จดหมายจากธนูปริศนา

อดีตคุณหนูไป๋หนิงฮวาเคยเป็นคนที่ร่าเริงสดใส แม้บางครั้งจะดื้อรั้นเอาแต่ใจไปบ้างแต่ก็นับว่าน่ารัก มิรู้ว่ารอยยิ้มนั้นของคุณหนูหายไปตั้งแต่ตอนไหนกัน..

เร่เข้ามา~ เร่เข้ามา~ ปิ่นมงคล~ ปิ่นมงคลนอกจากจะสวยงามแล้วยังช่วยเสริมดวงชะตาโชคลาภและที่สำคัญเสริมดวงเรื่องความรักด้วยนะขอรับ~

เมื่อสิ้นสุดเสียงประกาศของร้านค้าแผงลอยร้านหนึ่งที่ดูเหมือนว่าเขาจะขายเครื่องประดับมงคล บรรดาสาวน้อยใหญ่ก็ต่างพากันกรูเข้าไปแย่งกันซื้อ ของแบบนี้ไม่ว่าจะยุคไหนก็ยังคงมีคนเชื่อและยอมซื้อมัน หนึ่งในนั้นก็มีหนิงฮวาอยู่ด้วย

"เจ้าว่าปิ่นมงคลนี่เหมาะกับข้าหรือไม่"หนิงฮวาหยิบปิ่นขึ้นมาหนึ่งอัน เพื่อที่จะให้ซิงอีช่วยตัดสินใจ ขณะที่นางกำลังจะหันกลับมาถามหาความเห็นจากซิงอี นางก็ถูกฝูงชนเบียดจนเสียหลักเซล้ม

ชั่วพริบตาที่นางจะล้มลงนั้นกลับมีคนมาช่วยประคองนางไว้ เมื่อหนิงฮวาลืมตาขึ้นมาอีกทีก็พบกับฉินอ๋อง

เมื่อตั้งสติได้หนิงฮวาก็รีบผละตัวออกจากฉินอ๋องทันที ต้องยอมรับจริงๆ ว่านางเคยเห็นเขาเพียงไกลๆเท่านั้นแต่นางกลับจำเขาได้ทันที

นางเคยเห็นฉิงอ๋องครั้งแรกเมื่อตอนที่ลั่วหยางได้ชัยจากสงครามเมื่อปีก่อน ผ่านมาจนป่านนี้แล้วนางก็ยังจำเขาได้ อาจจะเป็นเพราะความสง่างามของเขา ฉินอ๋องเป็นน้องชายเพียงคนเดียวของฮ่องเต้ และเป็นคนที่มากความสามารถเรื่องนี้ใครๆก็รู้กันทั่ว

"ขอบพระทัยเพคะฉิ--" หนิงฮวาไม่ทันได้พูดจนจบประโยคกลับถูกมือของฉินอ๋องมาปิดปากไว้ นางได้แต่ทำเสียงอู้อี้อยู่ในลำคอ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

"อย่าเสียงดังไป ข้ามาเที่ยวเล่นในฐานะคุณชายเทียนฉินเท่านั้น" หนิงฮวาพยักหน้าเบาๆตอบรับเขาว่านางเข้าใจแล้ว เมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงยอมลดมือลง

"ต้องขออภัยแม่นางด้วย เมื่อครู่มันเหตุจำเป็น" 

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะคุณชายข้าเข้าใจ เมื่อครู่ขอบคุณท่านที่ช่วยเหลือ" ฉินอ๋องเห็นปิ่นที่อยู่ในมือของนางแล้วก็เผลอหัวเราะออกมา เขาจ่ายเงินให้กับพ่อค้าก่อนจะชี้ให้พ่อค้าดูปิ่นที่อยู่ในมือของหนิงฮวา

"เจ้ายอมโดนคนเบียดล้มเพื่อปิ่นมงคลนี่หรือหยางฮูหยิน"

"ท่านขำสิ่งใดกัน ข้าเพียงเห็นว่ามันสวยดีก็เท่านั้น แล้วที่สำคัญข้าคือคุณหนูไป๋ มิใช่หยางฮูหยิน!" นางก็ไม่อยากให้ใครรู้เช่นกันว่าฮูหยินของแม่ทัพหยางจะมาเที่ยวเล่นเตร็ดเตร่อยู่นอกจวน

