เรือออกจากฝั่งในเวลาห้าโมงเย็นตามเวลาที่แจ้งไว้ มนิษายืนมองระลอกคลื่นที่กระจายออกจากเรือด้วยความรู้สึกอิสระอย่างเต็มที่
เธอไม่เคยอยู่บนเรือลำใหญ่ขนาดนี้มาก่อน แม้จะกลัวอยู่บ้างในคราแรก แต่พอเรือออกจากฝั่งมาแล้วความรู้สึกนั้นก็หายไป คงเพราะเรือขนาดใหญ่จึงแทบไม่รู้สึกเลยว่าตอนนี้กำลังแล่นอยู่บนผิวน้ำ
หญิงสาวมองดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า กดถ่ายรูปด้วยมือถือก่อนจะส่งไปยังไลน์กลุ่มให้เพื่อนรักทั้งสองดูว่ามันสวยแค่ไหน
“ให้ผมช่วยถ่ายไหม”
มนิษาตกใจแต่พอหันไปตามเสียงก็ยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าเป็นคนที่เธอคุยด้วยเมื่อตอนบ่าย
“ฉันแค่อยากได้รูปส่งให้เพื่อนค่ะ”
“ไม่อยากถ่ายรูปตัวเองเก็บไว้เหรอครับ ผมช่วยถ่ายได้นะ”
มนิษาก็อยากได้รูปตัวเองอย่างที่เขาพูด หญิงสาวส่งมือถือให้เขากดถ่ายรูปอีกหลายรูป พอรับคืนมาก็ยิ้มเพราะดูแล้วคุณราฟก็ถ่ายรูปสวยเหมือนกัน
“คุณล่ะคะ จะถ่ายไหมฉันถ่ายให้”
“ก็อยากถ่ายครับ แต่ไม่ได้เอาโทรศัพท์ขึ้นมาด้วย”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันถ่ายแล้วส่งให้คุณก็ได้”
“งั้นช่วยถ่ายผมหล่อๆ นะครับจะเอาไปอวดเจ้านาย”
มนิษามองภาพชายตัวสูงผ่านหน้าจอมือถือ กดถ่ายไปหลายรูปจากนั้นก็ส่งให้เจ้าตัวดูว่าพอใจไหม
“ผมก็หล่อเหมือนกันนะครับ”
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะคะ ฉันว่าคุณหล่อมากต่างหาก”
“เหรอครับ ไม่เคยมีใครชมผมเลย ชักจะเขินแล้วนะครับ”
“มันจะเป็นไปได้ยังไงคะ ฉันว่าคุณทั้งหล่อทั้งหุ่นดีเลยนะ” มนิษามองคนที่สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าน้ำทะเลกับกางเกงสีขาวแล้วชมเขาจากใจจริง
“คงเพราะเวลาอยู่กับเจ้านายผมโดนรัศมีความหล่อของเขากลบมั้งครับ”
“เจ้านายคุณก็หล่ออยู่หรอกค่ะ แต่หน้าเครียดไปหน่อยถ้าเทียบกับคุณแล้วฉันว่าคุณหล่อกว่าเยอะ”
“จริงเหรอครับ แต่ทำไมสาวๆ ถึงไม่ค่อยสนใจผมล่ะ”
“ไม่รู้สิคะ บางท่าอาจมีเหตุผลอื่น”
“เหตุผลอะไรครับ”
“ฉันพูดได้ใช่ไหมคะ จะไม่ทำให้คุณรู้สึกแย่ใช่ไหม”
“พูดมาเถอะครับ ชีวิตของผมก็ไม่ค่อยมีอะไรดีอยู่แล้ว แย่อีกสักเรื่องก็คงไม่เป็นไร”
“คุณพูดจนฉันไม่กล้าบอกแล้ว”
“บอกมาเถอะครับ ผมก็บ่นไปอย่างนั้นเอง บางทีผมก็อยากฟังความคิดเห็นของคนอื่นบ้าง อยากรู้ว่าเพราะอะไรสาวๆ ถึงไม่เข้าหาผมเลย”
“บางครั้งเงินและอำนาจมันก็หอมหวานจนคนเราเลือกที่จะมองตรงนั้นมากกว่ามองที่ตัวตนนะคะ”
“หมายถึงเขารวยกว่าใช่ไหม” ราฟาเอลถามเธอไปตรงๆ
“ก็ประมาณนั้นล่ะค่ะ”
“แล้วคุณล่ะครับ มองตรงนั้นไหม”
“ฉันยอมรับนะคะว่าเคยมองตรงนั้นเหมือนกัน แต่พอโตขึ้นก็คิดว่ามันมีเรื่องอื่นมากกว่านั้น”
“เรื่องอื่น หมายถึงความรักเหรอครับ”
“ทั้งความรัก ไลฟ์สไตล์และทัศนคติค่ะ ถ้ารวยอย่างเดียวคงอยู่กันไม่ยืดหรอกค่ะ”
“แต่ความรักมันไม่อิ่มท้องนะครับ เพราะมันกินไม่ได้”
“ไม่อิ่มก็ช่วยกันทำมาหากินสิคะ”
“หมายความว่าคุณเจอผู้ชายสองคน อีกคนหนึ่งรวย อีกคนหนึ่งไม่ถึงกับจนคุณจะเลือกคนที่คุณรักเหรอครับ”
“แน่นอนค่ะ ที่ตอบแบบนี้ไม่ใช่เพราะโลกสวยนะคะ ฉันเลือกบนพื้นฐานของความจริงค่ะ เงินมันซื้อได้ทุกอย่างก็จริงแต่ความสุขมันไม่ได้มีแค่นั้นนี่คะ”
“แล้วตอนนี้คนที่คุณคบอยู่เป็นแบบไหนล่ะครับ” ถามแล้วก็รอลุ้นคำตอบอย่างตื่นเต้น
มนิษายังไม่ทันตอบเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นเสียก่อน
“ขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวยิ้มให้เขาก่อนจะเลี่ยงออกมาคุยอีกด้าน
“นาวเป็นไงบ้าง เดินทางโอเคไหม”
“เรียบร้อยดีจ้ะ แล้วเอริเป็นไงบ้างคุณยายอาการดีขึ้นบ้างหรือยังล่ะ”
