13-พระจันทร์สีเลือด

กรงรักราชาโจร

ตอนที่ 13 (พระจันทร์สีเลือด)

"หึ!! นี่มันแค่เริ่มต้นจัสซีเนีย" ร่างกายที่สุขสมเสร็จกิจราคะ ในจังหวะเดียวกันกับที่จัสซีเนียนั้นสลบไป เขาถอดแก่นกายออกจากความสาวที่บวมแดง จากนั้นก็แสยะยิ้มร้าย จ้องมองไปยังคนที่ร่างกายแน่นิ่ง ปล่อยทิ้งหล่อนไว้ในสภาพที่ร่างกายเสลาเปลือยเปล่า แล้วเขาจึงเดินเข้าสู่ห้องอาบน้ำ

ไออุ่นที่ลอยคละคลุ้งจากอ่างน้ำใบใหญ่ ร่างกายล่ำสันเอนพิงกับขอบอ่าง แช่น้ำอย่างสบายกาย มือหนึ่งควงแก้วไวน์แล้วจิบน้ำสีอำพันกลืนลงคอ

"ทำไมต้องทรยศเรา...ทั้งที่เรารักเธอสุดหัวใจ" สายตาคมเข้มเพ่งพิศแก้วไวน์ เอ่ยออกไปเพียงลำพัง เมื่อในหัวฉายภาพที่มันบีบรัดหัวใจของเขาให้เจ็บร้าว นึกถึงทีไรก็ยิ่งเจ็บช้ำระทม

"ความเจ็บปวดที่เราเจอ...เธอต้องได้รับมันเพิ่มทวี!"

เพล้ง!! นึกเกรี้ยวโกรธต่ออดีตที่พบเจอ ความเจ็บปวดที่ผันกลายเป็นความแค้น ทำให้เขาปาแก้วไวน์ในมือกระแทกพื้นห้องน้ำจนแตกกระจาย เสียงดังสนั่นหวั่นไหวกึกก้อง

เมื่อหนำใจกับการแช่น้ำชำระร่างกาย จาร์มาล์จึงลุกจากอ่าง หยิบผ้าขนหนูพันรอบเอว จากนั้นจึงเดินออกเข้ามายังห้องนอนหรู สายตามองดูคนที่ยังนอนขดตัวไม่ได้สติอยู่บนเตียง ด้วยสภาพเปลือยเปล่าเช่นดังเดิม

"ขออนุญาตครับ" เสียงเรียกที่ดังหน้ากระโจมที่พัก ทำให้จาร์มาล์มีสติ เดินไปหยิบผ้าห่มคลุมเรือนร่างเสลา ที่เขาเพิ่งเชยชมจนอิ่มหนำ ทั้งที่ปากบอกเกลียดชัง แต่ก็ยังนึกหวงร่างกายนี้ ที่เป็นของเขาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง

"เข้ามา!" เสียงเข้มเอ่ยอนุญาต นั่นจึงทำให้ประตูกระโจมหรูหราเปิดออก เป็นริฎวานคนสนิทที่เดินเข้ามาพร้อมแฟ้มสีดำสนิท

"ข้อมูลการทุจริตที่ท่านให้ไปสืบ ทุกอย่างอยู่ในแฟ้มนี้ครับ" ริฎวานยื่นแฟ้มเอกสารข้อมูลให้แก่นายเหนือหัว หน้าที่อันได้รับมอบหมาย เขาจัดการได้อย่างเร็วไวตามที่นายเหนือหัวต้องการ ด้วยไหวพริบอันชาญฉลาดและรอบคอบ สมแล้วกับคนสนิทที่จาห์มาล์ไว้ใจ

“ห้ามมอง!” เสียงเข้มดุออกคำสั่ง เมื่อเห็นว่าริฎวานนั้นปรายสายตามองไปยังจัสซีเนียที่นอนนิ่งสนิท มีเพียงผ้าห่มผืนหนาคลุมกาย เห็นเพียงสัดส่วนตรงบ่าไหล่เท่านั้น

“หวงหรือครับ” สังเกตสีหน้าของนายเหนือหัว ก็เหมือนจะอ่านแววตาออก จึงย้อนถามเหย้าแหย่

“เปล่า” ปฏิเสธเสียงแข็ง แล้วเดินไปนั่งเก้าอี้สีทองหรูหรา ในอีกฟากตรงข้ามกับเตียงนอน นั่นทำเอาคนสนิทแสยะยิ้มอย่างรู้เท่าทัน ปากแข็งไปแบบนั้นแต่ในใจนั้นเห็นต่างตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

จาร์มาล์เปิดอ่านข้อมูลในแฟ้มด้วยความตั้งใจ เป้าหมายคือจัดการสั่งสอนคนคดโกงด้วยวิธีของเขา มันคือความเอาแต่ใจ มั่นใจในสิ่งที่ตนคิด ทั้งที่การกระทำของเขาย่อมเป็นความผิด

"ท่านพ่อจับได้หรือยัง" จาร์มาล์ย้อนถามคนสนิทด้วยแววตาที่แข็งกร้าว เขาเจ็บแค้นยิ่งกว่าผู้เป็นบิดา คนในครอบครัวคือที่หนึ่ง ใครจะมาทำร้ายแตะต้องนั้นไม่ได้...

"ยังครับ แต่คิดว่าคงอีกไม่นาน" ริฎวานให้คำตอบ

"2,369,743 เดอร์แฮม(AED) มากเกินไปแล้ว!!...ไม่ต้องรอถึงมือท่านพ่อ เราจะจัดการมันเอง"

มูลค่าเงินความเสียหายดังกล่าว หรือราวยี่สิบล้านบาทไทย จากการที่หุ้นส่วนคดโกงอย่างแยบยล ทำให้จาห์มาล์เลือดขึ้นหน้า จนปิดแฟ้มเอกสารเสียงดัง ก่อนจะยื่นคืนให้แก่ริฎวาน ที่ยืนรอฟังคำสั่งต่อไป

"จัดการยังไงต่อดีครับ"

"คืนนี้พระจันทร์สีเลือด เตรียมกำลังคนให้พร้อม...ไอ้ชั่วนั่นมันโกงไปเท่าไหร่ก็เอาคืนมาเท่านั้น แล้วเอาไปแจกจ่ายชาวบ้านแถบชายแดนตะวันตก...จากนั้นเราจะเอาข้อมูลนี้ให้ท่านพ่อ"

พระจันทร์ที่บ่งบอกว่าเป็นยามราตรี สีเลือดที่หมายถึงการต้องรบรา มีการนองเลือดและสูญเสีย รหัสลับที่ใช้สำหรับการออกปฏิบัติการ เป็นอันรู้เท่าทันในกลุ่มว่าต้องเตรียมการอย่างไรต่อไป

"แต่ท่านไม่เคยเข้าไปดูงานบ่อยนัก ท่านเชคฮอาจจะสงสัยเอาได้ ว่าทำไมถึงรู้เรื่องราวภายใน" ริฎวานพูดเตือน

"มันก็จริง...ถ้าอย่างนั้นส่งเป็นข้อมูลลับให้ท่านพ่อ โดยไม่เปิดเผยตัวตน ทำยังไงก็ได้ให้คนที่ส่งข้อมูลนี้รอดพ้นสายตาท่านพ่อ" เมื่อคิดตามในสิ่งที่ริฎวานชี้แนะ จึงออกคำสั่งใหม่ให้คนสนิทรับรู้ และพร้อมที่จะดำเนินการตาม

"รับทราบครับ...ท่านรู้ทุกอย่าง กิจที่ทำก็ทำได้ แล้วทำไมถึงยังไม่ยอมเข้าไปบริหารงานอย่างจริงจัง ตามที่ท่านเชคฮต้องการ" แม้จะรู้อยู่เป็นนัยถึงเป้าหมายของนายเหนือหัว ก็ยังอยากถามย้ำอีกครา

"อย่ามาแสร้งถามหน่อยเลยริฎวาน ก็รู้อยู่ว่าตราบใดที่เรายังจัดการเรื่องนั้นไม่ลุล่วง เราก็จะยังทำแบบนี้เช่นเดิม...แล้วตอนนี้ก็คงใช้เวลาอีกไม่นาน” จาห์มาล์เงยหน้าจ้องมองคนสนิทที่อยู่ตรงหน้า ด้วยแววตาขึงขังดุจเสือร้ายพร้อมทำลายศัตรู ยามใดที่นึกถึงเรื่องราวในอดีตที่เคยพบเจอมา ยิ่งทำให้คนเลือดร้อนฉุนเฉียวเกรี้ยวโกรธ

"นางน่าจะได้รับบทลงโทษสาสมแล้ว...จากสภาพที่โรยรา นางก็แค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แต่รับกับบาดแผลและความเจ็บทรมานได้ถึงเพียงนี้" ริฎวานบอกย้ำพร้อมกับปรายสายตามองไปยังคนที่นอนบนเตียง แม้จะถูกเตือนก่อนหน้า แต่ว่าก็หาสนใจ เพราะที่เบนสายตามองหา นั่นก็เพราะอยากจะชี้แนะผู้เป็นนายให้ตรองใหม่

ปึง!

"แต่มันยังไม่สาแก่ใจเราไงริฎวาน!!"

ร่างสูงกำยำหยัดกายยืนพรวดพราดด้วยความเกรี้ยวกราด ฝ่ามือแกร่งตบลงพื้นโต๊ะเต็มแรงจนเสียงดัง เปล่งวาจาดั่งโมโห ดวงตาคมดุเปล่งรัศมีอันน่ากลัว ก่อนจะเพ่งมองริฎวานอย่างจับจ้อง

"กระผมกลัวท่านจะเสียใจในภายหลัง" แม้จะเห็นว่านายเหนือหัวเกรี้ยวโกรธ แต่ก็ยังพยายามพูดด้วยความสุขุม ที่ย้ำเตือนนักต่อนัก ก็ทำด้วยความหวังดีในฐานะเพื่อน

"ไม่มีทางเสียหรอก"

"ไม่มีอะไรแน่นอนในวันข้างหน้า...ไม่ก็อาจจะเสียใจภายหลังก็ย่อมได้"

"ฟังให้ดี แล้วก็ฟังให้ชัด ๆ ริฎวาน คนอย่างจาห์มาล์ จะไม่มีคำว่าเสียใจภายหลัง!"

"ขอพูดในฐานะเพื่อนด้วยความหวังดี เราไม่อยากเห็นท่านเจ็บปวดอีกครั้ง แต่ถ้าหากยังหนักแน่นมั่นใจจงก้าวเดินหน้าต่อไป...แต่ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลง ท่านจงยอมรับมันให้ได้"

"ทำไมพูดแปลก ๆ....มีอะไรที่เรายังไม่รู้ไหมริฎวาน"

การสนทนาฉันท์มิตร เริ่มทำให้บทสนทนาแปรเปลี่ยนไป เมื่อริฎวานพูดเป็นนัย นั่นทำให้จาห์มาล์ต้องย้อนถามด้วยความใคร่รู้

“อย่าให้ความแค้นครอบงำสติที่มี เพราะหากเป็นแบบนี้อยู่ร่ำไป ท่านจะมองไม่เห็นสิ่งที่เป็นจริงอย่างถ่องแท้”

“?”