Chapter 7พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ภามก็เดินลงมาข้างล่าง เสียงพูดคุยหัวเราะดังลั่นจนไปถึงห้องนอนของเขา ยัยนางมารน้อยกำลังกินมื้อเช้า โดยมีเชฟพริกคอยเสิร์ฟทำราวกับในร้านอาหารญี่ปุ่นโอมากาเสะเจ้าดัง“เชฟภาม ทานมื้อเช้าครับ รับอะไรดีระหว่างญี่ปุ่นหรืออเมริกันเบรกฟาสท์” เชฟพริกเอ่ยถามเจ้านาย ที่สวมเสื้อเชิร์ตสีขาวพับแขนกับกางเกงสแล็คสีดำดูเรียบหรูเป็นทางการสมกับเป็นลูกชายคนรองเจ้าของธุรกิจโรงแรมดัง “ขอเป็นเซทญี่ปุ่น” ภามบอกพลางเดินเข้ามานั่งตรงเคาท์เตอร์ข้างๆกับดาราสาว หญิงสาวสวมชุดของเมื่อวาน ใบหน้าขาวนวลเนียนไร้ซึ่งเครื่องสำอางใดๆ แต่ยังดูน่ารักเป็นธรรมชาติ“นี่นาย วันนี้เชฟพริกบอกว่าร้านปิด ฉันขอกลับบ้านนะ” ฟลอเรนซ์จำเป็นต้องถามเชฟหนุ่มผู้ซึ่งกุมความลับของตัวเองไว้ เดี๋ยวไม่พอใจขึ้นมาคลิปอาจจะหลุดเผยแพร่ในโลกโซเชียลได้“อืม..” ภามตอบสั้นๆ เขาไม่กล้ามองหน้าผู้หญิงข้างๆตรงๆ เพราะภาพเมื่อคืนยังแจ่มชัดในความทรงจำ แต่เธอคงไม่มีความทรงจำนี้หลงเหลืออยู่แล้ว“เชฟภามจะกลับมานอนที่ร้านไหมครับ?” เชฟพริกรู้ว่าวันนี้เจ้านายหนุ่มมีประชุมที่โรงแรมทั้งวันและอาจไปกินอาหารกับครอบครัวที่บ้านใหญ่“ไม่แน่ใจ
Chapter 8“ไหนว่ากลับบ้านแล้วมาทำไม?” ภามถามคนตรงหน้าพลางคลายเนคไทให้หลวม คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความสงสัย ทว่าในใจกลับรู้สึกพอใจอย่างประหลาดที่เห็นหญิงสาวนั่งอยู่ในร้าน“วันนี้มาในฐานะลูกค้า ขอเหมาร้านละกันนะ” ใบหน้าเล็กๆน่ารักพยายามจะยิ้มกว้าง แต่มันช่างดูเศร้าเหลือเกิน“ถ้าเหมาร้านคิดแพงหน่อยนะ มีเงินจ่ายรึเปล่า?” ร่างสูงเดินอ้อมไปที่ห้องครัว เชฟพริกกำลังเตรียมอาหารอย่างขมักเขม้นสำหรับแขกพิเศษเพียงโต๊ะเดียวในค่ำคืนนี้“จ่ายไม่อั้นเลย” ฟลอเรนซ์ยกนิ้วเป็นสัญลักษณ์โอเคให้สองหนุ่ม หญิงสาวนั่งเขี่ยมือถือด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว เธออุตส่าห์กลับไปที่บ้านเพื่อจะพบว่า..‘คุณท่านกับคุณหนูเวนิสไปทานอาหารจีนกับครอบครัวภวัตเรืองกุลค่ะ’ หัวหน้าแม่บ้านบอก เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาในห้องรับแขก บ้านหลังใหญ่แต่คนที่เธอต้องการพบเจอกลับไม่อยู่‘คุณฟลอทานข้าวเย็นไหมคะ วันนี้มีปลาหิมะนึ่งซีอิ๊ว’ ขนาดเจ้าตัวไม่อยู่ ป้าจันทร์ยังทำอาหารจานโปรดของพี่เวไว้รอและที่สำคัญเธอไม่ชอบกินปลาเอาซะเลย ไม่ว่าจะเอามาทำเมนูที่เลิศรสแค่ไหน เธอก็ไม่อยากกินอยู่ดี ฟลอเรนซ์ตัดสินใจโทรหาพี่บีบี๋ อย่างน้อยผู้จัดการหนุ่มก็คงทำให้เธอคลายค
