9.ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม

มนิษาตื่นมาอีกครั้งในเวลาเกือบจะเที่ยงวัน หญิงสาวมองไปรอบๆ ห้องมันดูไม่คุ้นเลยสักนิด

“คุณราฟ” เธอเรียกชื่อเขาเป็นคนแรกเพราะจำได้ว่าครั้งสุดท้ายเขาอยู่กับเธอที่นี่ แต่เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับ

หญิงสาวก้าวขาลงจากเตียงแล้วความรู้สึกเจ็บแปลบก็เล่นงานจนทรุดลงกับพื้น พอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก เธอกับเขามีอะไรกันแล้ว เธอจำได้ว่าเป็นคนร้องขอให้เขาทำเรื่องแบบนั้นเอง แทบไม่ต้องเดาเลยว่านแก้วที่เธอดื่มแก้วสุดท้ายในบาร์นั้นต้องมีใครใส่อะไรลงไปในนั้นและคิดว่ามันคงเป็นยาอะไรสักอย่างที่ทำให้ร่างกายเธอร้อนรุ่มแบบนั้น

เธอก้มมองตัวเอง ใบหน้าสวยร้อนผ่าวเมื่อเห็นว่าตอนนี้ผิวขาวนั้นมีแต่ร่องรอยสีแดงกระจายอยู่ทั่วไปหมด เธอดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองไว้ ความรู้สึกตอนนี้มันสับสนไปหมด ผู้ชายที่ชื่อราฟ หรือราฟาเอลนั้นเป็นใครกันแน่ทำไมเขาพาเธอไปในที่แบบนั้น ทำไม่คนที่เขาคุยด้วยถึงทำแบบนั้นกับเธอ ตอนนี้คำถามอยู่เต็มหัวไปหมด

ถ้าหากเป็นแผนของเขาที่จะพาเธอไปให้เสี่ยคนนั้นแล้วเขาจะตามไปช่วยทำไม หรือเป็นแผนที่เขาทำเพื่อที่จะให้ตัวเองดูเป็นพระเอกในสายตาเธอ แต่มันไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่เขาจะทำแบบนั้นเพราะเธอไม่ใช่คนรวยหรือคนที่มีชื่อเสียง

ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวจนแทบระเบิด มนิษาฟุบใบหน้าลงกับที่นอนแล้วร้องไห้อย่างหนักอีกครั้ง เธอร้องจนแทบไม่เหลือน้ำตาอีกแล้ว

ราฟาเอลกลับเข้ามาในคอนโดหลังจากที่ไปจัดการเรื่องเสี่ยอดุลย์ตั้งแต่เช้า จากนั้นก็แวะไปซื้อเสื้อผ้ามาให้มนิษาอีกหลายชุด เขาฝากให้แม่บ้านของคอนโดเอาไปซักก่อนจะขึ้นมาหาหญิงสาว

“นาว” ชายหนุ่มนั่งลงข้างเธอซึ่งตอนนี้ยังฟุบอยู่ข้างเตียง

“คุณราฟ” เธอเงยหน้ามองเขาคราบน้ำตายังไม่แห้งเหือด

ราฟาเอลดึงเธอเข้ากอด กดจมูกลงบนเรือนผมสีดำอย่างห่วงแหน

“คุณเป็นยังไงบ้าง ผมเป็นห่วงคุณนะ เรื่องไอ้เสี่ยนั้นผมจัดการเรียบร้อยแล้ว มันจะไม่มายุ่งกับคุณอีก”

“เมื่อคืน ฉัน..” เมื่อคิดว่าตัวเองเกือบจะตกเป็นของตาแก่ตัณหากลับเธอก็พูดไม่ออก

“ผมขอโทษที่พาคุณไปด้วยผมไม่รู้ว่ามันจะมันจะทำแบบนั้นกับคุณ”

“แต่เขาบอกว่าคุณให้ฉันตามขึ้นไป”

“เปล่าเลย ตอนนั้นผมตามลูกน้องของมันไปที่รถ พอกลับมาคุณก็ไม่อยู่ที่นั่นแล้ว”

“คุณไม่ได้ร่วมมือกับมันใช่ไหมคะ” มนิษาถามด้วยเสียงสั่นเครือ

“ผมจะทำอย่างนั้นทำไม คุณเป็นแฟนผมนะ เป็นคนที่ผมรัก”

“ขอบคุณนะคะที่เข้าไปช่วย ฉันนึกภาพไม่ออกเลยว่าถ้าคุณไปช้ากว่านั้น ฉันจะเป็นยังไง”

“อย่าคิดถึงมันอีกเลย มันผ่านมาแล้ว”

“คุณราฟคะ ฉันขอร้องอะไรสักอย่างได้ไหม”

“ครับ”

“เรื่องเมื่อคืน เรื่องที่ฉัน เอ่อ..”