“ดีขึ้นแล้วจ้ะ พรุ่งนี้นาวมีโปรแกรมทำอะไรบ้าง”
“ว่าจะนอนอ่านหนังสือ”
“ไปตั้งไกลไปนอนอ่านหนังสือเหรอ”
“ก็วิวมันดีมาก เราเลยอยากนอนนิ่งๆ แต่ตอนบ่ายจะขึ้นไปดูวิวบน North star (กระเช้าลอยฟ้าที่มองเห็นวิว 360 องศา) ”
“แล้วจะลงไปเดินเล่นบนเกาะปีนังไหม”
“ไปสิ ไม่ไปเสียดายแย่เลย”
“เที่ยวให้สนุกนะนาว พักผ่อนให้เต็มที่”
“ไม่ต้องห่วงหรอก คุยกับเอริเสร็จแล้ว เราก็จะหาอะไรกินสักหน่อยจากนั้นค่อยไปดูโชว์ต่อ”
มนิษาคุยกับเพื่อนเสร็จ ก็เดินไปยังห้องอาหาร ซึ่งเธอจองไว้แล้วว่าจะเข้าทานเวลาไหน
หลังอาหารมื้อเย็นที่แสนอร่อยมนิษาก็กลับมาอาบน้ำเปลี่ยนชุดจากกางเกงขาสั้นเสื้อเชิ้ตเป็นชุดกระโปรงยาวเพื่อเขาไปดูโชว์ที่เธอจองไว้
“อ้าวคุณราฟมาดูโชว์เหมือนกันเหรอคะ”
“ครับ”
“แล้วทำไมไม่เข้าไปล่ะคะ”
“ผมไม่ได้จองครับ เขาเลยให้ผมรอก่อนถ้าโชว์เริ่มแล้วคนไม่เต็มถึงได้เข้าไปครับ”
“ฉันจองไว้สองที่ แต่เพื่อนฉันไม่ได้มาด้วย แต่เขาจะให้เข้าไปพร้อมกันไหมคะ มันจะผิดกฎหรือเปล่า”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ที่นั่งคุณอยู่ตรงไหน เดี๋ยวผมไปถามเขาแล้วจะตามเข้าไปนะครับ”
“ก็ได้ค่ะ” มนิษาบอกที่นั่งของตนเองและที่นั่งของตนเองให้เขาแล้วเดินเข้าไปด้านในก่อน
พอหญิงสาวเข้าไปแล้วราฟาเอลก็เดินไปหาพนักงานที่อยู่หน้าห้องพร้อมกับคีย์การ์ดห้องพัก พอพนักงานเห็นก็อนุญาตให้ เขาก็รีบตามเธอไปทันที เพราะคนที่พักห้องแกรนด์สวีทสามารถเข้าไปดูได้โดยไม่ต้องจองล่วงหน้าเพราะมีที่นั่งไว้ให้อยู่แล้ว
ราฟาเอลไม่รู้เลยว่าคืนนี้บนเวทีนั้นมีโชว์เกี่ยวกับอะไรเพราะตลอดเวลาเขาเอาแต่นั่งจ้องหน้ามนิษา จนกระทั่งโชว์จบทั้งสองก็พากันขึ้นมาเดินเล่นยังจุดชมวิวด้านบน
“พรุ่งนี้คุณมีแพลนยังไงบ้างครับ” ราฟาเอลหยุดเดินแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วมองไปยังท้องฟ้าด้านบนที่มืดสนิท
“ไม่มีอะไรมากค่ะ ตื่นเช้ากินข้าว แล้วกลับไปนอนอ่านหนังสือ ตอนบ่ายก็ขึ้นไปดูวิวบนกระเช้า ตกเย็นก็ลงไปเดินเที่ยวที่ปีนัง”
“ฟังดูน่าสนใจดีนะครับ”
“แล้วคุณราฟล่ะคะ”
“ผมก็คงตื่นสายๆ หน่อย กินข้าวเที่ยงแล้วก็ว่ายน้ำตอนเย็นก็คงไปปีนังเหมือนกัน”
“บนเรือมีกิจกรรมเยอะเลยนะคะ ตอนดูรีวิวก็มีอะไรที่อยากทำเต็มไปหมด”
“คุณคิดว่าจะทำอะไรบ้างล่ะครับ”
“ที่คิดไว้คือปีนผา Sky pad ดิ่งพสุธา แต่พอมาถึงแล้วก็แค่อยากนอนนิ่งดูวิวทะเลมากกว่า”
“เพราะเพื่อนมาด้วยหรือเปล่าครับ”
“คงอย่างงั้นมั้งคะ”
“ให้ผมเป็นเพื่อนคุณได้ไหม เที่ยวด้วยกัน ทำกิจกรรมด้วยกัน”
“แล้วคุณไม่มีกิจกรรมที่คิดไว้เหรอคะ”
“ไม่หรอกครับ ผมก็แค่อยากพักผ่อน”
“คุณมาพักผ่อนฉันว่าไม่รบกวนดีกว่า”
“คำว่าพักผ่อนคืออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่การทำงานครับ”
“แล้วคุณอยากทำอะไรล่ะ”
“เริ่มจากพรุ่งนี้เช้ากินข้าวเสร็จเราขึ้นไปดูวิวกันไหม พออาหารย่อยแล้วคุณก็ไปเล่น Sky pad ต่อด้วยดิ่งพสุธาจำลอง”
“ฉันจองดูวิวไว้ตอนบ่าย”
“แต่ผมเข้าได้ทุกที่ทุกเวลานะ” เขาให้เธอดูคีย์การ์ดที่เป็นหมายเลขห้องพักชั้นที่แพงที่สุดให้เธอดู
“คุณนี่ ไม่รู้จักใช้เงินเลย ห้องแบบไหนก็นอนได้เหมือนกันนะคะ”
ราฟาเอลเงียบเพราะกำลังหาเหตุผลให้ตัวเองว่าทำไมถึงพักห้องราคาแบบนั้น แต่มนิษาคิดว่าเขากำลังโกรธที่เธอไปต่อว่าแบบนั้น
“คุณราฟ ฉันขอโทษ ฉันมาควรไปว่าคุณแบบนั้น ฉันก็แค่เสียดายเงิน”
“ผมไม่ได้โกรธคุณเลยนะมะนาว”
“ก็คุณเอาแต่เงียบ”
“ที่ผมเงียบเพราะคิดตามที่คุณบอกว่าห้องไหนก็นอนได้เหมือนกัน”
“เสียดายเงินไหมคะ”
“ไม่ครับ เพราะผมใช้สิทธิ์ของเจ้านายจองห้อง”
“หมายถึงคนหน้าดุเมื่อวานเหรอคะ”
