Chapter 5

Chapter 5

“นี่นาย ฉันเช็ดโต๊ะถูพื้นเสร็จแล้ว พักได้หรือยัง” อย่างที่รู้ ฉัน..คุณหนูฟลอเรนซ์ แห่งบ้านธนานุกูลเวช เคยทำงานบ้านซะที่ไหนกัน ตั้งแต่เกิดมาฉันก็ถูกยกย่องเชิดชูในฐานะคุณหนูผู้สูงศักดิ์มาตลอด เป็นครั้งแรกที่เหนื่อยจนสายตัวแทบขาด ความแค้นในใจมันอัดแน่นรอวันเอาคืน นิ้วเรียวขาวนวลเนียนสวยราวกับมือของผู้หญิงถูไปตามเคาท์เตอร์

“ตรงนี้ฝุ่นจับเยอะ มาเช็ดตรงนี้ด้วย” เหมือนโดนเชฟหนุ่มแกล้งเพราะฉันถูตรงนั้นตั้งสองรอบ ริมฝีปากบางยกยิ้มอย่างพึงพอใจ

‘ทนไว้ฟลอเรนซ์ ลบคลิปนั่นได้เมื่อไหร่ค่อยแก้แค้นก็ไม่สาย’

“ได้เลยคร้าเชฟ” ฉันยิ้มกว้างแต่น้ำเสียงประชดประชันอย่างชัดเจน

“เชฟภามครับ มื้อเที่ยงมีสปาเกตตี้ซอสครีมเห็ดกับซีซาร์สลัด” เชฟพริกโผล่หน้าออกมาจากห้องครัว เขาร้องบอกและหันมาส่งยิ้มให้ฉัน โอโห..ตอนนี้เกือบได้เวลาอาหารกลางวันแล้ว นี่ฉันทำความสะอาดเกือบสามชั่วโมงเศษๆแล้วเหรอเนี่ย..แค่ได้กลิ่นอาหารกระเพาะก็ร้องโครกคราก

“มีสเต็กเนื้อวากิวไหมคะเชฟพริก” ฉันยิ้มหวานๆให้เชฟผู้ช่วย เจอรอยยิ้มการตลาดของฉันเข้าไปน้อยคนนักที่จะปฏิเสธฉัน

“คนงานอย่างเธอไม่มีสิทธิ์เลือกกิน เชฟพริกกินแค่นั้นพอไม่ต้องทำเพิ่ม” อ้อ..ยกไว้คนหนึ่งละกัน น้ำเสียงเข้มๆนั้นทำให้เชฟพริกต้องรีบพยักหน้ารับและทำตามคำสั่งเจ้านายอย่างเสียไม่ได้

“เชฟพริก เดี๋ยวฟลอจ่ายค่าสเต็กเนื้อวากิวเองค่ะ คิดว่าฟลอเป็นลูกค้าคนหนึ่งแล้วกัน” ใครจะยอมแพ้กันล่ะ นั่นไม่ใช่ฟลอเรนซ์ที่ได้ฉายานางมารน้อยหรอกนะ

“มีคลิปลับสุดยอดมาใหม่ อยากดูไหมเชฟพริก”

“คลิปอะไรครับเชฟภาม”

“นางเอกเอ็กซ์มากกกก..” เชฟภามเน้นคำว่ามาก จนฉันเผลอเอามือปิดปากเขา

“กินแค่สปาเกตตี้กับสลัดก็พอค่ะ ฟลอไดเอ็ท ขึ้นกล้องแล้วจะอ้วน” ฉันยิ้มแห้ง หันไปทำตาเขียวให้คนตัวสูง ชักจะเหลืออดเหลือทนกับผู้ชายปากร้ายคนนี้เข้าไปทุกที

“ถ้านายยังขู่ฉันแบบนี้ ฉันจะไม่ทนแล้ว อยากลงก็ลงเลย”