Chapter 9ฉันตื่นขึ้นมาด้วยอาการวิงเวียนศีรษะ พะอืดพะอมร่างกายต้องการขับอาหารที่กินเมื่อคืนออกมา ฉันจึงรีบลุกโผเผขึ้นมาจากเตียง วิ่งไปที่ห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ทว่าสิ่งที่ออกมากลับมีแค่น้ำลายเหนียวๆและอาการที่ว่าก็ยังไม่หายไปแถมยังรู้สึกมวนในช่องท้อง“ทรมานจัง เป็นอะไรเนี่ย สงสัยจะดื่มเหล้าสาเกบ่อยไป” ฉันพึมพำกับตัวเอง ตั้งแต่รู้จักกับเชฟหนุ่มเจ้าของร้าน once moment in time ฉันก็ติดนิสัยดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ตลอด คงต้องเลิกดื่มสักพักเพราะตื่นขึ้นมาทีไร อาการแฮงค์ทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายตัวและทำให้ไม่สดชื่นไปตลอดทั้งวัน“นี่หล่อนเป็นอะไรรึเปล่าหน้าดูซีดๆนะ” พี่บีบี๋เอ่ยทักทาย ร่างสูงในชุดเสื้อเชิร์ตสีขาวกับกางเกงสแล็คสีดำกำลังจัดแจงแกะถุงอาหารสำหรับมื้อเช้าของเรา“สงสัยคงจะแฮงค์ค่ะพี่บี๋ ช่วงนี้ดื่มบ่อย” ฉันใช้มือนวดขมับเพื่อคลายความปวดพลางช่วยผู้จัดการหนุ่มแกะโจ๊กหมูร้านดังใส่ถ้วย“หืม โจ๊กคุณขุน น่ากินจังค่ะ” ฉันตักหมูบะช่อใส่ปากเคี้ยวหยับๆ แค่รับรสอาหารยังไม่ทันได้กลืนอาการคลื่นไส้ก็จู่โจมอีกครั้ง ไม่บอกก็รู้ว่าฉันต้องรีบวิ่งไปอาเจียนที่อ่างล้างจาน มือหนาของพี่บีบี๋ลูบไปตามแผ่นหลัง
Chapter 10ด้วยเพราะเชฟพริกลากลับบ้านจึงทำให้ในร้านมีแค่ผมกับยัยฟลอเรนซ์ หลังจากที่เล่นบทดราม่าเคล้าน้ำตาฟิตติ้งละครเรื่องใหม่เรื่อง Single mom เรียบร้อยแล้ว กว่าเรื่องจะกลับเข้าสู่ภาวะปกติ ผมต้องไปซื้อที่ตรวจครรภ์เพื่อยืนยันว่าเธอไม่ได้ท้องจริงๆ อาการที่เป็นอยู่อาจเป็นเพราะยาคุมกำเนิดฉุกเฉินและการดื่มเหล้าสาเกถี่ไปหน่อยเท่านั้นเอง จากนั้นยัยตัวร้ายก็กลับมาอารมณ์ดีกวนประสาทผมได้ต่อ“เชฟภาม หิวแล้ว ทำอาหารให้กินหน่อยค่ะ” สรุปผมรับยัยนี่มาเป็นภาระมากกว่าจะช่วยงานได้จริงๆจังๆ พอถูพื้นเสร็จก็บ่นว่าเหนื่อย นอนเกลือกกลิ้งบนโซฟากดมือถือช็อปปิ้งออนไลน์ ทั้งยังมีน้ำใจจะซื้อเสื้อผ้าให้ผมด้วย“เพิ่งจะสิบเอ็ดโมงครึ่ง หิวแล้วเหรอ? ไปเช็ดโต๊ะก่อน” ผมโบกมือไล่ร่างบางให้ไปไกลๆเพราะเธอเข้ามายืนเกาะขอบเคาท์เตอร์ห้องครัว ส่งสายตาวิบวับให้ผมได้ใจสั่นเล่นๆ คงเพราะผมไม่ได้อยู่ใกล้ชิดผู้หญิงคนไหนก็เลยรู้สึกหวั่นไหวไปกับยัยนางมารน้อยไปบ้าง ความเป็นจริงคือไม่ได้ชอบอะไรยัยนี่มากมายหรอก ผมบอกตัวเองในใจ“เมื่อเช้าไม่ได้กินข้าว กินแล้วก็อ้วกเลย หิวแล้ว” ใบหน้าเล็กๆน่ารักซึมลงนิดหน่อย แต่ก็ยอมเดินหลบฉากไปเช็ดโต๊ะท
