Dahil sa nangyari, hindi muna ako pina-duty ni Madam Isa sa mansion. Sabi niya, mas mabuting magpahinga muna ako kahit isang linggo. Dahil iyon ang sinabi ni Archival kay Madam, sumang-ayon siya—kaya wala na akong nagawa. Nalaman na rin ni Mama ang nangyari, kaya simula ngayon, pinagbawalan niya na akong dumaan sa dalampasigan. Samantala, pinakulong na ni Archival ang tatlong lalaking nagtangkang gumahasa sa akin sa kabilang nayon. Sabi niya, siya na ang bahala sa kanila at sisiguraduhin niyang hindi na sila muling makakalapit sa akin. Ang araw na ito ay parang hindi matapos-tapos para sa akin. I still can't process everything that happened. Umupo lang ako sa harapan ng bintana, pinagmamasdan ang paglubog ng araw, nang biglang nag-vibrate ang cellphone ko sa desk. Kinuha ko ito at nakita ang mga text nina Lukas at Lea. Lea: Laura! I heard what happened from Madam Isa. Are you okay? I'm worried. Please call me if you need someone to talk to. :( Ako: Okay lang ako, salamat sa pag
Isang linggo na ang lumipas mula nong nangyari sa akin sa tabing-dagat, at hanggang ngayon, iniiwasan ko pa rin dumaan doon. I still don't feel safe when I'm walking alone. Mabuti na lang at nandiyan parati sila Lukas at Lea para samahan ako. They always try to make me feel comfortable, sinasamahan ako sa lahat ng lakad ko sa campus o kahit sa labas. Pero nitong mga nakaraang araw, medyo madalang na lang kaming mag-usap ni Lea dahil sa busy niyang schedule. Sunday ngayon, kaya nakahilata lang ako sa kama matapos maglinis kanina. I'm just staring blankly at the ceiling. Gustong-gusto ko nang lumabas, mamulot ng shells sa dalampasigan, at maligo sa dagat, pero natatakot pa rin akong mag-isa. Napabangon ako bigla nang marinig ang pag-ring ng cellphone ko. Kinuha ko ito mula sa desk at natulala ng ilang segundo sa pangalan ng tumatawag—si Archival. "H-hello?" bati ko habang lumalakad papunta sa bintana at naupo sa lumang upuan ko. "Hi, it's been a while... Are you available today?" he
Hinatid ako ni Archival sa bahay namin bago siya umuwi sa mansion. Pagkapasok ko pa lang sa pintuan, agad akong sinalubong ni Mama. Pinagbihis niya muna ako ng damit pambahay bago ako pinapunta sa sala. Umupo ako sa lumang sofa namin habang si Mama naman ay nasa harapan ko, dahan-dahang s********p ng kape. Tahimik siya, malalim ang iniisip, kaya hindi ko maiwasang magtaka. "Mama, may problema ba?" tanong ko nang may pag-aalala, sabay lapit sa kanya. Tumingin siya sa akin, saka hinawakan ang magkabila kong kamay. "Kaibigan mo ba ang Del Fuego na 'yon, Laura?" Naguguluhan akong tumango. "Bakit po? K-kaibigan ko lang po si Archival..." Tipid siyang ngumiti pero kalaunan ay napabuntong-hininga. Halatang may bumabagabag sa kanya, at hindi ko maintindihan kung bakit. Ngayon ko lang siya nakitang ganito. "Laura, alam ko ang tingin ng isang lalaking may gusto. At ang lalaking 'yon... napapansin kong—" "Naku! Hindi po 'yan totoo, Ma..." Naputol ang sasabihin ko nang marahang pisilin ni
Pagkatapos ng klase namin, dumiretso na kami ni Lukas sa Mansion ng mga Del Fuego. "Kita na lang tayo mamaya, Laura... Pakakainin ko pa kasi si Makisig," nagmamadaling sabi ni Lukas bago siya tumakbo papunta sa mga kwadra ng kabayo. Sa lahat ng inaalagaan niyang kabayo, si Makisig ang paborito niya. Sobrang bait kasi nito, at napalapit na rin siya rito dahil simula pagkabata pa lang ni Makisig, siya na ang nag-aalaga sa kanya. Pagpasok ko ng gate, agad kong nakita si Madam Isa na masungit na namang nanenermon sa isa sa mga tauhan niya. "Napakadali na nga lang magtabas ng damo, hindi mo pa magawa nang maayos... Mag-break ka na nga lang muna, Jose! Naha-highblood na ako sa’yo!" Nasa likuran lang ako ni Madam, tahimik na pinagmamasdan si Jose na halatang baguhan pa lang dito. Tumango siya at nagmamadaling umalis, dumiretso sa likuran ng Mansion. Humarap naman sa akin si Madam, nakataas pa rin ang isang kilay. "Mabuti at nandito ka na, Laura. Akala ko hindi ka na magtatrabaho dito da