“ครับเขารู้จักกับเจ้าของบริษัทที่ทำทัวร์นี้ขึ้นมา อันที่จริงผมก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าจะมีสิทธิ์อะไรบ้าง แต่พอถามพนักงานก่อนเข้าไปดูโชว์เขาก็บอกว่าผมสามารถทำอะไรบนเรือนี้ได้บ้าง
“แล้วเขาไปเก็บเงินที่เจ้านายคุณไหม คุณจะเดือดร้อนหรือเปล่า” มนิษาเป็นห่วงเขาเพราะดูท่าทางเจ้านายจะดุมาก
“ไม่หรอกครับ เขาก็แค่บอกให้ผมลองใช้บริการและเดินดูให้ทั่ว เผื่อมีจุดไหนที่ต้องปรับปรุง ประมาณว่าให้ผมทดลองใช้บริการครับ”
“อ๋อ โล่งอกไปทีค่ะ”
“คุณเป็นห่วงผมเหรอ”
“ค่ะ ฉันกลัวคุณเที่ยวสนุกแล้วกลับไปตกงาน”
“ไม่หรอกครับเอาเป็นว่าจากนี้เราจะเที่ยวจะทำกิจกรรมหลายๆ อย่างร่วมกันนะครับ”
“ค่ะ ฉันดีใจที่ได้คุณเป็นเพื่อน”
“ผมก็เหมือนกันครับ”
“น้ำค้างเริ่มลงแล้วผมว่าเราเข้าข้างในกันไหม รีบนอนพรุ่งนี้จะได้มาทานอาหารเช้าด้วยกัน”
“ค่ะ”
ราฟาเอลเดินมาส่งมนิษาถึงหน้าห้องก่อนจะกลับไปนั่งดื่มคนเดียวที่บาร์ต่ออีกพักใหญ่แล้วจึงกลับห้อง
หลังจากอาบน้ำอีกรอบมนิษาก็รีบเข้านอนเพราะพรุ่งนี้มีนัดกับเพื่อนใหม่ตั้งแต่เช้าแม้ว่าจะยังไม่รู้จักกันดีรู้แค่เขาชื่อราฟ แต่เท่าที่ได้คุยก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนที่คุยสนุกและคงทำให้การมาเที่ยวพักผ่อนครั้งนี้ไม่เบื่อหญิงสาวมาถึงห้องอาหารก็เห็นว่าราฟาเอลมารอเธออยู่ก่อนแล้ว“มอร์นิ่งครับ หลับสบายไหม”“มอร์นิ่งค่ะ หลับสบายมากไม่รู้เลยว่ากำลังอยู่บนเรือ”ทั้งสองแยกกันไปตักอาหารจากนั้นก็กลับมานั่งทานด้วยกัน ระหว่างทานก็พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดกันไปเรื่อย ใช้เวลาเกือบชั่วโมงก่อนจะพากันมาเดินเล่นรับลมที่ชั้นบนสุดของเรือเช้านี้แดดไม่แรงเท่าไหร่ ทั้งสองคนเลยเดินทอดน่องอย่างไม่เร่งรีบ“กลัวความสูงไหมครับ” ราฟาเอลถามขณะที่กระเช้ากำลังไต่ระดับความสูงขึ้นเรื่อยๆ“ไม่กลัวค่ะ แต่ตื่นเต้นมากกว่า” เธอมองลงไปยังด้านท้ายเรือที่ตอนนี้เห็นคนตัวเล็กลงไปทีละนิด“วิวบนนี้สวยดีนะครับ ถ่ายรูปไหม ผมถ่ายให้”มนิษายิ้มให้กล้องขณะที่เขากำลังกดถ่าย มือใหญ่สั่นเล็กน้อยเพราะรอยยิ้มนั้นมันหวานจนอยากจะสั่งห้ามไม่ให้ไปยิ้มแบบนี้กับใครที่ไหน“คุณจะถ่ายไหมคะ”“ครับ รบกวนด้วย”พอได้รูปเดี่ยวแล้วราฟาเอลก็ขอถ่ายรูปคู่ เขายื่นกล้
“แล้วคุณไม่มีแฟนเหรอครับ” “เคยมีค่ะ แต่เลิกไปแล้ว” มนิษาเคยคบกับพี่รหัสอยู่หนึ่งปี พอเขาเรียนจบทั้งสองก็เริ่มห่างกันไปทีละนิด จนในที่สุดก็ตกลงกันว่าจะเป็นแค่พี่น้อง “แสดงว่าตอนนี้โสดสนิทเหรอครับ” “ค่ะ ทำไมคุณทำหน้าเหมือนไม่เชื่อล่ะคะ” “ผมไม่คิดว่าสวยๆ อย่างคุณจะยังโสดอยู่จนถึงตอนนี้” “ขอบคุณที่ชมว่าฉันสวย และก็เพราะความสวยนี่แหละค่ะที่ทำให้ฉันโสดแบบนี้” มนิษาไม่ได้หลงตัวเองว่าเป็นคนสวยแต่เพราะเธอสวยมากจริง ๆ จนไม่มีใครกล้าเข้ามาจีบ กับแฟนคนแรกที่คบกันก็เพราะเขาเป็นพี่รหัสที่เข้ามาคอยเทคแคร์จนสนิทมากขึ้นและเธอเป็นคนขอเขาเป็นแฟน “ผู้ชายส่วนใหญ่ก็ชอบคนสวย” “แต่มีไม่กี่คนที่กล้าเข้ามาจีบ ส่วนใหญ่ก็แค่มองแล้วคิดเอาเองว่าฉันคงมีแฟนแล้ว” “ผมเข้าใจแล้ว กก็จริงของคุณนะครับสวยมากๆ ผู้ชายธรรมดาที่ไหนจะเข้ามาจีบ แล้วแฟนที่เลิกไปล่ะครับเขาคงมีอะไรดีถึงกล้ามาจีบคุณ” “เขาเป็นพี่รหัสค่ะ” “ความใกล้ชิดเหรอครับ” “ค่ะ ความใกล้ชิดและความเอาใจใส่ เขาคอยดูแลเทคแคร์ในฐานะพี่รหัสฉั
