บทที่ 4 ปลูกข้าวโพด

ลานบ้านค่อนข้างเก่าแต่กว้างขวาง พื้นซีเมนต์เริ่มแตกเป็นรอยแยกแล้ว แม้อยู่ในช่วงฤดูหนาว แต่กลับมีต้นดอกเดซี่สีม่วงต้นเล็กๆ งอกขึ้นมาจากรอยแยกนั้น แล้วเบ่งบานสั่นเทาในสายลมหนาว

ดอกเดซี่สีม่วง

ซ่งถานจ้องมองดอกไม้นั้นอย่างตั้งใจ รู้สึกราวกับว่าดอกไม้น้อยๆ นี้ดูงดงามยิ่งขึ้นเมื่อเปลี่ยนสภาพแวดล้อม

ซ่งซานเฉินวางกระเป๋าไว้ในห้องโถงแล้วรีบตะโกนเรียกลูกสาว

"ถานถาน ข้างนอกหนาว รีบเข้ามาผิงไฟข้างใน" พลางลูบมือและเท้าของตัวเอง "ขี่มอเตอร์ไซค์นี่หนาวจริงๆ! "

ซ่งถานชะงักไปครู่หนึ่งกว่าจะตอบสนอง

‘ใช่แล้ว ขี่มอเตอร์ไซค์ในฤดูหนาวคงหนาวจริงๆ ’

แต่เธอกลับไม่รู้สึกอะไรมากนัก

กางมือออกดู ก็เห็นฝ่ามือขาวผ่องราวหยกของตนเอง พลางคิดว่า คงเป็นเพราะตอนเกิดอุบัติเหตุ พลังปราณในตัวเธอจึงพยายามซ่อมแซมร่างกายอย่างสุดชีวิต เพื่อหลบหนีจากชะตากรรมที่อาจต้องตาย จึงทำให้ร่างกายได้รับการชำระล้างในระดับหนึ่ง

แต่ก็ยังมีข้อจำกัดอยู่ดี

อย่างเช่นตอนนี้ ลมหนาวพัดผ่านมา ซ่งถานกลับรู้สึกสั่นไปทั้งตัวอย่างควบคุมไม่ได้ เธอตกใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน

นี่คือห้องเล็กๆ ที่ใช้สำหรับผิงไฟ แม้พื้นที่ไม่กว้างนักแต่ก็พอให้ความอบอุ่นได้บ้าง มุมหนึ่งใกล้หน้าต่างมีเตาเหล็กซึ่งประกบด้านบนไว้ด้วยแผ่นเหล็กสี่เหลี่ยมคางหมู มองขึ้นไปมีปล่องไฟเป็นทรงยาวคดเคี้ยวอยู่ที่เพดาน แล้วทอดไปยังรูบนผนังอีกด้าน เมื่อเป็นเช่นนี้ เปลวไฟในเตาก็จะลุกโชน แต่ควันที่ร้อนระอุจะถูกระบายออกนอกบ้านผ่านทางปล่องไฟ เพียงแค่จุดไฟ ห้องทั้งห้องก็จะอบอุ่นราวกับห้องอบไอน้ำในแถบภาคตะวันออกเฉียงเหนือ

ซ่งซานเฉินไม่ได้เจอลูกสาวมานานแล้ว นี่คือข้อเสียของการทำงานในเมืองใหญ่ วันหยุดน้อย ช่วงเทศกาลก็หาซื้อตั๋วยาก ครั้งล่าสุดที่ได้เจอก็ตั้งแต่ตอนตรุษจีนนู่น แต่ก็ได้หยุดเพียงสามวัน วันที่สี่ก็ต้องไปทำงานต่อแล้ว ดูลำบากยากเข็ญเหลือเกิน

ซ่งถานเป็นลูกคนแรกของเขากับอู่หลาน ชีวิตประจำวันคือไม่ว่าลูกสาวพูดอะไรก็ว่าตามนั้น แม้กระทั่งหลังจากลูกชายเกิดมา ทุกอย่างก็ยังคงเป็นแบบเดิมๆ อยู่

ตอนนี้คิดดูแล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไร จึงยื่นมือที่แข็งกระด้างไร้ความรู้สึกไปหยิบมันเผาบนเตามา

“หิวไหม กินมันเผาแก้หิวหน่อยเร็ว”

เขาไม่กลัวร้อน ซ่งถานตอนนี้ก็ไม่กลัวแล้ว ยื่นมือมารับ “พ่อก็กินด้วยสิคะ”

“พ่อไม่กิน” ซ่งซานเฉินรีบโบกมือ “ตอนพ่อเป็นเด็ก ยายทำมันเผาให้พ่อกินกันทุกวัน กินมากๆ แล้วก็แสบร้อนในท้อง กินจนเบื่อแล้ว”

ซ่งถานเงียบไปชั่วครู่

ส่วนซ่งซานเฉินก็หาหัวข้อสนทนาเจอสักที “คราวนี้กลับมาอยู่บ้านนานแค่ไหน”