Pagkauwi ko sa bahay, agad akong dumiretso sa kwarto ko. Lutang ang isip ko mula pa kanina, simula nang umalis ako sa mansion. Halos hindi ko na nga masagot ang mga tanong ni Lukas dahil sa dami ng iniisip ko—lalo na ang nangyari kanina. Pagbagsak ko sa kama, tulala akong tumitig sa kisame. Napahawak ako sa labi ko. Hindi ko talaga malimutan ang lambot ng labi niya. Lalo na ang inasta ko kanina. Napahugot ako ng unan, ibinaon ang mukha ko rito, at sumigaw nang walang tunog dahil sa kahibangan na ginawa ko. "Nakakahiya talaga! Nababaliw na yata ako!" Gusto ko na ba talaga siya? Hindi naman ganito ang feelings ko kay Sebastian. Iba itong nararamdaman ko kay Archival. Mas mabigat kaysa sa paghanga at pagtingin ko sa kapatid niya. I can't accept this. Pero the more I deny it, the more lumalalim ang nararamdaman ko sa kanya. So should I accept these feelings? Mahal ko na ba talaga siya? --- Isang linggo na ang lumipas mula nang huli naming pagkikita ni Archival sa pool. Tuwing nagtat
Habang lumilipas ang mga araw, mas naging malapit kami ni Archival. He always made time for me kahit na busy siya bilang representative ng family niya sa business meetings, proposals, at iba't ibang events. Kahit gaano pa siya ka-occupied, he still made sure to call or text me para kamustahin ako. Pero bihira lang kaming magkita dahil marami raw siyang kailangang tapusin na projects, lalo na sa Maynila. The last time I saw him was two days ago. Sabi niya, may importanteng bagay lang siyang aayusin sa site nila sa Ilocos, and once he’s done, mas magiging maluwag na ang schedule niya. Malapit na rin ang sembreak namin, and he promised me na magbabakasyon kami somewhere kapag hindi na kami busy. I’m really excited about it. Biglang nag-vibrate ang phone ko, and I immediately checked his message. Archival: Good morning, baby. I'm sorry ngayon lang ako nakapag-text. We're on the site, and Sebastian is with me. I'll be busy today, so please take care. I’ll call you later. I miss you...
Naistatwa ako sa harapan ni Donya Mathilda, halos walang lumalabas na salita sa bibig ko. Kita kong nagdugtong ang kanyang mga kilay habang pinagmamasdan akong natataranta sa harapan niya. Tahimik siyang s******p ng kanyang tsaa bago muling nagsalita. "You look tensed sa mga tanong ko. I just want you to know that I'm only worried about my son. He’s been behaving unusually, and I have a feeling na may ibang babaeng…" Hindi na niya natapos ang sasabihin nang biglang lumitaw si Madam Isa sa likuran niya. "Nakahanda na po ang bathtub, Ma’am," sabi ni Madam habang nakayuko. Tumango si Donya Mathilda at agad na tumayo. "Thanks, Isa…" Tipid na ngumiti si Madam, pero bago pa makapasok si Donya sa loob, muli siyang lumingon sa akin. "If you know who she is, or maybe have an idea, I hope you tell me soon... I already have plans for my son, and I don’t want a random girl getting in my way." May bahid ng banta ang tono ng kanyang boses, dahilan para hindi agad ako makapagsalita. Mabuti na
“T-teka? Pupunta tayo sa Mansion?” gulat kong tanong nang mapansin kong umaakyat siya sa hagdanang bato sa may cliff—diretso papunta sa Mansion—habang buhat-buhat ako. "Yes... and I prepared something for you." Cool lang niyang sagot sabay kindat sa akin. Gusto kong ngumiti at ma-excite, pero bigla akong nakaramdam ng kaba nang maalala ko si Donya Mathilda. Paano kung makita niya akong kasa-kasama ang panganay niyang anak? I can clearly remember how she looked and what she said earlier. Natatakot ako—sigurado akong hindi niya ako magugustuhan para kay Archival. Dahan-dahan kong inangat ang tingin ko sa kanya. I can't help but wonder—bakit nga ba nagkagusto siya sa akin? Ano bang nakita niya sa isang katulad kong mahirap lang? “P-pero Arch... baka makita tayo ni D-donya Mathilda at ng... ibang k-kasambahay...” Nauutal kong sabi, dahilan para magdikit ang mga kilay niya at huminto siya sa pag-akyat. "Laura? Is there something you want to tell me?" Nagulat ako sa tanong niya at
