เรือออกจากฝั่งในเวลาห้าโมงเย็นตามเวลาที่แจ้งไว้ มนิษายืนมองระลอกคลื่นที่กระจายออกจากเรือด้วยความรู้สึกอิสระอย่างเต็มที่
เธอไม่เคยอยู่บนเรือลำใหญ่ขนาดนี้มาก่อน แม้จะกลัวอยู่บ้างในคราแรก แต่พอเรือออกจากฝั่งมาแล้วความรู้สึกนั้นก็หายไป คงเพราะเรือขนาดใหญ่จึงแทบไม่รู้สึกเลยว่าตอนนี้กำลังแล่นอยู่บนผิวน้ำ
หญิงสาวมองดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า กดถ่ายรูปด้วยมือถือก่อนจะส่งไปยังไลน์กลุ่มให้เพื่อนรักทั้งสองดูว่ามันสวยแค่ไหน
“ให้ผมช่วยถ่ายไหม”
มนิษาตกใจแต่พอหันไปตามเสียงก็ยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าเป็นคนที่เธอคุยด้วยเมื่อตอนบ่าย
“ฉันแค่อยากได้รูปส่งให้เพื่อนค่ะ”
“ไม่อยากถ่ายรูปตัวเองเก็บไว้เหรอครับ ผมช่วยถ่ายได้นะ”
มนิษาก็อยากได้รูปตัวเองอย่างที่เขาพูด หญิงสาวส่งมือถือให้เขากดถ่ายรูปอีกหลายรูป พอรับคืนมาก็ยิ้มเพราะดูแล้วคุณราฟก็ถ่ายรูปสวยเหมือนกัน
“คุณล่ะคะ จะถ่ายไหมฉันถ่ายให้”
“ก็อยากถ่ายครับ แต่ไม่ได้เอาโทรศัพท์ขึ้นมาด้วย”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันถ่ายแล้วส่งให้คุณก็ได้”
“งั้นช่วยถ่ายผมหล่อๆ นะครับจะเอาไปอวดเจ้านาย”
มนิษามองภาพชายตัวสูงผ่านหน้าจอมือถือ กดถ่ายไปหลายรูปจากนั้นก็ส่งให้เจ้าตัวดูว่าพอใจไหม
“ผมก็หล่อเหมือนกันนะครับ”
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะคะ ฉันว่าคุณหล่อมากต่างหาก”
“เหรอครับ ไม่เคยมีใครชมผมเลย ชักจะเขินแล้วนะครับ”
“มันจะเป็นไปได้ยังไงคะ ฉันว่าคุณทั้งหล่อทั้งหุ่นดีเลยนะ” มนิษามองคนที่สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าน้ำทะเลกับกางเกงสีขาวแล้วชมเขาจากใจจริง
“คงเพราะเวลาอยู่กับเจ้านายผมโดนรัศมีความหล่อของเขากลบมั้งครับ”
“เจ้านายคุณก็หล่ออยู่หรอกค่ะ แต่หน้าเครียดไปหน่อยถ้าเทียบกับคุณแล้วฉันว่าคุณหล่อกว่าเยอะ”
“จริงเหรอครับ แต่ทำไมสาวๆ ถึงไม่ค่อยสนใจผมล่ะ”
“ไม่รู้สิคะ บางท่าอาจมีเหตุผลอื่น”
“เหตุผลอะไรครับ”
“ฉันพูดได้ใช่ไหมคะ จะไม่ทำให้คุณรู้สึกแย่ใช่ไหม”
“พูดมาเถอะครับ ชีวิตของผมก็ไม่ค่อยมีอะไรดีอยู่แล้ว แย่อีกสักเรื่องก็คงไม่เป็นไร”
“คุณพูดจนฉันไม่กล้าบอกแล้ว”