ซ่งถานอ้าปาก ในโลกเซียน เธอเป็นคนตรงไปตรงมาไม่ยอมใคร แต่ตอนนี้คำพูดที่พูดออกมากลับหนักอึ้งราวหินพันสักพันชั่ง

“พ่อ หนูลาออกแล้ว อยากกลับบ้านมาทำไร่”

ซ่งซานเฉินเงียบไปในทันที ครู่ใหญ่จึงถอนหายใจ “ถานถาน ความลำบากของการทำไร่ หนูไม่รู้หรอก หนูเป็นนักศึกษาจบมาแล้วกลับมาทำไร่ พ่อไม่กลัวคนอื่นหัวเราะเยาะหรอก แต่หนูจะทนความลำบากไหวเหรอ”

นัยว่าไม่เห็นด้วย

ซ่งถานก็ไม่รีบ “พ่อ ตอนหนูเด็กๆ เวลาถอนถั่ว เก็บข้าวโพด เด็ดใบชา รดน้ำแปลงผัก หนูก็เคยทำมาหมดแล้วนะ”

“นั่นมันแค่ไม่กี่อย่างเองนะลูก”

ซ่งซานเฉินชี้ไปยังถังพ่นยาที่วางอยู่ในห้องเก็บของตรงกันข้าม “หนูแบกถังแบบนั้นยังไม่ไหวเลยมั้ง”

นั่นเป็นถังพ่นยาพลาสติกสีน้ำเงินแบบเก่า เวลาใส่น้ำจนเต็มจะหนักถึงสามสิบกิโล เวลาพ่นยาต้องแบกมันเดินไปเดินมาตลอดเวลา แต่ถ้าเทียบกับการขุดภูเขาชา เกี่ยวข้าว ปักดำ นี่ถือว่าเป็นงานที่เบามากแล้ว อย่าคิดว่าชนบทจะไม่ฉีดยาฆ่าแมลง สมัยนี้แมลงเต็มไปหมดและวัชพืชก็ดื้อยา คนอื่นฉีดกันหมด ถ้าเราไม่ฉีดบ้าง ก็เตรียมรอให้ข้าวและใบชาโดนกินจนหมดได้เลย

ระหว่างที่พูดกันอยู่ อู่หลานก็เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับถ้วยซุปปลาสีขาวขุ่น กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว แม้จะยังมีกลิ่นคาวเล็กน้อย แต่ก็ดีกว่าที่ได้กลิ่นตอนมื้อกลางวันเยอะแล้ว

"ถานถาน เย็นนี้กินซุปเยอะๆ นะ ปลาเก๋านี่พ่อไปตกมาจากคูน้ำข้างบ้าน มีประโยชน์มาก กินเยอะๆ นะลูก" หันไปเห็นผ้าก๊อซที่ศีรษะลูกสาว ยิ่งได้ยินเธอบอกว่าหัวเผลอไปกระแทกเข้า ก็ยิ่งมั่นใจว่าตนเองจะตักซุปให้ลูกสาวเพิ่มอีกสองถ้วยตอนมื้อเย็น!

อู่หลานวางกะละมังบนเตาเหล็ก แล้วหันไปเห็นมันเทศในมือซ่งถาน

"ถานถาน มันเทศอย่าเพิ่งกินนะ มันเทศเนื้อขาวของที่นี่มันจะฝืดคอมันเหนียวมาก เก็บไว้กินตอนกลางคืน เดี๋ยวจะกินข้าวไม่ได้" พูดจบก็ไม่รอคำตอบ รีบกลับเข้าครัวไป

ส่วนซ่งถานก็วางมันเทศไว้ข้างๆ แล้วหันไปมองสีหน้าที่สลับซับซ้อนของซ่งซานเฉิน ก่อนจะเดินไปที่ห้องเก็บของหยิบถังพ่นยาสีน้ำเงินหนักๆ ขึ้นมา เปิดก๊อกน้ำข้างๆ แล้วก็รินน้ำลงไปในถัง

"ถานถาน! "

ซ่งซานเฉินก็ตามออกมาด้วย เห็นท่าทางที่ไม่ค่อยเหน็ดเหนื่อยของลูกสาวแล้ว ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกเศร้าใจ

ลูกสาวเชื่อฟังและว่าง่ายมาตั้งแต่เด็ก ประหยัดอดออม ไม่ยอมใช้เงิน ตอนไปทำงานข้างนอกก็เพื่อครอบครัว ตอนนี้ลูกสาวกลับมาพร้อมกับแผลบนหัว บอกว่าลาออกแล้ว แน่นอนว่าต้องโดนกลั่นแกล้งที่หนิงเฉิงแน่ๆ......ก็โทรไปทีไรก็มักได้ยินแต่บอกว่าทำงานล่วงเวลา ห้องที่อยู่ก็แคบๆ เล็กนิดเดียว จะไม่ให้ลำบากได้ยังไง