กลับมาจากสิงคโปร์มนิษาก็ตรงกลับมาที่บ้านทันที“กว่าจะมาได้นะ ต้องให้ผู้ใหญ่รอตั้งกี่วัน” คุณรัญญาต่อว่าลูกสาวคนเล็กของสามี“นาวไปลงเรือนะคะ จะให้กลับปุ๊บปั๊บได้ยังไง”“อย่าเพิ่งเถียงกันเลย”“พ่อคะ เรื่องแต่งงาน นาวไม่แต่งได้ไหมคะ”“ทำไม”“นาวเป็นลูกพ่อ พี่หวานก็เป็นลูกพ่อ แล้วทำไมที่แต่งต้องเป็นนาวล่ะคะ”“ก็เพราะลูกสาวฉันมีคนรักอยู่แล้วยังไงล่ะ”“นาวก็มีแฟนแล้ว มีคนรักแล้ว”“เอาอะไรมาพูด พ่อรู้ว่านาวยังไม่มีแฟน”“มีแล้วค่ะ เราเจอกันที่สิงคโปร์”“เพิ่งเจอกันไม่กี่วันเป็นแฟนกันแล้วเหรอ ไวไฟดีเหมือนกันนะ” คุณรัญญามองหญิงสาวด้วยสายตาเหยียด“ค่ะ นาวไวไฟไปนิดขอโทษด้วยนะคะ”“เพิ่งคบกัน เลิกกันตอนนี้ยังทัน”“ทำไมนาวต้องเลิกล่ะคะ ทำไมพ่อไม่บังคับพี่หวานบ้าง”“นาว ถือว่าพ่อขอนะ”“พ่อค่ะ แต่นาวไม่อยากแต่ง”“ถ้านาวไม่แต่งโรงแรมของเราคงแน่แย่”“พ่อก็ขายไปเลยสิคะ”“ยายนาว นั่นมันโรงแรมที่พ่อสร้างมากับมือนะจะให้ขายไปได้ยังไง”“พ่อก็เลยเลือกขายลูกสาวเหรอคะ”“พ่อไม่ได้ขาย เพียงแต่ให้นาวแต่งงานกับเขา เวลาเขาจะทำอะไรกับโรงแรมของเรา เขาก็จะได้เกรงใจเราบ้าง”“คนมีเงินเขาไม่คิดเล็กคิดน้อยเกรงใจกันหรอกค่ะ น
หลังจากตกลงเป็นแฟนกันแล้วราฟาเอลก็นัดเจอกับมนิษาบ่อยขึ้น บางวันเขาก็มารับไปทานข้าว บางครั้งก็ไปดูหนัง แต่ส่วนใหญ่ก็จะเป็นช่วงเย็นเพราะเขายังต้องทำงานในเวลากลางวันแม้จะรู้จักกันได้ไม่นานแต่เหมือนทุกอย่างมันจะราบรื่นและมีความสุข มนิษารู้สึกว่าการตัดสินใจของตนเองไม่ผิดเลยสักนิดวันนี้ทั้งสองคนมานั่งฟังเพลงที่บาร์แห่งหนึ่ง เพราะเขามีนัดคุยงานนอกรอบกับเสี่ยอดุลย์“เจ้านายคุณไม่มาด้วยเหรอคะ” มนิษาเห็นว่าเขาจะคุยเรื่องงาน ก็แปลกใจที่ไม่เห็นเจ้านายหน้าโหดมาด้วย“เขาไม่ว่างครับ คุณรออยู่ตรงนี้นะ ผมคุยไม่นาน”“ค่ะ ขอให้คุยงานสำเร็จนะคะ”มนิษามองตามชายหนุ่มที่เดินหายเข้าไปในห้องวีไอพีที่อยู่ชั้นสอง หญิงสาวนั่งฟังเพลงและจิบเครื่องดื่มที่เขาสั่งให้ก่อนหน้านี้ ยังดื่มไม่หมดแล้วพนักงานก็เอาแบบเดิมมาเสิร์ฟให้อีกแล้ว“คุณราฟาเอลสั่งให้ครับ”“ใครนะคะ” เธอถามย้ำเพราะไม่เคยรู้ว่าเขาชื่อจริงว่าอะไร“คุณราฟาเอลครับ ผู้ชายคนที่มากับคุณ”“อ๋อ ราฟ ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวรับมาจากนั้นก็นั่งจิบไปเรื่อย ๆเธอเห็นราฟาเอลเดินออกมาจากห้องนั้น เขาส่งยิ้มให้แล้วเดินหายเข้าไปอีกห้องมนิษาดื่มเครื่องดื่มแก้วใหม่จนหมดก็มีผู
มนิษาตื่นมาอีกครั้งในเวลาเกือบจะเที่ยงวัน หญิงสาวมองไปรอบๆ ห้องมันดูไม่คุ้นเลยสักนิด“คุณราฟ” เธอเรียกชื่อเขาเป็นคนแรกเพราะจำได้ว่าครั้งสุดท้ายเขาอยู่กับเธอที่นี่ แต่เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับหญิงสาวก้าวขาลงจากเตียงแล้วความรู้สึกเจ็บแปลบก็เล่นงานจนทรุดลงกับพื้น พอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก เธอกับเขามีอะไรกันแล้ว เธอจำได้ว่าเป็นคนร้องขอให้เขาทำเรื่องแบบนั้นเอง แทบไม่ต้องเดาเลยว่านแก้วที่เธอดื่มแก้วสุดท้ายในบาร์นั้นต้องมีใครใส่อะไรลงไปในนั้นและคิดว่ามันคงเป็นยาอะไรสักอย่างที่ทำให้ร่างกายเธอร้อนรุ่มแบบนั้นเธอก้มมองตัวเอง ใบหน้าสวยร้อนผ่าวเมื่อเห็นว่าตอนนี้ผิวขาวนั้นมีแต่ร่องรอยสีแดงกระจายอยู่ทั่วไปหมด เธอดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองไว้ ความรู้สึกตอนนี้มันสับสนไปหมด ผู้ชายที่ชื่อราฟ หรือราฟาเอลนั้นเป็นใครกันแน่ทำไมเขาพาเธอไปในที่แบบนั้น ทำไม่คนที่เขาคุยด้วยถึงทำแบบนั้นกับเธอ ตอนนี้คำถามอยู่เต็มหัวไปหมดถ้าหากเป็นแผนของเขาที่จะพาเธอไปให้เสี่ยคนนั้นแล้วเขาจะตามไปช่วยทำไม หรือเป็นแผนที่เขาทำเพื่อที่จะให้ตัวเองดูเป็นพระเอกในสายตาเธอ แต่มันไม่มีเหตุผลอะไรเลยท