Chapter 11ภามทำทีหยิบจับวัตถุดิบสำหรับทำอาหารในค่ำคืนนี้ สายตาเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนผนังอยู่บ่อยครั้ง จนเชฟผู้ช่วยได้แต่อมยิ้ม เจ้าตัวอาจไม่รู้แต่เขามองออกว่าเจ้านายกำลังรอใครอยู่“จะแปดโมงแล้วทำไมยังไม่มา” ภามพูดกับตัวเอง แต่ทว่ามันดังจนเชฟพริกแอบได้ยิน“คุณฟลอเรนซ์ไม่ได้บอกเหรอครับ?”“บอกอะไร?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างงุนงง“จะไปถ่ายแบบชุดว่ายน้ำที่ภูเก็ตสองวัน แต่จะมาทำงานชดเชยจันทร์หน้า” สิ่งที่เชฟพริกบอกทำให้ภามรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที“อะไรนะถ่ายแบบชุดว่ายน้ำ หน้าอกไข่ดาวแบบนั้นจะไปโชว์ใครที่ไหน” ที่จริงสิ่งที่แอบเห็นวันนั้นมันไม่แค่ไข่ดาวนี่สิ มันใหญ่กว่านั้นเยอะ อยู่ดีๆ เสียงที่ผุดขึ้นมาในความคิดคือ..‘หวง’ แต่เขากับฟลอเรนซ์ยังไม่ได้คบหาอะไรกันเลย แล้วเขาจะรู้สึกหวงทำไมล่ะ อยากถ่ายก็ถ่ายไปใครจะสนใจ ภามบอกตัวเองแต่คืนนั้นเขาก็รู้สึกไม่มีสมาธิทำอาหารเพราะในใจมันวิ่งวนอยู่กับคำว่าถ่ายแบบชุดว่ายน้ำของดาราสาว โชคดีที่เชฟพริกเดินมาช่วยในครัวในระหว่างที่เสิร์ฟอาหารเรียบร้อย เขาจึงมีคนคอยเตือนสติในระหว่างปรุงอาหาร เชฟพริกมองเจ้านายหนุ่มที่เหม่อลอยถึงขั้นทำมีดบาดมือตัวเองแล้วครุ่นคิด บา
Chapter 12“คุณภามครับ ผมปิดห้องอาหารบนรูฟท็อปให้แล้ว โต๊ะพิเศษเตรียมไว้ให้เรียบร้อย เมนูอาหารไม่มีส่วนผสมของปลาแม้แต่อย่างเดียว แล้วก็ชุดดินเนอร์คืนนี้ผมแขวนไว้ที่หน้าตู้เสื้อผ้านะครับ” ภามถึงกับอึ้งไปเล็กน้อยในความรู้ใจของเชฟผู้ช่วย เดือนนี้อาจต้องขึ้นเงินเดือนให้เชฟพริกเสียแล้ว“ขอบใจมากเชฟพริก” ร่างสูงเดินเข้าไปอาบน้ำ จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิร์ตสีขาวเรียบๆแบรนด์ดังกับกางเกงสแล็คสีดำ เขาขึ้นไปรอดาราสาวบนห้องอาหารรูฟท็อปก่อนเวลาเกือบสิบนาทีเพื่อเตรียมความพร้อม ซึ่งทั้งชั้นมีแค่เขากับฟลอเรนซ์เท่านั้น หญิงสาวมาถึงห้องอาหารเวลาสองทุ่มพอดิบพอดี เธอสวมชุดเดรสสีขาวที่เจ้าหน้าที่ของโรงแรมเอามาให้ถึงหน้าห้อง ผมปล่อยยาวสลวยทำลอนใหญ่ตรงปลายดูมีวอลุ่ม ใบหน้าตบแต่งเพียงบางเบาเทรนด์แต่งเหมือนไม่ได้แต่ง“ทำไมไม่มีโต๊ะอื่นเลยล่ะคะ” ฟลอเรนซ์มองไปรอบๆด้วยความงุนงง เพราะห้องอาหารบนชั้นดาดฟ้าของโรงแรม once moment in time ได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก แต่ทำไมคืนนี้ไม่มีใครเลย มีเพียงโต๊ะของเธอกับเชฟภามเท่านั้น“ไม่รู้เหมือนกัน” ภามทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เขานั่งลงตรงข้ามหญิงสาว ใบหน้าที่ฟลอเรนซ์คิดว่าหล่อ