ในตอนนี้ ซ่งซานเฉินเริ่มลังเลแล้ว

ถ้าลูกอยากกลับมาทำไร่ก็ทำไปเถอะ ถ้าทนลำบากไม่ได้ก็ค่อยหางานในเมืองให้ใหม่ อย่างน้อยก็อยู่ใกล้บ้าน

ซ่งซานเฉินเพิ่งจะตะโกนเรียกลูกสาวไปเพราะกลัวจะหนัก แต่พอเห็นว่าถังยาเต็มแล้ว ก็แอบตกใจไปชั่วขณะ เพราะ "ลูกสาวที่กลัวทนลำบากไม่ได้" กำลังถือถังนั้นอยู่ราวกับตุ๊กตาหมีของเล่นตัวเล็กๆ

ในตอนนี้ ซ่งซานเฉินชาวนาแท้ๆ วัยห้าสิบแปดปีก็มองมือหยาบกร้านของตัวเองแล้วก็รู้สึกสับสน

ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าถังนั่นมันหนักจัง

ฉันแก่แล้วหรือไง

แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงร้องเรียกอย่างร่าเริงดังมาจากที่ไกลๆ

"พี่สาว! พี่สาว!"

ซ่งถานหันหน้าไปโดยไม่รู้ตัว เห็นเด็กชายหนุ่มสวมเสื้อกั๊กผ้าฝ้ายสีดำวิ่งมาจากถนน เขามีขาที่ยาวมาก สูงประมาณหนึ่งเมตรแปดสิบ แต่ผอมไปหน่อย ผิวขาวสะอาดเกลี้ยงเกลา มีลักยิ้มที่แก้ม ขณะที่เขาวิ่งมาก็พกรอยยิ้มพร้อมกันมาด้วย ใบหน้าทั้งหมดเต็มไปด้วยความยินดี

"พี่สาว! "

นี่คือซ่งเฉียว น้องชายของเธอ อายุจริงสิบแปดปี อายุสมอง...เพียงหกขวบ น้องชายผู้น่าสงสารของเธอ

อู่หลานให้กำเนิดเขาตอนอายุสี่สิบปี ชนบทไม่มีธรรมเนียมการตรวจก่อนคลอด ผลก็คือเขาเกิดมาเป็นแบบนี้ มีสติปัญญาของเด็กอายุหกหรือเจ็ดขวบตลอดไป แต่ว่าเขาเป็นเด็กดีและมีความน่ารักมากๆ ตอนเด็กซ่งถานเป็นคนเลี้ยงดูเขามาด้วยตัวเอง จนกระทั่งเธอจากบ้านไปเรียนหนังสือ แล้วก็อยู่ที่หนิงเฉิง

ซ่งเฉียวยืนอยู่ตรงหน้าซ่งถาน ดวงตาเป็นประกายแวววาว มองเธออย่างว่าง่ายเหมือนลูกสุนัข

เธอยื่นมือออกไป เด็กชายก้มศีรษะลงอย่างว่าง่าย ให้เธอสัมผัสใบหน้าเย็นเฉียบของเขา "เฉียวเฉียว"

"อืม! "

"พี่กลับมาอยู่เป็นเพื่อนเฉียวเฉียวนะ ดีไหม"

"ดี!" ตอบเสียงดังมาก

จากนั้นเขาก็หันไปมองซ่งซานเฉินด้วยความลังเล "แต่พ่อบอกว่าพี่ต้องหาเงิน มันเหนื่อย เฉียวเฉียวจะไปรบกวนให้พี่มาอยู่ด้วยไม่ได้"

ซ่งถานหัวเราะออกมา แล้วก็ตรวจดูมือของเขา ดูว่าซอกเล็บสะอาดไหม ‘ดีมาก’ ที่ไม่ได้ไปขุดดินเล่นในช่วงฤดูหนาว

"การหาเงินมันเหนื่อยเกินไป พี่ไม่อยากหาแล้ว พี่จะกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเฉียวเฉียว เป็นเพื่อนพ่อแม่ เราอยู่ด้วยกันได้ไหม"

ซ่งเฉียวไม่รู้ว่านักศึกษาที่เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยคนเดียวในหมู่บ้าน กลับมาทำนาหมายความว่าอย่างไร เขาร้องเฮขึ้นมา "ดีเยี่ยม!"

"พี่สาวไม่ต้องกลัว เดี๋ยวเฉียวเฉียวจะปลูกข้าวโพด เฉียวเฉียวจะเลี้ยงพี่! "

คราวนี้แม้แต่ซ่งซานเฉินที่หน้าบึ้งเมื่อสักครู่ก็ยังหลุดยิ้มออกมา

"แกจะทำได้แค่โยนเมล็ดข้าวโพดลงหลุม แล้วก็เด็ดจากต้น แกจะปลูกข้าวโพดเป็นได้ยังไง! "