“บอกมาเถอะครับ ผมก็บ่นไปอย่างนั้นเอง บางทีผมก็อยากฟังความคิดเห็นของคนอื่นบ้าง อยากรู้ว่าเพราะอะไรสาวๆ ถึงไม่เข้าหาผมเลย”
“บางครั้งเงินและอำนาจมันก็หอมหวานจนคนเราเลือกที่จะมองตรงนั้นมากกว่ามองที่ตัวตนนะคะ”
“หมายถึงเขารวยกว่าใช่ไหม” ราฟาเอลถามเธอไปตรงๆ
“ก็ประมาณนั้นล่ะค่ะ”
“แล้วคุณล่ะครับ มองตรงนั้นไหม”
“ฉันยอมรับนะคะว่าเคยมองตรงนั้นเหมือนกัน แต่พอโตขึ้นก็คิดว่ามันมีเรื่องอื่นมากกว่านั้น”
“เรื่องอื่น หมายถึงความรักเหรอครับ”
“ทั้งความรัก ไลฟ์สไตล์และทัศนคติค่ะ ถ้ารวยอย่างเดียวคงอยู่กันไม่ยืดหรอกค่ะ”
“แต่ความรักมันไม่อิ่มท้องนะครับ เพราะมันกินไม่ได้”
“ไม่อิ่มก็ช่วยกันทำมาหากินสิคะ”
“หมายความว่าคุณเจอผู้ชายสองคน อีกคนหนึ่งรวย อีกคนหนึ่งไม่ถึงกับจนคุณจะเลือกคนที่คุณรักเหรอครับ”
“แน่นอนค่ะ ที่ตอบแบบนี้ไม่ใช่เพราะโลกสวยนะคะ ฉันเลือกบนพื้นฐานของความจริงค่ะ เงินมันซื้อได้ทุกอย่างก็จริงแต่ความสุขมันไม่ได้มีแค่นั้นนี่คะ”
“แล้วตอนนี้คนที่คุณคบอยู่เป็นแบบไหนล่ะครับ” ถามแล้วก็รอลุ้นคำตอบอย่างตื่นเต้น
มนิษายังไม่ทันตอบเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นเสียก่อน
“ขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวยิ้มให้เขาก่อนจะเลี่ยงออกมาคุยอีกด้าน
“นาวเป็นไงบ้าง เดินทางโอเคไหม”
“เรียบร้อยดีจ้ะ แล้วเอริเป็นไงบ้างคุณยายอาการดีขึ้นบ้างหรือยังล่ะ”
“ดีขึ้นแล้วจ้ะ พรุ่งนี้นาวมีโปรแกรมทำอะไรบ้าง”
“ว่าจะนอนอ่านหนังสือ”
“ไปตั้งไกลไปนอนอ่านหนังสือเหรอ”
“ก็วิวมันดีมาก เราเลยอยากนอนนิ่งๆ แต่ตอนบ่ายจะขึ้นไปดูวิวบน North star (กระเช้าลอยฟ้าที่มองเห็นวิว 360 องศา) ”
“แล้วจะลงไปเดินเล่นบนเกาะปีนังไหม”
“ไปสิ ไม่ไปเสียดายแย่เลย”
“เที่ยวให้สนุกนะนาว พักผ่อนให้เต็มที่”
“ไม่ต้องห่วงหรอก คุยกับเอริเสร็จแล้ว เราก็จะหาอะไรกินสักหน่อยจากนั้นค่อยไปดูโชว์ต่อ”
มนิษาคุยกับเพื่อนเสร็จ ก็เดินไปยังห้องอาหาร ซึ่งเธอจองไว้แล้วว่าจะเข้าทานเวลาไหน
หลังอาหารมื้อเย็นที่แสนอร่อยมนิษาก็กลับมาอาบน้ำเปลี่ยนชุดจากกางเกงขาสั้นเสื้อเชิ้ตเป็นชุดกระโปรงยาวเพื่อเขาไปดูโชว์ที่เธอจองไว้
“อ้าวคุณราฟมาดูโชว์เหมือนกันเหรอคะ”
“ครับ”
“แล้วทำไมไม่เข้าไปล่ะคะ”
“ผมไม่ได้จองครับ เขาเลยให้ผมรอก่อนถ้าโชว์เริ่มแล้วคนไม่เต็มถึงได้เข้าไปครับ”