“ผมขอโทษที่ล่วงเกินคุณ”

“ฉันรู้คุณไม่ได้ตั้งใจ ฉันแค่อยากขอร้องให้ลืมมันไปได้ไหม”

“จะให้ลืมได้ยังไง”

“มันน่าอายที่ฉันเป็นแบบนั้น มันดูไม่ดีเลย”

“ผมรู้ว่าที่เป็นแบบนั้นเป็นเพราะยาที่คุณกินเข้าไป ผมขอโทษที่ไม่ห้ามใจตัวเอง แต่ผมยินดีจะรับผิดชอบคุณ”

“คุณไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ฉันไม่มีค่าพอหรอกค่ะ”

“ใครบอก คุณมีค่ามากที่สุดสำหรับผมเลยนะ เรารู้จักกันไม่นานแต่ผมอยากใช้ชีวิตกับคุณจริง ๆ นะ คุณไม่อยากใช่ชีวิตกับผมเหรอ ผมเป็นคนแรกของคุณเลยนะ”

“เอาอะไรมาพูด ฉันน่ะ เหลวแหลกมานักต่อนักแล้ว”

“แล้วบนที่นอนนั่นคืออะไร”

มนิษามองบนที่นอนเห็นรอยสีแดงคล้ำ เธออ่านนิยายมามากส่วนใหญ่ก็จะมีเลือดประมาณหนึ่งแต่ก็ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง เมื่อคืนเธอจำได้ว่ารู้สึกเจ็บแค่ช่วงแรก แต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้รู้สึกอีกเลย รู้แต่ว่าตัวเองเรียกร้องมากแค่ไหน เธออายจนต้องก้มหน้าลงกับที่นอนอีกครั้ง

“ทำไม เสียใจเหรอที่ผมเป็นคนแรก” เขาถามเสียงเบาเหมือนกำลังน้อยใจ

“คุณกำลังทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองหน้าไม่อาย”

“ผมขอโทษผมก็แค่ดีใจ ตอนนี้เราไม่ใช่แค่แฟนแล้ว เราเป็นมากกว่านั้น”

“ที่คุณจะรับผิดชอบก็เพราะเรื่องนี้หรือเปล่า”

“มะนาว มองหน้ามองก่อน สิ” ฝ่ามือหนาเชยคางเรียวให้ขึ้นมามองหน้า

มนิษามองเขาผ่านม่านน้ำตา เห็นถึงความจริงใจในแววตานั้น ความรู้สึกของเธอตอนนี้ทั้งดีใจและเสียใจ มันปะปนกันไปหมด ดีใจที่ผู้ชายคนแรกคือเขา เสียใจที่มีเวลาอีกไม่มากที่จะได้อยู่กับเขา

“เวลาของเรามันเหลืออีกไม่กี่วันแล้ว คุณไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น”

“ผมจะเป็นคนต่อเวลานั้นเอง คุณสบายใจได้เลย ส่วนเรื่องที่ผมรับผิดชอบ ไม่ใช่เพราะรู้สึกผิดที่เป็นคนทำลายคุณ แต่เพราะผมรักคุณจริงๆ ตอนที่เข้ามาจีบก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย ผมไม่สนใจด้วยซ้ำว่าอดีตของคุณจะเป็นยังไง แต่พอรู้ว่าตัวเองเป็นคนแรก มันก็ทั้งรักทั้งห่วง ไม่อยากให้คุณเป็นของคนอื่น”

“ถ้าพ่อรู้เรื่องของเรา พ่อจะเปลี่ยนใจไหมคะ”

“ผมตอบคำถามนี้ของคุณไม่ได้เพราะผมไม่รู้ว่าพ่อของคุณเป็นคนยังไง”

“พ่อรักโรงแรมมากกว่าฉัน พ่อกลัวเสียโรงแรมให้กับคนอื่น เงื่อนไขที่เสนอให้หุ้นส่วนก็คือต้องให้ฉันแต่งงานกับเขาแลกกับหุ้นอีกจำนวนหนึ่งหลังแต่งงาน”

“ผมจะพยายามให้เต็มที่กับเรื่องของเรา”

“ราฟค่ะ ถ้าฉันหนีไปตอนนี้จะเป็นอะไรไหมคะ”

“ดีสี เราหนีไปด้วยกัน ส่วนเรื่องโรงแรมนั้นก็ปล่อยให้พ่อคุณจัดการเอง ถ้าเขาหาคุณไม่เจอ คนที่ต้องแต่งงานก็เป็นพี่สาวของคุณ”

“ฉันเห็นแก่ตัวมากไปไหม ฉันจะเป็นลูกอกตัญญูใช่ไหมคะ”

