางตั้งแต่เช้าเธอเลยยังไม่ได้ทานอะไร หญิงสาวตรงไปยังห้องอาหารบนเรือที่เปิดให้ทานให้ฟรีอยู่หลายห้อง พอทานจนอิ่มก็เดินสำรวจเรือเพื่อย่อยอาหาร
เดินมาถึงโซนสระว่ายน้ำที่อนุญาตให้แต่ผู้ใหญ่เข้ามาใช้บริการเธอก็นั่งลงพักขา บริเวณนี้ค่อนข้างเงียบ มีนักท่องเที่ยวเล่นน้ำอยู่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น
ระหว่างที่กำลังมองอะไรเพลินก็ได้ยินเสียงคนทะเลาะกันเป็นภาษาไทย
“ผมอยากพักผ่อนบ้างนะครับพี่”
“นายจะทิ้งงานมาแบบนี้ไม่ได้นะ”
“ทิ้งงานที่ไหนผมเคลียร์ทุกอย่างหมดแล้วนะครับ”
“มันมีอะไรมากกว่ามาพักผ่อนใช่ไหม บอกฉันมาตรงๆ นะ”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น บอกว่าอยากก็คืออยากพัก ผมทำงานติดๆ กันมากันมาเป็นปีแล้วนะครับ ของพักแค่ไม่กี่วันไม่ได้เหรอครับ”
“ฉันยอมให้นายพักผ่อนก็ได้ แต่ถ้าฉันโทรมานายต้องรับสายทุกครั้ง ถ้าไม่อยากนั้นฉันมาลากนายกลับแน่”
คนที่ดูอายุมากกว่าพูดด้วยสีหน้าและท่าทางจริงจังจนคนนอกอย่างมนิษาที่บังเอิญอยู่ใกล้ที่สุดรู้สึกขนลุกซู่
“ไม่ต้องมาขู่เลย กลับไปได้แล้วเดี๋ยวเรือก็จะออก”
“กลับจากเที่ยวครั้งนี้นายต้องรับไปหาฉันทันทีที่ลงจากเรือเข้าใจไหม”
“รู้แล้วน่า” คนตัวสูงกว่าท่าทางหัวเสียและเดินตรงมายังบริเวณที่เธอนั่งอยู่
เขาล้มตัวลงนอนบนเตียงที่อยู่ถัดไปอีกสองเตียงพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
“คนอะไร ใจร้ายชะมัด ขอเที่ยวแค่ไม่กี่วันยังมาตาม” เขาบนไปเรื่อย ก่อนจะรู้สึกตัวว่าตอนนี้มีสายตาอีกคู่กำลังมองอยู่
ราฟาเอลหันมามองแล้วเขาก็ตกใจจนทำอะไรแทบไม่ถูก ไม่คิดว่าจะเจอคนที่ตั้งใจมาตามหาตั้งแต่เรือยังไม่ทันออกจากท่า
“ขอโทษครับที่ผมเสียงดังไปหน่อย” เขารีบกล่าวขอโทษ อันที่จริงก็อยากจะชวนเธอคุยนั่นแหละ
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“ผมโมโหไปหน่อยครับ แค่อยากมาเที่ยวแต่เข้าก็ไม่เข้าใจ”
“เจ้านายเหรอคะ” เธอถามกลับเพราะอย่างน้อยเขาก็พูดภาษาเดียวกับตัวเอง
แต่พอหันมามองหน้าเขาให้ชัด ก็ต้องแปลกใจเพราะดูแล้วเขามาเหมือนคนไทยเลยสักนิด ใบหน้าหล่อคม ผิวสีขาวแต่ไม่ถึงกับซีด คิ้วเข้มพาดเฉียง ดวงตาสีนิลดูมีเสน่ห์จนเธอเผลอจ้องอยู่นาน
“ครับ”