“ฉันจองไว้สองที่ แต่เพื่อนฉันไม่ได้มาด้วย แต่เขาจะให้เข้าไปพร้อมกันไหมคะ มันจะผิดกฎหรือเปล่า”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ที่นั่งคุณอยู่ตรงไหน เดี๋ยวผมไปถามเขาแล้วจะตามเข้าไปนะครับ”
“ก็ได้ค่ะ” มนิษาบอกที่นั่งของตนเองและที่นั่งของตนเองให้เขาแล้วเดินเข้าไปด้านในก่อน
พอหญิงสาวเข้าไปแล้วราฟาเอลก็เดินไปหาพนักงานที่อยู่หน้าห้องพร้อมกับคีย์การ์ดห้องพัก พอพนักงานเห็นก็อนุญาตให้ เขาก็รีบตามเธอไปทันที เพราะคนที่พักห้องแกรนด์สวีทสามารถเข้าไปดูได้โดยไม่ต้องจองล่วงหน้าเพราะมีที่นั่งไว้ให้อยู่แล้ว
ราฟาเอลไม่รู้เลยว่าคืนนี้บนเวทีนั้นมีโชว์เกี่ยวกับอะไรเพราะตลอดเวลาเขาเอาแต่นั่งจ้องหน้ามนิษา จนกระทั่งโชว์จบทั้งสองก็พากันขึ้นมาเดินเล่นยังจุดชมวิวด้านบน
“พรุ่งนี้คุณมีแพลนยังไงบ้างครับ” ราฟาเอลหยุดเดินแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วมองไปยังท้องฟ้าด้านบนที่มืดสนิท
“ไม่มีอะไรมากค่ะ ตื่นเช้ากินข้าว แล้วกลับไปนอนอ่านหนังสือ ตอนบ่ายก็ขึ้นไปดูวิวบนกระเช้า ตกเย็นก็ลงไปเดินเที่ยวที่ปีนัง”
“ฟังดูน่าสนใจดีนะครับ”
“แล้วคุณราฟล่ะคะ”
“ผมก็คงตื่นสายๆ หน่อย กินข้าวเที่ยงแล้วก็ว่ายน้ำตอนเย็นก็คงไปปีนังเหมือนกัน”
“บนเรือมีกิจกรรมเยอะเลยนะคะ ตอนดูรีวิวก็มีอะไรที่อยากทำเต็มไปหมด”
“คุณคิดว่าจะทำอะไรบ้างล่ะครับ”
“ที่คิดไว้คือปีนผา Sky pad ดิ่งพสุธา แต่พอมาถึงแล้วก็แค่อยากนอนนิ่งดูวิวทะเลมากกว่า”
“เพราะเพื่อนมาด้วยหรือเปล่าครับ”
“คงอย่างงั้นมั้งคะ”
“ให้ผมเป็นเพื่อนคุณได้ไหม เที่ยวด้วยกัน ทำกิจกรรมด้วยกัน”
“แล้วคุณไม่มีกิจกรรมที่คิดไว้เหรอคะ”
“ไม่หรอกครับ ผมก็แค่อยากพักผ่อน”
“คุณมาพักผ่อนฉันว่าไม่รบกวนดีกว่า”
“คำว่าพักผ่อนคืออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่การทำงานครับ”
“แล้วคุณอยากทำอะไรล่ะ”
“เริ่มจากพรุ่งนี้เช้ากินข้าวเสร็จเราขึ้นไปดูวิวกันไหม พออาหารย่อยแล้วคุณก็ไปเล่น Sky pad ต่อด้วยดิ่งพสุธาจำลอง”
“ฉันจองดูวิวไว้ตอนบ่าย”
“แต่ผมเข้าได้ทุกที่ทุกเวลานะ” เขาให้เธอดูคีย์การ์ดที่เป็นหมายเลขห้องพักชั้นที่แพงที่สุดให้เธอดู
“คุณนี่ ไม่รู้จักใช้เงินเลย ห้องแบบไหนก็นอนได้เหมือนกันนะคะ”