“การทดแทนบุญคุณมีตั้งหลายวิธีนะ คุณลองคิดดูชีวิตทั้งชีวิตของคุณจะไปอยู่กับใครก็ไม่รู้ ถึงเขาจะรวยล้นฟ้า แต่คุณคิดว่าจะมีความสุขไหม”

“คุณจะโกรธไหมฉันตัดสินใจแต่งงานกับเขา”

“ยังไม่ถึงวันนั้นเลยเหลืออีกตั้งหลายวัน” ราฟาเอลเลี่ยงที่จะตอบ

“แต่มันก็ใกล้เข้ามาทุกทีแล้วนะคะ”

“คุณตอบผมมาก่อนว่าคุณยินดีจะใช่ชีวิตกับผมไหม ผมอาจไม่รวยเท่าเขา แต่ผมสัญญาจะทำให้คุณลำบากเลย”

“ถึงจะรู้จักกันได้ไม่นานแต่ฉันคิดฉันเชื่อใจคุณได้”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องคิดอะไรมากแล้ว ไปอาบน้ำดีไหม เสร็จแล้วจะได้หาอะไรรองท้อง แล้วค่อยคุยกันต่อ”

“คุณออกไปก่อนได้ไหม”

“แน่ใจนะว่าลุกไปห้องน้ำคนเดียวได้”

“ค่ะ ออกไปก่อนนะคะ”

“ผมช่วยคุณได้นะ ไม่ต้องอายหรอกครับ ผมน่ะ เห็นมาหมดทั้งตัวแล้วนะครับ”

“คุณราฟ” มนิษาทำเสียงดุใส่คนตัวโตที่กำลังจะอุ้มเธอขึ้นจากพื้น

“โอ๊ะ เมียใครดุจัง” ราฟาเอลหัวเราะแล้วรีบวิ่งออกจากห้องไปทันที

มนิษาไม่อยากหัวเราะได้อย่างเขาบ้าง แต่ความรู้สึกของเธอตอนนี้มันหนักอึ้ง จนไม่สามารถหัวเราะออกมาแบบนั้นได้เลย ยอมรับว่าดีใจที่ราฟาเอลไม่คิดจะทอดทิ้ง แต่มันเหมือนกับเธอเป็นคนเห็นแก่ตัว เพราะรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพราะเขาช่วยเธอให้หลุดพ้นจากความทรมาน

แล้วถ้าบิดารู้เรื่องนี้ เขาจะยังให้เธอไปแต่งงานกับคนอื่น มันก็เหมือนกับการย้อมแมวหรือเปล่า หรือคนที่จะมาเป็นหุ้นส่วนไม่ได้สนใจเรื่องนี้

ระหว่างที่มนิษาอาบน้ำราฟาเอลก็เอาชุดที่ซื้อมาแขวนในตู้เสื้อผ้าที่อยู่ในห้องแต่งตัวติดกับห้องน้ำ เขาตะโกนบอกเธอจากข้างนอก แล้วกลับออกมานั่งรอในห้องรับแขก

ราฟาเอลนั่งมองข้อมูลของโรงแรมที่เขาตัดสินใจจะเข้าไปมีส่วนร่วม ครั้งแรกที่ติดต่อไปคือจะซื้อขาดแล้วทุบทิ้งสร้างเป็นโรงแรมแรมแห่งใหม่เพราะเขาไม่ชอบตัวโรงแรม แต่อยากได้ที่ดินผืนนั้นมากกว่า

ถ้าไม่ได้เจอมนิษาเขาก็คงยอมปล่อยโรงแรมนี้ไปแล้วหาซื้อที่อื่น แต่เพราะข้อเสนอของคุณโชติที่ยอมขายในราคาที่ต่ำกว่าเดิมแต่ต้องแต่งงานและมอบหุ้นให้เขาอีกจำนวนหนึ่ง ราฟาเอลคิดว่าเรื่องนี้เขายอมรับได้ เพราะในวันแต่งงานเขาจะใส่ชื่อมนิษาแทนชื่อพ่อของเธอ คุณโชติคงไม่กล้าโวยวายต่อหน้าคนอื่น

เขาเองยังไม่เคยเจอกับคุณโชติเลย เพราะที่ผ่านมาเจโรมเป็นคนติดต่อทางนั้นตลอด

ราฟาเอลคิดว่าคงจะเข้าพบคุณโชติสักครั้ง เพื่อตกลงเรื่องรายละเอียดกันอีกที เรื่องนี้เขายังไม่ได้บอกมนิษาแต่มั่นใจว่าบอกไปแล้วเธอคงจะไม่โกรธเขา เพราะทุกอย่างที่ทำก็เพื่อจะได้ใช้ชีวิตร่วมกัน