ตั้งแต่เหตุการณ์คืนนั้นมนิษาก็ยังไม่ได้ออกจากคอนโดแห่งนี้ ราฟาเอลบอกกับเธอว่าที่นี่เป็นคอนโดของเจ้านายเธอขอกลับไปที่คอนโดของเอริญา แต่เขาก็บอกว่าตอนนี้เสี่ยอดุลย์โกรธมากเรื่องที่โดนเขาทำร้ายจนจมูกหัก เขากลัวเสี่ยจะไม่ยอมจบแค่นั้นจึงไม่อยากให้มนิษากลับไปอยู่ตามลำพังหญิงสาวนึกถึงใบหน้าเปื้อนเลือดของเสี่ยคนนั้นและใบหน้าลูกน้องของเขาแล้วเธอจึงยอมอยู่ที่นี่ อย่างน้อยก็คงต้องรอให้เอริญากลับมาก่อนเธอจะขอเข้ากลับไปส่งที่นั่นอีกครั้งวันนี้ราฟาเอลออกไปทำงานตอนกลางวันและแวะซื้ออาหารเย็นกลับเข้ามาอย่างเคย“เหนื่อยไหมคะ”“ครับ วันนี้มีประชุมทั้งวันเลย”“คุณต้องเข้าประชุมกับเจ้านายทุกครั้งเหรอคะ”“ครับ ผมน่ะมือขวาของเจ้านายเลยนะครับ”“เชื่อแล้วค่ะ ว่าเป็นลูกน้องคนโปรดถ้าไม่อย่างนั้นเจ้านายคงไม่ให้มาพักที่นี่หรอกค่ะ หิวหรือยังคะ”“ครับ”“ถ้างั้นกินข้าวแล้วค่อยไปอาบน้ำนะคะ” หญิงสาวรีบเอาอาหารออกจากล่องจากนั้นทั้งสองก็นั่งทานกันเหมือนกับหลายวันที่ผ่านมาปกติแล้วหลังเลิกงานราฟาเอลมักจะออกไปดื่มกับเพื่อนแต่พอเขาพามนิษามาอยู่ด้วยก็ไม่ได้ออกไปดื่มที่ไหน เขาอยากใช้เวลากับเธอให้เต็มที่ อยากรู้จักเธอในทุก
เสียงออดที่หน้าประตูทำให้มนิษาแปลกใจเพราะถ้าเป็นราฟาเอลเขาก็คงจะกดรหัสเข้ามาเองได้ ยังไม่ทันที่จะดูว่าใครมากดออดประตูก็ถูกเปิดออกมาก่อนแล้ว“คุณ” หญิงสาวจำได้ว่าเขาคือเจ้านายของคนรัก“คุณเป็นใครแล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วคุณราฟาเอลไปไหน” เจโรมถามด้วยความแปลกใจ“ฉันเป็นคนรักของคุณราฟ คุณคงเป็นเจ้านายของเขาใช่ไหมคะ ฉันเคยเห็นคุณบนเรือ”“บนเรือ เจ้านาย”“ใช่ค่ะ ก็วันที่คุณไปตามเขามาทำงานไงคะ ฉันบังเอิญได้ยินคุณคุยกับเขา ขอโทษด้วยนะคะที่เสียมารยาทไปหน่อย”“เขาบอกแบบนั้นเหรอครับ”“ไม่ต้องให้บอกหรอกค่ะ คุณดุเขาขนาดนั้นฉันก็ดูออก ยังมีอีกเรื่องที่ต้องขอโทษคุณแทนเขา”“เรื่องอะไรครับ” เจโรมถาม เขากำลังจับต้นชนปลายว่าตอนนี้ราฟาเอลกำลังเล่นอะไรอยู่“ก็เรื่องที่เขาให้ฉันมาอยู่ที่คอนโดของคุณ”“คอนโดของผม อ่อ ใช่ ผมลืมไปเลยว่านี่เป็นคอนโดของผม”“ว่าแต่คุณมาหาเขา มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ เขาออกไปข้างนอกอีกสักพักก็คงจะกลับ”“ผมก็แค่แวะมาเองครับ ไม่มีอะไร ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน ว่าแต่ผมยังไม่รู้เลยว่าคุณชื่ออะไร”“ฉันชื่อมนิษาค่ะ คุณจะเรียกมะนาวเหมือนที่คุณราฟเรียกก็ได้ค่ะ”“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื
“ขอบคุณนะครับที่ให้ผมได้มีส่วนร่วมในโรงแรมของคุณ” ราฟาเอลกล่าวกับคุณโชติหลังจากที่เขายอมขายโรงแรมให้กับตนเองแล้ว“ยินดีครับผมหวังว่าคุณจะดูแลโรงแรมนี้เป็นอย่างดี”“แน่นอนครับผมจะดูแลทั้งโรงแรมและลูกสาวคุณอย่างดีเลยครับ”“ถ้าคุณรับปากแบบนี้ฉันก็เบาใจค่ะ ยายหวานน่ะเป็นเด็กดี แต่เรื่องงานยั้งไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ ยังไงฉันก็ขอฝากให้คุณช่วยสอนด้วยนะคะ” คุณรัญญาบอกกับชายหนุ่มฟาเอลมองลูกสาวของคุณโชติแล้วยิ้ม เขาไม่ได้บอกคุณโชติว่าลูกสาวที่พูดถึงนั้นคือลูกคนเล็ก“แล้วเราจะแต่งงานกันเมื่อไหร่คะ หวานไม่ได้เร่งนะคะแต่หวานเป็นผู้หญิงคนต้องใช้เวลาเตรียมตัว” มนัญญาถามด้วยความตื่นเต้น เธอเปลี่ยนใจจะแต่งงานทันทีที่เห็นหน้าของราฟาเอล“ผมเข้าใจครับ ผมเป็นผู้ชายคนไม่ค่อยถนัดเรื่องเตรียมงานเท่าไหร่ แต่ผมอยากแต่งหลังจากที่เราปรับปรุงโรงแรมเสร็จครับ อยากให้แขกที่มาเห็นว่าโรงแรมของเราพร้อมแล้วสำหรับการจัดงาน ทั้งสวนทางด้านนอกและห้องจัดเลี้ยง ผมอยากให้งานแต่งของผมกับลูกสาวคุณเป็นงานที่คนพูดถึงมากที่สุด”“ความคิดคุณเฉียบแหลมมากเลยครับ” คุณโชติเห็นด้วยกับความคิดของชายหนุ่ม เพราะมันเป็นการประชาสัมพันธ์ที่ไม่ต้อง