ราฟาเอลเงียบเพราะกำลังหาเหตุผลให้ตัวเองว่าทำไมถึงพักห้องราคาแบบนั้น แต่มนิษาคิดว่าเขากำลังโกรธที่เธอไปต่อว่าแบบนั้น
“คุณราฟ ฉันขอโทษ ฉันมาควรไปว่าคุณแบบนั้น ฉันก็แค่เสียดายเงิน”
“ผมไม่ได้โกรธคุณเลยนะมะนาว”
“ก็คุณเอาแต่เงียบ”
“ที่ผมเงียบเพราะคิดตามที่คุณบอกว่าห้องไหนก็นอนได้เหมือนกัน”
“เสียดายเงินไหมคะ”
“ไม่ครับ เพราะผมใช้สิทธิ์ของเจ้านายจองห้อง”
“หมายถึงคนหน้าดุเมื่อวานเหรอคะ”
“ครับเขารู้จักกับเจ้าของบริษัทที่ทำทัวร์นี้ขึ้นมา อันที่จริงผมก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าจะมีสิทธิ์อะไรบ้าง แต่พอถามพนักงานก่อนเข้าไปดูโชว์เขาก็บอกว่าผมสามารถทำอะไรบนเรือนี้ได้บ้าง
“แล้วเขาไปเก็บเงินที่เจ้านายคุณไหม คุณจะเดือดร้อนหรือเปล่า” มนิษาเป็นห่วงเขาเพราะดูท่าทางเจ้านายจะดุมาก
“ไม่หรอกครับ เขาก็แค่บอกให้ผมลองใช้บริการและเดินดูให้ทั่ว เผื่อมีจุดไหนที่ต้องปรับปรุง ประมาณว่าให้ผมทดลองใช้บริการครับ”
“อ๋อ โล่งอกไปทีค่ะ”
“คุณเป็นห่วงผมเหรอ”
“ค่ะ ฉันกลัวคุณเที่ยวสนุกแล้วกลับไปตกงาน”
“ไม่หรอกครับเอาเป็นว่าจากนี้เราจะเที่ยวจะทำกิจกรรมหลายๆ อย่างร่วมกันนะครับ”
“ค่ะ ฉันดีใจที่ได้คุณเป็นเพื่อน”
“ผมก็เหมือนกันครับ”
“น้ำค้างเริ่มลงแล้วผมว่าเราเข้าข้างในกันไหม รีบนอนพรุ่งนี้จะได้มาทานอาหารเช้าด้วยกัน”
“ค่ะ”
ราฟาเอลเดินมาส่งมนิษาถึงหน้าห้องก่อนจะกลับไปนั่งดื่มคนเดียวที่บาร์ต่ออีกพักใหญ่แล้วจึงกลับห้อง
หลังจากอาบน้ำอีกรอบมนิษาก็รีบเข้านอนเพราะพรุ่งนี้มีนัดกับเพื่อนใหม่ตั้งแต่เช้าแม้ว่าจะยังไม่รู้จักกันดีรู้แค่เขาชื่อราฟ แต่เท่าที่ได้คุยก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนที่คุยสนุกและคงทำให้การมาเที่ยวพักผ่อนครั้งนี้ไม่เบื่อหญิงสาวมาถึงห้องอาหารก็เห็นว่าราฟาเอลมารอเธออยู่ก่อนแล้ว“มอร์นิ่งครับ หลับสบายไหม”“มอร์นิ่งค่ะ หลับสบายมากไม่รู้เลยว่ากำลังอยู่บนเรือ”ทั้งสองแยกกันไปตักอาหารจากนั้นก็กลับมานั่งทานด้วยกัน ระหว่างทานก็พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดกันไปเรื่อย ใช้เวลาเกือบชั่วโมงก่อนจะพากันมาเดินเล่นรับลมที่ชั้นบนสุดของเรือเช้านี้แดดไม่แรงเท่าไหร่ ทั้งสองคนเลยเดินทอดน่องอย่างไม่เร่งรีบ“กลัวความสูงไหมครับ” ราฟาเอลถามขณะที่กระเช้ากำลังไต่ระดับความสูงขึ้นเรื่อยๆ“ไม่กลัวค่ะ แต่ตื่นเต้นมากกว่า” เธอมองลงไปยังด้านท้ายเรือที่ตอนนี้เห็นคนตัวเล็กลงไปทีละนิด“วิวบนนี้สวยดีนะครับ ถ่ายรูปไหม ผมถ่ายให้”มนิษายิ้มให้กล้องขณะที่เขากำลังกดถ่าย มือใหญ่สั่นเล็กน้อยเพราะรอยยิ้มนั้นมันหวานจนอยากจะสั่งห้ามไม่ให้ไปยิ้มแบบนี้กับใครที่ไหน“คุณจะถ่ายไหมคะ”“ครับ รบกวนด้วย”พอได้รูปเดี่ยวแล้วราฟาเอลก็ขอถ่ายรูปคู่ เขายื่นกล้
“แล้วคุณไม่มีแฟนเหรอครับ” “เคยมีค่ะ แต่เลิกไปแล้ว” มนิษาเคยคบกับพี่รหัสอยู่หนึ่งปี พอเขาเรียนจบทั้งสองก็เริ่มห่างกันไปทีละนิด จนในที่สุดก็ตกลงกันว่าจะเป็นแค่พี่น้อง “แสดงว่าตอนนี้โสดสนิทเหรอครับ” “ค่ะ ทำไมคุณทำหน้าเหมือนไม่เชื่อล่ะคะ” “ผมไม่คิดว่าสวยๆ อย่างคุณจะยังโสดอยู่จนถึงตอนนี้” “ขอบคุณที่ชมว่าฉันสวย และก็เพราะความสวยนี่แหละค่ะที่ทำให้ฉันโสดแบบนี้” มนิษาไม่ได้หลงตัวเองว่าเป็นคนสวยแต่เพราะเธอสวยมากจริง ๆ จนไม่มีใครกล้าเข้ามาจีบ กับแฟนคนแรกที่คบกันก็เพราะเขาเป็นพี่รหัสที่เข้ามาคอยเทคแคร์จนสนิทมากขึ้นและเธอเป็นคนขอเขาเป็นแฟน “ผู้ชายส่วนใหญ่ก็ชอบคนสวย” “แต่มีไม่กี่คนที่กล้าเข้ามาจีบ ส่วนใหญ่ก็แค่มองแล้วคิดเอาเองว่าฉันคงมีแฟนแล้ว” “ผมเข้าใจแล้ว กก็จริงของคุณนะครับสวยมากๆ ผู้ชายธรรมดาที่ไหนจะเข้ามาจีบ แล้วแฟนที่เลิกไปล่ะครับเขาคงมีอะไรดีถึงกล้ามาจีบคุณ” “เขาเป็นพี่รหัสค่ะ” “ความใกล้ชิดเหรอครับ” “ค่ะ ความใกล้ชิดและความเอาใจใส่ เขาคอยดูแลเทคแคร์ในฐานะพี่รหัสฉั
กลับมาจากสิงคโปร์มนิษาก็ตรงกลับมาที่บ้านทันที“กว่าจะมาได้นะ ต้องให้ผู้ใหญ่รอตั้งกี่วัน” คุณรัญญาต่อว่าลูกสาวคนเล็กของสามี“นาวไปลงเรือนะคะ จะให้กลับปุ๊บปั๊บได้ยังไง”“อย่าเพิ่งเถียงกันเลย”“พ่อคะ เรื่องแต่งงาน นาวไม่แต่งได้ไหมคะ”“ทำไม”“นาวเป็นลูกพ่อ พี่หวานก็เป็นลูกพ่อ แล้วทำไมที่แต่งต้องเป็นนาวล่ะคะ”“ก็เพราะลูกสาวฉันมีคนรักอยู่แล้วยังไงล่ะ”“นาวก็มีแฟนแล้ว มีคนรักแล้ว”“เอาอะไรมาพูด พ่อรู้ว่านาวยังไม่มีแฟน”“มีแล้วค่ะ เราเจอกันที่สิงคโปร์”“เพิ่งเจอกันไม่กี่วันเป็นแฟนกันแล้วเหรอ ไวไฟดีเหมือนกันนะ” คุณรัญญามองหญิงสาวด้วยสายตาเหยียด“ค่ะ นาวไวไฟไปนิดขอโทษด้วยนะคะ”“เพิ่งคบกัน