Over the rainbow의 작품

31. ตอนพิเศษ เอเธนส์ & บอสตัน“พี่ซายน์ ดาวฝากซื้อของหน่อยค่ะ” ฉันหนีบโทรศัพท์ไว้ที่ซอกคอกับไหล่ สองมือกำลังใช้ครีมอาบน้ำเด็กถูไปตามลำตัวป้อมสั้นแต่ทว่าจ่ำม่ำกว่าเด็กวัยเกือบสามขวบกว่าทั่วไป“แม่ดาว อาบให้บอสมั่งฮะ” เสียงใสๆของเด็กชายตัวน้อยอีกคนดังขึ้น“ได้ครับ จัดไปทั้งคู่เลย” ฉันจัดการอาบน้ำเด็กแฝดทั้งสองหลังจากที่สองพี่น้องไปเล่นดินหลังบ้าน โดยมีคุณยายเดือนคอยดูอย่างห่างๆ เสื้อผ้าของเอเธนส์กับบอสตันเปื้อนดินโคลน ใบหน้ามอมแมมจนฉันแทบจะจำลูกตัวเองไม่ได้“คุณดาวคะ เดี๋ยวป้าช่วยนะคะ” ป้าสมใจคงเห็นว่าฉันทั้งคุยโทรศัพท์ทั้งอาบน้ำเด็กๆทั้งสองดูทุลักทุเลจนเกินไป“น้องไนท์หลับแล้วเหรอคะ?” ฉันถามถึงเด็กหญิงวัยสองขวบลูกของน้องมิ้นท์ ซึ่งพลาดพลั้งตั้งท้องตอนกำลังจะเรียนจบชั้นมัธยมปลาย เด็กสาวเกิดอาการครรภ์เป็นพิษพอคลอดลูกสาวตัวน้อยคือน้องไนท์ก็เสียชีวิตทันที ฉันรู้สึกเวทนาจึงรับลูกสาวของน้องมิ้นท์เป็นลูกบุญธรรม น้องไนท์วัยสองขวบกำลังหัดพูด ผิวขาวเนียนละเอียดจ่ำม่ำน่ารักน่าเอ็นดูแถมยังบังเอิญหน้าคล้ายฉันอีกด้วย ถ้าพาเด็กๆทั้งสามคนออกไปเที่ยว คนรู้จักยังคิดว่าเป็นลูกของฉันกับพี่ซายน์ทั้งหมด “

30. เพราะเธอคือดวงดาวของหัวใจ (2)ในความฝันที่กึ่งๆเหมือนความเป็นจริง ฉันยืนอยู่ที่มืดๆ พี่ซายน์ยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของเขาดูเศร้าเขายืนมองหน้าฉัน อยู่ๆก็หันหลังและเดินหนีฉันไป“พี่ซายน์จะไปไหนคะ” ฉันร้องตะโกนถาม ทว่าร่างสูงยังคงก้าวเท้าห่างฉันออกไปเรื่อยๆ แต่ฉันยังตามเขาไปอย่างไม่ลดละ จากเดินเร็วๆกลายเป็นวิ่งตาม เสื้อเชิร์ตสีขาวของพี่ซายน์มีสีแดงเป็นจุดเล็กๆจากนั้นสีเข้มของเลือดกระจายเป็นบริเวณกว้าง จากเสื้อเชิร์ตสีขาวกลายเป็นสีแดงช้ำเลือดจนน่ากลัว พี่ซายน์หยุดเดินและหันหน้ากลับมา“ดาวไม่ต้องตามพี่มา”“ทำไมคะ พี่ซายน์จะไปไหน”“ไปที่ๆไกลมาก ดาวดูแลลูกๆของเราด้วยนะ” จากนั้นร่างของพี่ซายน์ก็โปร่งแสงและแตกกระจายกลายเป็นผีเสื้อนับพันนับหมื่นบินขึ้นไปบนท้องฟ้า...ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น พยายามกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับสายตากับแสงสว่างในห้อง รู้สึกเหมือนตัวเองฝันร้าย เลือดที่อยู่บนเสื้อของพี่ซายน์กระจายตัวเป็นวงกว้าง มันคงไม่ใช่เรื่องจริง ฉันรู้สึกเหนื่อยหอบเพราะในความฝันฉันทั้งเดินทั้งวิ่งตามเขา“ดาวฟื้นแล้วเหรอ?” เสียงของแม่เดือนดังขึ้น แม่กำลังนั่งกุมมือฉันอยู่ข้างๆเตียง“ดาวเป็นลมอีกแล้วใช่ไหมคะ