มนิษาขอลางานจากพี่เดซี่โดยบอกแค่ว่ามีปัญหาทางบ้านนิดหน่อย เดซี่เห็นว่าตั้งแต่หญิงสาวมาทำงานที่รีสอร์ตก็ยังไม่เคยได้ลาพัก อีกอย่างวันหยุดที่ผ่านมามนิษาก็ถูกโทรตามให้มาทำงานกับราฟาเอลเธอออกเดินทางจากสมุยด้วยเที่ยวบินบ่าย ส่วนราฟาเอลนั้นเดินมาตั้งแต่สองวันก่อนแล้ว และตอนนี้เขาก็มารับเธอที่สนามบิน“ผมลุ้นมากเลยกลัวคุณจะเปลี่ยนใจ” เขาทักทายคนรักพร้อมเข้าไปกอดโดยไม่สนใจสายตาของคนอื่นในสนามบินเลยแม้แต่น้อย“นาวบอกว่าจะมาก็ต้องมาสิคะ คุณว่างเหรอถึงมารับนาวได้”“ไม่ว่างก็ต้องมารับเองครับ คิดถึงมากอยากเจอ”“นาวก็คิดถึงคุณค่ะ แต่ถ้าคราวหน้าถ้ามีงานก็ไม่ต้องมารับนะคะ นาวกลับเองได้”“ก็ผมเป็นห่วงนี่ครับ คิดถึงคุณด้วย แล้วเดินทางเหนื่อยไหม”“ไม่เลยค่ะ บินแค่นี้สบายมาก ว่าแต่เราจะไปไหนกันค่ะ ที่คอนโดคุณใช่ไหม”“ผมว่าเราพักที่โรงแรมดีกว่าครับสะดวกดี”“โรงแรมของคุณน่ะเหรอคะ ฉันจะไม่รบกวนใช่ไหม”“ไม่หรอกครับ ปกติผมก็พักที่โรงแรม นาน ๆ ถึงจะไปค้างที่คอนโด”“ค่ะ” มนิษาเดินตามเขาไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล เธอเห็นด้วยกับราฟาเอลเพราะการพักที่โรงแรมจะประหยัดเวลาเดินทางมาทำงานได้ราฟาเอลส่งเธอที่ห้องพักจากนั้นก
หลังจากบอกกับบิดาว่าตนเองกำลังคบหาอยู่กับมนิษาคุณอีริคก็หัวเราะลั่นห้อง เขาคิดถึงตัวเองสมัยหนุ่ม ๆ ที่เจอกับมารดาของราฟาเอลครั้งแรก“พ่อหัวเราะทำไม ผมพูดเรื่องจริงนะครับ”“ที่หัวเราะก็เพราะมันน่ายินดียังไงล่ะ ในที่สุดแกก็หยุดเจ้าชู้ได้สักที”“พ่อไม่คิดว่ามันเร็วไปใช่ไหม ถ้าผมจะให้พ่อไปคุยกับพ่อของเธอ”“แกรู้จักกันมานานเท่าไหนแล้ว”“ถ้านับตั้งแต่เจอกับถึงตอนนี้ก็แค่สองเดือนครับ”“ตั้งสองเดือนยังไปไม่ถึงไหน เสียชื่อลูกชายฉันหมด”“ทำมาเป็นว่าผม แล้วทีพอกับแม่ละตั้งสองปีไม่ใช่เหรอถึงจะได้แต่งงานกัน”“ที่แม่แกบอกว่าสองปีล่ะ มันคือหลังจากแต่งงานสองปีแกถึงเกิด”“แล้วพ่อกับแม่แต่งงานกันตอนไหน รู้จักกันนานแค่ไหนถึงแต่งล่ะ”“สองอาทิตย์”คำตอบของอีริคทำให้คนฟังทั้งสามคนอ้าปากค้างเพราะไม่อยากจะเชื่อ“ผมว่าพ่อโม้”“ถ้าคิดว่าโม้แกลองไปถามเพื่อนแม่แกสิ”เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่เชื่ออีริคก็เลยเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟังอย่างละเอียด“พ่อทำยังไงแม่ถึงยอม”“ความจริงใจไงล่ะ พ่อบอกทุกอย่างกับเขาตั้งแต่แรกว่าเป็นใครมาจากไหน ผ่านอะไรมาบ้าง รวมถึงเรื่องผู้หญิงที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิต”“นี่พ่อกำลังจะบอกว่าสิ่งที่ผมท
มนิษาก็กลัวจะเป็นอย่างนั้นจึงเดินตามไปที่ห้องนอนโดยไม่คิดอะไร แต่พอเดินไปถึงก็รู้ว่าตัวเองคิดผิดไปถนัดราฟาเอลดึงมือเธอจนล้มลงไปกองอยู่บนที่นอน ส่วนเขาก็ทับทางลงมาอย่างรวดเร็ว ปากร้อนจูบพรมอย่างหิวกระหาย มนิษาพยามผลักออกแต่เหมือนว่าตัวเขาจะไม่กระเทือนเลยสักนิดกว่าเขาจะยอมปล่อยเธอก็ดิ้นจนแทบหมดแรง“คุณราฟ อย่าค่ะ เราต้องคุยกัน นาวไม่อยากใช้ผู้ชายร่วมกับคนอื่น”“ที่รักคุณรู้ตัวไหมคุณเป็นคนหึงได้น่ารักมาก” ราฟาเอลหัวเราะกับท่าทางคนรัก“นาวไม่ตลกด้วยนะคะ”“เอาล่ะครับ ลองบอกผมมาสิว่าเรื่องมันเป็นยังไง”ราฟาเอลขยับตัวนั่งพิงหัวเตียงแล้วรั้งให้มนิษาเข้ามาในอ้อมกอด หญิงสาวแนบใบหน้าลงกับหน้าอกแกร่ง มันใกล้จนได้ยินเสียงหัวใจของเขาที่กำลังเต้นรัว“เมื่อคืนคุณนิต้าให้นาวไปซื่อถุงยางเพราะที่มีในห้องเธอใช่ไปหมดแล้ว”ราฟาเอลมองหน้ามนิษาแล้วยิ้ม เขาเอื้อมไปเปิดลิ้นชักหัวเตียงที่มีกล่องถุงยางอยามัยที่ยังไม่ได้ใช้อยู่ในนั้นหนึ่งกล่อง“เธอคงหาไม่เจอ”“มะนาวที่ผ่านมาผมคงลืมบอกคุณไปว่านิต้าน่ะ นอกจากจะเป็นเลขาพ่อของผมแล้วเขายังพ่วงตำแหน่งแม่เลี้ยงของผมด้วย”“อะไรนะคะ แต่เมื่อวานคุณกับเธอก็ออกไปกันทั้งวัน