Chapter 13“คุณท่านทั้งสองกับคุณเวนิสไปพักผ่อนที่ภูเก็ตค่ะ” ป้าจันทร์บอกเมื่อเห็นฉันเดินเข้าไปมาในบ้าน ฉันทรุดนั่งลงที่โซฟาสไตล์หลุยส์ที่สุดแสนจะหรูหราอย่างห่อเหี่ยวจิตใจ อุตส่าห์กลับมาบ้านเพียงเพื่อจะพบว่าทุกคนในครอบครัวไปเที่ยวกันหมดยกเว้นฉัน ว่าแต่ฉันยังเป็นคนในตระกูลธนานุกูลเวชอยู่ไหม“คุณฟลอทานข้าวไหมคะ ป้าทำปลานึ่ง..” หัวหน้าแม่บ้านยังไม่ทันพูดจบฉันก็ยกมือห้าม แค่ได้ยินเมนูที่มีคำว่าปลา ฉันก็ไร้ซึ่งความอยากอาหารใดๆ ของโปรดพี่เวนิสเป็นอาหารที่บ้านของฉันมักจะมีในรายการอาหารเสมอ ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบกินปลา นี่ก็ทำอยู่ได้ไอ้อาหารที่ทำจากปลาเนี่ย“ไม่รับค่ะ ฟลอจะไปทานข้าวข้างนอก” ฉันถอนหายใจยาวๆด้วยความเหนื่อยหน่ายพลางเดินออกจากบ้าน จุดหมายก็ไม่ใช่ที่ไหนแต่เป็นร้านอาหาร (give me) once moment in time อย่างน้อยที่นั่นก็มีคนที่ใส่ใจฉันมากกว่าที่บ้านแล้วกัน ฝนข้างนอกกำลังโปรยปรายเหมือนกับน้ำตาของฉันที่มันกำลังไหลรินอาบแก้ม มันนานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันโดนมองข้ามมาตลอด กลายเป็นลูกสาวที่ต้องคอยโอบอุ้มทำอะไรด้วยตัวเองไม่ได้มาตลอด ถ้าเปรียบพี่เวคือพระอาทิตย์ ฉันก็เป็นแค่สะเก็ดอุกาบาตเล็กๆที่พร้
Chapter 14 Pham talks“มัวแต่กอด ไม่หิวข้าวรึไง” ถึงจะชอบที่โดนหญิงสาวตรงหน้ากอด แต่ก็อยากให้ฟลอเรนซ์กินข้าวเช้าเสียก่อน เพราะเดาว่าตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุเมื่อคืนเธอคงยังไม่มีอะไรตกถึงท้องอย่างแน่นอน“หิวมากเลยค่ะ พี่ภามป้อนหน่อยสิคะ” เห็นเธอยิ้มกว้างอย่างมีความสุข คงจะคลายความเศร้าเรื่องที่พ่อแม่ไม่มาแล้วมั้งผมเดา จากนั้นจึงยกโต๊ะอาหารเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะมาโรงพยาบาลผมแวะซื้ออาหารเช้าที่ร้านอาหารใกล้ๆสนามบินมาแล้ว ความจริงอยากจะทำด้วยตัวเอง แต่เวลากระชั้นชิดเกินไป ไว้ออกจากโรงพยาบาลจะจัดอาหารของโปรดฟลอเรนซ์ชุดใหญ่ไฟกระพริบอย่างแน่นอน ใบหน้าเล็กๆยื่นมาใกล้ๆ หญิงสาวอ้าปากรอให้ผมป้อน ผมจึงตักข้าวต้มที่เป่าจนหายร้อนเข้าปากคนตรงหน้า“อาหย่อยจัง” เธอเคี้ยวหยับๆแบบไม่ค่อยมีฟอร์ม วันแรกยังไงวันนี้ก็ยังเหมือนเดิม เป็นคนที่กินอาหารอร่อย ไม่ต้องวางตัวกินคำเล็กๆเหมือนผู้หญิงส่วนใหญ่ที่ผมเจอ“อร่อยก็กินเยอะๆ”“อยากกินฝีมือเชฟภาม กลับเลยได้ไหมคะ? กว่าหมอจะมาตรวจ” ฟลอเรนซ์ทำเสียงงุ้งงิ้งอย่างออดอ้อน แค่นี้ก็น่ารักจนมัดใจผมอยู่หมัดแล้ว ผมอดที่จะโน้มตัว
Chapter 31ฟลอเรนซ์อมยิ้มพลางยื่นกล่องของขวัญให้คนรัก เธอเลือกเป็นเนคไทด์ลายเรียบๆแต่ดูหรูหราให้กับคนรัก มือหนารับกล่องขนาดกลางมาถือไว้เขาค่อยๆแกะโบว์ออกช้าๆพร้อมกับกระดาษห่อสีหวานออก“พี่ภามต้องชอบของขวัญของฟลอแน่นอนค่ะ” หญิงสาวเอ่ยอย่างมั่นใจแถมยังเร่งเร้าให้เขารีบเปิดกล่องของขวัญ ภามยิ้มกว้างเมื่อได้รับเนคไทด์ที่ฟลอเรนซ์เลือกให้ ไม่ว่าจะได้อะไรเขาก็ดีใจอยู่ดีเพราะมันคือของที่มาจากนางมารน้อย(ที่น่ารัก)ของเขานั่นเอง“ทานมื้อค่ำดีกว่า