29. เพราะเธอคือดวงดาวของหัวใจ (1)ฉันตื่นขึ้นมาด้วยอาการเวียนหัวพอยืนขึ้นก็รู้สึกเหมือนบ้านหมุน คิดว่าตัวเองต้องเป็นโรคเกี่ยวกับความดันแน่ๆ แต่ก็ยังฝืนเดินลงมาทำอาหารตามปกติ ป้าสมใจกำลังย่างกะปิเพื่อตำน้ำพริก ฉันย่นจมูกทันทีที่ได้กลิ่นกะปิ“คุณดาวหน้าซีดนะคะ” ป้าสมใจทัก“เวียนหัวนิดหน่อยค่ะ น่าจะเป็นความดัน เดี๋ยวป้าสมใจย่างกะปิค่อยเรียกดาวนะคะ” ยิ่งได้กลิ่นกะปิยิ่งเวียนหัว อาการคลื่นไส้ตีรวนขึ้นมาอีก รู้สึกกลืนไม่เข้าและไม่น่าจะคายอะไรออกมาได้ ทั้งๆที่ยังไม่กินข้าวเช้าแต่เหมือนร่างกายอยากจะขับอะไรออกมา ฉันวิ่งไปห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดและอาเจียนออกมา ซึ่งมีแต่น้ำลายเหนียวๆใสๆ ป้าสมใจรีบตามมาลูบหลัง“คุณดาวไหวมั้ยคะ ไปหาหมอไหมคะ” และในตอนนั้น..ฉันรู้แล้วว่าอาการที่ว่ามันคืออะไร..ฉันรีบไปที่ร้านขายยาและซื้อที่ตรวจครรภ์มาทุกแบบ ทั้งแบบหยดแบบจุ่มและแบบปากกา ครั้งแรกลองตรวจด้วยที่ตรวจแบบหยดก่อน แค่หยดปัสสาวะลงไปสี่หยดผลก็ปรากฏชัดแบบไม่ต้องสงสัย พอตรวจครบทุกแบบฉันก็จัดการเอาที่ตรวจทุกอันใส่กล่องและห่อด้วยกระดาษสีหวาน จากนั้นก็รอเวลา ราวๆหกโมงเย็นเสียงรถก็มาจอดที่โรงรถ ร่างสูงในชุดเสื้อกาวน์แขน

28. รักแท้แพ้อะไร (2)ฉันเดินตามร่างสูงเข้ามาในห้องนอน สามีของฉันปิดไฟมืดเอาผ้าห่มคลุมตัว เขานอนตะแคงข้างหันหน้าเข้าหาผนังห้อง“พี่ซายน์เป็นอะไรรึเปล่าคะ?” ฉันนั่งลงที่เตียงใช้หลังมือแตะหน้าผากเขาเบาๆ อุณหภูมิก็ปกติตัวไม่ได้ร้อน“พี่ปวดหัว” คนที่ใช้ผ้าห่มคลุมตัวพูดเสียงเรียบ“แค่ปวดหัวใช่ไหมคะ มีอะไรจะบอกดาวไหม?” ฉันถามตรงๆเพราะเห็นความผิดปกติของเขาตั้งแต่อยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว พี่ซายน์ไม่พอใจที่น้องต้นพูดจากับฉันอย่างสนิทสนม“......” เขายังเงียบ..“งั้นดาวลงไปหาเพื่อนๆนะคะ” ฉันทำทีจะออกจากห้องนอน“ดาว...พี่ไม่ชอบครูต้นเลย” แล้วพี่ซายน์ก็คายความในใจออกมาจนได้“พี่ว่ามันชอบดาว พี่กลัว...”“พี่ซายน์กลัวดาวจะไปชอบครูต้นเหรอคะ?” ฉันแอบกลั้นยิ้มแต่พี่ซายน์คงไม่เห็นเพราะห้องมืดมาก“ก็ดาวทำงานกับครูต้นทุกวัน ส่วนพี่อยู่กรุงเทพฯแถมยังไม่มีเวลามาหาดาวบ่อยๆ พี่กลัวว่าดาวจะชอบคนอื่น” น้ำเสียงที่พูดดูจริงจังและคนตัวสูงก็ถอนหายใจ ฉันล้มตัวลงไปนอนข้างๆ เอื้อมมือไปสวมกอดพี่ซายน์จากทางด้านหลัง“ลองคิดกลับกันนะคะ พี่ซายน์ทำงานใกล้ชิดกับหมอ พยาบาลสาวๆสวยๆ ดาวก็ต้องคิดใช่ไหมคะว่าพี่ซายน์อาจจะไปชอบคนอื่นเพ

27. รักแท้แพ้อะไร (1)พอฉันตื่นขึ้นในตอนเช้าร่างสูงที่นอนกอดตลอดคืนก็หายไปแล้ว พี่ซายน์ผู้ที่ชอบนอนขี้เซาและคอยให้ปลุกตลอดหายไปไหนกันนะ พอเดินลงมาด้านล่างก็พบว่า หมอหนุ่มกำลังทำอาหารอยู่ในห้องครัว กลิ่นของทอดลอยมาเตะจมูก เขาคงได้ยินเสียงฝีเท้าของฉันที่กำลังเดินลงจากบันได ใบหน้าขาวเนียนยิ้มอวดลักยิ้ม ผมหน้าม้าที่ยุ่งไม่เป็นทรงแต่กลับทำให้คนตรงหน้าดูหล่อเหลาไปอีกแบบ “ดาวตื่นแล้วเหรอ?” คงเป็นครั้งแรกในรอบปีที่ฉันตื่นสายตอนนี้หกโมงเช้าแล้วถือว่าสายสำหรับฉัน ปกติวันทำงานฉันจะตื่นตีห้าลุกมารดน้ำต้นไม้และพวกพืชผักสวนครัวที่ปลูกไว้รอบๆบริเวณบ้าน เมื่อคืนคนตัวสูงก่อกวนตลอดทั้งคืนจนแทบไม่ได้นอนจึงรู้สึกเพลียจนตื่นนอนตามเวลาปกติไม่ได้“พี่ซายน์ทำอะไรกินคะ” ฉันเดินเข้าไปดูใกล้ๆ พี่ซายน์กำลังทอดไส้กรอก ในจานที่ทอดเสร็จแล้วมีไข่ดาวทั้งแบบสุกและไม่สุกหลายฟอง มือหนาจูงมือฉันมานั่งที่โต๊ะอาหาร บนโต๊ะมีน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋และมีข้าวเหนียวหมูปิ้ง“ดาวนั่งเฉยๆ พี่จะบริการดาวเอง สลับกันบ้างดาวดูแลพี่มามากพอแล้ว” ฉันอมยิ้ม คุณชายแห่งบ้านจึงรุ่งเรืองสกุลเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เชียวเหรอ?“พี่ซายน์ให้ใครไปซื้ออ

26. ไตหาหัวจาม (2)เลิกเรียนฉันก็รีบกลับบ้านพักทันทีปกติจะนั่งคุยชิลๆกับครูพี่ลี่ก่อน ช่วงบ่ายฉันมัวแต่เป็นห่วงว่าพี่ซายน์จะอยู่ได้ไหมเพราะอากาศร้อนมาก แต่พอถึงบ้านฉันเห็นร่างสูงยืนอยู่หน้าบ้าน บนหลังคามีคนกำลังติดจานดาวเทียมสีส้มและตรงระเบียงห้องนอนมีช่างกำลังติดแอร์และไม่ได้ติดแค่จุดเดียว พี่ซายน์ติดแอร์ทั้งบ้าน ห้องนอนที่ฉันนอนห้องเดียวอีกห้องใช้เก็บของเขาก็ติดมันหมดทั้งสองห้อง ห้องนั่งเล่นชั้นล่างก็ติดแอร์ รวมไปถึงครัวเล็กๆนั้น ทีวีจอแบนจอใหญ่ถูกนำมาตั้งแทนทีวีจอเล็กๆอันเก่า ตู้เย็นสี่ประตูเครื่องใหญ่ตั้งอยู่ในครัว ร่างสูงยืนชื่นชมผลงานพอเห็นเจ้าของบ้านมาถึง ก็ทำแบบสอบถามความพึงพอใจ“ดาวชอบไหม สมาร์ททีวีรุ่นล่าสุดบลูทูธต่อกับมือถือได้เลย เผื่อดาวอยากดูหนังฟังเพลง” หมอหนุ่มอวดอ้างสรรพคุณของอุปกรณ์อิเลคทรอนิคซึ่งเจ้าตัวภูมิใจนำเสมอมาก“ตู้เย็น พี่ซื้อเครื่องดื่มกับผลไม้ไว้ให้แล้ว”“พี่ซายน์ เกินไปไหมคะ ดาวว่ามันฟุ่มเฟือยเกินไป” ฉันไม่เห็นด้วยกับของแต่ละอย่างที่เขาซื้อให้ฉันเลย“พี่อยากให้ดาวอยู่สบายๆ ดาวไม่ใช่คนอื่นคนไกล ดาวเป็นเมียพี่ถึงดาวจะไม่ยอมรับ แต่ถึงตอนนี้เราก็ยังเป็นสามีภร

“พริม..ปวดท้อง” ฉันพูดด้วยเสียงแผ่วเบา อาการปวดเกร็งร้าวจากหลังลงมาถึงท้องน้อยจนฉันแทบจะทนไม่ไหว รู้สึกเหมือนมีน้ำค่อย ๆ ไหลออกมาจากช่องคลอด จากนั้นแพรก็ตรวจภายในเพื่อประเมินว่าปากมดลูกเปิดเท่าไหร่แล้วและจากนั้นก็ทำการอัลตร้าซาวน์ หมอซันบีบมือฉันแน่นพร่อมกับลูบผมฉันเบาๆ“ตอนนี้ปากมดลูกเปิดสี่เซ็นครึ

31. น้องพั้นซ์ สาวน้อยมหัศจรรย์ฉันตื่นมาด้วยอาการปวดหน่วงท้องน้อย ท้องแข็งเกร็งเหมือนลูกในท้องกำลังโก่งตัว ช่วงนี้ตอนกลางคืนแทบไม่ได้นอนเพราะปวดฉี่บ่อยมากแทบจะทุกสองชั่วโมง เมื่อคืนเลยเผลอนอนยาวและกลั้นปัสสาวะพอลุกไปเข้าห้องน้ำก็เหมือนฉี่ไม่สุดแสบไปหมด พอใช้ทิชชู่ซับเลือดสีแดงจาง ๆ ติดมากับกระดาษชำ

“พริมรู้ไหม ซันเวียนหัว คลื่นไส้ อ้วกได้สองวันแล้ว พยาบาลจิ๋วก็ทักว่าซันแพ้ท้องแทนพริม ซันไม่เชื่อเพราะคิดว่าพริมไม่ได้ท้อง แต่ตอนนี้เชื่อแล้วล่ะ ซันดีใจนะที่แพ้ท้องแทนพริม พริมจะได้ไม่เหนื่อย” ผมกอดพริมอย่างดีใจในที่สุดเราก็กำลังจะมีซันและพริมจูเนี่ยร์ซะที พอเราบอกเรื่องที่กำลังจะมีเจ้าเม็ดข้าว ทุก

30. เก่งมาจากไหน..ก็แพ้ (ท้อง) หัวใจอย่างเธอSun talksผมมีอาการเวียนหัว คลื่นไส้อาเจียนมาสองวันแล้ว ช่วงเช้าที่กำลังจะราวน์วอร์ด พยาบาลเจนถือชาร์ตคนไข้เดินตามมา อยู่ ๆ ผมก็เกิดอาการคลื่นไส้“พยาบาลเจนหมอขอตัวสักครู่” ผมวิ่งไปห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด อ้วกทุกอย่างที่กินมาตอนเช้าจนหมด พอเดินออกมาจากห้องน้

“ชอบตั้งแต่แรกพบเลยค่ะ พริมปฏิญาณกับตัวเองว่าต้องเป็นภรรยาคุณหมอรังสิมันต์ให้ได้ค่ะ” คำตอบของพริมเรียกเสียงหัวเราะจากแขกที่มาร่วมงาน ดีที่ยังไม่ได้เล่าหมดว่าชอบหมอซันเพราะเขาบังเอิญได้เห็นน้องสาวตัวเอง ฉันมองยัยพริมสวมชุดเกาะอกลูกไม้สีขาวยืนเคียงข้างกับเจ้าบ่าวหนุ่มสุดหล่อแล้วยิ้ม..ต้องยินดีกับทั้งส

29. คำยินดี....Prae talksหกปีที่แล้ว...ฉันไม่ชอบการที่จะต้องอยู่กับคนเยอะๆ ต้องห้อยป้ายแขวนคอชื่อตัวเองตัวเท่าบ้าน โดนรุ่นพี่แกล้งให้ทำอะไรที่ตัวเองไม่อยากทำและไม่เคยทำ มันช่างน่าเบื่อจริงๆ สิ่งเดียวที่ฉันชอบคือการอยู่กับพริม คุยเรื่องไร้สาระ กินอาหารที่พริมทำ ดูหนังตลกๆแล้วหัวเราะกันเสียงดัง ที่พ

Special 5ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เหนือแขวนชุดที่จะให้ใส่วันนี้ไว้ในตู้ มันเป็นเดรสสีขาวแขนยาวแบบเรียบๆ แต่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งมีเซ็ทเครื่องเพชรเล็กๆอยู่ในนั้น ซึ่งเป็นใครก็พอจะเดาเหตุการณ์ออกว่ามันต้องมีความพิเศษอยู่ในนั้น ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวและแต่งหน้าอย่างพิถีพิถันกว่าทุกวัน เพราะกลัวออกกล้องแล้วจะไม่สวย พอเปิดประตูห้องออกไปเท่านั้นแหละ ว่าที่เจ้าบ่าวของฉันก็อยู่ในชุดเข้าคู่กัน หน้าห้องพักที่มีระเบียงยื่นออกไป จัดเป็นโต๊ะอาหารยาว มีซุ้มบุฟเฟ่ต์อาหาร ประดับประดาด้วยดอกไม้สดและดอกไม้แห้งทุกจุด เพื่อนสนิทอย่างออมบุญกับเจด้าที่เก็บความลับเรื่องการแต่งงานได้ดีแบบไม่ให้ฉันระแคะระคายแม้แต่นิดเดียว ภาคินกำลังจัดทรงผมให้เพื่อนรัก ว่าที่เจ้าบ่าวของฉันอย่างตั้งใจ แต่นั่นไม่ได้เรียกน้ำตาของฉันเท่ากับ ครอบของทั้งเหนือกับฉัน แม้ว่าจะไม่มีแม่ แต่พ่อกับพี่น้ำใสก็ยืนส่งยิ้มให้ พ่อเลี้ยงสิทธา แม่เลี้ยงพิงค์ลานนาและพี่นิ้วนางกำลังยืนถ่ายรูปครอบครัวพร้อมกับเรียกฉันกับเหนือเข้าไปถ่ายกับท่าน เพียงเท่านั้นฉันก็ร้องไห้ราวกับท่อประปาแตก“นานะ ไม่ร้องไห้นะแก เช็ดก่อนๆ” เจด้าหยิบทิชชูซับน้ำตาให้ฉัน ออมบุญก็แตะ

Special 4@สำนักพิมพ์จันทร์เจ้าขา“เล่าให้ฟังหน่อย ว่าหลัวแกขอแต่งงานยังไง” ออมบุญเปิดประเด็นในขณะที่พวกเรากำลังทานมื้อเช้าที่สายจนเกือบเที่ยงด้วยกันในสวนหน้าสำนักพิมพ์ ฉันชูแหวนเพชรที่นิ้วนางข้างซ้ายที่ใส่เป็นประจำเกือบปีให้เพื่อนๆดู“แกใส่แหวนตั้งแต่วันเกิดปีที่แล้วนี่นา แล้วมันพิเศษตรงไหน” เจด้าถามบ้าง แหวนวงนี้เหนือให้เป็นของขวัญวันเกิดบอกว่าขอจองไว้ก่อน ไว้บ้านเสร็จเราก็จะแต่งงานกัน“ก็บ้านเสร็จแล้วก็เลยจะแต่งค่ะ”“ไม่ได้มีเซอร์ไพรซ์ขอแต่งงานอะไรแบบนี้เหรอ?”“อ่านนิยายมากไปไหมคะ เหนือไม่ได้โรแมนติกอะไรขนาดนั้นหรอกค่ะ เค้ายุ่งจะตายดูแลกิจการโน่นนี่” ฉันยิ้มขำ ความจริงผู้หญิงอย่างเราๆจะแต่งงานทั้งที ใครๆก็อยากมีงานเซอร์ไพรซ์ขอแต่งงานที่ว่าทุกคนแหละ แต่สำหรับฉันตั้งแต่มีเหนือเข้ามาในชีวิต เติมเต็มความรักความอบอุ่นที่ฉันขาดหายไป สร้างความสุขรอยยิ้มเสียงหัวเราะตลอดเวลาสี่ปีที่อยู่ด้วยกัน มันมีค่ามากกว่ามากกว่านั้นหลายเท่า แค่มีเหนือชีวิตฉันก็ไม่ได้ต้องการอะไรแล้วล่ะ“ก็นึกว่าจะโรแมนติกสักหน่อย แหมดีที่หล่อรวยสายเปย์นะ”“อุ้ย แค่สายเปย์เจด้าก็รักหมดใจแล้วล่ะ”“เหรอ? มิน่ายังไม่มี หาพ่อ

