Simula

"Laura, dali! Tignan mo ito!" tawag ni Lea sa akin, sabik na ipinapakita ang mga shells na napulot niya sa dalampasigan.

Agad akong ngumiti at lumapit sa kanya, bitbit ang isang paper bag na pinaglagyan ko rin ng mga shells at batong nakuha ko kanina.

"Ang ganda naman nyan..." Namamangha kong sabi habang siya naman ay ngumiti nang abot-tenga.

Inabot niya sa akin ang isang malaking pulang shell na may hugis-puso. Napansin kong may biyak ito sa gilid, marahil dahil sa hampas ng malalaking alon sa dagat. Gayunpaman, hindi pa rin nawala ang ganda nito, lalo na sa kakaibang kulay na taglay nito.

"Sayo na yan, Lau..."

Napatingin ako sa kanya, bahagyang nagulat.

"Alam kong mahilig ka sa mga ganyan. At isa pa, hindi naman ako mahilig sa mga... alam mo na," sabi niya, sabay kibit-balikat.

Hindi na ako nagdalawang-isip at agad ko itong kinuha mula sa kanya, masayang ngumiti. Matagal ko nang kinahihiligan ang mamulot ng shells dito sa dalampasigan ng Costa Fuego—ginagawa ko itong bohemian jewelry at palamuti sa kurtina.

"May sabi-sabi raw na uuwi na silang Don Anton at Donya Mathilda mamaya... o baka bukas," biglang sabi ni Lea.

Natigilan ako at agad siyang hinarap. Ngunit sa halip na seryoso, ngumisi lang siya at patuloy sa panunukso.

"At syempre, kasama raw si Sebastian... Diba crush mo yon, Laura?"

Biglang uminit ang pisngi ko at napayuko.

Humagikhik lang si Lea at inakbayan ako. "Naalala pa kaya tayo niya? Halos isang taon rin silang hindi naka-uwi dito sa Costa. Naalala ko pa dati—parati ka lang nakatingin sa kanya sa malayo tuwing bibisita siya dito!"

"Siguro hindi na..." mahinahon kong sagot. "At tsaka crush lang naman ‘to. Simpleng paghanga lang dahil ang bait niya sa atin."

Pabirong tinulak ako ni Lea at nag-roll ng mata.

"Ang sabihin mo, mabait at gwapo!" aniya, sabay kindat. "At sa ganda mong ‘yan? Sigurado akong naalala ka niya. Sa dami ng manliligaw mo, si Senyorito Sebastian lang naman ang nakakuha ng interes mo. Kaya kung ako sa’yo, ako na ang gagawa ng first move. Malay mo, Laura, ikaw pala ang hinihintay niyang mapangasawa!"

Bago pa ako makasagot, isang malakas na sigaw mula sa itaas ng cliff ang pumukaw sa aming pansin.

"Lea! Laura?! Hinahanap na kayo ni Madam Isa!" sigaw ng aming kaibigan, si Lukas, habang kumakaway sa amin.

Lea leaned closer at bumulong, "Alam mo, isa pa yang si Lukas... Matagal ka na rin niyang gusto, kaso ang torpe lang."

"Bakit ba ang dami mong sinasabi?" natatawang sagot ko, sabay hila sa kanya patakbo paakyat sa hagdan kung saan naghihintay si Lukas.

Pagdating namin sa likod ng mansion ng mga Del Fuego, agad naming nakita si Madam Isa. Nakakunot ang noo niya at bakas ang iritasyon sa mukha.

"Saan kayo galing?" mariing tanong niya, hindi na naghihintay ng sagot.

"Ngayon o bukas darating silang Don at Donya Mathilda kasama ang mga Senyorito! Tumulong nga kayo o sisibakin ko kayong dalawa!" galit niyang sigaw.

Napayuko ako at itinabi ang paper bag na naglalaman ng mga napulot kong shells. Doon ko rin inilagay ang wallet ko, dahil wala akong bulsa.

"B-Break pa po kasi namin, Ma’am..." depensa ni Lea, pero hindi na siya pinakinggan ni Madam Isa. Sa halip, nagmartsa ito papunta sa hardin at muling sumigaw.

"Laura, diligan mo ito! Ikaw, Lea, doon ka sa harap ng mansion! Lukas, ikaw naman sa mga kabayo! Magsikilos na kayo at natataranta na ako!"

Wala kaming nagawa kundi sumunod. Kahit pa masungit at mahigpit si Madam Isa, malaki pa rin ang pasasalamat namin sa kanya. Siya ang tumulong sa pamilya namin at nagbigay ng trabaho sa amin dito sa mansion ng mga Del Fuego—ang isa sa pinakamakapangyarihan at pinakamayayamang pamilya sa Batangas.

Pagkatapos kong diligan ang mga halaman, winalis ko ang natirang tuyong dahon sa Bermuda grass. Halos 6PM na, kaya malapit na akong mag-out. Matapos linisin ang aking area, sinigurado kong wala nang naiwan na gamit sa hardin bago lumapit kay Madam Isa.

"Madam, tapos na po ako..."

Tiningnan niya ako bago sinipat ang hardin sa likuran ko. Sumimangot siya, saka tiningnan ang oras sa kanyang relo.

"Pwede ka nang umuwi. Pero bukas, kailangan mong mag-early in. Baka maging abala tayo sa pagdating ng mga amo natin."

Tumango ako at nagpaalam kina Lukas at Lea, pero hindi pa sila pinayagan umuwi dahil hindi pa sila tapos sa kanilang gawain.

Habang naglalakad pauwi, naisip kong hindi na dumaan sa dalampasigan tulad ng nakasanayan ko. Dahil sa pagod, dumiretso na lang ako sa bahay.

"Ma?" tawag ko pagpasok.

Tahimik ang loob, kaya dumiretso ako sa kwarto niya at maingat na kumatok bago pumasok.

Mahimbing siyang natutulog. Inayos ko ang kumot niya at hindi na siya ginising.

Matapos magbihis, nagluto ako ng hapunan at kumain. Pagkatapos, agad akong pumunta sa kwarto upang mag-aral.

Biglang sumagi sa isip ko ang paper bag na naiwan ko sa hardin—pati na rin ang wallet ko!

Napakamot ako sa noo nang maalala ito. Agad akong nagbihis at kinuha ang jacket ko.

Saktong pagbukas ko ng pinto, nakita kong palabas din si Mama mula sa kwarto niya.

"Kanina ka pa?" tanong niya.

Tumango ako at kumuha ng pinggan para sa kanya.

"Kumain ka na?" tanong ulit niya.

"Opo, Ma."

Umupo siya sa mesa at muling tumingin sa akin.

"Saan ka pupunta, Laura?"

"S-Sa mansion lang po, Ma. Naiwan ko kasi ang wallet ko sa hardin..."

"Uh-huh? Gabi na, ipagpabukas mo na lang ‘yan, hija."

"Pero nandoon po ang allowance ko, Ma... Baka masali sa basura."

Napabuntong-hininga siya, pero sa huli, tumango na lang.

"Fine. Basta mag-ingat ka."

Ngumiti ako at hinalikan siya sa noo. "Opo, Ma! Kain ka po ng marami," masaya kong sabi bago nagmadaling lumabas.

Malamig ang simoy ng hangin habang naglalakad ako pabalik sa mansion. Dahil manipis lang ang jacket ko, niyakap ko ang sarili at binilisan ang hakbang.

Sa likuran ako dumaan at nakita ko sina Manong Tonyo at Manong Pedro na nagbabantay sa gate.

"Laura? Hija, gabi na ah. Bakit ka pa nandito?" tanong ni Manong Pedro.

"Manong, naiwan ko po kasi ang wallet ko sa loob. Pwede ko bang kunin saglit?"

Pinayagan naman nila ako. Pagdating sa hardin, madilim na, tanging mga lampshade at LED lights mula sa fountain ang nagbibigay-liwanag.

Nang makita ko ang paper bag kung saan ko ito iniwan kanina, agad akong napabuntong-hininga.

"Hayss... Buti na lang at hindi ka napagkamalang basura ng mga taga-linis dito sa mansion," mahina kong sabi, ramdam ang ginhawa.

Napatingin ako sa fountain at hindi ko napigilang lumapit. Ang linaw ng tubig, ang elegante ng disenyo, at ang liwanag mula sa mga ilaw sa paligid ay nagbigay dito ng halos mahiwagang itsura.

"Grabe ang ganda..." wala sa loob kong nasambit habang pinagmamasdan ang tubig na tila sumasayaw sa ilalim ng mapusyaw na ilaw.

Napatingin ako sa paligid, siniguradong walang ibang tao maliban kay Manong Pedro na nagroronda sa labas. May naisip akong gawin. Mabilis kong kinuha ang isang barya mula sa wallet ko at marahang pumikit.

"Wishing well naman siguro ‘to," bulong ko sa sarili, bago ihinulog ang barya sa tubig. Pinanood ko itong lumubog, at napansin kong parang ako lang yata ang unang nagtapon ng barya dito.

"Bakit kaya?..." Napakagat-labi ako. "Baka bawal?" Saglit kong tiningnan ang paligid, pero wala namang nagmamasid. "Ah, bahala na. Di naman siguro nila ako papagalitan kung malaman nilang nag-wish lang ako."

Papasok na sana ako para kunin ang paper bag ko nang biglang mapansin kong may taong nakatayo sa kabilang banda ng fountain. Natabunan ng anino mula sa poste ang kalahati ng kanyang mukha, dahilan para hindi ko siya agad makilala.

"Who are you?..."

His cold, baritone voice sent shivers down my spine.

Nanlamig ang kamay ko at bigla akong naging alerto. Nakita kong humakbang siya palapit kaya napaatras ako nang bahagya.

"What are you doing here, lady?" he asked icily.

Napakunot ang noo ko.

Suot niya ang isang simpleng white T-shirt, pero kahit sa bahagyang liwanag, kita ang matipuno niyang pangangatawan. Dahil nakatayo siya sa medyo madilim na bahagi ng fountain, hindi ko maaninag nang buo ang mukha niya. Pero base sa kanyang taas at tindig, naisip kong baka isa siyang bagong guwardiya ng mansion. Malalapad ang kanyang balikat, matigas ang panga, at halatang iritable sa hindi ko pagsagot.

Humugot ako ng malalim na hininga bago nagsalita. Hinigpitan ko ang hawak sa aking paper bag at tumingin sa kanya.

"Ah... M-may naiwan lang po ako... sir," nauutal kong sagot. "S-sige po, lalabas na po ako... P-pasensya na po, hindi na po mauulit."

Mabilis akong tumalikod at halos patakbong bumalik sa gate kung saan nakabantay sina Manong Tonyo at Manong Pedro.

Hindi na ako nagpaalam nang maayos dahil sa kaba.

Pagkalabas ko ng mansion, ramdam ko pa rin ang mabilis na tibok ng puso ko. Hindi ko maintindihan kung bakit gano’n na lang ang naging reaksyon ko sa lalaking iyon.

His low, cold baritone voice really crept into my bones.

Parang ngayon ko lang narinig ang ganoong klaseng boses—sobrang intimidating, sobrang nakakapanindig-balahibo.