“จะดีเหรอ? พ่อกับแม่เธอจะยอมรับลูกเขยจนๆแบบฉันได้ไหม” เชฟภามหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี ส่วนฉันน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ฉันเป็นลูกที่แย่จริงๆ นอกจากจะไม่ได้ทำอะไรเพื่อสร้างชื่อให้ครอบครัว ยังมาทำเรื่องเสื่อมเสียให้พ่อกับแม่ได้อับอาย สมควรแล้วที่พวกท่านไว้ใจพี่เวมอบกิจการของตระกูลให้พี่สาวคนโตดูแล เพราะฉันมันไม่ได้ความอะไรเลย

“ร้องไห้ทำไม กินข้าวซะ” มือหนาส่งทิชชูเปียกให้ฉัน พอเห็นฉันไม่รับของจากเขา เชฟหนุ่มจึงเช็ดน้ำตาที่แก้มของฉันอย่างแผ่วเบา เขาถอนหายใจยาวๆ เลื่อนจานอาหารมาอยู่ตรงหน้าฉัน สปาเกตตี้ซอสครีมเห็ดที่เชฟพริกทำเสร็จใหม่ๆ หอมยั่วน้ำลายฉันเหลือเกิน นาทีนี้ไม่มีฟอร์มอะไรแล้ว ฉันใช้ส้อมม้วนเส้นสปาเกตตี้เข้าปากเคี้ยวหยับๆทั้งน้ำตา

‘อร่อยมากเลย’ สงสัยจะทำงานจนเหนื่อยเลยหิวมาก กินอะไรก็อร่อย แต่มันรสชาติดีมาก ดีกว่าที่เคยกินมาแล้วหลายร้าน เรียกได้ว่ารสชาติถูกปากนั่นแหละ

“กินผักด้วย” เสียงเข้มๆของผู้ชายตรงหน้าคล้ายจะเป็นประโยคคำสั่ง ฉันจึงกินสลัดผักตามเข้าไปอย่างขัดไม่ได้ ซึ่งผักสลัดก็หวานกรอบเข้ากันได้ดีกับน้ำสลัดไขมันต่ำรสเปรี้ยวนำ ซึ่งไม่ทำให้เลี่ยนจนเกินไป อีตาเชฟภามหายเข้าไปในครัวสักพัก ไม่นานนักเขาก็เดินออกมาพร้อมกับจานอาหาร เขาวางมันลงที่โต๊ะ นี่มันสเต็กเนื้อวากิวนี่นา ไหนว่าไม่ทำให้..ฉันหันไปมองสบตาเขายิ้มๆ ที่แท้เขาก็แอบสนใจฉันแหละ ก็ฉันน่ารักขนาดนี้

“เลิกมองฉันแบบนั้นได้แล้ว น่ารักตายล่ะ ยัยนกเป็ดน้ำ” ป๊อก!! เขาดีดหน้าผากฉัน เหมือนจะดับฝันฉันไปในตัว ไม่เคยมีใครเรียกฉันว่านกเป็ดน้ำมาก่อน พอเห็นฉันทำหน้าเหวอๆ เชฟหนุ่มจึงหัวเราะออกมาเบาๆ เหมือนชอบใจ

“ครั้งหนึ่งในชีวิตนาย ก็เคยได้กับนกเป็ดน้ำล่ะว้า” ฉันเบะปากด้วยความหมั่นไส้ คิดว่าตัวเองหล่อนักรึไง ถึงได้เที่ยวเปรียบเทียบผู้หญิงน่ารักๆอย่างฉันเป็นสัตว์ปีก   

“มันคงเป็นเรื่องพลาดพลั้งที่สุดในชีวิตฉันแล้ว” เชฟภามกดยิ้มมุมปากแบบเจ้าเล่ห์

“รีบกิน มีงานที่ต้องไปทำอีก” เขาออกปากเร่ง ฉันซึ่งกำลังละเลียดละไมกินสเต็กเนื้อที่นุ่มละลายในปากถึงกับติดคอ

“เดี๋ยวก่อน..งานยังไม่เสร็จอีกเหรอ?” ฉันทำความสะอาดร้านตั้งแต่เช้าเพิ่งจะได้พักกินข้าว เขาจะทรมานฉันไปถึงเมื่อไหร่

“ต้องไปซื้อผัก”

“ก็สั่งออนไลน์มาสิ ไม่เห็นจะยาก” คุณหนูฟลอเรนซ์ผู้ซึ่งใช้เงินแก้ปัญหามาตลอดทั้งชีวิต ไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ จะไปซื้อเองให้เหนื่อยทำไมกัน

“แล้วเราจะมั่นใจได้แค่ไหน ว่าผักที่สั่งมาจะสดและได้คุณภาพ”

“จะไปซื้อที่ตลาดเหรอ?”

“เปล่า ไปสวนผัก” ฉันได้แต่ยอมรับแบบปลงๆ ช่วงนี้จะพาไปไหน ให้ทำอะไรก็ขัดไม่ได้สินะ พอจัดการมื้อเที่ยงเรียบร้อย ฉันก็เตรียมตัวไปสวนผักที่ว่าพร้อมกับเชฟพริกและเชฟภาม

“ไหนล่ะรถที่จะไปสวนผัก” ฉันมองหายานพาหนะที่จะพาเราไปที่นั่น ทว่าที่หน้าร้านมีแต่รถกะบะคันเก่าที่สภาพเหมือนผ่านสงครามโลกมาแล้วหลายครั้ง สนิมเขลอะ เหมือนกับว่าถ้าเอามือไปสัมผัสบาดทะยักอาจจะพุ่งเข้าตัวทันที

“นั่นไง” มือหนาชี้ไปที่รถกระบะคันนั้น..

“มันยังขับได้จริงๆเหรอ? ไม่ใช่ว่าขับไปได้สักหน่อยแล้วฉันต้องเข็นนะ” ฉันแอบจิกกัดเจ้าของรถเบาๆ ซึ่งเขาก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร เชฟพริกเป็นคนขับ เพราะฉะนั้นที่นั่งด้านหน้าที่ว่างอีกที่ต้องเป็นของฉันแน่นอน ขณะที่กำลังจะเดินไปนั่งข้างคนขับ

“เธอนั่งกระบะหลัง” อะไรนะ..นั่นพูดเรื่องจริงรึเปล่า? วันนี้ฉันสวมชุดเดรสแขนสั้นที่ยาวเลยเข่านิดหน่อย เหมาะในการไปซื้อผักที่สวนมาก อันนี้ประชดจากใจ ช่วงบ่ายแสงแดดเจิดจ้า กระบะหลังไม่มีที่บังแสงใดๆ รับวิตามินดีรวมถึงความเสี่ยงเป็นมะเร็งผิวหนังเต็มๆ ฉันกัดฟันกรอดๆพลางนับหนึ่งถึงสองล้านในใจ

“แหม สุดยอดสุภาพบุรุษเลยนะคะ” ฉันก่นด่าไอ้เชฟบ้าหน้าหล่อในใจพร้อมกับเดินไปนั่งกระบะหลัง โชคดีที่เชฟพริกเป็นคนขับ ถ้าอิตาเชฟภามขับคงแกล้งตกหลุมขับรถฉวัดเฉวียนให้ฉันได้อ้วกหลังจากมื้ออาหารแน่ๆ ราวๆสามสิบนาทีเราก็มาถึง ‘สวนผักคุณยาย’ ซึ่งปลูกผักนานาชนิดในพื้นที่หลายสิบไร่ คนงานในสวนกำลังพากันเก็บผลผลิต เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคนเก็บแครอทสดๆขึ้นมาจากดิน รวมถึงกระหล่ำปลีและผักอื่นๆอย่างตื่นตาตื่นใจ เพราะผักที่ว่ามักจะเห็นตอนที่มันอยู่ในจานอาหารพร้อมกินเท่านั้น คุณหนูผู้ร่ำรวยคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดอย่างฉันจะมาเดินเตร็ดเตร่ชิลๆที่สวนผักได้ยังไง

“พ่อภาม เอาผักอะไรบ้างลูก” หญิงชราที่น่าจะเป็นเจ้าของสวนเดินเข้ามาทักทายเชฟภามอย่างสนิทสนม

“เหมือนเดิมครับคุณยาย” เชฟภามยกมือไหว้ผู้หญิงตรงหน้า ฉันกับเชฟพริกจึงยกมือไหว้ไปพร้อมกัน จากนั้นเชฟผู้ช่วยขอตัวไปดูผักที่จะซื้อกับคนงาน จึงเหลือเพียงฉันกับเชฟภามยืนคุยกับคุณยายเท่านั้น

“วันนี้พาสาวมาด้วย แฟนใครล่ะ ของพ่อพริกหรือพ่อภาม” คุณยายหันมายิ้มให้ฉัน

“ไม่ใช่แฟน..” ใครทั้งนั้น คำหลังกลืนหายไปอย่างรวดเร็วเพราะคนตัวสูงรีบโบกมือปฏิเสธพัลวัน

“ผมไม่มีทางเป็นแฟนกับนกเป็ดน้ำครับ” อีตาเชฟภามพูดปนขำเหมือนเป็นเรื่องตลก ยังกะฉันอยากเป็นแฟนนายนี่นักหนา บอกแล้วถึงจะหล่อแต่โปรไฟล์ไม่เริ่ดเท่าว่าที่สามีพี่เวนิสฉันก็ไม่ชายตามองหรอก..

“ให้เหลืออีตานี่คนเดียว หนูก็ไม่เอาค่ะ”

“แหม พูดหยอกล้อกันน่ารักเชียว แถวบ้านยายก็พูดเถียงกันแบบนี้แหละ โอ้ย ลูกหัวปีท้ายปี”

 “จริงด้วย ลูกของเรามารึยังนะ” เชฟภามยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ๆมือหนาแตะหน้าท้องฉันเบาๆ

“ไม่มาหรอก ฉันกินยา..” กรี้ด..พูดถึงเรื่องกินยา ฉันลืมกินอีกเม็ด แล้วมันก็เลยเวลามาหลายชั่วโมงแล้ว ทำไงดี กว่าจะออกจากสวนผักนี่ได้คงใช้เวลาอีกนาน

“เป็นอะไร อยู่ดีๆก็หน้าซีด จะเป็นลมก็บอกนะ” เสียงเข้มๆของเชฟหนุ่มเอ่ยถาม เขาสอดมือโอบเอวฉันไว้แน่น

“เป็นห่วงฉันล่ะสิ” ฉันฝืนทำหน้าร่าเริงเหมือนเดิม

“เปล่า เป็นลมฉันก็ได้เย็นไง ใครเป็นห่วงเธอ ยัยคนหลงตัวเอง” คำพูดของเขาแสดงออกชัดเจนว่าไม่มีวันสนใจคนอย่างฉัน ว่าแต่..ถ้าเราคบกับใครสักคนเป็นคนรัก เขาต้องยอมให้จับโทรศัพท์มือถืออย่างแน่นอน.. ฉากที่เคยไปแคสติ้งเรื่องสาวน้อยห้าร้อยเล่มเกวียนแว่บขึ้นมาในหัว ในชีวิตไม่เคยคิดว่าต้องจีบผู้คนไหนก่อน แต่ไม่น่าจะยากเกินความสามารถ ฉันกดยิ้มมุมปากมองเหยื่อตรงหน้าอย่างเจ้าเล่ห์

“ที่รัก ทำไมปากไม่ค่อยตรงกับใจเลยคะ คืนก่อนเรายัง เอ่อ..สวีทหวานไม่อายฟ้าดินเลยนะ” ฉันกอดแขนของเชฟหนุ่มพลางซบใบหน้าถูไปมาอย่างออดอ้อน

“เฮ้ย..ทำบ้าอะไร น่าเกลียด” เขาพยายามดิ้นให้พ้นจากการเกาะกุมของฉัน

“ภามคะ ฟลอเหมือนจะเป็นลม”

“ไปเป็นลมไกลๆฉันเลย ยัยนางมารน้อย”

“แหมถ้าฉันเป็นนางมารนายก็เป็นซาตานแหละ ไม่ได้ดีกว่ากันเลย เพราะฉะนั้นฉันว่าเราเหมาะสมกันนะ”  

“ฉันไม่มีวันชอบเธอ!!” เชฟหนุ่มประกาศกร้าวอย่างมั่นอกมั่นใจ จนฉันอดหมั่นไส้ไม่ได้

“นั่นถือเป็นคำท้า..”