เลิกกันตอนนี้ยังทัน”“ทำไมนาวต้องเลิกล่ะคะ ทำไมพ่อไม่บังคับพี่หวานบ้าง”“นาว ถือว่าพ่อขอนะ”“พ่อค่ะ แต่นาวไม่อยากแต่ง”“ถ้านาวไม่แต่งโรงแรมของเราคงแน่แย่”“พ่อก็ขายไปเลยสิคะ”“ยายนาว นั่นมันโรงแรมที่พ่อสร้างมากับมือนะจะให้ขายไปได้ยังไง”“พ่อก็เลยเลือกขายลูกสาวเหรอคะ”“พ่อไม่ได้ขาย เพียงแต่ให้นาวแต่งงานกับเขา เวลาเขาจะทำอะไรกับโรงแรมของเรา เขาก็จะได้เกรงใจเราบ้าง”“คนมีเงินเขาไม่คิดเล็กคิดน้อยเกรงใจกันหรอกค่ะ น
หลังจากตกลงเป็นแฟนกันแล้วราฟาเอลก็นัดเจอกับมนิษาบ่อยขึ้น บางวันเขาก็มารับไปทานข้าว บางครั้งก็ไปดูหนัง แต่ส่วนใหญ่ก็จะเป็นช่วงเย็นเพราะเขายังต้องทำงานในเวลากลางวันแม้จะรู้จักกันได้ไม่นานแต่เหมือนทุกอย่างมันจะราบรื่นและมีความสุข มนิษารู้สึกว่าการตัดสินใจของตนเองไม่ผิดเลยสักนิดวันนี้ทั้งสองคนมานั่งฟังเพลงที่บาร์แห่งหนึ่ง เพราะเขามีนัดคุยงานนอกรอบกับเสี่ยอดุลย์“เจ้านายคุณไม่มาด้วยเหรอคะ” มนิษาเห็นว่าเขาจะคุยเรื่องงาน ก็แปลกใจที่ไม่เห็นเจ้านายหน้าโหดมาด้วย“เขาไม่ว่างครับ คุณรออยู่ตรงนี้นะ ผมคุยไม่นาน”“ค่ะ ขอให้คุยงานสำเร็จนะคะ”มนิษามองตามชายหนุ่มที่เดินหายเข้าไปในห้องวีไอพีที่อยู่ชั้นสอง หญิงสาวนั่งฟังเพลงและจิบเครื่องดื่มที่เขาสั่งให้ก่อนหน้านี้ ยังดื่มไม่หมดแล้วพนักงานก็เอาแบบเดิมมาเสิร์ฟให้อีกแล้ว“คุณราฟาเอลสั่งให้ครับ”“ใครนะคะ” เธอถามย้ำเพราะไม่เคยรู้ว่าเขาชื่อจริงว่าอะไร“คุณราฟาเอลครับ ผู้ชายคนที่มากับคุณ”“อ๋อ ราฟ ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวรับมาจากนั้นก็นั่งจิบไปเรื่อย ๆเธอเห็นราฟาเอลเดินออกมาจากห้องนั้น เขาส่งยิ้มให้แล้วเดินหายเข้าไปอีกห้องมนิษาดื่มเครื่องดื่มแก้วใหม่จนหมดก็มีผู
มนิษาตื่นมาอีกครั้งในเวลาเกือบจะเที่ยงวัน หญิงสาวมองไปรอบๆ ห้องมันดูไม่คุ้นเลยสักนิด“คุณราฟ” เธอเรียกชื่อเขาเป็นคนแรกเพราะจำได้ว่าครั้งสุดท้ายเขาอยู่กับเธอที่นี่ แต่เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับหญิงสาวก้าวขาลงจากเตียงแล้วความรู้สึกเจ็บแปลบก็เล่นงานจนทรุดลงกับพื้น พอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก เธอกับเขามีอะไรกันแล้ว เธอจำได้ว่าเป็นคนร้องขอให้เขาทำเรื่องแบบนั้นเอง