พอเธอหันมาสบตาแบบนี้ราฟาเอลก็รู้สึกใจเต้นแรง คืนนั้นเขามองเห็นเธอไกลๆ ก็หลงเสน่ห์เรือนร่างของเธอไปแล้ว แต่พอได้มองใกล้ เขาก็ยิ่งหลงมากขึ้นอีก ผู้หญิงคนนี้ผิวขาวราวกับน้ำนม เรียวปากบางเล็กสีหวาน ใบหน้าเรียวรูปไข่รับกับจมูกโด่งพองาม ดวงตากลมโตขนตาเป็นแพและดูเหมือนว่าวันนี้เธอจะไม่ได้แต่งหน้าเลยสักนิดแต่มันสวยกว่าใครหลายคนที่เขาเคยควงด้วย ผมสีดำยิ่งทำให้ใบหน้าของเธอดูเด่นขึ้นจนสะกดสายตาเขาได้เป็นอย่างดี
“ปกติเข้าใจร้ายแบบนี้ไหมคะ” มนิษาถามด้วยความสงสัยเพราะดูแล้วเขาคนนั้นจะโหดเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
“ไม่เท่าไหร่ครับ แต่ครั้งนี้ผมขอมาลงเรือมันหลายวันก็เลยเป็นอย่างที่เห็น”
“น่าเห็นใจนะคะ เราเป็นลูกน้องบางครั้งก็ต้องตามอารมณ์เจ้านาย”
“คุณก็หนีเจ้านายมาเที่ยวเหรอครับ”
“ฉันยังไม่ทำงานก็เลยยังไม่มีเจ้านายค่ะ แต่กลับไปก็จะเริ่มงานแล้ว”
“เพิ่งเรียนจบเหรอครับ”
“ค่ะ”
“ผมถามได้ไหมว่าคุณเรียนจบอะไรมา”
“การโรงแรมค่ะ” เพราะเห็นว่าอีกคนดูท่าทางเป็นมิตรเธอจึงตอบเขาไปตามความจริง
“มาเที่ยวแบบนี้ก็ถือเป็นการหาประสบการณ์นะครับ งานบริการบนเรือก็ไม่ต่างจากงานโรงแรมเลย”
“ฉันก็คิดแบบนั้นค่ะ เลยตัดสินใจมาเที่ยวครั้งนี้”
“มาคนเดียวเหรอครับ” เขาถามทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเธอมาคนเดียว
“ค่ะ คุณล่ะคะ”
“คนเดียวเหมือนกันครับ ผมขอตัวก่อนนะครับไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของคุณ”
“ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“เช่นกันครับ แต่ผมยังไม่รู้ชื่อคุณเลย”
“ฉันชื่อมะนาวค่ะ เรียกนาวก็ได้”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณนาว ผมชื่อราฟครับ”
“เช่นกันค่ะคุณราฟ”
ราฟาเอลเดินออกมาจากโซนสระว่ายน้ำก็กลับไปยังห้องของตนเองซึ่งเป็นห้องพักแบบแกรนด์สวีตซึ่งเป็นห้องขนาดใหญ่ที่สุดบนเรือลำนี้
เขามาลงเรือโดยที่ไม่ได้วางแผนมาก่อนแต่ก็โชคดีที่ทางเรือสำรองห้องพักไว้หนึ่งห้องสำหรับแขกวีไอพีหรือคนในครอบครัวซึ่งตอนนี้เขาก็เป็นหนึ่งในนั้น เพราะเรือลำนี้เป็นธุรกิจของบิดาที่ทำร่วมกับเพื่อนซึ่งแต่ก่อนเขาไม่เคยคิดที่จะสนใจทางด้านนี้เลยสักนิด
แต่เมื่อสองคืนก่อนพอได้ยินว่าคนที่ตัวเองสนใจจะมาล่องเรือเขาจึงไม่รอช้าที่จะตามเธอมาด้วยโดยไม่ต้องใช้เวลาคิดมากเลย เพราะนานแล้วที่เขาไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนถึงขั้นอยากทำความรู้จักเหมือนกับเธอมาก่อน
