สตรีเช่นเจ้าก็ดีแล้วนี่

"เจ้ากลับมาอยู่จวนสกุลไป๋แล้วหรือ? ได้อย่างไร? เจ้าแต่งงานแล้วนี่.."

"ข้าจะอยู่ในที่ๆ เป็นของข้าเจ้าค่ะ" หนิงฮวายกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินออกไป โดยที่มีฉินอ๋องเดิมตามไปด้วย

นางกลับมาอยู่จวนบิดาของตนเช่นนี้ คงมีอยู่ไม่กี่เหตุผล แต่ในเมื่อนางไม่อยากเล่า เขาก็จะไม่คาดคั้น

ฉินอ๋องเดินตามหนิงฮวาไปเรื่อยๆ ในระหว่างทางก็พบกับซิงอีเข้าพอดี หนิงฮวาจึงไม่จำเป็นต้องตามหาสาวใช้ให้วุ่นวาย

นางเดินเข้าร้านเครื่องประดับไปพร้อมกับฉินอ๋องและซิงอี หนิงฮวาได้แต่คิดในใจว่า แค่ซื้อเครื่องประดับไม่เห็นมีความจำเป็นให้ฉินอ๋องมาเดินคุ้มกันเลย และที่สำคัญนางก็ไม่ใช่คนสำคัญอันใดที่เขาจะต้องมาใส่ใจ

"ข้าว่าท่านกลับไปเถิด ข้าเกรงใจ ท่านอย่าลำบากเลยเจ้าค่ะ" หนิงฮวาหันกลับมาพูดขึ้น นางสบตากับฉินอ๋องอย่างจริงจัง นางรู้สึกเกรงใจจริงๆที่เขามาเดินตามเช่นนี้

"หากเจ้ารู้สึกรำคาญข้าจะออกไปรอข้างนอก.." เขาเพียงหวังดีกับนางเท่านั้น จดหมายจากธนูปริศนาในวันนั้นมันต้องไม่ใช่เพียงคำขู่เป็นแน่ พวกมันแค่กำลังรอให้เราชะล่าใจ

"ข้ามิได้รำคาญท่าน บอกตามตรงข้าเกรงใจ ท่านเป็นถึงฉินอ๋อง จะให้ท่านมาคุ้มกันข้าได้อย่างไร ข้าเป็นเพียงยุต