แทบไม่ต้องเดาเลยว่านแก้วที่เธอดื่มแก้วสุดท้ายในบาร์นั้นต้องมีใครใส่อะไรลงไปในนั้นและคิดว่ามันคงเป็นยาอะไรสักอย่างที่ทำให้ร่างกายเธอร้อนรุ่มแบบนั้นเธอก้มมองตัวเอง ใบหน้าสวยร้อนผ่าวเมื่อเห็นว่าตอนนี้ผิวขาวนั้นมีแต่ร่องรอยสีแดงกระจายอยู่ทั่วไปหมด เธอดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองไว้ ความรู้สึกตอนนี้มันสับสนไปหมด ผู้ชายที่ชื่อราฟ หรือราฟาเอลนั้นเป็นใครกันแน่ทำไมเขาพาเธอไปในที่แบบนั้น ทำไม่คนที่เขาคุยด้วยถึงทำแบบนั้นกับเธอ ตอนนี้คำถามอยู่เต็มหัวไปหมดถ้าหากเป็นแผนของเขาที่จะพาเธอไปให้เสี่ยคนนั้นแล้วเขาจะตามไปช่วยทำไม หรือเป็นแผนที่เขาทำเพื่อที่จะให้ตัวเองดูเป็นพระเอกในสายตาเธอ แต่มันไม่มีเหตุผลอะไรเลยท
ตั้งแต่เหตุการณ์คืนนั้นมนิษาก็ยังไม่ได้ออกจากคอนโดแห่งนี้ ราฟาเอลบอกกับเธอว่าที่นี่เป็นคอนโดของเจ้านายเธอขอกลับไปที่คอนโดของเอริญา แต่เขาก็บอกว่าตอนนี้เสี่ยอดุลย์โกรธมากเรื่องที่โดนเขาทำร้ายจนจมูกหัก เขากลัวเสี่ยจะไม่ยอมจบแค่นั้นจึงไม่อยากให้มนิษากลับไปอยู่ตามลำพังหญิงสาวนึกถึงใบหน้าเปื้อนเลือดของเสี่ยคนนั้นและใบหน้าลูกน้องของเขาแล้วเธอจึงยอมอยู่ที่นี่ อย่างน้อยก็คงต้องรอให้เอริญากลับมาก่อนเธอจะขอเข้ากลับไปส่งที่นั่นอีกครั้งวันนี้ราฟาเอลออกไปทำงานตอนกลางวันและแวะซื้ออาหารเย็นกลับเข้ามาอย่างเคย“เหนื่อยไหมคะ”“ครับ วันนี้มีประชุมทั้งวันเลย”“คุณต้องเข้าประชุมกับเจ้านายทุกครั้งเหรอคะ”“ครับ ผมน่ะมือขวาของเจ้านายเลยนะครับ”“เชื่อแล้วค่ะ ว่าเป็นลูกน้องคนโปรดถ้าไม่อย่างนั้นเจ้านายคงไม่ให้มาพักที่นี่หรอกค่ะ หิวหรือยังคะ”“ครับ”“ถ้างั้นกินข้าวแล้วค่อยไปอาบน้ำนะคะ” หญิงสาวรีบเอาอาหารออกจากล่องจากนั้นทั้งสองก็นั่งทานกันเหมือนกับหลายวันที่ผ่านมาปกติแล้วหลังเลิกงานราฟาเอลมักจะออกไปดื่มกับเพื่อนแต่พอเขาพามนิษามาอยู่ด้วยก็ไม่ได้ออกไปดื่มที่ไหน เขาอยากใช้เวลากับเธอให้เต็มที่ อยากรู้จักเธอในทุก