และพอได้อยู่ใกล้ได้พูดคุย ราฟาเอลก็รู้ได้ทันทีว่าเธอคนนี้คือ love at first sight เขาจะใช้เวลาที่อยู่บนเรือทำความรู้จักกับเธอให้มากขึ้น ทั้งสถานที่และบรรยากาศคงจะช่วยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาวางแผนไว้
แม้ว่าเรือจะกว้างและมีคนลงเรือมามากแค่ไหน แต่เขาไม่หวั่นใจเลยว่าจะหาเธอไม่เจอ เขารู้ว่าเธอพักห้องไหน จากการดูกล้องวงจรปิดที่จุดเช็กอิน
จากนั้นก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไปเพราะเธอทุกสถานที่และทุกห้องอาหารจะมีการจองล่วงหน้าผ่านแอปพลิเคชัน เขาจึงรู้ตารางของเธอได้อย่างง่ายดาย
เหตุการณ์เมื่อครู่ที่เขากับเจโรมคุยกันไม่ได้อยู่ในแผนเลยสักนิด เขาไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นั่นและทำให้เธอเข้าใจผิดว่าเขากำลังหนีงานมาเที่ยว แต่ราฟาเอลก็ไม่คิดจะแก้ไขความเข้าใจผิด เขาอยากรู้เหมือนกันว่าถ้าเขาไม่ใช่ราฟาเอลผู้ร่ำรวยจะมีผู้หญิงคนไหนสนใจเขาหรือเปล่า
ที่ผ่านมานั้นผู้หญิงส่วนใหญ่จะเข้าหาเขาเพื่อหวังผลประโยชน์กันทั้งนั้น บางคนขอแค่ได้ควงและเป็นข่าว บางคนถึงขั้นอยากมาเป็นนายหญิง แต่ยังไม่มีใครใกล้เคียงกับคำว่านายหญิงเลยสักคน เขารู้ว่าผู้หญิงส่วนใหญ่เข้ามาหาเขาก็เพราะหวังในทรัพย์สมบัติกันทั้งนั้น
ราฟาเอลเป็นคนเจ้าชู้หาตัวจับยาก ควงผู้หญิงแทบไม่ซ้ำหน้า แต่มันก็แค่ความสนุกและความสุขชั่วคราวเท่านั้น ยังไม่เคยมีใครทำให้เขาใจเต้นแรงและอยากเข้าไปทำความรู้จักเท่ากับผู้หญิงที่ชื่อมะนาวมาก่อนเลยในชีวิต
อีกสองชั่วโมงเรือลำนี้ก็จะออกจากฝั่ง เขามีอีกหลายวันที่จะทำความรู้จักกับเธอและก็หวังว่าจะไม่เสียเวลาเปล่า เพราะเท่าที่ได้คุยกันแค่เล็กน้อยเขาก็พอมองออกว่าเธอไม่เหมือนคนอื่นที่เขาเคยเจอมาก่อนเลย
เรือออกจากฝั่งในเวลาห้าโมงเย็นตามเวลาที่แจ้งไว้ มนิษายืนมองระลอกคลื่นที่กระจายออกจากเรือด้วยความรู้สึกอิสระอย่างเต็มที่เธอไม่เคยอยู่บนเรือลำใหญ่ขนาดนี้มาก่อน แม้จะกลัวอยู่บ้างในคราแรก แต่พอเรือออกจากฝั่งมาแล้วความรู้สึกนั้นก็หายไป คงเพราะเรือขนาดใหญ่จึงแทบไม่รู้สึกเลยว่าตอนนี้กำลังแล่นอยู่บนผิวน้ำหญิงสาวมองดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า กดถ่ายรูปด้วยมือถือก่อนจะส่งไปยังไลน์กลุ่มให้เพื่อนรักทั้งสองดูว่ามันสวยแค่ไหน“ให้ผมช่วยถ่ายไหม”มนิษาตกใจแต่พอหันไปตามเสียงก็ยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าเป็นคนที่เธอคุยด้วยเมื่อตอนบ่าย“ฉันแค่อยากได้รูปส่งให้เพื่อนค่ะ”“ไม่อยากถ่ายรูปตัวเองเก็บไว้เหรอครับ ผมช่วยถ่ายได้นะ”มนิษาก็อยากได้รูปตัวเองอย่างที่เขาพูด หญิงสาวส่งมือถือให้เขากดถ่ายรูปอีกหลายรูป พอรับคืนมาก็ยิ้มเพราะดูแล้วคุณราฟก็ถ่ายรูปสวยเหมือนกัน“คุณล่ะคะ จะถ่ายไหมฉันถ่ายให้”“ก็อยากถ่ายครับ แต่ไม่ได้เอาโทรศัพท์ขึ้นมาด้วย”“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันถ่ายแล้วส่งให้คุณก็ได้”“งั้นช่วยถ่ายผมหล่อๆ นะครับจะเอาไปอวดเจ้านาย”มนิษามองภาพชายตัวสูงผ่านหน้าจอมือถือ กดถ่ายไปหลายรูปจากนั้นก็ส่งให้เจ้าตัวดูว่าพอใจไ
หลังจากอาบน้ำอีกรอบมนิษาก็รีบเข้านอนเพราะพรุ่งนี้มีนัดกับเพื่อนใหม่ตั้งแต่เช้าแม้ว่าจะยังไม่รู้จักกันดีรู้แค่เขาชื่อราฟ แต่เท่าที่ได้คุยก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนที่คุยสนุกและคงทำให้การมาเที่ยวพักผ่อนครั้งนี้ไม่เบื่อหญิงสาวมาถึงห้องอาหารก็เห็นว่าราฟาเอลมารอเธออยู่ก่อนแล้ว“มอร์นิ่งครับ หลับสบายไหม”“มอร์นิ่งค่ะ หลับสบายมากไม่รู้เลยว่ากำลังอยู่บนเรือ”ทั้งสองแยกกันไปตักอาหารจากนั้นก็กลับมานั่งทานด้วยกัน ระหว่างทานก็พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดกันไปเรื่อย ใช้เวลาเกือบชั่วโมงก่อนจะพากันมาเดินเล่นรับลมที่ชั้นบนสุดของเรือเช้านี้แดดไม่แรงเท่าไหร่ ทั้งสองคนเลยเดินทอดน่องอย่างไม่เร่งรีบ“กลัวความสูงไหมครับ” ราฟาเอลถามขณะที่กระเช้ากำลังไต่ระดับความสูงขึ้นเรื่อยๆ“ไม่กลัวค่ะ แต่ตื่นเต้นมากกว่า” เธอมองลงไปยังด้านท้ายเรือที่ตอนนี้เห็นคนตัวเล็กลงไปทีละนิด“วิวบนนี้สวยดีนะครับ ถ่ายรูปไหม ผมถ่ายให้”มนิษายิ้มให้กล้องขณะที่เขากำลังกดถ่าย มือใหญ่สั่นเล็กน้อยเพราะรอยยิ้มนั้นมันหวานจนอยากจะสั่งห้ามไม่ให้ไปยิ้มแบบนี้กับใครที่ไหน“คุณจะถ่ายไหมคะ”“ครับ รบกวนด้วย”พอได้รูปเดี่ยวแล้วราฟาเอลก็ขอถ่ายรูปคู่ เขายื่นกล้