พี่ตั้งใจทำอาหารที่ฟลอชอบทุกอย่างเลยนะ” ภามกุมมือคนรักพาเดินมาที่โต๊ะอาหารซึ่งเป็นเมนูโปรดของฟลอเรนซ์ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นสลัดเนื้อวากิวย่าง ข้าวหน้าเนื้อวากิว มีขนมหวานเป็นทาร์ตชีตผลไม้ ถึงจะยังแอบสงสัยว่าเชฟหนุ่มจะให้ของขวัญอะไรกับตัวเอง แต่ฟลอเรนซ์ก็ทนต่อความหิวไม่ไหวเพราะอาหารตรงหน้าช่างยั่วน้ำลายของเธอเหลือเกิน พอมื้อค่ำแสนอร่อยผ่านพ้นไป หญิงสาวก็นึกถึงเรื่องของขวัญทันที“พี่ภามยังไม่ได้ให้ของขวัญฟลอเลยค่ะ” อดีตดาราสาวท้วงขึ้นมา“งกนะเรา จำเก่งมาก พี่อุตส่าห์เอาอาหารมาล่อ” ภามยิ้มขำพลางขยี้ผมของคนรักด้วยความมันเขี้ยวระคนเอ็นดู“ไม่ได้งกค่ะ มันคือสิ่ง
Chapter 30หลังจากกลับมาปรับความเข้าใจกัน ภามก็แทบไม่ห่างจากฟลอเรนซ์เลย นอกจากการแสดงความรักแบบแนบเนื้อแล้ว เขาก็ยังทำตัวเป็นเชฟส่วนตัว สรรหาอาหารจานโปรดให้คนรักครบสามมื้อ ใช้ช่วงเวลาวันหยุดยาวราวกับโลกนี้มีกันแค่สองคน“น้องฟลอครับ มื้อเช้ามาเสิร์ฟแล้ว ตื่นทานข้าวก่อนนะครับ” ภามตื่นแต่เช้าไปวิ่งออกกำลังกายที่สวนสาธารณะคนเดียว ใจจริงเขาอยากปลุกเจ้าหญิงนิทราขี้เซาไปวิ่งด้วย ทว่าเมื่อคืนเขาก่อกวนจนหญิงสาวแทบไม่ได้นอนและเธอก็เพิ่งจะได้นอนจริงๆช่วงตีสอง ภามจึงไม่กล้าขัดขวางเวลาพักผ่อนของฟลอเรนซ์ ปล่อยให้หญิงสาวนอนพักผ่อนให้เพียงพอ ก็อย่างที่บอกพออยู่ใกล้ทีไรเขาก็อดใจไม่ไหวทุกที ก็น้องฟลอของเขาน่ารักขนาดนี้“พี่ภาม ฟลอเหนื่อยขอนอนต่อนะคะ” หญิงสาวพูดทั้งที่ยังไม่ลืมตา เปลือกตาของเธอกำลังต่อสู้กับความง่วงขั้นสูงสุด ฟลอเรนซ์ไม่เคยอยู่กับคนรักนานขนาดนี้มาก่อน ตอนที่อยู่ไทยช่วงเช้าเขาจะไปทำงานที่โรงแรม ตอนเย็นถึงจะว่างพาเธอไปทานอาหารที่ร้านดัง บางครั้งเขาก็ซื้อวัตถุดิบมาทำที่คอนโดของเธอ ทว่าในตอนนี้เธอกับคนรักแทบจะตัวติดกันยี่สิบสี่ชั่วโมงมาสองวันเต็มๆแล้ว ถ้าไม่พาเธอไปเดินเที่ยวข้างนอกหรือว่าทำ
Chapter 29“ฟลอเรนซ์จะหนีไปเรียนต่อที่อังกฤษ เพื่อเปิดโอกาสให้คุณภามกับคุณเวได้รักกัน” พออดีตผู้จัดการส่วนตัวของแฟนสาวพูดจบ ผมก็หลุดขำอย่างกลั้นไม่อยู่“น้องฟลอคิดแบบนั้นจริงๆเหรอครับ” ผมกลับมาคิดทบทวนตัวเอง ช่วงนี้ผมกำลังเข้าไปทำงานด้านบริหารในโรงแรม เพื่อที่สร้างความมั่นคงในชีวิตให้มากขึ้น เพราะอยากเริ่มวางแผนในอนาคต ด้วยอยากจะแต่งงานมีครอบครัว แล้วคนที่อยากจะใช้ชีวิตด้วยก็มีแพลนหนีไปเรียนต่อเมืองนอก เหตุผลคืออยากจะเสียสละผมให้กับพี่สาว คนที่ผมไม่มีทางคิดเป็นอื่นได้เลย ก็ถ้าผมจะรักพี่เวก็คงคบกันตั้งแต่ผมเจอกับพี่เวที่ฝรั่งเศสแล้วล่ะ คิดแล้วมันน่านัก..