Special 3 นานะนั่งมองนาฬิกาเป็นรอบที่ร้อยของวัน วันนี้เหนือจะกลับมาจากการเดินทางไปดูงานที่เยอรมัน เขาไปอยู่ต่างประเทศเกือบสองเดือน อาจเป็นครั้งแรกตั้งแต่เรียนจบที่เขากับเธออยู่ไกลกัน ถึงจะไม่ได้เจอกันหลายเดือน แต่กิจวัตรประจำวันของทั้งสองก็คือการวิดิโอคอลหากัน ไถ่ถามสารทุกสุกดิบสิ่งที่พบเจอในแต่วัน แม้ว่ากายจะห่างกันแต่นานะรู้สึกคล้ายกับว่าเหนือยังอยู่ใกล้ๆเธอตลอดเวลา“โอ้ย ตื่นเต้นอะไรนักหนาแค่หลัวกลับมาในรอบสองเดือน ลำไย” ออมบุญเอ่ยแซวด้วยความหมั่นไส้ในความตื่นเต้นของเพื่อนสาว ทำยังกะเด็กมัธยมกำลังจีบกันไปได้ นี่ก็คบกันมาจนจะสองปีแล้ว“ก็แหม นานะไม่เคยอยู่ห่างจากเหนือเลยนะคะ” คิดถึงอยากกอด อยากได้กลิ่นกายที่เจือน้ำหอมผู้ชายจางๆของเขา เธอคิดถึงทุกอย่างในตัวของเขา“โอ้ย เจได รำคาญคนอินเลิฟว่ะ” เพื่อนหนุ่มหัวใจสาวหันไปหาเพื่อนสาวอีกคนที่กำลังตรวจต้นฉบับนวนิยายของนักเขียนในสังกัด“ไม่มีเหมือนเขาก็เลยอิจฉาว่างั้น ปล่อยให้มันไปเพ้อไปเหอะ ฟังมาตั้งแต่วันที่เหนือขึ้นเครื่องวันแรกจนวันนี้ยังไม่ชินเหรอออมม่า” เจด้ายิ้มขำ“ใครว่าไม่มีมิทราบ มีคนคุยแล้วนะ” ออมบุญจีบปากจีบคอพูดพร้อมกับเชิดหน้าข

Special 2 ฉันกับเหนือกำลังจะจบปีสี่พร้อมๆกัน ช่วงนี้เขามักจะไปทำโปรเจ็กจบที่แลบกับเพื่อนสนิทของเขานั่นก็คือภาคิน เพื่อนรักที่ชอบบ่นว่ารำคาญแฟนของฉันแต่ก็เลิกคบกันไม่ได้เสียที เหนือสวมเสื้อชอปเดินเข้ามาในห้องที่เราอยู่กันมาเกือบปีกว่า จะว่าไปฉันกับเขาก็คบกันมาเท่าๆเวลาที่อยู่คอนโดหน้ามหา’ลัย ใครเลยจะคิดว่าคนอย่างเหนือจะคบใครได้นานเป็นปีๆ จากวันไนต์เลื่อนเป็นเฟรนด์วิธจึงคบหากันเป็นแฟน ไม่มีวันไหนที่ฉันจะไม่รักเขา ยิ่งรักมากขึ้นทุกวันด้วยซ้ำ“เหนื่อยจังเลยวันนี้ ขอชาร์ตพลังหน่อยครับ” ร่างสูงเดินเข้ามากอดฉันพร้อมกับเกยคางที่อกของฉันแล้วถูไปมาอย่างออดอ้อน“มัวแต่หมกมุ่นทำโปรเจ็ก โกนหนวดได้แล้วนะ” ฉันท้วงเพราะไรหนวดถูผิวกายเหนือเนินอกจนเจ็บนิดๆ“โกนให้หน่อยครับ เหนือไม่มีเวลาเลย”“ล่อลวงนานะไปทำอะไรมิดีมิร้ายในห้องน้ำหรือเปล่าเนี่ย” ฉันยิ้มขำ พออาบน้ำด้วยกันทีไรมันก็ไม่จบแค่นั้นหรอก“ไม่ได้เรียกว่าล่อลวงนะครับ เรียกว่าสมยอมเพราะนานะก็ดูจะชอบไม่ใช่เหรอ เหนือรู้นะ”“เกลียดนักคนรู้ทัน” ฉันใช้จมูกหอมที่แก้มแฟนหนุ่มแรงๆ“กินอะไรหรือยังครับ ไปกินข้างนอกนะ วันนี้เหนือเหนื่อยมาก คงไม่ทำอาหารแล้ว”

Special 1 (เหนือ นานะ) love at first sight“เอ้าชน!!” เสียงของภาคินดังกว่าใครในโต๊ะ ตอนนี้เกือบสี่ทุ่มแล้วทุกคนในงานเลี้ยงพี่ปีสี่ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ มหา’ลัยชื่อดังมีดีกรีสูงกันทั้งนั้น จะมากจะน้อยก็ขึ้นอยู่กับคำพูดและการทรงตัว ผมดื่มเป็นแก้วที่เท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ตอนนี้อุณภูมิร่างกายเริ่มสูงขึ้นเกิดความต้องการเรื่องอย่างว่าขึ้นมา อาการมึนศีรษะก็เริ่มตามมา แสดงว่ามีใครสักคนตั้งใจใส่ยาปลุกเซ็กซ์ในเหล้าอย่างนั้นเหรอ?“เหนือ เมามากเหรอ? ไปนอนก่อนไหม ท่าจะไม่ไหวแล้วนะ นี่คีย์การ์ดพลอยจองห้องไว้นอน ขี้เกียจขับรถกลับ เหนือไปนอนเลยเดี๋ยวพลอยนอนห้องเดียวกับเพชรก็ได้” พริมพลอยเพื่อนสาวคนเดียวในกลุ่มเอียงหน้าเข้ามาพูดใกล้ๆ มือเรียวเล็กแตะลงที่ไหล่ของผมอย่างจงใจ ผมไม่ทันได้สนใจอะไรตอนนี้ขอแค่ได้ไปนอนในห้องดื่มน้ำเปล่าอึกใหญ่ๆแล้วข่มตานอนน่าจะช่วยได้ ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะไม่เคยโดนยานี้มาก่อน ถ้ายังอยู่ในงานกลัวจะลากใครสักคนเข้าห้องไปด้วย“ขอบใจนะ” ผมรับคีย์การ์ดจากพริมพลอยและรีบเดินไปขึ้นลิฟท์ทันที พอถึงชั้นแปดก็เดินไปยังห้องที่เพื่อนสาวเช่าไว้ ทว่าก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง รู้สึกเหมือ

Chapter 30“นานะไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น” เหนือเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย ผู้ชายที่โมโหจนชกหน้าเพื่อนสนิทคนนั้นอยู่ๆก็เปลี่ยนอารมณ์จนคนในห้องตามไม่ทัน“แล้วจะให้นานะอยู่ต่อทำไมในเมื่อเหนือไม่เชื่อใจนานะ เพราะเหนือตัดสินนานะกับคินว่าต้องเป็นเหมือนในคลิปไปแล้ว” นานะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นพร่าอย่างกลั้นไม่อยู่“ใช่ มึงยังเห็นกูเป็นเพื่อนอยู่ไหม ไม่ฟังอะไรกูเลย ดีแล้วนานะเลิกคบกับมันเลย ถ้ามันจะหูเบาตามืดบอดเชื่ออะไรง่ายๆขนาดนี้” ภาคินเสริมขึ้นด้วยความโมโห เขาใช้มือเช็ดเลือดที่มุมปากในใจผิดหวังในตัวเพื่อนรักที่คบกันมาตั้งแต่อนุบาลยันมหา’ลัย“อิงฟ้าแอบถ่ายแน่ๆเลยเหนือ แล้วทำไมคินกับนานะถึงได้นัดพบกันที่โรงแรม” พริมพลอยแสร้งตีหน้าครุ่นคิดเพื่อเพิ่มเชื้อไฟหึงหวงให้เหนือ “ไม่ต้องพูดอะไรแล้วพลอย เหนือรู้ความจริงหมดแล้ว” มือหนามองคลิปในมือถือของพริมพลอยอีกครั้ง ก่อนจะขว้างโทรศัพท์ของเพื่อนสาวกระทบผนังห้องอย่างแรง“เหนือ มึงขว้างโทรศัพท์พี่กูทำไมวะ” เพชรถามอย่างไม่พอใจ เขานิ่งเงียบมานาน เมื่อเห็นเพื่อนกำลังทำลายของสำคัญของพี่สาวก็นึกโมโหแทน“เพื่อให้คลิปนี้ไม่ถูกส่งต่อ” เหนือตอบสั้นๆแล้ว

31. น้องพั้นซ์ สาวน้อยมหัศจรรย์ฉันตื่นมาด้วยอาการปวดหน่วงท้องน้อย ท้องแข็งเกร็งเหมือนลูกในท้องกำลังโก่งตัว ช่วงนี้ตอนกลางคืนแทบไม่ได้นอนเพราะปวดฉี่บ่อยมากแทบจะทุกสองชั่วโมง เมื่อคืนเลยเผลอนอนยาวและกลั้นปัสสาวะพอลุกไปเข้าห้องน้ำก็เหมือนฉี่ไม่สุดแสบไปหมด พอใช้ทิชชู่ซับเลือดสีแดงจาง ๆ ติดมากับกระดาษชำระ ฉันตกใจจนมือสั่นคนท้องไม่สมควรมีเลือดออกไม่ว่ากรณีใดๆ ตอนนี้อายุครรภ์เพิ่งจะเจ็ดเดือนครึ่งหรือแค่ยี่สิบเก้าสัปดาห์ ฉันใช้มือลูบท้องลูกยังดิ้นปกติ ฉันโทรหาซันทันทีแต่เขาไม่รับน่าจะกำลังราวน์วอร์ดอยู่ ฉันจึงโทรหาแพรเป็นสายที่สอง แพรรับสายทันที[ ว่าไงพริม ] “แพร ฉันไปฉี่ในห้องน้ำแล้วมีเลือดออก” เสียงของฉันสั่นมาก กลัว..กลัวลูกจะเป็นอะไรไป อีกตั้งสิบเอ็ดสัปดาห์หรือเกือบสามเดือนถึงจะครบกำหนดคลอด ถ้าคลอดตอนนี้น้ำหนักจากผลอัลตร้าซาวน์ครั้งก่อนของลูกในท้องแค่พันกรัมนิดๆ ฉันแทบไม่อยากคิดถึงสภาพเด็กที่คลอดกำหนด มีภาวะเสี่ยงมากมายรออยู่ หัวใจพิการแต่กำเนิด อาจจะถึงขั้นตาบอด หูหนวก เพราะอวัยวะภายในยังไม่สมบูรณ์ ตัวฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นและโชคดีที่รอดมาได้ ขออย่าให้ลูกเป็นอะไรเลย..[ แกอย่าเพิ่งลุกน