“แล้วคุณไม่มีแฟนเหรอครับ” “เคยมีค่ะ แต่เลิกไปแล้ว” มนิษาเคยคบกับพี่รหัสอยู่หนึ่งปี พอเขาเรียนจบทั้งสองก็เริ่มห่างกันไปทีละนิด จนในที่สุดก็ตกลงกันว่าจะเป็นแค่พี่น้อง “แสดงว่าตอนนี้โสดสนิทเหรอครับ” “ค่ะ ทำไมคุณทำหน้าเหมือนไม่เชื่อล่ะคะ” “ผมไม่คิดว่าสวยๆ อย่างคุณจะยังโสดอยู่จนถึงตอนนี้” “ขอบคุณที่ชมว่าฉันสวย และก็เพราะความสวยนี่แหละค่ะที่ทำให้ฉันโสดแบบนี้” มนิษาไม่ได้หลงตัวเองว่าเป็นคนสวยแต่เพราะเธอสวยมากจริง ๆ จนไม่มีใครกล้าเข้ามาจีบ กับแฟนคนแรกที่คบกันก็เพราะเขาเป็นพี่รหัสที่เข้ามาคอยเทคแคร์จนสนิทมากขึ้นและเธอเป็นคนขอเขาเป็นแฟน “ผู้ชายส่วนใหญ่ก็ชอบคนสวย” “แต่มีไม่กี่คนที่กล้าเข้ามาจีบ ส่วนใหญ่ก็แค่มองแล้วคิดเอาเองว่าฉันคงมีแฟนแล้ว” “ผมเข้าใจแล้ว กก็จริงของคุณนะครับสวยมากๆ ผู้ชายธรรมดาที่ไหนจะเข้ามาจีบ แล้วแฟนที่เลิกไปล่ะครับเขาคงมีอะไรดีถึงกล้ามาจีบคุณ” “เขาเป็นพี่รหัสค่ะ” “ความใกล้ชิดเหรอครับ” “ค่ะ ความใกล้ชิดและความเอาใจใส่ เขาคอยดูแลเทคแคร์ในฐานะพี่รหัสฉั
กลับมาจากสิงคโปร์มนิษาก็ตรงกลับมาที่บ้านทันที“กว่าจะมาได้นะ ต้องให้ผู้ใหญ่รอตั้งกี่วัน” คุณรัญญาต่อว่าลูกสาวคนเล็กของสามี“นาวไปลงเรือนะคะ จะให้กลับปุ๊บปั๊บได้ยังไง”“อย่าเพิ่งเถียงกันเลย”“พ่อคะ เรื่องแต่งงาน นาวไม่แต่งได้ไหมคะ”“ทำไม”“นาวเป็นลูกพ่อ พี่หวานก็เป็นลูกพ่อ แล้วทำไมที่แต่งต้องเป็นนาวล่ะคะ”“ก็เพราะลูกสาวฉันมีคนรักอยู่แล้วยังไงล่ะ”“นาวก็มีแฟนแล้ว มีคนรักแล้ว”“เอาอะไรมาพูด พ่อรู้ว่านาวยังไม่มีแฟน”“มีแล้วค่ะ เราเจอกันที่สิงคโปร์”“เพิ่งเจอกันไม่กี่วันเป็นแฟนกันแล้วเหรอ ไวไฟดีเหมือนกันนะ” คุณรัญญามองหญิงสาวด้วยสายตาเหยียด“ค่ะ นาวไวไฟไปนิดขอโทษด้วยนะคะ”“เพิ่งคบกัน เลิกกันตอนนี้ยังทัน”“ทำไมนาวต้องเลิกล่ะคะ ทำไมพ่อไม่บังคับพี่หวานบ้าง”“นาว ถือว่าพ่อขอนะ”“พ่อค่ะ แต่นาวไม่อยากแต่ง”“ถ้านาวไม่แต่งโรงแรมของเราคงแน่แย่”“พ่อก็ขายไปเลยสิคะ”“ยายนาว นั่นมันโรงแรมที่พ่อสร้างมากับมือนะจะให้ขายไปได้ยังไง”“พ่อก็เลยเลือกขายลูกสาวเหรอคะ”“พ่อไม่ได้ขาย เพียงแต่ให้นาวแต่งงานกับเขา เวลาเขาจะทำอะไรกับโรงแรมของเรา เขาก็จะได้เกรงใจเราบ้าง”“คนมีเงินเขาไม่คิดเล็กคิดน้อยเกรงใจกันหรอกค่ะ น
หลังจากตกลงเป็นแฟนกันแล้วราฟาเอลก็นัดเจอกับมนิษาบ่อยขึ้น บางวันเขาก็มารับไปทานข้าว บางครั้งก็ไปดูหนัง แต่ส่วนใหญ่ก็จะเป็นช่วงเย็นเพราะเขายังต้องทำงานในเวลากลางวันแม้จะรู้จักกันได้ไม่นานแต่เหมือนทุกอย่างมันจะราบรื่นและมีความสุข มนิษารู้สึกว่าการตัดสินใจของตนเองไม่ผิดเลยสักนิดวันนี้ทั้งสองคนมานั่งฟังเพลงที่บาร์แห่งหนึ่ง