น้องฟลอมีความคิดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่“ไม่ได้แค่คิดครับ ติดต่อที่เรียนที่พัก ทำเอกสารต่างๆเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่จะบินไปอีกสองอาทิตย์” พี่บีบี๋กล่าวด้วยใบหน้าจริงจัง คงเพราะห่วงความรู้สึกของฟลอเรนซ์ ซึ่งเขารักราวกับน้องสาวแท้ที่คลานตามกันมานั่นล่ะ“ขอบคุณที่บอกผมนะครับ”‘คิดจะหนีไปเหรอฟลอเรนซ์ ไม่มีทางหรอก!!’ คนอย่างผมถ้าได้รักใครแล้ว ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆหรอก เรียกได้ว่าเข้ามาในหัวใจของผมแล้ว ห้ามออกไปเด็ดขาด แล้วยิ่งจะไปเพราะเหตุผลบ้าบอแ
Chapter 28ฉันใช้ชีวิตอยู่อังกฤษได้เกือบอาทิตย์กว่าๆ ในแต่ละวันฉันทำตัวเหมือนหุ่นยนต์ที่ตั้งโปรแกรมอัตโนมัติเอาไว้ ช่วงเช้าไปเรียนการใช้ภาษาขั้นสูง ช่วงเที่ยงออกไปทานอาหารไทยที่ร้านประจำและตอนบ่ายก็ไปเดินช็อปปิ้งที่ห้างดัง ปิดท้ายด้วยการเดินเล่นที่สวนสาธารณะก่อนที่จะทำมื้อเย็นทานง่ายๆที่บ้านพัก คุณพ่อกับคุณแม่และพี่เวโทรมาบ่นจนหูชาที่ฉันไม่ยอมบอกเรื่องที่จะมาเรียนต่อในต่างประเทศ แต่ไม่กี่วันก็ปล่อยผ่านทำตัวปกติ อาจจะมีวิดิโอคอลมาถามไถ่เรื่องสุขภาพบ้าง แต่พวกท่านก็ดีใจที่ฉันมีความตั้งใจที่จะมาเรียนต่อเพื่อจะเอาความรู้กลับไปช่วยงานที่บริษัท ฉันทำการบล็อกการติดต่อจากพี่ภามทุกช่องทางพร้อมทั้งขอร้องที่บ้านว่าห้ามบอกเรื่องที่อยู่ของฉันกับเขา โดยให้เหตุผลว่าอยากจะโฟกัสเรื่องการเรียน ถ้าหากเขารอได้ก็ให้เขารอ แต่ถ้าทนรอไม่ไหวก็ให้มีคนอื่นได้เลย ถึงจะปิดหูปิดตาไม่ยอมรับรู้เรื่องของเขา แต่พี่บี๋ก็ยังขยันส่งข่าวของอดีตคนรักของฉันมาแทบทุกวัน[ สวัสดีคุณน้อง ]“ว่าไงคะคุณพี่ คิดถึงน้องทุกวันเลย” ฉันพูดแกมประชดนิดหน่อยแต่ก็เพราะมีพี่บี๋ก็เลยไม่รู้สึกเหงา ก็พี่แกเล่นโทรมาบ่อยจนฉันนึกว่าพกพี่บี๋มาด้วย
Chapter 27“ว่าไงนะ!! จะไปเรียนต่อที่อังกฤษ” บีบี๋ที่กำลังจิบกาแฟร้อนถึงกับสำลัก ตอนนี้ฟลอเรนซ์เคลียร์งานในวงการที่ค้างไว้หมดแล้ว ส่วนมากจะเป็นงานเดินแบบ เกมโชว์หรือแม้แต่รายการอาหาร ซึ่งตอนนี้ดาราสาวกำลังจะหันหลังจากวงการบันเทิงอย่างเต็มตัว“ใช่ค่ะ ว่าจะไปเรียนเกี่ยวกับการตลาดเพิ่มเติม” หลักจากที่ตัดสินใจแล้วว่าจะยุติความสัมพันธ์กับคนรัก เพื่อให้พี่เวได้คบหากับผู้ชายที่ตนเองหมายปอง ฟลอเรนซ์ก็เดินหน้าหาที่เรียนพร้อมกับที่พักในกรุงลอนดอน หญิงสาวแพลนว่าจะไปเรียนภาษาขั้นสูงเพิ่มสักหนึ่งคอร์สจากนั้นจะเริ่มเข้าเรียนอย่างจริงจัง โชคดีที่ว่าการใช้ภาษาอังกฤษของเธออยู่ในขั้นที่ดีมาก จึงไม่มีปัญหาด้านการสื่อสารและใช้ชีวิตในต่างบ้านต่างเมืองแต่อย่างใด“อ้าว..แล้วคุณภามจะยอมเหรอ? เค้าแทบไม่ให้หล่อนอยู่ห่างจากตัวไม่ใช่เหรอ?” ผู้จัดการหนุ่มซึ่งผันตัวมาทำธุรกิจส่วนตัวขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย เพราะภาม เรืองภวัตกุลลูกชายคนรองเจ้าของโรงแรมดัง แทบจะมาขอฟลอเรนซ์แต่งงานวันละหลายรอบ หากอดีตดาราสาวไม่ขอไว้ก่อนว่าอยากคบหาดูใจกันมากกว่านี้เสียก่อน“พี่ภามไม่ว่าหรอกค่ะ เพราะพี่ภามไม่รู้” ฟลอเรนซ์รู้สึกหน่วงใน
Chapter 26“พี่ภาม คิดถึงจังเลย” ร่างเล็กโผเข้าซบอกกว้างด้วยความคิดถึงอย่างที่ตัวเองบอก เกือบสองวันเต็มๆที่ฟลอเรนซ์ติดสอยห้อยตามพี่สาวไปเรียนรู้งานที่บริษัท ซึ่งกว่าจะถึงบ้านในแต่ละวันก็ดึกดื่น กว่าหัวจะถึงหมอนก็เลยเที่ยงคืนไปแล้ว เวลาที่จะโทรหาแฟนหนุ่มแทบจะไม่มีเลย ยิ่งข้อความไม่ต้องพูดถึง แค่ถึงบ้านเธอก็อยากนอนหลับบนเตียงนุ่มทันที“ถ้ารู้ว่าฟลอไปทำงานจะละเลยพี่ขนาดนี้ พี่คงให้ฟลอลาออกมาเป็นเลขาส่วนตัวของพี่ดีกว่า” ภามกดริมฝีปากที่หน้าผากนวลเนียนนั้นอย่างหลงใหล คิดถึงจนไม่เป็นอันทำอะไร อยากไปหาก็ไม่ได้เพราะเขาเองก็ต้องเข้าไปเคลียร์งานที่โรงแรมเหมือนกัน“พี่ภามเลี้ยงฟลอไหวเหรอคะ? ถ้าฟลอว่างงาน ต่ำๆในมือต้องถือแบล็คการ์ดไม่จำกัดวงเงิน กระเป๋า รองเท้าเสื้อผ้าคอลเลคชันใหม่ แล้วก็รถหรูเดือนละคันนะคะคุณภาม” ใบหน้าเล็กๆน่ารักยิ้มพราย ดวงตากลมโตทอประกายสุกใส หญิงสาวไม่ได้เป็นผู้หญิงขาช็อปอย่างที่ตัวเองกล่าวมาหรอก นานๆทีเขาถึงจะเห็นแฟนสาวซื้อของแบรนด์เนมราคาแพง เขารู้สึกว่าเธอเริ่มรู้จักประหยัดและใช้เงินทุกบาทอย่างรู้คุณค่ามากกว่าตอนแรกที่คบกัน ภามไม่ได้ตระหนี่ที่จะซื้อข้าวของราคาแพงให้ฟลอเรน
Chapter 25“คุณเวไม่ยอมกินอะไรเลยค่ะคุณผู้หญิง” หัวหน้าแม่บ้านส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ไม่ว่าจะทำเมนูที่คุณหนูคนโตของบ้านโปรดปรานแค่ไหน คนในห้องก็ไม่ยอมแตะอะไรอยู่ดี“ฉันควรทำยังไงดีจันทร์ ทำไมลูกของฉันถึงได้ทำร้ายกันขนาดนี้ เธอว่าฉันลำเอียงรักลูกไม่เท่ากันไหม? ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าเวจะร้ายได้ขนาดนี้” ลดาพึมพำกับตัวเอง ไม่มีอะไรจะเจ็บปวดเท่ากับการที่พี่น้องสายเลือดเดียวกันจะประหัตประหารฟาดฟันให้อีกฝ่ายย่อยยับไปด้วยมือตัวเองอีกแล้ว หัวใจของคนเป็นแม่ปวดร้าวจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ พร้อมจะทรุดลงทุกเมื่อ“เป็นเพราะเราๆไม่ยอมอธิบายถึงเหตุผลที่เรากำลังทำมากกว่าค่ะ ยกตัวอย่างที่คุณลดาไม่ยอมบอกว่าที่ต้องทำเมนูปลาเป็นประจำเพราะคุณฟลอท้องอืดบ่อยๆ ทำให้คุณฟลอคิดเป็นตุเป็นตะว่าเป็นของโปรดคุณเว แต่เรื่องอื่นๆ จันทร์ว่าคุณลดารักคุณฟลอมากกว่าจริงๆค่ะ” จันทร์สรุปไปตามความเป็นจริงเพราะบางอย่างคุณลดาตามใจคุณฟลอเรนซ์จริงๆ ให้ทำในสิ่งที่ชอบ ทั้งยังให้เลือกคู่ครองด้วยตัวเองและมีอิสระมากกว่า ส่วนคุณเวนิสต้องทำงานงกๆเป็นเสาหลักให้ครอบครัว ไม่เคยได้ทำในสิ่งที่ชอบเลย“มันจริงนะ ฟลอน่ะเค้าเกิดมาก็ไม่แข็งแรงตัวก็เล็กบอ