มนิษาเดินถือถาดอาหารมายังบ้านพักหลังริมสุด เธอเคาะประตูสามครั้งพอได้ยินเสียงอนุญาตก็เปิดเข้าไปทันที“สวัสดีค่ะคุณอีริค หลับสบายไหมคะ”“สบายมากจนตื่นสายเลย นั่นอาหารเช้าของฉันเหรอ”“ค่ะ คุณราฟาเอลบอกให้ฉันยกมาให้ที่นี่”“ขอบใจมาก ต่อวันหลังไม่ต้องยกมาให้ฉันหรอกนะ ฉันอยากไปดูสักหน่อยว่าตอนนี้ที่รีสอร์ตเป็นยังไงบ้าง”“ได้ค่ะ ทานให้อร่อยนะคะ ฉันจะรออยู่ข้างนอกมีอะไรก็เรียกใช้ได้เลย”“ไม่มีงานอื่นต้องไปทำหรอกเหรอ”“ตอนนี้ฉันทำหน้าที่เป็นบัตเลอร์ให้คุณราฟาเอลค่ะ”“เพิ่งรู้ว่าที่นี่มีบัตเลอร์ด้วย”“ก็แค่ชั่วคราวค่ะ กับคนอื่นยังไม่มี แต่คุณราฟาเอลขอก็เลยต้องเป็นบัตเลอร์แบบเฉพาะกิจค่ะ”“แปลกจังนะ ปกติลูกชายฉันมันเป็นคนขี้รำคาญ โลกส่วนตัวสูง ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย ที่ยอมให้ฉันพักบ้านเดียวกับเขาก็แปลก”สิ่งที่บิดาของราฟาเอลพูดช่างต่างจากราฟาเอลที่เธอรู้จักโดยสิ้นเชิง เพราะตั้งแต่รู้จักกันราฟาเอลชายหนุ่มมักหาเรื่องอยู่ใกล้เธออยู่เสมอ จนอดคิดว่าเขาเป็นพวกขาดความอบอุ่นการได้คุยกับคุณอีริคทำให้มนิษารู้จักราฟาเอลในอีกแง่มุมหนึ่ง รู้ว่าชายหนุ่มไม่ชอบให้บิดาจับคู่ให้ และปฏิเสธการดูตัวทุกครั้งจนเดือดร้อ
วันนี้บิดาของราฟาเอลจะเดินทางมาถึงแล้ว ชายหนุ่มและมนิษาไปรอรับที่สนามบินตั้งแต่ตอนบ่าย พอเครื่องลงจอดไม่นานก็เห็นชายชาวต่างชาติเดินคู่มากับผู้หญิงอีกคน“ราฟ ฉันไม่คิดเลยว่าจะเจอคุณที่นี่” หญิงสาววิ่งเข้ามาใกล้จากนั้นก็โผเข้ากอดราฟาเอลแน่นอีกคนก็กอดกลับพร้อมกับส่งยิ้มให้ มนิษาได้แต่มองตาค้างเธอยืนนิ่งเพราะไม่คิดว่าราฟาเอลจะทำแบบนี้ต่อหน้าเธอ“เพราะผมรู้ว่าคุณจะมาด้วยไงถึงมารับ ถ้าเขามาคนเดียวผมคงไม่มาที่นี่” ราฟาเอลพูดแล้วปรายตาไปยังชายอีกที่เดินเข้ามาสมทบ“ทำอย่างกับฉันอยากเจอแก แล้วนี่เจฟไปไหนล่ะ”“เจฟทำงาน ถ้าพ่ออยากเจอผมจะโทรตามให้”“ไม่เป็นไรก่อนกลับฉันจะแวะหาเขาที่กรุงเทพเอง”“ราฟ คุณมากับใคร” แอนนิต้าถาม“ตายจริงผมลืมแนะนำเลย นี่มะนาวครับเธอเป็นผู้ช่วยผู้จัดการที่รีสอร์ต มะนาวนี่พ่อผมอีริค ส่วนนี่แอนนิต้าเธอเป็นเลขาของพ่อผม”“สวัสดีค่ะ คุณอีริค คุณแอนนิต้า” มนิษากล่าวทักทายเป็นภาษาอังกฤษ“เรียกนิต้าก็ได้นะคะ คุณมนิษา ว่าแต่ชื่อเล่นคุณชื่ออะไรนะคะ ฉันไม่ทันฟังที่ราฟบอก”“มะนาวค่ะ แต่คนส่วนใหญ่เรียกนาว”“อ้อ นาว ชื่อน่ารักดีนะคะเหมาะสมกับตัวเลย”“ขอบคุณค่ะ คุณเองก็สวยมาก”“ขนาดสวย
พอคุยกันจนเข้าใจแล้วมนิษาก็ชวนราฟาเอลออกไปนอนฟังเสียงคลื่นด้านนอกห้องพัก หญิงสาวเอนหลังอยู่บนเก้าอี้อาบแดดบุนวมตัวโต ขณะที่ราฟาเอลเดินถือไวน์ออกมาจากห้องพัก“แค่ไวน์ใช่ไหมคะ” ตั้งแต่พลาดคืนนั้นมนิษาก็กลัวที่จะดื่มอะไรโดยไม่ตรวจสอบให้แน่ใจเสียก่อน“ครับ ดูเหมือนคุณยังระแวงอยู่นะ” ราฟาเอลเดินอ้อมไปนั่งบนเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ติดกัน“ค่ะ ตั้งแต่คืนนั้นฉันก็ไม่ดื่มอีกเลย”“ถ้าอยู่กับผมคุณดื่มได้ตามสบายเลย เพราะยังไงผมก็ไม่ปล่อยให้คุณเป็นอันตรายอยู่แล้ว”“เพราะคุณคือคนที่อันตรายที่สุดหรือเปล่าคะ”ราฟาเอลหัวเราะพลางรินไวน์ส่งให้มนิษาอีกแก้ว“พรุ่งนี้คุณจะออกไปไหนบ้างคะ”“ผมต้องถามคุณมากกว่าว่าอยากไปไหนบ้าง ผมไปได้ทุกที่ขอแค่ไปกับคุณ”“ขอนอนอยู่ที่นี่ทั้งวันได้ไหมคะ อยากนอนมองท้องฟ้าแบบนี้ กลางวันคงสวยไปอีกแบบ”“ก็คงอย่างนั้น ว่าแต่คืนนี้คุณไม่คิดจะเข้าไปข้างในเลยเหรอ ผมว่าเราเสียวเวลานาแล้ว”“คุณง่วงก็ไปนอนก่อน”“วันนี้ผมกินกาแฟมาตั้งหลายแก้วไม่ง่วงเลยสักนิดโต้รุ่งยังได้เลย”“แล้วจะรีบเข้าไปทำไม”“อยากเข้าไปนอนกอดคุณ”“ตรงนี้ก็กอดได้ ถ้าคุณแค่อยากจะกอดอย่างเดียว” เพราะดื่มไปหลายแก้ว มนิษาเลยก