เพราะเขามีนัดคุยงานนอกรอบกับเสี่ยอดุลย์“เจ้านายคุณไม่มาด้วยเหรอคะ” มนิษาเห็นว่าเขาจะคุยเรื่องงาน ก็แปลกใจที่ไม่เห็นเจ้านายหน้าโหดมาด้วย“เขาไม่ว่างครับ คุณรออยู่ตรงนี้นะ ผมคุยไม่นาน”“ค่ะ ขอให้คุยงานสำเร็จนะคะ”มนิษามองตามชายหนุ่มที่เดินหายเข้าไปในห้องวีไอพีที่อยู่ชั้นสอง หญิงสาวนั่งฟังเพลงและจิบเครื่องดื่มที่เขาสั่งให้ก่อนหน้านี้ ยังดื่มไม่หมดแล้วพนักงานก็เอาแบบเดิมมาเสิร์ฟให้อีกแล้ว“คุณราฟาเอลสั่งให้ครับ”“ใครนะคะ” เธอถามย้ำเพราะไม่เคยรู้ว่าเขาชื่อจริงว่าอะไร“คุณราฟาเอลครับ ผู้ชายคนที่มากับคุณ”“อ๋อ ราฟ ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวรับมาจากนั้นก็นั่งจิบไปเรื่อย ๆเธอเห็นราฟาเอลเดินออกมาจากห้องนั้น เขาส่งยิ้มให้แล้วเดินหายเข้าไปอีกห้องมนิษาดื่มเครื่องดื่มแก้วใหม่จนหมดก็มีผู
มนิษาตื่นมาอีกครั้งในเวลาเกือบจะเที่ยงวัน หญิงสาวมองไปรอบๆ ห้องมันดูไม่คุ้นเลยสักนิด“คุณราฟ” เธอเรียกชื่อเขาเป็นคนแรกเพราะจำได้ว่าครั้งสุดท้ายเขาอยู่กับเธอที่นี่ แต่เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับหญิงสาวก้าวขาลงจากเตียงแล้วความรู้สึกเจ็บแปลบก็เล่นงานจนทรุดลงกับพื้น พอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก เธอกับเขามีอะไรกันแล้ว เธอจำได้ว่าเป็นคนร้องขอให้เขาทำเรื่องแบบนั้นเอง แทบไม่ต้องเดาเลยว่านแก้วที่เธอดื่มแก้วสุดท้ายในบาร์นั้นต้องมีใครใส่อะไรลงไปในนั้นและคิดว่ามันคงเป็นยาอะไรสักอย่างที่ทำให้ร่างกายเธอร้อนรุ่มแบบนั้นเธอก้มมองตัวเอง ใบหน้าสวยร้อนผ่าวเมื่อเห็นว่าตอนนี้ผิวขาวนั้นมีแต่ร่องรอยสีแดงกระจายอยู่ทั่วไปหมด เธอดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองไว้ ความรู้สึกตอนนี้มันสับสนไปหมด ผู้ชายที่ชื่อราฟ หรือราฟาเอลนั้นเป็นใครกันแน่ทำไมเขาพาเธอไปในที่แบบนั้น ทำไม่คนที่เขาคุยด้วยถึงทำแบบนั้นกับเธอ ตอนนี้คำถามอยู่เต็มหัวไปหมดถ้าหากเป็นแผนของเขาที่จะพาเธอไปให้เสี่ยคนนั้นแล้วเขาจะตามไปช่วยทำไม หรือเป็นแผนที่เขาทำเพื่อที่จะให้ตัวเองดูเป็นพระเอกในสายตาเธอ แต่มันไม่มีเหตุผลอะไรเลยท
