Chapter 1

Chapter 1

“ป้าจันทร์คะ ข้าวต้มปลาวันนี้อร่อยจังค่ะ” ฉันตักขึ้นมาเคี้ยวคำแรกพลางหันไปเอ่ยชม หัวหน้าแม่ครัวประจำบ้าน

“ขอบคุณค่ะคุณฟลอเรนซ์ คุณเวนิสกลับมาพักที่บ้าน ป้าก็เลยทำของโปรดเธอค่ะ” ชื่อเวนิสทำให้หัวใจของฉันกระตุกวูบ แต่ยังคงเก็บอาการได้ดี

“ฟลอเรนซ์ แม่จองกระเป๋าคอลเลคชันใหม่ของเฟนดิให้แล้วนะ” คุณแม่พูดขึ้นพร้อมกับส่งมือถือให้ฉันชื่นชมความงามของกระเป๋าแบรนด์หรู

“ขอบคุณนะคะ ฟลอจะได้ถือไปเวลาที่ฟลอไปกองถ่ายค่ะ” ฉันยิ้มกว้างขอบคุณคุณแม่ที่ยังใจดีกับฉัน

“แม่จองไว้สองใบ พี่เวเลือกไปก่อนแล้วหนึ่งใบ เหลืออีกใบก็เป็นของฟลอ” อ๋อ..คือเหลือเลือกจากพี่เวว่างั้น ถึงจะชินชาแต่ทำไมมันก็ยังห่อเหี่ยวจิตใจอยู่ดี ฉันลอบถอนหายใจยาว เมื่อร่างบางในชุดสูทกระโปรงสีกรมเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหาร ใบหน้าสวยหวานยิ้มให้กับทุกคน

“ขอโทษนะคะ เมื่อคืนเวเคลียร์งานจนดึกก็เลยตื่นสาย”

“แม่ไม่ให้จันทร์ไปปลุกเองล่ะ เวเพิ่งจะได้นอนตอนตีสาม งีบในรถสักหน่อยนะลูก” น้ำเสียงและแววตาทอประกายของคุณแม่ทำให้ฉันรู้สึกอิจฉาอย่างเสียไม่ได้

“ทานข้าวต้มปลาเยอะๆ นะคะ ป้าตื่นมาทำของโปรดคุณเวแต่เช้าเลย”

“เว ทริปเที่ยวยุโรปตอนซัมเมอร์พ่อจองให้แล้วนะ ออสเตรียกับเชค โรงแรมติดแม่น้ำดานูบ โรแมนติกมาก พักผ่อนหลังจากโหมงานหนัก ไปชาร์จพลังค่อยกลับมาสู้ใหม่นะลูก” คุณพ่อเอ่ยขึ้นพลางตบไหล่ลูกสาวคนโปรดเบาๆ

“เวไปคนเดียวเหรอคะ เหงาแย่เลย ฟลอไปกับพี่ไหม?” พี่เวหันมาถาม จ้ะ..แม่คนดีมีคุณธรรม ขอบคุณที่มีน้ำใจและเผื่อแผ่มันมาให้ฉัน

“พอดีว่าฟลอติดถ่ายละครเรื่องใหม่ค่ะ พระเอกของเรื่องก็คือ เทวา อมรรักษ์กุลไงคะ เค้ากำลังดังเลย ถึงเรื่องนี้ฟลอไม่ได้เป็นนางเอก แต่พี่บีบี๋บอกว่าเค้าจะดันฟลอให้เป็นที่รู้จักแน่นอน” ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดอวดเลยนะ ทุกคนในโต๊ะอาหารเงียบไปสักพัก

“ว้าว น้องพี่จะดังแล้ว ขอลายเซ็นท์ด้วยนะ” พี่เวพูดขึ้นมาคนแรกและส่งยิ้มให้ฉัน แล้วบทสนทนาก็ตัดไปเพียงแค่นั้น

“เว คืนนี้มีงานรับรางวัลนักธุรกิจดาวรุ่ง แม่เตรียมชุดให้แล้วนะ”

“พ่อกับแม่จะไปงานด้วย จองนั่งแถวหน้าเลย จะไปให้กำลังใจลูกนะ”

“คุณฟลอ อย่าทานเยอะนะคะ ถ้าออกทีวีตัวจะใหญ่ขึ้น เดี๋ยวไม่สวยค่ะ” ดูเอาเถิด..แค่จะกินข้าวก็ยังมีคนห้าม เคยมีใครคิดว่าฉันอยู่ในสายตาบ้างไหม? ฉันรวบช้อนพลางฝืนยิ้มเหมือนที่เคยทำมาตลอด

“งั้นฟลอไปก่อนนะคะ พี่บี๋มารอหน้าบ้านแล้ว” เมื่อไม่มีใครพูดอะไรด้วย ฉันก็หลบฉากเดินออกไปจากห้องอาหาร รถหรูของผู้จัดการหนุ่มหัวใจสาวจอดอยู่หน้าบ้าน ฉันเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างๆ

“หน้ามุ่ยมาเชียว พี่สาวกลับมาบ้านล่ะสิ” คำทักทายของพี่บีบี๋ไม่ได้ผิดไปจากความเป็นจริงนัก

“พี่บี๋รู้มั้ย เมืองเวนิสได้ฉายาว่าราชินีแห่งทะเลเอเดรียติก ส่วนฟลอเรนซ์เป็นเมืองเล็กๆ ทางตอนกลางของประเทศอิตาลี ดูแค่ชื่อก็รู้ว่าเราต่างกัน” เสียงถอนหายใจยาวๆ ของฉัน ทำให้พี่บี๋หัวเราะเบาๆ

“พ่อแม่เก็บหล่อนมาจากถังขยะเปล่าเนี่ยดูรันทดจริง”

“พี่บี๋ไม่ขำนะ ฟลอไม่เข้าใจเลย ทำไมพี่เวต้องได้ขึ้นแท่นประธานบริษัท เพนเฮาส์หรูริมแม่น้ำเจ้าพระยาราคาหนึ่งร้อยล้าน ทริปเที่ยวยุโรปพักโรงแรมห้าดาวทุกสองเดือน รถหรูราคาหลายสิบล้าน บ้านพักตากอากาศที่ภูเก็ตห้าแห่ง ตั๋วชมงานแฟชั่นวีคนั่งกระทบไหล่ดารานักร้องแบบเอ็กคลูซิฟ แล้วก็..” ฉันยังพูดไม่จบพี่บี๋ก็ยกมือห้าม

“เดี๋ยวก่อนที่พูดมาหล่อนก็มี รถที่ฉันขับก็เป็นเงินของครอบครัวเธอไม่ใช่เหรอ? คอนโดหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยาเหมือนกัน”

“ก็แค่คอนโดไม่ใช่เพนเฮาส์ร้อยล้านแบบพี่เว” ยิ่งเอามาเปรียบเทียบก็ยิ่งรู้ว่าพ่อกับแม่ลำเอียง

“เอาน่า ไม่อิจฉาพี่สาวนะ หน้าบึ้งมากหน้าจะเหี่ยวเอาได้ ยิ้มหน่อยสิ”

“ใครอิจฉาพี่เว ไม่มี๊” ฉันแสร้งทำเสียงสูง แต่ก็ปิดบังความรู้สึกไม่ได้อยู่ดี เพราะพี่บี๋รู้ไส้รู้พุงล้วงลึกไปถึงความคิดของฉันอยู่แล้ว

“ถ้าละครเรื่องนี้ดัง หล่อนก็จะเป็นดาราดาวรุ่งที่ทุกคนจับตามอง อาจขึ้นแท่นเป็นนางเอกเรื่องหน้าเลยนะ เพราะฉะนั้นตั้งใจให้มากขึ้นกว่าเดิม สมกับที่ผู้ใหญ่อุตส่าห์ให้โอกาสมา”

“ฟลอจะตั้งใจค่ะ” ฉันรับปากอย่างแข็งขัน ถ้าฉันเป็นดาราที่มีชื่อเสียง พ่อกับแม่คงเห็นความสำคัญของฉันมากกว่านี้แน่ๆ

“เยี่ยมมากนัมเบอร์วันของพี่” พี่บี๋ขับรถออกจากบ้านของฉันเพื่อไปยังกองถ่ายที่อยู่แถวชานเมือง พอลงจากรถก็ต้องยกมือไหว้ปั้นยิ้มให้ทุกคน ทำตัวเป็นเด็กดีมีสัมมาคารวะตามที่พี่บี๋คอยสั่งสอน

‘ผู้ใหญ่จะได้เอ็นดู’

“น้องฟลอเรนซ์ สวัสดีครับ” เสียงทุ้มนุ่มของพี่เท หรือเทวา อมรรักษ์กุลเอ่ยทักทายฉัน เขานั่งอยู่ข้างๆ นับดาวนางเอกของเรื่อง ซึ่งมีข่าวว่ากำลังคบหากัน แต่ทั้งคู่ก็ออกมาปฏิเสธ

“สวัสดีค่ะพี่เท พี่ดาว” ฉันยกมือไหว้และขอตัวไปเปลี่ยนชุดแต่งหน้าเพื่อเข้าฉากในอีกสามสิบนาทีข้างหน้า

“น้ำส้มจ้ะฟลอ” นีน่าเพื่อนสาวที่ผันตัวเองเป็นผู้ช่วยพี่บีบี๋ส่งขวดน้ำส้มพลาสติกมาให้ ฉันลอบถอนหายใจแล้วปรายตามองอย่างไม่สบอารมณ์

“นีน่า ฟลอไม่กินน้ำส้มผสมน้ำตาล” ฉันพูดเสียงเข้ม บอกหลายครั้งแล้วว่าฉันต้องกินน้ำส้มสดๆ ร้อยเปอร์เซ็นท์ ต้องให้พูดทุกครั้งเลยหรือยังไง

“แต่ในกองถ่ายไม่มีนะฟลอ” นีน่าทำเสียงอ่อยๆ

“ไม่มีก็ไปซื้อสิคะ พี่บี๋จ้างมาเป็นผู้ช่วย ไม่ได้ให้ทำตัวเป็นภาระ” ฉันเอ็ดเพื่อนสาวต่อหน้าช่างแต่งหน้า หงุดหงิดจากที่บ้านแล้วยังมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้อีก น่าเบื่อ..ถ้ายังทำงานไม่ได้เรื่อง ฉันจะให้พี่บีบี๋หาผู้ช่วยคนใหม่คอยดู!! พอแต่งตัวแต่งหน้าเสร็จ ฉันก็พร้อมเข้าฉาก ซึ่งการถ่ายทำเดินทางมาเกือบจะปิดกล้องแล้ว ถ่ายวันนี้ก็หมดคิวฉันแล้ว

“เทคสาม!!” เสียงของพี่จิมมี่ผู้กำกับทำให้ฉันหยุดและหันไปฟังข้อผิดพลาดที่ทำให้ต้องถ่ายใหม่เป็นครั้งที่สี่

“น้องฟลอไปพักก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่เรียกอีกที” ผู้กำกับหนุ่มส่งยิ้มไม่ได้แสดงอาการหัวเสียเหมือนคนอื่นที่โดนในกองถ่าย ฉันยิ้มตอบและเดินเลี่ยงไปทางห้องพักนักแสดง รู้สึกคอแห้งจึงมองหานีน่าเพื่อถามถึงน้ำส้มที่ให้เพื่อนสาวไปซื้อมา นีน่ายืนอยู่ด้านหลังห้องพักบริเวณหน้าห้องน้ำ ฉันกำลังจะอ้าปากทัก หากแต่ได้ยินเสียงพี่ปิงปองช่างแต่งหน้าพูดขึ้นมาก่อน

“แย่หน่อยนะ ยัยคุณหนูขี้วีนคนนั้น” หืม..คุณหนูขี้วีนหมายถึงฉันรึเปล่า?

“อุ้ย..ฟลอไม่ได้วีนเหวี่ยงขนาดนั้นหรอกค่ะ สงสัยมีเรื่องที่บ้าน” เสียงของนีน่าตอบกลับ

“เรื่องอะไรคะ?”

“คือฟลอมีพี่สาวชื่อเวนิสค่ะ ที่บ้านรักและเอ็นดูพี่สาวมากกว่า ก็เลยอิจฉาและเหวี่ยงหน่อยๆ ถ้าวันที่พี่สาวกลับบ้านและทุกคนในบ้านต่างสนใจพี่เวมากกว่า” เรื่องนี้ฉันมักจะปรับทุกข์กับพี่บีบี๋โดยมีนีน่าอยู่ด้วยในบางครั้ง แต่มันใช่เหรอ? ที่เอาเรื่องของฉันมาพูดลับหลังกับคนอื่นแบบนี้

“คุณเวนิส นักธุรกิจสาวดาวรุ่ง คนสวยๆ เหมือนนางฟ้าใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ พี่เวทั้งสวยและใจดีต่างจากฟลอเรนซ์มาก นีน่าเจอไม่กี่ครั้งแต่พี่เวก็พูดคุยแบบเป็นกันเองไม่ถือตัว ไม่ยกตนข่มท่านเหมือนฟลอเลยสักนิด”

“คนขาดความรักก็แบบนี้ล่ะค่ะ รู้มั้ยที่ได้เล่นเป็นคู่รองก็เพราะบริษัทของพ่อตัวเองเป็นสปอนเซอร์ให้ทางค่ายละคร เล่นเป็นธรรมชาติขนาดนี้ผู้กำกับคงปลื้มอยู่หรอก พี่จิมมี่อดทนที่จะไม่ด่าแทบตาย”

“เล่นเป็นธรรมชาติ?”

“ก็เล่นเป็นหินเป็นต้นไม้ไงคะ แข็งทื่อขนาดนี้ ฉายาของยัยคุณหนูขี้วีนก็คือ สาวน้อยร้อยเทค” พูดจบทั้งสองก็ประสานเสียงหัวเราะอย่างน่าหมั่นไส้ ฉันกำมือแน่นจนเจ็บ ที่ได้เล่นละครเรื่องนี้เพราะคุณพ่อคุณแม่เสียเงินให้ทางค่ายว่างั้น..ไม่ได้แสดงดีเหมือนพี่บีบี๋บอกในตอนแรกหรอกเหรอ?

“นีน่ามาอยู่นี่เอง” ฉันฝืนยิ้มระงับความโกรธและเดินเข้าไปกลางวงสนทนาที่กำลังออกรสออกชาติ

“ฟะ..ฟลอ” ใบหน้าของเพื่อนสาวซีดเผือด คงตกใจที่ฉันมายืนอยู่ตรงนี้

“น้องฟลอถ่ายเสร็จแล้วเหรอคะ? เติมปากหน่อยไหม ปากซีดนะ” พี่ปิงปองตีสีหน้าได้เป็นปกติ ถ้าเป็นกิ้งก่าก็เปลี่ยนสีแบบสี่จี ไวยิ่งกว่าแสง

“ขอบคุณค่ะ ฟลอหิวน้ำเลยมาหานีน่า น้ำส้มซื้อไว้ให้ไหมจ้ะ” ฉันพูดตาใสแบบไม่รู้เรื่องอะไรมาก่อน

“ซื้อแล้ว เดี๋ยวไปเอามาให้นะ”

“เอามาแล้วดื่มให้หายคอแห้งนะ เม้าท์นานคงจะเจ็บคอ”

“.............”

“พอกินน้ำส้มเสร็จ ก็เก็บของกลับบ้าน ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก พี่ปิงปองอีกคนถ้ายังอยากเป็นช่างแต่งหน้าในกองถ่ายนี้ก็ช่วยเผือกเรื่องชาวบ้านให้น้อยลง พ่อฟลอจ่ายเงินให้ค่ายเยอะ ทางผู้จัดคงไม่ขัด ถ้าฟลออยากเปลี่ยนช่างแต่งหน้าคนใหม่? พี่ปิงปองคิดว่าไงคะ” ฉันกดยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย มาว่าฉันร้ายก็จะร้ายให้ดู ทั้งคู่ทำหน้าตื่นๆ พูดอะไรไม่ออก โดยเฉพาะนีน่าที่เริ่มจะร้องไห้

“ฟลออย่าไล่เราออกเลยนะ เราต้องส่งเสียพ่อแม่ที่บ้านนอก เราขอโทษจะไม่พูดนินทาฟลออีกแล้ว” มือเล็กๆ เข้ามากุมมือฉันแน่น

“ขอโทษนะ การที่เธอเอาเรื่องที่บ้านเรามาพูดกับคนอื่น เราคงให้อภัยไม่ได้” ฉันสะบัดมือจากการเกาะกุมของเพื่อนสาว

“ก็ดีเหมือนกัน ฉันก็ไม่อยากทนกับความเรื่องมากเอาแต่ใจของเธอนักหรอก นางมารร้าย” นีน่าเลิกตีหน้าเศร้า ใบหน้าเล็กๆ นั้นจ้องมองฉันอย่างไม่พอใจ

‘ฉันชอบคำนี้นะ นางมารร้าย’