ราฟาเอลรีบกอดขยับเข้ากอดคนตัวเล็กที่กำลังทำหน้าบึ้งอย่างประจบ“บอกมานะคะว่าเราเจอกันครั้งที่ไหน บอกความจริงมาให้หมด”“มะนาวครับทำไมทำเสียงน่ากลัวแบบนี้ละ ผมใจคอไม่ดีเลยนะ”“คุณราฟาเอลคะ บอกฉันมาเดี๋ยวนี้”พอมนิษากลับมาแทนตัวเองว่าฉันอีกครั้ง ราฟาเอลก็ขนลุกซู่ เขากลัวว่าเธอจะโกรธและหนีตนเองไปอีกครั้ง สองแขนกอดเธอคนตัวเล็กให้แน่นขึ้น“ที่รัก ผมรักคุณนะครับ รักมาก”“อย่าโยกโย้นะคะ เล่ามาให้หมดอย่าให้ฉันรู้จากคนอื่น”ชายหนุ่มคลายอ้อมกอดลง ก่อนจะหันหน้าเข้าหามนิษาบนเตียงกว้าง สองมือกุมมือคนรักไว้แน่น เขาถอนหายใจอีกครั้งแล้วเล่าเรื่องราวตั้งแต่คืนแรกที่เขาเห็นเธอในผับให้ฟังทั้งหมด“แล้วเอริรู้ไหมคะ ว่าคุณแอบฟัง”“ผมไม่ได้ตั้งใจแอบฟังหรอกนะครับ ผมกำลังจะไปเข้าห้องน้ำ แต่บริเวณนั้นมันแคบ เขายืนขวางทางอยู่ผมก็เลยได้ยินทั้งหมด”“คุณนี่มันร้ายจริง ๆ แล้วคิดไหมว่าถ้าไม่เจอฉันบนเรือจะทำยังไง”“ผมมั่นใจเพราะช่วงนั้นมีเรือแค่ลำเดียวที่ออกจากท่า พอผมเห็นคุณเช็กอินขึ้นเรือผมก็รีบตามคุณขึ้นไปเลย”“แล้วที่ทะเลาะกับคุณเจโรมล่ะคะ แผนของคุณด้วยหรือเปล่า”“ไม่ครับ นั่นเรื่องจริงเลย เขามาตามผมไปทำงาน ผมไม่
ราฟาเอลพามนิษามาซื้อชุดว่ายน้ำและชุดนอน รวมทั้งของใช้อื่นๆ อีกหลายอย่าง เธอพยายามท้วงว่ามันมากเกินไปแต่เขาก็ทำเป็นหูทวนลม ตอนนี้ในมือชายหนุ่มเลยมีทั้งเสื้อผ้าและของใช้แบรนด์เนมอีกหลายชนิด ถ้ารวมเป็นจำนวนเงินแล้วก็มากกว่าเงินเดือนของมนิษาเกือบทั้งปีพอได้ของที่ต้องการแล้วก็พากันมานั่งยังค่าแฟ่แห่งหนึ่ง สั่งกาแฟและเค้กมาคนละชิ้น มองบรรยากาศรอบตัวที่เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวอย่างเพลิดเพลินร้านที่ทั้งสองคนมาในวันนี้อยู่คนละด้านกับรีสอร์ตจึงไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาเห็น“แก้วที่สามของวันแล้วนะคะ คืนนี้คงได้ตาค้างกันบ้างล่ะ” มนิษามองคนที่ดื่มกาแฟเป็นแก้วที่สามของวันแล้วส่ายหัว“แล้วใครบอกว่าผมอยากนอนกันล่ะ”เพราะกำลังพิมพ์ข้อความตอบเพื่อนทางไลน์มนิษาเลยไม่ได้ฟังว่าเขาพูดอะไรโรงแรมที่เข้าพักเป็นโรงแรมหรู ด้านหน้าห้องพักเป็นสระว่ายน้ำ มองออกไปเห็นวิวทะเล ตัวบ้านแต่ละหลังลดหลั่นกันเหมือนขั้นบันได ค่อนข้างมีความเป็นส่วนตัวมนิษาสั่งอาหารเย็นให้กับตัวเองและราฟาเอล ก่อนจะเอาถุงชุดว่ายน้ำออกมากะว่าจะส่งซักก่อนสวมมันในวันพรุ่งนี้“แต่ผมอยากเห็นมันอยู่บนตัวคุณจัง มันคงสวยมาก” ราฟาเอลมองชุดว่ายน้ำสีส้ม
มนิษามาที่ห้องอาหารช้ากว่าทุกวันเธอสั่งอาหารสำหรับราฟาเอลส่วนตัวเองก็ไปนั่งทานกับเพื่อนที่ห้องอาหารของพนักงาน“มะนาว หน้าหนูดูไม่สดชื่นเลยคุณราฟาเอลใช้งานหนูหนักไปหรือเปล่า”“ไม่หรอกค่ะ เมื่อคืนนาวนอนไม่ค่อยหลับ”“อ้อ งั้นก็แล้วไป ถ้ามีอะไรก็บอกพี่นะคะ”“พี่เดซี่คะ นาวมีอะไรจะถามหน่อยค่ะ” มนิษาพูดเบา ๆ ให้ได้ยินเพียงแค่สองคนเท่านั้น“ได้สิคะ ถามมาเลยพี่ยินดีตอบหนูทุกคำถาม”“นอกจากพี่เดซี่ พี่วิและคุณลุงคนขับรถแล้วมีใครอีกที่รู้ว่าคุณราฟาเอลเขาเป็นเจ้าของที่นี่”“มะนาว หนูรู้”“เบา ๆ สิคะพี่เดซี่ เดี๋ยวคนก็ได้รู้กันทั้งรีสอร์ตหรอก”“พี่ขอโทษ พี่แค่ตกใจไม่คิดว่าหนูจะรู้เรื่องนี้ด้วย คุณราฟาเอลเป็นคนบอกใช่ไหม”“ค่ะ”“แล้วทำงานกับเขาอึดอัดไหม”“ก็มีบ้างค่ะ บางครั้งเขาก็เอาแต่ใจ”“ปกติเขาไม่ค่อยมาที่นี่หรอก สงสัยครั้งนี่คงอยากจะพักผ่อนจริง ๆ ถึงได้มาอยู่ยาวเลย”“แล้วปกติใครมาดูแลที่นี่ละค่ะ”“ส่วนใหญ่ก็คุณเจโรมค่ะ ไม่รู้ว่ามาครั้งนี้จะมาจับผิดอะไรพวกเราหรือเปล่ายังไงพี่ฝากด้วยนะคะ ถ้า เขาอยากได้อะไรก็อย่าขัดใจ เผื่อสิ้นปีจะได้โบนัสก้อนโต”“นาวเพิ่งรู้ว่าทำงานโรงแรมมีโบนัสด้วย”“ที่อื่นพี่ก