The air between us was thick, suffocating, as if the universe itself held its breath. Archival’s eyes burned into mine—wild, dark, consuming. He looked like a man on the edge, like a predator who had finally cornered his prey.His hands cupped my face, his thumb tracing my trembling lips. "Fuck," he murmured, his voice low, husky, dangerous. "You drive me insane. Years, Laura... years of wanting, searching… and ngayon nandito kana sa harapan ko."His lips crashed onto mine—urgent, desperate, like a man claiming what was always his. His kiss wasn’t soft; it was punishing, full of rage and longing all at once. I felt my back hit the wall, his body pressing against mine, solid, unyielding, inescapable."Tell me to stop," he growled against my lips, his breath hot against my skin as his hands roamed, tracing the curves he once memorized. "Tell me you don’t want this."Pero hindi ko kaya. Instead, my fingers tangled into his hair, pulling him closer, pressing myself against him like I nee
I cleaned myself up and put on the clothes he gave me, pero hindi ako mapakali.I knew he had figured it out, lalo na’t carbon copy niya ang anak ko. And knowing him, I was sure alam na niya. I couldn’t keep pretending na hindi ako si Luara.I brushed my hair and looked at my reflection. Without makeup, my face was bare—still holding the same angelic features I despised the most.Lumabas na ako ng comfort room, wearing the oversized T-shirt he lent me. He also gave me a pair of shorts, but they were far too big for my frame. His shirt like a length of dress for me, kaya nagdesisyon akong huwag na lang isuot ang shorts.The sound of heavy rain filled the air. Hindi ko inakalang uulan pa ngayon. My eyes wandered to Riley, who was now awake and playing with Archival.They were playing chess.Napairap ako. My son is smart—I know that all too well. But it still amaz
Papunta kami sa maliit na villa na nadaanan ko kanina.Riley was holding the tip of his shirt while Archival carried me in his arms—just like a bride.His bride.I couldn’t shake off that thought. This could have been my man. My child’s father. My own family. Pero nakakatawa mang aminin, I wished na ganito na lang sana. But I knew it was impossible. He was married—to the very woman who had hurt me the most. I didn’t even know if kasabwat siya sa nangyari 4 years ago. The bitterness was overwhelming, knowing that this man was holding me now as if I were the most fragile woman in his life.Muli kong naalala ang panahon kung kailan kinarga niya rin si Lea ng ganito noong nahimatay siya. A sudden wave of irritation and frustration surged through me."I can walk… you can drop me now," I said, my voice laced with annoyance.He met my eyes, his gaze unwavering. "I told you… I’ll kiss you if you don’t shut your pretty mouth.""May I remind you, Mr. Del Fuego, you’re married, and I am not the
Halos isang oras na kaming naglalakad at palipat-lipat ng lugar, pero hindi pa rin namin makita si Riley. My heart is pounding so hard, and my hands are shaking as I keep shouting his name. "Find him!" Sigaw ko, halos sumisigaw na sa takot. "I paid all of you, bakit hindi niyo napansin ang anak ko?!" My voice cracked, and tears streamed down my face. I was furious, but more than that, I was terrified. I fumbled with my phone, trying to call Lukas and Papa Lucio, but no signal. Wala sila sa Costa Fuego ngayon—nasa Maynila sila para sa isang importanteng pagtitipon para sa mga business partners ng aming Azucarera. I was supposed to be there, pero dahil sa nangyari, sila na lang ang nag-representa. I feel so helpless. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. This is my fault. Sana hindi na lang ako lumabas kasama ang anak ko..."Lord! Please, not Riley… wag niyo siyang kunin sa akin," naiiyak kong bulong haba
Pagkagising ko, agad kong iginala ang aking mga mata, trying to figure out where I was. Ilang segundo akong tulala bago ko napansin ang anak ko na mahimbing na natutulog sa tabi ko. His small chest gently rose and fell with each breath, looking so peaceful. Kahit papaano, gumaan ang pakiramdam ko knowing he was safe beside me. Pero ako? I felt terrible. My whole body was weak, and my head felt so heavy—parang may malaking semento na nakapatong dito. Sobrang bigat sa pakiramdam, para bang ilang araw akong hindi nakakain. Even breathing felt exhausting. Muli kong iginala ang paningin ko, looking for Lukas, at hindi niya ako binigo. Nakita ko siyang nasa sulok, nakasandal sa pader habang nakaupo, his arms crossed, his head slightly tilted to the side. His face looked so exhausted, as if he had stayed awake for too long before finally dozing off. "Anong nangyari?"
