CHAPTER 2

Alora's POV

Hindi nagbago ang trato sa akin ng kahit sino sa bahay ni Azrael. Pinagsisilbihan pa rin ako ng mga tauhan at kasambahay niya at kapag dumadaan ako sa harap nila ay bahagya silang yumuyuko. Hindi ko alam kung ikakatuwa ko ba iyon o ikakatakot.

"Aalis ako papuntang trabaho. Gabi na siguro ako makakauwi kaya mauna ka nang kumain." Andito ako ngayon sa sala nakaupo kasama ang dalawang kasambahay at siya naman ay nakabihis at handa nang umalis.

"Hindi mo naman kailangang magpaalam sa akin." Tumingin ako sa kanya at ganoon lang din ang ginawa niya.

"You are my wife." Hindi na ako sumagot at hinayaan siyang makaalis, ganoon kase ang sagot niya palagi.

Lumipat ang tingin ko kay Stella at Sheila na palagi kong kasama dahil sila ang nakatokang kasambahay sa akin.

"Saan siya nagtra-trabaho?" tanong ko sa kanila.

"May kompanya siya, malaking kompanya. Ang kompanya niya ay ang nangunguna sa buong bansa." Nagulat ako sa sinabi ni Stella kahit halata naman na mayaman si Azrael sa bahay pa lang niya.

"Mafia din siya, siya ang leader ng pinakamakapangyari—" natigil naman ni Sheila ang sasabihin noong sawayin siya ni Stella.

Hindi ko na lang din pinansin dahil hindi ko naman alam ang ibig sabihin ng mafia at hindi naman ata iyon importante.

Tulad ng sabi ni Azrael ay nauna akong kumain sa kanya. Nagtungo rin ako agad sa kwarto ko para maghanda na sa pagtulog.

Nagising nga lang ako sa gitna ng gabi dahil sa isang panaginip. Para bang hinahabol ako ng mga naranasan ko sa kamay ni Koen, sa kamay ng lalaking dumukot sa akin.

Lumabas ako at dumiretso sa kusina, madilim na dahil patay ang mga ilaw kaya naman dahan-dahan ang hakbang ko para rin wala akong magising.

Ayon nga lang ay hindi ko napigilang sumigaw noong may mabangga ako. Madilim pero alam kong tao iyon kaya naman imbes na dugo ang dumaloy sa katawan ko ay napalitan iyon ng takot.

Handa na akong tumakbo pero napatigil ako nang hawakan ako ng nabangga ko.

"It's me." Kasabay ng pagbigkas ni Azrael ng mga salitang iyon ay ang pagbukas ng ilaw.

Hindi nawala ang takot ko dahil mas nadagdagan pa iyon. Nakapalibot sa amin ang mga tauhan niya habang ang mga baril nila ay nakatutok sa akin.

"Sasaktan nila ako... P-papatayin na nila ako..."

Para akong tanga dahil sa kabila ng takot ko at sa dinami-dami ng pwede kong pagtaguan ay doon pa ako sa likod ni Azrael na siyang may kontrol sa mga lalaking may tutok sa amin ng baril.

"PUT YOUR FUCKING GUNS DOWN!!" umalingawngaw ang boses niya sa buong bahay.

Hindi ko alam kung sumunod ba sila sa kanya basta ang alam ko lang ay nilapitan niya ako at dinala sa kusina. Kahit nasa kusina na ako ay hindi pa rin mawala ang takot ko. Patuloy pa rin akong umiiyak at patuloy pa rin akong pinapatahan ni Azrael.

Nang tuluyan na akong kumalma ay pinainom niya ako ng tubig at lumabas siya sa kusina.

"Apologize to her." Malayo naman ako sa kanila pero dahil siguro gabi na at tahimik kaya naririnig ko sila.

Nag-explain pa ang mga tauhan niya pero tumayo na ako at hindi na nakinig sa usapan nila. Bumalik ang antok ko at gusto kong magpahinga at humiga. Kahit nanginginig pa ang mga tuhod ko ay naglakad ako palabas ng kusina kung nasaan sila Azrael.

Deritso lang akong naglakad para hindi sila maistorbo sa pag-uusap nila pero naramdaman ko ang pagsunod sa akin ni Azrael. Hanggang noong nasa kwarto na ako at nakahiga ay nandoon pa rin siya sa gilid ng kama ko, nakaupo.

Kinabukasan nagising ako dahil sa gutom kaya naman ay lumabas ako para magtungo sa kusina. Bumungad sa akin si Azrael sa sala na nanonood ng TV na kalaunan ay pinatay niya rin naman noong makita ako.

"Hindi ka pa kumain?" tanong ko sa kanya habang patungo kami sa kusina.

"Hindi pa, inantay kase kita." Napatingin ako sa kanya pero deritso lang ang tingin niya sa kusina.

Inantay niya ako? Eh? Alas dos na kaya ng hapon tapos hindi pa siya kumain sa kadahilanang inantay niya ako?

Kumain kami at halata ang gutom naming dalawa sa bawat subo. Nag-aya rin siyang magpunta sa harden katapos naming kumain kaya naman ay andito kami ngayon, nagdidilig siya ng mga halaman at ako naman ay nakaupo lang sa duyan na nasa gilid niya.

"Anong paborito mong bulaklak?" Napaisip ako sa tanong niya dahil hindi naman ako ganoon kahilig sa mga bulalak.

"Sampaguita at rosas," sagot ko dahil iyon lang naman ang kilala ko.

Tumango lang din siya kaya naging tahimik ulit kami hanggang sa magsalita na naman siya.

"May tanong ako pero hindi mo kailangang sagutin kung ayaw mo." Tumango ako at ipinagpatuloy niya iyong sinasabi niya. "Nabanggit mo kase ang pangalang Koen noong dinala kita sa opisina ko. Ang tinutukoy mo bang Koen ay si Koen Davendra?"

Bakit niya kilala si Koen? Magkaibigan ba sila? Nilukob na naman tuloy ako ng takot sa posibilidad na iyon.

Dahan-dahan akong tumango sa tanong niya. "Siya ba ang dahilan kung bakit ganoon ang reaksyon mo kagabi?" Isang tango na naman ang natanggap niya mula sa akin.

"K-kaibigan mo ba siya?" utal-utal kong tanong, takot at handa nang tumakbo sa oras na tumango at magsabi siya ng oo pero tumawa lang siya.

"He will never be my friend, kahit sa susunod kong buhay hinding hindi ko siya magiging kaibigan." Nakahinga ako ng maluwag sa sinabi niya.

"He is my enemy and I am glad that I was able to take you away from him. He must be devastated now while I am very much glad to have you."