ตั้งแต่เหตุการณ์คืนนั้นมนิษาก็ยังไม่ได้ออกจากคอนโดแห่งนี้ ราฟาเอลบอกกับเธอว่าที่นี่เป็นคอนโดของเจ้านายเธอขอกลับไปที่คอนโดของเอริญา แต่เขาก็บอกว่าตอนนี้เสี่ยอดุลย์โกรธมากเรื่องที่โดนเขาทำร้ายจนจมูกหัก เขากลัวเสี่ยจะไม่ยอมจบแค่นั้นจึงไม่อยากให้มนิษากลับไปอยู่ตามลำพังหญิงสาวนึกถึงใบหน้าเปื้อนเลือดของเสี่ยคนนั้นและใบหน้าลูกน้องของเขาแล้วเธอจึงยอมอยู่ที่นี่ อย่างน้อยก็คงต้องรอให้เอริญากลับมาก่อนเธอจะขอเข้ากลับไปส่งที่นั่นอีกครั้งวันนี้ราฟาเอลออกไปทำงานตอนกลางวันและแวะซื้ออาหารเย็นกลับเข้ามาอย่างเคย“เหนื่อยไหมคะ”“ครับ วันนี้มีประชุมทั้งวันเลย”“คุณต้องเข้าประชุมกับเจ้านายทุกครั้งเหรอคะ”“ครับ ผมน่ะมือขวาของเจ้านายเลยนะครับ”“เชื่อแล้วค่ะ ว่าเป็นลูกน้องคนโปรดถ้าไม่อย่างนั้นเจ้านายคงไม่ให้มาพักที่นี่หรอกค่ะ หิวหรือยังคะ”“ครับ”“ถ้างั้นกินข้าวแล้วค่อยไปอาบน้ำนะคะ” หญิงสาวรีบเอาอาหารออกจากล่องจากนั้นทั้งสองก็นั่งทานกันเหมือนกับหลายวันที่ผ่านมาปกติแล้วหลังเลิกงานราฟาเอลมักจะออกไปดื่มกับเพื่อนแต่พอเขาพามนิษามาอยู่ด้วยก็ไม่ได้ออกไปดื่มที่ไหน เขาอยากใช้เวลากับเธอให้เต็มที่ อยากรู้จักเธอในทุก
เสียงออดที่หน้าประตูทำให้มนิษาแปลกใจเพราะถ้าเป็นราฟาเอลเขาก็คงจะกดรหัสเข้ามาเองได้ ยังไม่ทันที่จะดูว่าใครมากดออดประตูก็ถูกเปิดออกมาก่อนแล้ว“คุณ” หญิงสาวจำได้ว่าเขาคือเจ้านายของคนรัก“คุณเป็นใครแล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วคุณราฟาเอลไปไหน” เจโรมถามด้วยความแปลกใจ“ฉันเป็นคนรักของคุณราฟ คุณคงเป็นเจ้านายของเขาใช่ไหมคะ ฉันเคยเห็นคุณบนเรือ”“บนเรือ เจ้านาย”“ใช่ค่ะ ก็วันที่คุณไปตามเขามาทำงานไงคะ ฉันบังเอิญได้ยินคุณคุยกับเขา ขอโทษด้วยนะคะที่เสียมารยาทไปหน่อย”“เขาบอกแบบนั้นเหรอครับ”“ไม่ต้องให้บอกหรอกค่ะ คุณดุเขาขนาดนั้นฉันก็ดูออก ยังมีอีกเรื่องที่ต้องขอโทษคุณแทนเขา”“เรื่องอะไรครับ” เจโรมถาม เขากำลังจับต้นชนปลายว่าตอนนี้ราฟาเอลกำลังเล่นอะไรอยู่“ก็เรื่องที่เขาให้ฉันมาอยู่ที่คอนโดของคุณ”“คอนโดของผม อ่อ ใช่ ผมลืมไปเลยว่านี่เป็นคอนโดของผม”“ว่าแต่คุณมาหาเขา มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ เขาออกไปข้างนอกอีกสักพักก็คงจะกลับ”“ผมก็แค่แวะมาเองครับ ไม่มีอะไร ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน ว่าแต่ผมยังไม่รู้เลยว่าคุณชื่ออะไร”“ฉันชื่อมนิษาค่ะ คุณจะเรียกมะนาวเหมือนที่คุณราฟเรียกก็ได้ค่ะ”“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื