Chapter 3

Chapter 3

แสงแดดยามเช้าสาดส่องลอดผ้าม่านเข้ามา ฉันใช้มือบังแสงแดดที่มันแยงตา พลางกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสายตาตัวเอง เงาของใครบางคนยืนอยู่ริมหน้าต่าง หัวหน้าแม่บ้านน่าจะเข้ามาทำความสะอาดและเสิร์ฟอาหารเช้าเหมือนที่เคยทำ เนื่องจากไม่มีใครที่จะเข้ามาห้องนอนของฉันในเวลาเช้าตรู่ขนาดนี้

“ป้าจันทร์ช่วยดึงผ้าม่านทึบให้ฟลอหน่อยค่ะ ฟลออยากนอนต่อ” ฉันงึมงำในลำคอ ไม่รู้ว่าป้าจันทร์จะได้ยินไหม เพราะแสงแดดยังส่องแยงตาฉันอยู่

“ป้าจันทร์ช่วยปิด..” ฉันพูดเสียงดังขึ้นอีกระดับ พยายามลืมตาขึ้นให้ได้มากที่สุดเพราะอาการปวดหัวจากเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เมื่อคืน ทำให้ร่างกายยังรู้สึกอ่อนเพลีย ไม่อยากลุกจากเตียงนุ่มๆดูดวิญญาณนี่เลย ทว่าพอฉันมองคนที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างชัดเท่านั้นแหละ ร่างสูงที่พันผ้าเช็ดตัวท่อนล่างเพียงหมิ่นเหม่ หยดน้ำเกาะพราวไปทั่วแผ่นอกกว้าง ใบหน้าหล่อเหลาเลิกคิ้วจ้องมองสบตากับฉัน

“ใครอ่ะ หล่อจัง ซิกซ์แพ็คก็แน่น ฝันแน่ๆ เธอต้องฝันแหละฟลอเรนซ์” ฉันกัดปากอมยิ้มด้วยความเขิน ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า พอก้มลงมาเห็นเสื้อผ้าที่ติดกายเท่านั้นแหละ..

“กรี๊ดดดดด” ทั้งเนื้อทั้งตัวของฉันมีเพียงเสื้อชั้นในกับกางเกงในตัวจิ๋ว แสดงว่ามันไม่ใช่ความฝัน จึงเปิดผ้าห่มออกมาอีกครั้ง แต่ดึงมันขึ้นมาจนถึงคอเพื่อปิดบังเรือนร่างที่เกือบจะเปลือยเปล่า

“นายเป็นใคร เข้ามาห้องฉันได้ยังไง” ฉันตะโกนถามด้วยความตกใจ

“มองรอบๆห้องให้ดี นี่มันห้องฉัน” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้น ดวงตาคมปราดสายตามองฉัน ใบหน้าของเขาเรียบตึงไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ฉันมองภายในห้องตามที่เขาบอก สมองคิดประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ฉันไปดื่มกับพี่บีบี๋ เดินไปเข้าห้องน้ำ แต่ไปโผล่ที่ร้านอาหารญี่ปุ่นเล็กๆในซอยแคบๆ จากนั้นก็ดื่มเหล้าสาเกกับเชฟหนุ่มที่ชื่อพริก แล้วภาพก็ตัดมาที่ตรงนี้

“แล้วฉันมานอนตรงนี้ได้ยังไง”

“ก็เธอบุกเข้ามาตอนฉันนอนหลับ”

“เมื่อคืนนี้เรา..เอ่อ..เรา” ฉันพูดอะไรไม่ออก เพราะสภาพนี้เวอร์จิ้นของฉันคงไม่น่าเหลือแล้ว ฉันอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆอีกครั้ง

“ทำไมนายต้องฉวยโอกาสทำคนเมา แล้วทำไมฉันต้องมาพลาดพลั้งกับคนอย่างนายด้วย” ว่าที่คู่หมั้นของพี่เวนิสเป็นถึงลูกชายคนโตของเจ้าของโรงแรมดัง ที่มีสาขาทั่วประเทศ ส่วนฉันไปคว้าเชฟโนเนมที่ไหนก็ไม่รู้ ถึงจะหล่อมากแต่ไม่ได้โปรไฟล์ดีอย่างผู้ชายของพี่เว เทียบไม่ได้เลย..สักนิด

“คนอย่างฉันมันเป็นยังไง?” เขากดเสียงเข้ม น้ำเสียงทุ้มนุ่มเจือความไม่พอใจชัดเจน

“ก็เป็นแค่พ่อครัวธรรมดาๆ ฉันคือคุณหนูฟลอเรนซ์ แห่งตระกูลธนานุกูลเวช รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นพร่าอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ ความบริสุทธิ์ที่รักษามาเกือบยี่สิบห้าปี ถูกผู้ชายแปลกหน้าทำลายไปแล้ว

“ไม่อยากให้คนรู้สินะ” ผู้ชายตรงหน้ากดยิ้มมุมปาก เขาหัวเราะเบาๆ ฉันมีลางสังหรณ์บางอย่างว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น

“..............”

“ฉันมีทั้งภาพนิ่งคลิปวิดิโอ ภาพจากกล้องวงจรปิดตั้งแต่ที่เธอเข้ามาในร้านฉัน” ร่างสูงเดินย่างสามขุมเข้ามาที่เตียง

“อย่าเข้ามานะ ถ้านายคิดจะทำอะไรฉันอีก ฉันจะ..จะ กัดลิ้นตายเลยคอยดู ฮือ..” เขาทรุดนั่งลงตรงปลายเตียงพลางหยิบมือถือขึ้นมา

“จะดูคลิปไหม? ตอนเธอเมาโคตรเอ็กซ์เลย”

“ฉันไม่ดู!! นายจะแบล็คเมล์ฉันเหรอ?” ฉันเริ่มกลัวไปหมดทุกอย่าง ถ้าคลิปอย่างว่าเผยแพร่ในโลกโซเชียล ไม่เพียงแต่อนาคตดาราสาวดาวรุ่งที่ยังไม่ดังและไม่น่าดังจะดับแล้ว ครอบครัวของฉันคงจะส่งฉันไปขังลืมที่ต่างประเทศ แบบไม่ให้กลับไทยเพราะทำให้ตระกูลเก่าแก่ที่มีชื่อเสียงมายาวนานเสื่อมเสีย จากที่พยายามทำตัวให้ทัดเทียมพี่เว ตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือแล้ว

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้นะ ฉันมันก็แค่พ่อครัวธรรมดาๆ ถ้าได้เป็นลูกเขยของตระกูลธนานุกูลเวช คงจะเป็นบุญวาสนาไม่น้อย” ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววความชั่วร้าย เขาเหยียดยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะเพราะเป็นต่อฉันทุกทาง  

“นายต้องการเงินเท่าไหร่ ฉันยินดีจ่ายแลกกับคลิปนั้น” ฉันพยายามฝืนพูดด้วยน้ำเสียงปกติ เพื่อให้เขารู้ว่าฉันไม่ได้หวาดกลัวในสิ่งที่เขากำลังข่มขู่ฉันแม้แต่น้อย

“เท่าไหร่ดีนะ เมื่อคืนเราไม่ได้ป้องกันซะด้วยสิ ไม่แน่นะ ลูกของเรากำลังจะปฏิสนธิก็เป็นได้”

“วะ..ว่าไงนะ ลูก!!” ฉันแอบนับวันที่ประจำเดือนมาวันแรก ซึ่งรอบเดือนของฉันมาเกือบจะตรงวันทุกเดือน แล้วช่วงนี้ก็เป็นช่วงไข่ตกซะด้วย..ฮือ..

“ถ้ากินยาคุมฉุกเฉินก็ป้องกันไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นท์หรอกนะ พ่อกับแม่เธอคงจะดีใจที่กำลังจะมีหลาน มาตั้งชื่อลูกกันดีไหม ชื่ออะไรดีนะ..”

“กรี๊ดดด พอแล้ว ฉันไม่อยากฟัง นายต้องการเท่าไหร่” เพื่อแลกกับอนาคตที่สดใส ฉันจำเป็นจ่ายเงินเพื่อแก้ปัญหาที่ก่อขึ้นเพราะความเมาของตัวเองแท้ๆ ถ้าผ่านเรื่องนี้ไปได้ฉันจะหนีไปชุบตัวที่ต่างประเทศสักปีแล้วค่อยกลับมา ถ้าไม่พลาดท่าท้องก่อนนะ

Pham talks

“กรี๊ดดด พอแล้ว ฉันไม่อยากฟัง นายต้องการเท่าไหร่” ยิ่งเห็นผู้หญิงที่ห่อตัวด้วยผ้าห่มหนาทำหน้าตื่นกลัว ผมยิ่งนึกอยากแกล้ง อยากดูถูกคนอื่นดีนัก จะดัดนิสัยให้เข็ด

“ฉันไม่อยากได้เงินแต่อยากเป็นลูกเขยของบ้านธนานุกูลเวช ไหนๆเราก็ได้เสียกันแล้ว เอ..เมื่อคืนใครได้ใครเสียนะ” ผมยื่นมือเข้าไปใกล้ใบหน้าของฟลอเรนซ์ หมายจะบีบแก้มนุ่มๆนั้น

“อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ” เห็นท่าทีที่มองผมอย่างขยะแขยงผมยิ่งอยากจะเอาชนะ ผมแค่โกหกว่าเรามีอะไรกัน ทั้งที่จริงแล้วยัยนางมารน้อยอ้วกใส่เสื้อผ้าตัวเอง ผมทนกลิ่นเปรี้ยวๆนั้นไม่ได้จึงตัดสินใจถอดชุดเดรสเธอออก พอจะสวมเสื้อยืดตัวเองให้ เธอก็บ่นว่าร้อน ผมก็เลยเอาผ้าห่มคลุมตัวไว้ จากนั้นผมก็ไปนอนห้องเชฟพริก เพราะเจ้าของห้องเมาพับหลับที่โซฟาตัวยาวในร้าน ทว่าในตอนเช้าผมก็กลับมาอาบน้ำในห้องนอนตัวเอง จนทำให้ยัยฟลอเรนซ์เข้าใจผิด คิดว่าเธอกับผมมีซัมติงกัน ว่าแต่ทำไมเชื่อง่ายจัง..

“ให้จับหน่อยนะ เมียจ๋า เมื่อคืนผัวคนนี้ก็ทั้งกอดทั้งจูบทั้งคืน” อยากเย่อหยิ่งดูถูกคนอื่นดีนัก ต้องเจอแบบนี้   

“นายต้องการอะไรจากฉัน ถึงจะยอมจบเรื่อง” ใบหน้าเล็กๆน่ารักนั้นเบะปาก ดวงตากลมโตคลอไปด้วยน้ำตา

“มาทำงานที่ร้านฉันเดือนนึง แล้วฉันจะลบคลิปของเราทิ้ง” ยิงปืนนัดเดียวได้ทั้งพนักงานในร้านค่าจ้างฟรีแถมยังได้ดัดนิสัยยัยนางมารน้อยด้วย

“ทำงาน?”

“เข้างานเจ็ดโมง เปิดร้านทำความสะอาด ช่วยเชฟพริกเตรียมวัตถุดิบ รับจองคิวและไปจ่ายตลาด อ้อ..ก่อนปิดร้านก็ล้างจานให้เรียบร้อย” อันที่จริงผมจ้างพนักงานหญิงมาทำในส่วนนี้ แต่พนักงานคนที่ว่าขอลาออกเพื่อกลับไปช่วยทำงานที่บ้านเกิดตัวเอง ตำแหน่งนี้จึงว่างลงพอดี

“อะไรนะ ฉันต้องทำอะไรแบบนี้เหรอ? เอาเงินมาจ้างพนักงานได้ไหม?”

“เอ จะเอาคลิปเราลงเวบไหนดีนะ P**n..” ผมทำทีดูมือถือให้คนตัวเล็กผวาเล่นๆ

“กรี๊ดดด อย่านะ ฉันยอมแล้ว วันนี้ขอกลับบ้านก่อน พรุ่งนี้จะมาแต่เช้า” เธอบอกพร้อมกับสอดส่ายสายตามองหาชุดเดรสที่ใส่มาเมื่อคืน ผมทำการซักและตากไว้ตั้งแต่เมื่อคืนเพราะทนกลิ่นอ้วกไม่ไหว

“ชุดฉันอยู่ไหน?” ฟลอเรนซ์ถามขึ้น ผมจึงเดินออกไปเอาชุดที่ตากอยู่ระเบียงให้เธอ พอเธอสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยจึงเดินลงไปข้างล่าง บนเคาท์เตอร์มีขวดเหล้าสาเกทิ้งเกลื่อนกราด รวมถึงถ้วยจานที่ใส่อาหารก็ยังวางอยู่ที่เดิม เชฟพริกยังนอนหลับอยู่บนโซฟา ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นสักนิด

“ขอยืมมือถือได้ไหม?” เมื่อคืนหญิงสาวมาตัวเปล่า ไม่มีมือถือกับกระเป๋าสตางค์มาด้วย ผมจึงส่งมือถือของผมให้ ฟลอเรนซ์กดเบอร์ติดต่อใครสักคน เธอบอกปลายสายให้มารับ ราวๆสามสิบนาที รถคันหรูก็มาจอดที่หน้าร้านของผม ร่างสูงในชุดเสื้อเชิร์ตกางเกงสแล็คสีดำเรียบร้อยเดินลงมาจากรถ

“เมื่อคืนหายไปไหนมา ของก็ทิ้งไว้กับฉัน” ชายหนุ่มหัวใจสาวต่อว่าแบบไม่จริงจังนัก สีหน้าแสดงความห่วงใย

“ฟลอเดินออกจากร้าน หลงเข้ามาร้านนี้ ดื่มเหล้าสาเกต่อก็เลยเมา จากนั้น..ก็เลย เอ่อ..” ดาราสาวอึกอัก คงไม่กล้าเล่าเรื่องที่ตัวเองเผลอมีอะไรกันกับผม ผู้จัดการส่วนตัวหนุ่มปรายตามองผมพลางทำตาวิบวับ  

“แล้วนี่ใคร หล่อจัง..”

“เจ้าของร้าน” ฟลอเรนซ์ไม่กล้าสบตาผม เธอหลุบตาต่ำมองพื้นด้วยความขัดเขิน

“สนใจเข้าวงการบันเทิงไหมครับ”

“ไม่ครับ ขอบคุณ ผมอยากเป็นพ่อครัวธรรมดาๆ” ผมเน้นคำว่าธรรมดาพลางกดยิ้มมุมปากให้หญิงสาวเหมือนรู้กัน

“ไม่ลองดูหน่อยเหรอครับ” ชายหนุ่มยังพยายามตื๊อ

“ไม่ครับ” ผมแทบไม่ต้องคิด ก็พอรู้ว่าตัวเองหน้าตาดี แต่ผมชอบทำงานในครัวทำอาหารที่ตัวเองรักมากกว่า เรื่องออกหน้ากล้องไม่ถนัดจริงๆ

“มาดื่มที่ร้าน แล้วไงต่อ..” ผู้จัดการส่วนตัวถามเค้น จนดาราสาวเริ่มเก็บอาการไม่อยู่

“ก็เอ่อ..”

“ตายแล้ว!! น้องฟลอเรนซ์ยังไม่ได้จ่ายค่าเหล้าสาเกกับค่าอาหารใช่ไหมคะ?” จู่ๆชายหนุ่มก็เปลี่ยนเรื่องไปเลย

“ชะ..ใช่ค่ะ” นางมารน้อยเหมือนจะโล่งอกที่ไม่โดนถามต่อ

“ไม่ต้องจ่ายครับ เธอจ่ายเป็นอย่างอื่นให้ผมแล้ว” แต่ผมก็แกล้งวกกลับมาเรื่องเดิมจนได้

“จ่ายด้วยอะไร” ใบหน้าสงสัยของผู้จัดการหนุ่มทำให้ผมกลั้นขำ แอบมองนางมารน้อยจ้องมองผมตาเขม็งอย่างไม่พอใจ

“ฟลอเรนซ์จะมาทำงานที่นี่หนึ่งเดือน พี่บีบี๋ช่วยเคลียร์คิวให้ด้วยนะคะ ช่วงนี้เบื่อๆ ฟลออยากหัดทำอาหาร เผื่อไปแคสติ้งเรื่องแม่ครัวหัวป่าก์” ดาราสาวพยายามฝืนยิ้มเป็นธรรมชาติที่สุด แต่ก็ยังดูไม่เนียนอยู่ดี

“บ้ารึเปล่าหล่อน อยู่ๆก็อยากพักงาน”

“ฟลอง่วง พี่บี๋พาฟลอกลับคอนโดหน่อยนะคะ” มือเล็กๆนั้นรีบฉวยข้อมือใหญ่ของผู้จัดการส่วนตัวขึ้นรถไปทันที ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือ ใกล้จะได้เวลาเข้าประชุมประจำเดือนแล้ว จึงรีบแต่งตัวและขับรถออกไปจากร้าน..