"ต้องขออภัยคุณหนูไป๋ด้วย ข้าเพียงจำคนผิด"

"ช่างเถอะเจ้าค่ะ หากไม่มีสิ่งใดแล้วข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ" 

"เจ้าว่างอยู่หรือไม่คุณหนูไป๋ ข้ามีเรื่องสำคัญอยากคุยด้วยตามข้ามา" เมื่อพูดจบฉินอ๋องก็หันหลังเดินมุ่งหน้าไปทางโรงน้ำชา หนิงฮวาได้แต่ยืนตาปริบๆ คนระดับฉินอ๋องมีเรื่องสำคัญอันใดที่จะต้องมาคุยกับนางกัน

เมื่อเดินมาถึงโรงน้ำชาก็มีเสี่ยวเอ้อร์ออกมาต้อนรับอย่างดี ฉินอ๋องเลือกโต๊ะที่ชั้นสองริมระเบียง เพราะไม่ใช่ที่ลับตาคน เขาเกรงว่าอาจทำให้นางเสื่อมเสียจึงเลือกที่จะนั่งตรงที่ที่ใครๆก็สามารถเห็นได้ เพื่อยืนความบริสุทธิ์ใจ

"ท่านมีสิ่งใดหรือเพคะ" 

"เมื่อหลายวันก่อนข้าได้รับจดหมายจากธนูปริศนา เนื้อความข้างในเขียนไว้ว่า สิ่งใดที่พวกเจ้ารักและหวงแหนข้าจะทำลายมันทิ้งเสียต่อหน้า ข้าจะทำให้เจ้าได้รู้จักคำว่าอยู่มิสู้ตาย"

"โหดร้ายยิ่งนัก เขาเป็นใครกัน เหตุใดเขาจึงเคียดแค้นท่านถึงเพียงนั้น" นางรู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่คอขาดบาดตาย เพียงแต่ว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องอันใดกับนาง

"เพราะแม่ทัพหยางก็ได้จดหมายนี้เช่นเดียวกัน ข้าจึงสงสัยว่าเหตุใดเจ้าจึงออกมาเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอกได้ สามีเจ้ายอมให้ออกมาหรือ"

หนิงฮวาได้แต่นิ่งเงียบ เขาไม่เคยมาเล่าเรื่องนี้ให้นางฟัง อาจเป็นเพราะเขากลัวนางเครียดก็เป็นได้ หนิงฮวาทำได้เพียงส่ายหน้าเบาๆให้กับฉินอ๋อง

"หากรู้เช่นนี้แล้ว เจ้าก็จงกลับจวนไปเถิด เดี๋ยวข้าจะคอยคุ้มกันให้" 

"ขอบพระทัยเพคะ เพียงแต่หม่อนฉันยังไม่อยากกลับจวนตอนนี้ ท่านจะอยู่เป็นเพื่อนหม่อมฉันก่อนได้หรือไม่.."

ฉินอ๋องทำได้เพียงนั่งเป็นเพื่อนนาง โดยที่ไม่ปริปากพูดสักคำ สายตาของนางทอดมองไปยันขอบฟ้าไกล อย่างไร้จุดหมาย แววตาของนางดูว่างเปล่า เขาไม่กล้าแม้แต่จะถามว่านางโศกเศร้าสิ่งใด

สายลมเย็ดพัดโชยมา เส้นผมและอาภรณ์ของนางพริ้วไสว เขารู้สึกราวกับว่านางจะสลายหายไปได้ง่ายๆ เด็กหญิงที่ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มในวันวาน บัดนี้เหลือเพียงความเศร้าหมอง

"หม่อมฉันมีเรื่องอยากถามท่านเพคะ" 

"พูดตามสบายเถิดข้าไม่ถือ" 

"ท่านมีความคิดอย่างไรกับเรื่องการแต่งงาน มีอนุหลายๆคน เอ่อ..ท่านไม่ต้องตอบข้าก็ได้ถ้าหากว่าท่านไม่ต้องการตอบ"

