CHAPTER 4

Alora's POV

Sa mga kunting ginagawa ni Azrael para sa akin katulad na lamang nang pagbibigay niya ng bulaklak at pasalubong sa tuwing umuuwi siya galing sa trabaho, ang paglabas namin ng bahay paminsan-minsan at ang mga pag-uusap namin sa iba't-ibang mga bagay ay naging daan iyon para maging komportable ako sa kanya.

Masaya ako kapag kasama ko siya at hindi lang yun, ramdam ko rin na ligtas ako kapag nasa piling ko siya. Iyon din siguro ang dahilan kung bakit sa anim na buwan kong pananatili sa bahay niya ay hindi ko naisipang umalis.

"Bakit may d-dugo ang kamay mo?" isang hakbang paatras ang ginawa ko.

Bigla na lang bumalik sa isip ko ang isang pangyayari.

I was at my room noong pumasok ang mga tauhan ni Koen at sinimulan nila akong paluin ng isang bakal. Normal na iyon para sa akin dahil walang araw ang lumilipas na hindi nila ako sinasaktan.

Wala akong magawa kundi mamilipit sa sakit at protektahan ang ulo ko gamit ang mga payat kong kamay at balikat. Nagdarasal na sana ay bumilis ang oras para matapos na ang sakit na pinaparanas nila sa akin.

Duguan ang balikat ko at dumadaloy na iyon pababa kaya naman ang patak ng dugo ko sa sahig ang tanging naririnig ko sa buong kwarto. Pilit kong pinupunasan ang dugong dumadaloy doon pero hindi ko tuluyang magawa dahil sa hapdi at sakit nito hanggang sa nawalan na lang ako bigla ng malay.

"Wife! Ayos ka lang?" Tinig ni Azrael ang nagpagising sa akin mula sa alaalang iyon. Ang mga mata niya ay puno ng pag-aalalang nakatitig sa akin.

"Yu-yung kamay m-mo." Pinakita niya sa akin ang kamay niya, malinis na iyon.

"May nadaanan kaming aso and it was injured kaya tinulungan namin. Maraming nabawas na dugo sa kanya at ang ilan doon ay napunta sa kamay ko dahil binuhat ko siya," pagpapaliwanag niya pero hindi na ako nakinig at yinakap na lang siya.

"Akala ko may nangyaring masama sayo," umiiyak kong sabi kaya naman hinagod-hagod niya ang likod.

Katapos ng nangyaring iyon ay nakatulog ako ng maayos lalo na dahil ramdam ko ang presensya ni Azrael. Nagising nga lang ako na wala na siya sa bahay dahil maaga raw siyang umalis sabi ni Stella. Buong araw tuloy ay ang teacher ko sa english ang kasama ko.

"Teacher ano ang meaning ng mafia?" tanong ko nang pumasok sa isip ko ang sinabi sa akin ni Sheila noong isang araw.

"Mafia is a known organization sa Italy pero may mga ganoon na rin sa ibang mga bansa katulad ng bansa natin. It is a criminal organization that does illegal things and stuff."

Hindi ko alam kung ano ang magiging sagot ko sa sinabi ng teacher ko.

Kung totoo man ang sinabi ni Sheila na mafia si Azrael ibig sabihin ay kriminal din siya?

Gusto ko nang patahimikin ang teacher ko pero patuloy lang siya sa sinasabi niya. "Some of them kill people, may iba rin na nagtitinda ng mga drugs, mga baril at kung ano-ano pa."

Ang sagot na iyon ay nanatili sa isip ko. Hanggang sa maggabi ay nauna akong kumain kay Azrael at hindi na siya inantay, natulog din ako ng maaga. Hindi ko alam kong bakit dahil sa narinig kong kahulugan ng mafia ay ayoko na siyang makausap kahit na hindi pa naman ako sure na isa talaga siyang mafia.

Simula nun ay palagi na akong nauunang kumain kay Azrael at maaga na rin akong natutulog. Tumagal iyon ng halos isang linggo hanggang sa paggising ko isang umaga ay mukha niya ang bumungad sa akin. Malalaki ang mga eyebags niya at halata ring piniligilan niya ang antok na nararamdaman.

"Wala kang trabaho?" tumayo ako at dumiretso sa cr kahit gustong gusto ko siyang patugin sa tabi ko ngayon.

"Meron, gusto lang kitang makita." pagbalik ko ay nakaupo na siya sa kama ko, humihikab pa.

"Magpahinga ka muna roon." Sa kwarto niya ang tinutukoy ko pero humiga siya agad sa kama ko matapos tumango kaya hinayaan ko na.

Bumaba na lang ako para mag-umagahan at pagbalik ko ulit sa kwarto ko ay nakapikit na siya, hindi ko alam kung tulog na ba siya dahil ito ang unang beses na nakita ko siyang natutulog.

Ang gwapo pa rin niya, kahit magulo ang buhok niya ay umaayon pa rin doon ang makakapal niyang mga kilay, ang kayumanggi niyang mga mata, ang matangos niyang ilong at ang labi niyang kasing kulay ng paborito kong bulaklak.

"I really hope na hindi ka isang mafia," wala sa sarili kong sabi.

"I am." Nagulat ako nang sumagot siya kahit nakapikit pa rin.

"Ibig sabihin pumapatay kayo ng tao? Nagtitinda kayo ng drugs?" Umiling-iling siya at halos mapaupo pa ako sa sahig nang bigla siyang magmulat ng mata.

"Iyan ba ang dahilan kung bakit hindi mo ako inaantay noong mga nakaraang araw?" Tumingin lang ako sa kanya.

Mafia nga talaga siya pero pilit na winawaksi iyon ng isip ko, umaasang sana hindi siya pumapatay at gumagawa ng mga masasamang bagay.

"I won't deny it. I am a mafia boss but we don't sell drugs and people. We only sell guns and we specialize on robbing a corrupt government officer." Nakikinig ako sa sinasabi niya pero isang tanong pa ang hindi niya nasasagot at iyon ang inaantay ko.

"Hindi ko rin i-de-deny na pumapatay kami ng tao." Muntik na akong matumba sa sinabi niya, biglang nanghina ang tuhod ko sa sagot niyang iyon.

"Pumapatay kami ng mga taong pumapatay rin but mostly, we only do it because we were ordered to and because we earn money fro. that. Pero syempre pumapayag lang kami kung deserve talagang mamatay ng taong iyon."

Kahit sa paliwanag niya ay hindi ko pa rin maiwasang matakot at mag-alala para sa kanya. Paano kapag nahuli sila? Paano siya? Paano ako?