Saglit akong natigilan bago ako tuluyang tumayo at sinimulang pulutin ang nagkalat na mga papel sa sahig. Agad namang kumilos ang butler ko upang tumulong sa akin. Hindi ko na lang pinansin ang presensya ni Archival na nakatayo ngayon sa harapan ko. "Ano na naman kaya ang sadya nito? Their products are now successfully shipped sa Italy..." bulong ko sa sarili ko habang patuloy sa pag-aayos. Napahinto ako nang sabay naming damputin ang parehong papel. His hand slightly brushed against mine, and for a moment, everything felt still. Nagtagpo ang aming mga mata. Those damn sleepy, jet-black eyes hypnotized me again, pulling me into a trance, that I didn’t ask for. Napalunok ako, pilit na pinakalma ang sarili, at bahagyang tumikhim upang basagin ang namumuong kaba sa dibdib ko. "Thank you, Mr. Del Fuego..." I muttered, trying to regain my composure bago ako umupo sa aking swivel chair. "Ano an
That night, hindi talaga ako nakatulog. No matter how many times I tossed and turned, one face kept haunting my mind—and that's Archival’s face. The way he looked at me kanina sa office. That lingering gaze— na noon, it used to make my knees weak, pero ngayon? I hate it more than anything else. "And a wife? I don’t have a wife… not yet."His words kept echoing in my head like a broken record. Napatawa ako ng mapakla. "Impossible…" Three years ago, I received a news. Si Papa Lucio mismo ang nagbigay sa akin non, while Riley was in my arms... Malinaw pa sa bagong labas na magazine—sila dalawa ni Lea, happily married, the picture perfect couple, standing side by side as they tied the knot. I can still remember how shattered I was, seeing Lea in her breathtaking designer made wedding gown, standing beside Archival—stoic as always, yet undeniably striking handsome in his suit. Walang duda. He’s a sweet-tounged liar.Nasa may terrace ako ngayon, nakaharap sa magandang dagat ng Cost
I drove straight to my office at Primo Shipline building because I had important meetings with Mr. Monsato. Yes, the business is under his name, but l'll be real—I’m the brain behind everything, I'm the foundation of this big project. Sa totoo lang, sa akin talaga ‘to, but I had to name it after him para mas madali akong makapasok sa Costa Fuego. Dito, halos lahat ng negosyo ay hawak ng mga pamilyang Del Fuego. I can’t really blame them. Ang mga Del Fuego kasi ang may pinakamalaking monopoly sa bayan na ‘to—once they set their eyes on something, they take full control. Pero hindi naman ako gan’on kadaling magpapatalo. I won’t ruin their business outright—hindi pa. I have a plan, and it’s been in motion since the beginning. Pagpasok ko sa building, sinalubong ako ng mga empleyado. I gave them a small smile, exchanging a few lighthearted greetings. Hindi naman ako suplada sa kanila—after all, they work for me, and I want them to feel comfortable with me as their boss. This kind
With confidence, I walked into the exclusive meeting room—isang pagtitipon na tanging dalawampung piling tao lang ang naimbitahan. Natahimik ang lahat nang pumasok ako, at agad kong naramdaman ang mga matang nakatutok sa akin, na puno ng pagtataka at pagkabigla. "May I have the honor to know your name, Ms.?" magalang na tanong ni Mr. Monsanto. Hindi niya ako nakilala dahil sa suot kong mask. Halos lahat ng narito ay inalis na ang kanilang mga maskara, eager to show off their fancy attire and flaunt how wealthy they were to be part of this prestigious project. But I remained hidden behind mine, unwilling to reveal my identity just yet."Hernandez..." I lazily replied, making him stiffen. Maingat niya akong iginiya sa upuang nakalaan para sa kanya mismo, dahilan para magulat ang mga investor at shareholder—nagtataka kung bakit ako ang nakaupo sa lugar na dapat ay kay Mr. Monsanto.""Please continue with what you were discussing, Mr. Monsanto. Pay me no mind," diretsong sabi ko, dahi