30. เก่งมาจากไหน..ก็แพ้ (ท้อง) หัวใจอย่างเธอSun talksผมมีอาการเวียนหัว คลื่นไส้อาเจียนมาสองวันแล้ว ช่วงเช้าที่กำลังจะราวน์วอร์ด พยาบาลเจนถือชาร์ตคนไข้เดินตามมา อยู่ ๆ ผมก็เกิดอาการคลื่นไส้“พยาบาลเจนหมอขอตัวสักครู่” ผมวิ่งไปห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด อ้วกทุกอย่างที่กินมาตอนเช้าจนหมด พอเดินออกมาจากห้องน้ำห้องพักแพทย์ แพรเดินมาถามอย่างเป็นห่วง“ซัน ไหวไหมหน้าซีดๆนะ”“พออ้วกก็โอเคแล้วล่ะ” ผมฝืนยิ้มอาการมึนหัวยังมีอยู่ จำเป็นต้องไปปฏิบัติหน้าที่ราวน์วอร์ดในตอนเช้าจนเสร็จสิ้น ตอนพักเที่ยงผมกับแพรปรึกษาหารือเรื่องอาการคนไข้ หลังจากนั้นเราก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระ“ซัน ไปตรวจร่างกายบ้างนะ แพรว่าอาการของซันอาจจะเป็นอาการเริ่มต้นของโรคบางอย่างก็ได้นะ”“ซันก็ว่างั้นล่ะ แต่แปลกนะเวลาที่อยู่บ้านกับพริม ไม่มีอาการอะไรเลยนะ ส่วนใหญ่จะมาเป็นที่โรงพยาบาล” ตอนอยู่ที่บ้านไม่มีอาการเวียนหัว อาเจียนเลย พอมาทำงานเท่านั้นแหละอาการทุกอย่างมาเต็ม“ก็แปลกเนอะ ลองตรวจเลือด ตรวจร่างกายแบบละเอียด นี่เป็นห่วงกลัวไม่ได้เลี้ยงหลาน” พูดถึงลูกช่วงนี้อยู่ในขั้นตอนการผลิต ผมกับพริมแต่งงานกันได้ห้าเดือนแล้ว เดือนแรกที่ผมคิดว่

29. คำยินดี....Prae talksหกปีที่แล้ว...ฉันไม่ชอบการที่จะต้องอยู่กับคนเยอะๆ ต้องห้อยป้ายแขวนคอชื่อตัวเองตัวเท่าบ้าน โดนรุ่นพี่แกล้งให้ทำอะไรที่ตัวเองไม่อยากทำและไม่เคยทำ มันช่างน่าเบื่อจริงๆ สิ่งเดียวที่ฉันชอบคือการอยู่กับพริม คุยเรื่องไร้สาระ กินอาหารที่พริมทำ ดูหนังตลกๆแล้วหัวเราะกันเสียงดัง ที่พูดมาทั้งหมดคงไม่มีโอกาสได้ทำแล้ว พริมไปเรียนที่ฝรั่งเศสและไม่รู้จะกลับมาไทยเมื่อไหร่ ที่สำคัญเรายังจากกันด้วยไม่ดีเท่าไหร่“น้องแพร เอาแป้งทาน้องซัน ทาลิปสติกให้ด้วยดูน้องซันยังไม่ค่อยสวยเท่าไหร่” พี่ก้อยรุ่นพี่ปีสามบอก..ฉันเดินไปหาผู้ชายที่ชื่อซัน ใบหน้าขาวเนียนแบบผู้หญิงยังอาย โครงหน้าได้รูป คิ้วเข้ม ดวงตาคม จมูกโด่งเป็นสัน เด็กปีหนึ่งคือเด็กมอหกหัวเกรียนที่เพิ่งจะเป็นหนุ่มน้อยแต่กับซันเขาเป็นหนุ่มที่สมบูรณ์แบบทั้งความสามารถแค่เข้าคณะแพทย์ได้ก็ถือว่าเป็นหัวกะทิแล้วแถมยังหน้าตาดีอีกด้วย“ทาเต็มที่เลยนะแพร ไม่ต้องเกรงใจ ไม่งั้นรุ่นพี่ไม่ให้ผ่านแน่” ซันยังเป็นคนสุภาพให้เกียรติผู้หญิงอีกด้วย ฉันค่อยๆทาลิปสติกสีแดงให้ซัน ดวงตาสีเข้มจ้องฉันตาไม่กระพริบเป็นฉันเองที่อายจนต้องหลบสายตา..จากนั้นเราไ

28. แต่งกับงาน...“พริม ถ้าสักวันหนึ่งซันทำอะไรที่ผิดต่อพริม พริมรู้ไว้นะคนที่ซันรักที่สุดก็คือพริมคนเดียว” นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของหมอซัน..จากนั้นเขาก็หายไปติดต่อไม่ได้สองวันเต็มๆ ที่ผ่านมาถึงแม้ว่าเขาจะขาดการติดต่อแต่ฉันก็รู้ว่าเขาอยู่ที่โรงพยาบาล แวะเอาข้าวเอาขนมไปให้เขาก็อยู่ตามวอร์ดต่างๆ ห้องพักแพทย์หรือห้องฉุกเฉิน แต่ครั้งนี้เขาหายไปแบบไร้ร่องรอย..แพรยื่นหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งส่งให้ฉัน ข่าวการล้มละลายของผู้อำนวยการโรงพยาบาลชื่อดัง นายแพทย์รังสรรค์ ตันติเวชไพศาล นามสกุลนี้มัน..เหมือนนามสกุลหมอซัน“ทำใจดีๆนะพริม บ้านซันเกิดปัญหาแล้วเค้าต้อง..เอ่อ..แต่งงานกับลูกสาวเจ้าของบริษัทเพื่อกอบกู้กิจการ ฉันรู้ว่ามันน้ำเน่าแต่เค้าก็ต้องทำ” แพรหยิบเอาซองสีชมพูในกระเป๋าส่งให้ฉัน หน้าซองปรากฏชื่อฉันชัดเจน ขอเชิญเป็นเกียรติในงานมงคลสมรส นายแพทย์รังสิมันต์ ตันติเวชไพศาล และ นางสาวมิรันตี โอภาสถาวรสกุล ตอนนั้นสมองของฉันมันชาไปหมด น้ำตาไหลจนตาพร่าแทบมองไม่เห็นข้อความอื่นๆบนการ์ดสีชมพูหวานใบนั้น..คำนิยามของคำว่า “อกหัก” มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ ฉันเหมือนคนที่กำลังจะจมน้ำขาดอากาศหายใจ ไม่มีแรงจะทำอะไรอยากจะ

27. ความจริงในใจ..“อีพริม นี่ตกลงหล่อนไปหาพ่อแม่สามีหรือไปฮันนีมูนวะ” สไมล์ถามขึ้น แพรเพิ่งจะไปรับฉันกับหมอซันที่สนามบินในตอนเช้า หมอซันไปราวน์วอร์ดที่โรงพยาบาลทันทีที่มาถึง ส่วนฉันวันนี้ให้น้องๆปิดร้านเพราะฉันก็ต้องการพักผ่อนเหมือนกัน“ทำไมว่างั้นอ่าแก” ตอนนี้ฉันรู้สึกง่วงสุดๆ เพราะต้องตื่นแต่เช้ามาขึ้นเครื่องตั้งแต่ตีสี่“ก็ชุดสปริงซัมเมอร์คอลเลคชั่นแกอ่ะดิ” นางเบ้ปาก มองเสื้อแขนกุดที่พันทับด้วยผ้าพันคอจนหนาปิดต้นคอใช่แล้ว! ฉันปกปิดร่องรอยที่คอเองแหละ“แล้วไงวะ ก็จะแซวทำไมนักหนาเนี่ย” แซวบ่อยก็เขินเหมือนกันนะยะ“แกคนเดียวไม่พอ แต่หมอซันมาในเสื้อคอเต่าด้วยอ่ะดิ ร้ายเหมือนกันนะหล่อน” คืนที่ฉันเมาจนจำอะไรไม่ค่อยได้ ตื่นขึ้นมาเจอรอยคิสมาสท์ที่คอก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่เพราะอีตาหมอหื่นก็ทำรอยไว้ประจำอยู่แล้ว แต่คอของหมอซันก็มีเหมือนกันเนี่ยสิ! ตอนฉันเมานี่ก็น่ากลัวเหมือนกัน..คงกลายร่างเป็นแม่เสือสาวแน่ๆ“เออ คนเราก็ต้องเปลี่ยนไปบ้างตามสัญชาตญาณ”“สงสารหมอซัน วันนี้อากาศร้อนที่สุดในรอบสิบปี ต้องใส่เสื้อคอเต่าจนดึก ฮือ..วงวารว่ะ” สไมล์เบะปากทำทีเหมือนนางงามได้ตำแหน่งแล้วเหมือนจะยิ้มและร้อ

26. Huahin in love (2)Sun talks“คุณช่อเอื้องครับ จริงๆแฟนผมบอกว่าเธอไม่อยากให้ผมมาที่นี่ แต่ผมบอกเธอว่าผมต้องมาเพราะผมเป็นหมอ คนไข้รอการรักษาจากผมอยู่” ผมโมโหมากที่ถูกผู้หญิงสองคนนี้หลอกและยังทะเลาะกับแฟนเพราะไม่เชื่อในสิ่งที่เธอบอก“คุณหมอคิดถูกแล้วค่ะที่มาเราก็ได้สนุกกันวินวินทั้งสองฝ่ายนะคะ แฟนคุณหมอจืดชืดขนาดนั้น” ผมโกรธที่เธอว่าพริมแบบนั้นใครว่าพริมจืดชืด เวลาเธอเมานี่ฮอตจะตาย..“ตอนนี้ผมเสียใจมากที่ต้องทะเลาะกับเธอเพราะผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอายอย่างพวกคุณสองคน” ผมลุกขึ้นนึกเสียดายเวลาที่มาที่นี่แทนที่จะอยู่กับพริม...“คุณหมอจะต้องเสียใจที่พูดกับเอื้องแบบนี้”“ครับ ผมเสียใจมาก” ช่อเอื้องยกยิ้มอย่างผู้ชนะที่ผมพูดว่าเสียใจ“เสียใจที่เอาเวลาที่มีค่ามาอยู่ที่นี่” ช่อเอื้องร้องกรี๊ดเสียงดังผมไม่สนใจ คนที่ผมสนใจคงกำลังโกรธผมอยู่ ผมเดินออกมาเจอก้านหลิวเพื่อนของช่อเอื้องที่หน้าห้อง“คุณหมอเสร็จเร็วจัง ถ้าพอจะมีเวลาหลิวขอดูแลต่อได้ไหมคะ” ก้านหลิวยิ้มหวานใช้มือแตะแขนผมเบาๆ ผมเบี่ยงตัวหลบ“ไปดูแลเพื่อนคุณเถอะครับ อย่ามายุ่งกับผมเลย ในสายตาของผมไม่เคยมองใครนอกจากแฟนของผม” ผมพูดเสร็จก็รีบเดิ