ฉินอ๋องหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะตอบคำถามนางอย่างไม่ถือตัว

 "การแต่งงานของเหล่าขุนนางรวมถึงราชวงศ์นั้นมิได้มีไว้เพื่อความรักเจ้าก็รู้ แต่ถ้าหากเจ้าถามว่าข้ามีความเห็นว่าอย่างไรกับการมีอนุหลายคน ข้าคิดว่ามันค่อนข้างน่ารำคาญ การต้องมาเห็นบรรดาเมียอิจฉาริษยากัน คอยชิงดีชิงเด่นกันมันน่ารำคาญเกินไป และข้าไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น อย่างที่รู้ว่าข้าเกิดและโตมาในวัง ภาพเหล่านั้นข้าสะอิดสะเอียนสิ้นดี อย่างไรซะสำหรับข้าการมีพระชายาคนเดียวดีที่สุด"

หนิงฮวาได้ฟังเช่นนั้นก็พยักหน้าเห็นด้วย ที่ฉินอ๋องพูดมาล้วนไม่ผิด หากสามีนางคิดได้เช่นนี้ก็คงจะดี การที่นางยอมให้เขาแต่งหลิวลี่ถังเข้ามาพร้อมๆกับนางก็ถือว่านางเมตตามากแล้ว หากจะขอให้นางญาติดีกับเมียน้อยก็เห็นว่ามันจะมากเกินไปหน่อย

"ที่ท่านพูดมาล้วนไม่ผิด ข้าอยากให้มีคนแบบท่านและท่านพ่อเยอะๆ" 

"ข้าพอจะได้ยินเรื่องบิดาของเจ้ามาบ้าง เสนาบดีไป๋นับว่าเป็นบุรุษหายากในรอบร้อยปี ช่างน่านับถือยิ่งนัก"

"ข้าขอบคุณแทนท่านพ่อด้วยหากท่านรู้ว่าได้รับคำชื่นชมจากฉินอ๋องท่านคงจะดีใจไม่น้อย แล้วที่สำคัญพระชายาของท่านคงจะเป็นสตรีที่มีความสุขที่สุดในใต้หล้านี้" หนิงฮวายกถ้วยชาขึ้นมาคารวะ ก่อนจะดื่มให้กับฉินอ๋อง 

"ข้าหวังว่าจะได้เจอกับว่าที่พระชายาของข้าเร็วๆนี้เหมือนกัน จวนได้เวลาแล้วล่ะคุณหนูไป๋ เจ้าต้องกลับเรือนแล้ว เดี๋ยวข้าไปส่ง"

"ขอบคุณท่านมาก วันนี้ข้าอยากจะเอาแต่ใจสักหน่อย โปรดไปส่งข้าที่จวนไป๋เถิด ข้าคิดถึงท่านพ่อยิ่งนัก"

"หากเจ้าว่าเช่นนั้นก็ย่อมได้"

วันนี้หนิงฮวาไม่ได้กลับจวนของแม่ทัพหยางซีซวน นางมุ่งหน้ากลับไปยังจวนของผู้เป็นบิดา วันนี้ที่ได้คุยกับฉินอ๋องทำให้นางคิดถึงท่านพ่อของนางยิ่งนัก และแม้ว่านางจะมานอนค้างที่อื่น ซีซวนก็คงจะไม่รู้อยู่ดี 

เมื่อรถม้ามาถึงหน้าจวนของเสนาบดีไป๋ หนิงฮวาก็ก้าวขาลงมาอย่างสง่างาม นางพยายามเก็บซ่อนใบหน้าเศร้าหมองให้มิดชิด ท่านพ่อจะต้องไม่เห็นและไม่ต้องเป็นกังวล

"การที่ได้ร่วมดื่มชาพูดคุยกับเจ้า ข้าสำราญใจยิ่งนัก แต่คงจะไม่เป็นการดีหากเจ้าออกนอกจวนบ่อยๆในช่วงนี้"

"หม่อมฉันดีใจที่สร้างความสำราญใจให้ท่านได้เพคะ ขอบพระทัยท่านมากที่มาส่ง หากมีโอกาสเราคงได้พบกันอีก" หนิงฮวาค้อมศีรษะเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในจวน