บทที่ 6 ห้ามร้องเหมือนหมู

ซ่งถานตกใจจริงๆ

"บ้านเราเงินเยอะขนาดนี้เลยเหรอ"

มีทั้งภูเขาและที่นา

"มีเงินอะไรล่ะ" อู่หลานไม่เงยหน้าขึ้นมา "ทั้งหมดก็ตกทอดมาจากคุณปู่ของหนูทั้งนั้น ภูเขารกๆ ตรงนั้น ขายก็ไม่ได้ ไม่มีใครเช่า ก็เลยรกร้างอยู่แบบนั้น"

ซ่งถานเงียบไป

ตอนนี้ทั้งหมู่บ้านมีไม่ถึงสามสิบหลังคาเรือน อายุเฉลี่ยสี่สิบห้าสิบปี ตอนนี้ข้าวก็ไม่ค่อยมีค่าแล้ว ก็แค่พออยู่พอกินเท่านั้น ไม่ใช่แค่บ้านของพวกเขาเท่านั้น บ้านอื่นๆ ก็มีที่รกร้างเป็นผืนใหญ่เช่นกัน

ก็ไม่มีเหตุผลอะไรอื่น นอกจากขาดแรงงาน

ที่นี่มีภูเขาเยอะ เครื่องจักรกลการเกษตรขนาดใหญ่ก็ใช้ไม่ได้ เครื่องจักรขนาดเล็กก็ต้องเสียค่าใช้จ่ายเอง ซึ่งก็แพงมาก กำไรทั้งหมดจากที่นาหนึ่งแปลงก็ไม่พอที่จะเก็บเกี่ยวผลผลิตได้ นอกจากนี้ยังมีอีก ถนนยังคดเคี้ยว ไม่มีหนทางไหนที่จะส่งขายออกไปยังนอกหมู่บ้านได้เลย ทุกวันนี้การปลูกข้าวและข้าวสาลีก็เพื่อกินเอง ทำงานหนักมาทั้งปี ทั้งรดน้ำ ใส่ปุ๋ย และกำจัดแมลง ก็ต้องใช้เงินจำนวนมาก

แล้วผลผลิตได้เท่าไหร่ล่ะ

ยิ่งในกรณีที่ขาดแรงงาน ก็เก็บเกี่ยวได้แค่พอที่บ้านกินเท่านั้น

หันกลับมาดูที่ซูเปอร์มาร์เก็ตในเมือง สิบกว่าหยวนต่อหนึ่งกิโลกรัม แม้ว่ารสชาติจะไม่ค่อยดี แต่ก็ไม่ต้องทำงานหนัก คิดดูแล้วก็ใช้เงินน้อยกว่าเยอะเลย ดังนั้นปล่อยรกร้างไว้ยังจะดีกว่า ถ้าจะหาเงินจริงๆ ก็ต้องทำงานหนักในช่วงครึ่งปีแรก แล้วออกไปทำงานนอกหมู่บ้านในช่วงครึ่งปีหลัง

อย่างเช่นอู่หลาน ปีที่แล้วไปโรงงานผลิตรองเท้าเพื่อร้อยเชือกผูกรองเท้า ได้เดือนละหกพัน ทำงานจนถึงช่วงปีใหม่ถึงได้กลับบ้าน

ปีก่อนหน้านี้เป็นซ่งซานเฉิน ไปทำงานที่ไซต์งานในเมืองหลวง ได้วันละสี่ร้อย ทำงานสามเดือน ได้สามหมื่นกว่า ผอมลงสิบกว่ากิโล กลับมาพักฟื้นอยู่ครึ่งเดือนกว่า

อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็แก่แล้ว

ซ่งถานรู้สึกเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก ตอนนี้เธอสัญญาว่า "แม่ หนูสัญญาว่าจะทำให้พวกแม่มีชีวิตที่ดีขึ้น"

อู่หลานไม่ได้ทำให้เธอหมดกำลังใจ แต่ถามกลับว่า "ถ้าหนูทำได้ ที่นาและภูเขาของบ้านจะให้จัดการทั้งหมด เก็บแปลงผักไว้ไม่ได้ทำอะไรก็เสียเปล่า"

"หนูจะเอาภูเขาก็เอา จะเอาที่นาก็เอา ตอนนี้ปลายเดือนกุมภาพันธ์แล้ว ฤดูใบไม้ผลิใกล้จะมาถึงอีกไม่นาน จะปลูกอะไรล่ะ"

เอ่อ…ตอนนี้เธอยังไม่ได้วางแผนเป็นรูปเป็นร่างขนาดนั้นสักหน่อย!

คิดไปคิดมา เธอก็เพิ่งจะกลับจากโลกเซียนได้แค่ครึ่งวัน ยังไม่ทันได้ฝึกฝนหรือลองวิชาเซียนและปรับแต่งกับงานเกษตรที่นี่เลย จะปลูกอะไรก็คงไร้ประโยชน์เปล่าๆ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาที่น่าเกรงขามของอู่หลาน ซ่งถานก็เปลี่ยนคำพูดทันที

"แม่ หนูสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรที่ไม่มีความมั่นใจ"

นั่นเป็นเรื่องจริง ลูกสาวของเธอเป็นเด็กดีและเชื่อฟังมาโดยตลอด

ยกเว้นครั้งนี้!

อู่หลาน "อืม" สั้นๆ รอฟังคำพูดต่อไป

"ถ้าอย่างนั้น ให้พ่อไปเช่าเครื่องจักรมาพรุ่งนี้แล้วไถที่นาที่รกร้างให้หมดเลย"

"ที่บ้านเรามีอะไรปลูกอยู่ หนูจะไม่ยุ่ง"

"หนูมีแผนสำหรับภูเขาสองสามลูกในหัวแล้ว แต่ต้องหาคนมาขุดภูเขาขุดดินเพิ่ม เพราะเครื่องจักรขึ้นไปไม่ได้ แม่จ้างคนมาเลย หนูจ่ายเงินเอง"

"หืม..หนูจะใช้เงินจ้างเลยเหรอ" อู่หลานมองเธออย่างมีนัยสำคัญ

"ถานถานเอ๋ย ขุดภูเขาคนละสองร้อยหยวนต่อวัน หนูมีเงินแค่หกหมื่นหยวน ใช้ให้คุ้มหน่อย ไม่งั้นบ้านเราไม่มีเงินทุนเก่าให้ลูกใช้มากมายขนาดนั้นนะ"

ซ่งถานหน้าซีด ทำไมเมื่อก่อนเธอถึงเชื่อฟังแม่ขนาดนั้นกันนะ! แม้แต่เงินฝากหกหมื่นก็ยังต้องรายงาน จนพาลทำให้โดนตำหนิในวันนี้เสียได้

จู่ๆ ซ่งเฉียวที่เก็บของในครัวก็วิ่งเข้ามา มือทั้งสองข้างแดงก่ำ ทำให้อู่หลานโกรธอีกแล้ว "บอกไปกี่ครั้งแล้วว่า ฤดูหนาวต้องใช้น้ำอุ่น! ทำไมไม่เชื่อฟังแม่เลย! "

พวกเขาตั้งใจจะฝึกฝนซ่งเฉียว งานบ้านจึงค่อยสอนทีละเล็กทีละน้อย กลัวว่าสักวันหนึ่งพวกเธอจะไม่อยู่ช่วยดูแลได้แล้ว  แต่ซ่งเฉียวดันไม่รู้จักแม้แต่ดูแลร่างกายตัวเอง กระบวนการฝึกฝนนี้ก็เต็มไปด้วยความหดหู่

อย่างเช่นตอนนี้ ซ่งเฉียวไม่ได้สนใจแม่ของเขาเลย แต่เข้ามาซบอยู่ข้างๆ ซ่งถาน

"พี่สาว ผมอยากดูเพ็กกี้! แม่ไม่ให้ผมดู"

โอ้โห!

ใครจะปฏิเสธเจ้าตัวน้อยแสนน่ารักแบบนี้ได้ ซ่งถานจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาทันที "มา เรามา……"

เธอหยุดชะงัก

โทรศัพท์ที่หยิบออกมาเต็มไปด้วยรอยร้าวราวกับว่ากำลังจะพัง

อู่หลานมองโทรศัพท์ราคาพันกว่าหยวนของตัวเอง จู่ๆ ก็รู้สึกเศร้าใจขึ้นมา

"แม่รู้ว่าหนูอยู่ข้างนอกลำบาก แต่ที่บ้านไม่ขาดเหลืออะไรหรอก อะไรจำเป็นก็อย่าประหยัดเกินไป" แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงอีกว่า "ถ้าอยากทำไร่ก็ทำไปเลย ที่บ้านไม่มีอะไรมากมาย แต่มีที่เยอะ หนูอยากทำอะไรก็ทำตามใจเลยลูก"

พูดจบ อู่หลานก็หันกลับมาหยิบโทรศัพท์แล้วโอนเงินให้เธอสองพันหยวน "พรุ่งนี้ไปที่เมือง ซื้อใหม่ซะ"

ซ่งถานกะพริบตาด้วยความสับสน แล้วมองโทรศัพท์ของตัวเอง

โชคดีจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ!

แต่ในวินาทีถัดมา ก็ได้ยินเสียง "ฮึมๆๆ" ของซ่งเฉียวข้างๆ ขณะที่ส่งเสียงก็มองทั้งสองคน

คราวนี้ อู่หลานรู้สึกอ่อนโยนไม่ลงแล้ว ตะโกนว่า "ซ่งเฉียวเฉียว! แม่บอกแล้วว่าถ้าหนูทำเสียงหมูอีก แม่จะไม่ให้ดูทีวี! "

ในยามค่ำคืนที่เงียบสงบ ในที่สุดซ่งถานก็มีโอกาสได้ลองกระตุ้นพลังลมปราณ คลื่นพลังบางใสส่องเป็นประกายระยิบระยับเคลื่อนไหวตามลมอย่างช้าๆ ในหมู่บ้านที่เงียบสงบแห่งนี้ เมื่อเธอเคลื่อนไหวตามวิธีการฝึก พลังลมปราณที่มองเห็นไม่ค่อยชัดราวหิ่งห้อยก็ค่อยๆ รวมตัวกันทีละน้อย

ราวกับสายฝนชโลมร่างกายที่อ่อนแอและเต็มไปด้วยบาดแผลของเธอที่รอดชีวิตมาได้อย่างหวุดหวิด มันชำระร่างกายของเธอ...ในที่สุด เมื่อขอบฟ้าเริ่มสว่าง พลังลมปราณที่หนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ ในระหว่างการฟื้นฟูก็ถูกซ่งถานเก็บเข้าไปในท้องน้อย

ตอนนี้ ร่างกายของเธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อไคลสีดำ กลิ่นในห้องก็ยิ่งเหม็น ซ่งถานได้แต่ทำตัวเหมือนโจรย่องเบาค่อยๆ แอบไปห้องน้ำอีกครั้ง ขอบคุณหมู่บ้านชนบทที่ห่างไกลความเจริญแห่งนี้ ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่กลัวความหนาวเย็นมากนัก แต่ก็ยังต้องพูดว่า เครื่องทำน้ำอุ่นของที่นี่สุดยอดกว่าในเมืองด้วยซ้ำ

แต่ที่ไม่ดีก็คือ เพราะว่าสิ่งสกปรกบนร่างกายเธอขัดออกยากเกินไป ทำให้หลังจากอาบน้ำเสร็จ ไม่เพียงแต่น้ำอุ่นจะหมดไปแล้ว อู่หลานก็ตื่นขึ้นด้วย

ตอนเช้าแบบนี้ คนในครอบครัวยังไม่เริ่มอาบน้ำกัน ทำให้แม่เธอยังไม่ทันต้มน้ำอุ่นถังใหม่ให้ นั่นก็เท่ากับว่าเธอต้องใช้น้ำเย็นอาบงั้นเหรอ?

แทบจะคลั่งแล้ว!

ดังนั้นในพริบตาเดียว คนทั้งบ้านก็ตื่นกันหมด เฉียวเฉียวต้มน้ำขิง ซ่งซานเฉินก่อเตา อู่หลานรีบใช้น้ำร้อนจากเตาต้มน้ำอีกครั้งเพื่อไม่ให้เธอหนาว สุดท้ายก่อนจะออกไปข้างนอก ซ่งถานก็ห่มเสื้อโค้ททหารที่มีอายุมากแล้ว บนหัวสวมหมวกไหมพรมของรุ่นตั้งแต่คุณยาย จึงได้รับอนุญาตให้นั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์

ฤดูหนาวสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ยาก ซ่งซานเฉินเหยียบคันสตาร์ทที่ด้านหน้าดังสนั่น เธอคิดคำนวณที่เบาะซ้อนด้านหลังว่าวันนี้จะทำอะไร

อันดับแรก ไปที่สถานีตำรวจในเมืองเพื่อทำบัตรประชาชน

ขอบคุณที่โชคชะตาไม่ได้โหดร้ายกับเธอมากนัก เพราะว่าเดี๋ยวนี้จ่ายเงินผ่านมือถือกันหมดแล้ว ตอนที่เธอประสบอุบัติเหตุเธอจึงไม่ได้พกบัตรติดตัวไปด้วย จึงทำให้ลดปัญหาไปได้เยอะ

จากนั้นก็ซื้อโทรศัพท์ใหม่

เมื่อทำสองสิ่งที่สำคัญที่สุดนี้เสร็จแล้ว ต่อไปก็คือซื้อเครื่องมือทำการเกษตร ปุ๋ย และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเมล็ดพันธุ์ ส่วนจะซื้อเมล็ดพันธุ์อะไร ซ่งถานก็มีแนวคิดในใจแล้ว

ขณะนี้เธอนั่งอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์ มองไปที่ภูเขาสูงใหญ่ที่เพิ่งจะข้ามผ่านมา แล้วก็มองไปที่ดวงอาทิตย์สีแดงดวงหนึ่งที่เพิ่งจะขึ้นขอบฟ้า รู้สึกเพียงแค่เกิดความฮึกเหิมเต็มหัวใจ

“พ่อ! อีกไม่นาน หนูจะทำให้หมู่บ้านของเราสวยงามยิ่งขึ้น! ชีวิตของเราจะดีขึ้น! ”

ซ่งซานเฉินขี่รถอยู่ด้านหน้า ก็ตะโกนเสียงดังว่า: “ถานถาน เงินหกหมื่นของลูก ใช้จ่ายอย่างประหยัดหน่อยนะ”