Chapter 24“ขอบคุณพี่ภามที่ช่วยฟลอไว้นะคะ ถ้าไม่ได้พี่ภาม..ฟลอก็คง..” เสียงของฉันสั่นพร่าอย่างควบคุมไม่ได้ด้วยเพราะความรู้สึกเสียใจ ผิดหวังที่พี่สาวแท้ๆคิดร้ายกับตัวเอง ที่ผ่านมาถึงแม้ฉันจะมีความอิจฉาพี่เวแต่ก็ไม่เคยคิดจะทำร้ายพี่เวเลยสักครั้ง ได้แต่เก็บความริษยาไว้ในใจและทำได้แค่ระบายมันกับคนสนิทเท่านั้น ทว่าเธอกลับถึงขั้นจ้างเทวาวางยาและถ่ายวิดิโอแบล็คเมล์เพื่อจะให้พี่ภามเลิกกับฉัน พี่บีบี๋เสียอีกที่ไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันยังรักและหวังดีมากกว่าพี่เวด้วยซ้ำ“ไม่เป็นไรนะครับ” เสียงทุ้มนุ่มเจือความห่วงใยของคนรักทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น พี่ภามยังคงกอดฉันไว้ในอ้อมแขน ไออุ่นจากอ้อมกอดนั้นช่วยเยียวยาสภาพจิตใจของฉันได้ดีเหลือเกิน“คุณภามจะให้ผมพาไปที่ไหนครับ” เชฟพริกเอ่ยถาม เขากำลังขับรถคันหรูออกจากบ้านของฉันออกสู่ถนนเส้นหลัก“ไปคอนโดของฟลอเรนซ์” พี่ภามตอบพร้อมกับกอดฉันแน่นขึ้น มือถือของฉันสั่นระรัวข้อความจากแชทสีเขียวนับสิบจากพี่บีบี๋พร้อมทั้งสายไม่ได้รับอีกหลายสาย ฉันจึงโทรเล่าเรื่องราวเมื่อคืนแบบคร่าวๆพร้อมทั้งบอกผู้จัดหนุ่มหัวใจสาวว่าฉันสบายดีไม่ได้เป็นอะไร[ ไม่ให้ไปหาแน่นะ ] พี่บี๋ถามย้ำ
Chapter 23“พี่ภามพาฟลอมาที่บ้านทำไมคะ” ฉันเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะเราเพิ่งจะมาทานข้าวที่บ้านของฉันเมื่อวานนี้เอง พี่ภามกุมมือของฉันแน่นซึ่งเขาก็แทบไม่ได้ปล่อยมือของฉันเลยตั้งแต่เมื่อคืน เขาพาฉันเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหารซึ่งทุกคนในครอบครัวของฉันนั่งทานมื้อเช้าอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา“สวัสดีครับ คุณพ่อคุณแม่” พี่ภามยกมือไหว้พ่อแม่ของฉัน ทั้งยังเรียกว่าพ่อกับแม่อย่างสนิทสนม“ภาม วันนี้ป้าจันทร์ทำข้าวต้มปลากะพงที่ภามชอบกินด้วยนะ” พี่เวส่งยิ้มกว้างดวงตากลมโตฉายแววความดีใจที่เจอผู้ชายที่ตัวเองหลงรัก พี่สาวแท้ๆของฉันไม่ทักทายฉันแม้เพียงคำเดียว พี่ภามไม่ได้ตอบรับหรือยกมือไหว้พี่เวเหมือนอย่างเคย ใบหน้าหล่อเหลาเรียบตึง มือหนาบีบมือฉันเบาๆคล้ายจะส่งผ่านพลังงานบางอย่าง นั่นทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นหัวใจเสมอเมื่อได้อยู่ใกล้เขา“ป้าจันทร์ทำน้ำอัญชันมะนาวด้วยนะ เวรู้ว่าภามชอบน้ำสมุนไพรรสเปรี้ยว มันทำให้ภามสดชื่น” พี่เวยังคงยิ้มไม่ได้รู้สึกเสียหน้าที่พี่ภามไม่ได้สนใจตัวเองเลยสักนิด พี่เวก็เป็นอย่างนี้แหละชอบเอาชนะ ทว่าฉันรู้สึกเชื่อมั่นในตัวของคนรักมากกว่าที่จะมาคิดอะไรหยุมหยิม ทำให้สติแตกตามเกมของพี่เว