เสียงออดที่หน้าประตูทำให้มนิษาแปลกใจเพราะถ้าเป็นราฟาเอลเขาก็คงจะกดรหัสเข้ามาเองได้ ยังไม่ทันที่จะดูว่าใครมากดออดประตูก็ถูกเปิดออกมาก่อนแล้ว“คุณ” หญิงสาวจำได้ว่าเขาคือเจ้านายของคนรัก“คุณเป็นใครแล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วคุณราฟาเอลไปไหน” เจโรมถามด้วยความแปลกใจ“ฉันเป็นคนรักของคุณราฟ คุณคงเป็นเจ้านายของเขาใช่ไหมคะ ฉันเคยเห็นคุณบนเรือ”“บนเรือ เจ้านาย”“ใช่ค่ะ ก็วันที่คุณไปตามเขามาทำงานไงคะ ฉันบังเอิญได้ยินคุณคุยกับเขา ขอโทษด้วยนะคะที่เสียมารยาทไปหน่อย”“เขาบอกแบบนั้นเหรอครับ”“ไม่ต้องให้บอกหรอกค่ะ คุณดุเขาขนาดนั้นฉันก็ดูออก ยังมีอีกเรื่องที่ต้องขอโทษคุณแทนเขา”“เรื่องอะไรครับ” เจโรมถาม เขากำลังจับต้นชนปลายว่าตอนนี้ราฟาเอลกำลังเล่นอะไรอยู่“ก็เรื่องที่เขาให้ฉันมาอยู่ที่คอนโดของคุณ”“คอนโดของผม อ่อ ใช่ ผมลืมไปเลยว่านี่เป็นคอนโดของผม”“ว่าแต่คุณมาหาเขา มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ เขาออกไปข้างนอกอีกสักพักก็คงจะกลับ”“ผมก็แค่แวะมาเองครับ ไม่มีอะไร ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน ว่าแต่ผมยังไม่รู้เลยว่าคุณชื่ออะไร”“ฉันชื่อมนิษาค่ะ คุณจะเรียกมะนาวเหมือนที่คุณราฟเรียกก็ได้ค่ะ”“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื
“ขอบคุณนะครับที่ให้ผมได้มีส่วนร่วมในโรงแรมของคุณ” ราฟาเอลกล่าวกับคุณโชติหลังจากที่เขายอมขายโรงแรมให้กับตนเองแล้ว“ยินดีครับผมหวังว่าคุณจะดูแลโรงแรมนี้เป็นอย่างดี”“แน่นอนครับผมจะดูแลทั้งโรงแรมและลูกสาวคุณอย่างดีเลยครับ”“ถ้าคุณรับปากแบบนี้ฉันก็เบาใจค่ะ ยายหวานน่ะเป็นเด็กดี แต่เรื่องงานยั้งไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ ยังไงฉันก็ขอฝากให้คุณช่วยสอนด้วยนะคะ” คุณรัญญาบอกกับชายหนุ่มฟาเอลมองลูกสาวของคุณโชติแล้วยิ้ม เขาไม่ได้บอกคุณโชติว่าลูกสาวที่พูดถึงนั้นคือลูกคนเล็ก“แล้วเราจะแต่งงานกันเมื่อไหร่คะ หวานไม่ได้เร่งนะคะแต่หวานเป็นผู้หญิงคนต้องใช้เวลาเตรียมตัว” มนัญญาถามด้วยความตื่นเต้น เธอเปลี่ยนใจจะแต่งงานทันทีที่เห็นหน้าของราฟาเอล“ผมเข้าใจครับ ผมเป็นผู้ชายคนไม่ค่อยถนัดเรื่องเตรียมงานเท่าไหร่ แต่ผมอยากแต่งหลังจากที่เราปรับปรุงโรงแรมเสร็จครับ อยากให้แขกที่มาเห็นว่าโรงแรมของเราพร้อมแล้วสำหรับการจัดงาน ทั้งสวนทางด้านนอกและห้องจัดเลี้ยง ผมอยากให้งานแต่งของผมกับลูกสาวคุณเป็นงานที่คนพูดถึงมากที่สุด”“ความคิดคุณเฉียบแหลมมากเลยครับ” คุณโชติเห็นด้วยกับความคิดของชายหนุ่ม เพราะมันเป็นการประชาสัมพันธ์ที่ไม่ต้อง